Magfourbook

Spędzasz wieczór spokojnie, pijąc gorącą herbatę i zajadając bułkę z żółtym serem, aż nagle następuję chaos. Wszystko zaczęło się od pukania do drzwi – wiem, że to nic strasznego, ale zaniepokoiło mnie, bo dom babci położony jest dość daleko od innych posiadłości, prawdopodobieństwo, iż sąsiadka chce pożyczyć cukru było niewielkie. Czułam ciarki na całym ciele, gdy podchodziłam do drzwi. Biorąc kilka głębokich wdechów rozsunęłam szybkę. Moim oczom ukazał się wysoki mężczyzna w garniturze.

– Dobry wieczór, w czym mogę pomóc? – uśmiechnął się i ten z pozoru miły gest wydał mi się niepokojący.

– Dobry wieczór. Jestem z firmy, która remontuje stare, ale cenne dla architektury domy. Powiedziano mi, że na nowo ktoś w nim zamieszkał, więc postanowiłem skorzystać z okazji.

– I przyjechał pan o dwudziestej pierwszej ?

– Wiem, że to późno, ale akurat przejeżdżałem a jestem z daleka. Może mogę wejść i porozmawiamy?

– Przykro mi, że się pan fatygował, ale nie mam zamiaru remontować domu. Dobranoc. – I w tym momencie zobaczyłam, że facet nie jest sam, ktoś stojący z jego prawej strony mocno kopną w drzwi. Wystraszona odskoczyłam i zaczęłam uciekać, ale zanim zdołałam dobiec do schodów zostałam złapana. Mężczyzna, z którym dopiero co rozmawiałam odwrócił mnie w swoją stronę i miałam uczucie deja vu. Kolor jego skóry był biały jak prześcieradło, włosy białe z lekko szarym nalotem opadały na ramiona, jednak przerażająca była jego twarz – czoło lekko pchnięte do tyłu, nos bardzo wąski, widoczny tylko dzięki ostro zadartemu do góry końcowi, usta wąskie ale pełne, uszy niewielkie, przylegające do skóry, jednak to co przyciągało to jego oczy – duże i całkowicie białe, gdy w nie spojrzałam poczułam, jakby coś wysysało mi powietrze z płuc. To uczucie było okropne, gardło mi się zaciskało a ja nie mogłam się poruszyć jakbym była sparaliżowana. W momencie, gdy już żegnałam się z życiem, zza moich pleców dobiegł głos.

– Puść ją, nie tylko księga jest nam potrzebna, ona też musi żyć. – Słowa te dotarły do mojego kata, bo nagle mnie puścił, upadłam na podłogę i starałam się złapać jak najwięcej powietrza. Oczywiście to nie był koniec, jeden z nich szarpnął mnie i pociągnął. Nie chciałam znów patrzeć w przerażającą twarz, dlatego wodziłam wzrokiem po ciemnym pokoju.

– Spójrz na mnie – powiedział surowym tonem, tyle że miał ładną barwę głosu. Potrząsnął mną i nagle mój wzrok spotkał się z jego. Ku mojemu zdziwieniu wyglądał normalnie – zwykły facet.

– Wiem, że mój kolega cię wystraszył, ale ja taki nie jestem. Jak tylko powiesz, gdzie jest księga pójdziemy i nic ci nie będzie.

– Jaka księga? – spytałam drżącym i chyba ledwo słyszalnym głosem.

– Ta, którą dała ci babcia. Nie udawaj, że nie wiesz.

– Naprawdę nie wiem o jakiej księdze mówicie. To musi być pomyłka. Szybko pożałowałam, że to powiedziałam, bo złapał mnie za włosy i rzucił przez pokój. Chyba wtedy dostałam wstrząśnienia mózgu.

– Posłuchaj, nie chce cię zabić, ale mój kolega, którego już poznałaś jest mniej cierpliwy niż ja. Powiedz gdzie ją schowałaś?

– Nie wiem nic o księdze. Może moja babcia jakąś miała, ale zmarła jak miałam 6 lat i prawie jej nie pamiętam. Oczywiście moje słowa nie trafiły do moich jakże niecierpliwych gości. Ten pierwszy lubujący się w duszeniu podszedł i nagle pojawił się wir, który uniósł mnie i zaczął kręcić. Nie wiem ile to trwało, ale jak tylko się skoczyło to wszystko co w ciągu dnia zjadłam a może i z wczoraj pojawiło się na podłodze. Jeszcze raz a chyba i wnętrzności się tu pojawią.

– Przypomniałaś sobie? – w jego głosie słychać było gniew, irytacje.

– Nie – serce waliło mi jak opętane a w głowie kręciło jak diabli. Jednak co miałam powiedzieć? Nie miałam pojęcia o czym mówią. Oczywiście i to się im nie spodobało i tym razem w pokoju zaczęło wiać, nie było to zwyczajny wiatr. Powietrze stało się ciężkie, upalne. Oczy mnie piekły, w gardle pożar a skóra niemiłosiernie paliła. Gdyby nie żar krzyczałabym jak oszalała. Wydawało mi się, że trwa to całe wieki, choć pewnie trwało jedynie chwile. Tak samo jak nagle się zaczęło, tak samo szybko skończyło. Ból był okropny, z oczu leciały mi łzy, chciałam prosić o litość, błagać, ale wydobywały się z moich ust tylko chrapliwe dźwięki.

– I co zrobiłeś? Teraz nic nie powie. Przeszukajmy dom, może gdzieś tu jest. – Jak tylko usłyszałam, że weszli na górę, zmusiłam się do otworzenia oczu. Na szczęście adrenalina dała mi siłę i widząc rozmazane kształty dopełzałam do drzwi. Po kilku nieudanych próbach postawienia się na nogi wreszcie się udało. Wystarczyło jakoś uciec. Było ciemno, ale podążając za widocznym w oddali światłem latarni biegłam ile tylko sił. Pewnie gdyby ktoś mnie wtedy widział uznałby, że się upiłam. Przewracałam się o każdy większy kamyk. Jednak chęć przetrwania doprowadziła mnie do pobliskiego parku i właśnie tam po chwili rozglądania się za jakimś dobrym Samarytaninem ogarnęła mnie ciemność.