Mroźne szaleństwo

W pierwszej scenie dowódca granicznego garnizonu zachowuje się jak baba. Sądziłem, że to po to, by na jego tle zbudować tego szkarłatnego skorpiona, ale nawet nie.

W drugiej scenie ukazany porucznik jako chłoptaś.

W kolejnej żołdak z niepewnym głosem i drżącą ręką, a później rzyganie na widok trupa.

Autorze, z wojska robisz cipy.

A nie lepiej chociażby tak, by w drugiej scenie porucznik mniej drżał, że dowódca go skarci, a dowódca wspominając o kozach (skoro już musi), powiedział na przykład tak:

– Za kozami ganiali.

– Tak jakoś wyszło.

– Żadnej nie dorwali. Kondycja leży.

Porucznik wyprężył się.

– Następnym razem żadnej nie przepuszczą! – zapewnił.

Autorze, dla konstrukcji twego opowiadania to, czy wojsko to cipy, czy twardziele nie ma znaczenia, jednakże cipy są żałosne, a to w przedstawionej sytuacji cokolwiek trąci surrealizmem.

Przekładał kolejne kartki z jednego stosu na drugi, jedynie pobieżnie przelatując je wzrokiem.

jedynie nie jest potrzebne, nic tu nie dodaje.

Wick czuł narastającą w nim złość.

w nim niepotrzebne, wiadomo czyja to złość.

Rzeczka nieduża i niegłęboka, choć przebyć ją łatwo, bo tu wszędzie same płycizny, to most na niej. A na moście mytnik z kilkoma zbrojnymi pomocnikami.

Jastek Telica, dziękuję za komentarz i lekturę. W pierwszej scenie dowódca zachowuje się jak człowiek, który mając trochę doświadczenia w życiu wie, że takim osobom po prostu się nie pyskuje i jest się miłym. Do tego może po prostu ma taki charakter. Co do porucznika, to on chłoptasiem jest. Co do żołdaków, to co innego ćwiczenia i poranna musztra, a co innego widok martwego człowieka w miejscu o którym krążą pewne legendy i nikt się w te rejony nie zapędza. Nigdzie nie jest powiedziane, że to są doświadczeni weterani. Ludzie to po prostu ludzie i nie wszyscy wojskowi to twardziele i silne jednostki. To wojsko może być zbieraniną chłopów siłą zaciągniętych w obowiązkowym poborze i może właśnie taką kpiną są. Nie każda historia, w której jest wojsko, musi przedstawiać je jako twardych bohaterskich i ostrych siłaczy. 

Prosiłbym także o bardziej taktowne formułowanie swoich myśli. Użyte przez Ciebie epitety są w moim mniemaniu obraźliwe i dyskryminujące. 

Błędy oczywiście poprawię. 

Ostatnie zdania Mroźnego szaleństwa oddają odczucia, których doznałam skończywszy lekturę. Przeczytałam opowiadanie i wpatrywałam się w tekst z osłupieniem, pytając siebie: Co to za szaleństwo? A jedyna odpowiedź, która przyszła mi do głowy, brzmiała: Nie wiem, na­praw­dę nie wiem.

Wykonanie pozostawia sporo do życzenia. :(

Ko­bie­ta po­pra­wi­ła ele­gan­cie futro… ―> Literówka.

– Nie bez ko­ze­ry nikt nie za­pusz­cza się w te stro­ny, sze­fie. ―> – Bez ko­ze­ry/ Bez przyczyny/ Bez powodu nikt nie za­pusz­cza się w te stro­ny, sze­fie.

Ich dło­nie za­ci­snę­ły się na rę­ko­je­ści mie­czy… ―> Ich dło­nie za­ci­snę­ły się na rę­ko­je­ściach mie­czy…

Chyba że miecze miały jedną, wspólną rękojeść.

Od­cią­gnij­cie ją ze szla­ku i przy­syp­cie ga­łę­zia­mi. ―> Raczej: Od­cią­gnij­cie ją ze szla­ku i przykryjcie ga­łę­zia­mi.

Przy­po­mi­nał ol­brzy­mi, sza­ro-błę­kit­ny roz­po­star­ty dywan… ―> Przy­po­mi­nał ol­brzy­mi, sza­robłę­kit­ny roz­po­star­ty dywan…

…zgiął się w pół i zwy­mio­to­wał. ―> …zgiął się wpół i zwy­mio­to­wał.

Zanim przy­zwy­cza­ił wzrok do pa­nu­ją­cych w izbie ciem­no­ści… ―> Zanim przy­zwy­cza­ił wzrok do pa­nu­ją­cej w izbie ciem­no­ści…

Chyba że w izbie panowało kilka ciemności.

Wrzesz­cza­ła, to­cząc piane z ust. ―> Literówka.

De­li­kat­ne świa­tło świe­cy rzu­ca­ło cień na nie­wy­raź­ny kształt. ―> Światło nie rzuca cienia, cień mógł rzucać oświetlony kształt/ przedmiot.

…bę­dzie cięż­ko, ale moi lu­dzie po­ra­dzą sobie z no­sza­mi. ―> …bę­dzie niełatwo, ale moi lu­dzie po­ra­dzą sobie z no­sza­mi.

Wy­cią­gnął miecz z po­chwy, wy­ma­chu­jąc nim przed sobą. ―> Czy dobrze rozumiem, że wyciągał miecz wymachując nim?

Proponuję: Wyciągnął miecz z pochwy i zaczął nim wymachiwać.

Na końcu tu­ne­lu, sie­dzia­ła owi­nię­ta w za­krwa­wio­ne futro młoda ko­bie­ta. ―> Raczej: Na końcu tu­ne­lu, owi­nię­ta za­krwa­wio­nym futrem, sie­dzia­ła młoda kobieta.

Gdzie oni są! ―>To jest pytanie, więc: Gdzie oni są!?

…po­czuł prze­szy­wa­ją­cy go ból. ―> …po­czuł prze­szy­wa­ją­cy ból.

Skoro poczuł ból, to nie mógł on przeszywać kogoś innego.

Spoj­rza­ła w stro­nę lasu, na po­tęż­ne, ol­brzy­mie drze­wa… ―> Potężne i olbrzymie to synonimy, znaczą to samo.

…a z jego ręki cie­kła cien­ka stróż­ka krwi. ―> Czy z ręki na pewno ciekła chuda kobieta pilnująca krwi:

Poznaj znaczenie słów stróżka i strużka.

Wy­szli z ga­bi­ne­tu, po­dą­ża­jąc wą­ski­mi ko­ry­ta­rza­mi miej­skiej twier­dzy. ―> Czy dobrze rozumiem, że aby wyjść z gabinetu, musieli podążać korytarzami?

Proponuję: Wy­szli z ga­bi­ne­tu i ruszyli wą­ski­mi ko­ry­ta­rza­mi miej­skiej twier­dzy.

Na ścia­nach swego czasu wi­sia­ły ob­ra­zy, ale teraz można tu było po­dzi­wiać co naj­wy­żej wy­chu­dzo­ne­go szczu­ra, szu­ka­ją­ce­go kry­jów­ki przed zim­nem. ―> Szczur szukał kryjówki na ścianach?

Irvin cią­gnął do­wód­ce przez opu­sto­sza­łe… ―> Literówka.

Dwóch żoł­nie­rzy pod­bie­gło, pró­bu­jąc ją spa­cy­fi­ko­wać. ―> Czy dobrze rozumiem, że żołnierze w czasie podbiegania, próbowało unieszkodliwić kobietę?

Proponuję: Podbiegło dwóch żołnierzy i próbowali ja obezwładnić.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Regulatorzy, dziękuję za lekturę i komentarz. Zabieram się za wszystkie wskazane błędy. Czy to oznacza, że historia się nie spodobała? 

Prosiłbym także o bardziej taktowne formułowanie swoich myśli. Użyte przez Ciebie epitety są w moim mniemaniu obraźliwe i dyskryminujące. 

O Boże, Autorze, wrzuć na luz.

Rzeczka nieduża i niegłęboka, choć przebyć ją łatwo, bo tu wszędzie same płycizny, to most na niej. A na moście mytnik z kilkoma zbrojnymi pomocnikami.

Czy to oznacza, że historia się nie spodobała? 

Patryku, nie mogę powiedzieć, że Twoja historia nie spodobała mi się, tak jak nie mogę powiedzieć, że się spodobała, bo – jak napisałam w poprzednim komentarzu – nie wiem, o co tu chodzi. Być może czegoś nie dostrzegłam, może coś przeoczyłam, nie wykluczam też, że coś mi umknęło, ale naprawdę nie wiem, co tam się wydarzyło – nie wiem kim jest kobieta w futrze, nie wiem kim dowodzi, nie wiem, co jest celem tych którzy wyruszyli z miasta, nie wiem, czego ma się dowiedzieć wysłany za nimi oddział, niezrozumiałe są przypadki, z którymi na swej drodze stykają się żołnierze, nie wiem, kim jest dziewczynka lepiąca bałwana, niejasne jest dla mnie zakończenie. W dodatku nie wiem gdzie i kiedy rzecz się dzieje. Nie wiem nic. :(

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Regulatorzy, bardzo dziękuję za ten komentarz. Pomoże mi w przyszłości pisać lepiej :) Spróbuję trochę wytłumaczyć:

……………Spoilery………………….

Kobieta w futrze jest kimś ważnym wysłanym ze stolicy w ważnej misji, której szczegóły nie są znane głównym bohaterom. Wyrusza w stronę lodowca, prawdopodobnie w poszukiwaniu jakiegoś artefaktu, ale wydawało mi się, że nasi bohaterowie nie muszą o tym wiedzieć :). Wypowiedź pułkownika sugeruje, że lepiej jej nie podskakiwać, bo takie jak one na wojnie są bardzo niebezpieczne. Może np. jest to jakaś czarodziejka. 

Wysłany oddział ma się dowiedzieć, co się z nią stało, bo długo nie ma od niej wieści. Pułkownik denerwuje się, że jeśli tam zaginęła, to zwali mu się na głowę więcej “ważnych” osób, a na to nie ma ochoty. Przynajmniej tak to sobie wyobraziłem. 

Przypadki po drodze są niezrozumiałe i tak mają reagować na nie żołnierze. 

Dziewczynka lepiąca bałwana jest po prostu mieszkańcem. Po części ta scena miała służyć mi jako lekki oddech po tej w której umiera główny bohater. Po części miała pokazać taką normalność miasta, po scenie w której nic nie jest normalne. A do tego zasugerować, że za chwilę i w mieście normalnie nie będzie. 

Ogólnie cała historia opiera się na tym, że szkarłatny skorpion odkopała w lodowcu jakiegoś wirusa, który sprawia, że ludzie stają się agresywni i do tego jest strasznie zaraźliwy. A jak nie wirusa to może jakąś klątwę. Dla mnie osobiście jest to wirus, którego bohaterowie nie mają prawa rozumieć. 

Co do miejsca gdzie się to dzieje, to dzieje się na prowincji jakiegoś królestwa. Tuż pod wielkim lodowcem. 

PS Błędy poprawione 

Patryku, dziękuję za wyjaśnienia, ale nie ukrywam, że wolałabym wszystkiego dowiedzieć się z treści opowiadania. Pamiętaj, że czytelnicy nie mają dostępu do Twoich myśli/ zamierzeń. To, co dla Ciebie jest jasne i logiczne, wcale nie musi być takie dla czytających. Nie mówię, abyś od razu wykładał całą kawę na ławę, ale daj jakieś tropy, po których będzie można zrozumieć sedno Twojego zamysłu.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Regulatorzy, dodałem trochę informacji, ale nie wiem, czy to pomoże. Poniżej zmienione/dodane fragmenty: 

– Czego tu w ogóle szuka?

– Wiem tylko tyle, że planuje kopać w lodowcu. A co chce tam znaleźć? Pojęcia nie mam.

– Swoją drogą, spójrz na jej ludzi. Żebyśmy mieli chociaż jednego takiego. 

– Doborowe oddziały króla. Nie chciałbyś mieć z nimi do czynienia. To ja już wolę dowodzić tą hałastrą i pilnować naszego uroczego zadupia. 

– Kilka tygodni temu, w kierunku Starychwyj ruszyła karawana. Chciałbym, żebyś sprawdził, czy wszystko z nią w porządku. Nie ufam tej kobiecie, a nie chcę, żeby zaraz zaroiło mi się tutaj od innych, ważnych osobistości.

Pójdziecie do tej cholernej wioski, sprawdzicie co knuje ta kobieta i wrócicie zdać raport. Zrozumiano?

Miasto w którym mieszkała, było dość niewielkie. Położone na rubieżach królestwa, stanowiło raczej jego zaścianek. Nie działo się tutaj zbyt wiele. Wymarsz karawany, kilka tygodni temu, do tej pory stanowił najczęstszy temat do rozmów. Chociaż dla dziewczynki, było to raczej przerażające wydarzenie. 

– Właściwie, to nie tylko oni. Każdy kto miał z nim kontakt. A potem, to już… – Irvin rozmasował skronie. – Po prostu chodź ze mną. Coś ci pokażę.

…dodałem trochę informacji, ale nie wiem, czy to pomoże.

Moim zdaniem pomoże. Gdyby te informacje były w tekście wcześniej, opowiadanie byłoby bardziej czytelne.

Patryku, poczekaj jeszcze na komentarze innych czytelników, bo zdaje mi się, że ich opinie okażą się bardziej miarodajne. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Właściwie to czytało się całkiem nieźle. Choć jako pełne opowiadanie faktycznie słabo się broni, całość wydaje się wyjęta z kontekstu, zwłaszcza przez zakończenie, które ewidentnie jest urwane. Sprawia to wrażenie, że czyta się fragment. Patrząc na to jak na taki szkic, wprawkę, to dla mnie jest okej – potencjał jest. Gdyby to wszystko rozbudować, byłoby lepiej – dotyczy to zwłaszcza wątku szkarłatnych skorpionów (skorpionic?), który prezentował się zdecydowanie najciekawiej, a zostało powiedziane na jego temat najmniej. Innym słabym punktem jest właściwie sam pomysł, na którym opiera się całość. Tak naprawdę to kolejna inwazja zombie, tylko z żywymi zamiast nieumarłych. Niezbyt to porywające.

Co do kwestii przedstawienia wojska – no, ja myślałam, że ten oddział był właśnie takimi świeżakami nie nadającymi się do niczego (koniec końców któryś z nich puścił pawia na widok trupa), więc nie raziło mnie to tak, jak jednego z przedmówców. Nie od dziś wiadomo, że często na wysokich stanowiskach znajdują się ludzie, którzy się do tego totalnie nie nadają, więc na pułkownika i porucznika też przymknęłabym oko. Krótko mówiąc, profesjonalistów i weteranów się nie spodziewałam, więc się nie rozczarowałam.

Nie bawiłam się w łapankę, ale trochę rzeczy do poprawy było. Najbardziej z rzeczy językowych raziło nazwanie mnie zwłok kobiety, dźgniętej kilka razy nożem, jako “zmasakrowanych”. No, byłyby zmasakrowane, gdyby były rozprute i rozczłonkowane, ale kilka dźgnięć nie uzasadnia, w mojej opinii, tak mocnego określenia.

Życzę powodzenia przy kolejnych tekstach :)

deviantart.com/sil-vah

Silva, cieszę się, że czytało się nieźle :). Coś za mną chodzą te fragmenty, przy “Zamkowej robocie“ było podobnie. Co do wątku Skorpionic (zmieniłem na “Szkarłatna skorpionica”, bo w mojej głowie to jest organizacja zrzeszająca kobiety), to wydaje mi się, że mogłem popełnić błąd i stworzyć ciekawą bohaterkę, którą szybko porzuciłem, na rzecz tych mniej interesujących.

Ciężko by mi było to rozwinąć. Wydaje mi się, że wyszłoby z tego zupełnie inne opowiadanie. Tutaj główną osią jest właśnie ten pomysł na zombi. Chciałem trochę oddać w tym tekście klimat takiego narastającego napięcia/szaleństwa i poczucia, że dzieją się rzeczy dziwne i dla tych ludzi niezrozumiałe. 

Co do słowa zmasakrować. Nie zgadzam się: 

zmasakrować

1. «ciężko pokaleczyć lub zabić, bijąc ze szczególnym okrucieństwem»

Z brzucha dziewczyny wystawał trzonek kuchennego noża, a na całym ciele widać było liczne rany po uderzeniach.

Jak dla mnie mieści się w definicji. 

Życzę powodzenia przy kolejnych tekstach :)

Dziękuję :) 

Tak właśnie myślałam, że to organizacja złożona z samych kobiet. Tym bardziej więc wzbudziła moje zainteresowanie.

Oczywiście, moje uwagi to tylko sugestie :)

deviantart.com/sil-vah

A mnie się nawet podobało. Być może to kwestia wszystkich zmian w międzyczasie.

Motyw “miejscowi wiedzą, żeby nie ruszać, ale przychodzą ludzie z daleka i rozpętują piekło” nie jest nowy, ale niech będzie. Wizja niekontrolowanej agresji do mnie przemawia.

Czy to mógł być wirus? Hmmm. Czy wirusy tak błyskawicznie zarażają, że w kilka godzin całe miasteczko? Przecież toto musi znaleźć sobie jakąś komórkę, naprodukować kopii, rozprzestrzenić je po organizmie i dopiero wtedy rozgląda się za następnym żywicielem. To już prędzej klątwa.

Babska logika rządzi!

Finkla, dziękuję za lekturę i klika. Cieszę się, że się podobało. Pomysł na opowiadanie zrodził mi się po części po lekturze pewnego artykułu, w którym informowano, że naukowcy odnaleźli w rdzeniach lodowych 33 rodzaje wirusów, w tym wiele nieznanych. Artykuł sugerował, że topniejące lodowce mogą część z nich uwolnić. Pomyślałem sobie, co by było gdyby jakiś wirus wywoływał w ludziach niepohamowaną agresję, tak, żeby nie bardzo nawet rozumieli dlaczego są wściekli i agresywni i czemu nie panują nad swoimi odruchami. W tym przypadku co silniejsze, bardziej świadome jednostki starałyby się z tym walczyć – Szkarłatna skorpionica. Aczkolwiek faktycznie słabym punktem jest tutaj czas zarażenia. Faktycznie jest go zbyt mało i jak na wirusa za szybko się wszyscy zarażają. Tutaj klątwa pasowałaby idealnie. Do tego kto wie, może właśnie została rzucona poniekąd jako swoisty czar obronny. Co by się nikt nie dokopał do tego, co ukryte w lodowcu. 

Hejka! 

Obiecałem i jestem. 

Może zacznę od tego, że nie miałem jakiś większych trudności z interpretacją tekstu – wydawał mi się on dosyć jednoznaczny. Więc albo poszedłem Twoją ścieżką myślową (bo u góry zamieściłeś wyjaśnienie, które również przeczytałem) albo to kwestia poprawek – nieistotne. Dla mnie było jasno. 

Podoba mi się ten motyw z wirusem, który powoduje agresję, a nie np. zamienia ich w zombiaki. To bardzo fajny motyw. 

Czytało się płynnie, nie gubiłem się, nie zacinałem – więc tu też plus. 

Może od tej dziewczynki turlającą kulę śnieżną, poczułem lekką dezorientację, ale czytając Twój zamysł wyżej również rozumiem jej wykorzystanie. 

Takie tajemnicze opowiadanie Ci wyszło, powiedziałbym nawet, że poniekąd w moich klimatach. 

Ja jestem na tak. Poproszę o bibliotecznego klika, więc niedługo pewnie doleci! ;p

Do góry głowa, co by się nie działo, wiedz, że każdą walkę możesz wygrać tu przez K.O - Chada

Ogólnie nie czytało się źle. Tekst nie zrobił na mnie co prawda dużego wrażenia, ale widać tutaj konkretny pomysł, opisany bez przekombinowania i udziwnień. W sam raz na szlifowanie warsztatu.

W aktualnej formie bez problemów zrozumiałem opowiadanie tak jak to opisałeś w komentarzu. Brak wyjaśnień mi nie przeszkadzał – rozumiem, że wolałeś skupić się na konkretnej historii i prowadzeniu akcji.

Trochę mniej podobali mi się bohaterowie. Żaden z nich nie wzbudził sympatii, większość z nich jest irytująca. Szkoda, może następnym razem postaraj się bardziej zróżnicować bohaterów?

Jeszcze taka uwaga – według mnie zbyt często opisujesz emocje dosłownie (odkrzyknął zdenerwowany, zamarł wstrząśnięty, spojrzał z pogardą, zaczął z wahaniem, zapytała z powątpiewaniem, czuł złość, wydawali się poddenerwowani, pozostawiając zszokowanych, czuł strach, wściekłość, krzyknęła przerażona, powiedział zirytowany). Nie mówię, że to jest błąd, ale dobrze byłoby ograniczyć takie opisy. Część z nich warto zastąpić jakimiś gestami/ruchami, które pośrednio wskazują na emocje.

Sam temat tajemniczego źródła szaleństwa nie jest co prawda nowy, ale sztampą też nie wieje. Osobiście ten motyw uważam za ciekawy i warto go podjąć – sam napisałem kilka lat temu tekst na podobny temat („Misja Trargo”), tyle że w kosmosie ;)

Podsumowując – widać kilka wad, ale opowiadanie jest całkiem niezłe.

Dziękuję NearDeath :) 

Cieszę się, że opowiadanie jest zrozumiałe. Co do tajemniczości – jest to jak dla mnie mój najcięższy tekst, jak do tej pory. Docelowo, lepiej się chyba czuję w czymś w rodzaju “Zamkowej roboty”, chociaż nie powiem, korci trochę, żeby się sprawdzić w horrorze. 

Dziękuję, Perrux 

Nie napisałem jeszcze za wielu tekstów, więc na ten moment szlifowanie jest dla mnie najważniejsze. Faktycznie bohaterowie wyszli mi mizernie. Ewidentnie zabrakło kogoś ciekawego, komu czytelnik by kibicował, kogo by polubił. Wydaje mi się, że zalążkiem takiej postaci mogła być Szkarłatna skorpionica, ale ją dość szybko porzuciłem na rzecz Wicka. Co do opisywania emocji: ciekawe spostrzeżenie, muszę nad tym popracować. 

“Misja Trargo” dodana do kolejki, chętnie przeczytam :) 

– Zbierzesz tę swoją wesołą gromadkę i może kilka dni marszu naleje wam trochę rozumu, do tych pustych łbów. Pójdziecie do tej cholernej wioski, sprawdzicie co knuje ta kobieta i wrócicie zdać raport.

Do korekty. ;)

W tekście było jeszcze parę drobnych niezręczności, niestety średnio mam czas, żeby je wypisać, tym nie mniej czyta się nieźle.

W sumie pomysł na tekst całkiem fajny. Masz tu motywy, na których stosunkowo łatwo zbudować zainteresowanie czytelnika.

Prezentacja wojska dla mnie osobiście całkiem przyjemna. Jasne, momentami wręcz robisz z nich debili, ale dla mnie to był taki powiew lekkości uprzyjemniający poważny tekst, więc jestem zadowolony. Nie wiem, czy taki planowałeś odbiór tych gości, ale nawet jeśli nie… to Ci się pofarciło.

Choć odnoszę wrażenie, że to raczej kreacja celowa i zamierzona.

Historia, jak pisałem, oparta na pewnej tajemnicy, więc wciąga. Brakło mi tu jednak pewnej konsekwencji, bo z jednej strony budujesz zainteresowanie czytelnika, z drugiej, na końcu oddajesz je walkowerem, nie wyjaśniając właściwie najciekawszego elementu w opowiadaniu. Unikałbym podobnych zabiegów w przyszłości, bo to bardzo zraża czytelnika. Jeśli budujesz jakąś tajemnicę w tekście, całe zainteresowanie czytelnika opiera się właśnie na dążeniu do wyjaśnienia.

I kiedy tego wyjaśnienia nie ma, czytelnik, delikatnie rzecz ujmując, zachwycony nie jest.

To trochę tak, jakbyś dostał robotę, przepracował cały miesiąc i… nie otrzymał wypłaty. Średnio przyjemne, prawda? ;-)

Warto dodać, że owe uwagi podrzuca Ci człowiek, który co najmniej dwukrotnie wrzucał tekst bez wyjaśnień, z tego ostatni… miesiąc temu. ;)

Nie upieram się, że to była dobra decyzja. ;-)

Przynajmniej w pierwszym przypadku, bo drugi to trochę inna historia. Mniejsza zresztą z tym.

Tyle.

Pozdrowił i poszedł.

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Dziękuję CM,

faktycznie pewną osią jest tutaj tajemnica i wokoło niej budowane jest napięcie. Tutaj miałem zamysł, żeby pozostawić rozwiązanie zagadki w sferze domyślań, dając jedynie delikatne wskazówki. Wydaję mi się, że faktycznie nie była to dobra decyzja. Myślę, że przy następnych tekstach możliwe, że będę zostawiał pojedyncze kwestie bez jednoznacznej odpowiedzi, ale raczej nie mogę robić tego z głównym wątkiem. Dobre porównanie z wypłatą. Ja to widzę teraz tak, jakbym pisał kryminał z morderstwem w tle i nie powiedział na końcu kto zabił, a jedynie, że ten którego budowałem na głównego podejrzanego (w tym przypadku mityczne stwory o których krążą legendy), nie. Niemniej, bardzo dziękuję za komentarz, dał mi do myślenia :). 

To opowiadanie ma potencjał, bo główny motyw szaleństwa i miejsca, którego miejscowi nie chcieli dotykać jest rozwinięty całkiem przyjemnie. Problem, że zakończenie wyskakuje trochę jak królik z kapelusza, bo nie chcę, żeby puenta trzasnęła mnie z przyuważonego wcześniej łokcia w nos, ale nie widzę do końca ciągu przyczynowo-skutkowego. Szkoda, bo wcześniej czuje się to napięcie, które tworzysz poprzez opisy i dialogi. Pewien poziom niedookreślenia mógłby oczywiście pomóc fabule, ale punkty przejścia od jednego do drugiego wątku też są ważne, żeby się czytelnik nie pogubił.

I mimo tych słów krytyki, co do warstwy językowej, to coraz bardziej się rozkręcasz i podoba mi się ten kierunek. Pozdrawiam. 

Oidrin, dziękuję za lekturę i komentarz :). Cieszę się na tę opinię, zwłaszcza, że z tego co widzę, byłaś świeżo po “Zamkowej robocie” i widzisz progres. Zgadzam się, że w tekście szwankowało zakończenie i brakuje jasnego rozwiązania co się właściwie stało – mam nauczkę na przyszłość. Zależało mi jednak właśnie na tym napięciu i ogólnie szlifowaniu warsztatu, a to się chyba udało :). 

Czytało się całkiem przyjemnie :)

Przynoszę radość :)