- Opowiadanie: RaczejSmutny - Kremowa koperta

Kremowa koperta

Moje pierwsze ukończone opowiadanie. Zamieszczam je, bo chęć usłyszenia czyjejś opinii na jego temat skręca mi flaki. Zachęcam do przeczytania/komentowania i dania mi feedbacku co można było zrobić lepiej.

Dyżurni:

joseheim, beryl, vyzart

Oceny

Kremowa koperta

Bartek, dygoczącymi dłońmi, w pośpiechu przetrząsał wnętrze zabytkowego biurka. Z jego nieustannie poruszających się ust wypływał strumień cichych przekleństw i złorzeczeń, we wszechogarniającej ciszy brzmiących jak nieregularna, warcząca melodia zawieszona w przestrzeni. Miał ochotę wyjść stąd, zamknąć za sobą drzwi, uciec i nigdy nie wracać. Samo przebywanie w tym miejscu budziło setki małych mrówek na jego karku, które rozłażąc się po całym ciele, wprawiało je w niekontrolowane drżenie. Odsuwał szufladę za szufladą. Desperacko szybko lustrując ich zawartość, ciskał na podłogę stosy zabazgranych kartek, grube zeszyty ze zniszczonymi okładkami i kilka niewielkich plastikowych buteleczek wypełnionych atramentem. Na jednej z nich dostrzegł niewielką karteczkę z napisem: „Dla kochanego Tatusia, z okazji urodzin”. Błyskawiczny skok ciśnienia sprawił, że usłyszał pulsującą mu w uszach krew. Cisnął pojemnikiem szczególnie mocno, a ten pękł, rozlewając gęsty płyn na starym i zakurzonym, wzorzystym dywanie. Ciemna plama kontrastowała mocno z jasną kolorystyką pokoju, zdawała się zatapiać zęby w przyjemnie lekkiej aurze tego pomieszczenia.

Bartek rozejrzał się. Dzięki dwóm dużym oknom pokój tonął w promieniach słońca. Jasnobrązowe meble, w tym przeszklona gablotka z poustawianymi na półkach kolorowymi drobiazgami i jasnożółta farba na ścianach, niemal nie pozwalały pomyśleć, że ten pokoik mógł kiedykolwiek być świadkiem czegoś złego. Dziwił go fakt, że wszystko zdawało się tu być niezmienne, niezniszczone, pomimo tego, że dom stał opuszczony od lat. Oczekiwał rozkładu, zgnilizny oraz rozlokowanych tu i ówdzie bezdomnych, tymczasem, gdyby nie łuszcząca się farba i grube warstwy walającego się wszędzie kurzu, czułby się jakby ktoś wpakował go do wehikułu czasu. 

 Westchnął i zerknął jeszcze raz na plamę z tuszu. Kiedyś nie było tu żadnego dywanu. Podłoga wyłożona była jasnymi dębowymi deskami… Nagle uderzyło go wspomnienie pewnego jesiennego popołudnia, sprzed ponad dwudziestu lat. Był wtedy małym brzdącem, który całkiem niedawno nauczył się sznurować buty. Wracając ze szkoły usłyszał kobiecy krzyk, dochodzący z jego domu. Wystraszony, zaczął szybciej przebierać nogami i niebawem przekroczył próg budynku.  Zdławiony jęk jego matki sprawił, że włosy stanęły mu dęba. Wszedł na chłodną wykładzinę korytarza i starając się stąpać jak najciszej potrafił, podszedł do wpół otwartych drzwi prywatnego gabinetu jego ojca. Z szalejącym w piersi sercem, zajrzał do środka przez wąską szparę przy framudze. Zobaczył matkę klęczącą na jasnych deskach parkietu. Twarz miała siną od płaczu, a na prawym policzku widniała szeroka opuchlizna. Lekki rozkrok sprawiał, że wąska czarna spódnica ciasno opinała obszerne pośladki. Długie nieułożone blond włosy przylegały do czarnego kusego żakietu, spiętego w tali jednym średniej wielkości matowym guzikiem. Ojciec chwiał się, ewidentnie pijany i brutalnie trzymał ją za podbródek, tak, by musiała patrzeć mu w oczy.

– Coś ty kurwa zrobiła? Czy nie mówiłem, żeby niczego nie ruszać w moim pokoju? No powiedz kochanie, nie mówiłem? Nie prosiłem wielokrotnie o tę jedną, tak prostą do zapamiętania rzecz?! – ryczał jej prosto w twarz, a jego kwadratowa facjata siniała z wściekłości.

-Niczego nie ruszałam, naprawdę! Robert, ja nawet nie wchodziłam do pokoju, tak jak kazałeś. Zamknęłam go i nie zbliżałam się – dukała, próbując zachować spokój pomimo grubych kropli łez wytyczających ścieżki na jej pokrytej fluidem dziewczęcej buzi i niknących w głębokim dekolcie.

– Kłamiesz, kurwo! Byłaś tu i wyrzuciłaś mój nowy tekst!

– Niczego nie… – Uderzenie cisnęło ją na podłogę.

 Bartek na chwilę otrząsnął się z szoku. Chciał coś zrobić, wejść tam i krzyknąć, uciec, rozpłakać się, ale nie był w stanie. Niewidzialna siła krępowała jego myśli i ruchy sprawiając, że mógł tylko bezsilnie patrzeć. Patrzeć jak jego ojciec przygląda się szlochającej matce, opiera o biurko i pełnym namaszczenia gestem odpala papierosa. Zaciąga się kilkakrotnie gęstym dymem, mruga leniwie oczami i spokojnym głosem mówi:

– Zamknij się, szmato. Czy ty mnie masz za idiotę? No powiedz słodziutka, myślisz, że jestem kretynem? Dzisiejszego ranka napisałem najlepszy kawałek prozy w moim życiu, pierdolony majstersztyk. Wychodzę sobie na spacer, wracam i czary mary – znika nie tylko on, ale też cały zeszyt notatek. Jak sądzisz, otworzyła sobie okno i wyfrunęła, czy też ktoś jej pomógł? Hmm?

-Nie wiem o czym ty w ogóle mówisz!

Pewnie miał być to stanowczy krzyk, jednak drżące z przerażenia wąskie usta wyrzuciły z siebie tylko coś na granicy jęku i westchnienia.

-Nie wiesz o czym mówię? Mówię o tym że wkradłaś się do mojego pokoju, przeczytałaś tekst i stwierdziłaś że jest świetny. Pomyślałaś, że dzięki niemu  mógłbym wreszcie zostać kimś, wyrwać się … od ciebie. Przestać być twoim pieprzonym utrzymankiem, stanąć na własnych nogach. A przecież tobie na niczym innym nie zależy niż na zatrzymaniu mnie tutaj, jako swojego niewolnika, co? Spuściłaś go w kiblu, spaliłaś, zjadłaś…pozbyłaś się. No przyznaj się, proszę. Nie będę się gniewał. To jak? Zrobiłaś to?

Przez krótką chwilę widząc skrajny obłęd w jego oczach wahała się czy rzucić choćby słowo. Potem jednak stwierdziła pełnym lęku szeptem :

-Nie..

Kopniak w bok brzucha sprawił, że zwinęła się w kłębek. Zacisnęła zęby, bezwiednie wbijając je sobie w język. Z kącika wykrzywionych w grymasie ust pociekła cienka strużka krwi.

-Nieładnie tak kłamać, kochanie.

Kucnął przy niej i wolnym gestem wyciągnął z kieszeni zabrudzonych dresów białą bawełnianą chustkę. Przyłożył ją z czułością do ust kobiety i starł ciągnącą się przez lico strużkę krwi. Potem, po chwili wahania, scałował dopiero co uronioną łzę z jej powieki i zaznaczył śladem pocałunków wąziutką dróżkę wcześniejszych kropel, pieszcząc jej skórę zimnym dotykiem jego bladoróżowych warg. Schodził coraz niżej, ciągnąc szlak pełnych uczucia muśnięć od delikatnie wygiętej szyi, przez lekko zarysowaną kość obojczyka aż po głębokie wcięcie między pełnymi półkulami jej biustu. Zatrzymał się na chwilę i dużą męską łapą pomógł uwolnić się  jednej piersi z ciasnego stanika i żakietu. Leniwie zatańczył językiem dookoła sterczącego sutka. Jęknęła cicho. Miała zamknięte oczy, nie chciała patrzeć na to co jej robi. Jednak od chłodu jego śliny zaczęła drżeć, a na całym jej ciele pojawiła się wyraźnie widoczna gęsia skórka.

Robert zobaczył jej reakcje, i nieznacznie uniósł do góry kącik ust.

-Wiesz co, kotku? Bardzo cię kocham i dlatego dam ci kolejną szansę żeby wyznać mi prawdę. Zrobiłaś to, słońce ty moje?

Z każdym wymówionym pieszczotliwym określeniem, krawędź warg wędrowała wyżej i wyżej, aż nadała mu wygląd psychotycznego klauna. Wypuścił papierosowy dym przez nos, podniósł się do pozycji stojącej i postawił ciężką podeszwę skórzanego buciora na jej szyi.

– No, słodziutka, nie bój się. Przecież wiesz, że nie zrobiłbym ci nic złego.

Zaczęła się łamać. Zaciśnięta ze strachu szczęka nie pozwalała otworzyć ust i rzecz choćby słowa, dlatego gorliwie pokiwała głową. Opuchnięta i stężała w przerażeniu twarz zabiła część jej piękna. Jej cudowna, zawsze emanująca entuzjazmem buzia, typowa bardziej dla nastolatki niż dojrzałej kobiety, wyglądała teraz jak narzucona na oblicze maska cierpienia i bezwarunkowego poddaństwa. Jej wola rozpękła się ostatecznie. Tata zdjął stopę z krtani. W jego oczach widać było perwersyjną podnietę z posiadania kogoś na własność, z nagłej władzy jaką dała mu przemoc zrodzona z odczuwanej od lat frustracji wzmocnionej butelką taniego wina. Już nawet sam nie był pewien czy pretekst do bicia i poniżania w postaci jakiegoś świstka nie był wytworem alkoholowego rauszu, ale tak naprawdę wcale go to nie obchodziło.

– Wspaniale duszko. Wybaczam ci. Ale musisz wiedzieć że za złe uczynki należy się kara. Prawda?

Zamurowało ją na chwilę i nie zareagowała. Nacisk obcasa na spuchnięty policzek zaakcentował pytanie.

– Prawda?

Kiwnęła głową z rezygnacją. Wtedy tata wziął między dwa palce żarzący się niedopałek papierosa i zaczął zbliżać dłoń do jej twarzy…

 Koniec wspomnienia. Czarna plama, którą jego mózg wytworzył pod wpływem traumy, zalewająca dalszą część sceny ciemnym inkaustem zapomnienia. Wrócił do przeszukiwania szuflad. Ostatnia z nich była zamknięta na klucz. Wzburzył się i szepnął pod nosem:

-Po cholerę kazałaś mi tu przychodzić ? Żeby rozdrapać moje stare rany? Nasze stare rany..? 

Pomacał ręką pod blatem. Znalazł podklejony od spodu niewielki kluczyk. Oderwał go razem z zaschniętą grudką kleju i wsadził do zamka. Kluczyk, mimo upływu lat sprawował się świetnie i po dwóch obrotach oraz nieprzyjemnym zgrzycie, mógł sprawdzić zawartość skrytki. Od razu zauważył, że właśnie tego kazała mu szukać. Na dnie szuflady leżała tylko skromna kremowa koperta.  W środku znalazł list, zaczynający się od słów:

„Moja najukochańsza..”

Warknął przez zęby i wsadził list wraz z kopertą do wewnętrznej kieszeni marynarki.  Wychodząc z pozostawionego w nieładzie pokoju zamknął za sobą drzwi. Po chwili jechał już wąską prostą jezdnią a wzdłuż szlaku ciągnął się szpaler rozsadzonych w równych odstępach brzóz. Niebo, jeszcze przed chwilą pogodne, teraz zasnuwało się burymi chmurami. Do jego uszu doszło dalekie echo grzmotu. Przyśpieszył, choć bardziej od perspektywy jazdy podczas burzy, nagliła go chęć zobaczenia jej reakcji. Sprawdzenia jakież to wesołe wspomnienia zdoła wywołać w niej ten stek bzdur pisany ręką szaleńca, po który wysyłała go do miejsca do którego mieli nigdy nie wracać. Bo on nie mógł przypomnieć sobie ani jednego.

Tak naprawdę nigdy nie miał ojca. Mężczyźnie któremu niesłusznie nadano to miano, mógł być wdzięczny wyłącznie za to, że pewnego dnia, nie wpadł na pomysł roztrzaskania mu butelki na głowie dla wyładowania nerwów. Choć należało przyznać, że całkiem długo pozostawał w nieświadomości nałogu ani skrajnych zachowań tego…kogoś. Od matki zawsze słyszał, że tatuś jest artystą, genialnym pisarzem, który utracił natchnienie  i z całych sił stara się przełamać niemoc. Służyć temu, miały zapewne siniaki pod oczami mamy, pojawiające się częściej lub rzadziej, zależnie od ilości natchnienia, której akurat potrzebował. Bartek nie zwracał na nie uwagi. Przecież była taka szczęśliwa… I niby dla zyskania inspiracji „tata” całe dnie spędzał w gabinecie. Nigdy nie grał z nim w piłkę. Nigdy nie miał okazji pokazać ojcu dobrej oceny i zobaczyć radości jego oczach. Bo go nie było. Albo pojawiał się w parku w okolicy jego szkoły, z nieśmiertelnym jabolem w ręku, dając dzieciom okazję do szyderstw, do nazywania go dzieckiem pijaka. Ale Bartuś nie wierzył w gadanie głupiutkich dzieci. One nie rozumiały, że szukał inspiracji… Wszystko pozwoliła mu zrozumieć dopiero pewna scena jesiennego popołudnia. Dopiero wtedy, wyidealizowany, stworzony raczej z iluzji rozsnuwanych przez matkę niż własnych spostrzeżeń obraz ojca, brutalnie zderzył się z rzeczywistością, w postaci niestabilnego psychicznie alkoholika sadysty, łudzącego się że ma jakiś talent. Niekończące się linie, kartki, zeszyty bazgrołów, na które wylewał hektolitry atramentu, służyły chyba tylko tworzeniu pozorów bycia „kimś więcej”. „Kimś więcej” niż alkoholikiem, „kimś więcej” niż pierdolonym psycholem. Wiele lat później, Bartek, gdy mieszkał już we własnym mieszkaniu wraz z jego późniejszą małżonką, Izabelą, postanowił sprawdzić twórczość swego ojca. Poszukiwał jakiejkolwiek jego publikacji. Znalazł zaledwie jeden skromny tomik pewnego kryminału, wydanego w latach osiemdziesiątych, a więc na długo przed jego narodzinami. Udało mu się nawet dostać egzemplarz i przeczytać, była to jednak sztampa bez polotu, typowa masowa produkcja stworzona do leniwego przejrzenia przed snem przez znudzoną życiem kurę domową, dla której to i tak lepsze od bzykanka ze spoconym, włochatym wieprzem leżącym obok. Jak jego ojcu udało się w ogóle wmówić matce że nie jest kupą gówna? Jaki czar musiał przed nią roztoczyć, że wpadła w jego sidła? I do jasnej cholery, czemu teraz przynosi jej jakiś jego pieprzony liścik?

 Ułożył się wygodniej na siedzeniu, poprawił zdrętwiałą nogę na pedale gazu. Próbował się uspokoić. Matka jest już stara. – tłumaczył sobie. –  Samotność po odejściu męża doskwierała jej tak bardzo, że we wspomnieniach krótkie chwile  normalności z małżonkiem, zdawały się jej świecić wszystkimi kolorami tęczy. Nie rozumiał tego, ale liczył, że zrozumie. Że usłyszy treść tego listu i dowie się czemu ich związek skończył się dopiero gdy Robert sam odszedł. Co przez tak długi czas trzymało ją przy nim. Bo chyba nie perspektywa kolejnego uroczego wieczoru z obcasem na krtani.

 Po kilkudziesięciu minutach jazdy znalazł się u celu. Tradycja witania, żegnania i celebrowania każdego dnia alkoholem, którą mama przejęła po ojcu, doprowadziła ją do marskości wątroby. Leżała teraz w skrzydle zachodnim białego gmachu małomiasteczkowej przechowalni zwanej szpitalem i czekała na dawcę organu. Szanse na przeszczep miała niewielkie, po pierwsze ze względu na potwornie długie kolejki, po drugie przez ostrą niewydolność nerek, która to przypadłość usadzała ją na ich szarym końcu. Nie miała by żadnych, gdyby nie fakt, że udało jej się rzucić picie. Perspektywa rychłej śmierci, jak widać, okazała się jedyną odpowiednio mocną motywacją.

Uśmiechnął się na krótką chwilę, mijając recepcjonistkę. Kobieta wyglądająca na zadbaną czterdziestkę, nadal go nie poznawała, mimo, że pojawiał się tu w przynajmniej raz w tygodniu od paru miesięcy. Na jego widok zmarszczyła tylko brwi, jakby przez chwilę, coś tam w głowie mówiło jej, że ten smutny pan ubrany na czarno, nie jest jej obcy. Jednak zaraz potem wróciła do swojej pracy przy komputerze, która, sądząc po tym że nie dotykała nawet klawiatury, polegała na układaniu nieśmiertelnego pasjansa. Jakiś element jej wyglądu przypominał mu młodą mamę. Może ciemny żakiet, zapięty na jeden guzik…? Głupie myśli wyparowały mu z głowy, gdy tylko zobaczył twarz swojej mamy. Przebarwiona, pomarszczona skóra, zwisająca luźno z czaszki budziła dziwne skojarzenie ze znoszoną bluzką, nałożoną na zbyt małego manekina. Albo z wytartą roboczą rękawicą. Ręce jak dwie zasuszone łodygi leżały na cienkiej, poplamionej czymś tłustym kołdrze. Jednak, ogólnie rzecz biorąc, nie wyglądała fatalnie jak na swój wiek. Głęboko zakorzeniony w mózgu Bartka obraz jej ciała w kwiecie wieku, sprawiał, że za każdym razem widząc ją wyczerpaną na szpitalnym łóżku, myślał o jej brzydocie. Ktoś postawił przy łóżku krzesło. Jak miło. Usiadł na nim i złapał mamę za rękę. Nigdy nie pojawiał się o tej porze. Zwykle spędzał z nią sobotnie poranki. Rozmawiali wtedy o błahostkach i żartowali, trochę sztucznie próbując naprawić więź która przez lata tak mocno osłabła. Tak było aż do ostatniego razu, gdy usłyszał tę dziwną prośbę. 

 Wspominała mu, że zwykle przesypia większość popołudnia, dlatego chciał pozwolić jej pospać jeszcze trochę. Zerknął przez okno na niewielki uliczny ruch skromnego miasteczka i na nowo pogrążył się w myślach. Zaniedbywał ją, odkąd tylko się wyprowadził. Po zakończeniu etapu w ich życiu naznaczonego ojcowskim piętnem, mama wzięła drugi etat i pracę sekretarki w biurze prawniczym połączyła ze stukaniem w kasę na nocnej zmianie w miejscowym monopolowym. Nie zastanawiała się czy to jej uwłacza, potrzebowała pieniędzy i zarabiała je. Dzięki napływie gotówki mogli sobie pozwolić na wynajęcie skromnego M3. Decyzja o wyprowadzce z domku na przedmieściach, była dla mamy tak oczywista, że nie wahała się ani chwili. Choć podejrzewał, że czyniła to ze względu na niego. Chciała odciąć go od starych wspomnień , dać szansę startu od zera. Zadziałało zadziwiająco dobrze, bo przez wiele lat temat ojca nie zawracał mu głowy, nie budził się z krzykiem po nocach. Stary dom widywali tylko, gdy mama z rzadka wybierała dłuższą drogę, odwożąc go do jego nowej szkoły, jednak nigdy nie zdecydowała się go sprzedać. 

 W każdym razie do tego czasu czuł się jeszcze bardziej samotny niż kiedykolwiek . Chwile które mama spędzała poza pracą, przesypiała ze zmęczenia. Ich więź zredukowała się do „Cześć słonko” rzucanego bez przekonania i okazjonalnych powywiadówkowych wyrzutach, niezmiennie traktujących o tym, że się „opuścił”,  że ucieka od ludzi i nie chce słuchać poleceń nauczycielki. „Zawsze uśmiechaj się do ludzi synku” „Bądź miły dla innych, a inni będą dla ciebie” i „pokorne ciele dwie matki ssie” to była esencja matczynej mądrości. I tak wszedł w dorosłość jako ogólnie nielubiany dziwak, mający głębokie przekonanie, że pokorne ciele owszem, ssie, ale na pewno nie mleko. Na studia nigdy nie poszedł, pomimo usilnych próśb wychowawczyni o nie zarzucanie rozwoju swojego intelektualnego. Miał go już na tyle, by rozumieć, że z chęci bycia miłą, sugeruje to każdemu kto nauczył się czytać bez jednoczesnego ruszania ustami. Nie był głupi, wręcz przeciwnie, najpiękniejsze chwile jego ówczesnego życia stanowiło czytanie po nocach dzieł Nietzschego, Freuda, Dostojewskiego i wszystkich innych, po których książki trzeba było wyjść krętymi schodami na drugie piętro biblioteki, do działu dla dorosłych. Po skończeniu liceum wyprowadził się i mieszkał w wynajętym pokoiku opłacanym pieniędzmi, które zarabiał układając towar na półkach hipermarketu. Tak było przez długi czas, dopóki nie znalazł swojego powołania, jak lubił to później określać. W międzyczasie kontakty z matką zatarły się do reszty. Pozwolił jej popaść w alkoholizm, stracić pracę i zgnuśnieć latami w poczuciu bezsensu, za wymówkę mając kupkę frazesów o tym, że przecież nie będzie żył z nią wiecznie i, że musi wreszcie sam stanąć na nogach. Dopiero niedawno zaczął ją znowu widywać, gdy kolację przerwał mu telefon ze szpitala informujący o jej stanie. Jak się okazało wpuszczając ją do głowy, wpuścił tam też ojca. Tyle lat minęło, a ona wciąż była z nim związana nierozerwalną nicią, tak jakby część siebie złożyła mu w ofierze. Poczuł wątłe palce zaciskające się na jego dłoni.

– Synu..? 

Powoli otworzyła zaropiałe powieki.

– Cześć, mamo. Mam coś dla ciebie.

– Znalazłeś go? – Z jej oczu biła nadzieja zmieszana z desperacją.

– Poprosiłaś mnie, więc znalazłem. Pogmerałem troszkę w zasnutych pajęczynami półkach, porozrzucałem w okół tony papierzysk i zburzyłem ten słynny ład w jego samotni. Pewnie gdyby ojczulek to widział dałby mi nieźle popalić, nie sądzisz? – Przerwał na chwilę, czekając, aż spełznie jej z twarzy ta irytująca błogość, błogość dziecka świadomego, że tatuś ma dla niego czekoladę, schowaną w wewnętrznej kieszeni marynarki.  Widząc, że nie przynosi to żadnego efektu kontynuował :

– No i mam go. Mam twój ostatni pożegnalny list od ukochanego, przed jego nagłym zniknięciem. List od osoby, której oboje tak wiele zawdzięczamy i pamięć której pozwala nam przetrwać, nawet te najcięższe chwile. – W tym momencie kpinę w jego głosie wyczułby nawet głuchy, jednak mama patrzyła mu w oczy z rozmarzonym uśmiechem, jakby miała ochotę pokiwać ze zrozumieniem głową i połączyć się z nim w głębokim żalu po stracie. Ledwo nad sobą panował, jednak ze stoickim spokojem pociągnął swoją kwestię do końca:

– Jednak zanim ci go dam, chciałbym żebyś wytłumaczyła mi parę rzeczy.

– Kochanie, możemy z tym poczekać ? Od tak dawna nie..

– Nie co ? Nie zostałaś zmaltretowana i poniżona ? Nikt nie sprowadził cię do roli szmaty mającej gotować, prać, zapewniać dach nad głową i spełniać zachcianki psychola ?

Wyglądała jakby ktoś właśnie ją spoliczkował. Oburzenie i niedowierzanie malujące się na jej twarzy sprawiło, że poczuł się głupio.

– Przepraszam. Nie chciałem tego powiedzieć. Po prostu cała ta sytuacja to dla mnie potworna zagadka. Jesteś w szpitalu, mówisz że czujesz się coraz gorzej, że nie możesz już znieść tego zamknięcia między białymi ścianami.  I w takiej sytuacji myślisz o kimś przez kogo właśnie teraz leżysz tu przykryta zapaskudzoną kołdrą zamiast cieszyć się życiem ?

Otworzyła usta i zawahała się na chwilę:

– Synku… ja.. nie rozumiem dlaczego tak mówisz. Przecież to twój ojciec, którego powinieneś kochać i szanować… On nigdy nie zasłużył na takie słowa..

– A na jakie zasłużył? Biorąc pod uwagę jak cię traktował ?

-Kochanie, nie rozumiesz. Zawsze czułam się lepiej mając świadomość że w domu czeka na mnie silny mężczyzna który mnie obroni… Poza tym zdecydowaną większość czasu był dla mnie bardzo dobry. Nie krzyczał, wspierał mnie i sądzę też, że kochał. Tylko czasem nie radził sobie z emocjami. Zresztą, to nie była jego wina, sam dobrze o tym wiesz. Ciężko było mu odzyskać wenę i znowu wydać na świat dzieło. – Jej oczy szkliły się z rozmarzenia. 

 Bartek oniemiał. Słowa matki zdawały mu się bełkotem obłąkanej kobiety, nie mającym nic wspólnego z rzeczywistością stekiem bzdur. Opuściły go resztki opanowania :

– O czym ty bredzisz ?! Do jasnej cholery, on się nad tobą znęcał !

– Nie przesadzaj… tylko czasem, gdy poniosły go emocje..

– Czasem wypalał ci papierosami dziury w twarzy, tak ?!

Szybkim, jakby wykonanym bez udziału świadomości ruchem, zakryła część twarzy, na której pod okiem widniała grupka niewielkich okrągłych blizn. Potem rozpłakała się. Łzy błyskawicznie nagromadziły się pod powiekami i zaczęły spływać z kącików oczu, wprost na poduszkę.

– Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak bardzo wtedy przez to cierpiał. Przepraszał mnie na kolanach, mówił że się zabije, błagał o wybaczenie. Nie mógł przestać biczować się za to w myślach. Dlatego też odszedł… zostawiając mi po sobie tylko ten list.

– Ty się nad nim litujesz – było to bardziej stwierdzenie niż pytanie. Kobieta leżąca przed nim nie byłą już w stanie niczym go zaskoczyć Przez chwilę siedzieli w ciszy On – myślał nad tym co usłyszał, wpatrując się w oparte na kolanach dłonie, ona – pochlipując z cicha i smarkając w bawełnianą chusteczkę. Miał wrażenie, że gdzieś już taką widział.

– To chustka taty, prawda? Ta, którą starł krew z twoich ust gdy lał cię  w swoim gabinecie? – Nie odpowiedziała. Po chwili do głowy przyszło mu inne pytanie: 

– Czemu nigdy nie sprzedałaś domu? – Jej szloch wzmógł się, a zaraz potem, nieskładnymi, krótkimi zdaniami przerywanymi jękami, zaczęła się tłumaczyć. Ze wszystkiego.

– Byłam okropną matką. Nie potrafiłam nigdy do ciebie dotrzeć, zrozumieć cię. Poświęcałam ci zawsze zbyt mało czasu. Ale zrozum, po odejściu ojca mi bardzo ciężko. Tak wiele dla mnie znaczył i wciąż znaczy, choć nie wiem gdzie jest i nie wierzę w to, że kiedykolwiek go zobaczę. Gdybym była lepszą osobą, nie wyprowadziłbyś się z domu zaraz po skończeniu liceum. Nie musiałbyś sam pracować na własne utrzymanie, harować od tak młodych lat… a teraz jeszcze  marnujesz dla mnie swój czas, jeździsz do starej, głupiej matki. Wiem że mnie nie kochasz , nigdy na to nie zasługiwałam, ale jesteś tak dobrą osobą , że nie odtrącasz mnie. Twój tata byłby z ciebie tak bardzo dumy…

Wybuch matczynej ckliwości nawet go nie ruszył. Patrzył na dziwadło przed sobą i zastanawiał się ile w tej głowie zostało mózgu nieprzeżartego wódą i spirytusem.

– Czemu nie sprzedałaś domu? – powtórzył pytanie, choć wiedział jaką usłyszy odpowiedź.

– To było miejsce gdzie mieszkaliśmy razem, gdzie byliśmy szczęśliwi, czyż nie ? Nie mogłam go tak po prostu oddać za pieniądze, sprzedać tyle wspomnień. Wyprowadziliśmy się, bo choć ten dom tak wiele dla mnie znaczy, to widok pustego pokoju gdzie zawsze był twój tata, był dla mnie nie o zniesienia. Nie mogłam też trzymać przy sobie listu, który przyniosłeś. Przeczytałam go raz, wtedy, gdy mój mąż odszedł i zastawił go na biurku a potem odłożyłam i zamknęłam na klucz. Jednak teraz, gdy leże w szpitalu i mam świadomość jak niewiele dzieli mnie od śmierci, zapragnęłam zobaczyć go jeszcze jeden raz.

 Wiedział już wszystko. Z tej staruszki nie został nawet cień myślącego człowieka. Utonęła w nieprawdziwej, ubarwionej przez nią samą wersji własnego życia i poczuciu winy. Czas kończyć to przedstawienie.

 Włożył rękę do kieszeni marynarki i wyciągnął kremową kopertę której treść straciła dla niego znaczenie:

– Proszę. Poczytaj sobie w spokoju. Nie będę  ci przeszkadzał.

Podniósł się z krzesła. Matka przycisnęła list do piersi jak jakiś artefakt, bezcenny dar zesłany jej przez los :

– Dziękuje synku. Kocham cię, choć nie zasługuję nawet na to by móc darzyć cię uczuciem. Jesteś tak bardzo podobny do swojego ojca.

Uśmiechnął się, trawiąc obelgę. Pochylił się nad staruszką i złożył na jej czole pożegnalny pocałunek.:

– Już nigdy więcej nie będę musiał na ciebie patrzeć – Ta myśl zawisła na końcu jego ust, jednak nie odezwał się. Pewnym krokiem wyszedł z sali. Mijając recepcję zauważył że kobieta w żakiecie ostentacyjnie wbija w niego wzrok. Przez chwilę wahała się , zabawnie marszcząc nos, a potem w potem w przebłysku zrozumienia zawołała :

– Pan Bartosz Krzyżanowski ?! 

Kiwnął głową z uśmiechem.

– Uwielbiam pana książki ! Byłam na ostatnim spotkaniu autorskim ! Jest pan genialny ! Mogłabym prosić o pana autograf ?

– Bardzo się śpieszę, może innym razem. I dziękuje za komplement.

Wsiadł samochód z jakimś kołaczącym się w środku. poczuciem rozgrzeszenia.

Osoba z którą spędził prawie pół życia nie zasługiwała na jego troskę i opiekę. Stała się dla niego tak samo obca jak ojciec. Wariatka czerpiąca przyjemność z poniżenia. Jakie to niskie. Jakie żałosne. Pomyśleć, że tak bardzo zastanawiała go jej postawa, tak bardzo chciał zrozumieć… sam już nie wiedział co dokładnie. Zaparkował w garażu przy swoim dużym, pięknym domu na przedmieściach. Otworzył drzwi, minął korytarz i wszedł prosto do swojego prywatnego gabinetu. Po chwili ktoś zapukał. 

– Proszę.

Do pokoju weszła jego żona. Popatrzył na nią surowym wzrokiem i spytał:

– O co chodzi, słodziutka?

– Przepraszam, że ci przeszkadzam kochanie ale karolek chciał ci coś dać. Mówi, że nie chce cię rozzłościć swoją obecnością, zwłaszcza po tym jak ostatnio bez pozwolenia wszedł do twojego gabinetu. Dlatego mam ci przekazać prezent od niego, z okazji dnia ojca.

 Patrząc rozanielonym, pełnym uwielbienia wzrokiem, podała mu małą buteleczkę najwyższej klasy, potwornie drogiego atramentu, do jego ulubionego wiecznego pióra. Na buteleczce był napis: „Dla kochanego tatusia”.

Koniec

Komentarze

A gdzie tu jest fantastyka?

Napisane w miarę przyzwoicie, bez poważnych błędów w ilościach hurtowych, zauważyłam kilka literówek, ale zarazy trafiają się każdemu.

Przyłożył ją z czułością do ust kobiety i starł ciągnącą się przez lico stróżkę krwi.

Nieśmiertelna stróżka… Sprawdź w słowniku, co oznacza to słowo.

Babska logika rządzi!

No powiedz słodziutka, myślisz, że jestem kretynem ?

zostać kimś, wyrwać się …

To jak ?

szeptem :

Często stawiasz spację przed znakami przestankowymi

Przecież wiesz że nie nie zrobiłbym ci nic złego.

 Koniec wspomnienia. Czarna plama[,] którą jego mózg wytworzył pod wpływem traumy, zalewająca dalszą część sceny ciemnym inkaustem zapomnienia.

Jak dla mnie opowiadanie zyskałoby, gdybyś opis znęcania się przerwał wcześniej, a więcej zostawił wyobraźni.

po który wysyłała go do miejsca[,] do którego mieli nigdy nie wracać

czemu teraz przenosi [przynosi] jej jakiś jego pieprzony liścik?

Matka jest już stara. – tłumaczył sobie – kropkę na koniec, po ‘sobie’

pomimo usilnych próśb wychowawczyni, o nie zarzucanie rozwoju swojego intelektualnego. zbędny przecinek

w poczuciu bez sensu – bezsensu

Kocham cię, choć nie zasługuje nawet na to – zasługuję

 

Błędy nie były bardzo uciążliwe, ale trochę interpunkcję przydałoby się poprawić. Ciekawe porównania, realistyczne postaci. Narracja na tyle interesująca, że doczytałem do końca, chociaż jakbyś ciut skrócił, to też bym nie narzekał. Szczególnie, że każdą obserwację narratora wyjaśniasz krok po kroku, a mózg miałby lepszą stymulację jakbyś zostawił jakieś niedopowiedzenia. Tzn. opisał sam fakt, a interpretację zostawił czytelnikowi.

Zamysł fabuły… Hmm… Myślałem, że idzie to w stronę jakiegoś większego twista, lekkie rozczarowanie, ale czytało się ok.

Nie wiem czemu, ale od pierwszego zdania i spojrzeniu na tagi i gatunek “inne” wiedziałem o czym ten tekst będzie. Podejrzewałem też, że nie będzie w nim fantastyki. No i miałem rację.

Opowiadanie, choć całkiem niezłe, jest tylko kolejnym klepaniem mniej więcej tego samego. Oklepanie schematów nigdy nie służy opowieści. Oprócz tego zauważyłem kilka małych błędów, nic poważnego.

@Finkla : Cholera, aż mi głupio :/ Dzięki.

@Mr_D: Serdeczne dzięki za wskazanie błędów i opinię. O wpleceniu niedopowiedzeń myślałem, ale jakoś ciężko mi wyczuć granicę co jest jeszcze niedopowiedzeniem, a co już dziurą w narracji.

@Madej90: Dzięki za opinię. Uważam, że potwornie ciężko jest napisać coś, co nie wpada w większym lub mniejszym stopniu w jakiś schemat. Co nie zmienia faktu, że zgadzam się z Tobą, pozwalając sobie tylko na dodanie, że może opowieści nie służy, ale ogólnemu “wyrobieniu" autora już chyba tak.

Ta, fantastyki tu za grosz nie ma. Nie jest dobrze debiutować na tym portalu tak niefantastycznie ;)

Jednak: 

poruszających się ust, wypływał strumień – zbędny przecinek

Samo przebywanie w tym miejscu, budziło setki – zbędny przecinek

Dzięki dwóm dużym oknom, pokój tonął w promieniach słońca. – zbędny przecinek

z napisem :„Dl – spacja nie w tym miejscu, co trzeba

Cisnął pojemnikiem szczególnie mocno – coś mi tu nie gra, ale nie wiem co

zęby w przyjemnej, lekkiej – w przyjemnie lekkiej i bez przecinka

Bartek rozejrzał się. – od tego zdania powinien być nowy akapit, bo dostajemy na dzień dobry ścianę tekstu

Jasnobrązowe meble, w tym przeszklona gablotka z poustawianymi na półkach kolorowymi drobiazgami,[+] i jasnożółta farba na ścianach,[-] niemal nie pozwalały pomyśleć, że ten pokoik mógł kiedykolwiek być świadkiem czegoś złego.

zgnilizny i rozlokowanych tu i ówdzie bezdomnych – pierwsze “i” wypadałoby zamienić na “oraz”

No to tyle z poprawek po pierwszym akapicie. Jak widzisz, trochę tego jest, ale raczej w kategorii drobiazgów. Witając Cię na portalu powiem, że mamy coś takiego jak betalistę, tam można wrzucić tekst na korektę przed publikacją (zazwyczaj ktoś tam pomaga).

Język w zasadzie ładny, ale nie rzuca na kolana. Długaśne zdania nie są złe, sam je bardzo preferuję i często stosuję, jednakże nie widzę sensu stosowania takowych w tej właśnie historyjce. Myślę, że będzie Ci łatwiej to rozpoznać z każdym kolejnym opowiadaniem, które napiszesz. Dlatego pisz, potencjał jest. Tylko pamiętaj – tutaj czytamy fantastykę ;)

Aha: wprowadzaj też na bieżąco poprawki z komentarzy, bo kolejni czytelnicy nie lubią wypisywać tych samych uwag co do języka.

To ją uwag technicznych nie powtorzę, tylko trochę o treści:

 

Użycie oklepanych schematów nie szkodzi, o ile zrobione jest wprawnie, że swadą. Ty bierzesz na warsztat relacje w patologicznej rodzinie. Przemoc, upokorzenia, syndrom sztokholmski u ofiary do stopnia zaklinania rzeczywistości – mocne i trudne zagadnienia.

Ale kiedy tylko wsadziłeś w obrazek alkohol, jako głównego sprawcę, zajaśniała lampka: “sztampa”. Szczególnie, że jak zrozumiałem, to kobieta utrzymywała dom, więc nic, poza ulubieniem poniżenia lub seksu z odrobiną przemocy, nie trzymało jej przy mężu. Jak tak o tym myślę, to nawet jest nielogiczność w fabule.

 

Imho, ale to tylko moje zdanie: wyjąć alkohol albo zmarginalizowac jego rolę, bardziej zarysować ścieżkę dotarcia do tej patologii przez ojca i matkę poprzez pogłębienie obrazu ich postaci, zilustrować to hasseliebe większą ilością sytuacji, by czytelnik pojął naturę tej relacji. To bym przeczytał chętnie. 

Ach, dodaj fantastykę, bo ni chuchu…

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

Cierpliwie czytałem tę obyczajówkę tylko po to, by nabierać rosnącego przekonania, że Bartuś okaże się takim samym sukinkotem.

Niestety, opowieść nie trafiła do mnie. Przewidywalny, pozbawiony fantastyki, w dodatku nie najlepiej napisany tekst, niczym nie zaskoczył i niespecjalnie mi się spodobał.

 

kilka nie­wiel­kich pla­sti­ko­wych bu­te­le­czek wy­peł­nio­nych atra­men­tem. Na jed­nej z nich do­strzegł nie­wiel­ką kar­tecz­kę… – Powtórzenie.

 

Był wtedy małym brzdą­cem, który cał­kiem nie­daw­no na­uczył się sznu­ro­wać buty. – Masło maślane. Brzdąc jest mały z definicji; nie ma dużych brzdąców.

Inna sprawa, że w następnym zdaniu piszesz, że Bartek wracał ze szkoły, więc miał co najmniej siedem lat; siedmiolatka w ogóle nie nazwałabym brzdącem.

 

wąska czar­na spód­ni­ca cia­sno opi­na­ła ob­szer­ne po­ślad­ki. – Nie wydaje mi się, by o pośladkach można powiedzieć, że są obszerne.

Za SJP: obszerny «zajmujący duży obszar, mający dużo miejsca wewnątrz»

 

Coś ty kurwa zro­bi­ła?Coś ty, kurwa, zro­bi­ła?

 

-Ni­cze­go nie ru­sza­łam, na­praw­dę! – Brak spacji po dywizie, zamiast którego powinna być półpauza.

Ten błąd występuje wielokrotnie w dalszym ciągu opowiadania.

 

znika nie tylko on, ale też cały ze­szyt no­ta­tek. Jak są­dzisz, otwo­rzy­ła sobie okno i wy­fru­nę­ła, czy też ktoś jej po­mógł? – Piszesz o zeszycie, więc w drugim zdaniu winno być: Jak są­dzisz, otwo­rzy­ł sobie okno i wy­fru­nął, czy też ktoś mu po­mógł?

 

mógł­bym wresz­cie zo­stać kimś, wy­rwać się … od cie­bie. – Zbędna spacja przed wielokropkiem.

 

A prze­cież tobie na ni­czym innym nie za­le­ży niż na za­trzy­ma­niu mnie tutaj… – A prze­cież tobie na ni­czym innym nie za­le­ży, tylko na za­trzy­ma­niu mnie tutaj

 

Spu­ści­łaś go w kiblu, spa­li­łaś, zja­dłaś…po­zby­łaś się. – Brak spacji po wielokropku.

 

Potem jed­nak stwier­dzi­ła peł­nym lęku szep­tem : – Zbędna spacja przed dwukropkiem.

 

-Nie.. – Jeśli miała być kropka, jest o jedną kropkę za dużo. Jeśli miał być wielokropek, jest o jedną kropkę za mało.

 

Przy­ło­żył ją z czu­ło­ścią do ust ko­bie­ty i starł cią­gną­cą się przez lico struż­kę krwi. – Krew cieknąca z kącika ust, nie popłynie przez lico; popłynie po brodzie na szyję.

 

piesz­cząc jej skórę zim­nym do­ty­kiem jego bla­do­ró­żo­wych warg. – …piesz­cząc jej skórę zim­nym do­ty­kiem swoich bla­do­ró­żo­wych warg.

 

Za­ci­śnię­ta ze stra­chu szczę­ka nie po­zwa­la­ła otwo­rzyć ust i rzecz choć­by słowa… – Literówka.

 

czy pre­tekst do bicia i po­ni­ża­nia w po­sta­ci ja­kie­goś świst­ka… – Na czym polega poniżanie w postaci świstka?

Pewnie miało być: …czy pre­tekst do bicia i po­ni­ża­nia z powodu ja­kie­goś świst­ka

 

Nasze stare rany..?Nasze stare rany

 

Klu­czyk, mimo upły­wu lat spra­wo­wał się świet­nie i po dwóch ob­ro­tach oraz nie­przy­jem­nym zgrzy­cie, mógł spraw­dzić za­war­tość skryt­ki. – Ze zdania wynika, że to kluczyk mógł sprawdzić zawartość skrytki.

 

cią­gnął się szpa­ler roz­sa­dzo­nych w rów­nych od­stę­pach brzóz. – Co rozsadziło brzozy?

Proponuję: …cią­gnął się szpa­ler po­sa­dzo­nych w rów­nych od­stę­pach brzóz.

 

Niebo, jesz­cze przed chwi­lą po­god­ne, teraz za­snu­wa­ło się bu­ry­mi chmu­ra­mi. Do jego uszu do­szło da­le­kie echo grzmo­tu. – Ze zdania wynika, że echo grzmotu doszło do uszu nieba.

 

cał­kiem długo po­zo­sta­wał w nie­świa­do­mo­ści na­ło­gu ani skraj­nych za­cho­wań tego…kogoś. – Raczej: …cał­kiem długo po­zo­sta­wał w nie­świa­do­mo­ści na­ło­gu i skraj­nych za­cho­wań tego… kogoś.

 

i zo­ba­czyć ra­do­ści jego oczach. – …i zo­ba­czyć ra­do­ści w jego oczach.

 

Nie miała by żad­nych, gdyby nie fakt, że udało jej się rzu­cić picie.Nie miałaby żad­nych, gdyby nie fakt, że udało jej się rzu­cić picie.

 

sko­ja­rze­nie ze zno­szo­ną bluz­ką, na­ło­żo­ną na zbyt ma­łe­go ma­ne­ki­na. – …sko­ja­rze­nie ze zno­szo­ną bluz­ką, na­ło­żo­ną na zbyt ma­ły ma­ne­ki­n.

 

Dzię­ki na­pły­wie go­tów­ki mogli sobie po­zwo­lić… – Dzię­ki na­pły­wowi/ dopływowi go­tów­ki mogli sobie po­zwo­lić

 

Chcia­ła od­ciąć go od sta­rych wspo­mnień , dać szan­sę star­tu od zera.Chcia­ła od­ciąć go od sta­rych wspo­mnień, mieć/ dostać szan­sę star­tu od zera.

 

po­roz­rzu­ca­łem w okół tony pa­pie­rżysk… – …po­roz­rzu­ca­łem wokół tony pa­pie­rzysk

 

Jed­nak teraz, gdy leże w szpi­ta­lu… – Literówka.

 

Ta myśl za­wi­sła na końcu jego ust… – W jaki sposób myśl może wisieć na końcu ust?

 

za­baw­nie marsz­cząc nos, a potem w potem w prze­bły­sku zro­zu­mie­nia za­wo­ła­ła: – Dwa grzybki w barszczyku.

 

Wsiadł sa­mo­chód z ja­kimś ko­ła­czą­cym się w środ­ku. – Do czego wsiadł samochód, w dodatku z tym kołaczącym w środku?

 

Prze­pra­szam, że ci prze­szka­dzam ko­cha­nie ale ka­ro­lek chciał ci coś dać.Prze­pra­szam, że ci prze­szka­dzam, ko­cha­nie, ale Ka­ro­lek chciał ci coś dać.

 

Dla­te­go mam ci prze­ka­zać pre­zent od niego, z oka­zji dnia ojca.Dla­te­go mam ci prze­ka­zać pre­zent od niego, z oka­zji Dnia Ojca.

 

po­da­ła mu małą bu­te­lecz­kę naj­wyż­szej klasy, po­twor­nie dro­gie­go atra­men­tu… – Jak można rozpoznać, że buteleczka jest najwyższej klasy?

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Obyczajówka bez fajerwerków, napisana, powiedzmy: znośnie. Za to zakończenie, choć przewidywalne, to jednak udane; no i nawet zdołałeś mnie, Autorze, zaintrygować zawartością tytułowej koperty. Łiii!

Sorry, taki mamy klimat.

nie zarzucanie– razem się pisze

‘dumy’ – dumny

Tekst przegadany, w kółko piszesz to samo. Na przykład o niezasługiwaniu na miłość, o złym traktowaniu. Jeżu kolczasty, jak w miarę uważny czytelnik sczaiłem do szybko, nie musisz mi wtłaczać do mózgu. Powiedz mi coś, czego nie wiem. Pozdrawiam

Lepiej brzydko pełznąć niż efektownie buksować

Nowa Fantastyka