Zemsta mechanika

Warsztat usytuowano na niewysokim wzgórzu. Jeszcze wczoraj nie było tu niczego, a dziś zamigotały radośnie szyldy z napisami najlepsze części oraz twój pojazd będzie jak nowy. Opodal przebiegała szosa północ-południe, przecinająca na pół wielki opustoszały obszar, przypominający skalistą pustynię. Samo wzgórze również było kamieniste, a miejsce, gdzie przed godziną zbudowano parking, śmierdziało roztopionym żwirem i stygnącym betonem. Kolejne stanowiska dla aut wyznaczały linie, które wyglądały, jakby ktoś wypalił je laserem.

Szosą bardzo rzadko cokolwiek przejeżdżało. Jeśli już, najczęściej były to stare fordy lub zardzewiałe tico. Pod wieczór przejechał jeden autobus. Wyglądał na zupełnie pusty. Nawet kierowcę gdzieś wywiało.

Następnego dnia, z samego rana nastąpiło wielkie otwarcie. Szyldy rozbłysły całą mocą, a przy wjeździe jeden z pracowników postawił neonową reklamę, głoszącą, że pierwsza naprawa będzie za pół ceny. Do południa zabrakło jednak chętnych.

Dopiero tuż przed zamknięciem wreszcie pojawił się klient. Olbrzymi dżip w barwach moro z trudem wtoczył się na wzgórze, zajechał na parking i zatrzymał się z głośnym piskiem. Wysiadł z niego ubrany w mundur mężczyzna.

– Widzę, że jest pan wojskowym… – zauważył właściciel warsztatu, tłusty, mocno łysiejący staruszek.

– Bywam, jeśli potrzeba – odpowiedział przybyły.

– Czym mogę zatem służyć szanownemu panu? – Grubas skłonił się tak nisko, jak tylko pozwalał mu wielki brzuch. – Zapewniam, że moi chłopcy uporają się z każdym problemem w ekspresowym tempie.

– Coś chrzęści w silniku. No i klocki hamulcowe trzeba by chyba wymienić. – Mężczyzna wypowiadał się głośno, rytmicznie, niby oficer przemawiający do szeregowego. – Podobno pierwsza naprawa za półdarmo.

– Za pół ceny. – Właściciel warsztatu zmierzył klienta wzrokiem od stóp do głów. – Ale to prawda, nie zażądam wiele.

Przez następną godzinę, aż do zamknięcia, dwóch pracowników krzątało się przy dżipie. Byli bliźniakami, ale nosili różniące ich koszulki z greckimi literami. Pierwszy z nich, z wielką alfą na plecach, miał na imię Beginus i to on zawsze zaczynał robotę, a jego brat się przypatrywał. Gdy jednak Beginus poddawał się, twierdząc, że nic więcej nie może zrobić, pałeczkę przejmował Endus, z wyszytą na plecach omegą. On dokańczał każdą naprawę i tak było i tym razem.

– Zabawne imiona – powiedział wojskowy, gdy temat pogawędki z szefem przeszedł na jego synów.

– Nie tak śmieszne, jak myślisz – odpowiedział grubas.

– Wszystko już działa! – krzyknął Endus.

– Mam taką nadzieję. – Mężczyzna spojrzał na właściciela warsztatu. – Ile się należy? Ostrzegam, że nie mam przy sobie zbyt wiele gotówki, a miało być za półdarmo.

– Za pół ceny – poprawił go ponownie rozmówca. – Nie żądam jednak pieniędzy.

– Co więc chcesz w zamian?

Grubas zamyślił się, patrząc wojskowemu w oczy.

– Chcę twoją odwagę i szczupłą posturę. Ponieważ miało być za połowę ceny, możesz wybrać sam, co z tego mi oddasz.

– To wysoka cena – wyszeptał mężczyzna. Jego głos nie był już tak silny, jak wcześniej. – Wolę jednak być tłuściochem jak ty, niż stać się tchórzem.

Stary mechanik zaśmiał się złowieszczo.

– Niech więc będzie. Jutro obudzisz się znacznie pulchniejszy, ja natomiast znów będę chudy.

Wojskowy odjechał, przeklinając w myślach warsztat i jego właściciela. Nie mógł nazwać go oszustem. Znał zasady rządzące tym światem. Przebiegłość miała znaczenie również na wojnie.

Czekała go trudna noc i jeszcze cięższy poranek.

 

*

 

Nazajutrz na teren przy warsztacie wjechał turkoczący autokar. Z pojazdu wysiadła młoda uśmiechnięta kobieta i pomachała z daleka do mechaników.

Podszedł do niej szczupły mężczyzna.

– Czym mogę służyć, szlachetna pani?

– Autokar nam się psuje, a wieziemy dzieci na wycieczkę.

Właściciel warsztatu spojrzał przez szyby.

– Wydaje mi się, że coś ich mało.

Rzeczywiście, oprócz kierowcy i pani opiekunki, w wyprawie uczestniczył tylko jeden samotny chłopiec. Trzymał w rękach paczkę cukierków, które raz za razem wkładał do buzi.

– Owszem. To niewielka grupa. Wszystko przez niż demograficzny. Rodzi się coraz mniej dzieci. Kiedyś autokary rozbrzmiewały śmiechem i wrzaskami, ale teraz jest inaczej. Nic nie poradzimy… A ja tak kocham dzieci!

– Proszę przyprowadzić kierowcę, niech powie, co dokładnie się dzieje. Z samochodem, nie z dziećmi.

Pojazd prowadził wysoki barczysty facet, noszący czapkę z daszkiem. Podali sobie dłonie i mechanik zapytał:

– W czym problem?

– Aaa… Bo wie pan. Jadę, jadę, a tu mi gaśnie co chwila po drodze…

Właściciel warsztatu zacmokał.

– To niedobrze.

– Raz to nawet myślałem, że nie ruszy już w ogóle z miejsca, no ale w końcu zapalił. Nie wiem, od czego to, może pan będzie wiedział.

– Zrobimy wszystko, co w naszej mocy.

Przez następne kilka godzin Beginus i Endus reperowali pojazd. Okazało się, że usterka jest poważniejsza, niż przypuszczali. Dopiero późnym popołudniem autokar zapalił, jak należy i wyglądało na to, że jest już w porządku. Do tego czasu chłopiec zjadł wszystkie cukierki i o mało nie zwymiotował.

– Ile się należy? – zapytała opiekunka grupy. – Musimy jechać, mamy wielogodzinne opóźnienie! Żywię nadzieję, że pan z nas nie zedrze, ale w razie czego, szkoła zapłaci.

– Nie potrzebuję pieniędzy – odparł mężczyzna, patrząc jej głęboko w oczy. – Jest pani młoda i kocha swoją pracę. Woli pani oddać młodość czy radość z wykonywanego zawodu?

– Nie… – powiedziała przerażona kobieta i zrozumiała, że wpadła w pułapkę. – Jest pan bezczelny.

– To nie moja wina, takie są zasady. Zrobiłem, co należało. Teraz pora na zapłatę.

– W takim razie… W takim razie wolę oddać młodość. I tak kiedyś zestarzałabym się, a nikt nie odbierze mi mojej pasji!

– Niech więc tak będzie – odpowiedział mechanik, dwudziestopięcioletni młodzieniec.

Staruszka weszła z trudem po dwóch stopniach do autokaru.

– Karol! – zawołała chłopca. – Chodź tutaj, trzeba zrobić odliczanie!

 

*

 

W piątek do warsztatu po raz pierwszy przyjechał człowiek na motorze. Miał długie ciemnobrązowe dredy, ćwieki, gdzie tylko się da i czarną kurtkę.

– Czym mogę służyć?

– Mój motor ma stłuczone lusterko. Trzeba je wymienić – odpowiedział klient. – Tylko szybko, bo śpieszę się na koncert.

– Jaki zespół? – zainteresował się właściciel warsztatu.

– To chyba wiadomo, tylko The Bottles jeszcze żyją.

– Jest aż tak źle? – Mechanik uśmiechnął się mimowolnie. Szybko spoważniał.

– Na ostatnim koncercie śpiewali sami. Na zmianę gitarzysta i perkusista schodzili ze sceny, aby robić za widownię. Przeczytałem to w gazecie. Cud, że mamy jeszcze gazety. Nakład trzysta egzemplarzy i nie zawsze schodzi. O, mam tu jedną. Chce pan?

Mechanik przyjął podarunek.

– Dzięki. A tak na marginesie. Gdy rozmawialiśmy, moi chłopcy naprawili pański pojazd.

Oczy motocyklisty rozbłysły.

– Tak szybko? No cóż, chyba jednak zdążę na koncert.

– Myślę, że, tak czy siak, poczekają na pana.

– Bardzo dziękuję. Ile się należy?

Dobicie targu nie trwało długo. Łysy motocyklista odjechał z ponurą miną swoim jednośladem, pokazując wymownego faka w kierunku warsztatu. Beginus i Endus patrzyli za nim bez emocji.

– Chłopcy, dobra robota. Mieliśmy świetny tydzień. Utarg, jak widać po mnie, okazały. – Mechanik pogładził dłonią dredy. – Dzisiaj już zamykamy. Macie teraz weekend dla siebie. Od poniedziałku wracamy do roboty. Zostało jeszcze paru frajerów. The Bottles zajmiemy się na końcu. Lubię muzykę. A teraz wybaczcie, idę do siebie. – Po tych słowach wszedł do warsztatu. Prawdopodobnie zmierzał do części mieszkalnej, aby robić to, co zawsze robił w wolnych chwilach – napawać się swoim geniuszem.

– Już niedługo… – wyszeptał Beginus do brata, kładąc mu dłoń na ramieniu.

– …będziemy wolni – dokończył Endus.

 

*

 

Słuchając w radiu muzyki The Bottles, będącej połączeniem rocka i dźwięków wydawanych przez zarzynanego kota, zadowolony mechanik studiował uważnie mapę kontynentu. Siedział w głębokim fotelu, w prawej dłoni trzymał wielki klucz francuski. Czekał.

Wkrótce na mapie pojawiły się trzy migotliwe światełka. Właściciel warsztatu zamachnął się kluczem i uderzył nim w jeden z punktów.

Gdzieś na froncie opasły żołnierz celował we wroga ze snajperki. Była to wyrównana potyczka, jeden na jednego. Wojskowy ledwo mieścił się w okopie. Strzelił. Kula odbiła się od skały, nie czyniąc nikomu krzywdy.

– Teraz twoja kolej! – krzyknął.

Przeciwnik wyjrzał ze swojego okopu.

– Ale mi się już nie chce… – zawołał wyraźnie znudzony. Potyczka trwała dwanaście godzin i nic nie wskazywało, aby miała się szybko zakończyć.

– Nie marudź, tylko walcz, tchórzu! – Gruby żołnierz wygramolił się z okopu, wziął karabin szturmowy i odważnie rzucił się do ataku.

Nagle potknął się o coś, co wystawało z ziemi i upadł. Wróg tylko na to czekał.

Smutny dżip patrzył na wszystko. A potem zgasił światła.

Jedna z kropek zniknęła.

Mechanik ponownie się zamachnął i trafił w drugi świecący punkt.

Nad Małym Kanionem opiekunka opowiadała podopiecznemu o geografii i geologii. Pokazywała palcem wyżłobienia w skałach, powstałych w miejscu, gdzie dawno temu płynęła rzeka Esperanto.

Nagle poczuła ostry ból w klatce piersiowej.

– Nic pani nie jest? – zapytał chłopiec, widząc, że stara kobieta oddycha z coraz większym trudem i dotyka dłońmi okolic mostka.

– Jasna cholera, trzeba wezwać pogotowie – zawołał kierowca i wyciągnął komórkę. Niestety nikt nie odebrał.

Autokar był świadkiem tragedii i aż gotowało się w jego silniku…

Tak zgasło drugie światełko.

– No to jeszcze jeden na dzisiaj – powiedział mechanik, grzmotnąwszy znów w mapę.

Na koncercie atmosfera wrzała. Gdyby były tu jakieś dziewczyny, prawdopodobnie piszczałyby i skakały jak gumisie. Motocyklista śpiewał wraz z The Bottles ich największy przebój: My sweet coffee girl.

My sweet coffee, coffee girl,

Your smile is like shining stars,

Your eyes are like precious pearls,

I will follow you to Mars…

Wokalista zachęcił go, aby podszedł bliżej. Gdy motocyklista wdrapywał się na scenę, oberwał się jeden z reflektorów i uderzył go w łysą głowę.

Osierocony motor obserwował całe zajście. Jego lusterka pękły, a szkła posypały się na wysuszoną ziemię.

Trzecie światełko przestało istnieć.

Radio ucichło.

– Świetnie! Jak ja lubię tę część pracy! – powiedział do siebie właściciel warsztatu. Odłożył klucz do szufladki biurka, którą zamknął na kłódkę. Zwinął też mapę i odłożył na specjalnie przygotowane miejsce na półce.

 

*

 

Beginus i Endus spali zawsze na zewnątrz, opatuleni w śpiwory. Tej nocy jednak tylko udawali. Leżeli wpatrzeni w gwiazdy, odliczając sekundy, minuty i godziny. O północy wstali. Nie czuli zmęczenia. Wiedzieli, że to szansa jedna na milion. Czekali na tę noc bardzo długo.

Brama do warsztatu była zamknięta. Przygotowali się na to, mieli swoje klucze. Dorobili je już wcześniej, ale dopiero teraz mogli ich użyć. Zamek szczęknął. Wydawało się jednak, że nie obudzili mechanika. Gdyby do tego doszło, wpadliby w tarapaty.

Szli w ciemności, starając się nie poruszyć żadnych skrzynek i nie nadepnąć na porozrzucane po podłodze narzędzia. Musieli zachować absolutną ciszę.

Drzwi pomiędzy ich miejscem pracy a częścią mieszkalną okazały się otwarte. Weszli do gabinetu. Usłyszeli wibrujące chrapanie, dobiegające z sypialni. Jak najciszej podeszli do okna. Beginus odsunął do połowy roletę. Blask księżyca rozświetlił nieco mrok panujący w pokoju.

– Ty przeszukaj szufladki, a ja rozejrzę się po półkach – szepnął do brata Endus.

W półmroku poszukiwania nie szły im za dobrze. Nie mogli zapalić światła. Szef mógłby się obudzić, a wtedy ich plan spaliłby na panewce. Po pewnym czasie odnaleźli zrolowany papier. Leżał na półce pomiędzy płytami zespołu The Bottles a książką zatytułowaną Silnik. Rozkład na czynniki pierwsze.

– To na pewno mapa – powiedział Endus.

Pozostała jeszcze sprawa klucza.

– Może być w tej szufladzie. Kłódka jest mocno zardzewiała. Myślę, że potrafię ją otworzyć, ale narobię przy tym trochę hałasu. – Beginus wyjął z kieszeni wytrych.

– Musisz spróbować. Jeśli ci się nie powiedzie, ja dokończę. – Endus uśmiechnął się do swojego żartu.

– Nie bądź taki mądry. Dobra, raz kozie śmierć. Gorzej, jeśli go tam nie ma.

– Spróbuj. Nie mamy innego wyjścia.

Beginus zaczął majstrować przy kłódce. Puściła z głośnym zgrzytem.

Chrapanie ucichło. Zrobiło się przerażająco cicho.

– Cholera, szybko, otwieraj!

Szuflada została niemal wyszarpnięta z biurka. Nie dbali już o nic. Mieli tylko jedną szansę. Na dnie ujrzeli klucz francuski, zupełnie zwyczajny, nie licząc tajemniczego znaku na rączce – dwojga oczu połączonych kamiennym mostem.

Beginus wyciągnął starożytne narzędzie, po czym wzniósł je wysoko w geście triumfu. Wtedy otworzyły się drzwi sypialni i do pomieszczenia wkroczył właściciel warsztatu. Gwałtownym ruchem ręki zapalił światło. Bliźniacy przymrużyli oślepione oczy.

Szef nadal miał dredy, lecz siwiejące i krótsze. Wyglądało też na to, że przez noc przybyło mu kilkanaście lat i kilkadziesiąt kilogramów.

– Co wy tu robicie? – zapytał, wyraźnie zadowolony. Bracia nie wyczuli tonu jego głosu, byli zbyt podekscytowani swoim zwycięstwem.

Pierwszy odezwał się Beginus:

– Służyliśmy ci przez miliony lat. Nie traktowałeś nas źle, nazywałeś nawet synami, ale to nie ma żadnego znaczenia. Dobrze wiesz, że w naszych żyłach płynie inna krew. Co więcej, to, co robisz, jest naprawdę okrutne i złe. Nie zostaliśmy stworzeni do zabijania, ale do innych celów, podobnie jak ty, choć może o tym zapomniałeś.

Mechanik przypatrywał się im bez słowa. Uśmiechał się.

– Dlatego dzisiaj – kontynuował Endus – przyjdzie nam się pożegnać. Wypełniło się nasze przeznaczenie, służba dobiegła końca. Baliśmy się, że będziesz pamiętał. Dziś mija tysięczne milenium od naszego trzeciego Zaprzysiężenia. Na szczęście, zapomniałeś, podobnie jak o naszych imieninach. Nie zabezpieczyłeś swoich skarbów. Mogliśmy ich dotknąć. Ukradliśmy je. Jesteś teraz tylko bezbronnym, nieszkodliwym mechanikiem.

Tutaj nastąpiła efektowna pauza. Endus chciał mówić dalej, lecz jego słowa zostały zagłuszone. Szef parskał i krztusił się ze śmiechu. Gdy wreszcie się powstrzymał, rzekł tylko:

– W takim razie, proszę. Przystąpcie do dzieła.

Nieco zdezorientowani bracia zdjęli koszulki i cisnęli je na stół, jakby zrzucali ciężkie łańcuchy.

– Teraz musicie zniszczyć mapę – przypomniał im właściciel warsztatu.

Endus wyciągnął zwinięty papier z kieszeni. Przy świetle mógł mu się wreszcie dobrze przyjrzeć. Rozwinął go na biurku.

Była to miejscowa gazeta. Nagłówki głosiły takie hasła jak Likwidacja kolejnych szkół albo My sweet coffee girl na szczycie listy przebojów.

Klucz wypadł Beginusowi z ręki. Endus spojrzał bezsilnie na brata.

– Tego szukacie? – zapytał szef. W dłoni trzymał zwiniętą mapę. – Pozwólcie zatem, że teraz ja coś powiem.

– Jak to możliwe?… – szepnął Endus.

– To bardzo proste. Pamiętałem, że tej nocy musicie odnowić przyrzeczenie, abym mógł dalej korzystać z waszej altruistycznej pomocy. Dlatego, tuż przed pójściem spać podmieniłem mapę na gazetę. Tak na wszelki wypadek. Papier to papier, po ciemku trudno rozpoznać. Specjalnie też użyłem zardzewiałej kłódki, abym obudził się, gdybyście próbowali dobrać się do moich rzeczy. – Mechanik uśmiechnął się szeroko. Zęby miał w nieciekawym stanie, w najbliższym czasie będzie musiał obsłużyć kogoś z pięknym zdrowym uśmiechem. – A teraz najlepsze! I chyba domyślacie się, co powiem?

Do oczu bliźniaków napłynęły łzy, mimo że nie płakali od tysięcy lat.

– Że znów daliśmy się nabrać? – powiedział jeden z braci. Szef nie wiedział, który dokładnie, bez koszulek trudno mu było ich rozróżnić.

– Bingo! W dodatku, w jakim stylu! Dawno nic tak mnie nie rozśmieszyło. – Znów zaczął chichotać. – Chyba nie muszę wam mówić, że samym kluczem niewiele zdziałacie. No, może dokręcicie nim jakąś nakrętkę. Bez mapy, to tylko zwykły przedmiot. Nawet jeśli jest na nim symbol Wielkich Majstrów. Dotknęliście klucza, złamaliście zasady. Chcieliście mnie okraść. Nawet gdybyście wcześniej uciekli, znalazłbym was przy pomocy mapy… Jednak to, co zrobiliście, jest znacznie gorsze. Przypieczętowaliście swój los. A teraz włóżcie grzecznie koszulki i złóżcie przysięgę na kolejny milion lat. Tylko szybko, chciałbym się wyspać.

– To nie my jesteśmy zdrajcami – powiedział Beginus. Bliźniacy włożyli swoje koszulki, nie mieli wyboru. Ich pan był zbyt potężny, nawet tylko z jednym starożytnym przedmiotem i wiedzieli, że nieposłuszeństwo może ich zgubić. Gniew gotował się w ich żyłach. Beginus postanowił przynajmniej trochę się odgryźć.

– Wiemy, jak postępowałeś dawniej. Mogłeś być wielki, ale zniszczyłeś swoją karierę. Ty, nie inni. To wyłącznie twoja wina.

– Wyrzucili mnie z projektu! To oni mnie pogrążyli! Byłem zbyt ambitny!

– Jesteś tylko mechanikiem. – To powiedział Endus. Wiedział, że jest inaczej. Te słowa musiały zaboleć szefa.

– Jestem Wielkim Majstrem, idioci! – zawył właściciel warsztatu. – Chyba wiecie, co to znaczy! A jeśli nie, chętnie wam przypomnę. Klucz!

Beginus podał narzędzie Wielkiemu Majstrowi. Ten dotknął nim mapy. Powierzchnia zafalowała, kontynent zniknął, a w jego miejsce pojawił się plac budowy. Młody inżynier kreślił coś na arkuszu papieru.

– To ja – poinformował braci Wielki Majster. Jego głos drżał. – Budowałem światy. Byłem w tym naprawdę dobry. Miałem wiele oryginalnych pomysłów. Nie lubiłem leniwych i niedouczonych majstrów, korzystających z szablonów planet. Przez takich jak oni, te same ciała niebieskie powtarzają się w różnych wszechświatach, przynajmniej w tych miejscach, gdzie nie mieli pomysłu na nic nowego. Nie chciałem być tacy jak oni. Czy zdajecie sobie sprawę, że to ja opatentowałem czarne dziury? Mój wynalazek przyjął się w całym multiwersum. To one wyznaczają cykl. Światy umierają i odradzają się na nowo. Może się wydawać, że to dużo, ale ja chciałem jeszcze więcej. W każdej z nich umieściłem przejście. Czarne dziury są bramą, a ja byłem ich pierwszym klucznikiem. Można powiedzieć, że otworzyłem drzwi, które powinny pozostać zamknięte.

– Zwierzchnicy zdenerwowali się? – zapytał Beginus, choć znał odpowiedź. Wiele razy słyszał tę historię.

– Rada postanowiła wykluczyć mnie z budowy. Zrobiłem coś, czego nie było w projekcie. Nawet moi współpracownicy odwrócili się ode mnie. Popełniłem błąd i prosiłem o wybaczenie, chciałem nawet to jakoś odkręcić, ale nie dało się. Coś raz powstałe, nigdy nie przestaje do końca istnieć.

Tylko Wielcy Majstrowie powinni móc podróżować pomiędzy światami… Tak powiedzieli. Dlatego, aby uniknąć wojen między istotami z różnych wszechświatów, zastawili w czarnych dziurach pułapki. Ktokolwiek się do nich zbliży, zacznie zapadać się w ich wnętrzu. Będzie wirował i spadał głębiej i głębiej… ale nigdy nie dotrze do przejścia. Zawsze będzie za daleko w czasie, choć tak blisko w przestrzeni.

Żałuję, że wszystko skończyło się tak beznadziejnie. Miałem jeszcze inne plany, teraz już ich nie zrealizuję. Łączenie kwarków w atomy, montowanie cząsteczek i robienie z nich wielu wspaniałych rzeczy – to było niesamowite. Jeden ze światów wybudowaliśmy w tydzień. Wyobrażacie sobie?

Uznali, że popełniłem poważne wykroczenie. Odebrali mi wszystkie odznaki, wykreślili z listy zasłużonych. Zanim mnie wygnali, udało mi się wykraść klucz. Przemyciłem też mapę, wiedząc, że przyda mi się podczas wiecznej tułaczki. Nie byłem już nieśmiertelny, musiałem wymyślić coś, co pozwoli mi przeżyć. Zbudowałem warsztat i wlałem w niego większość swojej mocy, jaka mi pozostała. Reszta ukryta jest w kluczu i mapie.

Wymyśliłem sposób na zemstę, a przy okazji na uratowanie życia. Wybudowałem latający warsztat, by podstępem wykradać ludziom to, co jest mi potrzebne. To wiecie, więcej nie mogę powiedzieć.

– Szkoda, że nikogo nie poprosiłeś o dobre serce.

Później Beginus i Endus złożyli przyrzeczenie na kolejny milion lat. Gdyby tego nie zrobili, szef i tak by ich zmusił. Wszystko miało być tak, jak dawniej. Nie mogli mu się sprzeciwić, ani dotykać starożytnych przedmiotów, póki nie minie czas. Kropla wieczności, która przelała czarę goryczy.

 

*

 

Warsztat unosił się w powietrzu. W miejscu, gdzie wcześniej znajdowały się fundamenty, znów połyskiwały skały, jakby nigdy niczego tutaj nie zbudowano. Wielki Majster wolał przenosić warsztat nocą, aby nie wzbudzać niepotrzebnej sensacji. Zbyt wielki rozgłos to ostatnie, czego pragnął.

Po kilku godzinach lotu, około północy, dostrzegł odpowiednie miejsce. Przystąpił do lądowania. Warsztat dotknął ziemi w pobliżu szosy wschód-zachód. Świetne miejsce, aby dokończyć łowy. Beginus i Endus siedzieli skuleni i smutni w rogu pomieszczenia. Od czasu ich czwartego Zaprzysiężenia odzywali się tylko wtedy, kiedy naprawdę musieli.

Szef wyszedł na zewnątrz. Wyciągnął z kieszeni roboczych spodni klucz francuski i przystąpił do wytyczania parkingu. Z główki klucza wystrzelił biały laserowy promień. Z chirurgiczną precyzją wyznaczył kolejne stanowiska, tak jak robił od wieków. O czymś jednak zapomniał. Dawno nie było u niego w warsztacie klienta z dobrą pamięcią.

Nie przedsięwziął żadnych środków bezpieczeństwa. Nie rozsnuł nawet sztucznej mgły. Dla patrzącego z daleka widoczna była tylko mała iskierka, wzniecająca migotliwy blask pośród ciemności. To jednak mogło wystarczyć. Szczególnie dla kogoś z lornetką.

Ktoś go obserwował. Ktoś, kto wiedział, że używanie świecącego klucza francuskiego do wytyczania parkingu, nie jest czymś zwyczajnym, nawet w tym cudacznym świecie.

Gdy skończył, wrócił do swojej sypialni. Ostatnio miał problemy z zaśnięciem.

Bliźniacy wyszli na zewnątrz. Endus wyciągnął papierosa.

– Powinieneś z tym skończyć – powiedział Beginus. – Palisz szóstą dobę, jeszcze się uzależnisz. Chcesz wiedzieć, jak będą wyglądać twoje płuca za milion lat?

– Kiedy nawet bez tego chodzę podenerwowany. Poza tym to pozwala mi jaśniej myśleć.

Brat Endusa zmarszczył brwi.

– A o czym tu rozmyślać? Złożyliśmy przysięgę. Nie możemy nawet schować klucza, tak żeby nie wiedział, gdzie jest, a co dopiero odejść albo stawić mu czoła.

– Nadal jednak możemy myśleć. Zastanówmy się, jakie są jego słabe punkty.

– To przecież wiadomo… – Beginus zaczął wymieniać. – Nie może wychodzić poza obręb warsztatu dalej niż na tuzin kroków. Gdyby to zrobił, straciłby swoją moc. Można powiedzieć, że warsztat jest jego domem, który nosi na plecach. Pieprzony długowieczny żółw. Poza tym część jego siły i umiejętności znajduje się w mapie i kluczu, ale my nie możemy ich teraz dotknąć.

Endus zaciągnął się dymem. Słuchał uważnie, mimo że przez miliony lat poznał zwyczaje szefa na wylot. Szukał punktu zaczepienia, jakiejkolwiek nadziei…

– Z takich bardziej powszednich słabostek – mówił dalej Beginus. – Muzyka to jego konik, choć sam nie śpiewa, tylko raczej ryczy. Poza tym gromadzi książki o tematyce technicznej, a potem zmusza, abyśmy je czytali…

Przerwał.

– Po co ja to mówię, przecież to bez sensu!

– Nie mów tak – próbował dodać mu otuchy Endus. – To musi kiedyś się skończyć.

Bracia rozmawiali jeszcze przez pewien czas. Gdy poczuli senność, udali się do swoich śpiworów. Noc była zimna, ale nie zważali na to. Zasnęli kamiennym snem.

 

*

 

Wstali wcześnie, aby przygotować warsztat na przyjęcie nowych klientów. Endus postawił przy wjeździe wysłużoną neonową reklamę. Gdy ją montował, zauważył przedmiot leżący na poboczu drogi. Zaciekawiony podszedł bliżej.

Była to dziecięca hulajnoga. Chłopak rozejrzał się. Dokoła ani śladu dzieci. Podniósł ją i wtedy zauważył, że do kierownicy ktoś doczepił małą karteczkę. Niewprawna ręka napisała na niej tylko kilka słów:

Dzisiaj w nocy.

Wasi przyjaciele.

Endus nie rozumiał, o co chodzi. Pokazał kartkę Beginusowi, ale ten także nie miał pojęcia, czego dotyczy.

– Może to żart?

– Może… – Endus nie był pewien, co o tym sądzić. – Ale, tak czy inaczej, ja dzisiaj w nocy nie będę spał.

Przez cały dzień nie przyjechał ani jeden klient. Wielki Majster chodził zdenerwowany. Bolał go ząb, a nie mógł pójść do dentysty. Musiałby opuścić obręb warsztatu, a to byłoby dla niego zbyt kosztowne. Zresztą ostatniego stomatologa zabił miesiąc temu.

Po zamknięciu bracia powiedzieli, że pójdą spać wcześniej. Szefowi było wszystko jedno. Zamknął się w pokoju i syczał z bólu.

– Myślisz, że ktoś przyjdzie? – zapytał Beginus.

– Mam nadzieję, choć nie wiem, w jaki sposób mógłby nam pomóc i dlaczego miałby to robić. Zobaczymy.

Gwiazdy płynęły po nieboskłonie w miarę upływu czasu. Bracia usypiali już ze znużenia, gdy nagle usłyszeli szelest. Ocknęli się natychmiast i nasłuchiwali.

– Psst… Tutaj! – powiedział głos.

Beginus i Endus rozejrzeli się niespokojnie. Na krótką chwilę oślepiło ich światło latarki. Potem zgasło i znów zrobiło się ciemno.

– Chodźcie, nie mamy czasu!

Bracia zerwali się na równe nogi. Zza warsztatu wyszedł mężczyzna, prowadząc za rękę małego chłopca. Beginus pierwszy ich poznał.

Byli to ludzie, którym zepsuł się autokar podczas wycieczki. Chłopak miał bardzo zmartwioną minę, twarz kierowcy nie wyrażała natomiast żadnych uczuć. Była zimna jak lód.

– Zrozumieliśmy, że coś jest nie tak z tym warsztatem – zaczął, nerwowo drapiąc się po głowie wolną ręką. – Ale nie mieliśmy pojęcia, co dokładnie. Wpadłem na właściwy trop dopiero wtedy, gdy z autokarem zaczęło się dziać coś… dziwnego. Zupełnie zwariował. Nocą samoistnie odpalał i potem odnajdowałem go w różnych dziwnych miejscach. Najczęściej jednak przyjeżdżał pod bibliotekę. Pomyślałem, że coś jest na rzeczy. No więc wraz z Karolem zaczęliśmy przeglądać zasoby biblioteczne, aż natrafiliśmy na to…

Kierowca pokazał braciom książkę. Była to pozycja popularnonaukowa zatytułowana Zbyt długa historia czasu. Rzeczywiście, cegła liczyła ponad dziewięćset stron i miała tylko kilka obrazków.

– Nic nie rozumiem… – powiedział Endus, próbując pojąć, co ma piernik do wiatraka.

– Spójrzcie na okładkę!

Bracia spojrzeli i zaniemówili z wrażenia. Na przodzie książki znajdowały się dwie greckie litery, alfa i omega oraz dwoje oczu, połączonych kamiennym mostem, symbol Wielkich Majstrów.

– Od razu skojarzyłem, że wy nosicie podobne koszulki. Może nie wziąłbym tego na serio, gdyby nie zachowanie autokaru… Ma więcej oleju w silniku niż niejeden człowiek w głowie! No, ale do rzeczy. Zaczęliśmy studiować tę pozycję, aż natknęliśmy się na rozdział opisujący, tu cytuję: dość wątpliwą teorię, głoszącą, że istnieją istoty budujące światy, że dawno temu jeden z nich dokonał jakiegoś przekrętu i uciekł, porwawszy z innego wymiaru synów Wielkiego Zegarmistrza, Beginusa i Endusa. Autor wydaje opinie, że to bzdurna nienaukowa teoria i szybko przechodzi do kolejnej, ja jednak zatrzymałem się na tej i zacząłem myśleć… Aż w końcu doszedłem do wniosku, że potrzebujecie pomocy! Prawda to?

– Jest tak, jak mówisz, ale jak zamierzasz nam pomóc? – powiedział Endus, zapalając papierosa. – Nikt nie potrafił tego dokonać przez miliony lat, a teraz…

– Mamy plan. – Po raz pierwszy odezwał się chłopiec.

– I pewnych sprzymierzeńców… – szepnął zagadkowo kierowca.

 

*

 

Wielki Majster spał niespokojnie. Rzucał się z boku na bok, budził się i jęczał, nie mogąc wytrzymać bólu zęba. Jego głowa znów pokryta była siwizną, w dodatku wyraźnie przytył, tak że łóżko, na którym leżał, niebezpiecznie trzeszczało, jakby skarżąc się, że musi podtrzymywać tak wielki ciężar.

Nad ranem postanowił wyjść na zewnątrz, aby zaczerpnąć świeżego powietrza. Czuł się źle i wiedział, że albo oskubie dziś paru kierowców z ich zdrowia i kondycji, albo będzie cierpiał coraz bardziej. Nie chciał cierpieć. Wolał zadawać ciosy, niż otrzymywać je od losu. Gdy przechodził z części mieszkalnej do warsztatu, usłyszał głosy dobiegające sprzed budynku.

– To poważna usterka, cena będzie wysoka.

– Miało być za pół ceny!

– Tak, ale przecież naprawa dotyczy trzech pojazdów! Trzech! A promocja obejmuje tylko reperację pierwszego z nich!

– To stanowczo za drogo!

Mechanik wyszedł z warsztatu i ujrzał znajomego kierowcę. Na parkingu czekały trzy pojazdy: autokar, dżip i motocykl. Wszystkie wyglądały tragicznie. Potłuczone lusterka, powybijane szyby, porysowana karoseria… Wielkiemu Majstrowi wydawało się, że słyszy cichy pomruk, jakby warczenie pochodzące z nieokreślonego bliżej źródła. Zignorował ten fakt. Dla niego liczyła się tylko zapłata, jaką może otrzymać od klienta. Przyjrzał się mu uważnie. Umięśniony, wysoki mężczyzna w sile wieku. Jeśli jeszcze ma do tego zdrowe zęby, będzie można odebrać mu w zasadzie wszystko… No, ale najpierw praca. Mechanik otrząsnął się ze swoich przemyśleń, uśmiechnął się najserdeczniej, jak tylko potrafił i rzekł:

– Czym mogę służyć szanownemu panu?

– Chciałem zamówić u was usługę naprawy, ale ci oto młodzieńcy mówią, że to będzie kosztować krocie! A pamiętam, co było ostatnim razem! No, ale pan wygląda na porządnego człowieka, może jakiś rabat dla stałego klienta? Jestem tu już drugi raz, chyba mi się należy.

– Nie wezmę od pana ani jednej monety – stwierdził mechanik i było to zgodne z prawdą.

– Czym zatem zapłacę? Nie mam zamiaru oddawać żadnej z moich cech. Jestem do nich przywiązany.

– Obiecuję, że nie wezmę nic istotnego – powiedział mechanik i tym razem skłamał.

Kierowca opierał się jeszcze przez chwilę, aż w końcu zgodził się dobić targu. Tak miało być. Przyszedł tu przecież w innym celu.

– Proszę zatem obejrzeć najpierw motocykl. Stoi tam, przed bramą. Chciałbym, aby dokonał pan przeglądu osobiście. Ja tymczasem jeszcze raz spróbuję odpalić autokar.

Mechanik poszedł w kierunku jednośladu. Idąc, liczył kroki, aby nie przekroczyć tuzina. Do bramy było ich dziesięć, więc miał jeszcze pewną rezerwę. Co prawda przez wieki posługiwał się zdolnościami Beginusa i Endusa, sam nie bardzo orientował się tak naprawdę w tej całej mechanice (no, chyba że w mechanice kwantowej), dlatego pomyślał, że poogląda sobie z bliska motocykl, wyda jakąś oględną opinię, a potem i tak resztą zajmą się chłopcy.

Gdy udawał, że okiem znawcy ogląda potłuczone lusterka, przeżył deja vu. Motocykl wydał się mu dziwnie znajomy, jakby widział go już wcześniej. Przypomniał sobie mężczyznę z dredami. Skoro był jego, dlaczego teraz…

Przemyślenia przerwał mu warkot silnika. Odwrócił się i zobaczył, że autokar jedzie prosto na niego. Z coraz większą prędkością.

W ostatniej chwili zdążył wyciągnąć z kieszeni klucz francuski. Z narzędzia wystrzelił jasny promień. Autokar posłusznie zmienił kurs, przejechał obok mechanika i zatrzymał się kilkadziesiąt metrów dalej. Wielki Majster wiedział, że gdyby pojazd uderzył w niego, zostałby odrzucony z dużą siłą i prawdopodobnie wyleciałby poza bezpieczną strefę. Mechanik był istotą z innego wymiaru, nie pogruchotałoby mu to kości, gdyż nic z zewnątrz nie mogło uczynić mu krzywdy. Starzał się i degenerował, ale to był proces naturalny. I mógł mu zapobiegać. Gdyby jednak opuścił bezpieczną strefę i oddalił się o dwanaście kroków… Kierowca mógłby go obezwładnić, zabrać klucz… Kto wie, jakie miał zamiary?

Wielki Majster zdenerwował się nie na żarty. Uniósł klucz francuski i skierował go w stronę mężczyzny, który właśnie wysiadał zdezorientowany z autokaru. Główny plan zawiódł.

– Zwykle tego nie robię, ale będę musiał zabić cię bezpośrednio. Prawie dokonałeś tego, czego nikt nie dokonał przez miliony lat, jeśli wiesz, o czym mówię. Prawie pokonałeś Wielkiego Majstra! – Mechanik cedził słowa przez zęby, co było spowodowane nie tylko gniewem, ale także narastającym bólem górnych trójek.

W tym właśnie momencie rozpędzony dżip walnął go w plecy, tak że mechanik zrobił w powietrzu idealne salto i wylądował kilka metrów dalej. Pojazd skręcił, ale nie wyhamował, roztrzaskując maskę o jedną z licznych w okolicy skał. Kierowca nie rozumiał, jak do tego doszło, przecież chłopiec nie mógł tego dokonać. Nie wsiadłby do samochodu, nie umiałby prowadzić. Zgodnie z planem miał czekać za warsztatem i gdyby coś poszło nie tak, pobiec po pomoc.

Mężczyzna nie miał czasu do namysłu. Nie chciał nawet pomyśleć, że chłopcu mogło coś się stać. Rzucił się z furią na podnoszącego się z ziemi mechanika. Przygwoździł go ciałem do podłoża i zaczął okładać pięściami.

Wielki Majster poczuł ból, jednak na jego skórze nie pojawił się ani jeden siniak. Zaczął krzyczeć, próbując uwolnić się z żelaznego uścisku. Kierowca nie pozwalał mu ruszyć się z miejsca.

– Dość! – zawołał donośny głos.

Wszyscy zamarli w bezruchu. Chłopiec, który nie wiedział, czy biec po pomoc, czy jeszcze czekać, wyjrzał ostrożnie zza rogu warsztatu.

Nad leżącymi na ziemi mężczyznami pochyliły się trzy postacie, przepasane błękitnymi wstęgami. Na dwóch wstęgach widniał symbol Wielkich Majstrów, na trzeciej znak przedstawiający klepsydrę przesypującą piasek z dołu do góry, symbol Wielkiego Zegarmistrza.

Mechanik otworzył szeroko oczy ze zdziwienia.

– Jak mnie odnaleźliście?

Przewodniczący Rady, najstarszy z Wielkich Majstrów, posłał mu piorunujące spojrzenie.

– Po śladach. Zupełnie wymarłe wszechświaty, mające świetne warunki do rozwoju życia, to był nasz kompas. Tropiliśmy cię, ale multiwersum jest ogromne. Ukrywałeś się sprytnie aż do dnia, gdy zapomniałeś roztoczyć sztuczną mgłę. Magiczny błysk zwrócił naszą uwagę. Byliśmy na szczęście w pobliżu. Moglibyśmy przyjść do ciebie już wtedy, ale postanowiliśmy zachować ostrożność. Raz już nas wykiwałeś, musieliśmy mieć pewność, że tym razem cię dopadniemy.

Następnie głos zabrał Wielki Zegarmistrz:

– Zbyt długo nie widziałem moich dzieci. Porwałeś je, nie licząc się z konsekwencjami.

Kierowca puścił mechanika. Ów wstał, a na jego czole pojawił się pot. Zupełnie jak u śmiertelnika. Nagle poczuł się bardzo małym majstrem…

– Co mi zrobicie? – zapytał.

Na to pytanie odpowiedział Wielki Zegarmistrz:

– Damy ci drugą szansę.

Mechanik początkowo nie zrozumiał. Spodziewał się tortur, gróźb, kary, wszystkiego, ale nie drugiej szansy. Otarł czoło wierzchem dłoni. Szepnął:

– Naprawdę?

– Oczywiście, nie jesteśmy tacy źli, jak myślisz.

– Czyli?

– Gdy tylko naprawisz to, co popsułeś, będziesz mógł do nas wrócić.

– Zaraz, zaraz, czegoś tu nie rozumiem – powiedział kierowca autokaru, myśląc, że ma przed sobą jakichś magów. – Kto prowadził dżipa? Czy to wy zaczarowaliście go, aby nam pomógł? Czy to wy sprawiliście, że te maszyny zaczęły tak dziwnie się zachowywać?

– Absolutnie nie – powiedział z powagą jeden z Wielkich Majstrów. – Po prostu tam, gdzie istoty żywe przestają być godne tego miana, przedmioty martwe wykształcają w sobie naturalne odruchy, takie jak współczucie, litość, ale czasem też gniew. Te maszyny kochały swoich właścicieli, dlatego postanowiły wziąć sprawy w swoje… – Tu nastąpiła krótka przerwa, podczas której mózg Wielkiego Majstra poszukiwał słowa zastępczego dla rzeczownika ręce – w swoje… no po prostu chciały pomścić śmierć swoich przyjaciół. Ten dżip oddał nawet życie, aby zakończyć tę bezsensowną masakrę.

– Mówiłeś coś o drugiej szansie… – wtrącił niepewnie mechanik, kierując słowa do Wielkiego Zegarmistrza.

– A, tak. Trzymaj.

Mechanik spojrzał na średniej wielkości klepsydrę.

– Co mam z tym zrobić?

– Będziesz cofał czas w każdym wszechświecie, który ogołociłeś z życia. Do momentu, w którym tam przybyłeś.

– To zajmie tysiące lat!

– W zamian będziesz mógł wrócić, gdy skończysz. Wystarczy, że naciśniesz czerwony guzik, o tu. Jednak zrób to dopiero wtedy, gdy odpokutujesz swoje zbrodnie. Damy ci też kompas, abyś odnalazł właściwą drogę.

Mechanik przyjął warunki. Następnie starożytna mapa została zniszczona. Przysięga Beginusa i Endusa przestała obowiązywać. Wrócili szczęśliwie do swojego domu. Ich były szef wyruszył zaś w podróż, po której, jak sądził, znów wróci do swojej pracy jako Wielki Majster – Kreator Światów.

 

*

 

– Nareszcie! – powiedział Wielki Majster, gdy skończył cofać czas w ostatnim wszechświecie, w którym narobił szkód. Zajęło mu to czterysta tysięcy lat i przypominało oglądanie filmu przewijanego wstecz. Teraz mógł wrócić do siebie.

Nacisnął czerwony guzik.

Świat zawirował.

I zniknął.

 

*

 

– E, nowy! – Były Wielki Majster usłyszał nieprzyjemny głos starego mężczyzny, trzymającego peta pomiędzy zębami. – Chodź tutaj, nie ociągaj się, trzeba wypompować szambo!

Nowy rozejrzał się. Wokół panował smród szambowozu, a on sam nie miał już kompasu, klepsydry ani żadnej mocy.

Oszukano go.

Jego kara dopiero miała się rozpocząć.