Yiola

 

 Od trzech dni padał deszcz. To wystarczyło, aby szlak kupiecki prowadzący na drugą stronę gór, zamienił się w błotne grzęzawisko. Pomimo tej pogody, drogą prowadzącą z Vartisly zbliżali się trzej jeźdźcy. Postacie w długich skórzanych płaszczach, których twarze kryły się pod wielkimi kapturami. Na przedzie, na białym ogierze jechał potężny barczysty mężczyzna. Zaraz za nim podążał gniadosz z przedziwnym siodłem, przypominającym fotel, na którym zasiadał mruczący coś pod nosem krasnolud. Na końcu, w niewielkim oddaleniu, szła kara klacz dosiadana przez szczupłą kobietę. Na siodłach można było dostrzec oznaczenia straży Vartisly, które przecinał miecz.

Kiedy podjechali pod zajazd „U Grubej Berty” zsiedli z koni. Od strony stajni podbiegł do nich wyrostek.

– Dbaj o nie jakby należały do ciebie – zwrócił się do chłopaka chrypliwym głosem krasnolud, rzucając mu monetę.

– Tak panie – odpowiedział chłopak, chwycił konie za uzdy i poprowadził je do stajni.

W tym czasie podróżni weszli do wnętrza zajazdu. Główna sala wypełniona był podróżnymi, którzy musieli przeczekać ulewę, zanim szlak prowadzący przez góry znów będzie przejezdny. Większość z nich to kupcy, którzy przewozili rudę żelaza, jeden z głównych towarów eksportowych Republiki Vartisly.

– A niech do pieruna, tłok jak u ciotki na imieninach – rzucił krasnolud i jako pierwszy skierował się w stronę jedynej wolnej ławy – Ciemnego piwa! – rzucił jeszcze w stronę krzątającej się po sali dziewczyny.

Chwilę po tym jak usiedli, pojawił się przed nimi bardzo tęgi mężczyzna stawiając na stole trzy kubki i dzban wypełniony ciemnym piwem. Dziewczyna stanowczo zasłoniła miedziany kubek, zanim karczmarz, którego zwano Gurbą Bertą, nalał do niego piwo.

– Wystarczy woda – powiedziała delikatnym, ale niezwykle mocnym głosem dziewczyna.

– Jesteś pewien, że to był on? – zwrócił się do niego barczysty mężczyzna. Miał długie czarne włosy, związane w koński ogon, jego pooraną bliznami twarz przecinała opaska, zasłaniająca lewe oko.

– Tak, wyglądał dokładnie jak na liście gończym – odpowiedział mu karczmarz – niezwykle chuda i blada twarz przypominająca trupa, wyłupiaste oczy i łysa głowa. Do tego starał się unikać kontaktu z innymi, jednocześnie bacznie się wszystkim przypatrując. No i jako jedyny, pomimo ulewy, opuścił zajazd dziś rano.

– Dobrze, sprawdzimy to. Wyruszymy rano. A teraz daj nam coś do jedzenia. Tylko pamiętaj, dla niej, niech będzie bez mięsa.

– Dobrze panie Stormir, ale nie mam gdzie was przenocować. Jak widzicie przez pogodę zajazd jest pełen i…

– Nie przejmuj się gospodarzu – uspokoił go Stormir – nam wystarczy nieco słomy w stajni i tak wraz ze świtaniem musimy ruszać w góry.

– Dziękuję za wyrozumiałość panie Stormir – rzekł wycofujący się karczmarz.

Już po kilku minutach przed Stormirem i krasnoludem stały miski na których parowały kluski z wołowym gulaszem, a także zasmażana kapusta ze skwarkami. Dziewczyna zaś dostała samą kapustę z pszennym chlebem.

Kiedy cala trójka pochłonięta była posiłkiem, podszedł do nich zataczając się znacznie, siwy mężczyzna. Jego bogaty strój wskazywał na to, że mają do czynienia z kupcem, liczne zaś mokre plamy pod brodą, świadczyły o tym, że puchar miodu, który tak dzielnie ściskał w swojej prawicy, nie był pierwszym tego wieczoru.

– Daaaj buzzziaka pięk… – przerwał mu nagle silny cios, wymierzony przez dziewczynę. Kupiec obrócił się i upadł nieprzytomny z wielkim hukiem, uderzając twarzą w zabłocone deski podłogi. W tym monecie w sali ucichły wszelkie rozmowy. Dziewczyna swoim wściekłym spojrzeniem omiotła pomieszczenie. Siła jej wzroku była na tyle potężna, że już po chwili nikt nie zwracał uwagi na incydent z kupcem.

– Oj Styrke, w ten sposób nigdy nie znajdziesz sobie męża – zwrócił się do niej krasnolud.

– Nie szukam żadnego – odpowiedziała mu krótko dziewczyna, wracając do przerwanego posiłku.

–  Daj jej spokój Makusz i zamów lepiej więcej piwa, bo wysuszyłeś już cały dzban – przerwał spór Stormir.

 – Przecież nie możesz jej wiecznie niańczyć, a ten absztyfikant, wnosząc ze stroju wyglądał na majętnego.

– Daj jej spokój powiedziałem – zakończył rozmowę zirytowany Stormir – skończ kolację, wypij piwo i idziemy spać. Skoro świt ruszamy!

*

Byli już w drodze od dwóch godzin. Ze względu na deszcz, który zamienił drogę w błotniste grzęzawisko, zostawili konie w zajeździe i ruszyli w góry zabierając ze sobą prowiant potrzebny na trzy dni. Na szczęście deszcz zamienił się w mżawkę, chociaż w niewielkim stopniu wpłynęło to na komfort wspinaczki. Droga, po ostatnich opadach, była tak nasiąknięta, że wielokrotnie zanurzali się w błocie po kostki. Dodatkowo, nagromadzona na liściach woda spływając sprawiła, że i tak w krótce byli cali przemoczeni. A do tego jeszcze mgła, która ograniczała widoczność do kilku metrów. W połączeniu z odgłosami kapiących kropel, tworzyła atmosferę niezwykłej tajemniczości. W końcu dotarli do roztaju dróg, na środku którego rósł buk o bardzo grubym pniu u podstawy. Jednak na wysokości pół metra, drzewo rozgałęziało się na pięć osobnych konarów, których korony znikały we mgle. W prawo od drzewa wyraźnie prowadziła główna droga, tu szlak był szeroki, widać, że tędy często przejeżdżały kupieckie wozy. W lewo prowadziła zarośnięta pokrzywami ścieżka.

– Myślę, że nie ma wątpliwości, gdzie uciekł – zwrócił się do pozostałych krasnolud, kierując się w stronę wyrobionego przez liczne wozy niewielkiego wąwozu.

– Tędy niedawno ktoś szedł – powiedziała dziewczyna wskazując na zarośniętą ścieżkę.

– Nie będę się kłócił z driadą, ale gdybym to ja uciekał, chciałbym jak najszybciej znaleźć się w jakimś dużym skupisku ludzkim, zwłaszcza w takim, które nie podlega jurysdykcji ścigających. – obojętnie powiedział krasnolud.

– Albo poszedłbyś tam, gdzie się ciebie nie spodziewają – powiedział Stormir – Skręcamy w lewo – zakończył krótką dyskusję ruszając w pokrzywy.

Zaraz za nim szła driada. Tylko krasnolud wahał się przez chwilę, po czym mrucząc coś pod nosem, ruszył za nimi.

Tym razem marsz utrudniała im nie tylko mgła, deszcz i błoto, ale także gęsto rosnące wysokie pokrzywy, przeplatane kłączami malin, które czepiały się ubrań, chwilami ich hamując. Tylko Styrke, w jakiś tajemniczy sposób, umiała je wyminąć. Za to krasnolud, któremu niektóre z rośliny sięgały do twarzy, miał spory problem. Droga z czasem stawała się coraz dziwniejsze. To nie tylko gęstość roślin, którymi pokryty był szlak. Ale także drzewa w lesie były znacznie większe niż te, które mijali do tej pory. Sporo było też tych powalonych, porośniętych mchem oraz obsadzonych, przez różnokolorowe grzyby. I jeszcze jedno, mieli wrażenie, że stopniowo narasta śpiew ptaków. Stawał się on coraz głośniejszy oraz bardziej różnorodny i to pomimo wzmagającego się deszczu.

Po godzinie wspinania się w górę i przedzierania przez gęstą roślinność. Zrobili sobie krótką przerwę na posiłek.

– Styrke, jesteś pewna, że tędy ktoś szedł? – zwrócił się do dziewczyny wyraźnie zirytowany krasnolud

– Tak, wystarczy się przyjrzeć, połamane łodygi pokrzyw rysują wyraźny szlak, prowadzący w górę – odpowiedziała mu driada.

– Skoro tak uważasz. A kiedy dorwiemy tego cholernego zbiega, to wystawię mu za to należny rachunek – powiedział krasnolud wyciągając z brody, z której był tak dumny liczne liście, oraz kolce malin

– Nie wiedziałem Magusz, że zastępujesz sąd miejski – przerwał mu narzekanie Stormir. – Nie ma co tak tu stać. Ruszamy dalej.

Jeszcze przez blisko godzinę przyszło im zmagać się z deszczem, błotem i gęstą roślinnością. I nagle stanęli na rozległej polanie, która rozświetlona była przez słońce. Na błękitnym niebie nie było ani jednaj chmurki. Po przeciwległej stronie polany dostrzegli drewnianą chatę.

– Bądźcie czujni – powiedział Stormir kładąc dłoń na rękojeści miecza. Krasnolud chwycił stylisko potężnego topora, a dziewczyna, błyskawicznie założyła cięciwę na łuk, przykładając do niego strzałę. Powoli ruszyli w stronę chaty, przez cały czas obserwując polanę.

Kiedy zbliżyli się do niewielkiego domu z bali zobaczyli, że na ławce przed nim siedzi młoda kobieta zajęta pracą na kołowrotku. U jej stóp leżał wyciągnięty szary wilk, a obok na ławie spał wielki, czarny kocur. Kobieta złociste włosy uczesane miała w gęsty, fantazyjny warkocz, w który wpięte były liczne liście i kwiaty. Nagle wilk podniósł głowę i zaczął warczeć. Kobieta przerywając pracę położyła dłoń na głowie zwierzęcia, coś do niego szepnęła, po czym wilk, całkowicie się uspokoił.

– Witajcie – zwróciła się do nich kobieta – Jestem Yiola, a to jest mój dom – zatoczyła ręką koło, wskazując na polanę – Nie musicie się niczego obawiać. Widzę, że jesteście strudzeni, możecie tu odpocząć

– Dziękujemy. Jestem Stormir, a to są Styrke i Magusz. Z ogromną przyjemnością skorzystamy z twojej gościny.

Kobieta wstała i weszła do domu. Za nią do środka wbiegł kot. Wilk jednak nie ruszył się z miejsca. Magusz spojrzał na Stormira, który prawą ręką wskazał wejście do chaty. Krasnolud wszedł do środka a za nim Styrke. Stormir rozejrzał się po dziwnej polanie i również przekroczył próg chaty. Wnętrze, wbrew pozorom było bardzo przestronne. Po środku izby znajdował się stół.

– Siadajcie – Yiola wskazała stół

Zdjęli płaszcze i usiedli za stołem. Już po chwili stały przed nimi drewniane kubki wypełnione miodem, a z misek unosił się obezwładniający, zapach grzybowego sosu. Miód był słodki, wyczuwało się w nim także delikatny smak mięty i jabłek. Już po chwili zapomnieli o koszmarnej drodze, którą przyszło im pokonać zanim dotarli do polany. Może to działanie miodu, ale uleciało zmęczenie. Poczuli się zrelaksowani.

– Nie boisz się pani mieszkać tutaj sama? – zapytał krasnolud

– Nie jestem sama – Yiola wskazała na kota – Jakoś sobie radzimy – A was, co sprowadza w tak odległe strony?

– Ścigamy przestępcę, który próbuje znaleźć schronienie w tych górach – odpowiedział jej Stormir – Czy nie było tu ostatnio nikogo obcego?

Kobieta przez dłuższą chwilę milczała, uważnie im się przyglądając.

– Opowiem wam coś

*

Dzień wcześniej

 

Polana od samego rana skąpana była w słońcu. Trawa świeciła intensywną zielenią. Liczne owady i ptaki, tworzyły cudowny radujący serce chór, któremu akompaniował szum lasu. Yiola siedziała przed swoją chatą wyszywając. Obok niej leżał pogrążony we śnie czarny kot. Wilka, który zazwyczaj im towarzyszył tego ranka jednak nigdzie nie było. Jako wolne zwierzę zniknął gdzieś, z pewnością, zgodnie z jego dziką naturą, udał się na polowanie. Nagle Yiola zauważyła, że z lasu wyłonił się mężczyzna. Jego zniszczone ubranie było mokre i pokryte błotem. Człowiek ten niepewnie rozejrzał się po polanie. Kiedy dostrzegł chatę, zaczął powoli się do niej zbliżać, przez cały czas uważnie się rozglądając.

– Witaj. Jestem Yiola, a to jest mój dom – zatoczyła ręką koło, wskazując na polanę – Nie musisz się niczego obawiać. Widzę, że jesteś strudzony, możesz tu odpocząć.

– Co to za miejsce?

– Polana – odpowiedziała mu kobieta

– Mieszkasz tu sama?

– Nie jestem sama – odpowiedziała wskazując kota. – Może wejdziesz do

środka – Yiola wstała kierując się do domu. W tym momencie mężczyzna doskoczył do niej i przystawił jej nóż do pleców

– Lepiej nic nie kombinuj – zwrócił się do kobiety – Teraz powoli wejdziemy do środka – trącił ją ostrzem. Jednocześnie kopnął kota, który znalazł się w pobliży Yioli. Przestraszone zwierzę skoczyło w trawę, a w oczach kobiety pojawił się błysk złości, chociaż z jej twarzy nie schodził przyjazny uśmiech. Po przekroczeniu progu zza jej pleców uważnie rozejrzał się po izbie. Kiedy nie dostrzegł nic, co by mogło mu zagrażać, schował nóż i usiadł przy stole.

– Daj mi coś do jedzenia – rozkazał wygodnie wyciągając się na drewnianym krześle

– Przyjemnie się tutaj urządziłaś. Ale samotna kobieta, w takiej dziczy potrzebuje opiekuna

– Jak ci to już mówiłam, nie jestem tutaj sama i jakoś sobie radzimy.

– Ty i ten puchaty worek pcheł – chrapliwie roześmiał się mężczyzna – Ja mówię o prawdziwej, męskiej opiece.

– Jakoś sobie radzimy – odpowiedziała mu Yiola stawiając przed nim kubek z miodem oraz miskę kaszy z grzybowym sosem. Mężczyzna łapczywie zabrał się za jedzenie.

– Dobre, ale przydałoby się trochę mięsa. Na końcu polany widziałem sarnę. Wieczorem zastawię wnyki, a przez noc na pewno coś się złapie. Chyba zostanę tutaj na dłużej. Dolej mi lepiej miodu.

– Każdy zbłąkany wędrowiec jest mile widziany na mojej Polanie, ale musi szanować wszystkie mieszkające tu stworzenia.

Zirytowany mężczyzna błyskawicznie chwycił kobietę za szyję. Przysunął do niej swoją brudną, zarośniętą twarz i chrapliwie wyszeptał

– Powiedziałem dolej mi miodu. I zapamiętaj, od teraz to ja wyznaczam zasady-

Kiedy zwolnił uścisk Yiola podeszła po dzban, po czym dolała mu do kubka kolejną porcję miodu. Robiła to bardzo spokojnie i ku zaskoczeniu mężczyzny, wciąż serdecznie się uśmiechała i nie okazując strachu. Tylko te jej dziwne zielone oczy, wyglądały jakby coś w nich płonęło.

Po kolejnym kubku miodu, który był jakby słodszy od wcześniejszego, mężczyzna poczuł przyjemne zmęczenie. Powieki stały się coraz cięższe, aż w końcu zwalił się na stół.

*

– I co się stało z tym człowiekiem? – zapytał Stormir

– Chodźcie za mną, coś wam pokażę – powiedziała wstając od stołu Yiola. Cała trójka powoli ruszyła za nią. Przy ich nogach niespiesznie dreptał czarny kot. Kobieta poszła za chatę kierując się w stronę niewysokiego drzewa. Było w nim coś dziwnego. Pomimo całkiem grubego pnia, miało ono wysokość dorosłego mężczyzny. Kształtem także mocno przypominało człowieka.

– Jak już wcześniej mówiłam, jakoś sobie radzimy, a każdy zbłąkany wędrowiec jest mile widziany na mojej Polanie, ale musi szanować wszystkie mieszkające tu stworzenia. Jeśli jednak nie spełni tego, jedynego warunku, wówczas – Yiola wskazała na drzewo – To jest wasz uciekinier.

Przez chwilę stali pogrążeni w ciszy. Kiedy uważniej przyjrzeli się pobliskim drzewom, zauważyli, że przynajmniej kilka z nich kształtem przypomina człowieka.

– No cóż, jak widzę dopadła go inna sprawiedliwość niż ta, wymierzona przez sąd – Stormir przerwał milczenie – Dziękujemy ci pani Yiolu za gościnę. Na nas już czas. Mamy sporo drogi przed sobą.

Nie zdziwiło ich, że kiedy weszli na zarośniętą pokrzywami ścieżkę, znów się rozpadało. I ponownie musieli zmagać się z bujną roślinnością, deszczem i błotem.

Kiedy dotarli w końcu do głównej drogi zrobili sobie krótką przerwę.

– Jak myślicie, kim ona była? Wiedźmą? Strzygą? – zapytał krasnolud

– To opiekunka lasu, a nazywają ją Yiagą, lub Babą Yiagą – odpowiedziała mu Styrke.