Master of Puppets - Rozdział 1.

ROZDZIAŁ 1.

Ktoś wbijał w mój mózg mały, ostry nóż. Raz po raz.

Skalpel?, przemknęło mi przez myśl pomiędzy paraliżującymi falami bólu. Kimkolwiek był obcy, przekręcał narzędzie, siekł nim, wiercił, borował i bawił się, jak skończony sadysta w poszukiwaniu ostatecznego spełnienia. Takie przynajmniej odniosłem wrażenie budząc się tego ranka.

Nie zrozumcie mnie źle, wbrew bólom (do wszystkiego można się przyzwyczaić) czułem się świetnie. Po pierwsze, bo lepiej niż dzień wcześniej, po drugie, bo wogóle się obudziłem. Szczerze mówiąc, nie liczyłem na to, kładąc się wieczorem na kanapie. Zapętlony „Braveheart” na DVD, obserwując jak Mel Gibbson mści śmierć świeżo upieczonej małżonki zarówno na Anglikach jak i zdrajcach we własnych szeregach, poddałem się ogarniającemu mnie zmęczeniu. Umrzeć we śnie, czy można życzyć sobie więcej?

Pewnie! Żyć jak najdłużej. Problem w tym, że kiedyś nadejdzie ten moment. Ten ostatni dzień…

Poprzedniego wieczora tak własnie myślałem. Nie bez powodu zresztą. Mijały dokładnie trzy tygodnie od wizyty u mojej zaufanej (do tego momentu i ani chwili dłużej) lekarki… i jej diagnozy. A raczej wyroku. Abigail (od lat bylismy na „ty”) obwieściła karę śmierci nawet nie mrugnąwszy powieką. Odroczenie? Nic z tego. Trzy tydodnie na uporządkowanie swoich spraw, potem czapa. Wykorzystałem każdą minutę czując się tak żywy, jak nigdy dotąd. Udało się – „just in time”, jak się dziś mówi… Zmęczony lataniną i stresem, ale zadowolony, poddałem się przeznaczeniu stapiając w myślach z Williamem Wallacem i pozwalając fantazji przejąć dowodzenie. Najlepsze na koniec, pomyślałem wtulając głowę w poduszkę. Nie wiem od jak dawna już, po raz pierwszy nie czułem żadnego bólu.

Obudził mnie niewidzialny sadysta bawiący się skalpelem.

A mogło być tak pięknie…

Mimo wszystko nie czułem żalu, jak już wspomiałem, wręcz przeciwnie. Udało mi się oszukać nieuniknione. Tylko jeden jedyny raz, o jeden dzień, może wcale nie ostatni…

Półzakrzepła krew na poduszce stłumiła nieco moją euforię, jednak nadal rozpierała mnie duma zwycięzcy, jakbym własnie wygrał w totto-lottka. Albo lepiej.

Za oknem nadal niepodzielnie panował mrok, ale nie zamierzałem marnować darowanego mi czasu. Bez zwłoki udałem się do łazienki, by po pierwsze zatamować sączącą się z nosa krew, a po drugie, wrzucić garść painkillerów – codzienna rutyna. Zwitki papieru toaletowego w nozdrzach nie dodały mi uroku, a jednak (i mimo przyglądającej się mi z lustra wycięczonej twarzy stojącego nad otwartym grobem skazańca) poczułem się jeszcze lepiej. Nie przeszkadzała mi nawet dziwna wysypka wokół karku. Cokolwiek oznaczała. Gdyby tylko w butelczce painkillerów została choć jedna tabletka, jedna jedyna, byłbym wniebowzięty.

– Trzy tygodnie. Ha! – powiedziałem na głos. Nie wiem dlaczego się odezwałem. Rozmowy ze samym sobą nie należały ani do mych zalet, ani do przywar. Może chciałem tylko usłyszeć własny głos? Upewnić się, że nie śnię, że jeszcze oddycham… Podkreślając wypowiedź odpowiednim gestem dodałem pod adresem lekarki: – Takiego wała! Nie zamierzam zdychać, tylko dlatego, że mi to przepowiedziałaś, pani doktor Antonowa!

Niespodziewanie na myśl przyszły mi słowa innej przepowiedni. Z czasów, kiedy wierzyłem jeszcze w szczęście. Wyobrażałem sobie wtedy życie jako worek prezentów, z którego pozwolono mi czerpać. Do woli… A ona zburzyła moje marzenia. Cyganka na bazarze. Celebrowaliśmy właśnie nasz miesiąc miodowy krążąc z Gośką po Polsce na stopa. Wszystko, czego nam było trzeba, na wyciągnięcie ręki. Reszta w plecaku. Nie pamiętam nawet w jakim to było mieście, za to słowa cyganki, co do litery. Wiem, że to ja naciskałem by wejść do namiotu Madam Olgi. Gośka wzbraniała się, ale w końcu odpuściła. Dla mnie. Niestety… Mówię to nie z perspektywy lat, jakie upłynęły, lecz kilkunastu minut, kiedy przypominająca zeschłą ropuchę, charakterystycznie ubrana kobieta, spojrzawszy na rozłożone karty tarota, niespodziewanie zbladła i oddając nam pieniądze obwieściła, iż czasami lepiej nie znać własnej przyszłości. Byłem na tyle głupi, albo nabuzowany męskim instynktem dominacji, by nalegać; zażądać przepowiedni. Gdybym tylko mógł cofnąc czas… Odsuwając od siebie całą odpowiedzialność Madam Olga obwieściła pełnym smutku głosem, iż nasze szczęście wkrótce dobiegnie końca – w rzeczywistości, stało się dokładnie wtedy, w jej namiocie -, mało tego, nasze drogi rozejdą się. Nie dlatego, że pojawią się inne osoby. Dotrzymamy przysięgi małżeńskiej; rozdzieli nas śmierć! A konkretnie śmierć Gośki. Spotkamy się jednak ponownie. Po dziewięciu ciężkich latach dołączę do żony.

Wtedy zbyliśmy przepowiednię cyganki nieszczerym śmiechem. Pół roku później – staraliśmy się włąśnie o dziecko – zdiagnozowano u Gośki raka trzustki. Nie pomogły moje nadgodziny, ani jej, wszystkie nasze oszczędności, ani pożyczki. Nie pomógł też kredyt. Odeszła w cierpieniach niespełna rok później.

Przed dzwiewięcioma laty… Zdając sobie sprawę z trafności cygańskiej przepowiedni poczułem jak włosy na karku stają mi dęba. Z hakiem, ale jednak…

Któregoś wieczora Gośka nie wróciła do domu. Nie mogąc pogodzić się z dręczącymi ją w wolnych chwilach myślami, pracowała do samego końca. Tego dnia nie miała żadnego terminu. Kiedy spóźniła się o trzy godziny, zacząłem od zaalarmowania jej koleżanek – nadal łudząc się nadzieją. Postawiłem na nogi i je i naszą lekarkę. Ta obdzwoniła wszystkie szpitale w okolicznych miastach. Przesłuchałem telefonicznie każdego pedagoga, z którym miała styczność w pracy, zaczynając od Pały. Nic. Potem przyszedł czas na gliny. Nie pomogli. Niczego innego się po nich nie spodziewałem. Dopiero zaangażowanie prywatnego detektywa, tydzień później, zaowocowało odnalezieniem… ciała Gośki. Jakby rak to było mało, jej oprawca dołożył wszelkich starń, by zamienić ostatnie chwile życia mojej żony w piekło. Nawet po śmierci nie zaznała spokoju. Szczury zbeszcześciły zwłoki do tego stopnia, że moja teściowa zemdlała podczas ich identyfikacji. Mnie też dużo nie brakowało. Nawet ojciec Gośki (wojskowy z powołania) stracił panowanie nad sobą. Tak zacisnął szczęki, że aż zaskrzypiało, skinął głową potwierdzając tożsamość córki, po czym wymaszerował z kostnicy wynosząc w ramionach dopiero co ocuconą żonę.

Szukałem potem Olgi – ogień zemsty w sercu. Nie wiem, co bym jej zrobił, gdybym ją dopadł. Tymczasem winny byłem tylko ja. Czasami myślę, że gdybym wtedy nie nalegał, Gośka nadal by żyła, może mielibyśmy nawet syna. Albo córkę. Nieważne. Bylibyśmy szczęśliwi. Trochę dłużej. Tylko trochę…

– Obiecałeś!

Zdrętwiałem.

Czy naprawdę usłyszałem głos żony?

Niemożliwe. To musiały być wspomnienia. Myślałem o niej i…

– Zawiodłeś mnie! Prosiłam cie tylko o to. Zaufałam ci, a ty mi obiecałeś…

Głos dobiegał z kuchni.

Jednym susem znalazłem się u źródła.

Pusto…

Zajrzałem pod stół, do szafek, za okno.

Nikogo.

Nagle stało się jasne, co powinienem zrobić z nadprogramowym dniem życia. Otrzymałem własnie kredyt, który należało spłacić. Wiedziałem aż za dobrze, o co chodziło Gośce; jakiego słowa nie dotrzymałem. Poddałem się prośbom jej matki i marsowej minie ojca; zgodziłem się na zwykły pochówek, łamiąc złożoną obietnicę.

– Wiem, twoja ostatnia wola… kochanie… Pamiętam naszą rozmowę dobrze. Chciałaś kremacji, ale nie mogłem… Nie dałem rady… Zrozum… Przepraszam, ja…

Odpowiedziała mi cisza.

Gdzieś za oknem budził się nowy dzień, a z nim całe miasto do życia. Wiosna zbliżała się wielkimi krokami, śniegi topniały odsłaniając sterty śmieci i psich odchodów, a pośród szumu wypełniających się z wolna ulic, między sporadyczne dźwieki klaksonów, wplatały się już pierwsze ćwierkania wracającego do letnich gniazd ptactwa.

Ucichły wraz z pierwszymi kroplami deszczu.

Ubrałem się pośpiesznie łyknąwszy uprzednio codzienną dawkę chemii, po czym odszukawszy pamiętnik Gośki (moją lekturę do poduszki z pierwszych lat po odejściu żony) ruszyłem, by wyjaśnic zagadkę jej śmierci.

– Zawiodłem cię, kochanie. Wiem! Ale wynagrodzę ci to…