Esmira z Dragonzoo

Esmira była tym, co wyrwało mnie z sideł szaleństwa. Mówię tu oczywiście o ich szaleństwie. Tych strojnych błaznów, co orzekli, że potrzebuję pomocy. Przez pomoc rozumieli kierowanie mnie do kolejnych „odpowiednio wymagających” zajęć. Skrajałem więc kanapki z „baraninopodobnego” mięsa, rozdawałem jakąś gazetę o niczym przy dworcu, a nawet dzwoniłem do ludzi, oferując im rozwiązanie wszystkich problemów – w formie kredytu, oczywiście. Powiedzieli mi, że ta ostatnia fucha to los na loterii. Żebym się postarał, bo lepiej nie będzie.

W drugim tygodniu słuchania wyzwisk jakiegoś spoconego fagasa rzuciłem telefonem w okno. Nie stłukło się. Mocne to teraz robią. Spróbowałem biurkiem, ale też nie dało rady. Wtedy byłem już na tyle zafascynowany tym zjawiskiem, że nie pamiętam, kiedy zdecydowałem się spróbować z moim kierownikiem. To był podwójny błąd. Po pierwsze, zero efektów, po drugie, nie pozwolili mi próbować dalej.

Tak czy siak, sami widzicie. Uznali mnie za szaleńca. Stwierdzili, że trzeba temu zaradzić. Więc wysłali mnie do prac, gdzie tylko szaleniec może przetrwać. No, ale co poradzić? Tak działa stado. Jeden z moich kumpli na szpitalnej sali stwierdził kiedyś, że demokracja to nie rządy większości, tylko tych, którzy wolą śnić swój wariacki sen w grupie. A wiadomo, że z kupą wariatów nie ma co się spierać.

Ale wracając, wysłali mnie do pracy w Dragonzoo, z nadzieją, że zdechnę. Liczyli, że Esmira mnie zabije w ataku złości. Nie byłbym jej pierwszym. W serwisach informacyjnych pewnie powiedzieliby, że nastąpiła pomyłka. Niepełnosprawny miał pracować przy sprzedaży lizaków przed bramą, ale… no jakoś tak wyszło, że trafił do klatki smoka.

W sumie jestem im wdzięczny, bo gdy pierwszy raz zobaczyłem czarne łuski pochłaniające światło, wiedziałem, że tu jest moje miejsce. Obok tej potęgi, obok tej siły, obok bogini, przy której mój umysł przestawał wreszcie płonąć i zanurzał się w spokoju, mogłem odetchnąć. Spokojnie powtarzałem te same czynności, każdego dnia i po raz pierwszy nie wyłem ze zniecierpliwienia. Nawet zacząłem gwizdać pod nosem, wywożąc po raz setny jej łajno. Rozumiecie? Ja! Gwizdać!?

Wystarczyło, że mogłem ją codziennie widzieć, gdy wznosi się do lotu wokół swojej szklanej kopuły. Czułem, że jestem tam, gdzie być powinienem. Ona pewnie też, bo przeżyłem. Więcej, jestem jedynym, którego nigdy nawet nie drasnęła. Lubiłem powtarzać w myślach, że odrobiną szczerości dokonałem tego, nad czym głowiły się od setek lat tuziny geniuszy – zostałem zaakceptowany przez smoka. Miła myśl.

Zawdzięczałem jej wiele, więc, gdy przyszła kolejna grupa błaznów – tym razem na zielono i z jakimś ptaszkiem na czapkach – wiedziałem, że będą problemy. Nie pomyliłem się. Rok później widziałem tę samą zgraję, z naburmuszonymi jak u trzylatków minami, oglądających poród przez grubą szybę. Czekali na wyniki, kiedy reszta uwijała się na dole. W jamie pod wybiegiem Esmiry.

Moja pani leżała. Rodziła. I umierała.

Czarna skóra wyblakła, jak zbyt wiele razy prane spodnie. Błony skrzydeł wydawały się suche i zesztywniałe. Złote ślepia straciły blask, zastąpiony przez żółć i brąz. Jakbym oglądał ścieki. A przecież to były oczy Esmiry!

Jedynie wypięty brzuch promieniował ciepłem, tak, że nikt nie mógł się zbliżyć.

– Profesorze, tętno spada! – krzyknął jeden z asystentów.

– Macie się dostać do tej żyły! Rozumiecie? I pobierzcie próbki!

Edward Sczyrzyński – główny opiekun Esmiry – nie dość, że zgodził się na ten eksperyment, to jeszcze zależało mu tylko na próbkach. Konował pieprzony. Gdyby tylko Esmira była zdrowa, zapłaciliby życiem za ten pomysł.

– Profesorze! Co się dzieje? – Głos generała Pułakowskiego dochodził z interkomu. Kolejny winny. Kiedyś, niby przez przypadek, wysypałem mu taczkę łajna na te lśniące buty. Trzeba było wbić mu widły w serce. Może ocaliłbym Esmirę.

– Wchodzi w decydującą fazę. Skupiła całą swoją energię wokół jaj. Myślę, że niedługo się pokażą. Wszystko przebiega zgodnie z planem.

– Samica źle wygląda, profesorze.

– To normalne podczas składania jaj. Mówią o tym wszystkie kroniki. Tak powinno być, generale.

 Stary idiota. Pojęcia nie miał o niczym. Od trzystu lat żadna samica nie składała jaj. Nie bez powodu trzymali pozostałe w takich miejscach. I jeszcze próbowali na nich zarobić, bo drogie w utrzymaniu. Najpiękniejsze istoty na tej planecie były zbyt drogie w utrzymaniu! Chociaż, ta zgraja czubów wycinała każdego, kto nie chciał pracować, jak urząd przykazał, więc może nie powinienem się dziwić.

– Jest pierwsze! Zaczęło się!

Profesor opuścił swoje miejsce przed monitorami i ruszył wraz ze zgrają piesków-asystentów, by obejrzeć własne dzieło. Rzuciłem ustrojstwo, w które kazali mi się wpatrywać. Pieprzyć to! I tak nie wiedziałem, co mierzy.

Wszyscy gromadzili się za Esmirą. Banda ogłupiałych kretynów. Umierała tuż przed nimi, a ich interesował ten chory eksperyment.

Pozwoliłem sobie, ten jeden raz, podejść do niej. Ze złocistych oczu zostały tylko ciemnobrązowe plamy z czerwoną obwódką. Dyszała ciężko. Miała już dość. Nie walczyła. Nie próbowała się wyrwać. Jakby sama podjęła decyzję. Zawsze wiedziałem, że taka jest. Nawet śmierci nie należał się jej respekt. To ona pozwalała jej przyjść do siebie.

Nie pamiętam, jak długo tam stałem, opierając się o zamkniętą powiekę.

W końcu dotarły do mnie jakieś okrzyki. Dołączyłem do reszty, chwiejąc się jak pijany.

– Profesorze, co się dzieje?

– Sukces, panie generale! Są cztery!

– Nie mówił pan o trzech jajach?

– Jedno musiałem przeoczyć. Zawsze było pełno zakłóceń.

– Rozumiem. Zaraz tam będę!

Białe kitle dyskutowały między sobą zaciekle. Przesuwałem tych chuderlaków bez problemu. Wreszcie zobaczyłem. Cztery jaja, od których emanowało gorąco. Ciepło, które skradły Esmirze. Zastanawiałem się, czy ich nie rozbić? Rozwalić na strzępy za karę.

Nie pozwoliły mi. Same wylazły, krusząc skorupy. Trzy kolorowe jaszczury. Buro-rdzawy, jadowicie zielony i jeden szary jak popiół. Małe robaki, które zabiły Esmirę. To po to umarła?

Ten cały profesor zaczął skakać wokół młodych. Chyba płakał ze szczęścia. Ze szczęścia! Miałem ochotę rozbić tę brodatą głowę o kamienie pod moimi stopami. Jeden szybki ruch. Profesor był drobny, jeden raz by mi wystarczył, zanim zabije mnie ta cała wojskowa hałastra.

Trzy młode syknęły. Zawinęły drobnymi szpikulcami w powietrzu. Białe kitle odsunęły się. Zostałem tylko ja i profesor.

Ostatnie jajo pękło, a rodzeństwo natychmiast rzuciło się, by je zabić. Paszcze, jeszcze bez zębów, pazury i ogony atakowały z furią. Kąsały na ślepo. Cokolwiek zobaczyły chciały to uśmiercić. W nawale skrzydeł i poskręcanych ciał, dostrzegłem czerń. Mrok pochłaniający światło. Taki sam, jak ten Esmiry.

Instynktownie rzuciłem się, by go uratować. Nie czułem odnoszonych ran. Po prostu próbowałem odciągnąć oszalałe rodzeństwo. Nie pożyłbym długo, gdyby nie generał.

Stał z odsłoniętym komputerem naramiennym. Młode odsunęły się, kuląc ogony i chowając łby. Leżałem na zimnym kamieniu, wpatrując się w rozpostarte skrzydła, w których ginęło światło lamp.

Generał stał równie oniemiały jak ja. Mierzył ramieniem w czarną syczącą plamę. Tego chciał. Ale instynkt wojaka podpowiadał mu, że powinien to natychmiast zabić.

Nim uniosły się lufy karabinów, generał stracił swój naramienny komputer, wraz z całym ramieniem. Pamiętam, że następny był jeden z asystentów. Wtedy rozległy się strzały. Naukowa zgraja dostała się między linię strzału, a szalejące młode. Sami byli sobie winni.

Padały kolejne lampy, a wśród ich ostatniego skrzenia widziałem dzieci Esmiry. Ale tylko jedno z nich się liczyło. Był praktycznie niewidoczny, gdy atakował. Poruszał się pewnie i bez strachu, jak jego matka.

Wydaje mi się, że śmiałem się na głos. Po prostu cieszyłem się, że to piękno nie zginęło. Kiedy to sobie uświadomiłem, nie mogłem się powstrzymać. Nie pomogła ani posoka białych kitli, ani śmierć tych kolorowych karłów, które nie zasługiwały na miano braci i sióstr. Załatwiła mnie utrata krwi. Te małe jaszczurki – bo smokami to one nie były – jednak trochę mnie poturbowały.

Zemdlałem.

®

 

Obudziłem się pod jakimś mostem. Nie wiem, którym. Nie wiem nawet, co to była za rzeka. Obok mnie leżał profesorek z twarzą podzieloną na trzy części, jednym machnięciem pazurów. Trzeba było zostawić Esmirę w spokoju, capie.

Zorientowałem się, co mnie obudziło. Nad ranami na nogach widziałem pojawiające się zęby i język. Mały panicz lizał moje rany.

– Dziękuję, panie. – Spojrzał na mnie i pokazał swoje złote źrenice. Piękne.

Wymacałem rękami rany. Były zasklepione. Wiedziałem! Dziecko Esmiry nie mogło pozwolić mi umrzeć. On na pewno też czuł moje oddanie.

– Jesteś jak matka.

Po ścianach mignęły światła szperaczy. Słyszałem zbliżający się helikopter.

– Uciekaj, panie. Nie pozwól im się złapać. Jesteś jedyną nadzieją.

 

®

 

Tym razem to był las. Profesorka już z nami nie było. Ucieszyłem się, że młode przeżyło. Musiał nieźle sobie radzić, skoro zdołał uciec daleko od miasta. Wystarczyło przeczekać dzień, w nocy był prawie niewidoczny. Szczwany młody panicz. Matka byłaby dumna.

Widziałem białe powłoki na moich ranach. Rozchodziło się od nich przyjemne ciepło. Ból wydawał się oddalony, taki przyćmiony. Coś wspaniałego. Ciekawe, czy któryś z tych badaczy kiedykolwiek dowiedział się, co potrafią te piękne stworzenia. Wątpliwe. Zbyt mało byli warci, by zostać dopuszczonymi.

Złote oczy uważnie obserwowały niebo, widoczne w plamach pomiędzy liśćmi. Czarna skóra nawet nie drgnęła. Przypominał drapieżnika, schowanego w zaroślach na moment przed atakiem. Tyle, że był po stokroć dostojniejszy. To nie był jakiś tam król zwierząt. To był król tego świata. A dokładniej, przyszły król.

Jak długo rosną smoki?

Potrzebuje jakichś pięćdziesięciu lat. Ja mam trzydzieści. Może się udać zobaczyć go jako dorosłego. Warto czekać dla tego widoku.

Błogość naszła mnie nagle. Jakby ktoś zrobił mi zastrzyk. Po prostu odpłynąłem.

 

®

 

Obudziłem się na skałach. To chyba było jakieś zbocze. Byliśmy w górach. Boże, jak daleko już odlecieliśmy? Ile czasu spałem? Nie miałem pojęcia. Szkoda, że nie obudziłem się, kiedy byliśmy w powietrzu. Zobaczyłbym z bliska te skrzydła przy pracy. Pewnie jako jedyny na planecie! Muszę być uważniejszy. Muszę spróbować wytrzymać.

Panicz pojawił się nagle i wylądował ciężko. Od razu to spostrzegłem. Wyblakłe końcówki skrzydeł. Brak błysku w źrenicach. Musiał być wyczerpany. Musieliśmy być w drodze zbyt długo.

Był tuż nade mną. Trącił mnie łbem, a moje serce od razu podskoczyło z radości. Poklepałem go po umięśnionej szyi. Chyba trochę urósł.

– Dasz radę. Jeszcze trochę dalej, żebyś miał pewność, że cię nie złapią. Jesteś jej synem, poradzisz sobie.

Znów szturchniecie. Jakby mówił „Rozumiem”.

Przycisnął głową jeden z białych strupów, które powstały z jego własnej śliny, jak przypuszczam. Od razu poczułem, że moje ciało odpływa, choć tym razem zachowałem świadomość. Chyba się przyzwyczajałem.

Niestety, jeszcze nie do końca, bo moja ręka upadła bezwładnie. Szkoda, chciałem jeszcze raz go dotknąć.

Poczułem tylko szarpnięcie, gdy wgryzł się w mój brzuch, z niecierpliwością wyciągając jelita. Od razu pojąłem, że nie byłem wybranym sługą, a przekąską na czarną godzinę. Był w złej formie, więc postanowił, że czas mnie zużyć.

Oczy znów nabierały blasku, a skrzydła w pełni pokrywała zasłona ciemności. Szczęki kłapały prawie wesoło, kiedy kończył z moim brzuchem i zabierał się do reszty.

Myślicie, że byłem zły albo rozgoryczony? Niby dlaczego miałbym być?

Nie czułem nic. Miałem okazję zobaczyć wielkie piękno i przysłużyć mu się w jakiś sposób. Wielu z tych wariatów, śniących razem, kończy gorzej.

Poszczęściło mi się.

Wolę być pożywieniem dla smoka, niż dla robali.