Miłość

Jestem Lamiae.

Zowią mnie różnie. Bestią, wampirem, sukkubem. Po prostu szaleńcem.

Jestem bardzo samotna. Wszyscy, których kocham, odchodzą, jakby ich żywoty były zbyt kruche i ulotne. Zawsze tak jest. Za każdym razem, gdy obdarzę kogoś miłością. Ja nie mogłam odejść.

Księżyc w pełni muskał światłem drzewa i wody jeziora, tworząc bajkowy krajobraz. Wokół nas rozbrzmiewała przepiękna melodia. To mój głos unosił się nad nami, otulał umysły. Słodki, nieco mdlący zapach napierał mi na płuca.

Moje serce pałało dziką, mroczną miłością. Pierwotną, szczerą, tak wierną, jak wierny może być tylko łowca swojej ofierze.

Potworna miłość. Ale pasowała do potwora.

Wysunęłam zęby z rany na szyi i język plasnął mi o zakrwawioną wargę. Młodzieniec, mój słodki książę, osunął się na ziemię. Podtrzymałam go, żeby głowa opadła delikatnie. Nie chciałam sprawiać więcej bólu temu chłopcu o porcelanowej twarzy, białej jak śnieg, o oczach niby szklane kulki.

Zawinęłam mu kosmyk jasnych włosów za ucho. Całkiem miło się razem bawiliśmy.

Nim podniosłam się z klęczek, złożyłam na jego skroni ostatni, czuły pocałunek. Uśmiechnęłam się i przycisnęłam rękę do policzka. Wiedziałam, że nigdy go nie zapomnę.

Bo zawsze pamiętam.

Skryłam się za drzewami i obserwowałam czujnie księżyc. Byłam najedzona i przepełniona mocą, przez co skóra jarzyła mi się delikatnym czerwonym blaskiem. To przywabiało potwory potężniejsze ode mnie.

Owszem, byłam jednym z nich, ale żyłam w ciągłym strachu.

Nie znałam innych ze swojego gatunku. Nie znałam demonów o ludzkiej postaci. Może unikaliśmy się nawzajem? Za to znałam ludzi. Bardzo wielu, różnych, żyjących na niby i w pełni, dobrych i złych do szpiku kości. Często traktowali mnie jak kochankę. Niektórzy jak urojenie. Ale wszyscy, bez wyjątku, w głębi duszy czuli strach przede mną.

Marzę o tym, by spotkać kogoś, komu obcy będzie ten lęk.

Kochałam wiele razy. Zatracałam się bezpowrotnie w miłości, ciągle, bez względu na śmierć bliskich. Nie traciłam wiary w uczucie. Umierałam i miłość przywracała mnie do życia.

Istniało jednak zmartwienie, które ciążyło mi na duszy przez wieczność. Zmarli się nie budzili. Ciała były za słabe, by przetrwać upływ krwi…. Śmierć mnie przerażała.

Jednak nie przerażał mnie mój głód. Był zupełnie naturalny. Naturalne były moje mechanizmy obronne: wabiłam ludzi, zwodziłam ich i się nimi pożywiałam. Dawałam im samą miłość i tylko tego żądałam w zamian: krwi. Nie rozumiałam konsternacji ofiar, nie byłam w stanie pojąć ich obrzydzenia. Przecież taki od zawsze był mój świat, świat lamii, niezmienny od stuleci.

Tej nocy czułam całym swoim jestestwem, że coś się wydarzy. Że zbliża się fala potężnej mocy, teraz wszystko miało się zmienić. Bałam się, ale jednocześnie rozsadzała mnie ekscytacja.

Czekałam nad urwiskiem. Pod stopami czułam miękkość kwiatów, szorstkość gałązek, śliskie liście. Tańczyłam, tak, jak nie tańczyłam od dawna, przepełniona ekstazą. Strój nie krępował mi ruchów, poruszałam się w rytm muzyki mego serca. Księżyc był wspaniały, pragnął mnie tak, jak zawsze się pragnęliśmy. Szumiał wiatr, szeleścił las, wibrował mój głos.

W jednej chwili wszystko zastygło. Obejrzałam się przez ramię, z napięciem, ale i ciekawością.

Był tam. Roztaczał wokół siebie własny, łagodny blask zieleni, spokojnej i zrównoważonej. Rozpostarte tęczowe skrzydła lśniły i rzucały na jego skórę barwne refleksy. Z początku uznałam, że jego oczy są całkowicie czarne, teraz dostrzegłam kosmiczne ogniki, purpury i błękity.

Był idealny. Mój wybawca.

Czego pragniesz? – spytałam, a był to szept strumyka, i pohukiwanie sowy, i dzikość.

Miłości – objął mnie tęsknym spojrzeniem i poczułam, że łączy nas wszystko, że świat nie istnieje. Nie bał się lamii.

Rozłożyłam ręce, gotowa przyjąć go w swoje ramiona.

Jesteś czystym Strachem – pojęłam, gdy zbliżył się i poczułam jego mrok.

A ty Miłością. Miłość to ciągły strach, strach nie istnieje bez miłości. Szukałem cię cały ten czas.

Pomyślałam o moim strachu, lęku o wszystko, wiecznym zagubieniu, bólu. Oboje dźwigaliśmy cierpienie. Ciężar zbyt ciężki, by trzymać się człowieczeństwa.

Rozwinął skrzydła i zalała mnie feeria barw. Moja moc rozbłysła w każdej cząstce mnie i ta potęga sprawiła, że nie mogłam ustać na ziemi, unosiłam się nad nią. Spróbowałam ukąsić Strach…

A wtedy nasze ciała się połączyły, magie splotły w nierozerwalnym uścisku i ogarnęło nas szczęście tak gorące, że łzy spłynęły nam na policzki. Byłam wolna, nie byłam, byliśmy razem, staliśmy się euforią, straciłam zdolność pojmowania.

Mieliśmy w rękach cały świat.

I nawet nie spostrzegłam się, gdy umarliśmy.