Kataryniarz

Przeczytałam opowiadanie dwa razy i dalej nie mam pojęcia kim może być tytułowy kataryniarz, czy to personifikiacja Śmierci, Fatum, czy coś jeszcze zupełnie innego.

Myślę, że to wspaniałe, jeśli opowieść nie wykłada w banalny sposób swojej puenty i pozostawia czytelnikowi przestrzeń do interpretacji, ale po lekturze czuję się głównie zdezorientowana, a nie zaintrygowana.

Forma jest dla mnie zbyt awangardowa i trudno mi odnieść się do technicznych błędów, ale ilość wielokropków przytłacza. Podobała mi się natomiast figura kataryniarza z tajemniczą torbą pełną losów, jest to pomysł, który ujęty w bardziej klasyczny sposób z pewnością by mnie zainteresował.

Mnie także postać kataryniarza wydała się mocno tajemnicza i kiedy doczytałam jego zwierzenia do końca, nadal nie wiem, z kim miałam do czynienia.

Czytało się nieźle, ale byłoby znacznie lepiej, gdyby wykonanie nie pozostawiało tak wiele do życzenia.

…tasak w rzeź­ni był w górze, od czasu, gdy już wolny leżał, uwa­lo­ny juchą… ―> …tasak w rzeź­ni był w górze, od czasu, gdy już wolny leżał, uwa­la­ny juchą…

Sza­rzy stali na zimę… ―> Co to znaczy?

…w ja­kimś por­cie tak samo cuch­ną­cym.. ―> Jeśli zdanie miała kończyć kropka, jest o jedną kropkę za dużo, a jeśli wielokropek, brakuje jednej kropki.

Nie pa­mię­tam też, w któ­rym por­cie do­go­nił mnie król. Pa­mię­tam jak wbi­łem weń korbę i krę­ci­łem i krę­ci­łem! ―> Czy dobrze rozumiem, że kataryniarz wbił korbę w króla?

Ro­dzi­ny całe , całe wsie, mia­sta! ―> Zbędna spacja przed pierwszym przecinkiem.

Z dzio­bu wy­padł los. ―> Z dzio­ba wy­padł los.

Pa­trzy­łem, nie mo­głem prze­stać grać…. ―> Zbędna kropka po wielokropku.

Miała może 20 lat, pół naga sie­dzia­ła na targu… ―> Miała może dwadzieścia lat, półnaga sie­dzia­ła na targu…

Liczebniki zapisujemy słownie.

…wpadł na nią wóz. Od głowy ściął. ―> Raczej: …wpadł na nią wóz. Głowę odciął/ ściął.

Gra­łem nie­opo­dal, starą skrzy­nią z do­ro­bio­ną korbą…. ―> Po wielokropku nie stawia się kropki!

To już nie­by­ła ta mu­zy­ka. ―> To już nie­ by­ła ta mu­zy­ka.

…przy­gnie­cio­ne chle­bem i kieł­ba­są.. ―> Jedna kropka wystarczy.

Me­lo­dia pły­nie, lu­dzie prze­cho­dzą, …tak dzię­ku­ję ła­ska­wie, dzię­ku­ję Panu… ―> Me­lo­dia pły­nie, lu­dzie prze­cho­dzą… tak dzię­ku­ję ła­ska­wie, dzię­ku­ję panu…

Przed wielokropkiem nie stawiamy przecinka.

Formy grzecznościowe piszemy wielka literą, kiedy zwracamy się do kogoś listownie.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

→ Dziejba.

Dziękuję za poświęcony czas. 

Przytłaczające wielokropki ograniczyłem. 

Jestem zaskoczony, że uznałaś formę za awangardową. Jednocześnie “awangardowe” mi osobiście kłóci się z pojęciem ‘klasyczne” i nie wiem jak się do tego odnieść.

Co do postaci samego kataryniarza – wolę zachować niedopowiedzenie, lub inaczej, wolę zdać się na wyobraźnię czytelnika. (zresztą, może jest to po prostu kataryniarz i nic ponadto).

Jakkolwiek, Twoje uwagi mnie zastanowiły i dziękuję za nie. 

Pozdrawiam.

Ayerton pisząc “awangardowe” miałam na myśli nieco groteskowy, zawiły sposób prowadzenia narracji, kojarzący mi się trochę z “Pożegnaniem jesieni”. 

Twoje opowiadanie na pewno dało mi do myślenia, więc jeśli taka była Twoja intencja, to Ci się udało, bo jest intrygujące. Powodzenia i weny przy kolejnych pracach!

→ regulatorzy.

Za wszystkie niepotrzebne spacje, przecinki, i nadmierne kropki przepraszam. Biję się w pierś, za tyle niedopatrzeń z mojej strony. Kłania się szybkie pisanie, bez patrzenia w ekran i niedokładne sprawdzenie. Prztyczek w nos własny. Za pozostałe zauważone błędy dzięki, większość poprawiłem, muszę tylko znaleźć coś za te “Szarzy stali na zimę… ―> Co to znaczy?”, miałem na myśli szare twarze (szare, nijakie, zmęczone – przed zimą), to jeszcze dopracuję. Zostawiłem też “…wpadł na nią wóz. Od głowy ściął”; nie jest to precyzyjne określenie ale celowo jest niepoprawnie napisane.

“Pamiętam jak wbiłem weń korbę i kręciłem i kręciłem! ―> Czy dobrze rozumiem, że kataryniarz wbił korbę w króla?” – dokładnie tak. 

Dziękuję za wszystkie uwagi!

Ayertonie, bardzo się cieszę, że uznałeś uwagi za przydatne. ;)

I nie przepraszaj, nie obijaj sobie piersi, tylko następnym razem poświęć tekstowi nieco więcej uwagi.

…mia­łem na myśli szare twa­rze (szare, ni­ja­kie, zmę­czo­ne – przed zimą), to jesz­cze do­pra­cu­ję.

Przyda się dopracowanie, bo z tego co wiem, ludzkie twarze przed zimą prezentują się całkiem nieźle – są jeszcze opalone i pamiętają letni wypoczynek. Natomiast szare i męczone bywają twarze na przedwiośniu, kiedy dni są jeszcze krótkie, brakuje słońca, kiedy każdy ma dość zimowego chłodu i tęskni do wiosennej zieleni.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Myślę, że miałeś ciekawy pomysł. W interesujący sposób pokazałeś myśli (szaleństwo ?) kataryniarza. Jednak coś przeszkadza w odbiorze tego tekstu, chociaż zdania i styl wydają się poprawne.

Dla mnie osobiście, barierą były metafory i udziwnienia, np.:

Psy (…) Patrzyły tymi niewidzącymi oczami, dokładnie węsząc w przeszłości zapachów. Oddzielały nosem sekundy, kiedy tasak w rzeźni był w górze, od czasu, gdy już wolny leżał, uwalany juchą kapiąca w rynsztok.

Przyznam, że nie zrozumiałam, o co chodziło w drugiej części tekstu. Może warto podać czytelnikom trochę więcej wskazówek.

→ Ando

dziękuję za komentarz. 

osobiście wolę zostawić niedopowiedzenia zamiast wskazówek.

każdy nie myśli jak podpowie mu wyobraźnia.

Podobało mi się i nie podobało jednocześnie. Treściowo jest ciekawie, dużo interesujących elementów – chociażby motywy z różnymi zwierzętami, ciekawa postać kataryniarza, motyw stale zwiększającej się liczby ludzi i brakujących losów, gnijących w torbie ptaków, korby katarynki – ogólnie naprawdę świetny materiał na ciekawy tekst. Ale…

Warsztatowo jest przekombinowane, skaczesz między wątkami, nadużywasz podmiotów domyślnych – kiedy czytelnik przy prawie każdym zdaniu z podmiotem domyślnym musi się zatrzymać, żeby zastanowić, do kogo/czego się odnosi, to nie jest dobrze. Czasami składniowo coś się sypie albo szyk jest nienaturalny (domyślam się, że zamierzenie, tylko że sam fakt tego, że autor coś zrobił celowo jeszcze nie znaczy, że to działa). Tekstowi brakuje rytmu i płynności.

Podsumowując – trochę powściągliwości językowej by się przydało, ale widzę naprawdę duży potencjał.

It's ok not to.

→ dogsdumpling

Oczywiście, specjalnie jest to tak zaburzone; w zamierzeniu miało być urywane, chaotyczne, jak zbiegające się z różnych stron wspomnienia. ale wezmę pod uwagę na przyszłość co napisałaś. Dziękuję.

Jeżeli miało być urywane, chaotyczne – to osiągnąłeś cel. :)

Jest w tym tekście coś interesującego. Niektóre zdania i fragmenty naprawdę udane.

Moim zdaniem jednak trochę przesadziłeś z formą, która przyćmiewa treść. Masz w głowie pewien koncept, przekazujesz właśnie tymi chaotycznymi zdaniami, a czytelnikowi trudno się przez tę formę wgryźć w treść.

→ ocha: dziękuję, cieszę się że cel osiągnięty. Nie chciałem prowadzić precyzyjnego zapisu. Zależało mi właśnie na takiej formie chaotycznej. Widzę, że w odbiorze jest trudne. Biorę to pod uwagę – na przyszłość. 

Przepraszam, że dopiero teraz odpowiadam, nie zaglądam zbyt często na stronę. :)

Sympatyczne :)

Przynoszę radość :)