Jak zostać Stróżem

– Aniele boży, stróżu mój…

– … ty zawsze przy mnie stój – ciągnął wraz z Anną, Adrian. 

Z radością i smutkiem odznaczał „ptaszka” w rubryce zakończone. Teraz Ania przejmie wydział harmonii. Trochę szkoda rozstawać się z podopieczną, dużo z nią przeszedł przez te cztery lata. Ale najważniejsze, że się udało. Tak do cholery, tak! Udało! Zrobił to! Wbrew prognozom strategów i taktyków z ministerstwa. Fakt, że dziewczyna trochę się nacierpiała przez ten czas, kiedy sprawował nad nią pieczę, ale dostanie za to kilka punktów po śmierci. Nie ugięła się kusicielom, była wytrwała, często dawała sobie radę sama, bez niczyjej pomocy.

– Obyś tylko teraz tego nie spieprzyła – szepnął na odchodne.

Największą wadą ludzi jest to, że sami sobie wszystko psują, wiedział o tym z własnego doświadczenia. Za życia, stanowił najczęstszą przyczynę własnych problemów. Ciekawe gdzie był wtedy jego anioł stróż?

Stary sony ericsson rozbrzmiał w kieszeni opiekuna brzmieniem mało znanej „Rozmowy z Cutem”, autorstwa polskiego rapera. Na wyświetlaczu pojawił się napis Albert.

– Halo?

– Adrian, długo ci jeszcze zejdzie to pożegnanie?

– Nie, tak naprawdę to już skończyłem. – Obejrzał się w stronę klęczącej dziewczyny.

– To dobrze, bo mamy nowego w Brukseli. Facet ma myśli samobójcze, ale na razie zabroniono nam jakichkolwiek działań, mamy go tylko odwodzić.

– Powinienem wiedzieć coś istotnego?

– Raczej nie, mi w każdym razie nic nie przekazano. Adres zaraz będziesz miał w

sms-ie.

– Ok – mruknął, potakując głową tak, jakby Albert mógł to zobaczyć. Ostatni raz uśmiechnął się do klęczącej przed wizerunkiem Jezusa wychowanki.

– Do zobaczenia po tamtej stronie kochanie – szepnął.

Sms od Alberta przyszedł, gdy tylko stanął w korytarzu.

 

Bruksela – Ambiorixsquare

Jan Vossen, 25 lat

 

Adrian przywołał w myślach adres łapiąc za klamkę drzwi. Zamknął oczy przechodząc przez próg  i przeniósł się na ulice Brukseli.

Nocą okolica prezentowała się wręcz magicznie. Reflektory samochodów krążyły wokoło zielonego placu, ustawione wzdłuż chodnikowych ścieżek lampy oświetlały skwerek smętnym, pomarańczowym światłem.

Zatrzasnął za sobą wejście kamienicy, którego użył do połączenia, po czym ruszył w poszukiwaniu niedoszłego samobójcy.

Grocki siedział na jednej z ławek, ściskając w ręce tulipana wykonanego z rozbitej butelki piwa. Wzrok wbijał w odsłonięty nadgarstek lewej ręki. Adrian kucnął spoglądając mu w oczy. Po krótkiej rewizji wspomnień pozwolił sobie na zjadliwy uśmieszek. Nie znalazł tam żadnych poważnych urazów, chłopak najwidoczniej należał do grupy nieszczęśliwie zakochanych romantyków, którzy roili się ostatnimi czasy na ziemi, niczym plaga komarów w amazońskiej dżungli, a dla samych stróży byli jednakowo irytujący.

– Chłopie, wstawaj -zaczął drwiącym głosem. – Jesteś w kwiecie wieku, masz pracę, mieszkanie, dziewczynę też ci się jakąś znajdzie. A tą rudą sasetkę olej, jeszcze będzie żałować.

Jan zdawał się nie reagować na podsuwane myśli, ręka stróża delikatnie wypchnęła resztki Carlsberga z rąk desperata. Szkło rozsypało się na chodniku.

– Mówię ci chłopie. Nie ma się co załamywać – powiedział podnosząc gościa z ławki i poprawiając kołnierz jego własnymi rękoma.

– Boże święty, co ja wyprawiam? – mruknął do siebie ogłupiały chłopak.

Adrian rozpromieniał widząc, że podsunięta sugestia daje pozytywny efekt.

– No właśnie! Jutro masz wolny dzień, więc zamiast podcinać sobie żyły lepiej idź się gdzieś zabawić. Do klubu albo na dyskotekę, a – machnął ręką – albo nawet zwyczajnie do baru zalać pałę. Może poznasz tam jakąś fajną cziksę, tylko broń Boże jej przelecieć i się ulotnić. Za to są punkty karne na górze – wskazał palcem zachmurzone niebo.

Jan odetchnął głęboko. Miał wrażenie jakby całe przygnębienie ulatywało z niego niczym para ze szklanki herbaty. Będzie dobrze, wielu ludzi ma znacznie gorzej, a mimo to jakoś sobie radzą.

Wsiadł do nadjeżdżającego autobusu, zajmując miejsce przy oknie. Po przejechaniu kilku przecznic zeskoczył z fotela, kierując się do kabiny kierowcy. Zapomniał biletu, lecz kontrolerzy szczęśliwie pojawili się dopiero przystanek dalej.

Adrian skrzyżował ręce na piersi skórzanej kurtki kręcąc głową.

– Czy ja naprawdę muszę mu o wszystkim przypominać?

 

***

 

Nocna lampka i płynąca z głośnika muzyka nadawały nowemu mieszkaniu Pler Bonet czaru jazzowej kafejki rodem z Paryża. Skulona w fotelu właścicielka zakręciła winem po ściance kieliszka, przywołując gorzkie wspomnienia.

Jeszcze kilka tygodni temu leżała na szpitalnym łóżku, będąc pewna, że nie obudzi się, jeżeli jeszcze raz pozwoli sobie na sen. Jej stan był niestabilny, jak u większości narkomanów. Widziała jak walczący o jej życie lekarze bezradnie rozkładają ręce. Jej organizm był maksymalnie przyspieszony, a mimo to serce pukało jak we śnie. Gdyby wiedziała, że tak to będzie wyglądać, nigdy nie pozwoliłaby się namówić koleżankom na tego węgorza. „Uzależniają się debile, trzeba wiedzieć jak grzać.” – mówiły jej. Niestety, wada serca Pler wywołała atak za pierwszym razem. Wystarczył jeden jedyny raz, jedna tylko próba, by wylądowała w szpitalnym łóżku, a ostatecznie za bramą cmentarza. Miała rację, tamtego wieczora się już nie obudziła, na pewno nie w taki sposób, jaki by sobie życzyła.

Wzięła mały łyk wina, nim odstawiła lampkę z powrotem na stolik i wtuliła głowę w kolana.

Ciekawe czy przyjdzie? – pomyślała, patrząc na tarczę wiszącego nad drzwiami zegara. Za pięć dziewiętnasta. Na pewno przyjdzie, jeszcze żaden nie opuścił spotkania, choć ten już się trochę spóźnia.

Rozległo się pukanie do drzwi. Nim zdążyła krzyknąć „otwarte”, przybysz nacisnął klamkę i po chwili w drzwiach salonu pojawił się wysoki, młody mężczyzna o jasnej karnacji i ciemnym, równo przystrzyżonym zaroście. Uznała, że skórzana kurtka, którą miał na sobie pasuje do jego wizerunku; miał dobry gust.

– Adrian. Adrian Dobry – oznajmił wyciągając przyjaźnie rękę. – Pler Bonet, mam rację?

Dziewczyna uśmiechnęła się przyjmując dłoń.

– Zgadza się, miło mi poznać.

– Jak się podoba nowe mieszkanie?

– Całkiem wygodne – odparła zdawkowo.

– Ale? – ciągnął starając się wyciągnąć problem, który wyczuwał tuż pod jej skórą. Pler wyglądała na zakłopotaną. Zaciskające się na piszczelach ręce pobielały jeszcze bardziej.

– Nie wiem jak to ująć…

– To wszystko jest takie dziwne – podsunął, nieznacznie unosząc przy tym głowę.

– Dokładnie.

Adrian spojrzał w schowane za szkłem okularów zielone oczy blondynki.

– No to nie martw się – próbował ją uspokoić. Wiedział, że sytuacja z jej perspektywy nie wyglądała różowo. Zupełnie jakby w jednej chwili została jeńcem wojennym, któremu niby nic nie grozi, ale nie wiadomo, co go czeka, a do domu daleko. – Jestem tu po to, żeby ci pomóc. Ale na początek wypadałoby się ubrać, co? Nie wyjdziesz chyba boso na miasto?

Zawstydzona dziewczyna podkuliła palce nóg. Spodziewała się gościa, a nie pomyślała nawet żeby założyć coś gustowniejszego niż ten ohydny, granatowy dres.

– Wychodzimy gdzieś? – zapytała zdziwiona.

– Oczywiście. Chyba już się dość tutaj nasiedziałaś? – oznajmił chowając ręce w kieszenie kurtki.

Istotnie. Kilka ostatnich dni spędziła sama nie wystawiając nosa za drzwi. Wyjście na zewnątrz dobrze jej zrobi, a sam Adrian wydawał się dość sympatyczny.

– A dokąd się wybieramy?

– Na romantyczną kolację – wyraz twarzy stróża przybrał odcień udawanej nonszalancji.

Blondynka spojrzała na niego pytająco.

– Ha, ha wiedziałem, że tak zareagujesz. Spokojnie, wszystko ci wyjaśnię na miejscu. A teraz leć się przebrać, zaraz idziemy do pracy.

Do pracy? Pod jasną blond główką piętrzyła się masa pytań, lecz mimo wszystko postanowiła zaufać nieznajomemu. Wzięła głęboki oddech i bose nogi poczłapały do sypialni w poszukiwaniu skarpet.

 

***

 

Ramzes nie był najpopularniejszym lokalem w mieście i to właśnie Adrianowi podobało się w nim najbardziej. Kiedykolwiek się tu pojawiał, zawsze znalazło się wolne miejsce przy stoliku, a tortilla przyrządzana przez Turka o krzywym wyrazie twarzy, smakowała jak nigdzie indziej. Pler nie była tak głodna jak stróż. Zamówiła jedynie małą colę.

– To – zaczęła, wodząc wzrokiem po ścianach – w twoim mniemaniu może zakrawać na romantyczną kolację?

Chłopak uśmiechnął się, przełykając kolejny kęs wypełnionego baraniną placka.

– Nie, no, co ty? Nawet ja nie jestem takim barbarzyńcą, żeby zapraszać kogoś na randkę do byle dziury z kebabem. – Sięgnął do wewnętrznej kieszeni kurtki wyjmując z niej kopertę. – Romantyczna kolacja jest tu.

Pler spojrzała na kopertę z zaciekawieniem. Była dość gruba i sztywna, z pewnością zawierała w sobie więcej niż tylko jedną kartkę.

– Co to takiego?

– Twoje pierwsze zlecenie maleńka.

– Zlecenie? – zapytała.

Stróż wstrzymał się z odpowiedzią, aż przełknął trzymane w ustach jedzenie, za co Pler podziękowała mu w duchu. Nie znosiła, gdy ktoś wypowiadał się przy niej z pełnymi ustami.

– Tak, zlecenie – odparł popijając posiłek jej colą. – Był już u ciebie ktoś, prawda? Całą tą ceremonię poznania masz już chyba za sobą? To znaczy – chciał by zabrzmiało to możliwie delikatnie, ale i naturalnie zarazem. – Wiesz, że nie żyjesz prawda?

– Tak – odpowiedziała ze spokojem.

– I oznajmiono ci już, że zostałaś stróżem? Opiekunem, sumieniem czy jakkolwiek wolisz to nazywać.

Skinęła głową.

– No i super. Miałaś już czas żeby to wszystko przetrawić a teraz trzeba będzie się trochę

pomęczyć. – Klasnął energicznie w dłonie.

– Ale Adrian. – Zdziwiła sie tym, jak łatwo przyszło jej wypowiedzenie tego imienia. – Nie wiem czy dam sobie radę.

Koścista ręka ujęła smukłe palce dziewczyny.

– Spokojnie Pler. Cały czas będę z tobą, nie masz się czego bać. Jeżeli chcesz to zdradzę ci pewną tajemnicę. Widzisz, po twojej śmierci, wybrano cię na stróża, ponieważ wykryto w tobie niezwykłe zdolności, które uaktywniły się w momencie twojego zejścia. Kiedy będziemy na miejscu, podświadomie będziesz wiedziała co robić. Ja jestem tu tylko dlatego, żeby pomóc zrobić ci pierwszy krok.

– Znaczy, dać takiego kopa na rozpęd?

– Dokładnie – uśmiechnął się. – Zobaczysz, że po wszystkim nawet się lepiej poczujesz, ba nie będziesz się mogła doczekać kolejnych wezwań.

– No dobrze – odparła nie wierząc do końca w swoje umiejętności, ale brak wątpliwości stróża świadczył raczej o tym, iż można mu zaufać.

– Chcesz gryza? – zapytał wyciągając ku niej smakowicie zwiniętą tortillę.

Na twarz blondynki wypłynął uśmiech. Z nieukrywaną chęcią wgryzła się w soczyste mięso, wyobrażając sobie, że właśnie smakuje swe nowe życie.

 

***

 

Wyszli na zewnątrz. Pler otwierała kopertę z lekkim niepokojem, niczym licealista odbierający wyniki egzaminu maturalnego. Treść czytanego listu wydała jej się niedorzecznie śmieszna i zapewne kilka dni temu uznałaby ją za ponury żart. Teraz nie wiedziała, co o tym myśleć.

Adrian wydawał się być spokojny i wyluzowany. Swoje zapoznanie z nowym życiem miał już dawno za sobą. Była mu wdzięczna, iż nie litował się nad nią, ani nie próbował pocieszać. Lekkość z jaką podchodził do sprawy dodawała jej pewności siebie. Jeżeli twierdzi, że pierwsze zadanie to błahostka, to faktycznie tak musi być.

– No dobra idziemy? – zapytał.

– Jak to idziemy? Budapeszt leży jakieś kilkaset kilometrów stąd.

– Przepraszam zapomniałem, ty jeszcze nie wiesz jak skakać – cmoknął przez zaciśnięte zęby.

– Skakać?

– No, przenosić się – zakręcił ręką w powietrzu. – Jakby ci tu… dobra po prostu użyjemy drzwi. Jak ci nie wyjdzie za pierwszym razem, to sam nas przeprowadzę.

Pler nie przestawała patrzeć na niego jak na dziwaka. Przeszli do wąskiej alejki. Wzrok stróża przykuły drzwi wejściowe kamienicy. Szarpnął za klamkę, bloczek w zamku bronił dostępu, lecz po chwili odskoczył do tyłu.

– To całkiem proste. Skupiasz się na adresie, pod którym chcesz wylądować – położył rękę dziewczyny na klamce – i przechodzisz.

– A jeżeli ktoś mnie zobaczy? Przecież taki teleport musi zwrócić czyjąś uwagę.

Stróż sapnął ciężko.

– Później ci wytłumaczę, wchodź.

Zamknęła oczy, drzwi otworzyły się, przyjemne ciepło otuliło opiętą pończochą łydkę, w powietrzu pojawił się delikatny zapach męskich perfum. Otworzyła oczy. Ulica za jej plecami zniknęła. Stała teraz w skromnie, ale i przestrzennie urządzonej kawalerce. Wieszak zapraszał gości do oddania płaszczy, a nad szeroką komodą wisiało oprawione w drewnianą ramę lustro. Stojący przed nim mężczyzna nieudacznie próbował zawiązać czerwony krawat.

– Świetnie ci poszło. – Ręka stróża poklepała ją po ramieniu.

– Mój Boże! Faktycznie, udało mi się! – urwała momentalnie, zakrywając rękami usta.

– Spokojnie on cię nie słyszy.

– No właśnie. Nie słyszy, nie widzi. Ale czemu nie odwrócił się, kiedy użyłam drzwi?

– Jest zajęty krawatem – wyjaśnił. – Ale tak czy owak widziałby tylko ich ruch. Dlatego możliwie staramy się wybierać odludne miejsca. Jak ktoś widzi klamkę, która nagle się sama naciska może zacząć panikować. Oczywiście są jeszcze inne sposoby na przeniesienie. Ja pokazałem ci ten gdyż jest najprostszy do wykonania. Z czasem pewne rzeczy zaczniesz pojmować podświadomie, „to” będzie tak miało być i basta, nie będziesz się nad tym zastanawiać.

Pokiwała głową.

– No dobra. I co teraz?

– Spójrz na niego – łypnął w kierunku właściciela mieszkania. – Czujesz to?

Pler zlustrowała dokładnie postawę mężczyzny. Smukłe dłonie niemal instynktownie złapały go za nadgarstki, prowadząc całe wiązanie w gustowny Windsor.

Adrian mruknął z aprobatą.

– Brawo. Twój pierwszy dobry uczynek w służbie Stróża .

– Chyba jednak wole określenie Opatrzność – odparła z uśmiechem.

– No dobra pani Opatrzność, koleś od dwóch tygodni modli się, żeby to spotkanie wypadło tak, jak powinno, więc teraz ty się wszystkim zajmujesz, a ja sobie popatrzę – stwierdził rozkładając się na fotelu w salonie.

Szpilki Opatrzności stukały, przechodząc z pokoju do pokoju. Każdy drobiazg musiał być dopracowany na wizytę Edit, która miała się niebawem pojawić.

Adrian przypatrywał się wszystkiemu z rozbawieniem. Pomiatanie i instruowanie Vida szło dziewczynie znakomicie. Ciekawe czy za życia też tak rozstawiała wszystkich po kątach? Wyglądało jakby miała to we krwi.

Schowane za szkłem okularów zielone oczy rozszerzyły się w oburzeniu, kiedy zajrzała do lodówki, znajdując w niej schłodzony czteropak Carlsberga.

– Co to ma być? Piwo, do kolacji?

– Zajrzyj mu w oczy – krzyknął z salonu Adrian.

– Ale po co?

– Przekonaj się. Może to wcale nie taki zły pomysł.

Pler podążyła za radą, znajdując w oczach mężczyzny jeżdżącą na deskorolce Edit. Faktycznie, nie wygląda na wielbicielkę drogich trunków. Nieprawdopodobne, że zgodziła się wyjść do teatru.

– No i? – Adrian stanął za jej plecami.

– Nic z tego nie rozumiem. Przecież oni w ogóle do siebie nie pasują.

Stróż wzruszył ramionami.

– Podobno różnice się przyciągają. Ale ty zadbałaś o to żeby wszystko poszło jak trzeba, krawat zawiązany, pokoje przygotowane. Koleś o niczym nie zapomniał, możemy spadać.

– Jak to? – zdziwiła się Pler. – A jak odwali coś w trakcie spotkania?

– No to dupa – roześmiał się. – Widzisz my nie jesteśmy tu po to żeby ich niańczyć, tylko żeby im pomagać. W poleceniu było dokładnie napisane: Pomoc w przygotowaniach, nie: Ślęczenie nad podopiecznym przez całą noc. Teraz ma wolną rękę, zrobi, co będzie chciał.

Westchnęła z żalem, gdy właściciel mieszkania zamykał za sobą drzwi.

– Kwiaty! – krzyknęła mając nadzieję, że usłyszy.

 

***

Kiedy wrócili do mieszkania, Pler czuła się jak nowo narodzona. W pewnym sensie, nawet tak było. Zrzuciła buty i klapnęła na łóżko, jej nowy przyjaciel oparł się o ścianę. Nie musiał pytać jak było, uśmiech i pokraśniałe na twarzy rumieńce zdradzały wszystko. Pierwszy dzień w obowiązku stróża (bo wolał to określenie), udał się fantastycznie.

Pler, cała roztrzęsiona z emocji, nie potrafiła opanować się ani na chwilę. Adrian nie przerywał, chciał, aby wykrzyczała światu wszystko, co leżało jej w głowie i w sercu.

– Nie podejrzewałam, że to może być takie ekscytujące.

– Kilka godzin temu nie pomyślałabyś, że coś takiego może być w ogóle realne – dodał zjadliwie.

– Tak, to prawda. – Jej głos przybrał barwę wyznania oszusta przyznającego się do winy. Wstydziła się za siebie i stan, w który pozwoliła sobie popaść ostatnimi dniami. Za długo użalała się nad sobą, za długo chodziła wystraszona. Dzięki Adrianowi wracała do życia.

– Muszę już iść, ale odezwę się jeszcze. Masz już komunikator?

– Jaki komunikator? –zapytała.

Koścista ręka sięgnęła do kieszeni kurtki, wyciągając z niej stary model sony ericssona.

– Na przykład taki. Ja akurat używam telefonu, ale mój znajomy nosi ze sobą ipoda. Można też używać zeszytu, albo notatnika, ale jest to strasznie cienki sposób, bo wszystko trzeba czytać.

– No to nie mam.

– W takim razie daj znać jak już będziesz miała. Wszystko działa podobnie jak skok. Skupiasz się na konkretnej osobie i wysyłasz wiadomość. Aha, jeszcze jedno. W skrzynce znajdziesz kolejne zlecenia, nie zapomnij ich przejrzeć.

Pożegnał się i zniknął za drzwiami. Pler opadła na miękkie poduchy pościeli. Śmiała się i nie potrafiła przestać. To było jej nowe życie, nowe, lepsze, tu i teraz.