RAJ

Budzę się nad ranem. Jest 5:36. Trochę się pośpieszyłem, bo najbardziej znienawidzone kurestwo na świecie – budzik, miał dokonać egzekucji na moim śnie o 5:51. Niestety potrzeby fizjologiczne okazały się jeszcze większym skurwielem i to o 15 minut, co w porannym przeliczeniu jest wiecznością.

Pomału odzyskuję świadomość – w przeciwieństwie do moich bezbronnych powiek, które ostatkiem sił walczą, o szczyptę ciemności dla oczu. Z kolei umysł już zrozumiał, iż zaczął się kolejny z tych szarych, pieprzonych, owianych bezsensem dni.

Mam 24 lata, a od 5 wiosen zastanawiam się nad logiką istnienia. Mało tego, jest to temat, który spędza mi sen z powiek. To jest tak głupie i żenujące, że aż za przeproszeniem rzygać się chce.

Po co my tak biegniemy? Dokąt zmierzamy, w tak szalonym tempie? Odpowiedź jest oczywista – prosto w objęcia śmierci. Tak się rzekomo jej boimy i nie chcemy stanąć z nią twarzą w twarz, a robimy wszystko, aby do tego doprowadzić. A na samom końcu od szanownej Madam w czarnym, dokładnie wyprasowanym płaszczu i podobno z jakimś sierpem, czy kosą w ręku, usłyszeć: Towarzyszu/Towarzyszko spisaliście się na medal. Dokładnie tak. Uświadommy sobie, że te nasze działania, których celem jest obsypanie nas banknotami i wypełnienie naszej dumy sławą robimy wyłącznie po to , aby w godzinę śmierci, w podświadomości, usłyszeć głos z zaświatów szepczący – pięknie, właśnie tracisz życie, opleciony sławą i monetami i tylko tym.

Jesteś z siebie dumny, tak?

Zastanów się dobrze, czy jesteś z siebie dumny?

Umierasz szczęśliwy?

Pieniądze, sława. A gdzie miłość, prawdziwe szczęście i rodzina? W biegu po tak niewartościowe rzeczy, zatracamy cząstkę siebie, zbudowaną z atomu, który przynosi prawdziwe a nie złudne szczęście, którym tak do syta chcemy się pożywić.

Czy w zimną, grudniową, przepełnioną wewnętrznym lękiem noc przytulisz się do kariery? Czy rok po zdobyciu pierwszego miliona kupisz mu tort, zapalisz świeczkę. Powiesz żeby pomyślał życzenie, a następnie zdmuchną źródło światła, po czym złożysz mu życzenia, wręczysz prezent i pocałujesz w czółko ze świadomością, że to jest kawałek ciebie?

Oczywiście, że nie.

Przejrzyjmy na oczy. Śmierć jest pewna. Wierzymy w wieczne, piękne życie w raju, ale tak bardzo boimy się odejść. Boimy się prawdziwego szczęścia, paradoksalnie tu go szukając. Jesteśmy tchórzami bojącymi się nie znanego. Mimo, że tak bardzo wierzymy, że tam jest lepiej. Postawmy sobie pytanie: czy aby na pewno wierzymy w te Królestwo, do którego przypuszczalnie boimy się odejść? Przecież to dla nas spełnienie marzeń – a tak bardzo trzęsiemy portkami na myśl o śmierci.

Wniosek – boimy się szczęścia i przeistoczenia snów w rzeczywistość. To wierzymy, czy nie wierzymy?

To wszystko to jakiś bezlitosny absurd, wprost proporcjonalny do życia ( daru), którym zostaliśmy, jako wybrańcy obdarzeni.