Oddech przeszłości

Atomowy okręt podwodny HMCS Alberta był w połowie rutynowego rejsu patrolowego, gdzieś na północnym Pacyfiku. Opływowy kadłub statku sunął przez mroczne odmęty w niemal zupełnej ciszy. Wśród załogi panowało rozluźnienie. Wyglądało na to, że Chińczycy zrobili sobie przerwę w testowaniu czujności kanadyjskiej marynarki. Od przeszło miesiąca nie zanotowano kontaktu. Porucznik Jim Wilde znudzonym wzrokiem wpatrywał się we wskazania sonaru dalekiego zasięgu. Powolne, rytmiczne pikanie wyznaczało kolejne impulsy fali dźwiękowej. Twarz marynarza była rozjaśniona bladozielonym światłem, reszta pomieszczenia tonęła w półmroku. Nagle monotonię przerwał ostry sygnał alarmowy. Na ekranie pojawił się czerwony punkcik. Jim aż podskoczył z wrażenia i szybko sięgnął po interkom.

– Uwaga załoga, alarm bojowy. To nie są ćwiczenia – wyrecytował lekko drżącym głosem. Rozbłysło oświetlenie ostrzegawcze, nie minęło piętnaście sekund i na mostek wbiegli zaspani marynarze, z dowódcą na czele. – Panie kapitanie mamy kontakt, piętnaście mil, północny zachód – zameldował porucznik.

– Piętnaście?! Jak u diabła mógł podejść tak blisko? – wściekł się kapitan. – Głębokość peryskopowa, nadać komunikat do dowództwa. – Marynarze rzucili się do swoich stanowisk. – Co wiemy o obiekcie?

– Mały, dziewięćdziesiąt stóp, nie możemy wykryć napędu… – posypały się meldunki.

– Nie słychać napędu?! – zdziwił się kapitan.

– Jest bardzo cichy, dlatego podszedł tak blisko. – W głosie marynarza słychać było wyraźne napięcie.

– Dron? – spytał kapitan.

– Nigdy czegoś takiego nie widziałem – stwierdził Wilde. – Za mały na okręt załogowy, za duży na drona…

– Połączyć mnie z Saskatoon – powiedział dowódca, zachowując kamienną twarz.

 

***

Na pokładzie lotniskowca HMCS Saskatoon zapanowało poruszenie. Podporucznik Robert Janetzki i sierżant Thomas Scott siedzieli już w kokpicie śmigłowca i czekali na rozkazy. Obaj byli doświadczonymi żołnierzami i już nie raz startowali w trybie pilnym, żeby zidentyfikować i odstraszyć chińskie łodzie podwodne. Tym razem było inaczej, dowództwo najwyraźniej czymś się bardzo zaniepokoiło, bo dostali zielone światło. Oznaczało to, że mają pozwolenie na otwarcie ognia.

– Co o tym myślisz, Tom? – spytał podporucznik, powoli zwiększając moc wirników.

– To co zawsze, Rob – odparł drugi pilot. – Dużo hałasu o nic. Polecimy, namierzymy Chińczyków i nawiążemy kontakt. Oni jak zwykle wytłumaczą się błędem w nawigacji i odpłyną.

– A zielone światło?

– Jeżeli to rzeczywiście jakiś nowy dron, to dowództwo z pewnością będzie chciało go przechwycić. Spróbujemy unieruchomić napęd, a jak się nie uda, to go rozpieprzymy. Chińczycy będą wściekli, ale nie przyznają się, że stracili łódź. Wszystko się jakoś rozejdzie…

– Uwielbiam twoje wnikliwe analizy strategiczne – powiedział Robert, uśmiechając się krzywo. W tym momencie stojący na płycie lotniskowca marshaller pokazał, że mają startować. Helikopter zaczął  powoli wznosić się nad pokład.

– Zawsze do usług. – Sierżant zasalutował. – Coś cię gryzie, Rob?

– Martwię się, że to wszystko skończy się kiedyś tak jak w tysiąc dziewięćset czternastym, tysiąc dziewięćset trzydziestym dziewiątym albo dwa tysiące czterdziestym siódmym…

– Powoli przyjacielu – wtrącił się sierżant. – Wiesz, że nie mam pamięci do dat, ale domyślam się, że wymieniasz wszystkie konflikty zbrojne…

– Nie wszystkie… tylko te większe.

– Nie ma co się martwić na zapas…

– Nurek I zgłoś się – rozległ się głos w radio.

– Nurek I zgłasza się – odpowiedział Scott.

– Dostaliśmy nowe współrzędne obiektu. Pięćdziesiąt trzy stopnie dwadzieścia jeden minut północ, sto czterdzieści dwa stopnie piętnaście minut zachód. Przesyłam koordynaty. Potwierdź.

– Nurek I, potwierdzam. Otrzymaliśmy dane, obieramy kurs przechwytujący – odpowiedział Tom. Na chwilę zapanowała cisza. Helikopter oddalał się od lotniskowca, wokół rozciągał się wielki błękit. Niebo było bezchmurne, jeśli nie liczyć kilku zabłąkanych cumulusów.

– Będziemy nad celem za jakieś dziesięć minut – odezwał się podporucznik.

– Jak wdepniesz gaz to nawet szybciej – odparł zaczepnie drugi pilot, ale nie doczekał się odpowiedzi. – Za tydzień idę na przepustkę… – kontynuował, żeby nieco rozluźnić atmosferę.

– Jakieś plany? – spytał krótko Janetzki, nie odrywając wzroku od przyrządów.

– Jadę zobaczyć park amazoński. Ponad milion kilometrów kwadratowych dziewiczej dżungli. Dasz wiarę?

– Mhm – mruknął Rob. – Byłem tam w zeszłym roku. Kiedyś obszar lasu był sześciokrotnie większy…

– Niesamowite, muszę się spieszyć, zanim zniknie reszta – Scott odpowiedział pół żartem, pół serio. Dalej lecieli już w milczeniu. Napięcie w kabinie stało się wyczuwalne.

– Dwie minuty – rzucił Janetzki. – Wyrzuć boję sonarową.

– Tak jest, boja poszła – odparł krótko Scott. – Nawiązuję połączenie, zaraz będziemy mieli obraz… Jest. Długość około dziewięćdziesiąt stóp, głębokość dwadzieścia pięć metrów. Płynie powoli i wynurza się. Nasłuch radiowy nie wykazuje żadnej aktywności, magnetometr niczego nie wykrył…

– Nadaj do Saskatoon, że przygotowujemy się na kontakt – rzucił Rob, a po jego czole spłynęła kropla potu. – Uzbrojenie w gotowości, namierzamy cel.

– Dwadzieścia metrów, dziewiętnaście, siedemnaście… – zaczął odliczać Scott – Zaraz powinniśmy go zobaczyć gołym okiem. – Piloci przenieśli wzrok z ekranu komputera na powierzchnię oceanu. – Pięć, cztery… – Pod lustrem wody zamajaczył duży ciemny kształt. Janetzki głośno wciągnął powietrze. – Trzy, dwa… o ja pierdolę! – Nie wytrzymał Tom. Z wody wynurzyło się olbrzymie zwierzę i wyrzuciło w powietrze fontannę wody.

– To wieloryb – wyszeptał Robert. – Coś wspaniałego…

– Nurek I zgłoś się – rozległ się głos w radio. – Co widzicie?

– Mamy tutaj wielkiego ssaka morskiego – odpowiedział podporucznik, wciąż wpatrując się z zachwytem w wieloryba, który pokazał się teraz w całej okazałości.

– Powtórz.

– To waleń, najprawdopodobniej uznany za wymarłego płetwal błękitny – powiedział Janetzki.

– Przyjąłem, Nurek I. Czekajcie na dalsze instrukcje – Radio zamilkło.

– Jest ogromny. – Scott wciąż nie mógł ochłonąć. – Widziałem je na filmach, ale na żywo to zupełnie co innego.

– Szczęściarze z nas – stwierdził Robert i obniżył lot, żeby lepiej przyjrzeć się zwierzęciu. – Ostatnio wieloryba widziano jakieś sześćdziesiąt lat temu.

– Jak myślisz, na co jeszcze każą nam czekać? – spytał Tom. – Nic tu po nas. Cyknijmy parę fotek i wracajmy.

– Pewnie będą chcieli wszczepić mu nadajnik – odparł kwaśno Robert.

– Skąd ten ponury ton?

– Nie wiesz co się stało z tym ostatnim waleniem?

– To ty jesteś chodzącą encyklopedią – odpowiedział Scott , spoglądając wymownie na przyjaciela.

– Amerykanie znaleźli go na Atlantyku podczas manewrów wojskowych. Jeśli dobrze pamiętam, to był wal grenlandzki. Gratka dla naukowców. Zwierzę zostało oznakowane w celach badawczych. Najprawdopodobniej doszło do jakiegoś wycieku danych, możliwe też, że hakerzy złamali zabezpieczenia nadajnika. W każdym razie efekt był taki, że wkrótce waleń zniknął. – Janetzki zamilkł.

– Chyba domyślam się w czym rzecz – Scott skrzywił się z obrzydzeniem.

– Wkrótce po tym na czarnym rynku można było za bajońskie sumy kupić olej z wieloryba, a w ekskluzywnych restauracjach pojawiły się wymyślne potrawy z „ostatniego walenia”.

– Nurek I, zgłoś się – ponownie zabrzęczało radio.

– Zgłaszam się – odpowiedział Scott.

– Na podstawie obrazów przesłanych przez waszą kamerę zidentyfikowaliśmy zwierzę jako Balaenoptera musculus musculus. Ostatnio widziano ten gatunek kilkadziesiąt lat temu. Dowództwo chce, żebyście wszczepili mu nadajnik. – Piloci spojrzeli na siebie znacząco.

– Przyjąłem, Saskatoon – powiedział Scott i westchnął. – Wygląda na to, ze nie mamy wyboru – dodał.

– Tak… – mruknął Janetzki. – Ustawię działko pneumatyczne i nadajnik – dodał, wybierając typ uzbrojenia na ekranie dotykowym.

– Tylko zredukuj moc, bo przedziurawimy naszą rybkę – Scott silił się na beztroski ton.

– To nie ryba – Robert odparł beznamiętnie.

– Wiem – Thomas skrzywił usta w grymasie niezadowolenia. – Prawdę mówiąc wolałbym, żeby to był chiński dron…

– Ja też – burknął Janetzki. Gdzieś od strony podwozia dobiegł dźwięk wysuwanego działka. Podporucznik spojrzał na ekran celowniczy. Czarny krzyż znajdował się nieco powyżej płetwy ogonowej wieloryba. – Tu chyba będzie dobrze – mruknął i ujął drążek sterujący. Jego palec zawisł tuż nad czerwonym przyciskiem spustowym. Przez chwilę słychać było tylko szum wirników.

– Rob?

– Pieprzyć to – Janetzki zaklął, wbrew swoim zwyczajom. – Wyłącz kamery. – Scott tylko wzruszył ramionami i spełnił polecenie. – Saskatoon, odbiór.

– Zgłasza się Saskatoon – rozbrzmiało radio.

– Straciliśmy kontakt wzrokowy, waleń się zanurzył – powiedział Robert, patrząc na wieloryba, który jakby w podziękowaniu wystawił nad wodę płetwę ogonową. – Kończy nam się paliwo, wracamy do bazy.

– Wiesz, że będziemy mieć przerąbane? – spytał obojętnie Scott.

– Tak, ale myślę, że było warto – odparł z wyraźną ulgą Janetzki. Zrobili jeszcze jeden przelot tuż nad płetwalem, który wyrzucił w niebo kolejną fontannę wody. Światło słoneczne rozszczepiło się w drobnych kropelkach, tworząc na chwilę delikatną tęczę. Śmigłowiec odleciał.