Sekret Wargów

Dragomir spływał potem, gdy udało mu się wreszcie dostać na górę Mithor. Był to najwyższy szczyt w całej krainie Ikluen. Mężczyzna czuł się dumny mogąc oglądać widoki, których jeszcze nikt przed nim nie widział. Kiedy podziwiał te piękne jeziora, strome granie i wartkie strumyki, zauważył ruch w gęstwinie za nim. Nagle zza jego pleców wybiegł dziki lew i rzucił się na Dragomira.

-Ty skubany, koci pomiocie, myślałeś że mnie upolujesz?! Ryknął przeistaczając się w wielkiego wilka.

* * *

Podczas gdy na górze młody lord ranił lwa, w dole w mieście Kelogrän sir Gentrador ćwiczył szermierkę, gdyż w najbliższym czasie miał się zmierzyć z wieloma zacnymi rycerzami w turnieju zorganizowanym z okazji pięćdziesiątych urodzin króla. Gdy trenował się w fechtunku usłyszał bulgot  odchodów wylewanych do szamba

-Ugh! Skrzywił się.

* * *

-Ugh! Wykrzywił się Dragomir, gdy zobaczył zmasakrowanego przez siebie lwa. Jak najszybciej zakopał zwłoki, żeby nie musieć na nie patrzeć. Po skończonej pracy ubrał się jak na lorda przystało i powrócił do miasta.

 * * *

-Sir Gentradorze– Szlachcic zwrócił się do rycerza -Jak się czujesz przed jutrzejszymi walkami? 

-Och! Bardzo dobrze milordzie. Odpowiedział pogodnie  starszy mężczyzna.

* * *

Następnego dnia miał odbyć się turniej. Do Kelogrän zjechali się rycerze z całego kraju, wśród nich takie sławy jak Friedrich Antrux z Minogrun i Antrison Wilchoß z Inabar. Lecz także młodzi giermkowie i ledwo pasowani rycerze. Przyjechał nawet sam król.

* * *

Gdy turniej się rozpoczął z trybun na pole turniejowe wybiegł młody chłopiec krzycząc i wymachując rękoma.

-Wasza Miłość! Za tobą! Zdążył wrzasnąć, lecz król już osunął się na ziemię martwy. Zza jego pleców wyszedł człowiek w czerni. Nie było wiadomo jakiej jest płci, ponieważ całe ciało zakryte miał przez czarny płaszcz, przemówił.

-Dołączcie do mnie ludzie– syknął -Wasz król nie żyje! Gdy kaptur opadł z jego twarzy, wszyscy wstrzymali oddech. Jego nos był do połowy ucięty, dwie trzecie twarzy poparzone do krwi, uszy ścięte, a oczy czerwone. Był to bowiem Ulrik Drikßozoniq– najokrutniejszy mag na całym Dracosie.