Przyjaciel

Bell mieszkała w małej wiosce gdzieś na wschodzie polski. Jej rodzice wrócili ze Szkocji kilka lat temu i osiedlili się w malowniczej miejscowości uciekając od zgiełku miasta, korporacyjnych targetów i panoszących się po ulicach uchodźców. Lata spędzone za granicą sprawiły, że mała nosiła nietypowe jak na polskie warunki imię i wyróżniała się w szkole spośród Kaś, Maryś i innych Natalii.

Wieś Zapisze, w której to rodzice Bell, Dawid i Zosia kupili stumetrowy, drewniany dom nie grzeszyła rozwojem. Jeden sklep spożywczy, jeden mały kościół i sołtys z wiecznie czerwonym nosem we troje zdradzali czego można się było spodziewać po lokalnej społeczności. Prostoty, prostactwa i co tu dużo mówić, ogólnie wszędobylskiego powiewu spokoju popegeerowskiej wsi. To jednak właśnie było tym, czego potrzebowali. Szczerych prostych ludzi, ciszy, jeziora, lasu i czasem wdepnięcia w końskie gówno, które przypominało, że natura choć piękna bywa także co tu dużo mówić gówniana.

Rodzice Bell wychowali się trzydzieści kilometrów od Zapisz, gdzie w nieco większej miejscowości poznali się na dożynkach i patrząc sobie pierwszy raz w oczy myśleli, że połączy ich tylko dziki seks. Stało się jednak inaczej, bo ich pierwszy raz choć średnio udany sprawił, że już w wakacje roku przyszłego na świat przyszła mała czarnowłosa dziewczynka. Jeszcze zanim Bell przyszła na świat po wysłuchaniu paru uwag na temat nieślubnego dziecka młodzi postanowili skierować swój wzrok ku Szkocji. Spakowali co mieli, pożyczyli trochę pieniędzy i Dawid wraz z ciężarną jeszcze Zosią wylądowali w kraju gdzie faceci noszą spódnice a kobiety seplenią w jakiś dziwny, seksowny sposób.

Bell była więc dziewczyną, która nigdy nie widziała kraju swoich przodków i nie miała okazji poczuć zapachu polskiej brzozy i babiego lata na twarzy. Była pierwszą z całego rodu, która urodziła się poza granicą i wróciła na miejsce, gdzie jej któraś z rzędu prababka zakończyła żywot dyndając na sznurze za to, że znała się na ziołach.

Dziewczynka wróciła do kraju i natychmiast spodobało się jej otoczenia w jakim się znalazła. Ciągnęło ją do rozmów z marudnymi i czasem śmierdzącymi alkoholem dorosłymi. Ciągnęło ją do penetrowania pustych chat i szwendania się po lasach wraz ze swoim ukochanym psem.

Bell miała też młodszego brata Stasia. Staś, uwielbiał z nudów łazić za dziewczynką zadając setki niepotrzebnych nikomu pytań. Bell nie denerwowało to zbyt mocno. Miała do kogo się odezwać i popisać wiedzą, innych dzieci we wsi było mało a pies potrafił tylko słuchać.

Rodzice czarnowłosej nie wiedzieli jednak, że Bell ma przyjaciela. Przyjaciela który towarzyszył jej odkąd pojawiła się w Zapiszu. Przyjaciel nie zdążył się nawet przedstawić, gdyż wcześniej dziewczynka nazwała go Owcą. Bell nie pamiętała kiedy spotkała go po raz pierwszy. Miała zresztą 9 lat, nie pamiętała jaki jest dzień tygodnia a pierwsze spotkanie z kimkolwiek nigdy nie zapada w pamięć na tyle, żeby miało je zapamiętać roztrzepane pełne energii dziecko. Owca odwiedził Bell tylko dwa razy, raz w wieku 9 lat i potem w wieku lat 11. Za pierwszym razem dwójka urwisów dokuczała Stasiowi i Bell poprosiła Owce o pomoc w rozprawieniu się z łobuzami. Nikt nie uwierzył, że Staś jednym ruchem ręki powalił na ziemie łamiąc przy tym nosy dwóm dwukrotnie cięższym chłopcom więc sprawa rozeszła się po kościach. Uznano, że dzieciaki same się pobiły a na Stasia chcieli zrzucić winę, aby uniknąć kary. Bell i Staś wiedzieli jednak, że to nie była do końca prawda. Bell wiedziała doskonale, że gdy dwójka dręczących jej brata dzieciaków stanęła przed nim i zamknęła oczy wykrzykując wcześniej „no uderz pierwszy, masz fory, potem my cię dorwiemy” jej przyjaciel pojawił się, aby zdzielić porządnie łobuzów w twarze i uciec tak szybko, żeby wyglądało to tak, że to mały Staś posiada w swoich dłoniach nadmiarową ilość siły. Cała sytuacja trwała tylko kilka chwil ale Bell nie zapomniała, żeby odwdzięczyć się swojemu przyjacielowi. Za kieszonkowe kupiła od miejscowego gospodarza litr mleka i poprosiła mamę o upieczenie kilku ciastek więcej. Prezent został przyjęty. Owca i Bell wspólnie zjedli ciepłe jeszcze wypieki nad miejscowym stawem po czym Owca zniknął na dwa długie i nudne lata.

Pewnego letniego wieczoru rozpętała się burza. Powietrze w tym dniu było wyjątkowo spokojne. Zdawało się, że gdyby rzucić w niebo kamień zawisłby on i nie spadł nigdy, tak było tego dnia parno i gorąco. Dzień był bardzo męczący nawet dla jedynastoletniej dziewczynki. Trzy tygodnie temu do domu Bell wprowadziła się jej babcia. Staruszka od kilku miesięcy kaszlała i jęczała po nocach. Dziewczynka nie mogła tego znieść. Ciągle chodziła niewyspana i denerwowało ją, że rodzice nie mają już dla niej tak dużo czasu jak kiedyś. Nienawidziła tego, choć babcię kochała. Bywały dni, że wieczorem opowiadała jej swoje przygody podczas gdy babcia bezwiednie spoglądając w sufit od czasu do czasu wzdychała tylko. Ostatnio jednak było gorzej, babcia kaszlała przez całą dobę, stała się też marudna a nocą wyła jak pies, któremu ktoś co chwilę wbija w łapę szpilkę. Dwukrotnie do babci przyjechało już pogotowie dając coś na uspokojenie. Po tych żółtych tabletkach babcia zawsze długo spała, czasem nawet cały dzień. To były ostatnimi czasu jedyne chwile, gdy Bell siedziała w ciszy i nie słyszała kasłania, charczenia i plucia staruszki.

Owca pojawił się znów właśnie w tym pechowym dniu, gdy rodzice czarnowłosej musieli pilnie wyjechać do dziadka, który mieszkając trzydzieści minut drogi od domu Bell źle się poczuł. Bell została, gdyż ktoś musiał pilnować babci a dziewczynka, zawsze była na tyle roztropna, że mimo młodego wieku mogła już w razie czego zadzwonić po rodziców lub karetkę. Ćwiczyła to zresztą wielokrotnie, wiedziała co robić.

Gdy rodzice wyjechali Bell zamknęła za nimi drzwi na klucz i usiadła w koncie pokoju spoglądając ukradkiem na babcie. Ta natomiast rzężąc i charcząc leżała z podkrążonymi oczami i z trudem ruszała ręką. Dziewczynka przestała zwracać na to uwagę. Od jakiegoś czasu to plucie i rzężenie zaczęło ją brzydzić i męczyć. Bell nie widziała strachu w oczach staruszki a ta, nie mając już sił by krzyczeć jęczała tylko i przewracała oczami.

– Dziwna reakcja na mojego przyjaciela – pomyślała dziewczynka gdy Owca usiadł koło niej i spoglądał na babcię wilgotnym wzrokiem.

– Mógłbym jej pomóc wiesz.

– Mógłbyś? A jak?

– Mógłbym sprawić, że przestałaby tak charczeć, tak jęczeć i w ogóle przestałaby cierpieć.

– Zrób to Owca, ja już nie mogę tego słuchać a babcia się męczy. Pomóż babci proszę.

Więcej mówić nie musiała. Owca poprosił aby mała przyniosła mu szklankę wody a gdy dziewczynka wróciła babcia już nie cierpiała. Owcy nie było, musiał gdzieś pójść. Babcia powoli siniała a jej oczy ostatni raz spojrzały na Bell strasznym pustym wzrokiem. Tak strasznym, że dziewczynka upuściła szklankę rozbijając ją w setki małych kawałków. Dwie sekundy później Zosia weszła do domu i gdy spostrzegła co się stało szybko zakryła dziecku oczy i zabrała do kuchni. Dawid załatwił wszystko błyskawicznie, Bell nawet nie spostrzegła się, gdy samochód z trumną odjechał do chłodni.

Na pogrzebie Bell zauważyła coś na co wcześniej nigdy nie zwróciła uwagi. Trzy równe, ciemne kropki niczym spore piegi na wewnętrznej stronie lewej dłoni. Pokazał mamie swoje nowe odkrycie, ale ta zalana łzami miała to akurat gdzieś. Jakiś czas później mała wróciła do tematu i mama zdziwiła się, że jej córka ma jakieś dziwne kropki na dłoniach. Lekarze jednak ją uspokoili, to żadna choroba tylko zwykłe piegi. Fakt, że na wewnętrznej stronie dłoni prawie się nie zdarzają nie jest powodem do niepokoju.

Lata mijały a Bell powoli zapominała o swoim przyjacielu. Zdawało się jej, że może był tylko wytworem jej dziecięcej wyobraźni. Raz jeszcze przyśnił się jej gdy miała lat trzynaście ale potem był spokój. Aż do czasu gdy dziewczyna skończyła lat dziewiętnaście. Wtedy to, zakochała się w chłopaku dowożącym jakieś bliżej nieokreślone towary do miejscowego tartaku. Chłopak dwukrotnie podwiózł Bell łapiącą stopa przy miejscowym sklepie. Za pierwszym razem prawie nie odezwali się do siebie. Za drugim wymienili numerami telefonów i zaczęli ze sobą pisać. Okazało się, że chłopak był bardzo miły, interesowała go podobna muzyka, palił tak samo jak Bell i uśmiechał się tajemniczo. Pech chciał, że czarnowłosa widziała jak raz mijając ją na drodze zapatrzył się na nią i z uśmiechem na ustach nie zauważył nawet jak jego ciężarówka wylądowała na drzewie miażdżąc mu miednicę. Bell podbiegła szybko aby mu pomóc, ale co mogła zrobić pięćdziesięciokilowa dziewczyna widząc bliską jej osobę z krwią sączącą się z głowy przygniecioną przez gałęzie potężnego drzewa.

W pobliżu nie było nikogo a pisk dziewczyny nie pomagał w niczym. Na szczęście Owca musiał być w pobliżu. Chwycił dziewczynę za ramie i odwrócił spoglądając jej w oczy. Dziewczyna zbladła, sądziła, że ten trzymetrowy czarny demon o twarzy rogatego kozła i kopytami wielkości talerza był tylko dziecięcą fantazją. Sądziła, że to jej wyobraźnia stworzyła coś tak okropnego i strasznego gdy była jeszcze dzieckiem. Poznała go jednak natychmiast i mimo, że pamiętała jak razem jedli ciastka popijając mlekiem zbladła i zrobiła krok w tył. Już miała upadać mdlejąc gdy demon otwarł usta.

– Mogę go uratować.

Dziewczyna mrugnęła, głęboko zaczerpnęła powietrza i po chwili gdy otaczający ich świat zaczął znikać skinęła głową na znak, że się zgadza. Bell nie pamiętała co się potem stało, pamiętała tylko, że obudziła się w szpitalu siedząc w poczekalni właśnie w chwili, gdy ten sam chłopak, który jeszcze przed chwilą wisiał na gałęzi drzewa wbitej w kabinę ciężarówki teraz szedł w jej kierunku i uśmiechał się spod bandaży. Zanim wstała, aby rzucić mu się na szyję poczuła krótki ale bardzo intensywny ból na wewnętrznej stronie dłoni. Ból, który zostawił czwartą taką samą jak poprzednie kropkę. Odruchowo dziewczyna spojrzała na dłoń i zrozumiała. Widziała ten symbol w jakiejś książce. Brakowało jeszcze tylko jednej kropki, brakowało piątego wierzchołka.

Rok później drogi Bell i chłopaka którego uratowała rozeszły się. Czarnowłosa siedziała nad tym samym stawem co zawsze popijając wino i patrzyła na delikatną falę kołyszącą trzciną. Wzięła łyk po czym pomyślała, że chciałaby zobaczyć Owce i z nim porozmawiać. Wiatr zaczął przybierać na sile a gdy po kilku chwilach chmury zasłoniły słońce ze stawu wyszedł czarny demon o twarzy kozła. Dziewczyna spojrzała mu w oczy. Tym razem nie bała się go wcale. Usiadło koło niej w ciszy.

– Po co to było? Po co śmierć babci? Po co ratowanie Tomka?

– Prosiłaś

– Została mi jeszcze jedna prośba prawda? Co się stanie potem? Zabijesz mnie?

– Tak, wtedy Cię zabiję. Umrzesz tutaj a ja zabiorę Twoją duszę jako zapłatę do mojego domu.

– Myślałam, że jesteś moim przyjacielem.

– Nie, nie jestem.

– Kończmy więc to. Czego mogę sobie życzyć?

– Prawie wszystkiego.

– Wiesz czego chcę?

– Wiem

Demon wstał i bez słowa skierował się w kierunku stawu. Gdy zniknął pod powierzchnią wody, Bell poczuła ból wewnątrz dłoni. Zauważyła też piąte znamię i przez chwilę zdawało się, że widzi pięć linii łączących kropki.

Wiele lat później gdy Bell umierała spojrzała ostatni raz na swoją dłoń. Teraz widziała dokładnie jak pięć linii łączy pięć znamion i pulsuje paląc skórę. Widziała, jak w drzwiach stoi półprzeźroczysta trzymetrowa zgarbiona postać jej przyjaciela. Widziała też swojego partnera trzymającego ją za dłoń i całującego ją w czoło. Czuła zapach kwiatów, słyszała dźwięk strumyka i czuła jakby jej stopy dotykały mokrej trawy. Najsilniej jednak czuła jego dłoń na swojej i jego usta na swoich. Ostatnie słowa jakie wypowiedziała brzmiały kocham oraz dziękuję.

Demon podszedł do jej ciała i zabrał jej duszę.

– Było warto?

Odwróciła głowę spoglądać na swoje ciało.

– Było. Dziękuję przyjacielu.