Na początku był koniec (fragment)

Od lat prorocy zapowiadali nadejście końca świata. Ci dziwacy zdawali się mieć rację, choć wszystkie opisy różniły się od siebie. Możliwości było wiele. Ciemność zalewająca ziemię. Grad ognia i siarki. Potop przed którym nikt nie mógł się ustrzec. Zbiorniki wodne wypełnione krwią. Trzęsienia ziemi, które powalą mury wszystkich miast. Palące słońce. Insekty o jadzie tak silnym, że po ich ukąszeniu człowiek umierałby w straszliwym bólu. Opcji było więcej, ale prawda okazała się okrutniejszą niż te domysły. Nie była jednoznaczna. Zawierała się w każdym z nich. Wierzono, że apokalipsa oddzieli ziarno od plew. Niegodne istoty miały być strącone do piekła, a dobrzy ludzie mieli iśc do raju. Nic takiego się jednak nie stało. Piekło nie chciało już nikogo przyjmować, a raj był zamknięty. Jeśli nadzieja umierała ostatnia to śmierć przyszła właśnie po nią. Zrobiła to w chwili w której piekło wylało się na ziemię. Zewsząd dobywał się jęk i płacz. Ludzie nie rozumieli wydarzeń rozgrywających się na ich oczach. Piekło? Na ziemi? Z pozoru absurd. Nieliczni jednak wiedzieli, że od zawsze tu było. Cierpliwie czekało i nie chciało się ujawniać. Liczyło, że ludzie zmienią swe postępowanie. Nawet tak głupie istoty miały szanse zrozumieć, że czynią źle. Nie mogło jednak czekać w nieskończoność. Teraz ukazało swe prawdziwe oblicze. Niosło ze sobą zło, śmierć i zniszczenie nie dlatego, że taka była jego natura. Powód był bardziej prozaiczny. Ono karało, karało człowieka za to co uczynił. Nie były to grzechy.

Mówią, że w chwili śmierci przed oczami przelatuje całe życie. Nie wiem jak jest naprawdę, nie mogę odpowiadać za innych. Pierwsze o czym pomyślałem to złość. Byłem zły na ludzi którzy do tego doprowadzili. Przeklinanie ich jednak nie ulżyło w moim cierpieniu. Nie wiedzieli co czynią. Ja też nie wiedziałem. Byłem wściekły na siebie za to, że nie wiedziałem, choć przecież nie mogłem wiedzieć. Nikt nie wskazał mi prawdziwej drogi! Przez lata byłem oszukiwany! Znikąd pojawiły się wspomnienia bitew. Gdybym tylko wiedział, że walczę w imię zła nie poprowadziłbym do boju żadnego rycerza. Poczułem sie odpowiedzialny za to wszystko. Właśnie to zabolało mnie najbardziej. Potem przypomniałem sobie te jedyne w swoim rodzaju kłamstwa, którymi nas karmiono. Zmuszani byliśmy do wiary, że za nasze grzechy trafimy do takiego miejsca w którym będziemy się smażyć po wsze czasy. Znowu pomyślałem o prorokach. Według nich grzechy toczące społeczeństwo miały znaleźć swoje odbicie w przyszłości. To właśnie przez nie miał nastać koniec świata. Jak wybrać prawdziwą wiarę, skoro jest tyle dróg? Najgorsze było to, że świat się nie skończył. Musieliśmy dalej w nim żyć. Inni musieli. Jak to dobrze, że umieram.Wkrótce będę umiał oddzielić prawdę od kłamstwa. Mam nadzieję. Nigdy wcześniej krew nie miała dla mnie takiego znaczenia. Wylewa się ze mnie malutkimi strumyczkami. Powolutku, lecz konsekwentnie. Życiodajny płyn. Nosimy go w sobie nie myśląc o tym. Jest ciepły. Mamo, dlaczego mnie okłamałaś? Gdzie są te niebiańskie istoty, które miały zejść po moją duszę? Widzę tylko te piekielne. Chodzą w kółko ignorując mnie. Nigdzie się nie śpieszą. Gdyby przejawiały chociaż cień zainteresowania. Chcę krzyczeć. Nie mogę. Tak właściwie na co mi teraz krzyk? Mógł ulżyć? W czym? Nie czuję się przecież tak źle. Mamo. Nie mogę sobie przypomnieć twojej twarzy. Wyobraźnia podsuwa mi setki innych. Co się dzieje z moimi myślami? Nie umiem nad nimi zapanować? Chaos w głowie, myśli cisną się na język. Jak na złość nie mam już języka. Wyrwany. To jest nawet zabawne. W chwili śmierci świat wydaje się innym. Nawet widząc rozszerzające sie piekło mogę pokusić się o śmiech. Czy zwariowałem? A może wy wszyscy zwariowaliście, tak… wy wszyscy zwariowaliście. Światło. Miało być w tunelu, a jest wszędzie. Mam wrażenie jakby odkrywały się przede mną wszystkie tajemnice świata. Zgubiony? … oświecony.

Ciągu dalszego nie będzie. Proszę traktować ten tekst jako fragment wyjęty z kontekstu, którego nie musicie rozumieć ;p Przyjdzie na to czas. Pozdrawiam :)