Legenda Dziada Borowego (WSZ-Bajka)

No to kolejna dawka poezji w moim wykonaniu, tym razem w wydaniu konkursowym. Zapraszam do czytania i komentowania.

 

 

 

Ku przestrodze wam to piszę,

Przyjaciele moi mili,

Byście bez opieki nigdy,

W lasy gęste nie wchodzili.

Bo tam dziki zwierz grasuje,

Wilki, rysie, żubry, sowy,

Ale z tego najgroźniejszy,

Jest szalony Dziad Borowy.

Każdej nocy bierze tasak,

I wyrusza z nim na łowy,

By zabijać bez litości,

I obcinać ludziom głowy.

Żadne dziecko które samo,

W tej gęstwinie się zgubiło,

Do rodzinnej miejscowości,

Nigdy już nie powróciło.

Wielu także było śmiałków,

Którzy chcieli bestię zgładzić,

Ale każdy kończył marnie.

Nikt z nich nie mógł Dziada zabić.

Znajdowano potem ciała,

Gdzieś na polach porzucone,

Strasznie pokiereszowane,

Czasem kończyn pozbawione.

 

W małej wiosce, tuż przy lesie,

Stała sobie stara chatka.

W niej z swym synem, jedynakiem,

Żyła bogobojna matka.

Jaś był bardzo dobrym dzieckiem,

Do pomocy zawsze skorym,

Grzecznym, miłym i wesołym,

Lecz na głowę trochę chorym.

Czasem ludzie go prosili,

Aby im pomagał w pracy,

On to robił bardzo chętnie,

Wdzięczni byli mu wieśniacy.

 

Raz go ciotka poprosiła,

Bo wiedziała że był gibki,

Aby skoczył na polankę,

I nazbierał dla niej grzybki.

Lecz ostrzegła go nim wyszedł,

Aby wrócił przed wieczorem,

Bo gdy noc by go zastała,

Z strasznym spotka się potworem.

I nim zdąży okiem mrugnąć,

Monstrum skróci go o głowę.

I ogromnym swym tasakiem,

Przetnie Jasia na połowę.

 

Chłopiec wziął kosz wiklinowy,

I wyruszył w straszny las,

Spoglądając wciąż na słońce,

Bo go naglił bardzo czas.

W końcu dotarł na polankę,

Gdzie wśród trawy rosły grzybki,

I kozaki, i maślaki,

Kurki, rydze i podgrzybki.

Młodzian wielce ucieszony,

Począł je do kosza chować,

Tak się zajął ich zbieraniem

Że czas przestał kontrolować.

Opamiętał się dopiero,

Gdy zobaczył oka kątem,

Że słoneczko bezlitośnie,

Chowa się za horyzontem.

Najpierw skulił się ze strachu,

Wstał i ruszył w stronę domu,

Na paluszkach, po cichutku,

Starał się iść po kryjomu.

Nagle potknął się o korzeń,

I na ziemię twarzą padł.

A gdy podnieść się próbował,

I odwrócił wzrok to zbladł.

W ręku tasak, siwa broda,

Oczy wściekłe, dech morowy,

Wyrósł nad nim w całej krasie,

Potwór straszny – Dziad Borowy.

Jaś dygotał jak w malignie,

Zaczął krzyczeć i chciał wstać,

Lec stwór złapał go za włosy,

I się zaczął głośno śmiać.

Ręce związał mu powrozem,

Ciągnąć jął przez mroczny las,

Jasiu sobie uświadomił,

Że nadchodzi śmierci czas.

Począł modlić się żarliwie,

Do Jezuska Cierpiącego,

Swoją śmierć mu ofiarował,

By odkupić Dziada złego.

Aby bestii Bóg przebaczył,

Krwawe zbrodnie i ataki,

I modlitwę tę po lesie,

Niosły drzewa, trawy, ptaki.

 

Dalej trochę, wśród traw gęstych,

Dzielny rycerz wracał z wojny.

Szedł powoli, bez pośpiechu,

Bardzo czujny, lecz spokojny.

Wtem posłyszał sójek trele,

Które z czubka wielkiej sosny,

Dalej, dalej wciąż i dalej,

Prośby Jasia w puszczę niosły.

Ręka Boska woja tknęła,

I zrozumiał ptasią mowę,

Chwycił więc w dłoń ostry topór,

Srebrny hełm wdział na swą głowę.

Z dzikim rykiem wypadł z trawy,

Wprost na Dziada Browego,

Który ciągnął po korzeniach,

Ciało Jasia nieszczęsnego.

Walka niezbyt trudna była,

Dziad po kilku ciosach zbladł,

I z toporem wbitym w czerep,

Niczym kłoda drewna padł.

Rycerz się nadziwić nie mógł,

I zachodził bardzo w głowę,

Bo to przecież niemożliwe,

Że zrozumiał ptaków mowę.

W końcu spokój dał zamysłom,

I rozwiązał gruby sznur,

Którym chłopak skrępowany,

Leżał w błocie niby knur.

Jaś do wioski wrócił migiem,

Rycerz ruszył w stronę swoją,

Niczym piękny, srebrny klejnot,

Pobłyskując lśniącą zbroją.

Dziad zapłacił zaś za zbrodnie,

Ale dzięki Jasia modłom,

Miast do piekła, Bóg do czyśćca,

Wysłał bestii duszę podłą.

Tak więc drodzy przyjaciele,

Gdy was dotknie straszna trwoga,

Lepiej jednak też na co dzień,

Módlcie gorko się do Boga.