Cyberszczyzna

Funkcjonariusz Olaf wszedł do trolejbusu, stojącego na przystanku Roztocze – dzielnicy miasta Unio(dawny Lublin). Usiadł na tylnym siedzeniu, lubił te, oldschoolowe – choć nowocześnie wykonane – autokary. Nie przepadał za podniebną komunikacją. Na szczęście oprócz nadziemnego, wciąż istniał naziemny ruch drogowy. Długowłosy gliniarz wyciągnął cygaro. Odgryzając końcówkę, splunął nią na podłogę, po czym odpalił.

Androgeniczny kierowca o wbudowanych wizjerach w kształcie gogli zamiast oczu i bionicznych ramionach, przekręcił sztywno głowę w bok.

– Zakaz palenia – zabrzmiał metaliczny głos.

Olaf wyciągnął legitkę z blachą. Boczna soczewka w goglach szofera, zrobiła zoom identyfikatora. Motorniczy przeszukał dane. Info potwierdzające status, dostał w ułamku sekundy.

Glina looknął na typa siedzącego z przodu, który surfował po sieci, klikając palcami na rzucie ekranu, wyświetlanym przez projektor wbudowany w siatkówce.

Olaf przypomniał sobie, jak dziadek mówił: jak to w jego czasach dzieciaki uzależnione były od technologii – dzieci ,,Neo" na nich mówiono.

– Phee… Gdyby dziadek żył, to by go kurwica trafiła. – Wyciągnął komix z napisem ,,The Punisher", na okładce i oddał się lekturze.

 

☣

Wielki gmach, piętrzył się do samych chmur.

– Przypominam o zatwierdzeniu karty dnia pracy – rozległ się głos androida, witający wszystkich na wejściu.

– Zamknij mordę, złomie – wycedził przez zęby glina.

Olaf założył ,,husarza" – pancerz modułowy, podłączając go do swego ciała, po czym go aktywował. Następnie zasiadł przy metalowym biurku, przeglądając się w lusterku. Przejechał dłonią po lewym policzku, naznaczonym głęboką bruzdą, ciągnącą się od czoła, aż do szczęki. W oczodole tkwiła gałka, skryta pod bielmem, która kiedyś posiadała piwną tęczówkę.

Sznyta była pamiątką po ,, Kubie Rozpruwaczu", który napadał ludzi, wycinając im implanty.

– Co tam Pareniak?

Stojący przed blatem Pareniak był Noworusem, jak nazywano dawnych Ukraińców. Po wojnie ich kraj, został w większości wchłonięty przez WR – Wszech Ruś, (dawną FR–Federację Rosyjską).

RL – Res Publica Lechitiae, dostała zarząd nad Protektoratem – zachodnim obszarem byłej UA – oraz częściowy zarząd nad Wolnym Miastem Lwów. Z tego właśnie wolnego miasta, pochodził Pareniak.

– Kapitanie, vladziaki squot w skansenie zrobili. W kamienicy Kraszewskiego.

Skansen… Obszar miasta gdzie różne świry i pojeby, lubując się w starych, klimatycznych miejscach, lęgły się niczym robale. – Pomyślał Olo, ciesząc się na samą myśl o akcji.

– Dobra, zbierz ekipę… czas wbić kilka kołków w rozruszniki.

Olaf zarzucił na siebie prochowiec, zapiął pas z visem w kaburze. Uwielbiał taki design, rodem z westernów. Na jednym ramieniu przyczepił: emblemat ze skrzydłami husarii, otoczonymi napisem: Legio Mortis, Alae Hursarius, zaś na drugim z białym, piastowskim orłem na szkarłatnym tle, z inskrypcją: Milites Terrae Lubliniensis, Lechitiae. Do łącza z tyłu głowy, wczepił panel twarzowy z celownikiem. Wszamał ostatni kęs propacka, łyknął syntetycznej ,,łychy" odpalił cygaro i wyszedł.

 

☣

Jechali we czterech, najnowszym ,,poldkiem". Reszta cisnęła transporterem ,,borsuk" oraz na pace stara.

Dekiel siedział za kółkiem.

Z głośników łoiła muza, jeżeli można było w ogóle ją tak nazwać. Górowała elektronika zwana hard Corem, wokal całkowicie wyszedł z mody.

– Dość… – Olo nie wytrzymał. – Auto pilot – wydał komendę, po czym przesunął na prowadnicy, kierownicę na swoją stronę. Wyłączył łupaninę, podłączając do kokpitu pendraka.

– Ej… Tyyy! – zaprotestował Dekiel.

– Stul pysk, debilu, kto kieruje ten króluje, stara zasada – huknął na podwładnego.

– Co kapitan zapoda? – odezwał się z tylnego siedzenia Pareniak.

– Nie wiem, wygrzebałem to z gratów pradziadka.

Uderzyły mocne basy. Na wyświetlaczu pojawił się napis: Limp Bizkit – Rollin'(Urban Assault Vehicle), po nim był Linkin Park – Reanimation.

Pasażerów, aż wryło z wrażenia, pierwszy raz coś takiego słyszeli.

– Czy oni używają mowy do śpiewania? – Dziwił się siedzący z tyłu Młody.

– Lepsze to, niż te wasze techno jacki! – rzucił Olaf. A propos techno, właśnie leciał kawałek ,, Pierdolona era techno", Analogsów. Przypasiło wszystkim poza Deklem.

Gdy dojeżdżali na miejsce, listę kończył kawałek ,,If I Had A Heart" Fever Raya, wprowadzając kapitana w ponury nastrój – jak by song był o nim samym. Olaf nienawidził wszelkich cyborgizacji i obcych elementów w ciele, czuł, że odczłowieczają go, odpychając tym samym od stwórcy. Utwór już samym tytułem, przypominał mu o posiadanym przez niego biomechanicznym sercu.

Większość ludzi Olo, ładowało w siebie różne polepszacze, wyśmiał ich, nazywając wiedźminami. Eh i tak nie czają, o co kaman! – zrezygnowany przechylił piersiówkę stolicznej, przepalając cygarem.

– Czy oni są prawdziwi? – dopytywał młody.

– Kto? Vladziaki? Niech pomyślę… Mają: wystające kły, piją krew, boją się światła. Tak! Raczej tak. Przynajmniej tak im się wydaje…

– A, czy to zaraźliwe…? Znaczy się, jak ugryzą?

– To… nie! Ale ich głupota tak!

– Czemu Vladziaki?

– Bo, każdy ich przywódca nosi debilne imię w stylu Vlad, Vlast lub Vigo. Posłuchaj, nie ma czegoś takiego jak wampiry. To tylko subkultura. Łączy ich jedno, matkojebcy myślą, że są naprawdę Nosferatu.

– Nosferatu?

– Ta, jak z powieści Brama Stokera.

– Co to Bram Stoker?

– Co to powieść? – Wychylił się zza pleców nowego, Dekiel.

Kapitan poczuł się wyalienowany jak nigdy dotąd. Nie pasował do tej zgrai przygłupów, jak i chyba do czasów.

Pareniak pokręcił głową w geście bezradności. Jedyny gość, z którym dało się sensownie pogadać i wypić w odróżnieniu od reszty, która zarzucała dragi.

Wszyscy na pozycjach… – Usłyszał w uchu dowódca. Olo dał znać do gotowości.

– Wchodzimy i robimy rzeźnię, czy jak? – wtrącił Dekiel.

– Nie, szkoda ludzi. Chociaż, jakby kilku z tych debili rozjebało, to może dostał by rekrutów lepszego sortu.

– To, co robimy?

– Wrzucić ,,Blask Boga".

Wpuścili niewielką kulę. Po chwili pomieszczenie wypełniło się światłem, które przesączało się spod drzwi.

Z wnętrza słychać było nieludzkie piski. Po krótkim czasie, jasność uległa rozproszeniu.

– Dowalcie ,,gromem".

– Po, co jeszcze ,,grom"? – dziwił się Młody.

– Nie wszyscy są wrażliwi na światło. Niektórzy z nich, to zwykłe lamery, zafascynowani ,,vladziakami", na których się robią.

– To nie można było, od razu ,,gromem"?

– A gdzie tu zabawa?

Kolejna kula wtoczyła się do wnętrza.

– Zatkać uszy, czy co tam zamiast nich macie.

Walnęło, aż budynek zatrząsł się w posadach.

– Noktowizory i łoimy – rzucił Olaf, rozwalając zamek i wchodząc do wnętrza.

Poparzone ciała – targane spazmami – wiły się nieludzko. Niektórzy rzygali, paplając się w swych wymiocinach zmieszanych z krwią. Ktoś w kącie stał na czworaka, oko i część skóry, zwisały mu niczym roztopiony cheddar. Wielu nie nosiło śladów oparzeń, za to z uszu ciekły im strużki posoki. Sami zaś, leżąc na plecach z wyciągniętymi kończynami, telepali się w nienaturalnych drgawkach niczym mucha po muchozolu.

Z roju pełzających niczym robale ciał, wyskoczyła postać. Krew lała jej się strugami z oczu, uszu i nosa. Wyciągnął gnata i zaczął walić z niego do Olafa.

,,Husarz" spełnił swoje zadanie. Glina wystrzelił wiązką z paralizatora, rażąc nią świra, który padł na glebę, rzucając się jak paralityk.

Zza pleców kapitana, wypadł Dekiel, prując całą serią w porażonego.

– Co, ty kurwa debilu robisz? – Olaf był wyjątkowo poirytowany.

– No… Ruszał się, znaczy zagrożenie stwarzał – odparł beznamiętnie Dekiel.

– Ruszał się, bo dostał paręset Voltów, więc chyba normalne, że trochę go stelepało. Dobra, zabierz swój ryj z moich oczu i wezwij utylizatorów.

Dowódca spojrzał na wykrzywioną twarz zabitego sekciarza. Miał wrażenie, że już ją gdzieś widział. Zrobił fotę aparatem.

☣

Olaf wsiadł na HD-ka, takiego jakim Schwarz pocinał w T-2. Nic go nie jarało tak, jak jazda bikem. I ten klang silnika, coś pięknego.

Udał się na Racławickie, ekskluzywną aleję dziwek. Jeśli miałeś wystarczającą ilość kredytów, mogłeś tu dostać dosłownie wszystko.

Piękna pani o egzotycznym wyrazie face'a i gorących, pełnych kształtach, stała w samych pończochach, wystających spod lateksowych kozaków. Zamiast dwóch, miała trzy piersi, chociaż to nie było wcale takie złe. Niepokoił go za to, wiszący w kroczu tuż obok waginy kutas.

– Co tam corpo glino? – zabrzmiał namiętny głos niczym z sex linii.

Na szyi dziwki, Olaf dostrzegł modulator głosu, zaś na ręku korektor barwy skóry.

– Corpo glino?  jestem funkcjonariuszem Lechitii.

– A czym jest, ta twoja Lechitia, jeśli nie jedną, wielką korporacyjną kurwą.

– Ta kurwa fundnęła ci opę… – wskazał na biust i krocze – dzięki której masz hajs.

– Może sobie sama zapodałam?

– Nie pierdol, przecież widzę, że to z rządowego programu wspierania różnorodności, masz na nich, kod i logo.

– No dobra, czym mogę służyć?

– Chciałbym żebyś mi coś powiedziała. Jestem ciekaw: syntetyk, hybryda czy blaszak?

– A co jesteś rasistą?

– Po prostu klony są zbyt tępe. Hybrydy mnie irytują, a złomy… No cóż, gdybym chciał pogadać z maszyną, to bym pogadał z pralką.

– Aaa! Polar oral v2, też taką mam. – Uśmiechnęła się sztucznie. – Jestem kotku pełnokrwista z niewielkimi poprawkami, jak widzisz. To jak?

Olo skinął głową. Dziwka kliknęła na ręku, wyświetlając dotykowy ekran. Glina odcisnął kciuk, zatwierdzając usługę i przelewając 150 kredytów. Następnie pokazał jej fotę.

– Niezła rzeźnia… ten, kto to zrobił, ma nieźle przejebane.

– Możesz jaśniej?

– Mówi ci coś pseudo ,,Golden Boy"? – wyszczerzyła równiutkie, białe implanty.

– Kurwa! – skwitował krótko Olo.

 

☣

Dni mijały, Olaf zaczął wierzyć, że śmierć ,,Golden Boya", przeszła bez echa, kiedy przed chodnik zajechała, grafitowoczarna varsavia limo.

– Pan Radetzky zaprasza! – Wykidajło otworzył drzwi samochodu.

Wieżowiec piętrzył się, niknąc w chmurach. Pojechali windą na sam szczyt.

Rozbrojono go, po czym wielki niczym goryl, chłop podszedł do Olafa.

Gość na twarzy miał maskę, spod której z potylicy biegły rurki, prosto do generatora na plecach.

Typ kogoś Olafowi przypominał. No tak! – Zaświtało mu w głowie. Wygląda jak ten z komiksów pradziadka – Bane.

– No proszę, a to co? – Mięśniak wyciągnął z kabury Olafa, visa, obracając go z ciekawością. – Garniaki zawsze coś przeoczą. Co to jest, jakiś rodzaj gnata? – Nacisnął spust, lecz ten nie zadziałał.

–Noszę go na szczęście.

– Ha ha ha! Przyda ci się. – Wyjął magazynek, następnie włożył broń z powrotem do kabury. – Teraz wyłuskam cię z tego pancerza, żołnierzyku jak orzeszka.

– Nie radzę…

Kark złapał za panel na przedramieniu, szarpiąc z całych sił. W jednej chwili stał, mocując się ze zbroją, w drugiej leżał, skręcając się jak epileptyk. Ładunek, jakim dostał powaliłby byka, ale nie jego. Ten, choć wił się i prężył, wciąż był przytomny.

Do pokoju wszedł niski facet w średnim wieku. Spojrzał na dygoczącą górę mięśni z uśmiechem na ustach.

– Proszę. – Wskazał dłonią drogę do pokoju.

Blady koleś o cerze naczynkowej, zasiadł za biurkiem. Bawił się, kręcąc zawieszonym na łańcuszku złotym heksagramem. W tle, rozbrzmiała V Symfonia Beethovena.

– Doszły mnie słuchy, że mój syn zginął… Jak widzisz, nie czuję się najlepiej…– Bransoleta na jego nadgarstku, zadźwięczała piskliwie.

– Co to?

– Co parę godzin, muszę poleżeć w komorze. – Skinął na urządzenie stojące w rogu. – Dlatego wybaczysz, ale konwersację dokończymy później. Chłopcy cię odprowadzą do poczekalni.

W poczekalni zamiast mięśniaka, stała hybryda z metalową pokrywą na łbie, połączoną z prostokątnymi szybkami zamiast oczu. Typ nie miał rąk, zamiast nich za to, sterczały mu hydrauliczne, metalowe ramiona. No to po mnie. – Olaf nerwowo rozglądał się wkoło.

A co tam, raz się żyje – wymamrotał glina, wyciągając visa i bawiąc się nim, jak cowboy. Miał tylko jedną szansę.

– Ej ty! Co tam masz? – zatrzeszczał nienaturalny głos niczym piła mechaniczna.

– Spox typie, to tylko stara zabaweczka, widzisz. – Pokazał hybrydzie spód rękojeści. – Twój ziomal zabrał magazynek.

Czesiek ,,Hydraulik" podszedł bliżej, nachylając się nad gliną, przekrzywiając głowę na boki jak jakieś zwierze.

Olaf złapał za poduszkę z sofy, przykładając ją do gęby strażnika. Wypalił z visa prosto w jego czoło.

Gość o dziwo zamiast zwalić się na ziemie, zgiął się w kolanach, pochylając do przodu.

Całe szczęście, że nikt z tych tłuków, nie sprawdził komory visa. – Zabarykadował drzwi. Otworzył kieszeń w pancerzu na nodze, wyciągając niewielkie kule, które przypiął do drzwi. Jego uszu, doleciał dźwięk jakby metal drapał po drewnie.

Czesław, choć niezbyt sprawnie, podnosił się z wolna. Łeb, w którym tkwił pocisk, latał mu bezwładnie. Blacha na czole wgięła się dość mocno, jednak kula przez nią nie przeszła.

Wkoło znajdowało się mnóstwo antyków: od mebli, ksiąg i obrazów, po elementy dawnego uzbrojenia. Na ścianie wisiała panoplia ze skrzyżowanymi półtorakami. Oby to niebyła zespolona dekoracja. – Olo szarpnął, wyciągając jeden z mieczy.

Czesław dźwignął się z parteru, waląc się łapą w czerep. Zdeformowana kula, stuknęła o parkiet, wypadając z jego głowy. Próbował coś powiedzieć, bez powodzenia. Śliniąc się jedynie, zabełkotał niewyraźnie, następnie rycząc, rzucił się na przeciwnika.

Czesio ,,Hydraulik" machał stalowymi szponami niczym bestia, próbując dosięgnąć Olafa, bez skutku. Ten unikał ciosów jak rasowy fechmistrz.

Potężne mechaniczne łapsko spadło z impetem, tak iż pociągnęło Czesia za sobą, pazury zaś wryły się w podłogę.

Olaf odskoczył. Skręcając ciało, wyprowadził cios, tnąc zamaszyście. Dekapitowane ciało, gruchnęło o podłogę, głowa zaś poturlała się, pobrzękując uderzanym metalem o mahoń.

– Heh! Przydał się komputerowy kurs szermierki. – Olo odpalił cygaro.

Za drzwiami słychać było poruszenie. Kapitan aktywował czujniki na kulach, następnie skrył się w pomieszczeniu z komorą.

Myśl, myśl! – Chodził w te i wewte.

Głos komendanta w słuchawce, wyrwał go zamyślenia: funkcjonariuszu Kurek, nie róbcie głupstw! Wskaźnik życia jednego z ludzi pana Radetzkiego zanikł. Wiemy, że tam jesteś…

 No tak! czujnik w husarzu. – Olaf wiedział, że nawet, jeśli dostanie się w ręce gliniarzy, niewiele to zmieni. Sieć linii, biegnąca od bogaczy, przez milicję do ratusza, była nieprzerywalna od wieków: …Powtarzam nie rób głupstw, i nie ruszaj Radetzkiego. Wiemy o ,,Golden Boyu"! Poddaj się, a może jakoś cię z tego wyciągnę…

–  Za późno… –  Olaf przerwał połączenie.

Potężne walnięcie rozległo się w poczekalni. Eksplozja rozsmarowała, pierwszych ochroniarzy po ścianach, kolejni weszli do pokoju z komorą. Ramy – otwartego na oścież –okna, uderzały o glify.

– Czysto, cel prawdopodobnie uciekł przez okno. – Zameldował bodyguard. W słuchawce usłyszał: sprawcie kapsułę!

Wykidajło otworzył klapę, jego oczy zrobiły się wielkie, jak po speedzie. We wnętrzu, na Radetzkim leżało kilka kul, które zaczęły mrugać.