Mumia, panie pierwszy sekretarzu

– Może pan wejść.

Profesor Janicki ocknął się z zamyślenia. Siedział na niewygodnym krześle już ponad godzinę i zdążył zrobić w myślach rachunek sumienia, ale nawet to nie pomogło mu znaleźć jakiejkolwiek sensownej przyczyny wezwania do siedziby partii.

Sekretarka w rogowych okularach i szarej wełnianej garsonce, siedząca do tej pory za biurkiem i tłukąca zawzięcie w klawiaturę maszyny do pisania, wykręciła kartkę, włożyła ją do skoroszytu, i wstając od biurka, spojrzała na profesora, jakby z ponagleniem. Ten zerwał się z krzesła i oboje podeszli do ogromnych dębowych drzwi. Sekretarka zapukała. Rozległo się głośne „Wejść”. Otwarła drzwi, wpuszczając gościa przed sobą. Położyła skoroszyt na mahoniowym biurku pierwszego sekretarza i bez słowa wyszła, cicho zamykając za sobą drzwi.

Profesor Janicki stanął obok krzesła niepewny, co powinien teraz zrobić.

– Siadajcie, obywatelu! – rozległ się stanowczy głos zza biurka.

Janicki natychmiast usiadł. Na usta cisnęły mu się pytania, ale nie ośmielił się odezwać. Nie do Władysława Gomułki. Czekał bez słowa, obserwując, jak pierwszy sekretarz czyta jakiś dokument. Dopiero po paru minutach przywódca spojrzał na gościa i zapytał:

– Podobno jesteście, towarzyszu, najlepszym specjalistą od tych wszystkich staroci.

Profesor nie do końca rozumiał, o jakie starocie chodzi Gomułce, ale wiedział, że władzy nie należy drażnić, więc odpowiedział dyplomatycznie:

– Jestem archeologiem i egiptologiem z trzydziestopięcioletnim stażem…

– Wiemy – przerwał mu pierwszy sekretarz – dlatego właśnie mamy dla was zadanie. Otóż prezydent Egiptu Naser postanowił zacieśnić nasze stosunki i zaproponował wymianę dóbr kultury. My im tam do Egiptu poślemy nasze zbroje husarii, ażeby społeczeństwo tamtejsze poznało nasze chlubne dzieje, a oni przyślą nam wystawę jakichś starożytnych skorup i mumię. Wystawa zaczyna się pierwszego maja zaraz po pochodzie i będzie trwała cztery tygodnie. Jest tylko jeden niepokojący szczegół. Koło tej nieszczęsnej mumii narosło mnóstwo legend i plotek, nazywają ją wyklętą mumią.

– Wyklęta mumia? Czy mowa o mumii księcia Naara? Przez nią zginęło podobno kilkunastu ludzi.

– Milczeć! – Gomułka ze złością walnął pięścią w biurko. – Właśnie po to wezwaliśmy obywatela, żeby mi tu żadna imperialistyczna gazeta nie wydrukowała kolejnych plotek. Nie ma czegoś takiego, jak klątwy, czary i inne gusła. A wy, towarzyszu, zwłaszcza wy, powinniście to wiedzieć. Dlatego jesteście za tę mumię odpowiedzialny osobiście. Do tej pory mumia znikała tylko w krajach zgniłego kapitalizmu. Zawsze potem odnajdywała się z jakimś trupem w objęciach, ale tutaj tak nie będzie, o nie! Nie dopuścimy do tego, żeby wrogowie ludu mordowali obywateli, a potem wplątywali mumię w swoje ciemne interesy. Mumia nie ma prawa zniknąć. Będziecie jej pilnować osobiście, inaczej zamiast awansu czeka was wyrok. A będzie to wysoki wyrok za działanie na szkodę państwa ludowego. Oj, wysoki.

– Oczywiście bardzo chętnie podejmę się tego zadania, ale nawet ja muszę spać, jeść czy wyjść do ubikacji. Dostanę kogoś do pomocy?

– No tak, spać musicie… – Gomułka zamyślił się na minutę i zawyrokował. – W czasie trwania wystawy ustawimy tam dwóch milicjantów. To w sumie dobrze wygląda, że milicja obywatelska stoi też na straży kultury, taaak… A wy wtedy się wyśpicie. Ale od chwili zamknięcia muzeum mumia jest pod waszą opieką i radzę tego nie spieprzyć, bo marny wasz los, zrozumiano?

***

– Naprawdę musisz przez cztery tygodnie pracować na nocną zmianę? Jak jakiś cieć? Oni nie mają dla ciebie za grosz szacunku.

Gertruda Janicka spojrzała z czułością na posiwiałe skronie męża. Dla niej był to jawny brak poszanowania dla dorobku profesora, ale ten był urodzonym optymistą i widział sprawę w szerszym kontekście.

– Ależ duszko, popatrz na to inaczej. Uznano mnie za najlepszego polskiego egiptologa, to wyróżnienie. Będę miał możliwość przez cztery tygodnie przebywać z arcydziełami kultury antycznej i osobiście zbadać słynną wyklętą mumię.

– Tego się boję. Sam mówiłeś, że w Paryżu, Brukseli, Amsterdamie i w paru innych europejskich stolicach zdarzały się niewyjaśnione morderstwa i zawsze zamieszana w nie była wyklęta mumia.

– Trudziu, Gomułka to parweniusz, ale miał sporo racji, kiedy powiedział, że komuś zależy, żeby łączyć morderstwa z mumią. Sama mumia przecież nic nie może zrobić, ale w rękach handlarzy antykami albo mafii może posłużyć jako pretekst do pozbycia się kilku niewygodnych ludzi. Pewnie wykorzystali legendę, że książę Naar zakochał się w ubogiej dziewczynie z ludu. Chcąc uczynić ją swoją jedyną żoną, otruł poprzednią, za co został skazany na śmierć i przeklęty. Odtąd nie miał znaleźć ukojenia nawet po śmierci. Trochę to podejrzane, że zamiast przeprowadzić śledztwo i ustalić, kto naprawdę mordował te kobiety, wszystko zwalano na Bogu ducha winną mumię. Na szczęście my nie mamy ani mafii, ani gangów, więc niczego nie musimy się obawiać. Te noce to będzie dla mnie święto, bo będę mógł wzbogacić moją wiedzę o kolejne doświadczenie. Wszystko się dobrze skończy. Obiecuję.

– Oby, kochany, oby.

***

Profesor spędził już dziesięć nocy na obserwacji i badaniu sarkofagu, który zachowany był w nadzwyczaj dobrym stanie. Wszystkie ozdoby i hieroglify były wyraźne, a kolory tak świeże jakby malowidła zostały wykonane sto lat temu, a nie ponad cztery tysiące. Dla profesora sama możliwość czytania inskrypcji była odświeżająca jak powiew morskiej bryzy. W końcu nie codziennie ma się możliwość dotykania przedmiotów tak cennych.

Obiekt badań ustawiony został w głównej sali muzeum, tej ze szklanymi świetlikami. Pośrodku spoczywała mumia, a wieko sarkofagu leżało na postumencie obok. Sam sarkofag po obu stronach pokryty był rzędami hieroglifów i Janicki, po przeczytaniu, skopiowaniu i zrobieniu notatek z jednej ze stron, właśnie zabierał się do studiowania hieroglifów wyrytych po drugiej stronie. Nie musiał się spieszyć, miał na badania jeszcze prawie trzy tygodnie. Niestety, awaria prądu, kolejna w tym tygodniu, skutecznie przerwała mu pracę. Mężczyzna usiadł na krześle, widocznym w półmroku tylko dzięki górnym świetlikom, zza których widać było księżyc w pełni, wyciągnął z kieszeni batystową chusteczkę i zaczął nią przecierać okulary. Wówczas usłyszał szmer. Spojrzał w kierunku otwartego sarkofagu i zamarł. Mumia właśnie podnosiła się o własnych siłach do pozycji siedzącej. Profesor nie zareagował z oczywistego powodu. Strach odebrał mu głos i sparaliżował go na tyle skutecznie, że nie był w stanie się ruszyć. Dzięki temu miał okazję wysłuchać żałosnej skargi mumii.

Okazało się, że parę szczegółów nie zgadzało się z ogólnie znaną legendą. Istniało odkupienie, ale okazało się ono nieosiągalne. Oryginalna wersja klątwy mówiła, że książę nie zazna spokoju, dopóki nie rozkocha w sobie kobiety. Jest jednak haczyk. Mumia ma na to tylko dwie noce w czasie majowej pełni księżyca. Jeśli kobieta nie zakocha się w mumii i nie wyzna miłości w ciągu tego czasu, wówczas umrze w ramionach księcia, a on pozostanie nieruchomy przez kolejny rok.

– Ty mówisz po polsku? – To były pierwsze słowa, które wymówił profesor, kiedy jego ciało zaczęło znowu funkcjonować.

– Po śmierci rozumiemy każdy ziemski język.

– Czy mnie również zabijesz, książę?

– Nigdy nie zabijam pomocników, po znalezieniu mi kobiety wynagrodzę ci twój trud. Nie jestem złym władcą. Ta klątwa jest okrutna nie tylko dla mnie, ale też dla tysięcy kobiet, które gasły w mych objęciach. Nawet nie wiesz, jakie męki cierpiałem za każdym razem, gdy się nie udało. Przez kilkaset lat nie próbowałem nawet zbliżać się do kobiet, ale nie pomogło, przekonałem się jedynie, że jeśli nie spróbuję, nigdy nie znajdę odkupienia. Cztery tysiące lat cierpień! Dłużej nie mogę czekać.

– A co się stanie, jeśli nie przyprowadzę ci kobiety i nie pozwolę ci stąd odejść?

– Nie masz na to wpływu, klątwa jest zbyt silna. Po prostu zniknę i zmaterializuję się tam, gdzie mam nadzieję dostrzec ratunek. Najczęściej wybieram okolice portów, bo tam mieszają się różne wpływy, tam różnorodność kobiet jest największa.

– O panie, sam powiedziałeś, że nie zabijasz niewinnych. A jednak, jeśli cię nie upilnuję, człowiek wysoko postawiony zabije mnie za niewykonanie polecenia.

– Jeśli mi pomożesz, ocalisz życie, a ja cię sowicie wynagrodzę. W moim sarkofagu jest tajemna skrytka…

– O panie, nie jestem złodziejem, nie okradam grobów! – Profesor mimo strachu poczuł oburzenie. – Jestem profesorem, to jest rodzaj mędrca, uczonego. Coś jak wasi kapłani, tylko że moja działalność nie jest powiązana z wiarą, bardziej z nauką.

– Jeśli ci życie miłe, przyprowadzisz kobietę do mnie dziś w nocy. Jeśli nie, sam się do tego zabiorę.

Profesor zatopił się w niewesołych myślach. Oto, jak bardzo można się pomylić. Tak się cieszył na możliwość badania wyklętej mumii, nie wierzył w opowieści o zbrodniach jej przypisywanych, a tu niespodzianka. Cokolwiek zrobi bądź nie zrobi, skończy się czyjąś śmiercią.

Następnego ranka wracał do domu, bijąc się z gorzkimi myślami. Rozklekotany san wysadził go na przystanku. Profesor miał do pokonania jeszcze spory kawałek, więc postanowił skrócić sobie drogę i przejść przez niestrzeżony przejazd kolejowy. Zwłaszcza że pogoda nie rozpieszczała. Tak zimnego maja nie pamiętał od lat. Sam miał na sobie jesionkę, poliestrowy szalik i rękawiczki. Postawił kołnierz i przyspieszył kroku. Słyszał nadjeżdżający pociąg, ale krzaki skutecznie zasłaniały widok na przejazd, dopóki nie podeszło się bardzo blisko. Kiedy był już prawie na samym przejeździe, zobaczył stojącą na nim młodą kobietę. Stała nieruchomo na środku torów, widać było już pędzący skład towarowy, ale ona nie patrzyła na zbliżającą się śmierć, twarz miała ukrytą w dłoniach, jakby się modliła albo płakała.

Profesor jednym ruchem szarpnął dziewczynę do tyłu, dosłownie w ostatniej sekundzie. Oboje siłą rozpędu przewrócili się na pobocze. Pierwsza usiadła kobieta. Skierowała zapłakaną twarz w stronę Janickiego i odezwała się ze złością.

– Nareszcie byłby koniec. Musiał pan mnie ratować?

– Ależ oczywiście, dziecko, każde życie warte jest tego, żeby je ratować.

– Ale nie moje! – wykrzyknęła dziewczyna z pasją. – Nienawidzę pana, ja chciałam tylko umrzeć! Szybką, bezbolesną śmiercią, a pan wszystko popsuł.

Profesor pomyślał, że tego już za wiele. Zamiast wdzięczności ta smarkula jeszcze go obraża. Odpowiedział bez namysłu.

– Skoro tak bardzo tego pragniesz, to mogę ci pomóc. Wystarczy spotkać się z pewną mumią i sprawa załatwiona.

– Czy naprawdę jestem tak żałosna, że zasługuję tylko na kpinę? – Dziewczyna wyglądała teraz, jakby ktoś spuścił z niej powietrze. Ramiona jej opadły i wpatrywała się w ziemię.

– Wcale z ciebie nie kpię, pewnie pomyślisz, że uratował cię szaleniec, ale ja nie jestem szalony, tylko zrozpaczony.

W przypływie emocji opowiedział jej swoje pokręcone losy.

– Myślę, że mogłabym to dla pana zrobić, pogadam z tym nieszczęśnikiem.

– Naprawdę?

– Naprawdę. Nie wierzę oczywiście ani w klątwy, ani w wyklęte mumie, ale wierzę w cierpienie. Człowiek, którego nazywa pan mumią, tak naprawdę jest bardzo nieszczęśliwy. Potrzebuje trochę litości, a to mogę zaoferować. Nie zakocham się w nim, to oczywiste, ale może odwiodę go od zabijania kobiet.

– Dziewczyno, z nieba mi spadłaś. Teraz zabieram cię do mojego domu, żona ci pomoże, a wieczorem przemycę cię do muzeum.

***

W drodze do domu profesor dowiedział się, że dziewczyna nazywa się Ewa Roguła, ma dwadzieścia dwa lata i nie mieszka w okolicy. Nie pytał o powody, dla których chciała zakończyć życie. Poprosił tylko, żeby nie chwaliła się jego żonie ani swoją wiedzą na temat mumii, ani planami wieczornego z nią spotkania. Wspólnie wymyślili wersję, że to nie była próba samobójcza, tylko wypadek. Jak można się było spodziewać, żona, widząc bladą dziewczynę w poplamionym ziemią prochowcu i olbrzymią dziurą w pończosze, z rozmazanym makijażem i śladami łez na twarzy, troskliwie się nią zajęła. Profesor musiał w rewanżu przeczytać choremu wnuczkowi bajkę.

– Co ci mam przeczytać, Tomciu? Babcia jest zajęta, bo mamy gościa, więc ja ci poczytam.

– Wczoraj wieczorem babcia zaczęła mi czytać “Piękną i Bestię” – odpowiedział grzecznie chłopczyk, ale zaraz dodał ożywiony. – Dziadku, ale jej się uda, prawda? Bestia jej nie zabije? Powiedz.

– Oczywiście, że nie. Nie ma takiej klątwy, której nie można by zdjąć – powiedział uspokajającym tonem i nagle coś wpadło mu do głowy. Wstał z krzesła i skierował się do wyjścia, ale zaraz potem wrócił do wnuczka i usiadł na jego łóżku.

– Wszystko w swoim czasie. Najpierw dokończę ci czytać.

Wieczorem wszedł z Ewą do muzeum, przedstawiając ją jako swoją asystentkę. Kazał jej posiedzieć w kanciapie na górze, aż po nią wróci. Potem zszedł do sali, usiadł na krześle i czekał. Zgodnie z przewidywaniami mumia poruszyła się w sarkofagu, kiedy tylko wyjrzał księżyc. Profesor tym razem zaczął mówić pierwszy. Poprosił, żeby władca dla odmiany posłuchał jego rad. Powoływał się przy tym na autorytet uczonego i na lepsze rozeznanie w gustach kobiet z jego epoki. Książę ma nie wychodzić z sarkofagu, nie dotykać dziewczyny, nie straszyć jej, nie kłócić się z nią, nie kwestionować jej sposobu myślenia, komplementować jej mądrość i inne przymioty, ale dyskretnie, żeby uwierzyła. Ma całą noc, do rana, mówić o swoich uczuciach, miłości, cierpieniu, tęsknocie. Zakaz poruszania tematów brutalnych: zbrodni, klątwy, śmierci. Nad ranem musi pozwolić jej odejść. Janicki ze swojej strony gwarantuje, że dziewczyna nie ucieknie, a kolejnej nocy wróci sama z własnej woli. Kiedy już ustalili strategię, profesor wrócił do kanciapy i zaprowadził dziewczynę do głównej sali. Przed wejściem zatrzymali się.

– Zanim tam wejdziesz, muszę cię na coś przygotować. Nie możesz zobaczyć osoby, z którą będziesz rozmawiać. Jeśli zdejmiesz przepaskę, to narazisz się na spore kłopoty, a tych pragnę ci oszczędzić. To naprawdę bardzo ważne. Zaofiarowałaś się, że pomożesz, ale musisz to zrobić z zamkniętymi oczami. Zresztą – spróbował zażartować – i tak pewnie wyłączą prąd, więc całą noc będziecie siedzieć po ciemku.

Własnym szalikiem zawiązał jej oczy i posadził na krześle; gestem wskazał mumii, że teraz może zacząć mówić. Zostawił ich samych i wrócił do kanciapy. Kiedy nastawiał budzik na godzinę piątą rano, pomyślał, że nareszcie trochę odpocznie.

Rankiem sytuacja wyglądała obiecująco. Ewa nadal siedziała na krześle z zawiązanymi oczami. Profesor zastał ich w trakcie ożywionej rozmowy. Przypomniał o umowie i zabrał dziewczynę znów do kanciapy. Tam napoił ją ciepłą herbatą i zmusił do zjedzenia kanapki z serem. Zmusił, bo wcale nie chciała jeść. Była pobudzona i cały czas mówiła o Marku.

– Najpierw powiedział mi, że nazywa się Naar Maaru. Ale powiedziałam mu, żeby się nie wygłupiał, że pewnie ma na imię Marek i niech sobie nie wymyśla imion. Od razu przyznał mi rację. Wie pan, ile on wycierpiał? To szycha, prawda? Dlatego nie mogłam zobaczyć jego twarzy? Albo znany aktor. Nie jestem do końca pewna, czy otruł tę żonę, czy tylko w to wierzy, no bo na logikę, gdyby zabił żonę, to pewnie siedziałby już w więzieniu. Ona mogła umrzeć na gruźlicę, prawda? A on w tym czasie znalazł sobie kochankę i teraz ma potworne wyrzuty sumienia. Pewnie dlatego wmawia sobie, że ją zabił. A jak pięknie mówił o swoich podróżach po innych krajach. Wie pan, że on zwiedził kawał świata. Fascynujące. To musi być ktoś naprawdę ważny…

Łatwo było dostrzec, że myśli samobójcze ulotniły się z jej głowy, a rumieńce na twarzy ogłaszały wszem i wobec powrót dziewczyny do normalności. Profesor musiał wysilić umysł, żeby z jednej strony słuchać opowieści Ewy i logicznie odpowiadać na jej liczne pytania, a z drugiej strony wymyśleć jakieś uzasadnienie dla Trudzi, dlaczego przyprowadza dziewczynę po raz kolejny do domu.

Nie mylił się, Gertruda była faktycznie zaskoczona ale nie przesadnie. Przez te wszystkie lata zdążyła się przyzwyczaić. Ileż to razy profesor znosił do domu zmarznięte kocięta, albo zjawiał się z głodnym studentem czy inną ofiarą losu. Kiedy Ewa już zasnęła, opowiedział o jej próbie samobójczej i że postanowił wzbudzić w niej chęć życia, jakąś pasję, i jak to udało mu się zaszczepić w dziewczynie zainteresowanie okazami muzealnymi. Potem sam poszedł spać, częściowo po to, żeby uniknąć dodatkowych pytań.

Kolejny wieczór był rozstrzygający. Zaczął się bardzo podobnie. Na górze czekała Ewa, a na dole trwał ciąg dalszy instruktażu.

Kiedy Ewa usiadła w końcu na swoim krześle obok sarkofagu, profesor zwrócił się do dziewczyny.

– Pamiętaj, będę w kanciapie na górze, gdybyś mnie potrzebowała.

Tym razem nie spał. Porządnie wypoczął w domu i nareszcie miał czas na posortowanie swoich notatek. O godzinie trzeciej trzydzieści usłyszał krzyk Ewy.

– Panie profesorze! Proszę tu natychmiast przyjść! Pomocy!

Dziewczyna stała obok sarkofagu i szlochała. W ręku trzymała szalik profesora.

– Co się stało? – powiedział, gdy tylko wszedł na salę.

– Niech go pan ratuje, błagam, on się zabije!

– Kto się zabije?

– Jak to kto? Marek! Powiedział, że nie wierzy, żeby jakakolwiek kobieta jeszcze go pokochała po tym, jak skrzywdził żonę, i że wypije truciznę – opowiadała chaotycznie – ja myślałam, że on żartuje, że to taka metafora. Bo on tak pięknie mówił o miłości i tam było sporo metafor…

– Do rzeczy – przerwał jej profesor – co z tą trucizną?

– No, właśnie nie wiem. Kiedy przestał mówić, zerwałam opaskę i zobaczyłam pustą salę. Tylko sarkofag z mumią, a Marek zniknął. Myślę, że on naprawdę chce ze sobą skończyć, a ja nie zdążyłam mu powiedzieć nawet, że wiem, jak to jest, i że mogę mu pomóc.

– Nic dziwnego, że uciekł, kiedy zobaczył, że nie dotrzymałaś słowa i zdjęłaś opaskę. – Profesor przybrał srogi ton. – Jak masz mu pomóc, skoro nie słuchasz, co się do ciebie mówi? Siadaj, zawiążę ci oczy. Czekaj tu, a jak go znajdę, to po ciebie wrócę. Oby nie było za późno.

Z tymi słowami wyszedł z sali, pozostawiając roztrzęsioną dziewczynę samą.

Pokonał szybko korytarz i wszedł do sali, w której trzymano gabloty z minerałami. Zgodnie z planem mumia zjawiła się tam minutę później, kiedy tylko upewniła się, że dziewczyna siedzi grzecznie i nie zamierza już ściągać opaski.

– I żeby księciu nie przyszło do głowy rozegrać tego po swojemu – mruczał cicho Janicki, otwierając szafę – na razie wszystko idzie zgodnie z planem. Mamy jeszcze godzinę.

Wyjął z szafy manekin i założył mu swoje wełniane rękawiczki. Gestem wskazał mumii, że ma się schować za gablotą. Spodziewał się protestów, ale mumia bez słowa wczołgała się we wskazane miejsce.

– Dobrze, idę po nią.

Zamknął na klucz częściowo przeszklone drzwi i wrócił szybkim krokiem do sali głównej. Dziewczyna słysząc zbliżające się kroki profesora, ściągnęła opaskę i zerwała się z krzesła.

– Znalazł go pan? Gdzie on jest? Żyje?

– Znalazłem, chodźmy.

Przeszli korytarzem i zbliżyli się do zamkniętych drzwi. Poprzez kolorowe szkiełka witraży widać było postać męską, leżącą nieruchomo na podłodze. Ewa nacisnęła klamkę, ale drzwi nie ustąpiły.

– No, co pani robi? – oburzył się Janicki – zamknąłem na klucz, żeby nie pozacierać śladów dla milicji. Idę na górę zadzwonić po pogotowie ratunkowe i na milicję, a pani ma tu zostać.

Odchodząc, słyszał rozpaczliwy płacz młodej kobiety i jej głos, kiedy mówiła do zamkniętych drzwi.

– Dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego właśnie teraz się poddałeś? Przecież mógłbyś żyć, mógłbyś ułożyć sobie jakoś życie, mógłbyś spotkać kogoś, jakąś dziewczynę, która by cię pokochała. Jak mogłeś mi to zrobić? I to właśnie teraz, kiedy cię spotkałam! Dlaczego? Przecież ja cię właśnie pokochałam, a ty…

Profesor w tym momencie obrócił się w kierunku drzwi. Dostrzegł snop światła, który wytrysnął zza witraży i przez sekundę miał wrażenie, że widzi przed sobą sylwetkę szczupłego młodego człowieka, a potem wszystko znikło.

Westchnął z ulgą i wrócił do dziewczyny. Jakie szczęście, że swoim zwyczajem, szlochając, schowała twarz w dłoniach. Nie widziała światła i nie będzie zadawać pytań.

– Ewo, wracaj do domu. Tak będzie najlepiej – zwrócił się do płaczącej, kiedy do niej podszedł – ja na milicję zadzwonię nad ranem. Po co mają cię wplątywać w cudze samobójstwo i zmarnować ci życie. Starałaś się, jak mogłaś, ale to był przypadek beznadziejny. Byłaś naprawdę dzielna. Jestem ci bardzo wdzięczny, że próbowałaś. Sama widzisz, ile przykrości i bólu wywołuje śmierć człowieka, mam nadzieję, że skutecznie cię to odstraszy od dalszych prób. Pomyśl, zaledwie dzień po twojej nieudanej próbie samobójczej spotkałaś kogoś nowego. Pamiętaj, ty też znajdziesz sobie kogoś, tylko musisz być dzielna.

Płaczącą prawie wypchnął z muzeum i wrócił do zamkniętego pomieszczenia. Włożył manekin z powrotem do szafy i sięgnął za gablotę po mumię. Niestety, niczego tam nie było. Oblał go zimny pot, bo utrata Naara równała się wyrokowi śmierci.

Wrócił do sali z sarkofagiem i zastał mumię siedzącą na krześle obok.

– Jak to? Ty nadal tutaj? Myślałem, że twoja klątwa przestała działać i nareszcie odzyskałeś spokój – powiedział profesor lekko zaskoczony.

– Klątwa przestała działać. Dzięki tobie. Odzyskałem spokój i moja dusza może już przenieść się do krainy Ozyrysa, ale dopiero, kiedy ci zapłacę. Inaczej miałbym niezałatwioną sprawę i nie zaznałbym spokoju. Bierz te klejnoty.

Książę wyciągnął rękę, w której trzymał garść najpiękniejszych kamieni szlachetnych, jakie profesor kiedykolwiek widział.

– Ale ja naprawdę nie mogę tego wziąć! Po pierwsze, mam swoje zasady, a po drugie, za wyniesienie klejnotów grozi kara śmierci. A ty, książę, chcesz mnie nagrodzić a nie zabić, prawda?

Mumia zaklęła:

– A niech to Set, to co robimy?

Profesor westchnął.

– No dobrze, zrobimy tak. Włóż je z powrotem do tej skrytki i pokaż mi, jak się ją otwiera. Ja wprawdzie tych klejnotów sobie nie przywłaszczę, ale otworzę skrytkę na oczach widzów, i tak zyskam sławę i uznanie. To będzie moja zapłata.

***

– Może pan wejść.

Ta sama sekretarka wyszła zza biurka i tym razem spojrzała na profesora z szacunkiem, zanim razem podeszli do dębowych drzwi. Profesor miał uczucie déjà vu, kiedy usłyszał „Wejść” wypowiedziane dokładnie tak samo głośno, jak miesiąc temu. Niestety strach pozostał dokładnie ten sam, jako że pierwszy sekretarz był tak samo nieprzewidywalny jak poprzednio.

– Siadajcie, profesorze, siadajcie. – Tym razem ton głosu Gomułki stał się w jowialny. – No, to mówicie, że nie tylko nikt nie zginął, ale też odkryliście dodatkową skrytkę. Brawo, brawo. Jak widać, zgniły imperializm jakoś nie wykorzystał swojej szansy, kiedy gościli mumię, woleli się zabijać i załatwiać porachunki gangsterskie. Od razu widać, że nasi obywatele ciężko pracują, a nie obijają się, tak, tak. Warto było pokazać wszystkim, że w naszym kraju też mieszkają tęgie głowy. Podobno muzeum w Kairze wyznaczyło jakąś nagrodę za odnalezienie tej skrytki. Pamiętajcie, profesorze, nagroda was nie ominie. Będą apanaże, może już niedługo. I ten wyjazd do Syrii na wykopaliska też zaaprobujemy. A co! Niech widzą w innych krajach, jak nasi naukowcy mają się dobrze. A tak na koniec, powiedzcie mi, obywatelu, kto wam powiedział o tym schowku, co?

– Jak to, kto? Mumia, panie pierwszy sekretarzu! – odpowiedział profesor i nagle zbladł, kiedy zrozumiał, że właśnie obraził pierwszego po Bogu.

Na szczęście jego obawy okazały się płonne, bo Gomułka wybuchnął gromkim śmiechem.

– Mumia, mówicie. Ha, ha, ha! A to dobre! Mumia.

Jego śmiech rozlegał się w murach jeszcze przez dobrą chwilę.

Koniec

Fajny pomysł na klątwę – jest wredna, ale możliwa do złamania. Acz to bardzo mało prawdopodobne, nawet profesorski łeb musiał się nieźle nagimnastykować.

Towarzysz Wiesław dodaje tekstowi specyficznego posmaku.

Pochód pierwszomajowy i klątwa majowej pełni to zbyt duży zbieg okoliczności, ale niech będzie, że gensek bardzo chciał udowodnić wyższość socjalizmu w kwestii pilnowania mumii.

Niezły tekst, dobrze się czytało.

Przecinków faktycznie wielu brakuje. Pierwszego już w tytule. Do tego przy zdaniach z imiesłowem współczesnym (tudzież uprzednim, nieco rzadszym) jest obowiązkowy. Pisząc takie zdanie, musisz oddzielać część z imiesłowem od reszty.

Otwarła drzwi wpuszczając gościa przed sobą.

Tutaj po drzwiach. Wyszukaj wszystkie “ąc “ i sprawdź, gdzie jeszcze nie ma przecinków.

Na górze czekała Ewa a na dole trwał instruktarz.

Jest różnica, subtelna, ale jest, między instruktażem a instruktarzem. Tutaj powinien być ten pierwszy.

Babska logika rządzi!

Dzięki Finkla, rumienię się i już poprawiam. Cieszę, że że całość przypadła ci do gustu a brak przecinków nie zraził.

Zgodzę się z Finklą, że pomysł na klątwę udany, przy tym fabuła poprowadzona pomysłowo, a i przesłaniu o wartości życia nie można zbyt wiele zarzucić. Czyli opowiadanie na pewno ma potencjał. Teraz przejdźmy do tego, czym mnie tu zwabiłaś i co rzeczywiście ogranicza przyjemność z odbioru, czyli błędów interpunkcyjnych i innych…

Mumia panie pierwszy sekretarzu

“Panie pierwszy sekretarzu” to grupa wołacza, przed którą stawiamy przecinek.

Do Polski za czasów Gomółki

Ustalmy najpierw, że Mikołaj Gomółka to był znany kompozytor, a pierwszy sekretarz nazywał się Władysław Gomułka. Widzę, że błąd chyba tylko tutaj, dalej nazywasz go poprawnie.

wyklętą mumię

Zasadniczo “wyklęty” jest ze społeczności, a przez siłę wyższą “przeklęty”, ale to drobiazg.

Ma ją pilnować

Pilnować kogo? czego? jej.

Ciekawe czy upilnuje naszą mumię czy też mumia narozrabia?

Przed “czy” zasadniczo stawiamy przecinek, z dwoma głównymi wyjątkami:

gdy występuje w znaczeniu “lub”: To jakiś wieszcz czy prorok;

gdy jest tylko jedno w zdaniu i sygnalizuje alternatywę: Pójdziesz na spacer czy pójdziesz spać?

Tutaj zatem potrzebny przecinek przed obydwoma “czy”.

włożyła ją do skoroszytu i wstając od biurka spojrzała na profesora

“Wstając od biurka” należy obustronnie wydzielić przecinkami, bo to wtrącenie, imiesłowowy równoważnik zdania podrzędnego (tak jak tłumaczyła Ci Finkla).

Otwarła drzwi wpuszczając gościa przed sobą.

Przecinek przed “wpuszczając”, jak wyżej.

bez słowa wyszła cicho zamykając za sobą drzwi.

Przed “cicho”, jak wyżej.

– Siadajcie obywatelu! – rozległ się stanowczy głos zza biurka.

Przed “obywatelu”, wołacz.

Na usta cisnęły mu się pytania ale nie ośmielił się odezwać niepytany.

Przecinek przed “ale” (jak niemal w każdej sytuacji), ponieważ ten spójnik rozdziela zdania złożone współrzędnie przeciwstawnie. “Pytania – niepytany” też niezręczne, ten sam rdzeń wyrazu.

Siedział bez słowa obserwując jak pierwszy sekretarz czyta jakiś dokument.

Przed “ąc”.

Profesor nie do końca rozumiał o jakie starocie chodzi Gomułce

Rozumiał (co?), o jakie starocie chodzi – kiedy masz dwa orzeczenia i jedno jest podrzędne względem drugiego, zawsze wystąpi przecinek (lub mocniejszy znak interpunkcyjny).

– Wiemy. – Przerwał mu pierwszy sekretarz – Dlatego właśnie mamy dla was zadanie.

Przerwanie jest tutaj czynnością ustną, a więc raczej:

Wiemy – przerwał mu pierwszy sekretarz. – Dlatego właśnie… (albo bez kropki i małą literą).

– Wyklęta mumia? Przez nią zginęło kilkunastu ludzi.

Zdziwiła mnie tutaj reakcja profesora. Dlaczego miałby wierzyć w tego rodzaju plotki? Czy “wyklęta mumia” jednoznacznie określa, o którą konkretnie chodzi? Może raczej tak:

– “Wyklęta mumia”? Czy mowa o mumii księcia Naara? Tej, przez którą podobno zginęło kilkunastu ludzi?

za złością walnął

Ze złością.

Zawsze potem odnajdywała się z jakimś trupem w objęciach ale tutaj tak nie będzie, o nie!

Przecinek przed “ale”.

Nie dopuścimy do tego, żeby wrogowie ludu mordowali obywateli, a potem wplątywali mumię w swoje czarne interesy.

Przecinek przed “a”, bo są rozłączne orzeczenia; a interes raczej “brudny” niż “czarny” (porównaj: “ciemna sprawka”, “czarna robota”).

Będziecie ją pilnować osobiście, inaczej zamiast awansu czeka was wyrok.

Jej pilnować, jak poprzednio.

– Oczywiście bardzo chętnie podejmę się tego zadania ale nawet ja muszę spać, jeść czy wyjść do ubikacji.

Przecinek przed “ale”. Zauważ, że poprawny jest brak przecinka przed “czy” (jak to poprzednio tłumaczyłem).

To w sumie dobrze wygląda że milicja obywatelska stoi też na straży kultury, taaak…

Przecinek przed “że” – jest niezbędny niemal zawsze, bo ten spójnik wprowadza zdanie podrzędne.

radzę tego nie spieprzyć bo marny wasz los, zrozumiano?

Przecinek przed “bo”, podobnie.

Sam mówiłeś że w Paryżu

Przed “że”.

– Trudziu, Gomułka to parweniusz, ale miał sporo racji, kiedy powiedział, że komuś zależy, żeby łączyć morderstwa z mumią.

A tutaj bardzo dobrze wstawione przecinki!

posłużyć jako powód do pozbycia się kilku niewygodnych ludzi.

“Powód pozbycia się” lub jeszcze lepiej “pretekst do pozbycia się”.

chcąc uczynić ją swoją jedyną żoną, otruł swoją drugą żonę

Niezręczna ta podwójna “żona”, może po prostu “otruł poprzednią”?

zamiast przeprowadzić śledztwo, i ustalić, kto naprawdę mordował te kobiety

Tu zbędny przecinek przed “i”, te orzeczenia są współrzędne łączne. Wcześniej nie wspominałaś, że wszystkie ofiary były kobietami.

Na szczęście my nie mamy ani mafii ani gangów

Przed powtórzonymi spójnikami (tu przed drugim “ani”) przecinek należy postawić.

Wszystkie ozdoby, malunki i hieroglify były wyraźne a kolory tak świeże jakby zostały wykonane sto lat temu a nie ponad cztery tysiące.

Przecinki przed obydwoma “a”.

W końcu niecodziennie ma się możliwość

Powinno być osobno: nie codziennie “rzadziej niż raz dziennie; rzadko”; niecodziennie “w niecodzienny sposób”, np. Profesor zachował się niecodziennie, tańcząc na krawędzi wanny.

Pośrodku spoczywała mumia a wieko sarkofagu leżało na postumencie obok.

Przed “a”.

Janicki po przeczytaniu, skopiowaniu i zrobieniu notatek z jednej ze stron, właśnie zabierał się do studiowania hieroglifów wyrytych po drugiej stronie.

Zbędny przecinek przed “właśnie”, nie ma potrzeby oddzielać grupy podmiotu od grupy orzeczenia. Może “wyrytych na odwrocie”, aby nie powtarzać “strony”.

Niestety awaria prądu, kolejna już w tym tygodniu skutecznie przerwała profesorowi pracę.

Przecinek po “tygodniu”, gdyż wtrącenie należy domknąć z obu stron.

Mężczyzna usiadł na krześle, które było widoczne w półmroku tylko dzięki górnym świetlikom, zza których widać było księżyc w pełni

Przykre powtórzenie “których”, a przecież wystarczy napisać Mężczyzna usiadł na krześle, widocznym w półmroku tylko…

Istniało odkupienie ale okazało się ono nieosiągalne.

Przed “ale”.

wówczas umrze w ramionach księcia a on pozostanie nieruchomy na kolejny rok.

Przed “a”.

-Ty mówisz po polsku?

Łącznik zamiast myślnika, błąd typograficzny.

– Czy mnie również zabijesz książę?

Przed “książę”, wołacz.

Ta klątwa jest okrutna nie tylko dla mnie ale też dla tysięcy kobiet

Przed “ale”.

Nawet nie wiesz, jakie męki cierpiałem za każdym razem

Różne orzeczenia, potrzebny przecinek przed “jakie”.

Przez kilkaset lat nie próbowałem nawet zbliżyć się do kobiet, ale nie pomogło, przekonałem się jedynie, że jeśli nie spróbuję, nigdy nie znajdę odkupienia.

A tutaj znakomita interpunkcja!

Po prostu zniknę i zmaterializuję się tam gdzie mam nadzieję dostrzec ratunek.

Przecinek przed “gdzie”, bo to spójnik wprowadzający zdanie podrzędne okolicznika miejsca, ale uwaga! Gdyby “tam” dookreślało spójnik, przecinek przeniósłby się przed nie: Zmaterializowałem się na strychu, tam gdzie w zeszłym roku pomieszkiwała Lena.

– O panie, sam powiedziałeś że nie zabijasz niewinnych.

Przed “że”.

zabije mnie za nie wykonanie polecenia.

“Nie” z rzeczownikami odczasownikowymi piszemy łącznie.

– Jeśli mi pomożesz, ocalisz życie a ja cię sowicie wynagrodzę.

Przed “a”.

– O panie, nie jestem złodziejem, nie okradam grobów! – Profesor mimo strachu poczuł oburzenie. – Jestem profesorem, to jest rodzaj mędrca, uczonego. Coś jak wasi kapłani, tylko[-,] że moja działalność nie jest powiązana z wiarą, bardziej z nauką.

Zgodnie z poprzednimi wskazówkami.

nie wierzył w opisy zbrodni jej przypisywane a tu niespodzianka.

Przecinek przed “a”, poza tym “przypisywane opisy” to nieudane sformułowanie.

Myślę, że na razie wystarczy. Chciałbym zobaczyć, na ile uda Ci się odnieść te szczegółowe podpowiedzi także do drugiej połowy opowiadania. Widzę, że w niektórych zdaniach – i to bardzo złożonych – stosujesz w pełni poprawną interpunkcję, trudno mi więc odgadnąć, czy przyczyną problemów są po części braki w wiedzy, czy to wyłącznie kłopot z systematycznym przeglądem tekstu. Nie ma rady, trzeba jednak czytać świadomie zdanie po zdaniu i patrzeć, czy nie ma rozbieżnych orzeczeń, wołacza, imiesłowu… Prawidłowa redakcja jest przecież wyrazem szacunku dla czytelnika, na przykład brak niezbędnych przecinków bardzo utrudnia rozbiór logiczny zdań i szybkie rozumienie tekstu. Trudno o taryfę ulgową ze względu na to, że jednego autora więcej czasu kosztuje osiągnięcie poprawności interpunkcyjnej, a innego na przykład zastanowienie się nad życiem wewnętrznym bohatera.

Pozdrawiam, życzę wytrwałości i satysfakcji z pisania,

Ślimak Zagłady

Fajna historia i zręcznie opowiedziana. Wciąga. Przy interpunkcji, na której się nie znam, pamiętaj, aby rozdzielać przecinkiem zdanie, w którym występują dwa orzeczenia, kilka przykładów poniżej.

Aha, i jeszcze popraw nazwisko sekretarza w przedmowie, w tekście jest ok.

'Profesor zastał ich oboje na ożywionej rozmowie.

Chyba czegoś brakuje, np. "pogrążonych/ w trakcie w rozmowie"

,Wie pan(+,) ile on wycierpiał? T

,Ewa(+,) a na dole trwał instruktarz

Ort, “z” z kropką.

Na szczęście jego obawy okazały się płonne(+,) bo Gomułka wybuchł gromkim śmiechem.

Mumia(+,) panie pierwszy sekretarzu!

Z przyjemnością skarżypytuję, są błędy, ale jest i opowieść. Błędy – mam nadzieję, poprawisz, prawda?

pzd srd :-)

PS. Zastanawiałam się, czy nie warto byłoby podkreślić pozycji, tj. “Pierwszy Sekretarzu”?

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Ślimaku Zagłady

Dzięki za wkład pracy i pochylenie się nad tekstem. Właśnie wprowadzałam poprawki Finkli, kiedy wskoczył twój tekst. Postarałam się poprawić wszystkie usterki, z kilkoma się nie zgadzam.

może słowo wyklęty ma nieco inne znaczenie, ale moja mumia tak się właśnie nazywa: wyklęta mumia. Jakieś cztery tysiace lat temu książę został wyklęty i tak już zostało.
świadomie nie wspomniałam wcześniej, że wszystkie trupy w obięciach mumii to kobiety. Niektóre wiadomości trzeba dozować
pozostawiłm raz powtórzenie. Z drugiej strony sarkofagu. Najpierw zmieniłam, potem uznałam, że poprawna wersja po prostu mi nie pasuje i postanowiłam zostawić tak, jak jest.

Za całą resztę szczerze dziękuję i cieszę się, że pomimo łapanki nie oceniłeś mojego opka zbyt krytycznie. Fajnie, że się dostrzegłeś potencjał.

Dzięki Asylum.

Miałam nadzieję, że takie właśnie babole wyjdą w becie, ale w wyniku dyskusji na shoutboxie wstawiłam opko nie czekając już dłużej i teraz poprawiam, że tak powiem, na oczach wszystkich.

Dzięki i za dobre słowo i za znalezienie “nierówności”.

Cieszę się, że się spodobało.

I ja się cieszę, Nova. :-) Dobrze, że wstawiłaś opko, i ja wiele razy poprawiałam na widoku.

Nierówności – co masz na myśli? Jakie znalazłam?

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Witaj.

Podczas czytania nasunęły mi się następujące, przykładowe wątpliwości oraz sugestie (do przemyślenia):

– Wiemy – Przerwał mu pierwszy sekretarz – dlatego właśnie mamy dla was zadanie. – czy to nie czynność gębowa?

My im tam do Egiptu poślemy nasze zbroje husarii, ażeby społeczeństwo tamtejsze poznało nasze chlubne dzieje, a oni przyślą nam wystawę jakichś starożytnych skorup i mumię. – powtórzenie – czy celowe?

Nie ma czegoś takiego (przecinek?) jak klątwy, czary i inne gusła.

To w sumie dobrze wygląda, że milicja obywatelska stoi też na straży kultury, taaak… – czy Gomułka nie „powiedziałby tego wielkimi literami”? :)

Gertruda Janicka spojrzała z czułością na posiwiałe skronie męża. Dla niej był to jawny brak poszanowania dla dorobku męża, ale profesor był urodzonym optymistą i widział sprawę w szerszym kontekście. – powtórzenie?

Trochę to podejrzane, że zamiast przeprowadzić śledztwo i ustalić, kto naprawdę mordował te kobiety, wszystko zwalano na bogu ducha winną mumię. (…) – Jak to kto? Mumia, panie pierwszy sekretarzu! – odpowiedział profesor i nagle zbladł, kiedy zrozumiał, że właśnie obraził pierwszego po Bogu. – tu mam dylemat, bo profesor rozmaicie wyraża się o Bogu, do tego w pierwszym przypadku jest to powiedzenie i – o ile dobrze widzę w necie – powinno być pisane inaczej

W końcu nie codziennie ma się możliwość dotykania przedmiotów tak cennych. – ort. – razem?

Cokolwiek zrobi (przecinek?) bądź nie zrobi, skończy się czyjąś śmiercią.

Rozklekotany San wysadził go na przystanku i miał do przejścia jeszcze spory kawałek do domu więc postanowił skrócić sobie drogę i przejść przez niestrzeżony przejazd kolejowy. – tu nieco źle mi brzmi składnia (jakby to San – podmiot pierwszej części zdania – przechodził do domu), brak też przecinka

Słyszał nadjeżdżający pociąg (przecinek?) ale krzaki skutecznie zasłaniały widok na przejazd, dopóki nie podeszło się bardzo blisko.

– Ale nie moje! – krzyczała dziewczyna z pasją – Nienawidzę pana, ja chciałam tylko umrzeć! – błędny zapis dialogu – brak kropki

Szybką, bezbolesną śmiercią (przecinek?) a pan wszystko popsuł.

– Skoro tak bardzo tego pragniesz to mogę ci pomoc. – ortograficzny/literówka

– Czy naprawdę jestem tak żałosna, że zasługuje tylko na kpinę? – gramatyczny/literówka

– Wczoraj wieczorem babcia zaczęła mi czytać Piękną i Bestię. – odpowiedział grzecznie chłopczyk, ale zaraz dodał ożywiony – Dziadku, ale jej się uda, prawda? – ponownie błędny zapis dialogu – niepotrzebna kropka i potem brak kolejnej

Powiedział, że nie wierzy, żeby jakakolwiek kobieta jeszcze go pokochała po tym, jak skrzywdził żonę, i że wypije truciznę. – opowiadała chaotycznie – Ja myślałam, że on żartuje, że to taka metafora. Bo on tak pięknie mówił o miłości i tam było sporo metafor.. – tu – dokładnie taka sama sytuacja, do tego jeszcze zbędna druga kropka na końcu

– Do rzeczy. – przerwał jej profesor – Co z tą trucizną? – i tutaj źle zapisany dialog

Książe ma nie wychodzić z sarkofagu, nie dotykać dziewczyny, nie straszyć jej, nie kłócić się z nią, nie zmieniać jej sposobu myślenia, komplementować jej mądrość i inne przymioty (przecinek?) ale dyskretnie, żeby uwierzyła. – gramatyczny/literówka

Jak masz mu pomoc, skoro nie słuchasz, co się do ciebie mówi. – powtórzony ortograficzny/literówka; czy to nie zdanie pytające?

Kiedy już ustalili strategię, profesor wrócił do kanciapy, zaprowadził dziewczynę do głównej Sali. – czemu wielką literą (wcześniej było małą)? – ort.

Z resztą – spróbował zażartować – i tak pewnie wyłączą prąd (przecinek?) więc całą noc będziecie siedzieć po ciemku. – ort. – razem?

– I żeby księciu nie przyszło do głowy rozegrać tego po swojemu. – mruczał cicho Janicki, otwierając szafę – Na razie wszystko idzie zgodnie z planem. – znowu źle zapisany dialog.

Westchnął z ulga i wrócił do dziewczyny. – gramatyczny/literówka

A zatem strona językowa oraz dialogi – do generalnej poprawy, ja już więcej usterek nie wypisuję, ale jest ich sporo.

Tekst dobrze potęguje napięcie, świetna komedia, choć całkiem innego zakończenia się spodziewałam. ;)

Pozdrawiam serdecznie, klik za pomysł. :)

Pecunia non olet

Jestem zwykłym zwierzakiem i czytało misię świetnie. Specjaliści znaleźli uchybienia poprawności językowej, mnie nic nie zgrzytało, bo być może już je usunęłaś, a głównie dlatego, że jest to opowiadanie zajmujące i wprowadzające w dobry nastrój. Powodzenia z kolejnymi. Chętnie przeczytam. :)

Bardzo dobrze się czytało. Dowcipne, lekkie opowiadanie. W profesorze obudził się niezły intrygant, który zastąpił naukowca. Wszystkie naiwności, jak rozumiem, wynikają z przyjętej konwencji.

Pozdrawiam

Zgadzam się z wcześniej komentującymi, że zacny to pomysł na klątwę, a i na całe opowiadanie. Cofnięcie się do czasów Gomułki i opisanie całej historii w ówczesnych okolicznościach również uważam za duży plus.

Wykonanie pozostawia sporo do życzenia, ale mam nadzieję, Nova, że poprawisz usterki, bo chciałabym móc nominować opowiadanie do Biblioteki. :)

MUMIA, PANIE PIERWSZY SEKRETARZU → Z tego co pamiętam, w czasach Gomułki powiedziano by raczej: MUMIA, TOWARZYSZU PIERWSZY SEKRETARZU

– Wiemy – Przerwał mu pierwszy sekretarz… → – Wiemy – przerwał mu pierwszy sekretarz…

Tu znajdziesz wskazówki, jak zapisywać dialogi.

Odtąd miał nie znaleźć ukojenia nawet po śmierci. → A może: Odtąd nie miał znaleźć ukojenia nawet po śmierci.

…wszystko zwalano na bogu ducha winną mumię. → …wszystko zwalano na Bogu ducha winną mumię.

Jeśli nie, sam się za to zabiorę. → Jeśli nie, sam się do tego zabiorę.

http://filologpolski.blogspot.com/2016/11/brac-siewziac-sie-za-cos-brac-siewziac.html

Rozklekotany San wysadził go na przystanku… → Rozklekotany san wysadził go na przystanku…

Nazwy pojazdów piszemy małą literą.

pisownia-marek-samochodow&catid=44&Itemid=58

…miał do przejścia jeszcze spory kawałek do domu więc postanowił skrócić sobie drogę i przejść przez… → Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: …miał do pokonania jeszcze spory kawałek do domu, więc postanowił skrócić sobie drogę i przejść przez…

Słyszał nadjeżdżający pociąg ale krzaki… → Słyszał nadjeżdżający pociąg, ale krzaki…

– Ale nie moje! – krzyczała dziewczyna z pasją – Nienawidzę pana, ja chciałam tylko umrzeć! → Brak kropki po didaskaliach.

…w poplamionym ziemią prochowcu, z rozmazanym makijażem, potarganą pończochą… → A może: …w poplamionym ziemią prochowcu i podartych pończochach, z rozmazanym makijażem…

– Wczoraj wieczorem babcia zaczęła mi czytać Piękną i Bestię. – odpowiedział grzecznie chłopczyk, ale zaraz dodał ożywiony – Dziadku, ale jej się uda, prawda? → Zbędna kropka po wypowiedzi. Brak kropki po didaskaliach.

– Oczywiście, że nie. Nie ma takiej klątwy, której nie można by zdjąć. – powiedział uspakajającym tonem… → Zbędna kropka po wypowiedzi.

Wstał z krzesła i skierował się do wyjścia ale zaraz potem wrócił do wnuczka, siadając znów na jego łóżku. → Skoro wstał z krzesła, to nie mógł znowu usiąść na łóżku. Czy dobrze rozumiem, że wracając siadł na łóżku?

Proponuję: Wstał z krzesła i skierował się do wyjścia, ale zaraz potem wrócił do wnuczka i usiadł na jego łóżku.

Potem zszedł do hali… → Czy w muzeach są hale, czy raczej: Potem zszedł do sali…

…inne przymioty ale dyskretnie… → …inne przymioty, ale dyskretnie…

Ma całą noc do rana mówić… → Ma całą noc, do rana, mówić…

…zaprowadził dziewczynę do głównej Sali. → …zaprowadził dziewczynę do głównej sali.

Z resztą – spróbował zażartować… → Zresztą – spróbował zażartować…

Wziął do ręki swój szalik i zawiązał jej oczy. Posadził ją na krześle… → Zbędne dookreślenie – czy mógł wziąć szalik inaczej, nie ręką? Nadmiar zaimków.

Proponuję: Własnym szalikiem zawiązał jej oczy i posadził na krześle…

…że pewnie ma na imię Marek, i niech… → Zbędny przecinek.

…opowiedział o próbie samobójczej dziewczyny i że postanowił wzbudzić w niej chęć życia, jakąś pasję i jak to udało mu się zaszczepić w dziewczynie… → Powtórzenie.

Proponuję: …opowiedział o jej próbie samobójczej i że postanowił wzbudzić w niej chęć życia, jakąś pasję i jak to udało mu się zaszczepić w dziewczynie…

Po czym poszedł również spać, częściowo, żeby uniknąć… → A może: Po czym poszedł również spać, żeby uniknąć…

– Jak to kto? Marek! Powiedział, że nie wierzy, żeby jakakolwiek kobieta jeszcze go pokochała po tym, jak skrzywdził żonę, i że wypije truciznę. – opowiadała chaotycznie – Ja myślałam, że on żartuje, że to taka metafora. Bo on tak pięknie mówił o miłości i tam było sporo metafor.. → Zbędna kropka po wypowiedzi. Po didaskaliach mała litera Jeśli ostatnie zdanie miała kończyć kropka, jest o jedną kropkę za dużo, a jeśli wielokropek, brakuje jednej kropki.

– Do rzeczy. – przerwał jej profesor – Co z tą trucizną? → Zbędna kropka po wypowiedzi. Po didaskaliach mała litera.

– Nic dziwnego, że uciekł, kiedy zobaczył, że nie dotrzymałaś słowa i zdjęłaś opaskę. – profesor przybrał srogi ton. → Didaskalia wielką literą.

Przeszedł szybko korytarzem i wszedł do sali… → Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: Pokonał szybko korytarz i wszedł do sali…

– I żeby księciu nie przyszło do głowy rozegrać tego po swojemu. – mruczał cicho Janicki, otwierając szafę – Na razie wszystko idzie zgodnie z planem. → Zbędna kropka po wypowiedzi. Po didaskaliach mała litera.

Wyjął z szafy manekina i założył mu… → Wyjął z szafy manekin i założył mu…

Tu znajdziesz odmianę rzeczownika manekin.

Przeszli razem korytarzem i podeszli do zamkniętych drzwi. → Wystarczy: Przeszli korytarzem i zbliżyli się do zamkniętych drzwi.

…widać było postać męską leżącą nieruchomo na ziemi. → Rzecz się dzieje w pomieszczeniach muzeum, więc: …widać było postać męską, leżącą nieruchomo na podłodze.

– No co pani robi? – oburzył się Janicki – Zamknąłem na klucz… → Po didaskaliach mała litera.

– Ewo, wracaj do domu. Tak będzie najlepiej.– zwrócił się do płaczącej, kiedy do niej podszedł – Ja na tę milicję zadzwonię nad ranem. → Zbędna kropka po drugim zdaniu wypowiedzi. Spacja przed półpauzą. Po didaskaliach mała litera. Zbędny zaimek.

Włożył manekina z powrotem do szafy… → Włożył manekin z powrotem do szafy…

Myślałem, że twoja klątwa przestała działać i nareszcie odzyskałeś spokój. – powiedział profesor poważnie zaniepokojony. → Zbędna kropka po wypowiedzi.

– Klątwa przestała działać. Dzięki tobie. – potwierdził książę – Odzyskałem spokój… → Zbędna kropka po wypowiedzi. Po didaskaliach mała litera.

…otworzę skrytkę na oczach widzów, i tak zyskam sławę i uznanie. → Zbędny przecinek.

Profesor miał uczucie deja vu… → Profesor miał uczucie déjà vu…

– Siadajcie, profesorze, siadajcie. – tym razem ton głosu Gomułki zmienił się w jowialny → Didaskalia wielką literą. Brak kropki po didaskaliach.

…nie tylko nikt nie zginął ale też… → …nie tylko nikt nie zginął, ale też…

– Jak to kto? Mumia, panie pierwszy sekretarzu! → – Jak to kto? Mumia, towarzyszu pierwszy sekretarzu!

Gomułka wybuchł gromkim śmiechem. → Gomułka wybuchnął gromkim śmiechem.

– Mumia mówicie. Ha ha ha. A to dobre! Mumia. → – Mumia mówicie. Ha, ha, ha! A to dobre! Mumia.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Łał, tyle osób przeczytało, tyle świetnych recenzji i tyleż samo chęci pomocy przy wyłapywaniu niedoskonałości. Jestem wam wszystkim wdzięczna, a teraz zrobię to bardziej szczegółowo:

Asylum: Nierówności, to takie moje określenie na wszystko co niedobre, czyli rzeczy do wyrównania. Znalazłaś kilka i od razu je zastosowałam. Bardzo za to dziękuję.

Bruce: Jak miło, że zrobiłaś mi łapankę. Uważam, że przeskanowanie opowiadania w celu wyłapania baboli to tytaniczna praca i jestem ci za to naprawdę wdzięczna. Wszystkie zastosowałam oprócz jednego:

W końcu nie codziennie ma się możliwość dotykania przedmiotów tak cennych. – ort. – razem?

W oryginale napisałam niecodziennie razem i otrzymałam od Slimaka zagłady notkę:

W końcu niecodziennie ma się możliwość

Ale wszystkie pozostałe nieścisłości, Bruce, zlikwidowałam z radością w sercu i pieśnią na ustach.

Koala75 – jak miło misiu, że nie tylko przeczytałeś, ale jeszcze się, misię czytało cisię.

AP – ciekawa analiza profesora. Ja też myślę, że on ma potencjał. A naiwności… no cóż… skoro tak mówisz… Chociaż nie, wyznam prawdę. One są częścią mnie.

Osobny komentarz należy się Regulatorzy za ogrom trudu włożony, żeby pomóc mi wygładzić wszystkie góry i doliny. Serdecznie dziękuję.

Zastosowałam 100 % wyłapanych błędów i 90 % sugestii.

Nie chcę być jak ci niewdzięczni twórcy, którzy nie dość, że źle coś napiszą, to jeszcze pyszczą, że tak być musi. Ale jeśli mogę, to spróbuję obronic się przed dwiema sugestiami, z których nie skorzystałam.

Mumia, panie pierwszy sekretarzu a nie towarzyszu. W tamtych pskudnych czasach tylko towarzysze nazywali się nawzajem towarzyszami. Ludzie z zewnątrz (a nasz profesor nie tylko nie należy do partii, ale też jej szczerze nie znosi) mówili panie pierwszy sekretarzu i kiedy patrzę na mojego profesora, to on kiwa głową potakująco.

Poprawiłam “z potarganą pończochą” na lepiej brzmiące “i podartych pończochach” ale zgubiła mi sie wizja Ewy z olbrzymią dziurą w jednej z pończoch. Więc po namyśle uznałam że ani moja poprzednia ani twoja sugestia, tylko ta trzecia najlepiej oddaje obraz Ewy.

Za całą resztę pracy szczerze dziękuję, a także za nominację do biblioteki. Mam nadzieję, że ta nowa, poprawiona wersja będzie cieszyć oko czytelnika.

Widzę, że korzystasz z podanych wskazówek i tekst wygląda już dużo lepiej, również w drugiej części. Miło mi, że moje uwagi mogą się na coś przydać, więc z przyjemnością dokończę przesiew redakcyjny.

może słowo wyklęty ma nieco inne znaczenie, ale moja mumia tak się właśnie nazywa: wyklęta mumia. Jakieś cztery tysiące lat temu książę został wyklęty i tak już zostało.

W porządku. Wydaje mi się, że po zmianach w pierwszym dialogu ta nazwa mumii jest bardziej naturalnie wprowadzona i nie powinna budzić wątpliwości.

świadomie nie wspomniałam wcześniej, że wszystkie trupy w objęciach mumii to kobiety. Niektóre wiadomości trzeba dozować

Mam tutaj drobne wrażenie nienaturalności, że raczej rozmówcy wspomnieliby o tym od razu, ale to Twoja decyzja autorska.

pozostawiłam raz powtórzenie. Z drugiej strony sarkofagu. Najpierw zmieniłam, potem uznałam, że poprawna wersja po prostu mi nie pasuje i postanowiłam zostawić tak, jak jest.

W porządku.

Nie ma czegoś takiego (przecinek?) jak klątwy, czary i inne gusła.

Widzę, że na razie nie wstawiłaś tego przecinka sugerowanego przez Bruce. Moim zdaniem jest dopuszczalny, ale raczej nie obowiązkowy.

W oryginale napisałam niecodziennie razem i otrzymałam od Slimaka zagłady notkę:

To może dorzucę link do poradni PWN: https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/niecodzienna-pisownia;16267.html.

I teraz pełzniemy z dalszym przeglądem…

Rozklekotany san wysadził go na przystanku i miał do pokonania jeszcze spory kawałek do domu

Bruce ma rację, niezgodność podmiotu: to wygląda tak, jakby autobus miał jeszcze daleko do domu.

Zwłaszcza, że pogoda nie rozpieszczała.

“Zwłaszcza że” to spójnik zespolony i nie dzielimy go przecinkiem, nawet na początku zdania.

Kiedy był już prawie na samym przejeździe, zobaczył stojącą na nim młodą kobietę.

Patrz, masz dwa orzeczenia i jedno podlega drugiemu, więc przecinek jest na pewno potrzebny do wydzielenia zdania podrzędnego (okolicznikowego czasu).

trzymała twarz ukrytą w dłoniach jakby się modliła albo płakała.

Przecinek przed “jakby”, bo człon porównawczy ma orzeczenie (a nawet dwa).

skierowała do Janickiego zapłakaną twarz

Nie jest to duże uchybienie – a może nawet żadne, może tylko moje preferencje językowe – ale skierowała do Janickiego adres pochwalny, skierowała spojrzenie na Janickiego, skierowała twarz w stronę Janickiego / ku Janickiemu.

– Ależ oczywiście dziecko, każde życie warte jest tego, żeby je ratować.

Przecinek przed “dziecko”, bo to wołacz.

– Skoro tak bardzo tego pragniesz, to mogę ci pomóc.

Ponownie, jak widzisz, rozbieżne orzeczenia.

Nie wierzę oczywiście ani w klątwy, ani w mumie,

Spójnik ponowiony w obrębie struktury gramatycznej wymaga przecinka.

ale wierzę w cierpienie.

Ogonek.

Potrzebuje trochę litości a to mogę zaoferować.

Przecinek przed “a”, kiedy rozdziela zdania (współrzędne przeciwstawne). Nie postawilibyśmy natomiast przecinka przed “a” o funkcji łącznej (”między ciszą a ciszą”, “słoń a sprawa polska”).

Teraz zabieram cię do mojego domu,

Chyba bardziej naturalnie: do mnie, do domu.

żona ci pomoże a wieczorem przemycę cię do muzeum.

Jak poprzednio.

Poprosił tylko, żeby nie chwaliła się jego żonie ani swoją wiedzą na temat mumii, ani planami wieczornego z nią spotkania.

Widzę, że tutaj poprawnie postawiłaś przecinek przed powtórzonym “ani”, czyli chyba i tę regułę musiałaś już wcześniej znać lub chociaż intuicyjnie wyczuwać.

to nie była próba samobójcza tylko wypadek.

Przecinek przed “tylko”, które pełni tu funkcję przeciwstawną podobną do “a”.

Jak można się było spodziewać żona, widząc bladą dziewczynę

Jak można się było spodziewać to zdanie podrzędne, więc przecinek przed “żona”.

troskliwie zajęła się nią.

Chyba bardziej naturalny szyk na końcu zdania: troskliwie się nią zajęła. Raczej unika się kładzenia zaimków na koniec.

– Co ci mam przeczytać Tomciu?

Przecinek przed “Tomciu”, wołacz.

– Wczoraj wieczorem babcia zaczęła mi czytać Piękną i Bestię

Wyróżnić tytuł kursywą lub cudzysłowem.

uspakajającym

Spokój – uspokoić – uspokajać – uspokajającym.

Kazał jej posiedzieć w kanciapie na górze tak długo, aż po nią nie wróci.

Jak zwykle, rozbieżne orzeczenia wymagają przecinka. Mogłabyś potraktować “tak długo aż” jako spójnik zespolony i przenieść przecinek przed “tak”, byłoby to trochę… oryginalne, ale też poprawne.

Potem zszedł do sali, usiadł na krześle i czekał. Zgodnie z przewidywaniami mumia usiadła w sarkofagu, kiedy tylko wyjrzał księżyc.

Niezręczne powtórzenie.

lepsze rozeznanie w gustach kobiet z jego epoki.

Czy nie prościej: współczesnych kobiet?

Zaoferowałaś się, że pomożesz

“Zaoferowałaś” (bez “się”) albo “zaofiarowałaś się”.

pewnie wyłączą prąd, więc całą noc będziecie siedzieć po ciemku.

“Więc” prawie zawsze wymaga przecinka, ale najlepiej zauważyć te rozbieżne orzeczenia.

zawiązał jej oczy i posadził na krześle, i gestem wskazał

Przecinek przed powtórzonym spójnikiem, nawet przed “i”.

Kiedy nastawiał budzik na godzinę piątą rano, pomyślał, że nareszcie trochę odpocznie.

Przecinek przed “pomyślał” (znów przecież zdanie podrzędne okolicznikowe czasu).

Nie jestem do końca pewna, czy otruł tę żonę

Naprawdę duża część przecinków daje się sprowadzić do zasady rozbieżnych, nierównorzędnych lub przeciwstawnych orzeczeń.

wszem i wobec

Bardziej prawidłowo wszem wobec, bo to się wywodzi historycznie od frazy wszem w obec (wszystkim obecnym) i każdemu z osobna.

Kiedy Ewa już zasnęła, opowiedział o jej próbie samobójczej i że postanowił wzbudzić w niej chęć życia, jakąś pasję, i jak to udało mu się zaszczepić w dziewczynie zainteresowanie okazami muzealnymi.

Mniej czytelny przypadek niż poprzednio, ale to znów jest długie wyliczenie współrzędne i wymaga przecinka przed ponowionym “i”.

Po czym poszedł również spać, częściowo[-,] żeby uniknąć ewentualnych dodatkowych pytań.

Tutaj “częściowo żeby” jest stanowczo spójnikiem złożonym (czy też – “częściowo” dookreśla znaczenie spójnika), więc przecinek przenosimy przed “częściowo” (i skoro już tam jest z innych przyczyn, oczywiście nie stawiamy podwójnego). Alternatywnie można tak: Po czym poszedł również spać, częściowo po to, żeby…

– Niech go pan ratuje, błagam, on się zabije!

Zbędna spacja przed myślnikiem.

Postanowiłam zerwać opaskę, kiedy przestał mówić, i zobaczyłam pustą salę.

“Kiedy przestał mówić” stanowi wtrącone zdanie podrzędne, trzeba je obustronnie domknąć przecinkami. W formie, w której podałaś to zdanie, oznaczałoby przecież, że książę przestał mówić i zobaczyła pustą salę (z zawiązanymi oczami…) – i dopiero wtedy zerwała opaskę – to gorzej niż błąd, to nonsens! Właśnie takie niejednoznaczności są przyczyną, dla której interpunkcja nie jest wyłącznie kwestią estetyki słowa pisanego.

powiedzieć nawet, że wiem jak to jest, i że mogę mu pomóc.

Samo “że wiem i że mogę” przecinka nie wymaga, natomiast “jak to jest” to bardzo niewyraźne wtrącenie, które można wydzielić przecinkami albo obustronnie, albo wcale (więc nie tak jak teraz).

Dziewczyna, słysząc zbliżające się kroki profesora, ściągnęła opaskę i zerwała się z krzesła.

Doceniam, że udało Ci się usunąć prawie wszystkie błędy tego typu. Zresztą mam wrażenie, że cały ten fragment tekstu wyszedł Ci bardzo dobrze pod kątem językowym.

Idę na górę zadzwonić po pogotowie ratunkowe i na milicję a pani ma tu zostać.

Przecinek przed “a”.

Przecież ja cię właśnie pokochałam a ty…

Ponownie.

Jakie szczęście, że swoim zwyczajem szlochając, schowała twarz w dłoniach.

Nie wiem, jakie znaczenie zamierzyłaś – jeżeli szlochała swoim zwyczajem, to dobrze, a jeżeli schowała twarz swoim zwyczajem, to “szlochając” jest jednowyrazowym wtrąceniem i wymaga przecinków z obu stron.

Nie widziała światła i nie będzie mu zadawać pytań.

Światłu?? To “mu” jest zupełnie zbędne.

Dzięki, że próbowałaś.

To “dzięki” wydaje mi się zbyt potoczne jak na profesora we wczesnym PRL-u, ale pewności nie mam.

A ty, książę chcesz mnie nagrodzić

“Książę” jako wołacz wtrącony wydzielić przecinkami obustronnie.

otworzę skrytkę na oczach widzów i tak zyskam sławę i uznanie.

Zwrócę uwagę, że tutaj słusznie nie stawiasz przecinka przed drugim “i”, bo nie są one współrzędne, nie dzielą tego samego wyliczenia. Mogłabyś natomiast – choć nie jest to obligatoryjne – postawić przecinek przed “i tak”, traktując “zyskam sławę i uznanie” jako dopowiedzenie.

Profesor miał uczucie dja vu

Coś nie wyszło z tym déjà vu.

– Siadajcie, profesorze, siadajcie. – Tym razem ton głosu Gomułki zmienił się w jowialny. – No to mówicie…

Wkładasz pełne zdanie wewnątrz narracji dialogu, więc wszystko musi być domknięte kropkami. A jeżeli traktujemy to jako opis sposobu mówienia, interpretując ton głosu jako tak zwaną “czynność gębową”, to bez kropek, ale z kolei “tym razem” i “no to” od małych liter.

Jak widać zgniły imperializm jakoś nie wykorzystał swojej szansy

Przecinek po “jak widać” (https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/przecinek-przed-jak-widac;16380.html).

nasi obywatele ciężko pracują a nie obijają się

Przecinek przed “a”.

– Jak to kto? Mumia, panie pierwszy sekretarzu! – odpowiedział profesor i nagle zbladł, kiedy zrozumiał, że właśnie obraził pierwszego po Bogu.

Regulatorka proponowała zmienić na “towarzyszu”. Ja bym nie nalegał, bo ten niefortunny zwrot “panie” właśnie jeszcze pogarsza obrazę, a mógł się niechcący przydarzyć przedwojennemu profesorowi. Zastanawiam się natomiast, czy określenie “pierwszy po Bogu” jest adekwatne dla głowy państwa o ideologii ateistycznej.

– Mumia mówicie.

Wymaga przecinka, bo to skrócona forma zdania “mówicie, że to mumia”.

Mimo wszystko było z tym sporo więcej pracy, niż przypuszczałem. Nie wątpię jednak, że wprowadzisz zalecone poprawki i postarasz się skorzystać na przyszłość. Ze względu na pomysł i jakość fabuły chętnie więc klikam do Biblioteki. Powodzenia!

Wszystko jasne, i ja dziękuję oraz pozdrawiam. :)

Pecunia non olet

…żeby pomóc mi wygładzić wszystkie góry i doliny.

Nova, bardzo dziękuję za uznanie i niezmiernie mi miło, że mogłam się przydać, ale obawiam się, że wszystkich gór i dolin nie wygładziłam, bo takie niwelowanie terenu podczas jednego czytania, w moim przypadku, chyba już nie jest możliwe.

…spróbuję obronic się przed dwiema sugestiami, z których nie skorzystałam.

Ależ miałaś do tego prawo! Wszystkie moje uwagi, wyjąwszy ewidentne błędy, to tylko sugestie i propozycje, i wyłącznie od Ciebie zależy, czy zechcesz z nich skorzystać. To przecież Twoje opowiadanie i wyłącznie Ty decydujesz, jakimi słowami będzie napisane, więc jest dla mnie całkiem zrozumiałe, że wolisz pozostać przy własnych sformułowaniach.

Tak więc podzielam Twoje zdanie co do „pana” w tytule – mnie również „towarzysz” nie przeszedłby przez gardło, dlatego w pełni rozumiem profesora Janickiego – jego też musiało to okrutnie mierzić.

Rozumiem też, że miałaś określoną wizję zdesperowanej Ewy zabranej z torów, więc taką pokazałaś w opowiadaniu.

Jestem pewna, że Twoje przyszłe opowiadania będą równie interesujące i coraz lepiej napisane.

Powodzenia w dalszej pracy twórczej!

Teraz biegnę do klikarni. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Nova, napisałaś fajne, przygodowe opowiadanie. Założyłem, że w ramach konwencji, aby się dobrze, rozrywkowo czytało, pewne kwestie potraktowałaś z pewną lekkością i nie przejmowałaś się, że czasami zbytnio upraszczasz. Zrozumiałem, że zrobiłaś to świadomie, dla dobra tekstu. Powtórzę, zgodnie z przyjętą konwencją.

Opowiadanie osadzone jest w czasach gomułkowskich, co już samo w sobie, jest pewną wartością. Skoro tak, to aby oddać ducha czasów, w krótkiej wypowiedzi pierwszego sekretarza muszą obowiązkowo paść słowa o zgniłym kapitalizmie. Profesor ma problem z kochliwą mumią, więc szczęśliwym zbiegiem okoliczności spotyka dziewczynę, której ratuje życie, a ta w konsekwencji godzi się uczestniczyć w jego intrydze. Przyprowadza młodą dziewczynę do domu, wciska żonie jakieś wyjaśnienie, a ta szybko je łyka. Po przeprowadzeniu udanej operacji mumia pomaga archeologowi, a ten zyskuje sławę i uznanie na całym świecie z powodu odnalezienia kamieni w skrytce, której nikt wcześniej nie odkrył.

A bycie naiwnym, to dobra rzecz.

Hej Nova!

Czytało się przyjemnie. Tekst nie trzyma się bardzo szczegółowo realizmu (z którym sam mam sporo problemów i lubię czasem od niego odpocząć) i skupia raczej na opowiedzeniu historii.

Na początku mamy kilka wydarzeń wprowadzających niezbędne informacje i postacie – dowiadujemy się o mumii, o profesorze, jego żonie. Pierwszą rozmowę z mumią oraz spotkanie dziewczyny również traktuję jako wprowadzenie, więc nie doszukuję się tu szczególnej logiki – rozkładasz klocki, z których za chwilę będziesz budować.

Sama konstrukcja za to jest według mnie całkowicie spójna. Od tego momentu, nawet jeśli niektóre wydarzenia są trochę dziwne, dajesz czytelnikowi do zrozumienia, że dla bohaterów też takie były i jakoś udało się je załagodzić (np. drugi powrót z dziewczyną do domu).

Fabuła nie jest też przewidywalna. Na początku widzimy mumię potrzebującą dziewczyny, dziewczyna się znajduje, już chciałoby się połączyć kropki w linii prostej, a tu nie, trzeba się bardziej postarać ;) Mimo całego zamieszania i wszystkich perypetii wszystkie wątki dochodzą do szczęśliwego zakończenia, które ładnie współgra z problemem postawionym przed bohaterem na starcie, ale nie jest też domyślną opcją, której można by się spodziewać.

Widzę, że tekst został językowo przeorany wzdłuż i wszerz, także kilka nieścisłości, które rzuciły mi się w oczy, zostały już wyłapane.

Tutaj powiem coś kontrowersyjnego i radę należy traktować ostrożnie. Osobiście uważam, że już w miarę radzę sobie z interpunkcją, ale na początku temat był dla mnie STRASZNIE nieintuicyjny. I wprawdzie można próbować pamiętać o regułach, sprawdzać wszystkie wyjątki w słowniku (co na pewnym etapie i tak trzeba będzie zrobić, jeśli faktycznie chce się zrozumieć, o co chodzi), ale jest to bardzo trudny i karkołomny sposób nauki. Na starcie bardzo pomogło mi internetowe narzędzie ortograf.pl. Na portalu odbyła się już kiedyś dyskusja o prawnych aspektach jego wykorzystania w publikowanych tekstach, ale z tego, co z niej zrozumiałem, problemów albo nie ma, albo wystarczy napisać w przedmowie, że się z narzędzia skorzystało.

Oczywiście strona nie jest perfekcyjna i nie wyłapuje wielu błędów, ale co do zasady radzi sobie całkiem nieźle. Jej największym plusem jest to, że gdy pisze się jakikolwiek tekst – nawet szorta do szuflady, którego nie będzie się nigdzie publikować – można wrzucić i sprawdzić błędy. W ten sposób mamy może mniej jakościową, ale ciągłą i natychmiastową łapankę, przez co nauka jest dużo szybsza i mniej bolesna dla otoczenia. Przede wszystkim pomaga w przypadku, gdy mamy problem nie tyle ze zrozumieniem reguł, ile z pamiętaniem o ich stosowaniu.

Klikam i pozdrawiam :)

It's hard to light a candle, easy to curse the dark instead

Ślimaku Zagłady. Toż to czary!

I tylko nie wiem, czy to ja jestem większą czarodziejką, bo potrafiłam wyczarować pięć tysięcy błędów, czy ty jesteś większym, jak to mówią, cudotwórcą, bo wszystkie je wypatrzyłeś.

(Aż 6 przecinków i wtrącenie – ha! Nauka nie idzie w las.)

Oczywiście wprowadziłam 100 % błędów, ale nie ze wszystkimi sugestiami się zgodziłam. Kilkakrotnie zasugerowałeś, że jakaś wersja brzmi lepiej. Ale kiedy po zmianie nie zabrzmiało mi lepiej, zostałam przy swojej wersji. Może mniej idealna, ale to właśnie stanowi o niepowtarzalnym charakterze twórcy, prawda?

Jeszcze raz dziękuję za czas i energię, jakie poświęciłeś na redakcję tego opowiadania.

regulatorzy – dzięki za zmotywowanie i kliczka

AP – wszyscy dostrzegają pewną nierealność zachowania żony profesora. Ale on jest tak dobrym człowiekiem, że zawsze znosi do domu ptaszki ze złamaną nóżką, głodnego studenta czy niedoszłą samobójczynię. Żona o tym doskonale wie, więc nie ma powodów do zazdrości. Może dodam to zdanie do opowiadania, żeby kolejni czytelnicy nie mieli również wątpliwości i przestali krzywo patrzeć na panię Gertrudę.

Ostam – cieszę się najbardziej z twojego określenia, że fabuła mojego opowiadania nie jest przewidywalna. Uważam to za jeden z większych komplementów. Dzięki.

Kontrowersyjny wątek obiecuję dogłębnie przemyśleć.

Zabawne, pisząc słowo dogłębnie w pośpiechu zgybiłam ł, przeczytałam i przestraszyłam się, że narobię słownego ambarasu. Jak to dobrze, że ten tekst można edytować.

I tylko nie wiem, czy to ja jestem większą czarodziejką, bo potrafiłam wyczarować pięć tysięcy błędów, czy ty jesteś większym, jak to mówią, cudotwórcą, bo wszystkie je wypatrzyłeś.

(Aż 6 przecinków i wtrącenie – ha! Nauka nie idzie w las.)

Zdecydowanie nie idzie – wszystkie wstawiłaś znakomicie!

Ale kiedy po zmianie nie zabrzmiało mi lepiej, zostałam przy swojej wersji. Może mniej idealna, ale to właśnie stanowi o niepowtarzalnym charakterze twórcy, prawda?

Naturalnie, trzeba pracować nad własną stylistyką, a utwory “silnie naznaczone piętnem indywidualności twórczej” czyta się nieraz z dużą przyjemnością. Dlatego też staram się możliwie wyraźnie pisać, gdzie widzę typowy, książkowy błąd, a gdzie tylko odzywa się moje wyczucie czy preferencje estetyczne. Zresztą na pewno nie uważam swojej wersji za idealną, a kiedy ktoś przyjmuje wszystkie moje uwagi bez zastrzeżeń, czasem potem miewam przykre wrażenie, że tekst przez to traci na oryginalności.

Bardzo prosze, Nova. PSNP. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Ten zerwał się z krzesła i oboje podeszli do ogromnych dębowych drzwi. Sekretarka zapukała. Rozległo się głośne „Wejść”. Otwarła drzwi, wpuszczając gościa przed sobą. Położyła skoroszyt na mahoniowym biurku pierwszego sekretarza i bez słowa wyszła, cicho zamykając za sobą drzwi.

Profesor Janicki stanął obok krzesła niepewny, czy może na nim usiąść.

– Siadajcie, obywatelu! – rozległ się stanowczy głos zza biurka.

Janicki natychmiast usiadł. Na usta cisnęły mu się pytania, ale nie ośmielił się odezwać. Nie do Władysława Gomułki. Siedział bez słowa, obserwując jak pierwszy sekretarz czyta jakiś dokument.

Powtórzenia.

A wy, towarzyszu, zwłaszcza wy, powinniście to wiedzieć. Dlatego jesteście za tę mumię odpowiedzialny osobiście.

Brak konsekwencji? Czy nie powinno być jednak “odpowiedzialni”?

– Naprawdę musisz przez cztery tygodnie pracować na nocną zmianę? Jak jakiś cieć? Oni nie mają dla ciebie za grosz szacunku.

Hmm… Tutaj ktoś z większą wiedzą mógłby się wypowiedzieć, ale tytuł profesora jest nadawany przez prezydenta, więc spłata (a może posługa) dla narodu jest jak najbardziej w punkt i zarzut żony nie ma dla mnie sensu… Nie w czasach Gomułki…

A jednak(+,) jeśli (+cię) nie upilnuję ~~cię~~, człowiek wysoko postawiony zabije mnie za niewykonanie polecenia.

Następnego rana wracał do domu

rana → pwn ranka?

Budziło się w niej teraz kolejne uczucie, wściekłość.

Może: Budziła się w niej wściekłość?

Ramiona jej opadły i wpatrzyła się w ziemię, na której siedziała.

wpatrywała? lub jej wzrok utkwił w ziemi?

Nie wierzę oczywiście ani w klątwy, ani w mumie, ale wierzę w cierpienie.

Wiara w mumie mnie zastanawia. Może “Nie wierzę w klątwy, a tym bardziej w przeklęte mumie”?

Powoływał się przy tym na ~~swój~~ autorytet uczonego i na lepsze rozeznanie w gustach kobiet z jego epoki.

Może ze swojej epoki?

To wszystko luźne sugestie, bo w tych miejscach się zatrzymałam. Powtórzeń masz w tekście dużo i słowo “mumia” mnie kuło w oczy, co myślę, że łatwo można poprawić, bo występuje baardzo gęsto.

Fabuła mi się podobała i miałaś ciekawy pomysł na klątwę. W trakcie czytania zrozumiałam, co miałaś na myśli, pisząc o przymrużeniu oka, bo profesor taki prawy i sprawiedliwy nagle zdecydował się poświęcić nieszczęśliwą niedoszłą samobójczynię i ona też wyskoczyła z konopi z tym aktorem czy celebrytą… Jednak, gdy podąża się dalej za historią, to wszystko do siebie się klei, bo spójnie przedstawiasz to, co dla historii ważne, traktując zdawkowo lub całkiem pomijając to, co dla tekstu niekorzystne. To ważne i zrobiłaś to całkiem nieźle! Podobało mi się :D

Nova, dzięki za odpowiedź. :-)) Podejrzewałam, że o to chodzi Ci przy tych nierównościach, ale nie byłam pewna. Twoje opko mi się podobało, jest dobrze poprowadzone i właściwymi słowami zapisane. Nie drążyłabym. Czy ludzie nie mogą po prostu odbierać, czy zawsze trzeba sięgać po narzędzia kwantyfikujące i zliczające użycie zdań. Skrytykujcie “I have a dream” Luthera Kinga.

Ostatnio już niczego nie jestem pewna, tzn. na swój użytek – tak! Większość mnie przeraża, bo znamionuje brak niezależnego namysłu i zwykłej radości z czytania. Opiniotwórcze narracje zaczynają tracić znaczenie.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

M.G Zanadra. Dzięki, że wpadłaś i też cos znalazłaś. Muszę kiedyś zrobić opowiadanie SF o nieskończoności przecinków. A poważnie to część twoich zatrzeżeń okazała się bardzo trafna, bo powtórzenia to moj zmora. Pozbyłam się paru mumii, ale sporo zostawiłam, zwłaszcza tam, gdzie wymagała tego fabuła. Rozwiązałam także problem wieloktotnego siedzenia profesora :-)

Jeśli chodzi o wypowiedź Gomułki, to on skończył szkołę Leninowską, więc nie miał tak dobrego słownictwa jak nasz profesor. Niedoskonałość jego wypowiedzi pozostawiłam niezmienioną. :-)

Fajnie, że opko się spodobało. Miałam na początku sporo dodatkowych wątków, ale pokasowałam je, inaczej opowiadanie miałoby dwa razy więcej znaków, zresztą lekko zaczęło się rozłazić.

Asylum – masz rację. niedawno wpadła mi w ręce fantastyka z lat siedemdziesiątych. Zaczęłam czytać i przeraziło mnie, że dostrzegam błędy. Odłożyłam książkę, zrobiłam sobie długą, odświeżającą kąpiel i wtedy dopiero wróciłam do lektury. A kiedy wkręciłam się w treść – już żadnych błędów więcej nie zobaczyłam.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Chwilę mnie nie było i po powrocie z przyjemnością stwierdzam, że tekst, który po raz pierwszy widziałem w becie nie tylko trafił do biblioteki, ale też został należycie dopieszczony.

Brawa dla autorki – i dla jakże mocno zaangażowanych komentujących.

Miło było ten tekst ponownie przeczytać.

entropia nigdy nie maleje

Bardzo fajny pomysł na klątwę, a osadzenie go w czasach PRL-u dodało mu smaczku. Niektóre wydarzenia trochę na granicy wiarygodności, ale imo jej nie przekraczają. Czytało się przyjemnie, uśmiechnęło mi się w paru miejscach. Generalnie całkiem udany tekst.

Trochę się jednak czepnę. Prawie wszyscy coś w tej historii zyskali. Profesor sławę i możliwość wyjazdu, mumia uwolniła się spod klątwy, ba, nawet Gomułka udowodnił wyższość racjonalnego, socjalistycznego myślenia nad tym zgniłozachodnim ;) Tylko co z dziewczyną? Ona jedna nie dostała żadnej nagrody, wręcz przeciwnie, pozostała z poczuciem, że zawiodła człowieka w potrzebie. Trochę ją obaj panowie wykorzystali i porzucili, a to sprawia, że nie potrafię ich tak do końca polubić.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Dziewczyna zyskała życie. Dzięki profesorowi. (jak tu go nie lubić?) A dzięki mumii/Markowi uwierzyła, że jest nadal zdolna do miłości. (też więc się na coś przydał). Poszła do domu, popłakała sobie, a potem kupiła nowe pończochy i zawojowała świat. :-)

Profesor Janicki ocknął się z zamyślenia. Siedział na niewygodnym krześle już ponad godzinę i zdążył zrobić w myślach rachunek sumienia

Rym, niezbyt przeszkadzający, ale żeby nie było, że odpuszczam ;)

spojrzała na profesora, jakby z ponagleniem

Jakby nagląco.

obserwując jak

Obserwując, jak.

pierwszy sekretarz czyta jakiś dokument. Ten dopiero po paru minutach spojrzał na gościa

Pytanie za jedną gumę "Donald" – dlaczego dokument patrzy na gościa?

prezydent Egiptu Naser

Chciałam napisać, że to się pisze przez dwa "s", ale Internety podają obie wersje. At, zagwozdka.

trwała cztery tygodnie

W zasadzie po polsku zwykle piszemy "miesiąc".

żadna imperialna gazeta

A nie imperialistyczna aby?

jesteście za tę mumię odpowiedzialny

Raczej "odpowiedzialni", chociaż nie znam stylu Gomułki na tyle dobrze, żeby mieć pewność.

oj wysoki

Oj, wysoki.

nawet ja muszę spać

Nawet? XD

***

Uwaga techniczna – separatory dobrze jest wyśrodkować. To ładniej wygląda.

Oni nie mają dla ciebie za grosz szacunku.

W zasadzie, to "do ciebie", ale brzmi to tak miło…

Ależ duszko

Ależ, duszko.

Sam mówiłeś, że w Paryżu, Brukseli, Amsterdamie i w paru innych europejskich stolicach zdarzały się niewyjaśnione morderstwa i zawsze zamieszana w nie była wyklęta mumia.

Troszeczkę infodumpowe, ale nieprzesadnie.

Pewnie wykorzystali legendę, że książę Naar zakochał się w ubogiej dziewczynie z ludu i chcąc uczynić ją swoją jedyną żoną, otruł poprzednią, za co został skazany na śmierć i przeklęty

A to już trochę bardziej infodumpowe. Postaw przecinek przed "chcąc uczynić ją swoją jedyną żoną", to wtrącenie.

Te noce to będzie dla mnie święto, bo będę mógł wzbogacić moją wiedzę o kolejne doświadczenie.

Mało naturalna wypowiedź.

kolory tak świeże jakby zostały wykonane sto lat temu

Kolory tak świeże, jakby położono je sto lat temu, Nie wykonuje się koloru.

Janicki po przeczytaniu, skopiowaniu i zrobieniu notatek z jednej ze stron, właśnie zabierał się

Wtrącenie: Janicki, po przeczytaniu, skopiowaniu i zrobieniu notatek z jednej ze stron, właśnie zabierał się. Nie jestem też pewna całej konstrukcji, ale nie wiem, jak ją poprawić.

miał na wykonanie swoich badań jeszcze prawie trzy tygodnie

Badań też lepiej nie wykonywać: miał na badania jeszcze prawie trzy tygodnie.

Niestety awaria prądu, kolejna już w tym tygodniu, skutecznie przerwała profesorowi pracę

Niestety, awaria prądu, kolejna w tym tygodniu, skutecznie przerwała mu pracę.

zaczął przecierać nią okulary

Lepiej: zaczął nią przecierać okulary.

Profesor nie zareagował z oczywistego powodu.

Zapewniasz. Nie ma powodu tego tłumaczyć.

sparaliżował go na tyle skutecznie, że nie był w stanie się ruszyć

To właśnie oznacza "sparaliżował".

Dzięki temu miał okazję, aby wysłuchać żałosnej skargi mumii.

Dzięki temu miał okazję wysłuchać żałosnej skargi mumii. Hmmm… https://www.youtube.com/watch?v=uvES4RWJDrw ? :D

Okazało się, że parę szczegółów nie zgadzało się z ogólnie znaną legendą.

Mmm, zaraz, zaraz, ale po pierwsze, legendę mocno streściłaś, a po drugie – nie lepiej by było w tej chwili oddać głos mumii? Bo takie streszczenie wyrywa czytelnika z rytmu.

pozostanie nieruchomy na kolejny rok

Przez kolejny rok.

– Ty mówisz po polsku?

O, właśnie – kiedy streszczasz, jak wyżej, to mumia może mówić i po marsjańsku – narrator (a zapewne i profesor) rozumie wszystko. Ale gdybyś pozwoliła mumii lamentować, pytanie byłoby zasadne.

Ta klątwa jest okrutna nie tylko dla mnie

Hmm.

nie próbowałem nawet zbliżyć

Zbliżać.

tam różnorodność kobiet jest największa

…? I co to właściwie ma do rzeczy?

O panie

O, panie.

A jednak, jeśli cię nie upilnuję, człowiek wysoko postawiony zabije mnie za niewykonanie polecenia.

Po pierwsze, dlaczego "jednak"? Po drugie – to nie księcia wina.

Oto jak bardzo

Oto, jak bardzo.

cieszył na poznanie wyklętej mumii

Mmm, on przewidywał, że mumia do niego zagada?

Profesor miał do pokonania jeszcze spory kawałek do domu

"Do domu" niepotrzebnie powtórzone.

trzymała twarz ukrytą w dłoniach

Lepiej: kryła twarz w dłoniach. Hmm. Podejrzany zbieg okoliczności…

Budziło się w niej teraz kolejne uczucie, wściekłość.

Trochę z sufitu to zdanie.

wpatrywała się w ziemię, na której siedziała.

Wpatrywała się w ziemię. Wiemy, gdzie siedziała. Dialog trochę melodramatyczny.

W przypływie emocji opowiedział jej swoje pokręcone losy.

Streszczasz, co psuje zawieszenie niewiary. Zerknij tu: https://www.fantastyka.pl/opowiadania/pokaz/30787 i spróbuj zrobić ćwiczenie.

bladą dziewczynę w poplamionym ziemią prochowcu i olbrzymią dziurą w jednej z pończoch

Bladą dziewczynę w poplamionym ziemią prochowcu i z olbrzymią dziurą w pończosze.

Kazał jej posiedzieć w kanciapie na górze tak długo, aż po nią nie wróci.

Kazał jej siedzieć w kanciapie na górze, aż po nią wróci.

Profesor tym razem zaczął mówić pierwszy. Poprosił, żeby władca dla odmiany posłuchał jego rad.

Streszczenie. Nie mówię, że koniecznie musisz tu dawać dialog, ale zastanów się nad tym.

nie zmieniać jej sposobu myślenia

A jak miałby zmienić jej sposób myślenia?

profesor wrócił do kanciapy, zaprowadził dziewczynę do głównej sali

Albo: profesor wrócił do kanciapy i zaprowadził dziewczynę do głównej sali; albo: profesor wrócił do kanciapy, żeby zaprowadzić dziewczynę do głównej sali.

muszę ci powiedzieć, że jest mały problem

Dość nowocześnie to brzmi, nie wiem, czy wtedy się tak mówiło.

gestem wskazał, że Naar może zacząć mówić

Hmmm.

Profesor zastał ich oboje w trakcie ożywionej rozmowy.

"Oboje" zupełnie zbędne.

Zmusił, bo ta wcale nie chciała jeść.

Zmusił, bo wcale nie chciała jeść. "Ta" bardzo rzadko jest potrzebne.

Od razu widać było

Od razu było widać. Szyk przestawny zwraca na siebie uwagę.

ulotniły się z jej głowy

Ulotniły jej się z głowy.

rumieńce na twarzy ogłaszały wszem i wobec powrót do normalności

Eeech, gdyby to było takie proste… Zdanie troszkę, hmm. Dziwne.

wymyśleć jakiś rozsądny powód, dla którego miała wrócić z nim do domu po raz kolejny

Wymyśleć jakiś rozsądny powód, żeby znów zabrać ją do domu. Ale właściwie dlaczego miałby jej nie ufać? Są umówieni, Ewa raczej entuzjastycznie podchodzi do nowego celu w życiu, a chociaż choroby psychiczne tak nie wyglądają w rzeczywistości, w opowiadaniu mogą. Byle konsekwentnie. Potrzebujesz do czegoś żony profesora?

Po czym poszedł również spać, częściowo żeby uniknąć ewentualnych dodatkowych pytań.

Potem sam poszedł spać, częściowo po to, żeby uniknąć dodatkowych pytań.

Na górze czekała Ewa, a na dole trwał instruktaż.

Przecież mumia już wie, co i jak?

No właśnie nie wiem

No, właśnie nie wiem.

Postanowiłam zerwać opaskę

"Postanowiłam" implikuje dłuższy namysł, a ona po prostu zerwała tę opaskę spontanicznie, tak? Czy nie?

Nic dziwnego, że uciekł, kiedy zobaczył, że nie dotrzymałaś słowa i zdjęłaś opaskę.

Mhm, współczesne dziewczyny widziały parę horrorów :D

zostawiając

Pozostawiając.

Zgodnie z planem mumia zjawiła się tam minutę później.

Zaaraz, to oni z góry zaplanowali, że Ewa zdejmie opaskę?

No co pani robi?

No, co pani robi?

Jakie szczęście, że swoim zwyczajem, szlochając, schowała twarz w dłoniach

Jakie szczęście, że szlochając, schowała twarz w dłoniach. Nie musisz mi tego przypominać, pamiętam. Zaufaj czytelnikowi.

Dostrzegł snop światła zza witraży

Snop światła? https://sjp.pwn.pl/korpus/szukaj/snop%20%C5%9Bwiat%C5%82a

Starałaś się jak mogłaś

Starałaś się, jak mogłaś.

Sama widzisz, ile przykrości i bólu wywołuje śmierć człowieka, mam nadzieję, że skutecznie cię to odstraszy od dalszych prób.

Hmmm, smrodek dydaktyczny trochę niezręczny ze strony profesora. Nic w tym złego, ale wyciągnęłabym konsekwencje (chociaż jak dotąd opowiadanie jest raczej z tych słodkich).

Niestety nic tam nie było.

Niestety, niczego tam nie było.

bo co jak co,

A co to tu robi? To jest wyrażenie zupełnie z innego rejestru.

powiedział profesor poważnie

Ciutkę aliteracyjne.

przenieść się w krainę Ozyrysa

Przenieść się do krainy Ozyrysa.

dopiero kiedy

Dopiero, kiedy.

Inaczej miałbym niezałatwioną sprawę i nie zaznałbym spokoju. Bierz te klejnoty.

Mmm, czy tak wyraża się książę?

po jednym z każdego rodzaju

Mmmm, to znaczy? Bo tych rodzajów jest sporo, i nie wszystkie były już znane i cenione w starożytności.

Po pierwsze mam swoje zasady, a po drugie za wyniesienie klejnotów grozi kara śmierci

Po pierwsze, mam swoje zasady, a po drugie, za wyniesienie klejnotów grozi kara śmierci. (I czego partia nie wie, tego jej nie żal, choć spieniężyć te klejnoty byłoby pewnie trudno.)

chcesz mnie nagrodzić a nie zabić

Chcesz mnie nagrodzić, a nie zabić.

– A niech to Set, to co robimy?

To trochę śmiesznie wyszło :)

dokładnie tak samo głośno jak miesiąc temu

Dokładnie tak samo głośno, jak miesiąc temu.

ton głosu Gomułki zmienił się w jowialny

Stał się jowialny. "Jowialny" to przymiotnik, nie rzeczownik.

No to mówicie

No, to mówicie.

zgniły imperializm jakoś nie wykorzystał swojej szansy, kiedy gościli mumię

To nie jest gramatyczne, ale zważywszy na to, kto mówi, może być celowe.

muzeum w Kairze wystosowało jakąś nagrodę

Wystosować można apel, a nagrodę tylko wyznaczyć.

Pamiętajcie, profesorze, nagroda was nie ominie. Będą bony, może już niedługo

Jakie bony znowu? Do Peweksu? XD

Jak to kto?

Jak to, kto?

pierwszego po Bogu.

Pierwszy po Bogu jest kapitan statku, nie przesadzajmy :P

No, chyba trochę przesadziłaś z tym krygowaniem się :)

Sporo streszczasz. Fabuła jest rozkosznie młodzieńcza – nieszczególnie przemyślana w warstwie konstrukcyjnej, za to pełna idealizmu, a dialogi mało naturalne, ale wszystkiego się nauczysz. Słowa raczej Ci nie umykają, może z wyjątkiem zaimków, jest też parę niepotrzebnych powtórzeń (widzę, że ortografię i interpunkcję poprawił już Ślimak).

Ogólnie – jak na początki pisania, jest całkiem, całkiem. Tylko żebyś mi nie spoczęła na laurach! Pamiętaj, że świat jest siecią konsekwencji różnych zdarzeń, że bohaterowie nie muszą się we wszystkim zgadzać i powinni mieć swoje widzimisię oraz nie dowierzać sobie nawzajem, a każdy element świata może spełniać wiele funkcji. I że wszelkie paralele są nieocenione. I nie ma nic nudniejszego od faceta, któremu wszystko przychodzi bez trudu. A research zawsze się przyda, jak nie teraz, to kiedyś (i świetnie się nadaje do pozorowania pracy ;D). No, i – pokazuj. Dużo więcej pokazuj, bo ten kawałek dałoby się spokojnie rozbudować z korzyścią dla niego.

Pisz dalej!

Ustalmy najpierw, że Mikołaj Gomółka

Mikołaj Gomółka miał zatem ortograficznie poprawne nazwisko ^^ bo "gomółka" to półokrągła bryłka (sera albo szkła), w przeciwieństwie do pierwszego sekretarza XD A serio – uważaj na takie rzeczy, kiedy korzystasz z autokorekty.

Zasadniczo “wyklęty” jest ze społeczności, a przez siłę wyższą “przeklęty”, ale to drobiazg.

Prawda.

Trudno o taryfę ulgową ze względu na to, że jednego autora więcej czasu kosztuje osiągnięcie poprawności interpunkcyjnej, a innego na przykład zastanowienie się nad życiem wewnętrznym bohatera.

świadomie nie wspomniałam wcześniej, że wszystkie trupy w obięciach mumii to kobiety. Niektóre wiadomości trzeba dozować

Tak, ale prawidłowe dozowanie to też jest sztuka ^^

W końcu nie codziennie ma się możliwość dotykania przedmiotów tak cennych. – ort. – razem?

Nie, nie razem – Ślimak ma rację.

Ludzie z zewnątrz (a nasz profesor nie tylko nie należy do partii, ale też jej szczerze nie znosi) mówili panie pierwszy sekretarzu i kiedy patrzę na mojego profesora, to on kiwa głową potakująco.

Ale z drugiej strony – boi się pierwszego sekretarza. Hmm.

Zastanawiam się natomiast, czy określenie “pierwszy po Bogu” jest adekwatne dla głowy państwa o ideologii ateistycznej.

Mmm, mnie też dziwnie to brzmi.

takie niwelowanie terenu podczas jednego czytania, w moim przypadku, chyba już nie jest możliwe.

W niczyim nie jest. Toż to trzeba by być Thotem – Hermesem :)

A bycie naiwnym, to dobra rzecz.

Zależy, kiedy ;)

dajesz czytelnikowi do zrozumienia, że dla bohaterów też takie były i jakoś udało się je załagodzić (np. drugi powrót z dziewczyną do domu).

Mmm, ale ciut za łatwo. Następnym razem będzie więcej komplikacji ;) bo kłopoty są ciekawe.

Ale on jest tak dobrym człowiekiem, że zawsze znosi do domu ptaszki ze złamaną nóżką, głodnego studenta czy niedoszłą samobójczynię. Żona o tym doskonale wie, więc nie ma powodów do zazdrości.

Naturalnie – ale my nie wiemy. Dodanie wzmianki o tym to bardzo dobry pomysł – zbuduje charakterystykę postaci, nie tylko profesora, ale i żony.

Tutaj ktoś z większą wiedzą mógłby się wypowiedzieć, ale tytuł profesora jest nadawany przez prezydenta, więc spłata (a może posługa) dla narodu jest jak najbardziej w punkt i zarzut żony nie ma dla mnie sensu…

Ale nie jest nadawany za jaja i masło, tylko za pracę. I to nie taką niewykwalifikowaną. Poza tym – mówi tutaj żona profesora, która jak najbardziej może uważać, że oddelegowywanie jej męża do zadań ciecia jest niegodne.

Poszła do domu, popłakała sobie, a potem kupiła nowe pończochy i zawojowała świat. :-)

Eeech, chciałoby się takiego świata :D

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tutaj ktoś z większą wiedzą mógłby się wypowiedzieć, ale tytuł profesora jest nadawany przez prezydenta, więc spłata (a może posługa) dla narodu jest jak najbardziej w punkt i zarzut żony nie ma dla mnie sensu…

Ale nie jest nadawany za jaja i masło, tylko za pracę. I to nie taką niewykwalifikowaną. Poza tym – mówi tutaj żona profesora, która jak najbardziej może uważać, że oddelegowywanie jej męża do zadań ciecia jest niegodne.

Moje wyobrażenie o tych czasach wygląda tak. Uzyskać tytuł profesora (nawet dzisiaj) to wielkie osiągnięcie, o którym raczej by nie zapomniano. Profesorowie nie mogli żyć beztrosko, więc jak bardzo oderwana od rzeczywistości musiałaby być żona jednego z nich? Brak szacunku/godności to najmniejsze zmartwienie, moim zdaniem, pasowałoby bardziej: Czego oni od ciebie chcą? I jakie konsekwencje będzie mieć to wszystko? → Być może źle rozumuję, dopuszczam taką możliwość.

Witaj Tarnino, miło, że odwiedziłaś moje opko i rozkręciaś je na śrubki. :-)

Przede mną teraz długa noc ale co mi tam, poprawianie swoich własnych niedoskonałości to najlepszy sposób na osiągnięcie perfekcjonizmu. (sama to wymyśliłam )

Dzięki również za miłe słowa. Obiecuję nie osiadać na laurach.

mam też pytanie techniczne:

w zwrotach typu: O panie albo oj duszko sugerujesz przecinek. Ale to robi przerwę w mówieniu. Nikt nie mówi: o – panie. Ten przecinek naprawdę musi być czy jest tylko zalecany?

i drugie pytanko. Jeśli zdanie potencjalnie mniej poprawne dużo bardziej mi się podoba, np:

spojrzała na profesora, jakby z ponagleniem.

w mojej wyobraźni tak to widzę. Nagląco brzmi inaczej. Może lepiej, ale ja wolałabym zostawić moje nieidealne z ponagleniem. Dla mnie to są dwa rożne spojrzenia.

M.G.Zanadra: a ja dopuszczam możliwość, że obie mamy rację. Żona profesora z pewnością martwi się o męża i zapewne nieco później powiedziała do niego zdanie, które przytoczyłaś.

moim zdaniem, pasowałoby bardziej: Czego oni od ciebie chcą? I jakie konsekwencje będzie mieć to wszystko?

Aaaa, to, to tak. Twoją uwagę zrozumiałam chyba opacznie…

miło, że odwiedziłaś moje opko i rozkręciaś je na śrubki. :-)

Cieszę się, że Ci miło ^^

w zwrotach typu: O panie albo oj duszko sugerujesz przecinek. Ale to robi przerwę w mówieniu. Nikt nie mówi: o – panie. Ten przecinek naprawdę musi być czy jest tylko zalecany?

Hmm. Ogólna zasada jest taka, że wołacz oddzielamy przecinkiem:

https://poradnia-jezykowa.uni.lodz.pl/faq/wolacz-a-zasady-interpunkcyjne/

https://www.ekorekta24.pl/przecinek-przed-imionami-nazwiskami-czyli-przed-wyrazami-w-wolaczu/ (link do PWN jest popsuty, tu masz dobry: https://sjp.pwn.pl/zasady/389-90-J-5-Wyrazy-i-wyrazenia-niebedace-czesciami-zdania;629809.html )

I teraz – pytanie brzmi, czy to "o" na początku jest częścią wołacza, czy nie. Moja intuicja mówi, że nie do końca. Wołacz: (o) panie, (oj) duszko – to bezpośredni zwrot do adresata. "Oj" na pewno do niego nie należy, więc wypada je oddzielić, ale co do "o" znajduje sprzeczne wskazówki. Ja oddzielam – ale może się okazać, że nie mam racji :)

Nagląco brzmi inaczej. Może lepiej, ale ja wolałabym zostawić moje nieidealne z ponagleniem. Dla mnie to są dwa rożne spojrzenia.

Mmm, tylko tu nie chodzi o brzmienie, a o łączliwość wyrazów (form gramatycznych). Rzadko spogląda się z czymś, częściej jakoś. Można spojrzeć z naganą, ale z ponagleniem? Oooj, nie. Dlaczego? Hmm. W sumie nie wiem. Może spróbujmy tak – czym się dla Ciebie różni patrzenie "z ponagleniem" od patrzenia "nagląco"?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Patrzenie z ponagleniem jest wtedy, gdy sekretarka lekko się niecierpliwi, bo wiekowy profesor wolno podnosi się z krzesa

Patrzenie nagląco jest wtedy gdy dziewczyna czeka, aż profesor zacznie szukać Marka, i chętnie by go popchnęła, byleby zaczął szukać szybciej.

To samo dotyczy (według mojej baaaaaardzo subiektywnej oceny) zwrotu: oj duszko.

Oj duszko, przecież ciebie kocham najbardziej

ale

Oj, duszko, musisz być taka upierdliwa?

Złożę sięże nijak się to ma do Słownika Języka Polskiego

Hmmmmmmmmmmmmmmm.

Możesz zapytać w PWN, ale… no, nie wiem. “Oj” jestem w zasadzie pewna. Ale zaraz. PELCRA!

http://www.nkjp.uni.lodz.pl/collocations.jsp

Wyszukujemy (ustawienia standardowe, wielkość próbki 5000):

spojrzała: nie ma ani “z ponagleniem” ani “nagląco”, ale jest zdecydowanie więcej przysłówków:

pytająco 36 razy

błagalnie 11

wymownie 16

wyczekująco 7

porozumiewawczo 9

odruchowo 20

zalotnie 6

przelotnie 8

wyzywająco 6

uważnie 26

bezradnie 9

podejrzliwie 5

znacząco 11

groźnie 5

surowo 5

prosty 11

nerwowo 5

nagle 16

głęboko 5

szybko 9

ponownie 5

Rzeczowniki to głównie imiona (i dlaczegoś dołączyli do nich zaimki, a czasem nawet przysłówki), więc imiona i zaimki pomijam:

staruszek 7

dziewczyna 27

staruszka 6

dziewczynka 11

niepokój (z niepokojem) 5

matka 26

kobieta 37

lustro (w lustro, zza lustra) 13

mama 12

babcia 6

uśmiech (z uśmiechem) 7

włosy 7

włos 7

wzrok 6

oko (w oczy, spod oka) 21

głowa 11

twarz 7

chwila 12

pani 13

żona 5

drzwi 6

ręka 6

dom 7

Zauważ, że to są rzeczowniki we wszystkich przypadkach i rolach w zdaniu (zwykle podmioty).

"Ponaglenie" występuje wszystkiego 19 razy, w tym 12 "ponaglenie do" i 7 "wysłać ponaglenie"

"Nagląco" występuje 27 razy, ale bez kolokacji (?).

Więc wygląda mi na to, że “spojrzała” łączy się raczej z przysłówkami, nie z frazami przysłówkowymi.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tarnino, w pewnoscią masz rację. Nigdy nie bylo moim zamiarem kwestionowac autorytetów. Jeśli ktoś jest specjalistą w jakiejś dziedzinie to należy docenić, że poświęcił swój czas i energię na mnie i moje dzieło. Dlatego podkreślam: nie staram sie zakwestionowac zasad. Czasem tylko chcialabym sie upewnic czy to, co mi w duszy gra warte jest wprowadzenia w życie.

Ależ ani ja, ani PELCRA, autorytetami nie jesteśmy. PELCRA to wyszukiwarka – pożyteczne narzędzie, ale myślenia nie zastąpi.