Blady zachód - krótkie

Kiedy Jack spoglądał w ten blady zachód, z jakąś głupią nadzieją, i tak w głębi serca wiedział, że już nic nie powróci.

– To wszystko przez Boga – pomyślał z goryczą. Na jego czole pojawiły się nieznaczne krople potu, mieszające się ze świeżą krwią.

Wciąż nie przestawał spoglądać w zachodzące słońce.

– Nie, to wszystko przez głupotę ludzką – dodał po chwili. I zaczął rozmyślać o zejściu z tego przeklętego wzgórza.

Jeszcze tylko ostatnie spojrzenie.

Zapamiętał tę przewróconą szklankę, w której znajdowała się czarna z pianką.

– Ile bym dał, aby taką wypić – pomyślał Jack, po czym zszedł ze wzgórza. I kolejny już raz wiatr przywiał woń ohydnej spalenizny.

– Przeklęci ludzie… – zasyczał Jack, wędrując krętą ścieżką – Gdyby wszyscy przemienili się w prawdziwe ghule takie jak ja, zanim bomby opadły, świat wglądałby zupełnie inaczej. Ach, przeklęci ludzie…

Jack ruszył w stronę ruin swego domu.

– Dym… – spojrzał w górę – Cholerny dym zasłania gwiazdy! Ach, przeklęci ludzie… odebrali nawet radość z oglądania gwiazd…