Zapach kobiety

Otworzyła oczy. Wyciągnęła ręce przed siebie, badając otoczenie.

Pustka i wszechobecna czerń.

Znowu wrzucili ją do izolatki. Dranie!

Usiadła. Tak naprawdę to wcale nie czuła, że siedziała. Równie dobrze mogłaby stać.

-Chyba podobnie czuje i widzi kosmonauta dryfujący w czarnym oceanie kosmosu – pomyślała Sara raz jeszcze próbując złapać w wyciągnięte dłonie coś więcej niż nic.

Niestety. Otaczający ją mrok był tak gęsty i tak doskonale czarny, że nie widziała dłoni wyciągniętej tuż przed oczami.

W ogóle nic nie widziała. Westchnęła zrezygnowana i próbowała zebrać myśli.

Pamiętała bójkę w więziennej celi z tymi dzikimi kobietami.

Wyzywały ją od najgorszych i próbowały zastraszyć.

Nigdy w życiu nie używała przemocy, ale to właśnie w czasie parotygodniowego pobytu w więzieniu przekonała się, że potrafi drapać, kopać i gryźć jak zaszczute zwierze, sprawiając że atakujący stawał się ofiarą.

To jej trzeci pobyt w izolatce. Jak tak dalej pójdzie pewnie tu spędzi większość niesprawiedliwego wyroku, a celę będzie widzieć równie rzadko, jak wzorowy więzień "cichy pokoik".

Wszystko przez Johna. Ufała mu i kochała tego kłamcę i łobuza.

Boże, gdyby tylko mogła cofnąć czas. Jak mogła być tak głupia i naiwna.

Pamięta jak go poznała.

Powiedział, że wygląda cudnie i ma nieziemski zapach. Oliwkowa skóra pachniała słońcem, błękitnym morzem i delikatnym wiatrem.

Przynajmniej on tak twierdził.

Po sześciu miesiącach znajomości zaprosił ją na długie wakacje.

Nie miała pojęcia co zawierały ogromne walizki, które wzbudziły zainteresowanie celników podczas odprawy na lotnisku.

Wiedziała, że jest źle, kiedy John zniknął i została sama.

Umundurowani ludzi mówili coś do niej w obcym języku. Niczego nie rozumiała.

Bała się bardzo. Zamknęli ją w małym pomieszczeniu, a ona nie wiedziała kompletnie o co chodzi.

Człowiek który miał być tłumaczem, prawie wcale nie znał jej ojczystego języka.

Sprawa w sądzie była jedną wielką farsą.

Potem przewieźli ją do tego ponurego brudnego więzienia. Nigdy w życiu nie widziała tylu agresywnych kobiet w jednym miejscu.

Kipiała tu furia, gotowa w każdej chwili wybuchnąć.

A ona nie wiedziała nawet ile lat przyjdzie jej spędzić w zapluskwionej celi.

Koszmar!

Jeszcze nigdy w życiu tak się nie bała.

Trrrrrrrrrrrrrrrrrr.

Głośny dźwięk dochodził z każdej strony. Za chwilę poczuła się tak, jakby niewielka cela podskoczyła kolejno we wszystkich kierunkach.

Znieruchomiała. Próbowała złowić najdelikatniejszy dźwięk, by zlokalizować źródło zagrożenia.

Cisza.

Wróciła myślami w przeszłość.

Kolejne incydenty z współwięźniarkami zobaczyła cofając się wstecz dzień po dniu.

Nie dała się złamać. Za każdym razem stawiała opór i za każdym razem trafiała do izolatki, choć wcale nie rozpoczęła żadnej z awantur.

Buch!

Chyba wywinęła koziołka w powietrzu. Chyba.

Straciła orientację i nie wiedziała, czy stoi, leży czy wisi w otaczającej ją czarnej przestrzeni.

Dziwne.

Dopiero teraz uzmysłowiła sobie, że nie czuje własnego ciała.

Wcale a wcale.

Buch!

Sufit izolatki odskoczył z hukiem. Przeraźliwa jasność oślepiła ją na długie minuty.

Czekała, aż zdolność widzenia powróci.

Jezu!

Pamięć powoli odkrywała przed nią kolejne karty.

Na każdej z nich widziała minione wydarzenia.

Chwytała skrawki zdarzeń, które po chwili odpływały porywane falami odpływu.

Minuta po minucie wiedziała coraz więcej.

Boże! Pamięta tą chudą kobietę, która zaczęła ją dusić.

Wtedy kopnęła ją w brzuch kolanem. Z całych sił.

Nawet nie było to jej zamiarem. Po prostu kolano zgięło się trafiając na miękką tkankę.

Poczuła ostry ból w plecach.

Pamięta jak sięgnęła w tył drżącą ręką.

Krew.

Wszędzie krew.

Jedna z współwięźniarek dźgnęła ją w plecy zaostrzoną nogą drewnianego taboretu.

Świat zawirował i zanim straciła przytomność zobaczyła nad sobą wredną twarz.

Usłyszała charchot i zanim ślina wylądowała jej na twarzy, straciła przytomność.

Wielkie nieba!

Zabili ją!

Widziała wszystko i wszystko słyszała.

Głowy pochylające się nad jej leżącym ciałem, dziwacznie powiększone i migoczące jak na starym czarnobiałym filmie.

Te okropne kobiety śmiały się i kopały w jej martwe ciało.

Chciała krzyczeć żeby przestały, ale nie potrafiła zmusić swego nieposłusznego ciała do jakiejkolwiek reakcji.

Później, gdy weszli strażnicy przykryto ją białym płótnem. A jeszcze później ktoś zamknął jej oczy.

To było najgorsze.

Krzyczała z całych sił by tego nie robili.

-Ja żyje dranie! Słyszycie?! Ja żyje!!!

Jednak nikt jej nie słyszał.

Krzyczała przez następne długie godziny.

Krzyczała jeszcze wtedy, gdy w drewnianej, prostej trumnie opuszczali ją w pośpiesznie wykopany dół.

Słyszała dźwięki ziemi, rzucanej na wieko trumny.

Wtedy brakło jej energii. Nie miała już siły krzyczeć. Była martwa, a jednak brakło jej sił.

Mijały miesiące.

Zdrowy rozsądek mieszał się z napadami szaleństwa i furii.

Powoli przywykła do otaczającej ją absolutnej czerni.

Złe sny nawiedzały ją od czasu do czasu. Gdy odchodziły czuła się oczyszczona i pełna sił.

Do następnego razu.

Pamięć straciła wtedy, gdy rolnicy zbierali plony jałowej ziemi, w której leżało jej martwe ciało.

-O mój Boże, co takiego uczyniłam, że tak mnie karzesz? – zawyła, gdy nieznana siła rozczłonkowała jej byt.

Czuła się tak, jakby ktoś ukradł kawałek jej duszy.

Czuła jak jej maleńka część oddala się nieubłaganie coraz dalej i dalej.

Zawyła z bólu i rozkoszy, gdy wrząca ciecz otuliła każdą najmniejszą z cząstek kawałka jej wyrwanego bytu.

Krzyczała patrząc w olśniewającą biel iskrzącą tam, gdzie niedawno był sufit.

 

Zamyślony Mark wpatrywał się w przepiękne słońce, które wschodziło powoli ,jasnożółtymi promykami zaglądając ostrożnie do wnętrza otworzonej paczuszki.

Tuż pod nazwą produktu umieszczono napis:

"To właśnie najlepsza z kaw. Niepowtarzalny aromat i smak. Spróbuj i przekonaj się sam."

Mark oderwał wzrok od okna i uniósł trzymaną w obu dłoniach niewielką filiżankę.

Zanim pozwolił by wspaniały smak podrażnił podniebienie, zbliżył kubeczek z zaparzoną kawą do nosa wciągając jej wspaniały aromat.

Brwi uniosły się ku górze w zdziwieniu.

Spojrzał na opakowanie, upewniając się czy to ta sama kawa, którą pija co dzień.

Tak.

Ta sama.

Skosztował łyk.

Smakowała wybornie. Aż dziw, że pija takie cudo co dzień rano, a dopiero teraz dostrzega tak wspaniały smak.

I ten zapach.

Boże co za cudowny aromat.

Rozkoszował się jeszcze przez chwilę wdychając opary unoszące się z nad niewielkiego kubeczka, poczym pociągnął długi łyk, powoli drażniąc nieziemskimi doznaniami wrażliwe podniebienie.