Naturalizacja

Jeden z barów w War­sza­wie

Po­pa­trzy­łem otę­pia­łym wzro­kiem na ekran za barem, potem po­du­ma­łem, pod­nio­słem kufel z piwem, wy­chy­li­łem go dusz­kiem i otar­łem ręką usta.

Szko­da go­ścia.

Męż­czy­zna z ekra­nu sie­dział na drew­nia­nej ławce dla oskar­żo­nych. Spu­ścił lekko głowę. Na twa­rzy nie­szczę­śni­ka widać było wy­raź­ne ślady po­bi­cia, a na rę­kach, które trzy­mał z przo­du, miał za­pię­te me­ta­lo­we kaj­dan­ki.

Skur­wie­le nie kryją się nawet z tor­tu­ra­mi.

Nie to mnie jed­nak naj­bar­dziej ude­rzy­ło, tylko wzrok męż­czy­zny, w któ­rym do­strze­głem pełną re­zy­gna­cję i jakąś taką ogrom­ną pust­kę i żal. Wstrzą­snę­ło to mną jak cho­le­ra, gdyż tak samo pa­trzy­ła moja była, gdy przy­ła­pa­łem ją in fla­gran­ti.

Asia Jo­asia ko­cha­ła mnie nad życie, ale nie prze­szko­dzi­ło to jej pie­przyć się z moim naj­lep­szym ko­le­gą Mi­cha­łem.

– Bo ja my­śla­łam, że z za­zdro­ści dasz mu w mordę i bę­dzie­my się znowu na­mięt­nie go­dzić. – Te słowa post fac­tum były moją i jej naj­więk­szą po­raż­ką, a ja nawet teraz po trzech la­tach wciąż je wspo­mi­nam, gdy za­bie­ram na week­en­dy małą słod­ką Alin­kę i rów­nie nie­win­ne­go Jacka.

– I dla­te­go sąd ska­zu­je oskar­żo­ne­go. Pro­szę wy­pro­wa­dzić. Spra­wa eks­tra­dy­cji do Ja­po­nii bę­dzie roz­wa­ża­na w ter­mi­nie póź­niej­szym. – Do rze­czy­wi­sto­ści przy­wró­cił mnie głos Anny Marii z te­le­wi­zo­ra. – Prze­cho­dzi­my do spra­wy ty­siąc czte­ry­sta dzie­sięć.

– No to ziu­tek prze­padł z kre­te­sem. – Jakiś żulik obok mnie pod­niósł kufel, a ja od­ru­cho­wo stuk­ną­łem się z nim, bo wie­dzia­łem, że w tym pubie to mile wi­dzia­ne.

To mogło być wczo­raj albo ty­dzień temu. Cie­ka­we, czy koleś jesz­cze żyje. – Za­uwa­ży­łem. Ten kraj scho­dzi na psy.

 

Za­kład karny War­sza­wa Bia­ło­łę­ka

Po raz pierw­szy bał się tak mocno w swoim życiu.

Ow­szem, zda­rza­ło mu się wcze­śniej oba­wiać kla­so­wych osił­ków albo tro­skli­wych mło­dzień­ców, któ­rzy do znu­dze­nia py­ta­li o jego pro­ble­my, ale nigdy, prze­nig­dy uczu­cie stra­chu nie było tak in­ten­syw­ne.

Był nim teraz prze­siąk­nię­ty. Cuch­nął, a słony pot lał się z niego tak mocno, że aż za­le­wał mu oczy.

Chcę żyć! – krzy­cza­ła każda ko­mór­ka jego ciała, a głos w gło­wie nie po­zwa­lał mu się sku­pić na ni­czym innym, tylko na ana­li­zo­wa­niu, jak wy­do­stać się z tego szaj­su.

To był lęk, który wszel­ki­mi po­ra­mi wy­cho­dził z każ­dej ko­mór­ki ciała. Cho­ciaż nie, to nie był nawet lęk, tylko prze­raź­li­wy zwie­rzę­cy strach, coś co wy­ostrza do gra­nic nie­moż­li­wo­ści każdy zmysł i ab­sor­bu­je do obro­ny wszyst­kie za­so­by or­ga­ni­zmu.

Kurwa! KURWA! KU–RWA! – Pró­bo­wał się szar­pać.

Prze­wi­dzie­li, że bę­dzie chciał uciec albo zro­bić sobie krzyw­dę. Leżał przy­pię­ty sze­ro­ki­mi skó­rza­ny­mi pa­sa­mi do twar­de­go łóżka w kształ­cie krzy­ża, które wy­ło­żo­no tanią ce­ra­tą. Nie mógł ru­szyć nawet pal­cem. Był za­kne­blo­wa­ny, unie­ru­cho­mio­ny i dla więk­sze­go upodle­nia po­zo­sta­wio­ny sam sobie. Tu miał leżeć, srać, szczać i zdech­nąć.

Zro­bił­by wszyst­ko, żeby cof­nąć czas, te kilka prze­klę­tych se­kund, gdy wje­chał po pi­ja­ku w dziec­ko na przej­ściu dla pie­szych.

To było okrop­ne zda­rze­nie i nawet teraz nie po­tra­fił o nim my­śleć.

Miał w gło­wie tylko po­je­dyn­cze ob­ra­zy. Droga, trzask, la­tar­nia, nie­bie­skie świa­teł­ka, pi­jac­ki śmiech i beł­kot, chyba jego, ciosy pałą, ból i rzy­ga­nie, izba wy­trzeź­wień i bły­ska­wicz­ny sąd elek­tro­nicz­ny na nie­bie­skim tle dla re­żi­mo­wej te­le­wi­zji. Do tego twarz pa­pu­gi, któ­re­go wi­dział tylko go­dzi­nę, ale który zdą­żył wy­wę­szyć, że pan­ni­ca miała kil­ka­na­ście lat, fa­scy­na­cję czar­ny­mi msza­mi i naj­wy­raź­niej de­pre­sję.

Pie­przo­ny gar­ni­tu­ro­wiec! Pie­przo­ny sąd! Pie­prze­ni wszy­scy!

Wszyst­ko mu się mie­sza­ło i było przy­kry­te po­czu­ciem winy, które przy­szło, gdy w końcu wy­trzeź­wiał i zro­zu­miał, co się stało.

Jezu, do­po­móż! Boże, ten jeden raz! KUR–WA! – Łypał teraz ocza­mi na lewo i prawo, ale nic nie przy­cho­dzi­ło mu do głowy. Boże! Bła­gam! Nie będę już pił! Ani kro­pel­ki! Je­zu­sie! Ojcze nasz, który je­steś w nie­bie!

Dla więk­szej udrę­ki po­sta­wio­no przed nim zegar we wska­zów­ka­mi.

Cyk, cyk, cyk. – Od­gło­sy bez­dusz­nej ma­szy­ny dud­ni­ły mu w gło­wie ni­czym gromy nad­cho­dzą­cej burzy. Mi­nu­ty za­mie­nia­ły się w go­dzi­ny, a se­kun­dy upły­wa­ły tak, jakby to była wiecz­ność.

Cyk, cyk, cyk. – Świat nie­ubła­ga­nie brnął do przo­du, gdy on miał przed ocza­mi ogrom­ny cytat:

„Kara tylko czło­wie­ka roz­draż­nia, on się nie przy­zna­je i dalej uważa się za nie­win­ne­go, a uczy się w tej sy­tu­acji tylko kom­bi­no­wać, do tego chowa swoją złość na tego, kto go uka­rał, nawet jeśli spra­wie­dli­wie. Żeby czło­wiek na­praw­dę oka­zał skru­chę, musi po­czuć do­kład­nie to samo, i tak samo, jak ten, komu za­szko­dził. Ale to skom­pli­ko­wa­ne i dłu­go­trwa­łe, a na­zy­wa się to wy­cho­wa­niem. A wy­chło­stać pasem po tyłku albo na­krzy­czeć – to jest szyb­kie i przy­no­si ulgę po­krzyw­dzo­ne­mu”[1].

Nie ro­zu­miał, jak to się miało do jego obec­nej sy­tu­acji.

Czy ja umrę? Może bę­dzie do­brze, ale lu­dzie za­czną mnie trak­to­wać jak trę­do­wa­te­go? Czy będę jak nie­ży­wy cho­dzą­cy trup? Będę chciał się zabić? Może chcą, żebym się bał swo­je­go cie­nia? Może chcą po­ka­zać, że po ko­lej­nej wpad­ce zro­bią to co w Bi­blii? Oko za oko? Ząb za ząb? Chcą, żebym bła­gał o li­tość? Albo żebym był wdzięcz­ny, że nie ma kary śmier­ci? A może mam im do­no­sić jak kapuś?

Chcie­li mu na­mie­szać w gło­wie i zła­mać go do końca, i jak dotąd szło im to cał­kiem nie­źle. Po­sta­ra­li się nawet, żeby nie mógł za­snąć i za­mknąć oczu. Miał być świa­do­my, że cze­ka­ją go jesz­cze dwie dłu­gie go­dzi­ny i potem pie­przo­na igła za­głę­bi się w jego ciele, on za­śnie, a be­stie w ludz­kiej skó­rze za­czną ciąć to, co od za­wsze po­zo­sta­wa­ło jego dumą i nie­na­ru­szal­ną wła­sno­ścią.

To było okrop­ne uczu­cie i na samą myśl, że stra­ci mę­skość, bo­la­ło go do­słow­nie wszyst­ko, każda pie­przo­na ko­stecz­ka, każde ścię­gno, ko­mór­ka, chrząst­ka i mię­sień.

Ope­ra­cja miała na celu zro­bie­nie z niego wy­rzut­ka, który nie bę­dzie ani męż­czy­zną, ani ko­bie­tą. Cie­szył się, że nie wy­da­dzą go do Ja­po­nii na ka­stra­cję, ale rów­no­cze­śnie nie stać go było na pełną ku­ra­cję i mu­siał się za­do­wo­lić pa­kie­tem pod­sta­wo­wym z NFZ.

Krą­ży­ły o nich same złe opo­wie­ści, le­gen­dy wręcz. Lu­dzie mó­wi­li, że nic po nich nie jest takie samo. Stra­szy­li tym dzie­ci jak kie­dyś czar­ną Wołgą. Naj­gor­sze, że nikt nie znał kogoś, kto prze­szedł to pie­kło, tylko każdy mówił o zna­jo­mym zna­jo­me­go, który to prze­szedł.

Do­tar­ło do niego, że nie prze­ży­je mo­men­tu, gdy naj­waż­niej­szy płyn ludz­ko­ści zo­sta­nie z ogrom­ną mocą po­da­ro­wa­ny uko­cha­nej ko­bie­cie. Zro­zu­miał, że nie po­czu­je chwil, gdy mała nie­win­na dzie­ci­na po­wo­li ro­śnie i w prze­cu­dow­ny spo­sób za­cznie kopać nóż­ka­mi i ru­szać rącz­ka­mi, a potem do­po­mi­nać o wyj­ście na ze­wnątrz.

Kurwa…!!!

 

Sala ple­nar­na Sejmu

– Panie i pa­no­wie, wy­so­ka izbo, w dniu dzi­siej­szym do­ko­nu­je się pierw­sza od lat przy­mu­so­wa ope­ra­cja zmia­ny płci. Chce­my przy­po­mnieć, że w dwa ty­sią­ce dzie­więt­na­stym na Ukra­inie prze­gło­so­wa­no usta­wy, które na­ka­zu­ją che­micz­ną ka­stra­cję męż­czyzn ska­za­nych za pe­do­fi­lię. Or­ga­ni­za­cje praw czło­wie­ka alar­mu­ją, że to prawo to stra­szak na po­li­ty­ków i zwy­czaj­nych oby­wa­te­li. Chce­my przy­po­mnieć ge­nial­ne­go Alana Tu­rin­ga i jego te­ra­pię hor­mo­nal­ną i dla­te­go…

– …pik, pik, pik… – Prze­rwał mu sy­gnał ti­me­ra, ale on kon­ty­nu­ował:

– …i dla­te­go wno­si­my o znie­sie­nie ustaw zwa­nych jako usta­wy mamy Madzi, bo prawo do przy­mu­so­we­go le­cze­nia za­wsze, ale to za­wsze otwie­ra­ło furt­kę do nad­użyć. Dzię­ku­ję.

– Dzię­ku­je­my panie pośle, ale pro­szę prze­strze­gać czasu – pod­su­mo­wał mar­sza­łek Sejmu Smuda. – Na­stęp­ny w ko­lej­no­ści jest pan poseł Mikke.

– Panie i pa­no­wie, mój klub wnosi o gło­so­wa­nie nad usta­wą zmie­nia­ją­cą spo­sób wy­ko­ny­wa­nia kary za cięż­kie prze­wi­nie­nia. Ope­ra­cje zmia­ny płci nie spraw­dzi­ły się. Oby­wa­te­le nie zo­sta­li zre­so­cja­li­zo­wa­ni i osiem­dzie­siąt pro­cent pró­bo­wa­ło po­peł­nić sa­mo­bój­stwo. Pro­po­nu­je­my, żeby prze­stęp­cy cięż­kie­go ka­li­bru mogli wy­brać karę przy­mu­su mó­wie­nia samej praw­dy albo prze­ży­wa­nia życia w świe­cie wir­tu­al­nym, gdzie wszy­scy mówią tylko praw­dę. Dzię­ku­ję.

– Ko­lej­na jest pani poseł Pier­nac­ka.

– Panie i pa­no­wie. Opo­zy­cja wnosi, żeby każdy po­mię­dzy osiem­na­stym i pięć­dzie­sią­tym ro­kiem życia mu­siał robić ope­ra­cję zmia­ny płci, w prze­ciw­nym razie za­pła­ci od­po­wied­ni po­da­tek. W ra­mach tego pro­jek­tu ska­zań­cy będą prze­cho­dzić drugą ope­ra­cję, ale na swój koszt. Dzię­ku­ję.

– Dzię­ku­ję pani poseł.

– Sza­now­ni po­sło­wie, wy­so­ka izbo. Stoję przed pań­stwem, gdyż przed chwi­lą to wła­śnie opo­zy­cja przed­sta­wi­ła bar­dzo dobry po­mysł na to, żeby za­pa­no­wa­ła rów­ność. Chcę jed­nak za­uwa­żyć, że mój sza­now­ny przed­mów­ca wie­lo­krot­nie przy­cho­dził do nas z czer­wo­nym gu­mo­wym pe­ni­sem su­ge­ru­jąc wyż­szość jed­nej z wielu płci. W tym też jest pewna racja i chcę tylko po­twier­dzić, że zmia­na hor­mo­nów nie zmie­ni bu­do­wy mózgu…

– Hańba! Hańba! – roz­le­gły się krzy­ki z sali. – Usu­nąć go! To po­twarz dla całej po­stę­po­wej Eu­ro­py!

 

Za­kład karny War­sza­wa Bia­ło­łę­ka

– Synu, czy po­jed­na­łeś się już z Bo­giem? – Gruby ksiądz stał nad ska­za­nym, pa­trząc z tro­ską, i sam sobie po chwi­li do­po­wie­dział: – To do­brze. Ufaj panu, bo w nim je­dy­na na­dzie­ja.

Jak mu mam kurwa od­po­wie­dzieć, jak nie mogę mówić?

– Przez to świę­te na­masz­cze­nie… – Ka­płan za­czął od­ma­wiać zwy­cza­jo­wą for­muł­kę w cza­sie, gdy le­karz pod­łą­czył strzy­kaw­kę i podał znie­czu­le­nie.

Ska­za­ny za­snął.

 

Wiej­ska

– Panie i pa­no­wie po­sło­wie, pro­szę o za­cho­wa­nie spo­ko­ju. Otwie­ram de­ba­tę przed dru­gim gło­so­wa­niem usta­wy ma­ją­cej prze­ciw­dzia­łać ma­le­ją­cej dziet­no­ści i wzra­sta­ją­cej ilo­ści dzie­ci z wa­da­mi ge­ne­tycz­ny­mi.

 

Pół roku póź­niej

 

Li­ceum Ba­to­re­go w War­sza­wie

– W po­nie­dzia­łek macie ważne ba­da­nia spraw­dza­ją­ce wasze zdro­wie. – Wy­cho­waw­czy­ni uśmiech­nę­ła się do uczniów. – Obec­ność obo­wiąz­ko­wa. Bez tego nie mo­że­cie po­dejść do eg­za­mi­nów.

 

Ko­mi­sja le­kar­ska dla dziew­cząt

– Dziew­czyn­ki, ja na­zy­wam się Ho­no­ra­ta. Dzi­siaj wszyst­kie z was zo­sta­ną zwa­żo­ne, zmie­rzo­ne i od­bę­dą roz­mo­wę z gi­ne­ko­lo­giem. Do­sta­nie­cie rów­nież opa­ski. Nie­któ­re z was pew­nie coś sły­sza­ły na ten temat pod­czas mie­sią­ca pro­te­stów. Wszyst­ko wam wy­ja­śni­my. Pro­szę się teraz ro­ze­brać do bie­li­zny i ko­lej­no prze­cho­dzić do dru­gie­go po­ko­ju.

Na­sto­lat­ki chi­cho­cząc i ostro ko­men­tu­jąc wy­gląd ko­le­ża­nek za­czę­ły się przy­go­to­wy­wać. Trwa­ło to kilka minut, potem wszyst­kie zgro­ma­dzi­ły się wokół pani, która za­czę­ła tłu­ma­czyć:

– Je­ste­ście pierw­szym rocz­ni­kiem. Opa­ska za­kła­da­na jest na nad­gar­stek. Prawo do­pusz­cza różne rze­czy w za­leż­no­ści od ich ko­lo­ru. Zie­lo­ny ozna­cza, że je­ste­ście w ciąży albo związ­ku, żółty wska­zu­je, że po­win­ny­ście zna­leźć męż­czy­znę albo zajść w ciążę, a czer­wo­ny, że nie zna­la­zły­ście ni­ko­go i każdy może z wami współ­żyć. Czy macie ja­kieś py­ta­nia?

– Bo mi mama mó­wi­ła, że to za­pro­sze­nie do gwał­tu.

– Ro­zu­miem, a czy któ­raś wie, dla­cze­go mu­si­my wpro­wa­dzić opa­ski?

– Ze wzglę­du na niską dziet­ność? – ode­zwa­ła się nie­śmia­ło bru­net­ka z tyłu.

– Tak. A czy wiesz, co to zna­czy?

– Że było mało dzie­ci.

– Do­brze. Opa­ska kon­tro­lu­je wasz stan. W trak­cie dni płod­nych świe­ci się na żółto. Wtedy macie naj­więk­sze szan­se na dzie­ci. Zie­lo­ny ozna­cza, że każdy, po­wta­rzam każdy ma wam po­ma­gać. Tro­ska o dzie­ci to naj­waż­niej­sze co mamy.

– A czer­wo­ny? Czy to nie­ludz­kie?

– Po­wy­żej pew­ne­go wieku opa­ska rze­czy­wi­ście świe­ci na czer­wo­no. Ma to słu­żyć tylko wa­sze­mu zdro­wiu. Wiem, że to za­brzmi bez­dusz­nie, ale każda zdro­wa ko­bie­ta po­win­na mieć cho­ciaż jedno dziec­ko. Dzię­ki temu za­cho­wu­je siły przez wiele lat, a do tego prze­ży­wa coś, co wiele ko­biet kie­dyś nie miało szans prze­żyć.

– Ale gwał­ty… – ode­zwa­ła się Jo­asia, kla­so­wa pro­wo­dyr­ka wszyst­kich roz­rób.

– Prawo chro­ni ko­bie­ty przed gwał­tem i nic tutaj się nie zmie­nia.

– Ale…

– Kolor czer­wo­ny po­ja­wi się w wieku trzy­dzie­stu lat. Macie bar­dzo dużo czasu i nie ma co się tym przej­mo­wać. No już już, nie mamy ca­łe­go dnia. – Tu Ho­no­ra­ta za­czę­ła pre­zen­ta­cję. – Opa­ski są czar­ne i pa­su­ją do wszyst­kie­go. Nie zdej­muj­cie ich, bo za to grożą duże kary. Nie można ich też wy­mie­niać, bo będą za­ko­do­wa­ne na wasze DNA.

 

Ko­mi­sja le­kar­ska dla chłop­ców

– Dzień dobry – młody chło­pak wszedł do po­ko­ju, w któ­rym znaj­do­wał się psy­cho­log szkol­ny, dwóch ochro­nia­rzy i męż­czy­zna w le­kar­skim kitlu.

Cie­ka­we, że Wacka już nie ma. Mu­siał wyjść – po­my­ślał o ko­le­dze z klasy, który wszedł przed nim.

– Po­dejdź synu. Wy­ni­ki nauki bar­dzo dobre, do tego wła­sne pro­jek­ty – za­py­tał, a wła­ści­wie bar­dziej sko­men­to­wał męż­czy­zna w kitlu.

– Same czer­wo­ne paski. – Chło­pak uśmiech­nął się z dumą.

– Do­brze, teraz po­bie­rze­my krew do badań. Usiądź.

Jacek po­słusz­nie usiadł i po chwi­li po­czuł ukłu­cie igły.

Co u dia­bła? – Zdą­żył po­my­śleć, zanim osu­nął się na bok.

 

***

 

Obu­dził się na łóżku szpi­tal­nym. Był słaby, ale naj­gor­sze było to, że z przo­du miał przy­kle­jo­ne ja­kieś urzą­dze­nie.

– Jak się czu­jesz?

– Do­brze, ale co się stało?

– Synu. – Le­karz zmie­nił ton. – Zo­sta­łeś wy­bra­ny do pro­gra­mu.

– Co to ozna­cza?

– Za­ło­ży­li­śmy ci apa­rat, któ­re­go nie bę­dziesz mógł zdjąć. Przez naj­bliż­sze dzie­sięć lat masz za­płod­nić pięć ko­biet, ina­czej mo­żesz li­czyć się z kon­se­kwen­cja­mi.

– Ale to jest gi­lo­ty­na – po­wie­dział z od­ra­zą, wi­dząc co ma na sobie.

– Nic nie po­ra­dzę, takie prawo. – Le­karz wzru­szył ra­mio­na­mi. – Je­że­li nie zmie­nisz ko­lo­ru opa­ski pię­ciu dziew­czyn przez dzie­sięć lat, to gi­lo­ty­na obe­tnie two­je­go pe­ni­sa i jądra. Je­że­li ci to po­mo­że, to jest re­ali­za­cja po­my­słu wiel­kie­go wi­zjo­ne­ra H. R. Gi­ge­ra.

 

Jeden z barów w War­sza­wie

Spoj­rza­łem na swoje piwo i do­pi­łem ostat­nie­go łyka, a Jurek za barem nic nie po­wie­dział, tylko kiw­nął ze zro­zu­mie­niem głową.

– Co je­steś taki smut­ny? – Jakiś nie­źle ubra­ny męż­czy­zna przy­siadł się obok.

Idio­ta. Jakby nie wi­dział, o co każdy taki wkur­wio­ny. Czu­bek, a z czub­ka­mi trze­ba ostroż­nie.

Dla pew­no­ści zlu­stro­wa­łem go od stóp do głów.

A może nie czu­bek. Nie jest al­ko­ho­li­kiem. Może ćpa, żeby za­po­mnieć? Vi­co­din albo pro­chy na re­cep­tę, nic twar­de­go. – Uzna­łem, że facet nie jest głupi, tylko tak znie­czu­lo­ny pro­cha­mi, że nie widzi tego, co się dzia­ło przez ostat­nie kilka mie­się­cy.

– Panie star­szy, pan na­le­je mo­je­mu ko­le­dze. – Kiw­nął na mo­je­go zna­jo­me­go zza lady. – Pew­nie ma dzie­ci.

No pro­szę, czyli coś kuma. Tylko mi nie pieprz o pa­trio­ty­zmie, bo nie ręczę za sie­bie. Gi­lo­ty­ny? Opa­ski? Kto to kurwa sły­szał? W jakim świe­cie my ży­je­my?

Za­ci­sną­łem rękę na pu­stym kuflu, ale zwol­ni­łem uchwyt, gdy Jurek spoj­rzał się na mnie wzro­kiem kum­pla i ojca, który wszyst­ko ro­zu­mie. De­li­kat­nie kiw­ną­łem mu głową na tak, wzią­łem nowe piwo i dalej nic nie mó­wi­łem.

A może to kapuś? – Wzdry­gną­łem się na samą myśl. Ta­kie­mu to tylko wpier­do­lić, naj­le­piej kulkę w łeb. Po­rząd­ni ludzi to cho­dzą pod Sejm, nie to, co te wszy, które tylko de­nun­cju­ją.

– Nie martw się. Wła­dza na­le­ży do su­we­re­na. Prze­ży­li­śmy za­bo­ry, prze­ży­li­śmy Niem­ca i Ruska, to prze­ży­je­my i Łunię. – To ostat­nie po­wie­dział z tak moc­nym prze­ką­sem, że aż się od­ru­cho­wo uśmiech­ną­łem. – Dzie­cia­ki jesz­cze nie umar­ły, tro­chę kin­dersz­tu­by im nie za­szko­dzi.

Znów się uśmiech­ną­łem do swo­ich myśli, bo w sumie bu­dyn­ki można było od­bu­do­wać i nie od dzi­siaj wia­do­mo, że mło­dość za­wsze znaj­dzie wyj­ście.

Na pewno bę­dzie można to zdjąć – po­my­śla­łem. Cie­ka­we, ile za­ro­bią na tym lu­dzie z pół­świat­ka.

 

Wiej­ska

– Panie i pa­no­wie po­sło­wie, przy­stę­pu­je­my do gło­so­wa­nia nad usta­wą przy­wra­ca­ją­cą karę śmier­ci po­przez wie­lo­krot­ny or­gazm. Pro­szę gło­so­wać przez na­ci­śnię­cie przy­ci­sku i pod­nie­sie­nie ręki. Kto jest za? Dzię­ku­ję. Kto jest prze­ciw? Dzię­ku­ję. Kto wstrzy­mał się od głosu? Dzię­ku­ję. In­for­mu­ję, że po­praw­ka zo­sta­ła przy­ję­ta. – Mar­sza­łek upił wody ze szklan­ki i kon­ty­nu­ował: – Ko­lej­nym punk­tem obrad jest dys­ku­sja na temat obo­wiąz­ko­wej ste­ry­li­za­cji przy zmia­nie płci, re­zy­gna­cji z trans­mi­sji wideo i obec­no­ści trze­ciej osoby przy od­by­wa­niu sto­sun­ku płcio­we­go i in­nych po­pra­wek do usta­wy o czy­sto­ści.

 

Ty­dzień póź­niej

 

Szko­ła pod­sta­wo­wa numer sześć­dzie­siąt czte­ry

– Bę­dzie­my mieć dzi­siaj flu­ory­za­cję. Te z was, które mają słabe zęby, do­sta­ną inną pastę.

Młode nie­win­ne dziat­ki z pierw­szej klasy spoj­rza­ły się z uf­no­ścią na swoje wy­cho­waw­czy­nie i usta­wi­ły się do tego, co we­dług no­we­go planu lek­cji miało od­by­wać się w każdy wto­rek.

– Jasiu, a ty co tak sto­isz z boku? – Jedna z ko­biet za­py­ta­ła się chłop­ca, który prze­stę­po­wał z nogi na nogę, sto­jąc z boku sali.

– Bo ja, bo… – Chło­piec zdo­był się wresz­cie na od­wa­gę – bo bo ja plosę pani, to nie wzią­łem sco­tec­ki z domu.

– Masz. – Po­da­ła mu jedną z za­pa­so­wych, ku­pio­nych ze skła­dek na sa­mo­rząd. – I za­pa­mię­taj, że flu­ory­za­cja jest naj­waż­niej­sza.

– Tak plosę pani.

 

Przy­chod­nia le­kar­ska

Jaś pa­trzył bez za­in­te­re­so­wa­nia na inne dzie­ci, które sie­dzia­ły w po­cze­kal­ni. Każde z nich było ciche i otę­pia­łe jak on. Nie in­te­re­so­wa­ło ich nic, rów­nież to, że w po­cze­kal­ni na ścia­nach wy­ma­lo­wa­no prze­ślicz­ne ob­raz­ki.

Jego usta zro­bi­ły się wil­got­ne, ale on nawet się nie po­ru­szył.

Mama spoj­rza­ła z ogrom­ną mi­ło­ścią, wes­tchnę­ła cięż­ko i po­wie­dzia­ła tylko:

– Synku, ko­cha­nie moje.

Ko­bie­ta wy­ję­ła chu­s­tecz­kę i za­czę­ła wy­cie­rać mu ślinę.

– Na­stęp­ny pro­szę – usły­sza­ła z ga­bi­ne­tu, gdzie sie­dział dok­tor, który ostat­nio miał o wiele wię­cej pa­cjen­tów.

– Chodź Jasiu, pan dok­tor nam po­mo­że. – Zła­pa­ła chłop­ca za rękę i we­szła z nim do po­ko­ju za­bie­go­we­go, za­my­ka­jąc za sobą dni.

– Dzień dobry. Co dzi­siaj panie dok­to­rze?

– Tężec – po­wie­dział star­szy męż­czy­zna z sza­tań­skim uśmie­chem. – I wszyst­ko bę­dzie jak na­le­ży. Już na za­wsze.

 

***

 

Pań­stwo rzą­dzi, pań­stwo radzi,

pań­stwo nigdy cię nie zdra­dzi.

Pań­stwo tak wszyst­ko usta­wi,

że tobie i dzie­ciom nic nie zo­sta­wi.

Pań­stwo żąda po­słusz­nych oby­wa­te­li,

żeby ty­ra­li i cicho sie­dzie­li.

A jak będą ska­ka­li,

to się im pałą przy­wa­li.

A jak będą za słabi,

to się na Ziemi ich nie zo­sta­wi.

 

Dmi­try Glu­kho­vsky „Tekst”