Królestwo krasnoludów (cz. 1)

(…) Wydawać by się mogło, że krasnoludy przyparte do muru wciąż mają wiele do powiedzenia w kwestii prowadzenia wojny. Wszak zmuszenie ich do obrony swych górskich posiadłości oznaczało ni mniej ni więcej, tylko tyle, że inicjatywa spoczywała w rękach Przymierza. Wdrążenie operacji, znanej w historiografii jako Oblężenie Gór, nie dawało perspektyw na szybkie rozstrzygnięcie wojny poprzez zadanie decydującego ciosu w przeciągu krótkiego odstępu czasu. Stanowiło to zaledwie otwarcie nowego rozdziału w dziejach tego konfliktu. W ten oto sposób, Wielka Wojna ostatecznie wytraciła impet początkowych zmagań i przerodziła się w żmudną wojnę pozycyjną.

Czynnikiem, który przesądził o krytycznej sytuacji krasnoludów, były wysokie straty poniesione w wyniku mobilizowania nowych oddziałów. Ciągła rekrutacja wojska wymagała wysokich nakładów środków, w znacznym stopniu obciążających zaplecze logistyczne kraju, które nie było uzupełniane z powodu oblężenia. Dynamiczny skok militarno-gospodarczy, jaki został odnotowany w Królestwie Gór, był obliczony w całości na zaspokojenie potrzeb wojny. Szeroko zakrojony plan zachowania ciągłości finansowej opierał się w znacznym stopniu o dobra zagarnięte w trakcie trwania działań zbrojnych. Innymi słowy, krasnoludy skupiły się przede wszystkim na agresywnej strategii walki.

Nie oznacza to, że nie byli przygotowani do prowadzenia defensywy. Na podstawie ujawnionej tajnej dokumentacji Królewskiego Departamentu Wojny, można śmiało przypuszczać, że liczono się z koniecznością epizodycznych działań obronnych. Natomiast nie liczono się ze scenariuszem, zakładającym stałe odcięcie od świata. Królestwo Gór było uzależnione od krainy zwanej Aghang, stanowiącej jego przedpole. To tam przed wojną ulokowana była gospodarka konwencjonalna, tzn, stamtąd płynęła większa część żywności oraz materiałów niedostępnych w górach. Kiedy siły Przymierza zajęły Aghang, krasnoludy mogły się zdać tylko na zgromadzone przez siebie zapasy. (…)

Publiusz Cornell Tacett

„Nieznane Oblicza Wielkiej Wojny"

Henzador, 1589 rok

– Karaktern, Michleveldt, Protabury – zostać. Reszta wyjść.

W sali tronowej zadudniło od odgłosów stawianych kroków kiedy w stronę drzwi zaczęli się kierować dygnitarze, nadworni mędrcy oraz dowódcy wojskowi. Poszli w milczeniu i pokorze. Sprawiali wrażenie bezwolnych marionetek, zdanych na pociągnięcia niewidzialnych sznurków. W pewnym sensie byli kukiełkami, a od zwykłego teatrzyku lalek odróżniała ich postać samego lalkarza, który nie ukrywał swojej osoby za kurtyną i również brał udział w wydarzeniach mających miejsce na scenie.

Kiedy ostatni z wyproszonych dostojników zniknął w ciemnościach zalegających w wielkim holu, zatrzasnęły się ciężkie, odlane z brązu drzwi. Sala tronowa wydawała się wtedy niebywale przestronna, a osoba która w niej przebywała mogła odnieść wrażenie, że znajduje się na dnie gigantycznej jaskini.

– Panowie. – Powiedział król drżącym głosem. – Chciałem omówić z wami pewną poufną kwestię, która nie jest przeznaczona dla uszu pospolitego dworu.

Trójka wywołanych wcześniej prominentów spojrzała po sobie z wymalowaną na twarzach niepewnością i czającym się w oczach strachem. Król złożył w niewielki prostokąt mapę, którą dotychczas się zajmował i zdjął okrągłe binokle ze swojego pulchnego nosa.

– To niedopuszczalne! – Ryknął podnosząc się z tronu. – Absolutnie naganne! Totalnie beznadziejne! Kurewsko łajdackie! Niekompetencja, głupota, idiotyzm, cios w plecy, nieposłuszeństwo! Pierdolone warcholstwo! Moja armia, moi poddani… Wszyscy skretyniali albo skaptowani! Nie będzie podbojów, nie będzie wojny, nie będzie królestwa gór! W tym miejscu rzucam koronę i przeklinam ten parszywy naród, który jest zbyt głupi, lub zbyt skorumpowany, aby wykonywać proste polecenia!

– Mój wodzu… – Podjął zachrypniętym głosem Muno Karaktern. – Oddziały Denzberka spotkały się ze znaczącą przewagą wroga i jedynie dzięki temu, że wycofały się w odpowiednim momencie, uniknęły całkowitego okrążenia!

– Denzberk to jebany zdrajca! – Wybuchł monarcha, ciskając swoją bogato zdobioną koronę o ziemię. – Rozkazałem mu przeprowadzić atak! Atak, a nie odwrót! To niepojęte, jakim cudem dowódca głównych sił inwazyjnych królestwa nie potrafi odróżnić tak prostych komend!

– Mój wodzu, szturm oznaczałby całkowitą klęskę naszych wojsk…

– W rękach krasnoluda, który potrafi przeprowadzić jedynie odwrót, każdy manewr jest skazany na niepowodzenie! Od tego posunięcia zależały losy dalszej kampanii! Piętnaście lat wysiłku wojennego poszło się jebać przez jego pierdoloną niesubordynację!

– Mój wodzu! – Odezwał się Klaris Michleveldt. – Siły przymierza zajęły brody na Zinnrze, Mavace i szturmują nasze posterunki przy Akllenie. Główne linie zaopatrzenia zostały odcięte, nasi żołnierze nie mogą dalej prowadzić walki.

– Gdyby kontratak został przeprowadzony wedle planów, właśnie odbijalibyśmy spływy na Zinnrze. Gdybyśmy przełamali natarcie elfów, nasze zaopatrzenie mogłoby bezpiecznie dotrzeć do oddziałów walczących na froncie. Gdyby Denzberk nie wpieprzył, siły skupione na obronie Górnego Akllenu zostałyby odciążone i mogłyby przeć na przód, z powrotem do lasów. Moglibyśmy połączyć obie armie, i przeprowadzić globalne kontrnatarcie!

Słowa rozchodziły się po sali tronowej jeszcze przez chwilę, podczas której zaczerwieniony i spocony monarcha ponownie opadł na swój tron.

– Nie mamy wyboru. – Ciągnął przyciszonym głosem. – Musimy się okopać. I czekać. Denzberk jest skończony, ale jego wojsko wciąż stoi w polu. Naszym głównym celem jest teraz przejęcie inicjatywy. Elfy zaszły w głąb naszego terytorium i stoją teraz zbyt daleko od potencjalnego wsparcia. To szansa dla ciebie Protabury.

– Mój wodzu! – Mithun Protabury wyprężył się, czekając na polecenia.

– Niniejszym wydaje rozkaz stracenia Akrena Denzberka, pod zarzutem zdrady. Wykonać wedle uznania, mam do ciebie pełne zaufanie. Jak już uporasz się z tym błaznem, obejmiesz dowództwo nad jego armią. Wtedy przyjdziesz królestwu z odsieczą i zaatakujesz nieprzyjaciela od tyłu. Kiedy twoje oddziały zetrą się z elfami, będzie to sygnał dla nas, aby wyjść zza murów obronnych. Wróg nie wytrzyma takiego uderzenia i zostanie zmiażdżony, jakby znalazł się pomiędzy młotem, a kowadłem.

Protabury zgiął się w niskim ukłonie aby najskuteczniej ukryć zmieszanie, które pojawiło się na jego twarzy.

Nie padło „jak?" ani „kiedy?". Uznali, że i tak nie usłyszą pomocnej odpowiedzi. Tymczasem władca krasnoludów skinął, aby podać mu potłuczoną koronę. Kiedy znalazła się z powrotem na jego głowie, rozpostarł na kolanach swoją mapę i nałożył binokle. Od tamtej pory przestał się interesować obecnością trójki swoich najwyższych wielmożów.

Koniec