Ognicho

– Zanieś talerze i sztućce – powiedziała do syna jego mama.

 

– Dobrze, mamo.

 

Wyjął talerze i sztućce z szafki i zaniósł do ogrodu, gdzie jego tata już piekł kiełbaski na grillu, które mieli zjeść na kolacje. Położył je na stole i podszedł do grilla.

 

– Ile trzeba jeszcze czekać?

 

– Niedługo. Prawie już są. Idź po siostrę. – Spojrzał na syna. – A właściwie to gdzie ona jest?

 

– Pewnie w swoim pokoju – wzruszył ramionami. – Jak zawsze.

 

– No, tak, pewnie tam siedzi. Idź po nią.

 

– Dobrze – rzekł zrezygnowany i poszedł. Nie miał najmniejszej ochoty iść do jej pokoju. Nie to, żeby jej nie lubił, nie lubił w niej tego jednego, że ciągle i nieustannie, gdyby jej nie stamtąd wyciągać, siedziałaby w nim, nieraz całymi dniami. Wychodziła naprawdę tylko wtedy, kiedy musiała.

 

Teraz także była w swoim pokoju, jakżeby inaczej. Stała w oknie – jak to miała w zwyczaju, kiedy było ognisko lub choćby grill i nie ona go pilnowała – i przyglądała się ogniowi. Nie lubiła, kiedy to nie ona go pilnowała, ponieważ nie mogła mu się z bliska przyglądać, wpatrywać w niego; ognia z grilla, także nie lubiła, bo był mały i ledwie widoczny – o ile widoczny, bo zwykle to tylko iskry – z okna jej pokoju i uważała go za marną namiastkę prawdziwego ognia, dlatego nie żałowała, że nie jest na miejscu taty, a mimo to patrzyła w niego i denerwowała się, kiedy ktoś go jej zasłonił, ponieważ wychodziła z założenia, że lepsza namiastka od niczego. Ze swoją pasją do ognia wolała się nie ujawniać, gdyż bała się, że inni jej nie zrozumieją, a może nawet stwierdzą, że to coś chorobliwego i wyślą ją do psychologa. Z tych powodów najbardziej lubiła, kiedy to ona pilnowała ognia, ponieważ wtedy mogła się w niego bezkarnie wpatrywać i przyglądać ile jej się podobało. Nikomu nie pozwalała wtedy czegoś z nim zrobić, a żeby niczego nie podejrzewali, mówiła, że to jej ogień i ona go pilnuje. Czasami była zbyt natarczywa, ale to wystarczało jej zachować władzę nad ogniskiem. A kiedy nie było żadnego ognia, używała jednej z zapalniczek, których zapas kupiła i trzymała w tajemnicy. Nie używała zapałek, bo były według zbyt niebezpieczne.

 

Kiedy jej brat zapukał do drzwi jej pokoju, odwróciła się zdezorientowana i zdenerwowana, że jej przerwano.

 

– Paulina, chodź już, zaraz będą.

 

– Co? – Nie zrozumiała o co mu chodzi.

 

– No, kolacja, kiełbaski z grilla.

 

– Aaa, to, już idę – powiedziała, ale nie ruszała się z miejsca, czekając, aż kroki brata ucichną na dole. Dopiero wtedy zrobiła jakikolwiek ruch, po czym wyszła z pokoju i zeszła do ogrodu.

 

– Paulino , dlaczego tak ciągle przesiadujesz w swoim pokoju? Co ty tam takiego zajmującego robisz?

 

– Bo lubię.

 

– Ale co ty takiego tam robisz?

 

– Uczę się.

 

– Uczysz się? Przecież są wakacje.

 

– W wakacje czytam lub leże na łóżku i leniuchuję.

 

– A czemu nie pójdziesz do którejś koleżanki albo nie zaprosisz? Nie czujesz się samotna?

 

– Nie czuję się samotna, a wszystkie koleżanki gdzieś wyjechały. – Jedno i drugie było prawdą. Z ogniem nigdy nie czuła się samotna.

 

– Ech, dobrze – westchnęła mama zrezygnowana, zatroskane spojrzenia rodziców się spotkały i porozumiały, że trzeba będzie z córką porozmawiać.

 

Wieczorem, leżąc na łóżku, myślała o tym, co chciała zrobić i czekała, aż będzie odpowiednia pora do wykonania tego. Miała żądzę do spełnienia i plan jak ją zaspokoić. Widok słabego ognia na grillu, który pojawiał się tylko od czasu do czasu, rozbudził w niej tę żądzę, żądzę większego ognia.

 

Nie chciała zrobić zwykłego, małego ogniska, jakie raz za czas robiła, kiedy nikogo nie było. Tym razem chciała zrobić ognicho, prawdziwie wielkie ognisko.

 

Leżała i czekała na odpowiednią porę, sprawdzając godzinę na komórce.

 

Kiedy wybiła północ zeszła na dół, wzięła klucze do szopy i do niej poszła.

 

Otworzyła jej drzwi i stanęła w nich, rozglądając się za zapałkami.

 

– Gdzie one są? Przecież na pewno gdzieś je tutaj zostawiła. – Znalazła je na półce z narzędziami. Wzięła je, a także drobnego drewna na rozpałkę.

 

Rozpaliła ognisko, tam gdzie zawsze, koło szopy, przyniosła większego, kominkowego drewna, które było złożone obok szopy z drugiej strony i dołożyła do ognia. Zrobiła tak jeszcze parę razy, aż ogień był dla niej zadowalająco duży. Wtedy usiadła na trawie obok niego i patrzyła jak się pali.

 

Siedziała i wpatrywała się zafascynowana w niego, jak płonie równym, słabo chwiejącym się, płomieniem wymierzonym w bezchmurne, rozgwieżdżone niebo, w jego barwy, którymi promieniał, od żółci przez pomarańcz do czerwieni, w jego iskry, którymi strzelał w gwiazdy.

 

W tym samym czasie zerwał się wiatr, ogień zaczął chybotać się na wszystkie strony i parę iskier przeleciało na drzewo, które rosło za szopą, osmalając je. Wiatr się nasilał, chybotanie ognia narastało, porwanych iskier było coraz więcej, w końcu kora drzewa oraz najniższe gałęzie zapaliły się. W szybkim czasie powstała z niego wielka pochodnia i od niego ogień rozprzestrzeniał się na dalej, najpierw na szopę i najbliższe drzewa potem drzewo kominkowe i dalej rosnące drzewa. Ogniem zajęła się także trawa, rosnąca dookoła ogniska, dziewczyny i szopy.

 

Paulina tego nie zauważała, albo zauważała, ale nie widziała w tym zagrożenia lub ją to nie obchodziło czy, po prostu, i tak nie miało znaczenia. Dla niej liczył się tylko ogień, on był najważniejszy; by był jak największy.

 

Kiedy jej rodzina zorientowała się, że coś się dzieje i zeszła do ogrodu, żeby to sprawdzić, było już za późno.

 

Ogień zajął już jej ubranie i ciało oraz większość ogrodu, wiatr zaczął go przenosić także do sąsiadów.

 

Paulina zafascynowana wpatrywała się w ogień na swoim ciele. Nie czuła bólu, zbyt wielka była jej fascynacja.

 

Rodzina chciała ją ratować, ale sami nie mogli ugasić tak dużego pożaru, a strażacy i tak by nie zdążyli. Więc stali jak słupy soli, nie mogąc się ruszyć, żeby próbować ratować Paulinę albo zadzwonić po strażaków.

 

Stali i gapili się. Jej brat i ojciec patrzyli z niedowierzaniem i strachem na widok, który mieli przed sobą, a mama płakała i zasłaniała oczy ręką, wtulona w ramię ojca.

 

W oddali rozległy syreny strażackie. Pewnie sąsiedzi zadzwonili, przemknęło im przez głowę, ale nadal nie ruszali się z miejsca.

 

A Paulina nadal tam siedziała, nieświadoma tragedii swoich bliskich, i z tą samą fascynacją wpatrywała się w ogień. Tylko on się liczył.