Proszę o dawkę krytyki i dajcie znać, czy się podoba. Szort to szort, ale mógłbym dopisać kilkanaście stron retrospekcji. W pisaniu pomógł owy sympatyczny utwór: https://youtu.be/t6zhuFAoC6Y
Błędy skorygowane według uwag w komentarzach.
Zawlekli mnie jak zwierzę, za rogi. Nikt się nie spieszył. Na wpół przytomny widziałem sceny mrożące krew w żyłach. Palili nasze domy. Rozdzierali nasze dzieci, wrzucali je do ognia albo dawali psom na pożarcie. Kobiety gwałcili i zabijali na oczach rodzin. Większość mężczyzn zginęła w walce. Pozostałych torturowali. Za co? Teraz to już bez znaczenia. Straciłem przytomność.
Obudził mnie potworny ból. Oblali mnie wrzątkiem. Zostałem przywiązany do kamiennego piedestału w lochach jakichś ruin. Znowu wrzątek. Krzyczałem, drżałem z bólu. Wokół był tylko śmiech i wątłe światło pochodni. Darli ze mnie płaty skóry.
– Dlaczego ja?
Zauważyli, że trzęsę się z zimna, więc ogrzali mnie. Rozpaloną stalą. Karmili się cierpieniem. Raz za razem. Wrzaski i spazmy bólu to moi nierozłączni towarzysze. Męczyli tak, by nie zabić. Cucili mnie i czekali, aż dusza powróci do ciała. A potem męczyli dalej. Krew szumiąca rytmicznie w mojej głowie zdawała się być chórem skandującym: “Cierp! Cierp!”. Czy to piekło? Kara za złe uczynki? Nikogo nie skrzywdziłem.
– Pomocy!
Z podziemia nie widać słońca. Nie czuć zapachu trawy. Tutaj jest tylko ból i smutek. Nie ma upragnionej śmierci. Nie wiesz, czym jest prawdziwe pragnienie, dopóki nie błagasz o szybki koniec. Znowu zaczęli gdzieś mnie wlec. Nie mam siły, by się sprzeciwić. Brud i kurz lepią się do moich nagich mięśni i zakrwawionych kości. Dlaczego wciąż żyję?
– Dlaczego?
W podziemiu nikt nie usłyszy. Zawlekli mnie do najgłębszego lochu. Widziałem, jak znaczyli sobie drogę powrotną lejąc krew z wiadra. Nie odróżniali moich wołań od ryków dzikiej bestii. Opluli mnie i zostawili. Czy nie widzą, że próbując pozbawić mnie godności, sami ją utracili? Odeszli. Trwałem w bezsensownej nadziei, że ktoś mi pomoże. Tylko ona nie pozwalała mi umrzeć. Świadomość nie pozwalała mi jej porzucić. Nadzieja karmiła mnie złudzeniami przez długi czas. Czekałem latami, obdarty ze skóry i przykuty do ściany kolczastym łańcuchem. Naiwna wola życia trzymała mnie zawieszonego w nicości. Czy zostałem stworzony, by cierpieć?
– Dlaczego? – zawyłem po raz kolejny szamocząc się w okowach.
W podziemiu nikt nie pomoże. Dla was to pewnie tylko zwierzęcy ryk. Zgotowaliście mi krwawą łaźnię, bo nie jestem jednym z was. Bo jestem inny. Bo jestem obcy. Wy. Patrzyliście na moje męki. Napawaliście się krzykiem i płaczem. A na koniec zostawiliście mnie tu. I wy nazywacie siebie wybrańcami bogów? Wyrzucam z siebie kolejny ryk manifestujący męki duszy i ciała.
Z podziemia nie ma ucieczki. Labiryntem niesie się echo moich krzyków. Każdy kolejny brzmi żałośniej nawet w moich własnych, obciętych uszach. Rdza krusząca się z łańcuchów zabrudza moje rany. Szmata zakrywająca moje puste oczodoły przesiąknięta jest krwią. Tak dawno nie widziałem światła… Nie wiem, jaka to pora dnia. Wiem jedno, to pora krzyku.
– DLACZEGO? – Ryk wprowadza ściany w wibracje.
W podziemiu nie ma dobrych bogów. Samotność przytłacza mnie z każdym drżącym oddechem. Tak bardzo chciałbym przestać. Ale nadzieja nie pozwala. Nadzieja podsycana tym, że wszystko może się zdarzyć. Choćby szanse były niewiarygodnie małe. One istnieją. I Ty istniejesz. Prawda, Stwórco? Dlaczego ulepiłeś ich na swoje podobieństwo? Dlaczego stworzyłeś mnie innego? Żaden z nich nie pokocha kogoś takiego, jak ja. A może czegoś? Strach przed nieznanym kieruje nimi jak marionetkami i rodzi nienawiść. Skąd mam teraz czerpać miłość i co nią darzyć?
– Ojcze!
W podziemiu nikogo nie ma. Nikt nie odpowie. Dzikie, łamiące się krzyki przecinają mrok ciszy wdzierającej się do mojej czaszki. Powietrze faluje od gorąca mojego oddechu. Czy czuję gniew? Nie. Czuję namacalny żal i smutek. Tak potężny, że sam Thanatos odwraca głowę. Wie, że powinien był zabrać mnie już dawno. Wie, że mógł oddalić mnie od tego miejsca i cierpienia. Wstyd mu. Wstyd. Wyciem wysyłam ból w przestrzeń. Spójrz na mnie, wszechświecie! Usłyszcie, bogowie! Niesprawiedliwość rozpala ogień w mym cielesnym więzieniu. Dla nich to dobro, a dla mnie zło. Sprawiedliwość?
– Zlitujcie się! – wykrzykuję drżącym głosem.
W podziemiu jest tylko potwór. Bo przecież to domena zła. Przecież nic tam nie trzyma potwora siłą, prawda? Płacz dusi oddech. Nie oddychaj, udław się językiem, bestio. Uderz głową w mur. Dlaczego mnie do tego zmuszasz? Odpowiadają mi ciche piski. To szczury podgryzają mój ogon.
W najmniej spodziewanym momencie, gdy nadzieja zaczyna już słabnąć, słyszę skrzypienie żelaznej bramy wśród labiryntu korytarzy prowadzących do mojej celi. Czy to już moment, gdy tracę resztki zmysłów? Czy to nadzieja sprowadza na mnie omamy tego, co chcę usłyszeć? Nie. Słyszę kroki. Podrywam się z miejsca i upadam. Brzęk łańcucha przerywa odgłosy kroków. Nasłuchuję. Słyszę chrzęst piasku pod butami. Ktoś się skrada.
– Tutaj! Pomóż mi lub przynajmniej skróć moje cierpienia!
Łzy wsiąkają w szmatę. Nareszcie. Nadzieja się opłaciła. Mam szansę na wydostanie się z tego piekła. Dochodzi do mnie odgłos skradania, ciepło pochodni, a po chwili krzyk przerażenia. To jeden z nich.
– Pomóż mi! – krzyczę.
Mężczyzna cofa się. Z odległości kilku kroków czuję jego przerażenie. Jego serce uderza mocno i szybko, a oddech jest płytki i nierówny. W milczeniu klękam i pochylam głowę. Cisza. Myślami odpływam daleko, ku słońcu, ku szeleszczącym na wietrze kłosom i szemrzącym strumykom. Słone łzy po raz kolejny boleśnie zwilżają moje oczodoły. Chwila przeciąga się do momentu, aż czuję błogie cięcie miecza spoczywającego na moim karku. Głowa toczy się po podłodze. Ogarnia mnie euforia.
W podziemiach nie słychać już wycia. Nie czuję już bólu. Ulatuję czym prędzej ku powierzchni. Nie obchodzi mnie, co dalej z moim ciałem. Nieistotne, czy ktoś mnie pogrzebie. Nieważne, czy uznają tego człowieka za bohatera, który zgładził potwora w zaciekłej walce. Nie zamierzam sprawdzać, czy historia zapamięta mnie i mój lud jako bezmyślne bestie. Przelatuję nad osadami ludzi. Prawie mi was szkoda. Nie doceniacie piękna życia, które prowadzicie. W swej pysze kreujecie się na sędziów i katów przeinaczając boskie prawa dla osiągnięcia własnych korzyści. Patrząc na was mam wrażenie, że wolna wola to tylko złudzenie. Jesteście niewolnikami pragnień, strachu i zazdrości. Jeżeli dalej podążycie tą ścieżką, sami sprowadzicie na siebie zły los. Ale to już wasze zmartwienie. Mój lud opuścił ten świat w straszny sposób. Oby czekało gdzieś na nas lepsze miejsce. Pora poskarżyć się gwiazdom.
Kreta, rogi, labirynt równa się Minotaur. Nie jakiś tam jeden, zrodzony z podrzędnej boginki i byka, ale cały lud, wybity do ostatniego. A właściwie przedostatniego, bo tego ostatniego zamknięto i dorobiono do tego opowieść. Czyli nie tylko ich wybito, ale wymazano pamięć o nich, zostawiając jednego potwora, który sympatii nie budzi. Koncept całkiem zacny.
Wykonanie miejscami zgrzyta. Przede wszystkim logicznie.
I wy nazywacie siebie dziećmi Boga?
No, Bóg w liczbie pojedynczej i jeszcze dużą literą jest tylko jeden. Tylko że to nie te czasy. Gdzieś dalej odwołujesz się do bogów, wielu i z małej litery. Zamysł rozumiem, stajesz w obronie wszystkich Innych, niemniej jednak, żeby wybrzmiało, to musi się trzymać kupy. A to niezdecydowanie w kwestii bogów sprawia, że opko nieco się buja. Poza tym stawia to pod znakiem zapytania Twoją wiarę w inteligencję czytelnika.
Nie odróżniali moich wołań od ryków dzikiej bestii. Opluli mnie i zostawili. Czy nie widzą, że próbując pozbawić mnie człowieczeństwa, sami je utracili?
To że oprawcy go nie rozumieją, że dla nich brzmi jak zwierzę, podkreślasz kilka razy. Czyli on nie mówi w ludzkim języku. Nie wygląda jak człowiek. Pytanie, na które w opku nie ma odpowiedzi, czy te istoty zdołały zbudować jakąś kulturę, czy jest coś, co dawało podstawy do zobaczenia w minotaurach istot myślących. Pewnie tak, bo po co inaczej ludzie zadawaliby sobie tyle trudu, ale tego nie widać.
Tak czy siak słowo człowieczeństwo nie pasuje. Minotaur byłby innym gatunkiem, jak neandertalczyk na przykład. Lepsza byłaby po prostu godność.
W podziemiu jest zimno… lecz rozgrzana stal pali.
A czemu nagle czas teraźniejszy? Domyślam się, że podziemia są generalnie zimne, a rozgrzana stal generalnie pali, ale to wytrąca z rytmu i niczego nie wnosi.
Fajnie napisane, fajnie się czyta, ale jeszcze miejscami Ci się ta opowieść trochę rozłazi. Debiucik jednak całkiem udany.
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Jedno mi tu kompletnie nie pasuje. Jakim cudem Grecy od Minotaura i sam Minotaur raptem zrobili się aż takimi monoteistami? Gdyby nie ten grzech pierworodny, szort byłby wybitny.
Zwrócić piórko Sowom i Skowronkom z Keplera!
Propsy za Lustmord, świetna muzyka do pisania.
Sam szort… Nie jest to źle napisane, a jednak czyta się ciężko. Przegadane. Pojawiają się motywy i pytania wałkowane tak często, że w tej chwili przypominają już naleśnik i ciężko jest na nich opierać cały tekst. W końcówce to już w ogóle poleciałeś tanim moralizatorstwem. Ale ostatnie zdanie ładne, poetyckie, bardzo mi się podoba jego brzmienie.
Narracja z perpektywy potwora to ciekawy zabieg, ale niestety, zginął przytłoczony egzystencjalno-teologicznymi rozterkami narratora.
Mam też wątpliwości co do pisowni “Boga” z wielkiej litery. Jak rozumiem, opowiadanie nawiązuje do mitów greckich, a tam to raczej politeizm hulał…
three goblins in a trench coat pretending to be a human
@Irka_Luz
Dzięki za komentarz i wytknięcie błędów. Faktycznie, ta niespójność co do “Boga” i “bogów” wymaga poprawek.
@rrybak
Postaram się to naprawić. Dzięki za miłe słowo.
@gravel
Przegadane, bo chciałem przekazać jak najwięcej wewnętrznych przeżyć. Ciężko opowiedzieć obojętnym tonem traumatyczne przeżycia, ale wezmę sobie Twoje wskazówki do serca, żeby zwracać na to uwagę w przyszłych tekstach. Moralizatorstwo – tak, przyznaję się bez bicia, nie najlepsze zagranie. Kwestie boskie postaram się naprawić, aż wstyd za tak duże niedopatrzenie w tak krótkim tekście.
Czy sprawiedliwość powinna być utożsamiana z dobrem?
Proponuję jak najszybciej zmienić Boga na bogów (według komentarzy Rrybaka i Gravel), żeby kolejni czytelnicy już się o to nie potykali.
Umiesz pisać w taki sposób, który wyzwala emocje u odbiorcy. Fragment rozważań potwora po uwięzieniu w lochu skróciłabym trochę, ale w tej postaci też wypada nieźle. Czasem lepiej użyć mniejszej liczby słów, żeby wywołać większy efekt.
Dobrze, że nie opisujesz okrucieństwa “dla sportu”, ale po to, żeby pokazać coś więcej: cierpienie ofiar i bezduszność oprawców, którzy okazali się gorsi od potwora.
Początkowy obraz z Twojego tekstu skojarzył mi się z przeczytanym pamiętnikiem, który dotyczył zupełnie innej wojny, bardziej na wschód. Zabrzmiał tak samo mocno, skala okrucieństwa też podobna.
@ANDO
Dziękuję za komentarz i klik. Już zmieniam “Boga”.
Czy sprawiedliwość powinna być utożsamiana z dobrem?
Horroru w opowiadaniu nie dostrzegłam. Okrucieństwo tak.
Czytało się całkiem nieźle, choć podzielam wątpliwości dotyczące Boga, wyrażone przez wcześniej komentujących.
Labirynt niesie echem moje krzyki. ―> Raczej: Labiryntem niesie się echo moich krzyków.
Z kilku metrów czuję jego przerażenie. ―> Obawiam się, że metry nie mają racji bytu w tym opowiadaniu.
…aż czuję błogie cięcie miecza spoczywające na moim karku. ―> Cięcie to ruch, więc jak może ono spoczywać?
A może miało być: …aż czuję błogie cięcie miecza, spoczywającego na moim karku.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
@regulatorzy
Sam też miałem wątpliwości, czy horror to dobrze przypisany gatunek. Jeżeli więcej osób zwróci na to uwagę, to zmienię gatunek na “inne”. Metry zmienię na kroki, powinny pasować. Co do cięcia, racja to miecz spoczywa. Pewnie znalazłoby się jeszcze kilka takich niedociągnięć. Wielkie dzięki za komentarz.
Czy sprawiedliwość powinna być utożsamiana z dobrem?
Bardzo proszę, Airo. Cieszę się, że uznałeś uwagi za przydatne. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
O jej, dużo tu okrucieństwa. Bardzo wyraźnie je opisałeś, aż się skrzywiłam. Momentami być może przegadane, ale klimat trzyma przy lekturze. I pióro niezłe. Ostatnie zdanie super. :)
No, to klik. :)
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
@SaraWinter
Cieszę się, że tekst wywołał emocje. Dziękuję za komentarz.
@Irka_Luz
Dzięki!
Czy sprawiedliwość powinna być utożsamiana z dobrem?
Mocno opisujesz emocje “Minotaura”. A wraz z nim historię jego ludu, brutalne traktowanie. Krótki to też tekst, przez co mocniej przemawiają zaprezentowane fajerwerki. Dla mnie – koncert na plus.
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
@NoWhereMan
Dziękuję za komentarz i przychylną opinię.
Czy sprawiedliwość powinna być utożsamiana z dobrem?
Zgadzam się z przedpiścami, że tekst odrobinę przegadany, ale pomysł ukazania całego ludu Minotaura jak i mitu o nim jakby od drugiej strony bardzo na plus :) Ciekawa historia. Osobiście skończyłabym na momencie śmierci Minotaura, nie bawiłabym się w duchy, ale no, ja to ja. Podsumowując, udana lektura :).
Używanie poprawnej polszczyzny jest bardzo seksowne
@sy
Co do przegadania, próbowałem się wytłumaczyć we wcześniejszym komentarzu. Mam tylko nadzieję, że w swym przegadaniu tekst nie dotknął kiczu. Dzięki za komentarz.
Czy sprawiedliwość powinna być utożsamiana z dobrem?
Dobrze się czytało :)
Przynoszę radość :)
@Anet
A więc misja wykonana :)
Czy sprawiedliwość powinna być utożsamiana z dobrem?
OK, jest reinterpretacja mitu.
Ja też uważam, że trochę przegadana – za niski współczynnik treści do znaków.
Ale poza tym czytało się dobrze.
Babska logika rządzi!
