Klatka dla próżni

Pan Errjah chwytał wspomnienia bezprecedensowo, nie mając pewności jaka ich część rzeczywiście należy do niego. Nie pamiętał, czy przechadzka po torach ma być formą medytacji, separacją od krępującej go, namacalnej plewy. Nie pamiętał, czy aby to miejsce nie grzeje się pośród jego personalnych reminiscencji, czy jako dziecko nie bywał tutaj rutynowo, roztrzaskując równoległe wymiary w trójki – by jego obecne, dojrzałe ego mogło bezwiednie kontemplować powstały w ten sposób, arbitralny tryptyk.

Od ostatniego razu poziom tutejszych wód znacznie się podniósł – obecnie tory dryfują statycznie, w samym centrum oceanu. Flota czarnych chmur zamarła w pozornym bezruchu, prowadząc swoją podniebną bitwę mozolnie, gdzieś poza percepcją obserwatora. Nawet warkocze błyskawic umykają Panu Errjah’owi. Te posyłające grom jaskrawe pęknięcia przedzierają się również przez jego mentalny mikrokosmos. Dlaczego więc miałby poświęcać więcej uwagi ich niebiańskim krewnym, niż sam poświęca uwagi własnym refleksjom? Owe na chwilę obecną, również giną w trzewiach elegijnego kłębowiska.

W dłoni Pan Errjah trzymał maskę z wizerunkiem swojej twarzy, której oczy gorączkowo lawirowały w obrębie kognitywnego zasięgu. Usta miała zaklejone, choć zapewne gdyby ją uspokoić i poprosić o milczenie – obiecałaby je w akompaniamencie hojnego uśmiechu i oddania. Epistemologiczny zamęt jednak, sprawił że Pan Errjah nie uznał tego za prawdopodobne. Rybie wejrzenie, które skrywał pod maską oddawało bulgoczący w trzewiach niepokój i ten sam niepokój, zasysały z zewnątrz – z powrotem do środka.

Gęste krople deszczu wymieszane ze strużkami potu. Wulgarne porywy wiatru, soniczny świst jego brutalnych doskoków – umykający percepcji gargantuiczny ptak, popychający powietrze konwulsją swoich skrzydeł. Drapieżny kręgowiec, z rodziny sokołowatych. Wzburzony masyw oceanicznych wód. Fale rozpierzchnięte jakby w popłochu, jakby na dnie przebudziło się lovecraftowe zło.

Pan Errjah szedł na przód bezwarunkowo omijając wnęki w torach, nie przejmując się podrygującym w rytm wichury płaszczem, palcem muskając trzymaną w dłoni twarz – twarz wdzięczną za dotyk, ale mimo to rezydującą w posadach lęku, wsłuchującą się w trwożne szepty właściciela.

Pan Errjah uśmiechnął się do wspomnień, a wspomnienia starały się udać, że tego uśmiechu nie dostrzegły – gwałtownie pochwycił je więc – susząc tym samym ocean, kojąc sztorm i kreując naokoło torów sielankowy krajobraz. Jednocześnie trzymana przez niego kurczowo maska, jakby sama – bez udziału jakichkolwiek niezależnych sił – wskoczyła na swoje prawowite miejsce. Taśmę odkleił tą samą dłonią, którą ją poprzednio nakleił. Tutaj – w Blotstainville – mógł być sobą.

Nawarstwiona zieleń w przyłbicy kwitnących kwiatów. Kojąca gonitwa pobliskiego strumienia, letnie słońce rozsiane na jego tafli. Larwy na drodze ku motylej wolności, grube koty powątpiewające w realność świata, ptasi pochód na lazurycie nieba – jeśli ktokolwiek chciałby odnaleźć cud w prostocie – niezobowiązująca sceneria Blotstainville byłaby perfekcyjnym kresem takiej medytacyjnej kwerendy.

W pobliskim domu uścisnął żywiołowo swojego brata, machinalnie rozszerzając przy tym źrenice, radując się stabilnością wspomnień.

-Byliśmy przedwcześnie rozwiniętymi bachorami, jakby cała ta chemia pakowana do żarcia zredefiniowała nam genom, jakby wiesz… naprzeciw korporacjom, nasze organizmy zareagowały inaczej niż sobie tego życzono – oczy obydwóch braci przeszkliły się w tym samym momencie, zupełnie jakby ćwiczyli to od dawna – tworzyliśmy całe światy, wiedzieliśmy w jaki sposób żyć, by nie zatracić człowieczeństwa, wiedzieliśmy że wyobraźnia jest równie namacalna, co pies pani Dormer… w końcu uciekaliśmy przed nim równie szybko, co przed Boogeymanem.

-A Pustułka w szkatułce? Pamiętasz tę zabawę? – obydwoje pamiętali, a co najważniejsze, gra trwała nadal. Wszystko zaczęło się, gdy znaleźli dwie identyczne szkatułki. Errjah zaproponował, żeby każdy z nich wziął jedno i zaglądał tylko do niego. Otwieranie nie swojej szkatułki było stanowczo zabronione.

Co więcej, żaden z nikt nigdy nie mógł zdradzić co jest w jego szkatułce, ani też porównać tego z niczym, co znajduje się na zewnątrz. Zamiast tego, każdy będzie mówić o zawartości szkatułki po prostu „Pustułka”. Nie wiedzieć czemu, bawiło ich to niesamowicie,. Obaj mówili z dumą, że mają w pudełku Pustułkę, ale kiedy ktoś pytał, czym właściwie jest, odmawiali wyjaśnień. Wiadomo było, że albo oba pudełka są puste, albo każde z nich kryje zupełnie co innego. Niemniej chłopcy uparcie nazywali ich zawartość „Pustułką” i zachowywali się tak, jakby ten wyraz miał oczywisty sens w ich zabawie.

-Jasne że pamiętam! Pamiętam również jak bardzo wytrącało to z równowagi naszego ojca i Marlene! Czy „Pustułka” była bezsensownym wyrazem bez pokrycia? Czy może kryło się za nią ukryte znaczenie, znane tylko nam? Nigdy nie potrafili sobie na to odpowiedzieć – bracia w równie choreograficznej jedności co poprzednio, wybuchli płaczem, położyli sobie nawzajem dłonie na ramionach i delikatnie stuknęli się czołami. To był moment zadumy, rachityczny emocjonalizm, wydarta z łona, braterska miłość. Czy Pan Errjah powinien do siebie dopuszczać myśl, że ten pojednawczy potok łez to nic więcej, jak nawarstwiona salwa deszczu, komety zimnych kropli, zawzięcie tnących jego twarz? Te same, które stara się poddać represji, te z których zawziętością w tej kwestii konkuruje.

-Widzisz to? – brat Pana Errjaha wskazał palcem za jego plecy, wprost na unoszący się w nieważkości plaster taśmy.

-Cholera… to moja głowa, jej sadystyczne fluktuacje – odparł Pan Errjah, patrząc jak drzewa dookoła, z hukiem wyskakują z ziemi, w mocy jakiejś bliżej nieokreślonej siły, która wyrywa je niczym chwasty i posyła w mozolnej lewitacji, ku niebu – po prostu obiecaj, że zapomnisz, że odrzucisz przywiązanie i dasz się porwać przez nurt – wszelki fizyczny obiekt w zasięgu wzroku począł dryfować w przestrzeni, delikatnie sunąc ku górze, jakby siła ciążenia nagle stała się własnością nieba – obiecaj że nie będziesz zadawać pytań, że zapomnisz czym są – kępy trawy ponad ziemią, ziemią która sama rozsypuje się w locie – obiecaj że nie zadasz żadnego pytania, póki ponownie nie nauczysz się kwestionować rzeczywistości, póki ponownie jej nie dotkniesz – próg domu, w którym stał roztrzęsiony brat Pana Errjaha poruszył się w nerwowym dreszczu, zaczął delikatnie odrywać się od rezonującego gruntu, jakby w takt niespokojnych uczuć – obiecaj że nasycisz się stanem pośrednim, gdzie słowa nie plugawią poznania, gdzie esencjonalizm istnieje, by służyć…

-Obiecuję braciszku, ale teraz pośpiesz się, biegnij z powrotem na szyny, tam nie dopadnie Cię ta parszywa entropia… Kocham Cię. Oni też Cię kochają, mimo że nie mogą już się do tego przyznać – skryta wewnątrz domu żona Pana Errjaha, jego najdroższe dzieci. Ich oczy utopione w słonym następstwie cierpienia. Ich usta zaklejone.

Pan Errjah nie powiedział już nic. Szybkim ruchem zerwał swoją maskę i cisnął ją w ręce swojego brata który nadal stał w progu, tym razem już stosunkowo wysoko unoszącego się domu, po czym rzucił się pędem w stronę torów. Te jako jedyne pozostały w bezruchu, kurczowo trzymając się struktury świata.

Bieg był niezwykle trudny, bowiem ziemia osuwała się spod nóg. Utrzymanie się na tej rozpierzchniętej powierzchni, było dla Pana Errjaha równie monumentalnym wyczynem, co spacer Jezusa po tafli jeziora.

Zza horyzontu wylewał się ocean, nienaturalną prędkością kładąc się na pustce, przejmując rolę tego, co niedługo przetnie linie Kármána. Chwilę później wszystko wróciło do stanu początkowego, choć w zasadzie nie miały miejsca żadne odziaływania, które poprowadziłyby go ku końcowemu formatowi.

Pan Errjah szedł, czasem przystawał w miejscu, chwilę później kontynuował żółwią peregrynacje, denną konkwistę. Tory nie były nowym lądem, u ich schyłku takowego również próżno było szukać. Sam ich schyłek nawet, podlegał mgle metafizycznego misterium. Zagubiony ipsylon, zagubionego świata.

Gdyby gąbka miała zdolność absorbcji skrajnie homeryczną, zdolność do pochłonięcia całego oceanu spokojnego – Pan Errjah byłby taką gąbką, a przynajmniej takową się czuł. Przemoczony, wyziębiony, trawiony beznadzieją.

Od ostatniego razu, nie przejechał tędy żaden pociąg – obecnie jednak, jeden parł wprost na Pana Errjaha – nabierając rozmiarów i wraz ze skracającym się dystansem, potęgując wszelkie bodźce świadczące o jego realności. Światło kolei rozbryzgiwało się na bladej, pozbawionej wyrazu twarzy. Gubiło się w achromatycznych, rybich oczach. W ślepiach przywodzących na myśl wypłowiałe kryształy, orbitujące naokoło martwej planety. Turkoczący, głośny łomot uderzał w Pana Errjaha gdzieś zza pleców, światło jakby zakrzywiało się naokoło jego osoby odwracając kierunek, wibracje torów odczuwał w pierwszej kolejności na piętach. Było to o tyle dziwne, że pociąg mierzył się z nim twarzą twarz. A pociąg – ten który go zabił, przerwał jego ciągłość w makabryczny sposób, pozostawiając po sobie jedynie groteskową chmurę krwi i deszcz bebechów – nadjechał z poza zasięgu jego wzroku. Przybył zza jego pleców.

***

Stacja Świętego Auzy z niemą radością przywitała stalowy ciąg transportowych brył. Cichnący turkot pociągu zdetronizował wszelkie zasady akustyki, nadal z wolna trzęsąc lokalnym powietrzem. Przeminął, trwając w narcystycznym kontinuum – tak samo zresztą, jak Pan Errjah, którego sylwetkę odsłoniły otwierające się drzwi jednego z wagonów. Mało charakterystyczny mężczyzna, z jedną dłonią pewnie przylegającą do twarzy, jakby w obawie że ta zdolna jest uciec, oderwać się od głowy jak tania, karnawałowa maska. Druga wyprostowana, posłusznie śląca fundament dla równie mało charakterystycznej szkatułki. Tutaj – w Blotstainville – nie wiedział, czy może czuć się sobą. Nie miał pewności, czy przelatujące przed oczyma umysłu wspomnienia, w ogóle należą do niego.

Dzierżący znamiona nadwagi kot, zmrużył oczy na pobliskim dachu, okazując w ten sposób akceptację nowo przybyłemu. Chwilę później wstał z ociąganiem i wyprężył się, pretendując do miana kociego jogina. Zwierzak skończył reflektować. Jego ogon, wyprostowany jak antena gotowa do odebrania transmisji z zaświatów i postawa ukazująca zdecydowanie mniej atrakcyjną stronę, jasno sygnalizowała, że Pan Errjah powinien przestać podlewać wszystko lepkim dresingiem patosu.

Więcej luzu, Panie Errjah. Więcej luzu.