Kocur

Kocur wyprężył grzbiet. Był piękny.

Jeśli ktokolwiek kiedykolwiek wyobrażał sobie jak powinien wyglądać kocur to właśnie tak: Wąskie hipnotyzujące oczy, puszysty długi ogon. Czarna, połyskująca, gęsta sierść.

Swobodnym, sprężystym krokiem Kocur ruszył przez Mińską. Chodnikiem. Powoli i dostojnie. Badawczo. Kocur mojego Dziadka.

Z Dziadkiem i Kocurem to zabawna historia.

To musiał być rok 1991. Warszawa w epoce ustrojowych przemian i moje dzieciństwo pod skrzydłami Dziadka spędzone. Dziadek miał garaż na Pradze. Zawsze pachniało tam benzyną i ten zapach jakoś wrył mi się w Dziadka.

W głowie zawsze gdy Dziadek to i ten zapach, który nauczyłem się kochać tą samą miłością którą pokochałem Dziadkowe majsterkowanie przy Taunusie. A Taunus Dziadka to był skarb. Stary Ford, którego skórzane fotele na zawsze nauczyły mnie tego jak powinna pachnieć tapicerka w starym aucie.

Tak samo pokochałem cały ten Garaż wypełniony śrubokrętami, sznurkami, gwoździami, młotkami, pojemnikami, butelkami z płynem różnej konsystencji, barwy i przeznaczenia. Garaż jak warsztat współczesnego alchemika, barwiący wspomnienia na odcień sepii. Garaż cudów.

No i pojawił się wtedy Kocur. Po prostu przyszedł. Wskoczył na maskę Taunusa, usiadł i badawczo obserwował jak z Dziadkiem krzątam się po garażu. Musiałem akurat coś wymiatać gdy spod szafki wyskoczyła mysz. Kocur doskoczył do niej jednym ruchem, przygniótł mysi korpus ciężką łapą, chwycił w zęby i skrył się w rogu garażu. Mysz zniknęła w Kocurowej paszczy. Kocur potem wrócił z powrotem na maskę i zwrócił się oczami do Dziadka. A Dziadek skinieniem głowy zawarł z Kocurem umowę o okresowe dostarczanie wody i strawy w zamian za usuwanie szkodników.

Jako dzieciak byłem Kocurowym pojawieniem się zafascynowany. Bo kot to kot. Kota można głaskać albo rzucać mu jakąś zabawkę. Kocur mruczy i ma hipnotyzujące kalejdoskopowe oczy.

Co prawda z tym Kocurem było nieco inaczej. Raczej schodził mi z drogi, choć nie było to uciekanie. Po prostu starał się za wszelką cenę ograniczyć dziecięce próby zagłaskania go. Przychodził i obserwował. Trochę się Kocura i jego ostrych szponów obawiałem, choć rodził też we mnie ciekawość Kocurowego zachowania.

Któregoś dnia, musiało to być w wakacje kiedy dni są długie, Dziadek jak zwykle walczył z zapłonem Taunusa który ze względów niewiadomych odmawiał posłuszeństwa. Dziadek cały zapłonowy aparat dziesiątki już razy dokręcał, skręcał, lutował, poprawiał, smarował, uszczelniał, uderzał i stukał. Wypowiadał przy tym tajemne dla mnie wówczas inkantacje, których zabraniał mi jako młodemu adeptowi sztuki samochodowej powtarzać. Jedynie delikatnym ruchem ust wypowiadałem wtedy te tajemne kurwy, jebańce, chuje i skurwysyny.

Kocur obserwował nas badawczymi ślepiami. Niespiesznie wędrował po półkach zgrabnie omijając każdą przeszkodę. Przyglądał nam się z wyraźnym zainteresowaniem. W końcu usiadł w rogu stołu i patrzył – to na Dziadka, to na aparat zapłonowy.

Dziadek skupiony na pracy ignorował wtedy Kocura. Aparat złożony po raz sześćset dwudziesty trzeci, Dziadkowymi dłońmi umieszczony został pod maską. Dalej Dziadka wyczekujące spojrzenie gdy wsunął do stacyjki kluczyk, przymknięcie oczu, kolejne magiczne zaklęcie puszczone już od niechcenia i próba zakręcenia silnikiem.

Rozrusznik zawył, silnik zakaszlał i zgasł.

Dziadek oparł zmęczone dłonie o kierownicę i zwiesił głowę. Gorycz porażki i samczy samozawód gdy coś co powinno działać i być naprawione ustawicznie odmawia posłuszeństwa z przyczyny niewyjaśnionej.

Kocur zeskoczył z szafki na dach Taunusa. Znacząc poduszkami kocich łap na zakurzonym dachu podejrzanie geometryczny run zajrzał do środka. Jego wzrok spotkał się z wzrokiem Dziadka.

– Zostań tu – Dziadek rzucił do mnie nie odwracając wzroku od Kocura, który zgrabnymi ruchami zeskoczył z dachu na podłogę a z podłogi do środka auta.

Dziadek zamknął drzwi Taunusa i zakręcił ponownie silnikiem.

Snopy świateł z przednich lamp rozdarły przestrzeń. Początkowo nierówna a z każdą chwilą coraz bardziej harmoniczna praca zaworów oznajmiły nam że Taunus zbudził się do życia. Dziadek uśmiechnął się i powolutku wytoczył autem z garażu. Skręcił w prawo i skrzypiąc zawieszeniem objechał całe to osiedlowe garażowisko. Gdy wrócił od strony lewej był w wyraźnie lepszym humorze. Otworzył drzwi. Kocur wyskoczył, spojrzał na mnie i wrócił do garażu.

Z Taunusowego bagażnika Dziadek wyciągnął stary koc na kocie legowisko. I od tamtej pory stali się z Kocurem nierozłączni. Jesienią, gdy nocy stały się chłodne a dni wyraźnie krótsze Kocur zamieszkał w naszym mieszkaniu. Dziadek wielokrotnie powtarzał jak to dobrze że jest Kocur co i rusz wychwalając jego zalety.

A to Kocur zasnął mu na kolanach mrucząc, a to Kocur złapał danego dnia aż trzy myszy, a to Kocur ogrzał Dziadkowi zmęczone stopy.

Którejś nocy obudziłem się, najpewniej skutkiem złego snu i zobaczyłem że w kuchnii Dziadkowego mieszkania wciąż pali się światło. Wyszedłem na korytarz i usłyszałem niezrozumiały Dziadkowy szept. Przez przeszklone mleczne drzwi widziałem wyraźnie Dziadkową sylwetkę. Stałem nasłuchując Dziadkowego szeptu lecz słowa przez niego wypowiadane były zbyt ciche aby cokolwiek zrozumieć.

Uchyliłem drzwi i zobaczyłem jak Dziadek pochyla się nad siedzącym na krześle Kocurem tłumacząc mu coś z wyraźnym ożywieniem. Kocur natomiast wyraźnie zaaferowany Dziadkowym głosem patrzył na niego mocą swoich jaskrawych oczu.

Kocur odwrócił wzrok i spojrzał na mnie. Dziadek zamilkł. Wystraszony pobiegłem z powrotem do łóżka i ukryłem pod kołdrą. Dziadek i Kocur przyszli za mną do pokoju. Dziadek usiadł na krześle a kocur wskoczył w moje nogi.

– O tym, co widziałeś, nigdy nikomu nie mów, dobrze? – Kiwnąłem tylko głową. Oboje poderwali się i wrócili do kuchni.

W tamte wakacje sąsiedzi zaczęli Dziadka unikać. Wcześniej, zanim przybył Kocur mieszkanie Dziadka było miejscem towarzyskich spotkań, które każdego piątku kończyły się typowym dla ludzi dorosłych sposób. Nie były to niekończące się libacje, raczej formy wspólnego spędzania czasu nad kieliszkiem wódki. Teraz natomiast z jakiegoś niezrozumiałego dla mnie powodu sąsiedzi Dziadka unikali.

Z czasem zachowania Dziadka zaczęły stawać się dla mnie coraz mniej zrozumiałe. Pewnego mroźnego, zimowego dnia po powrocie ze szkoły ujrzałem rozwieszone w każdym pokoju lepy na muchy. Było to o tyle dziwne, że zimą obecność much w mieszkaniu jest zjawiskiem raczej rzadko spotykanym.

Muchy zaczęły Dziadkowi wyjątkowo mocno przeszkadzać. Siadały na potrawach skubiąc cukier albo na ramieniu powodując fizyczny dyskomfort dotyku muchowych łapek. Muchy brzęczały przeszkadzając Dziadkowi w koncentracji nad krzyżówką. Muchy krążyły i obijały się o klosze lamp. Muchy tworzyły swoim lotem dziwne, geometryczne wzory. Muchy nieestetyczne. Muchy które roznosiły choroby. Muchy stały się dla Dziadka całym złem tego świata. Muchy których sam nigdy nie dostrzegałem zrzucając to w dziecięcej głowie na skuteczność Dziadkowych zabiegów.

Karuzela Dziadkowych wariactw rozkręcała się w najlepsze.

Wiosną, gdy zrobiło się nieco cieplej, Dziadek powrócił do prac w garażu. Tym razem jednak nie interesowały go układy elektryczne Taunusa. Taunus opuścił garaż i stał pod gołym niebem bo cały garaż zaczęły wypełniać zniesione przez Dziadka nie wiadomo skąd pręty, bębny pralek, druciki, przełączniki, światełka, stare elektryczne silniki. Drewniane karnisze, kołki, kratki, rezonatory, przełączniki klinowe, taśmy gumowe elastyczne i umagicznione. Kamienie mocy, klejnoty, flaszki z eliksirami, niedźwiedzie wnyki i skrzydła nietoperzy.

Wszystko to Dziadek łączył ze sobą, rozwiercał, skręcał, spawał, doklejał – niekiedy do późnym godzin nocnych. I wszystko pod czujnym, zadowolonym okiem Kocura.

Powstałą w ten sposób maszynerię Dziadek ku mojej własnej rozpaczy wystawił z garażu na widok publiczny. Sąsiedzi wyraźnie szydzili z Dziadka i podśmiewując się z niego dopytywali czy maszyna ta to aparat do sterowania pogodą czy też może najzwyczajniejszy w świecie wehikuł czasu. Każde z takich pytań spotykało się ze zdecydowanym protestem Dziadka który utrzymywał, że maszyna to rozwiąże raz i na zawsze problem owadów w naszej kamienicy. Much, których nigdy nie widziałem w takiej ilości aby uważał je za jakikolwiek problem.

Pewnego majowego popołudnia Dziadek zrzucił przez okno długi elektryczny przewód który kazał mi dociągnąć do zbudowanej przez siebie dwumetrowej maszyny ustawionej na samym środku podwórza w naszej kamienicy. Szybkim krokiem zszedł po klatce schodowej wyraźnie zaaferowany i podbiegł do maszyny przy której już stałem z elektrycznym przewodem.

Sąsiedzi wychylili się z okien i w wyraźnym rozbawieniu przyglądali się tej dziwnej scenerii.

Dziś, gdy Dziadek już nie żyje, wolę myśleć że maszyna zadziałała. Że po jej podłączeniu do prądu jej czarodziejska siła ściągnęła każdą muchę, uwięziła ją, zabiła lub teleportowała do innego wymiaru. Maszyna do dziś stoi w rumowisku za garażami, jak pomnik chwilowego szaleństwa starszego człowieka.

Chwilowego, bowiem po przeprowadzeniu próby z maszyną stała się rzecz tym bardziej zaskakująca.

Kocur zniknął tak samo nagle jak się pojawił. W tamto popołudnie gdy Dziadek podłączał maszynę Kocur rzucił mu tylko zadowolone ciepłe spojrzenie ze swoich jaskrawych ślepi, przeszedł przez bramę, skręcił na ulicę i zniknął.

Następnego dnia Dziadek zwinął przewód i uprzątnął maszynę z podwórza. Stał się dziwnie milczący ale również spokojny i wyraźnie zadowolony. Taunus znowu odmówił posłuszeństwa – z pomocą sąsiada Dziadek wepchnął go z powrotem do dopiero co uprzątniętego garażu. I tak, w kolejne lato wszystko wróciło do normy.

Kolejne elementy silnika i układu zapłonowego co i rusz lądowały na warsztatowym stole. W moich rękach znów zagościła latarka a dłonie Dziadka na powrót walczyły z nieożywioną materią Taunusa.

Któregoś dnia wieczorem Dziadek spojrzał na mnie spod zmarszczonego czoła.

– Nie pamiętasz co się stało z Warginem? – spytał.

– Z kim Dziadku? – byłem wyraźnie zdziwiony, nie kojarząc nikogo o tak dziwacznym imieniu.

– No tym Kocurem co u nas mieszkał w zeszłym roku. Zresztą, nieważne. – Dziadek dopalił papierosa. Zgasił go w popielniczce i pochłonął się w lekturze niedoczytanej od rana gazety.

Koniec

Sympatyczna opowiastka oparta na dziecięcych wspomnieniach narratora, opisująca dość tajemniczą sprawę z przeszłości. Czytałam z pewnym zaciekawieniem, bo zaintrygowało mnie niespodziewane pojawienie się Kocura, a także jego ewentualny udział w samonaprawieniu się aparatu zapłonowego. Niestety, ten wątek nie został rozwinięty, więc z przykrością stwierdzam, że w opowiadaniu było tyle fantastyki, co kot napłakał.

Wykonanie, co stwierdzam z prawdziwą przykrością, pozostawia wiele do życzenia. Najbardziej przeszkadzały nie zawsze poprawnie złożone zdania, literówki, powtórzenia i zlekceważona interpunkcja.

Kocur wyprężył grzbiet. Był piękny. –> Co było piękne – Kocur czy grzbiet?

Dziadkowe majsterkowanie przy Taunusie. A Taunus Dziadka to był skarb. Stary Ford, którego… –> Dziadkowe majsterkowanie przy taunusie. A taunus Dziadka to był skarb. Stary ford, którego…

Nazwy samochodów zapisujemy małą literą. Ten błąd pojawia się kilkakrotnie.

http://www.rjp.pan.pl/index.php?view=article&id=745

Tak samo pokochałem cały ten Garaż… –> Dlaczego wielka litera?

…butelkami z płynem różnej konsystencji… –> W wielu butelkach było zapewne wiele płynów, więc: …butelkami z płynami różnej konsystencji…

…konsystencji, barwy i przeznaczenia. Garaż jak warsztat współczesnego alchemika, barwiący wspomnienia na odcień sepii. –> Nie brzmi to najlepiej. Może w drugim zdaniu: Garaż, jak warsztat współczesnego alchemika, nadający wspomnieniom odcień sepii.

Początkowo nierówna a z każdą chwilą coraz bardziej harmoniczna praca zaworów oznajmiły nam że Taunus zbudził się do życia. –> Początkowo nierówna, a z każdą chwilą coraz bardziej harmonijna praca zaworów oznajmiła nam, że Taunus zbudził się do życia.

Sprawdź znaczenie słów: harmoniczny i harmonijny.

Dziadek uśmiechnął się i powolutku wytoczył autem z garażu. –> Dziadek uśmiechnął się i powolutku wytoczył auto z garażu. Lub: Dziadek, z uśmiechem, powolutku wytoczył się autem z garażu.

Jesienią, gdy nocy stały się chłodne a dni wyraźnie krótsze Kocur zamieszkał w naszym mieszkaniu. –> Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: Jesienią, gdy noce stały się chłodne, a dni wyraźnie krótsze, Kocur wprowadził się do naszego mieszkania.

…w kuchnii Dziadkowego mieszkania… –> Literówka.

Przez przeszklone mleczne drzwi… –> Zdaje mi się, że mleczna była szyba, nie drzwi.

Proponuję: Przez przeszklone mleczną szybą drzwi…

Uchyliłem drzwi i zobaczyłem jak Dziadek pochyla się nad siedzącym na krześle Kocurem tłumacząc mu coś z wyraźnym ożywieniem. Kocur natomiast wyraźnie zaaferowany Dziadkowym głosem patrzył na niego mocą swoich jaskrawych oczu. –> Powtórzenie. Czy dobrze rozumiem, że Kocur, zaaferowany głosem, patrzył na głos?

Czy Kocur na pewno patrzył mocą oczu, a nie oczami? Czy mógł patrzeć cudzymi oczami?

Proponuję: Uchyliłem drzwi i zobaczyłem jak Dziadek pochyla się nad siedzącym na krześle Kocurem, tłumacząc mu coś z wielkim ożywieniem. Kocur natomiast, wyraźnie zaaferowany słowami Dziadka, patrzył na niego jaskrawymi oczami.

…a kocur wskoczył w moje nogi. –> Raczej: …a Kocur wskoczył na moje nogi. Lub: …a Kocur wskoczył w nogi łóżka.

Oboje poderwali się i wrócili do kuchni. –> Piszesz o Dziadku i Kocurze, więc: Obaj poderwali się i wrócili do kuchni.

Oboje to mężczyzna i kobieta.

…każdego piątku kończyły się typowym dla ludzi dorosłych sposób. –> …każdego piątku kończyły się w typowy dla ludzi dorosłych sposób.

Z czasem zachowania Dziadka zaczęły stawać się… –> Z czasem zachowanie Dziadka zaczęło stawać się…

Taunus opuścił garaż i stał pod gołym niebem bo cały garaż zaczęły wypełniać… –> Powtórzenie.

Proponuję: Taunus opuścił garaż i stał pod gołym niebem, bo cały pomieszczenie zaczęły wypełniać…

…że maszyna to rozwiąże raz i na zawsze… –> …że maszyna ta rozwiąże raz na zawsze…

Much, których nigdy nie widziałem w takiej ilości aby uważał je za jakikolwiek problem. –> Much, których nigdy nie widziałem w takiej ilości, aby uważać/ abym uważał je za jakikolwiek problem.

…maszyny ustawionej na samym środku podwórza w naszej kamienicy. –> Czy podwórze mieściło się w kamienicy?

Proponuję: …maszyny, ustawionej na samym środku podwórza naszej kamienicy.

Szybkim krokiem zszedł po klatce schodowej wyraźnie zaaferowany i podbiegł do maszyny… –> Nie przypuszczałam, że można zejść po klatce schodowej i zawsze schodziłam po schodach… Skoro Dziadek rzucił kabel z piętra, to chyba jasne, że musiał potem zejść na podwórze.

Wnuczek był na podwórku – skąd wiedział, że Dziadek schodził szybkim krokiem, w dodatku zaaferowany?

Proponuję: Zaraz potem wyszedł i, wyraźnie zaaferowany, podbiegł do maszyny…

Sąsiedzi wychylili się z okien i w wyraźnym rozbawieniu… –> Sąsiedzi wychylili się z okien i z wyraźnym rozbawieniem…

Maszyna do dziś stoi w rumowisku za garażami… –> Maszyna do dziś stoi na rumowisku za garażami…

W tamto popołudnie gdy Dziadek podłączał maszynę Kocur rzucił mu tylko zadowolone ciepłe spojrzenie ze swoich jaskrawych ślepi… –> W tamto popołudnie, gdy Dziadek podłączał maszynę, Kocur rzucił mu tylko zadowolone, ciepłe spojrzenie swoich jaskrawych ślepi…

Dziadek spojrzał na mnie spod zmarszczonego czoła. –> Można patrzeć spod brwi, ale chyba nie spod czoła.

Proponuję: Dziadek spojrzał na mnie, marszcząc przy tym czoło.

– Z kim Dziadku? – byłem wyraźnie zdziwiony… –> – Z kim Dziadku? – Byłem wyraźnie zdziwiony…

Tu znajdziesz wskazówki, jak zapisywać dialogi: http://www.forum.artefakty.pl/page/zapis-dialogow

Dziadek dopalił papierosa. Zgasił go w popielniczce i pochłonął się w lekturze niedoczytanej od rana gazety. –> Dziadek dopalił papierosa, zgasił go w popielniczce i zagłębił się w lekturze niedoczytanej od rana gazety.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Zaloguj się

Załóż konto:

Zresetuj hasło:

Kocur

Dyżurni:

Oceny

Kocur

Komentarze

Nowa Fantastyka

Zaloguj się

Załóż konto:

Zaloguj się:

Zresetuj hasło:

Kocur

Nowa Fantastyka