Myszy i Demony - część druga

Opowiem Wam bajkę jak Mysz paliła fajkę…

 

 

Noc. Prawie jak u wieszcza: cicho wszędzie, głucho wszędzie. Do czasu.

– Kurwa! – krzyknęła Mysz, zakłócając ciszę nocną. I sen Anki.

– Co jest?

– Nie mogę znaleźć swojej fajki… – zabrzmiało to nieco żałośnie. I przede wszystkim ciszej. Anka westchnęła, wygrzebała się z pościeli i wyjrzała do przyjaciółki.

– Przecież po południu ją miałaś.

– Powiedz mi coś, o czym nie wiem, dobrze?

– Ech…

Mysz robiła raban na stole, przesuwając, podnosząc i przekładając na krzesło jego zawartość. Poruszyła niebo i ziemię, to znaczy talerze, kubki, papiery, kable i oba laptopy, po czym padła przegrana na fotel.

– Nic?

– Nic.

Anka westchnęła. Dopiero zdążyła się położyć do łóżka, a tu taka pobudka. Nienawidziła, jak ktoś ją budził w środku nocy. Niezależnie czy chodziło o pożar, seks czy inny kataklizm. Po prostu nie. Sen był świętością.

– Sorry, że cię obudziłam – Mysz usiadła rozgoryczona przed laptopem.

– Nie ma sprawy. Skoro już nie śpię, to co oglądamy? – Anka bezczelnie się do niej przysiadła. – Zresztą, nieważne. Tylko napisy ściągnij.

– Nic nie oglądamy.

– A ty co, obraziłaś się?

– Nie. Nie ma palenia, nie ma oglądania. I chuj.

– Masz – demonica wyciągnęła paczkę papierosów w stronę Myszy. – Częstuj się, ile twa przeklęta duszyczka zapragnie.

Mysz spojrzała niezdecydowana. Wkurzał ją brak ukochanej rodzinnej pamiątki. Piękna, drewniana, kasztanowo-czarna fajka przechodziła w jej rodzinie z matki na córkę. To cacuszko towarzyszyło jej zawsze, odkąd zaczęła palić.

Dlatego myśl o zapaleniu czegoś tak pospolitego jak papieros, budziła w niej odrazę. Po namyśle sięgnęła po jednego i nieumiejętnie podpaliła.

– Tylko nie mów nikomu, że palę to świństwo. To byłby cios dla mojej reputacji – mruknęła do Anki. – To co, How I Met Your Mother?

– Zawsze.

Mysz włączyła odtwarzacz i po paru minutach obie śmiały się do łez.

 

 

 

 

Mniej do śmiechu było im następnego ranka. Zwłaszcza Myszy, która, po zarwanej nad serialem nocy, musiała iść do pracy.

 

 

Uwielbiała swoją pracę. A zaczęło się od zwykłego zainteresowania tarotem. Teraz była jedną z bardziej rozchwytywanych wróżek. Nie to, że jasnowidzek. Po prostu miała nosa do ludzi i wyczuwała ich emocje. Mysie zmysły też jej w tym pomagały.

 

 

Ubrała się i wyszła z domu. Skierowała swe kroki półtorej ulicy dalej, gdzie miała swą mysią norkę, jak to nazywała. W istocie było to małe, zagracone pomieszczenie, w którym zawsze pachniało kadzidłem.

 

 

Weszła i zapaliła świeczki. Nie przepadała za światłem elektrycznym, psuło jej nastrój i klimat. Zanim przebrała się w „strój roboczy", łudząco podobny do strojów Cyganek, postanowiła się rozerwać. Ten numer zawsze poprawiał humor jej i paczce jej przyjaciół.

 

 

Zmieniła się w mysz i wdrapała na okrągły stół. Nakryty czerwonym welurem, z kryształową kulą pośrodku, zawsze robił odpowiednie wrażenie na klientach.

Teraz jednak chodziło tylko o zabawę.

Stanęła przy kuli i zaczęła wodzić wokół niej łapkami, jak to robiła, gdy wróżyła. Tylko słowa, wypowiadane złowieszczym, acz nieco piskliwym szeptem, były inne:

– Zapytaj Myszy, Mysza prawdę ci powie…

Zachichotała. Jakimś cudem to naprawdę zawsze poprawiało jej humor.

Zeszła ze stołu i zamieniła się w człowieka. Rozejrzała się po swoim królestwie.

– Rany, kocham tę robotę – mruknęła z zadowoleniem.

 

 

 

 

Tymczasem Anka właśnie miała na poważnie pójść spać. Zaciągnęła żaluzje, upewniła się, czy drzwi są zamknięte i rzuciła się na rozgrzebane łóżko.

Zasnęła.

I prawie natychmiast obudził ją natrętny dzwonek telefonu.

Kuźwa, wiedziałam, że o czymś zapomniałam, pomyślała.

– Czego? – rzuciła z niechęcią w słuchawkę. – O, przepraszam, szefie. Właśnie miałam iść spać. Mhm, tak, wiem, dostałam wiadomość. Oczywiście, że się cieszę.

Na chwilę zapadła cisza. Wyraz twarzy Anki zmienił się z niechętnego na wrogi.

– To chyba kpina! Nie ma mowy! Nie, nie chodzi o pogańską godzinę. Po prostu nie. Że co? – w jej głosie pojawiło się wahanie. – Jest pan pewien? Ale zasady pozostają bez zmian, tak? Dobrze, przemyślę…

Rozłączyła się i bezradnie klapnęła na łóżko. Pierwszy raz w życiu poczuła, że nie lubi swojej pracy.

 

 

 

 

– Mysz, czy byłabyś łaskawa wyleźć z szuflady? – Anka próbowała przemówić do rozsądku obrażonemu gryzoniowi. – Chcę pogadać z tobą, nie z szufladą.

– Nie.

Demonica westchnęła. Nie spodziewała się, że kiedyś się pokłócą o pracę. Jakby nie było ciekawszych tematów do kłótni, naprawdę.

– Posłuchaj, ja po prostu twierdzę, że to nieetyczne podrywać klienta, o którym, z racji swojej pracy, wiesz wszystko! – Anka nie zamierzała się poddawać.

– Ale ona go nie kocha – pisnęła Mysz.

– Wiem. Ale on ją kocha.

– Przejdzie mu.

– Kiedyś na pewno, nie w tym rzecz. Wyłaź stamtąd albo cię wyciągnę odkurzaczem.

Groźba podziałała, bo po chwili obok Anki stanęła Mysz w swoim lepszym wydaniu. Demonica dużo bardziej wolała przyjaciółkę w ludzkiej formie. Sierść na całym ciele…? Okropność.

– Znalazłam swoją fajkę – oznajmiła Mysz zwycięskim tonem.

– Fantastycznie. Gdzie była?

– W szufladzie.

– Że też mnie to nie dziwi… – Anka pokręciła głową. – Nie zmieniaj tematu. Nie podrywaj tego gościa.

– Łatwo ci mówić, twoja praca nie polega na niczym innym!

– Wierz mi, dziś bardzo tego żałuję…

– Co się stało?

– Dzwonił szef. Mam szansę wygrać – ton głosu Anki nie wskazywał na radość.

– To super! – krzyknęła Mysz, obejmując przyjaciółkę. – Gratulacje! Czemu się nie cieszysz?

– Bo żeby wygrać, muszę uwieść kobietę…