Ran Dori

Śledczy Scotley nigdy nie widział czegoś podobnego. W swojej czterdziestoletniej karierze widział wiele morderstw i wypadków, jednak to co stało się w rezydencji przyprawiało go o ciarki na plecach. Spoconymi dłońmi wyskrobał kilka słów na kawałku pożółkłego papieru i przywiązał do nóżki szarego gołębia pocztowego.

– Dzień dobry poruczniku.

Scotley wzdrygnął się. Od razu rozpoznał ten głęboki, monotonny głos. Odwrócił się na pięcie. Stał naprzeciw olbrzymiego, ponad dwumetrowego zakonnika o długich kruczoczarnych włosach.

– Witajcie Bracie.

Mnich spojrzał na pulchnego policjanta i przeczesał palcami spiczastą, kozią bródkę mierząc go swoimi mdławymi oczami. Scotley nie lubił tego spojrzenia, nigdy nie zwiastowało nic dobrego.

– Theodore? – Duchowny, spojrzał na pejzaż malujący się za mundurowym – Co się tutaj stało?

Porucznik spojrzał na to co jeszcze wczoraj było siedzibą Williama, hrabiego-rezydenta Lancaster.

Doszczętnie spopielone pnie drzew, sterczały złowieszczo sponad czarnej popękanej ziemi. Resztki krzewów i krzaków, pochyliły się żałośnie ku czarnej spalonej ziemi. Ruiny niewielkich budynków będących siedzibą służby tliły się jeszcze sycząc złowieszczo. Tam gdzie jeszcze wczoraj stał jeden z najwspanialszych gmachów w okolicy, dzisiaj znajdowała się tylko sterta gruzu przypominająca raczej zrujnowany dworzec kolejowy Czarnobyla niż wspaniały, godny samej Królowej Matki, kompleks. Na kamiennej wieży ponad masywnymi dwuskrzydłowymi drzwiami, w miejscu w którym kiedyś znajdowała się biała tarcza zegara, dzisiaj straszyła ziejąca pustką dziura. Na skruszonych marmurowych schodach, niczym w Steampunkowym horrorze, roztrzaskane zębatki, sprężyny i śruby, tworzyły posępnie przygniatającą konstrukcję.

W zasięgu wzroku nie było widać żadnych ciał, wyglądało na to, że wszyscy po prostu zniknęli, jakby wessani przez ogniste oko cyklonu.

– Nie wiem Lokainie – Odparł ze smutkiem Anglik, a jego pulchne policzki nabrały nieco zawstydzonego odcieniu różu.

Zakonnik roześmiał się.

– Pozwólcie mi sobie pomóc Scotley – Zwrócił się do siwiejącego przyjaciela – Wróć do Londynu, weź sobie dzień czy dwa wolnego i zapomnij o wszystkim.

Porucznik spojrzał na niego z niedowierzaniem malującym się w jego zielonych oczach.

– Oszalałeś? Mam pozwolić Ci na zniszczenie wszystkich śladów?

– Tam nie ma śladów – Odparł spokojnie mnich z zadziwiającą pewnością siebie – Wracaj do domu Scotley. Siądź wygodnie w fotelu, napij się kawy i zrób sobie rachunek sumienia.

Theodore Scotley, najlepszy londyński śledczy, stał jak osłupiały patrząc na oddalającą się sylwetkę zakonnika i wsłuchując się w coraz cichszy odgłos butów, które na specjalne zamówienie Ojca Lokaina kazano wzmocnić ołowiem.

***

Bez wahania wszedł do rezydencji. Drzwi były zastawione, ale potężny kopniak rozrzucił prowizoryczną barykadę. Stanął w progu pozwalając aby promienie słońca omiotły pomieszczenie. W środku budynek wyglądał na całkowicie opuszczony.

Skierował się w stronę biblioteki. Pokonał półokrągłe schody i skręcił w lewe skrzydło budynku.

Usłyszał szelest. Zza rogu wyłoniła się kulejąca postać. A raczej to co zostało z czegoś co prawdopodobnie było jeszcze niedawno człowiekiem. Lub kilkoma ludźmi.

Mnich spojrzał na odrażające monstrum zbliżające się jego kierunku. Z urwanej dolnej szczęki zwisał siny, pokryty bąblami jęzor, przy każdym kroku kołyszący się niebezpiecznie na boki. Jedno z oczu było zaszyte kawałkiem powieki, drugie zaś, nienaturalnie rozwarte, spod resztek osmalonych brwi, lustrowało korytarz zaropiałą, przegniłą gałką. Wynaturzony korpus sprawiał wrażenie poskładanego z kilkunastu części przez kogoś kto nie miał nawet nikłego pojęcia jak wygląda człowiek. Powyginany pod nienaturalnymi kątami kręgosłup zdawał się przeczyć prawom logiki. Przy każdym koślawym kroku zanurzał się w bezkształtnej masie ciała by po chwili wystrzelić z tyłu rozrywając skórę i wypychając żebra na zewnątrz. Nogi, obydwie różnego koloru i długości widocznie utrudniały marsz tej niesamowitej, delirycznej maszkary. Lewa, należąca prawdopodobnie do jakiegoś młodego mężczyzny składała się z dwunastu palców: siedmiu białych i pięciu czarnych. Prawa zaś, całkowicie pozbawiona kolana, stanowiła tylko kościaną laskę, podtrzymującą w pionie ten odrażający wytwór schizofrenicznego koszmaru. Kończyny zginające się w przeróżnych miejscach zdawały się być tylko ponurym preludium, onirycznego widowiska jakie czekało na zakonnika w przyszłości. Każdy normalny człowiek który choćby przez ułamek sekundy zmuszony byłby oglądać ten pokraczny twór zrodzony i powołany do życia przez obłąkany, nawiedzony umysł, sam niemalże natychmiast odszedłby od zmysłów i zmarł.

Lokain nie zwolnił nawet kroku. Stukot okutych buciorów z zegarmistrzowsko precyzyjną częstotliwością rozlegał się w głuchym echem w murach wyludnionych ruin.

Szkarada skuliła się na podłodze napinając się do skoku. Z niesamowitą gracją i prędkością, niczym gigantyczny, nieumarły pasikonik gnijące zwłoki wystrzeliły w stronę mnicha.

Jednym niedbałym ruchem ciało zostało strącone na ziemię. Siła uderzenia skruszyła wiekowe płytki. Bestia padła zamroczona. Mnich złapał ją za powykręcany kark i cisnął w drzwi biblioteki. Stwór wyprężył się dziko i z impetem uderzył w dębowe wrota. Przeszywający piskliwy jęk rozdarł niezmąconą ciszę. Zwłoki dźwignęły się na cztery łapy i kołysząc się zaszarżowały na mnicha. Niczym wykwintny torreador Lokain uchylił się, po raz kolejny kontratakując potwora. Strzeliły odłamki szkła jednak monstrum rozwarte pomiędzy framugami znów szykowało się do ataku.

– Ran Dori – Mruknął mnich – Wszechogarniający chaos.

Świetlista smuga oślepiającego światła oświetliła jego oblicze. W dłoni jakby znikąd zmaterializowało się ogromne ostrze. Gigantyczne, nawet jak na Ōdachi, budziło respekt rozmiarami i starannością wykonania. Lokain bez wysiłku władał nim jedną ręką.

Czas niemalże stanął w miejscu.

Olbrzymi miecz zamarł w bezruchu. Bestia była już coraz bliżej. Mnich ustawił się w gotowości. Wspaniała, dumna garda przeciwko szybującemu w jej stronę paskudztwu.

Starli się.

Jaśniejące ostrze z łatwością wniknęło w rozkładającą się strukturę czaszki.

Niedbale pozszywane ciało nie stawiało żadnego oporu. Nie zwalniając ani na chwilę, wpuściło w siebie broń oponenta. Dwie połowy adwersarza roztrzaskały się na kamiennej ścianie za plecami Lokaina.

Ostrze zniknęło tak szybko jak się pojawiło. Wypuszczone z dłoni mnicha rozpłynęło się w powietrzu zmieniwszy się uprzednio w srebrzyste drobinki kurzu.