Haker przyszłości

Wła­ma­łem się do sys­te­mu wy­znaw­ców wyż­szej świa­do­mo­ści, bo byłem cie­kaw jakie ta­jem­ni­ce mogą skry­wać się pod fa­sa­dą ta­kiej ni­by-sek­ty. Uzna­łem, że tak na­praw­dę to tylko grupa biz­nes­me­nów, chcą­ca za­ra­biać na pro­duk­cji zu­peł­nie no­we­go nar­ko­ty­ku. Jak bar­dzo się my­li­łem… Na ser­we­rach mieli na­gra­nia z tor­tu­ra­mi i eks­pe­ry­men­ta­mi na lu­dziach. Ob­ci­na­li im głowy, a póź­niej prze­pro­wa­dza­li na nich testy z wy­ko­rzy­sta­niem exhe­ne­rum. Ta banda czub­ków jest bar­dziej po­pa­pra­na niż mógł­bym to sobie wy­obra­zić. Nie do­ce­ni­łem ich, to fakt.

Wy­kra­dłem co się dało i zro­bi­łem pełno kopii za­pa­so­wych. Na­stęp­nie skon­tak­to­wa­łem się z nimi i przed­sta­wi­łem moje wa­run­ki. Ocze­ki­wa­łem so­wi­tej za­pła­ty w za­mian za mil­cze­nie, po­nie­waż wiem, że mogą sobie na to po­zwo­lić. Za­wsze ma­rzył mi się złoty strzał i myślę, że ta chwi­la w końcu na­de­szła. Chcia­łem to uczcić, więc umó­wi­łem się z Car­te­rem na piwo. Wy­lo­go­wa­łem się, wy­ją­łem wtycz­kę ze skro­ni i opu­ści­łem moje do­mo­we sta­no­wi­sko ro­bo­cze. Przy oka­zji przy­rze­kłem sobie, że kie­dyś tu po­sprzą­tam, bo co chwi­lę po­ty­ka­łem się o ja­kieś śmie­ci. Póki co muszę zna­leźć wyj­ścio­we gałki oczne, te z któ­ry­mi pra­cu­ję nie wy­glą­da­ją zbyt do­brze. Pew­nie będą w ła­zien­ce.

W końcu wy­sze­dłem na mia­sto. Po kilku dniach nie­ustan­ne­go bu­szo­wa­nia po sieci, czu­łem się tro­chę nie­swo­jo. Noc była młoda, neony tęt­ni­ły ży­ciem, uka­zu­jąc re­kla­my nie­po­trzeb­ne­go chła­mu, a lu­dzie jak zwy­kle zda­wa­li się tkwić w ja­kimś tran­sie. Każdy do­kądś zmie­rzał i spra­wiał wra­że­nie w pełni świa­do­me­go, my­ślą­ce­go oby­wa­te­la, ży­ją­ce­go w tej pięk­nej me­tro­po­lii. Jed­nak ja wi­dzia­łem tylko armię zom­bia­ków, go­nią­cych za go­rą­cy­mi tren­da­mi, naj­now­szy­mi wsz­cze­pa­mi i za­je­bi­sty­mi pro­duk­ta­mi od naj­uko­chań­szych kor­po­ra­cji. Wujek kor­po­ra­cja, nikt cię tak nie po­ko­cha! Nikt nie zro­zu­mie two­ich po­trzeb i nie za­pra­gnie ich za­spo­ko­ić, tak jak zrobi to dobry wujek kor­po­ra­cja. Mniej wię­cej to sie­dzia­ło w ich gło­wach.

Car­ter już na mnie cze­kał. O dziwo nie za­mó­wił jesz­cze piwka, więc na­bra­łem obaw o jego zdro­wie. Kiedy się do niego zbli­ży­łem, za­uwa­ży­łem że fak­tycz­nie wy­glą­da kiep­sko.

– Stary, coś ty się tak spo­cił? Wszyst­ko w po­rząd­ku? – za­py­ta­łem.

– Nie mam zbyt wiele czasu, więc przej­dę do rze­czy. Po­peł­ni­łeś wiel­ki błąd obie­ra­jąc sektę za swój cel, ale spró­bu­ję ci pomóc.

Naj­pierw po­my­śla­łem, że znowu się czymś na­szpry­co­wał, tylko skąd mógł wie­dzieć o moich pla­nach z wy­znaw­ca­mi wyż­szej świa­do­mo­ści? Prze­łkną­łem cięż­ko ślinę, po czym po­cią­gną­łem roz­mo­wę.

– Szpie­gu­jesz mnie? Jakim cudem wiesz o mojej dzi­siej­szej akcji?

– To co zro­bi­łeś… de­li­kat­nie mó­wiąc ich roz­draż­ni­ło. Je­stem jed­nym z ich obiek­tów do­świad­czal­nych. Od­cię­li mi głowę, wsa­dzi­li ją do pie­przo­ne­go sło­ika i w kółko fa­sze­ru­ją exhe­ne­rum.

– Prze­stań Car­ter, to nie jest za­baw­ne.

To mu­siał być żart, ale dobry humor mnie opu­ścił. Praw­dę mó­wiąc tro­chę mnie za­nie­po­ko­ił.

– Nie na­zy­wam się Car­ter! Ro­zu­miesz kurwa?!

Nigdy nie lu­bi­łem zwra­cać na sie­bie uwagi. Byłem na tym punk­cie prze­czu­lo­ny, więc gdy tylko się tak wy­darł i lu­dzie za­czę­li na nas spo­glą­dać, stra­ci­łem cier­pli­wość. Chwy­ci­łem go za koł­nierz i przy­cią­gną­łem do sie­bie.

– Za­mknij się do cho­le­ry. Co w cie­bie wstą­pi­ło?

– Mam na imię Zelos. Wi­dzia­łeś na­gra­nia z kamer? Te ucię­te głowy w szkla­nych po­jem­ni­kach? Wła­śnie tak skoń­czy­łem. Fa­sze­ru­ją nas exhe­ne­rum, żeby zop­ty­ma­li­zo­wać wpływ sub­stan­cji na nasz ga­tu­nek. Oni… to nie są lu­dzie, wiesz? I to nie jest zwy­kły nar­ko­tyk. Exhe­ne­rum to spo­sób na znie­wo­le­nie, na po­zy­ska­nie nie­wol­ni­ków.

Słu­cha­łem go i byłem prze­ra­żo­ny. Spo­sób w jaki  mówił wy­da­wał się być tak bar­dzo prze­ko­nu­ją­cy, to­wa­rzy­szy­ło mu przy tym tyle emo­cji. Za­uwa­ży­łem też, że po jego po­licz­kach za­czę­ły spły­wać łzy. Nie byłem w sta­nie mu prze­rwać, chcia­łem tego wy­słu­chać.

– Udo­sko­na­la­ją for­mu­łę, a gdy tylko skoń­czą, będą mogli przy­stą­pić do po­zy­ski­wa­nia nie­wol­ni­ków. Mu­sisz zro­zu­mieć, że tu nie cho­dzi o nor­mal­ne po­ry­wa­nie ludzi. Oni po­trze­bu­ją na­szych umy­słów, na­szej świa­do­mo­ści. Prze­trans­por­tu­ją myśli gdzieś do od­le­głych za­ka­mar­ków wszech­świa­ta, a potem uczy­nią z nas swo­ich nie­wol­ni­ków. Teraz tylko ćwi­czą trans­por­to­wa­nie świa­do­mo­ści, żeby póź­niej wszyst­ko po­szło gład­ko. Nie robią tego po raz pierw­szy, ale do­stra­ja­ją to do każ­de­go ga­tun­ku. Za­wsze tak robią…

Huk wy­strza­łu bru­tal­nie prze­rwał mo­no­log. Głowa Car­te­ra eks­plo­do­wa­ła, a frag­men­ty jego mózgu zna­la­zły się na moim ubra­niu i twa­rzy. Za­bój­ca stał nie­ca­ły metr dalej i po­wo­li skie­ro­wał na mnie swój wzrok. Wy­da­wał się de­lek­to­wać całą sy­tu­acją. Do­pie­ro po chwi­li wy­ce­lo­wał we mnie jesz­cze dy­mią­cą lufę. Zdą­ży­łem ak­ty­wo­wać pole si­ło­we, które po­win­no po­chło­nąć co naj­mniej kilka strza­łów z tej broni. Ob­ró­ci­łem się i za­czą­łem biec. Po­czu­łem pierw­sze tra­fie­nie, lecz tar­cza ener­ge­tycz­na sobie po­ra­dzi­ła. Za­czą­łem ża­ło­wać, że nigdy nie za­fun­do­wa­łem sobie ro­bo­tycz­nych koń­czyn, cha­rak­te­ry­zu­ją­cych się znacz­nie lep­szy­mi osią­ga­mi. Za­miast tego wy­ko­rzy­sta­łem to czym dys­po­no­wa­łem, ak­ty­wo­wa­łem mie­szan­kę zwięk­sza­ją­cą wy­daj­ność or­ga­ni­zmu. Zo­sta­ła uwol­nio­na wprost do krwio­obie­gu i po chwi­li po­czu­łem wy­raź­ny przy­pływ sił.

Za­pa­no­wa­ła pa­ni­ka, lu­dzie krzy­cze­li, a ja pró­bo­wa­łem się po­mię­dzy nimi prze­dzie­rać. Sły­sza­łem ko­lej­ne strza­ły, lecz moje pole si­ło­we nie mu­sia­ło ich po­wstrzy­my­wać. Wy­obra­ża­łem sobie naj­gor­sze, bo wie­dzia­łem, że w tym tłu­mie mógł tra­fiać nie­win­ne osoby.

– Kurwa, w co ja się wpa­ko­wa­łem!

Zda­wa­łem sobie spra­wę z ogrom­ne­go ry­zy­ka, ale mu­sia­łem wró­cić do miesz­ka­nia. Na pewno po­zna­li moją toż­sa­mość, więc do­bio­rą się do sprzę­tu i wszyst­ko usuną. Albo spró­bu­ję upu­blicz­nić to co wy­kra­dłem, albo bę­dzie po wszyst­kim.

Wbie­głem na klat­kę i chwi­lę póź­niej sta­łem przed drzwia­mi wej­ścio­wy­mi do mojej nory. Ostroż­nie po­ło­ży­łem dłoń na klam­ce. Wszyst­ko wy­da­wa­ło się być w jak naj­lep­szym po­rząd­ku, a chip z mo­je­go nad­garst­ka bez pro­ble­mu wy­słał sy­gnał, po czym zamek się otwo­rzył. Chyba nikt przy tym jesz­cze nie grze­bał. Wsze­dłem do środ­ka i po­wo­li sta­wia­łem kroki, na­słu­chu­jąc wszel­kich oznak czy­jejś obec­no­ści. W końcu na­bra­łem pew­no­ści sie­bie i pod­bie­głem do kom­pu­te­ra. Już mia­łem go od­pa­lać, ale ku mo­je­mu prze­ra­że­niu do­strze­głem po­staw­ne­go, ły­se­go męż­czy­znę. Bli­zny wska­zy­wa­ły na to, że mu­siał mieć mnó­stwo wsz­cze­pów. Naj­dziw­niej­sza była ta, która prze­cho­dzi­ła przez sam śro­dek jego twa­rzy. Sta­li­śmy tak parę se­kund, a on po pro­stu się na mnie pa­trzył. Za­mar­z­łem w bez­ru­chu, byłem spa­ra­li­żo­wa­ny przez strach. Nigdy w życiu nie czu­łem tak przy­tła­cza­ją­ce­go prze­ra­że­nia. W końcu prze­mó­wił.

– Za­słu­ży­łeś na wy­jąt­ko­wą na­gro­dę.

Po tych sło­wach obe­rwa­łem jego ma­syw­ną łapą i stra­ci­łem przy­tom­ność.

***

Obu­dzi­łem się w miej­scu, które przy­wo­dzi­ło na myśl salę ope­ra­cyj­ną. Byłem nagi, le­ża­łem na zim­nym me­ta­lo­wym stole, a silne źró­dło świa­tła draż­ni­ło moje oczy. Do­strze­głem je­dy­nie frag­men­ty zauto­ma­ty­zo­wa­nej apa­ra­tu­ry, która nie przy­wo­dzi­ła na myśl ni­cze­go do­bre­go. Nagle ostrze piły zo­sta­ło wpra­wio­ne w ruch, więc ogar­nę­ła mnie pa­ni­ka. Krzy­cza­łem, szlo­cha­łem i pró­bo­wa­łem się wy­swo­bo­dzić, ale nie mo­głem się ru­szyć choć­by o mi­li­metr. W końcu po­czu­łem jak wi­ru­ją­ce zęby za­ta­pia­ją się w moim gar­dle, a potem zmie­rza­ją jesz­cze głę­biej. Nie trwa­ło to długo. Moja głowa zo­sta­ła od­se­pa­ro­wa­na od resz­ty ciała i po kilku se­kun­dach apa­ra­tu­ra wsta­wi­ła mi jakąś ob­ro­żę ochron­ną. Póź­niej zo­sta­łem wrzu­co­ny do zbior­ni­ka z pły­nem o lekko nie­bie­skim za­bar­wie­niu, gdzie pod­łą­czo­no mnie do ja­kichś rurek i kabli. To wszyst­ko wy­da­wa­ło się być tak ode­rwa­ne od rze­czy­wi­sto­ści, że w po­łą­cze­niu z głę­bo­kim szo­kiem, wciąż mia­łem trud­no­ści z peł­nym za­ak­cep­to­wa­niem ak­tu­al­nych wy­da­rzeń. Jesz­cze chwi­lę temu oglą­da­łem te eks­pe­ry­men­ty na wy­kra­dzio­nych na­gra­niach, a teraz sam byłem w jed­nym z tych zbior­ni­ków.

Moja szkla­na trum­na zo­sta­ła prze­trans­por­to­wa­na do zu­peł­nie in­ne­go po­miesz­cze­nia. Kiedy wszyst­ko było już pod­łą­czo­ne do sta­no­wi­ska, męż­czy­zna w nie­bie­skiej sza­cie pod­szedł, na­chy­lił się i spoj­rzał mi w oczy. Po chwi­li za­py­tał.

– Wiesz czym jest stan wyż­szej świa­do­mo­ści? Je­że­li nie, to bę­dziesz miał oka­zję tego do­świad­czyć. Mam na­dzie­ję, że je­steś pod­eks­cy­to­wa­ny, bo czeka cię bar­dzo długa po­dróż. Tak bar­dzo lu­bisz pod­glą­dać in­nych, że po­sta­no­wi­li­śmy po­ka­zać ci jak wy­glą­da nasza ma­cie­rzy­sta pla­ne­ta. Bę­dziesz pierw­szą ziem­ską świa­do­mo­ścią, która tam trafi. Po­wo­dze­nia!

Chcia­łem coś po­wie­dzieć, ale nie byłem w sta­nie wy­do­być z sie­bie żad­ne­go dźwię­ku. Mo­głem je­dy­nie ob­ser­wo­wać jak od­pa­la­ją swoje urzą­dze­nia i re­gu­lar­nie po­wta­rza­ją, żeby podać mi jesz­cze wię­cej exhen­rum. W pew­nej chwi­li do­świad­czy­łem cze­goś nad­przy­ro­dzo­ne­go, opu­ści­łem swoją fi­zycz­ną formę i wy­ru­szy­łem w po­dróż. Prze­miesz­cza­łem się z za­wrot­ną pręd­ko­ścią. Nie­zwy­kle szyb­ko zo­sta­wi­łem za sobą Układ Sło­necz­ny i kon­ty­nu­owa­łem ko­smicz­ną po­dróż. Po­cząt­ko­we prze­ra­że­nie ustą­pi­ło miej­sca lek­kie­mu znu­że­niu i kon­tem­pla­cjom na temat sensu eg­zy­sten­cji. Stra­ci­łem po­czu­cie czasu, lecz zda­wa­ło mi się, że po­dróż trwa­ła wieki. Cza­sem ma­rzy­łem o tym, żeby to wszyst­ko oka­za­ło się być zwy­kłym snem, po któ­rym wrócę do nor­mal­ne­go życia. Nie­ste­ty chwi­la prze­bu­dze­nia nigdy nie na­de­szła. Upły­nę­ło tak wiele czasu, że po­wo­li tra­ci­łem rozum. Wo­lał­bym po pro­stu umrzeć, za­miast tego do­świad­czać.

***

Trwa­ło to całą wiecz­ność, ale w końcu do­tar­łem do celu. Pla­ne­ta tych istot była w ca­ło­ści po­kry­ta oce­ana­mi. Nie mia­łem po­ję­cia czy to woda, czy może coś in­ne­go. Za­nu­rzy­łem się pod po­wierzch­nię i tra­fi­łem na samo dno. Wnik­ną­łem do ja­kiejś mię­si­stej kuli, która swymi ko­rze­nia­mi wra­sta­ła w pod­ło­że. Po raz ko­lej­ny zy­ska­łem fi­zycz­ną po­stać. Nie mia­łem nóg, rąk, twa­rzy… byłem tylko kulą mięsa na dnie obcej pla­ne­ty.

My­śla­łem, że naj­gor­szą rze­czą jaka mnie kie­dy­kol­wiek spo­tka, bę­dzie śmierć. Nie­ste­ty byłem w błę­dzie. Jedna z istot za­miesz­ku­ją­cych to miej­sce, pod­pły­nę­ła do mnie i ob­ję­ła moje nowe ciało swymi mac­ka­mi. Na­stęp­nie roz­po­czę­ła pro­ces… kon­sump­cji mojej świa­do­mo­ści. Ból był nie­wy­obra­żal­ny, trud­ny do opi­sa­nia za po­mo­cą słów. Czu­łem jak coś zżera moje wspo­mnie­nia, myśli, po­czu­cie wła­sne­go ja. Naj­gor­sze było to, że nie mo­głem od tego uciec. Po­grą­żo­ny w ago­nii, bła­ga­łem o przy­wi­lej śmier­ci.