Schyłek holocenu

AAAAAA, rozjechało mi tekst przy kopiowaniu do edytora na stronie. Bałem się, że nie zdąże przed północą i ostatnia 1/3 opowiadania wygląda bardziej chaotycznie niż powinno. Moja wina, moja bardzo wielka wina. Tak to jest gdy się kończy pisac na ostatnią chwilę. A gdy mowa o zamiarach – liczebniki podawane prze komputer są celowo zapisane numerycznie (w końcu to maszyna). Celowo też w kilku miejscach odpaliłem CapsLocka. Nie ma też w błędu w zapisie słowa warta w cudzysłowie na początku opowiadania i bez cudzysłowu na końcu (a dlaczego tak jest pozostawiam inteligencji czytelnika). Reszta błędów jest rezultatem pośpiechu i półanalfabetyzmu autora. Liczę, że w składzie jury nie zasiada za wielu członków gramatycznego NSDAP ;)

Myślę, że nikt nie będzie miał problemu, jeżeli wyedytujesz formatowanie tekstu – to nie zmieni opowiadania, za to bardzo ułatwi jurorom czytanie, bo w obecnej postaci czyta się to niedobrze.

A wracając do samego tekstu: to jest dość przewidywalna SF (w obecnym konkursie opowiadań o stacjach kosmicznych jest kilka), ale przyzwoicie skonstruowana – może z wyjątkiem motywu z rakietami, nie bardzo wiem, czemu on służy; w tekście tych rozmiarów IMHO każdy motyw i koncept powinien się liczyć – i ułatwienie czytelnikom lektury na pewno podziała na korzyść twojego opowiadania.  

ninedin.home.blog

Hej, JaMacie, 

przykro mi pisać, ale historia mnie nie porwała. Wstęp jest bardzo dobry, przedstawiasz bohatera w intrygujący sposób. Reszta natomiast to znane motywy, nic zaskakującego :( Nie kupuję też tego, że nikt nie zauważył obiektu o średnicy piętnastu kilometrów zmierzającego w stronę Ziemi, zwłaszcza przy bardziej zaawansowanej technologii, którą sugerujesz w opowiadaniu.

 Językowo szału nie ma, ale jest przyzwoicie :)

 

Pozdrawiam!

Używanie poprawnej polszczyzny jest bardzo seksowne

Po przeczytaniu spalić monitor.

Może nie wyglądam, ale jestem tu administratorem. Jeśli masz jakąś sprawę - pisz śmiało.

Takie to amerykańskie tu wszystko. Imiona, stacja, polityka, nawet narracja. Nie jest to jakąś bezpośrednią wadą tekstu… ale jest przez to tak bardzo typowy, że utopi się w morzu tysiąca podobnych. Uznam to za wprawkę i zapoznanie się z technikaliami portalu, przed faktyczną, rozbudowaną i złożoną opowieścią. ;)

Ninedin, dziękuję za twoje uwagi. Jeśli chodzi o rakiety nie było ich w pierwotnym szkicu i wahałem się czy je dodawać. Zdaje sobię sprawę, że nieco zaburzają estetykę utworu. Zadecydował fakt, że po pierwsze – w realnym świecie taka próba pewnie zostałaby podjęta – i po drugie – dzięki temu tekst był odrobinę mniej przewidywalny i można było mieć przez chwilę nadzieję, że do zderzenia nie dojdzie. Poza tym jako fan Pixies i Toma Waitsa lubię gdy tekst jest odrobinę “chropowaty” i nie do końca gładki, melodyjny i przewidywalny.

Zarzutu o umiejscowienie tekstu sci-fi na stacji kosmicznej za bardzo nie rozumiem. Zakładam, że chodziło raczej o to o czym napisał stn, że całość jest dość “typowa” dla tego gatunku. Cóż, taki trochę był mój zamiar. Oryginalna miały być tu jedynie dwie rzeczy. Po pierwsze perspektywa. Perspektywa widza a nie uczestnika zdarzeń. Widza, który będąć bezsilnym wobec nadciągającej katastrofy jednocześnie jest świadom, że jest to dopiero pierwszy strzał w nadciągającej wojnie z Obcymi i to wojnie w której sam jako doświadczony żołnierz pewnie będzie zmuszony wziąć udział. Po drugie fakt, że nigdzie w tekście nie jest wprost powiedziane, że to zderzenie jest aktem agresji i początkiem dłuższego konfliktu. Mam nadzieję, że nikt nie przeczyta tego komentarza przed przeczytaniem samego opowiadania :)

Najważniejsze, że jesteś świadomy wyborów, które podjąłeś w tekście. To czy się spodobało (w jakimkolwiek stopniu) kilku osobom mniej czy więcej, to już drugorzędną sprawa. Raz się udaje, raz nie. ;)

Podobało mi się, i fabuła, i trochę sam bohater. Opowiadanie ma przemyślaną konstrukcję, co cieszy. Treść nie jest podporządkowana formie (tylko odwrotnie), co cieszy podwójnie. Zresztą klasyki walki Ziemian z Obcymi nigdy za wiele. :)

Mnie też się podoba. Wykorzytujesz ograne motywy, ale robisz to w całkiem umiejętny sposób. Treść opwiadania i bohater też na plus. Nie jestem starszną fanką SF, ale przeczytałem z zainteresowaniem.

Ode mnie kolejny biblioteczny kliczek :)

Hej katia72, chalbarczyk, stn, mr maras, ninedin dziękuję za komentarze i przede wszystkim za to, że zadliście sobie “trud” przeczytania mojego opowiadania. I oczywiście dziękuję tym spośród was, którzy wynagrodzili mnie kliczkiem :).

stn, rozumiem doskonale irytację amerykańskością tekstu, ale… tu mała ciekawostka – głównym powodem dla którego mój bohater bronił Wuja Sama jest “challenge coin”, która posłużyła mi za klamrę spinającą tekst i za metodę prezentacji protagonisty. To rodzaj nieformalnej odznaki, której wręczanie jest tradycją w wojsku amerykańskim, ale już nie w naszym rodzimym. Ta“moneta” (słowo umieszczam w cudzysłowie bo nie jest to moneta sensu stricte) jest traktowana jako pamiątka służby i można ją nosic w kieszeni. Nie ma z tego co wiem żadnych ograniczeń co do noszenia jej przy sobie w cywilu. Nie wyobrażam sobie by weterani jakiegokolwiekwojska postępowali równie swobodnie z formalnymi medalami i odznakami. Challenge coin ma też z punktu widzenia mojego tekstu drugą zaletę. Można ją “customizowac”. Zaprojektowałem ją więc na potrzeby opowiadania po swojemu w oparciu o zdjęcia, które znalazłem w sieci i znaną mi symbolikę marines. I tak udało mi się w nieoczywisty sposób powiedziec coś o przeszłości bohatera. 

Uffff… więcej tłumaczenia tekstu niż samego tekstu, ale może znajdzie się jakiś fan militariów, który wyłapie i doceni taki detal ;).

Jeszcze raz przeczytałam ten fragment o “challenge coin”.

 

Fajne :)

Przynoszę radość :)

Może sf to nie jest mój ulubiony gatunek, ale czytało się dobrze i wciągnęło. Plus za motyw z Chongqingiem i Chinami, szkoda, że w kontkeście spadającego tam meteorytu

Bohater nawet niezły i dyżur miał szczególny, ale opis ciągu zdarzeń, których stał się świadkiem, jakoś do mnie nie przemówił.

Wykonanie pozostawia sporo do życzenia.

 

„Muszę się tam w końcu wy­brać z Iris i dzie­cia­ka­mi na wa­ka­cje” po­my­ślał, prze­ry­wa­jąc woj­sko­we wspo­min­ki. ―> Tu znajdziesz wskazówki, jak zapisywać myśli: http://www.jezykowedylematy.pl/2014/08/jak-zapisac-mysli-bohaterow/

 

– 68 ty­się­cy ki­lo­me­trów, 255 ki­lo­me­trów na se­kun­dę, przy obec­nej tra­jek­to­rii obiekt po­wi­nien nas minąć w od­le­gło­ści 60-u ki­lo­me­trów – od­po­wie­dział kom­pu­ter. ―> – Sześćdziesiąt osiem ty­się­cy ki­lo­me­trów, dwieście pięćdziesiąt pięć ki­lo­me­trów na se­kun­dę, przy obec­nej tra­jek­to­rii obiekt po­wi­nien nas minąć w od­le­gło­ści sześćdziesięciu ki­lo­me­trów – od­po­wie­dział kom­pu­ter.

Liczebniki zapisujemy słownie, zwłaszcza w dialogach. A komputer nie pokazuje tych liczb na ekranie, on je wypowiada, więc nie widzę powodu, aby nie były zapisane słownie.

Ten błąd pojawia się też w dalszej części opowiadania.

 

– Śred­ni­ca 15 km. ―> – Śred­ni­ca piętnaście kilometrów.

Nie używamy skrótów i symboli.

 

– COOO?! TO NIE­MOŻ­LI­WE! -Ray ze­rwał się z krze­sła – Jakim cudem wi­dzi­my to do­pie­ro teraz? ―> – COOO?! TO NIE­MOŻ­LI­WE! – Ray ze­rwał się z krze­sła. – Jakim cudem wi­dzi­my to do­pie­ro teraz?

Tu znajdziesz wskazówki, jak zapisywać dialogi: http://www.forum.artefakty.pl/page/zapis-dialogow

 

Ray po­czuł lo­do­wa­ty dreszcz spły­wa­ją­cy wzdłuż krę­go­słu­pa. ―> Dreszcze raczej nie spływają.

 

„Czyli nikt nie wie.” ―> „Czyli nikt nie wie”.

Kropkę stawiamy po zamknięciu cudzysłowu.

 

…nie­zi­den­ty­fi­ko­wa­ne­go obiek­tu jaki za­ra­por­to­wał Elon był co­kol­wiek my­lą­cy. Kom­pu­ter użył stan­dar­do­wej miary ja­kiej używa się w od­nie­sie­niu do me­te­ro­idów, aste­ro­idów i in­nych sfe­rycz­nych obiek­tów jakie mo­że­my… ―> Powtórzenia.

 

To coś nie wy­glą­da­ło ani jak aste­ro­id… ―> To coś nie wy­glą­da­ło ani jak aste­ro­ida…

Asteroida jest rodzaju żeńskiego.

 

Jezu, ile miał aste­ro­id, który wybił di­no­zau­ry? ―> Jezu, ile miała aste­ro­ida, która wybiła di­no­zau­ry?

 

– W zie­mię. ―> – W Zie­mię.

 

Elon, gdzie na ziemi spad­nie ten obiekt? ―> Elon, gdzie na Ziemi spad­nie ten obiekt?

 

…naj­bar­dziej lud­ne­go kraju na ziemi… ―> …naj­bar­dziej lud­ne­go kraju na Ziemi…

 

Na­ste­pu­ją­ca póź­niej ka­ta­stro­fa… –> Literówka.

 

„Co robić? Co robić? NIC. Po­zo­sta­ło tylko pa­trzeć.” ―> „Co robić? Co robić? NIC. Po­zo­sta­ło tylko pa­trzeć”.

 

„Wielu z tych świa­teł już pew­nie nigdy nie zo­ba­czę.” ―> „Wielu z tych świa­teł już pew­nie nigdy nie zo­ba­czę”.

 

 

…oglą­da­li krwa­wo-czer­wo­ny świt… ―> …oglą­da­li krwa­woczer­wo­ny świt…

 

…nasze Słoń­ce wy­glą­da­ła zu­peł­nie zwy­czaj­nie. ―> Literówka.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Hej, regulatorzy czytałem dokładnie wskazówki na temat zapisu myśli bohatera zanim zabrałem się za pisanie mojego opowiadania i nie rozumiem o co ci chodzi. Nie ma jednej jasnej reguły jak należy to robić. Dwie zasady to konsekwencja i zapisywanie myśli w inny sposób niż dialogów. Obu tych zasad się tu trzymałem. Co do zapisu liczb rzeczywiście w beletrystyce przyjmuje się Z REGUŁY zapis słowny liczebników, ale nie jest to wcale sztywna reguła. Im liczebników więcej i im liczby są wyższe tym częściej spotykamy ich zapis cyfrowy, także w literaturze pięknej. Jeśli samemu się z tym nie spotkałeś(aś?) zachęcam do lektury na przykład “Starości aksolotla” Dukaja (tę książke czytałem akurat tuż przed napisaniem tego opowiadania, ale przykłądy na pewno można mnożyć). To nie jest żaden błąd z mojej strony, ale celowy wybór. Może Ci nie przypadł do gustu, ale to nie jest błąd językowy sensu stricte. Najwidoczniej uważasz, że zapis “Sześćdziesiat osiem tysięcy kilometrów, dwieście pięćdziesiąt pięć kilometrów na sekundę, przy obecnej trajektorii obiekt powinien nas minąć w odległości sześćdziesięciu kilometrów” jest bardziej stylowy czy może bardziej czytelny niż “68 tysięcy kilometrów, 255 kilometrów na sekundę, przy obecnej trajektorii obiekt powinien nas minąć w odległości 60-u kilometrów”. 68 tysięcy kilometrów, 255 kilometrów na sekundę, przy obecnej trajektorii obiekt powinien nas minąć w odległości 60-u kilometrów. Ja jestem innego zdania. Zwłaszcza, że to nie są przypadkowe liczby wzięte z powietrza. Mówiąc krótko uważam, że trochę się czepiasz i szukasz błędów na siłę. 

Hej, re­gu­la­to­rzy czy­ta­łem do­kład­nie wska­zów­ki na temat za­pi­su myśli bo­ha­te­ra zanim za­bra­łem się za pi­sa­nie mo­je­go opo­wia­da­nia i nie ro­zu­miem o co ci cho­dzi.

O nic mi nie chodzi. Po prostu podałam link do tematu, w którym autor omawia różne sposoby zapisywania myśli, niektóre znacznie czytelniejsze niż ten, który zastosowałeś.

 

Naj­wi­docz­niej uwa­żasz, że zapis “Sześć­dzie­siat osiem ty­się­cy ki­lo­me­trów, dwie­ście pięć­dzie­siąt pięć ki­lo­me­trów na se­kun­dę, przy obec­nej tra­jek­to­rii obiekt po­wi­nien nas minąć w od­le­gło­ści sześć­dzie­się­ciu ki­lo­me­trów” jest bar­dziej sty­lo­wy czy może bar­dziej czy­tel­ny niż “68 ty­się­cy ki­lo­me­trów, 255 ki­lo­me­trów na se­kun­dę, przy obec­nej tra­jek­to­rii obiekt po­wi­nien nas minąć w od­le­gło­ści 60-u ki­lo­me­trów”. 68 ty­się­cy ki­lo­me­trów, 255 ki­lo­me­trów na se­kun­dę, przy obec­nej tra­jek­to­rii obiekt po­wi­nien nas minąć w od­le­gło­ści 60-u ki­lo­me­trów. Ja je­stem in­ne­go zda­nia.

JaMacie, wszak zapisałeś ten fragment jako dialog bohatera z komputerem. Bohater zadaje pytania, komputer odpowiada. Nie powiedziałeś, że liczby ukazują się na ekranie, więc rozumiem że bohater je słyszy. Czy to, co się słyszy, można zapisać w inny sposób, nie słowami?

Jeśli ktoś, rozmawiając z Tobą, prosi Cię o numer telefonu, to jak mu ten numer powiesz? Jak wypowiesz numer telefonu?  

Jeśli zamówisz coś przez telefon, to jak powiesz adres, zwłaszcza numer ulicy i mieszkania, pod który należy dostarczyć zamówienie? Bo mnie się wydaje, że będzie to brzmieć np.: ulica Piotrkowska sto czterdzieści siedem, mieszkanie dwadzieścia sześć.

 

Mówiąc krótko uważam, że trochę się czepiasz i szukasz błędów na siłę. 

Mylisz się, JaMacie, nie mam zwyczaju niczego się czepiać i niczego nie szukam na siłę. Wskazuję tylko te błędy i usterki, które zakłóciły mi płynność lektury. Np.: Twój zapis: …obiekt po­wi­nien nas minąć w od­le­gło­ści 60-u ki­lo­me­trów”. powinnam odczytać: …obiekt po­wi­nien nas minąć w od­le­gło­ści sześćdziesiąt-u ki­lo­me­trów”. – No, jak to czytać? Jak to rozumieć?

Jednakowoż, jak by na to nie patrzeć, to jest Twoje opowiadanie i wyłącznie od Ciebie zależy, jakimi słowami i znakami będzie napisane.

I jeszcze jedno JaMacie – możesz mieć stuprocentową pewność, że pod Twoimi opowiadaniami moje łapanki nie pojawią się.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Fajny tekst, sprawnie napisany i trzymający w napięciu. Dobrze Ci wyszło zapisanie bezradności głównego bohatera. Nie znalazłam już większych usterek, poza tym, co i tak wyłapała Reg. Zgadzam się, że zapis myśli jest niezbyt czytelny i fajnie by było nad nim popracować, bo to, że coś jest poprawne, nie znaczy od razu, że jest dobre. Mimo usterek, uważam lekturę za satysfakcjonującą, podoba mi się, jak grasz emocjami.

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

OK, jest jakiś pomysł. Trochę kojarzy się z filmami o nadlatującej asteroidzie, ale bierność bohatera przełamuje schemat. Faktycznie, dyżur nie do pozazdroszczenia.

– Elon, trzymając się obecnej trajektorii, w co uderzy ten obiekt?

– W ziemię.

Jeśli chodzi o planetę, a nie o glebę, to dużą literą.

Babska logika rządzi!