Pajęczyca

 

Pa­trzył z góry na po­stać le­żą­cą u pod­nó­ża ka­mien­ne­go po­są­gu. Nie­na­tu­ral­nie roz­rzu­co­ne człon­ki przy­po­mi­na­ły gro­te­sko­wą swa­sty­kę. Po­trzą­snął głową, chcąc po­zbyć się na­tręt­ne­go ob­ra­zu. Echa nie swo­jej prze­szło­ści wra­ca­ły do niego w naj­mniej ocze­ki­wa­nych mo­men­tach. Zwin­nie ze­sko­czył z nie­fo­rem­nej bryły, pod­szedł do nie­ru­cho­mej po­sta­ci, przy­kuc­nął i po­gła­dził jesz­cze lekko cie­pły po­li­czek. Już nie­dłu­go, po­my­ślał ze smut­kiem. Wy­pro­sto­wał się, ro­zej­rzał i wol­nym kro­kiem za­czął za­ta­czać pół­okrę­gi. Ko­piec rósł szyb­ko – urwi­sko usła­ne było skal­ny­mi okru­cha­mi. Uzbie­raw­szy od­po­wied­nią ilość, męż­czy­zna za­brał się do pracy. Gdy skoń­czył, po­now­nie wspiął się na posąg, aby po­dzi­wiać swe dzie­ło. Bez­piecz­nej po­dró­ży, ma­leń­ka. Leć wy­so­ko.

*

Prawy bok pul­so­wał cie­płem i nie­zno­śnym bólem. Na­pię­ta i tkli­wa skóra wokół nie­wiel­kie­go ska­le­cze­nia wy­da­wa­ła się Tekli bar­dziej za­ognio­na niż po­przed­niej nocy. Prze­no­śny ska­ner tka­nek ko­bie­ta stra­ci­ła przy urwi­sku, więc o do­kład­nym zba­da­niu uszko­dze­nia nie mogło być mowy. Mdło­ści przy­cho­dzi­ły re­gu­lar­ny­mi fa­la­mi, na­prze­mien­nie z ata­ka­mi bólu. Ostroż­nie przy­ło­ży­ła prze­zro­czy­stą fiol­kę do ciała, umiesz­cza­jąc me­cha­nizm wtry­sko­wy po­środ­ku ranki, i za­apli­ko­wa­ła lek. Zo­sta­ły dwie dawki. Tylko dwie. Aż dwie, szyb­ko po­pra­wi­ła się w my­ślach Tekla. A co jeśli to nie in­fek­cja? zdra­dli­wy głos brzę­czał w roz­pa­lo­nej gło­wie niby upar­ta mucha. Ko­bie­ta nie zdą­ży­ła go uci­szyć, gdy gwał­tow­ne tor­sje zgię­ły ją wpół.

Sły­sza­ła po­gło­ski, jak chyba każdy pa­ra­ją­cy się geo­lo­gią eks­plo­ra­cyj­ną, że rdzen­ni An­na­wi­ci sto­so­wa­li broń bio­lo­gicz­ną. Jed­nak­że nie­pod­wa­żal­nych do­wo­dów nigdy nie zna­le­zio­no. Po­je­dyn­cze ślady, mo­gą­ce wska­zy­wać na wy­ko­rzy­sty­wa­nie ży­wych struk­tur tkan­ko­wych w ce­lach mi­li­tar­nych, nie pod­le­ga­ły jed­no­znacz­nej in­ter­pre­ta­cji. Wszyst­kie za­miesz­ka­łe bazy kon­tro­lo­wa­ła Agen­cja do spraw Prze­sie­dleń Ko­smicz­nych ROSO – Re­set­tling Outer Space Or­ga­ni­za­tion. Gdyby zna­leź­li coś roz­strzy­ga­ją­ce­go, ośro­dek dawno zo­stał­by ob­ję­ty ści­słym nad­zo­rem ROD – Re­in­sta­ting Order De­part­ment – zbroj­ne­go ra­mie­nia or­ga­ni­za­cji. A oni znają się prze­cież na rze­czy, do­da­ła z na­ci­skiem Tekla.

„Bo nie wie­dzą, czego szu­kać. Ani gdzie. Oni mają żywą broń bio­lo­gicz­ną. Żadne tam nowe tech­no­lo­gie, wy­ko­rzy­stu­ją­ce ge­no­ty­py czy inne takie. Oni sto­su­ją żywą broń bio­lo­gicz­ną. Stara tech­no­lo­gia, bar­dzo stara. Me­to­dy, o któ­rych nikt już nie pa­mię­ta. Żywa broń bio­lo­gicz­na. Ot, co!” Leon, zna­jo­my struk­tu­ro­log, uwiel­biał snuć teo­rie spi­sko­we, szcze­gól­nie po kilku głęb­szych. Acz­kol­wiek nigdy nie wy­ja­śnił, na czym do­kład­nie po­le­ga­ła „żywa” broń bio­lo­gicz­na, ani kim wła­ści­wie byli „oni”. Na trzeź­wo zaś uni­kał te­ma­tu ni­czym ognia.

Od­dy­cha­jąc jak naj­pły­cej, ko­bie­ta cze­ka­ła, aż za­dzia­ła kom­po­nent znie­czu­la­ją­cy an­ty­bio­ty­ku. Je­dy­nie do­zu­jąc lek we­dług wska­zań, miała ja­kie­kol­wiek szan­se prze­żyć. Z tru­dem opa­no­wa­ła chęć wstrzyk­nię­cia w ranę ko­lej­nej dawki. To nic nie da. Nad­miar tylko ci za­szko­dzi. Od­dy­chaj spo­koj­nie. Nie myśl. Po pro­stu od­dy­chaj i idź przed sie­bie. Gdy ból ze­lżał, ru­szy­ła na­przód. Byle do­trzeć do bazy, po­wta­rza­ła jak man­trę. Słowa o żywej broni bio­lo­gicz­nej ko­ło­wa­ły ni­czym sępy nad głową Tekli. Cho­ler­ny Leon i jego cho­ler­ne teo­rie. Na samą myśl po­now­nie ją ze­mdli­ło.

*

Pa­trząc wstecz, nie po­tra­fi­ła po­wie­dzieć, w jaki spo­sób do­tar­ła do ośrod­ka. Wspo­mnie­nia za­tru­te go­rącz­ką nie two­rzy­ły sen­sow­nej ca­ło­ści. Zimne świa­tła ga­bi­ne­tu za­bie­go­we­go bar­wi­ła głę­bo­ka czer­wień Dru­gie­go Słoń­ca.

– Trzy­maj ją! Moc­niej!

– Gdzie neu­ro­lep­ty­ki?! Szyb­ciej!

– W krę­go­słup.

– Tra­ci­my ją.

– Od­izo­luj wresz­cie to cho­ler­stwo!

Oko mi­mo­wol­nie za­re­je­stro­wa­ło efek­ty pracy urzą­dze­nia ska­nu­ją­ce­go. Mózg prze­stał pra­wi­dło­wo re­ago­wać, nie przyj­mu­jąc do wia­do­mo­ści ob­ra­zów i słów. Stra­ci­ła przy­tom­ność.

Obu­dzi­ła się w ko­mo­rze an­ty­sep­tycz­nej, prawą stro­nę ciała spo­wi­ja­ły róż­nej gru­bo­ści rurki i prze­wo­dy. „Od­izo­luj wresz­cie to cho­ler­stwo”, słowa ope­ran­ta wtar­gnę­ły do umy­słu Tekli, wy­wo­łu­jąc atak pa­ni­ki. Gwał­tow­ny ruch ak­ty­wo­wał śro­dek usy­pia­ją­cy i ko­mo­rę na­tych­miast wy­peł­ni­ła du­szą­ca mgieł­ka. Pa­cjent­ka za­pa­dła w sen.

Po po­now­nym prze­bu­dze­niu Tekla z le­d­wo­ścią zdo­ła­ła za­blo­ko­wać nie­chcia­ne wizje. Unio­sła nie­znacz­nie głowę i prze­bie­gła wzro­kiem po wnę­trzu ko­mo­ry. Gra­na­to­we (a może czar­ne?), ni­skie skle­pie­nie i ścia­ny izo­lat­ki zna­czy­ły nie­wiel­kie otwo­ry, z któ­rych wnę­trza są­czy­ło się roz­pro­szo­ne, cie­płe świa­tło. Jak w trum­nie, wzdry­gnę­ła się. Prawa dłoń mi­mo­wol­nie po­wę­dro­wa­ła do rany. Palce na­tra­fi­ły na pust­kę. Bra­ko­wa­ło ogrom­nej ilo­ści tkan­ki – w miej­scu na­rzą­dów Tekla wy­czu­ła tylko wil­got­ne za­głę­bie­nie. Od­two­rze­nie nerki na pod­sta­wie ma­te­ria­łu po­bra­ne­go z or­ga­nu pa­rzy­ste­go nie sta­no­wi­ło du­że­go pro­ble­mu. O wą­tro­bie wo­la­ła nie my­śleć. Wie­dzia­ła, że wy­ho­do­wa­nie od­po­wied­nich tka­nek trwa­ło nawet kilka ty­go­dni. O ile ist­niał ma­te­riał ba­zo­wy. Miała na­dzie­ję, że ją na to stać.

*

Ob­ra­zy ze ska­ne­ra na­wie­dza­ły Teklę w snach i na jawie. Na re­kon­struk­cję or­ga­nów – nie tylko nerki, ale także dzie­więć­dzie­się­ciu pro­cent wą­tro­by oraz spo­rej czę­ści je­li­ta cien­kie­go i gru­be­go – po­szły wszyst­kie oszczęd­no­ści. Oraz oszczęd­no­ści jej nie­wie­lu przy­ja­ciół. Na jaj­nik i ja­jo­wód nie star­czy­ło. Na ko­sme­ty­kę też. Cóż, bli­znę za­wsze można usu­nąć – wy­ho­do­wa­nie skóry w po­rów­na­niu z or­ga­na­mi kosz­to­wa­ło gro­sze. Ma­cie­rzyń­stwem bę­dzie mar­twić się póź­niej, drugi jaj­nik w zu­peł­no­ści wy­star­czy. Pil­niej­sze spra­wy za­przą­ta­ły umysł Tekli.

Nie wy­obra­ża­ła sobie po­wro­tu do pracy w tym sta­nie. Cho­ler­ni An­na­wi­ci i ich broń sprzed nie wia­do­mo ilu wie­ków. Teo­re­tycz­nie zo­sta­wa­ła po­dróż w inne re­jo­ny ukła­du, ale, po pierw­sze, trans­port tam, gdzie da­ło­by się przy­zwo­icie za­ro­bić, kosz­to­wał, po dru­gie, byłe te­re­ny an­na­wic­kie na­le­ża­ły do naj­za­sob­niej­szych w złoża. I naj­bar­dziej nie­bez­piecz­nych, do­da­ła w my­ślach Tekla. Do tej pory uwa­ża­ła, że pi­jac­kie teo­rie na temat pra­sta­rej bio­lo­gicz­nej broni nie za­wie­ra­ją ani krzty praw­dy. ROSO prze­ję­ła te­ry­to­rium An­na­wi­tów bli­sko pięć wie­ków wcze­śniej. Anek­sję po­prze­dzi­ły wy­nisz­cza­ją­ce ludzi i zie­mię walki. Nie­wie­lu ro­dzi­mych miesz­kań­ców Czar­no­zie­mów No­we­go Świa­ta prze­ży­ło. Po klę­sce wojny za­sy­mi­lo­wa­li się i obec­nie tylko cząst­ka lud­no­ści Wy­klę­tych Te­re­nów miała w sobie do­miesz­kę an­na­wic­kiej krwi.

Ob­sza­ry po­an­na­wic­kie znaj­do­wa­ły się na Ter­rze Trze­ciej – naj­bliż­szej Dru­gie­go Słoń­ca i naj­sła­biej za­lud­nio­nej pla­ne­cie ukła­du ze słu­żą­cą ludz­kim płu­com at­mos­fe­rą. Terra Pierw­sza, gęsto za­sie­dlo­na i z wa­run­ka­mi sprzy­ja­ją­cy­mi roz­wo­jo­wi ży­wych or­ga­ni­zmów, sta­no­wi­ła cen­trum stre­fy. Drugą za­miesz­ki­wa­li ci, któ­rych nie stać było na za­mó­wie­nie lo­ka­cji na Ter­rze Pierw­szej. Terra Czwar­ta i Piąta, tylko w nie­wiel­kiej czę­ści sko­lo­ni­zo­wa­ne, peł­ni­ły funk­cje ośrod­ków ba­daw­czych i eks­pe­ry­men­tal­nych. Wy­stę­pu­ją­ce na nich złoża oraz szcząt­ko­we formy życia da­wa­ły na­dzie­ję na przy­sto­so­wa­nie dla rasy ludz­kiej w przy­szło­ści, wy­ma­ga­ły jed­nak zbyt du­żych na­kła­dów fi­nan­so­wych w sto­sun­ku do po­ten­cja­łu ha­bi­tal­ne­go, ażeby to szyb­ko na­stą­pi­ło.

Pierw­si od­kryw­cy ukła­du cier­pie­li chyba na chro­nicz­ny brak wy­obraź­ni, po­my­śla­ła Tekla, spraw­dza­jąc ta­ry­fi­ka­tor bi­le­tów na Terrę Drugą. Pla­ne­ty „ter­ra­rium”, jak po­tocz­nie okre­śla­no Drugi Układ Sło­necz­ny, za­wdzię­cza­ły swe nazwy ko­lej­no­ści od­kry­cia przez ko­lo­ni­za­to­rów. Mimo nie­wy­gó­ro­wa­nych cen geo­loż­kę stać było je­dy­nie na miej­sców­kę w luku ba­ga­żo­wym, co ozna­cza­ło naj­tań­sze ko­mo­ry ko­ma­rycz­ne, pro­ble­my z cał­ko­wi­tym wy­łą­cze­niem świa­do­mo­ści, kil­ku­dnio­wy jet lag, moż­li­we dys­funk­cje ukła­du krą­że­nia i inne skut­ki ubocz­ne. W jej obec­nym sta­nie taka po­dróż gro­zi­ła ka­lec­twem, śmier­cią albo sza­leń­stwem. Do­dat­ko­wo Tekla mu­sia­ła do­li­czyć war­tość wizy do Bez­piecz­nej Stre­fy, a to już znacz­nie prze­kra­cza­ło jej bu­dżet. A więc Terra Trze­cia, za­de­cy­do­wa­ła.

Sy­tu­acja wy­glą­da­ła źle. Nad­spo­dzie­wa­nie źle. Jeśli cze­goś szyb­ko nie wy­my­śli, to po opusz­cze­niu ośrod­ka me­dycz­ne­go, czeka ją we­ge­ta­cja w zbior­czej Izbie bazy. Tekla więk­szość sprzę­tu zo­sta­wi­ła na skal­nym pust­ko­wiu, nie miała pie­nię­dzy na pro­wiant i leki, o sen­sow­nym środ­ku lo­ko­mo­cji nie wspo­mi­na­jąc. Bez dro­gich wspo­ma­ga­czy nie miała szans do­trzeć do ka­mien­ne­go urwi­ska. Or­ga­nizm za­pła­cił za re­kon­struk­cję wy­so­ką cenę. Wy­cień­czo­ne ciało żą­da­ło od­po­czyn­ku i czasu na re­ge­ne­ra­cję. Tekla nie była w sta­nie za­spo­ko­ić żad­nej z tych po­trzeb. Mimo pre­pa­ra­tów wzmac­nia­ją­cych i po­bu­dza­ją­cych od­no­wę zdro­wie­nie prze­bie­ga­ło po­wo­li. Bli­zna do­pie­ro się for­mo­wa­ła. Pro­ces ziar­ni­no­wa­nia wy­ma­gał opa­trun­ków i ogra­ni­cze­nia ruchu do mi­ni­mum.

Czuła przez skórę, że na­tra­fi­ła na roz­le­głe złoże rudy. Czy ra­czej na drogę do niego. War­tość sa­mych okru­chów sza­co­wa­ła na parę ty­się­cy ku­ni­tów. Za tę kwotę za­mó­wi­ła­by lo­ka­cję w Bez­piecz­nej Stre­fie Terry Dru­giej na bli­sko dzie­sięć lat. Nie­ty­po­wy kolor pyłu wska­zy­wał na ano­ma­lie przy po­wsta­wa­niu cen­ne­go me­ta­lu, Tekla nie wie­dzia­ła jed­nak, jakie pro­ce­sy spo­wo­do­wa­ły zmia­ny. Spo­tka­ła się z taką aber­ra­cją po raz pierw­szy. Po­dej­rze­wa­ła pio­no­we roz­ło­że­nie warstw krusz­cu. Jeśli miała rację, od­kry­ła po­kła­dy ter­rek­su głę­bo­kie na nie­zna­ną dotąd skalę.

Pa­ra­li­żu­ją­cy strach sta­no­wił od­ręb­ny pro­blem. Po­wra­ca­ją­ce wbrew woli ob­ra­zy wy­wo­ły­wa­ły na­pa­dy pa­ni­ki, co ro­dzi­ło gniew i fru­stra­cję. Tekla nigdy wcze­śniej nie zna­la­zła się w sy­tu­acji, z którą nie po­tra­fi­ła­by sobie w ten czy inny spo­sób po­ra­dzić. Aż do teraz. Brak snu i stany lę­ko­we do­pro­wa­dza­ły ją do obłę­du. Krą­ży­ła po po­ko­ju kli­ni­ki z dłoń­mi wsu­nię­ty­mi pod ra­mio­na, aby po­wstrzy­mać drże­nie. Chłod­ne po­wie­trze z kli­ma­ty­za­to­ra roz­pra­sza­ło sen­ność, nie­ste­ty nie po­ma­ga­ło na na­tłok nie­ustan­nie ko­tłu­ją­cych się w gło­wie myśli.

Za­dra­snę­ła lewą dłoń na kol­cach, ale prze­cież od razu od­ka­zi­ła i ze­ska­no­wa­ła rankę. Jeśli to było miej­sce za­ka­że­nia, to po­wi­nien po­zo­stać jakiś ślad. Le­ka­rze spraw­dzi­li całe ciało. Ręka była czy­sta. Ale czy na pewno? A może to była prawa dłoń? Czy już wtedy ska­ner tka­nek nie dzia­łał pra­wi­dło­wo? Co, jeśli do za­ka­że­nia do­szło ina­czej? Im dłu­żej Tekla ob­ra­ca­ła w gło­wie py­ta­nia, tym mniej była pewna od­po­wie­dzi. Luki w pa­mię­ci uwie­ra­ły i nie da­wa­ły spo­ko­ju. Nie miała po­ję­cia jak od­zy­skać utra­co­ną wła­dzę nad wła­snym cia­łem, umy­słem, emo­cja­mi. Eli­mi­na­cja, czy cho­ciaż­by cza­so­we wy­co­fa­nie wspo­mnień kosz­to­wa­ły kro­cie.

Gdyby przy­naj­mniej dała radę ze­brać ma­te­riał po­twier­dza­ją­cy obec­ność war­to­ścio­we­go me­ta­lu. Nawet nie zba­daw­szy te­re­nu, mia­ła­by szan­sę prze­ko­nać któ­re­goś z re­no­mo­wa­nych ko­lek­to­rów rudy do pod­pi­sa­nia w miarę ko­rzyst­ne­go kon­trak­tu. Jeśli żyła była tak ob­fi­ta, jak po­dej­rze­wa­ła Tekla, spo­koj­nie wy­star­czy­ło­by na za­bieg, po­dróż na Terrę Drugą i jesz­cze by zo­sta­ło. Bez pró­bek i po­rząd­nie wy­ko­na­ne­go ma­po­wa­nia ob­sza­ru mogła o tym za­po­mnieć. Współ­pra­ca z agen­ta­mi nie­po­sia­da­ją­cy­mi li­cen­cji nie wcho­dzi­ła w grę. Kilka lat wcze­śniej Tekla prze­ko­na­ła się, jakie ry­zy­ko niosą za sobą ukła­dy z szem­ra­ny­mi przed­sta­wi­cie­la­mi han­dla­rzy zło­żem. Sre­brzy­sta bli­zna, roz­cho­dzą­ca się pro­mie­ni­ście od krę­go­słu­pa, bo­le­śnie przy­po­mi­na­ła jej o tym w upal­ne, suche dni. To z po­wo­du tej szra­my prze­zwa­li ją Czar­ną Wdową. Ksywa jak z ta­nie­go hor­ro­ru, Tekla splu­nę­ła po­iry­to­wa­na i skie­ro­wa­ła kroki do baru, przy­le­ga­ją­ce­go do Izby.

Nie­na­wi­dzi­ła je­dy­nej opcji, jaka jej po­zo­sta­ła – za­pro­sić do współ­pra­cy in­ne­go geo­lo­ga. Nie miała wy­bo­ru. Na bez­in­te­re­sow­ną pomoc czy po­życz­kę nie li­czy­ła. Mogła za­pro­po­no­wać wy­łącz­nie umowę opar­tą na po­dzia­le przy­szłych zy­sków.

Nie było ta­jem­ni­cą, że Tekla spę­dzi­ła w kli­ni­ce ośrod­ka kilka ty­go­dni, więc i roz­mo­wy nie prze­bie­gły po­myśl­nie. Noe, miej­sco­wy wy­ja­dacz, za­pro­po­no­wał taką staw­kę, że ko­bie­ta od razu od­rzu­ci­ła skan­da­licz­ną ofer­tę. Zo­stał tylko Gre­gor, geo­log-awan­tur­nik, który, będąc do­pie­ro kilka lat w za­wo­dzie, po­sia­dał we­dług Tekli wię­cej szczę­ścia niż ro­zu­mu. Mu­sia­ła przy­stać na równy po­dział łupów i do­sło­dze­nie umowy. Co praw­da, wy­tar­go­wa­ła dla sie­bie do­dat­ko­wy sprzęt i odro­bi­nę go­tów­ki, ale i tak na myśl o od­da­niu po­ło­wy skrę­ca­ło ją w środ­ku.

Al­ter­na­ty­wą było sczeź­nię­cie na pu­styn­nej pla­ne­cie An­na­wi­tów bez gro­sza przy duszy. Żeby opła­cić bez­piecz­ny bilet na Terrę Drugą, mu­sia­ła­by pod­pi­sać nie­wol­ni­czy cy­ro­graf na dwa lata, co naj­mniej. Albo na rok, w za­leż­no­ści od za­kre­su usług za­war­tych w pa­kie­cie – świad­czeń na­tu­ry sek­su­al­nej nie brała jed­nak pod uwagę. I bez styg­ma­tu kurwy miała dość kło­po­tów. Poza tym nie znała ni­ko­go, kto po wy­ga­śnię­ciu umowy za­czy­nał­by na czy­sto. Bez pie­nię­dzy na po­now­ny roz­ruch in­te­re­su po­wrót do za­wo­du sta­wał się prak­tycz­nie nie­moż­li­wy. Sprzęt, gdyby go nie stra­ci­ła, mo­gła­by prze­cho­wać, ewen­tu­al­nie póź­niej kupić jakiś złom na po­czą­tek, jed­nak po dwu­let­niej prze­rwie mu­sia­ła­by rów­nież zak­tu­ali­zo­wać mapy eks­plo­ro­wa­nych złóż. A in­for­ma­cja nie na­le­ża­ła do ta­nich to­wa­rów. Tekla nie miała za­mia­ru z dniem ter­mi­na­cji kon­trak­tu za­mie­nić się w wol­ne­go czło­wie­ka z mnó­stwem dłu­gów. Ten sce­na­riusz od­rzu­ci­ła bez za­sta­no­wie­nia.

*

– Dziw­ny posąg. – Tekla po­de­szła do ka­mien­ne­go tworu.

– A skąd w ogóle wiesz, że to posąg?

– A na co ci to wy­glą­da?

– Nie­waż­ne, na co wy­glą­da, tylko, czym to jest. Wy­twór czło­wie­ka czy na­tu­ry.

– Prze­stań, co ty ro­bisz?

– Po­bie­ram prób­kę do ana­li­zy. – Gre­gor umie­ścił odła­mek w za­głę­bie­niu apa­ra­tu­ry. – Zwy­kły ka­mień, ja­kich tu pełno. Żad­nych śla­dów ob­rób­ki. Choć przy ta­kich wia­trach pia­sko­wych, już pew­nie dawno znik­nę­ły. Tylko w takim razie, dla­cze­go ten ka­mień jesz­cze stoi?

Przy­ło­ży­ła dłoń do chro­po­wa­tej po­wierzch­ni, igno­ru­jąc sło­wo­tok to­wa­rzy­sza. Kogo to ob­cho­dzi? Rzeź­ba zda­wa­ła się oży­wać pod pal­ca­mi Tekli. Nie­mal­że wy­czu­wa­ła ka­mien­ne soki, prze­pły­wa­ją­ce przez jej wnę­trze. To nie miało sensu.

– Żad­nych ka­na­łów czy prze­strze­ni po­wietrz­nych. Bu­do­wa zwar­ta. – Gre­gor opu­ki­wał so­nicz­nym młot­kiem rzeź­bę z każ­dej stro­ny.

Nie ba­cząc na jego pa­pla­ni­nę, Tekla przy­ło­ży­ła do po­są­gu drugą dłoń, opie­ra­jąc czoło o skal­ną korę. Za­mknę­ła oczy.

– Stała gę­stość. Nic war­to­ścio­we­go. Po­win­ni­śmy ru­szać.

Szum z wnę­trza szep­tał do niej. Tylko do niej. Nie do Gre­go­ra z jego prze­klę­tym so­nicz­nym młot­kiem. Do niej.

Szarp­nię­cie wy­trą­ci­ło Teklę z le­tar­gu.

– Pora ru­szać.

Przy­tak­nę­ła i z nie­chę­cią ode­rwa­ła dło­nie od ka­mien­nej po­wierzch­ni. Nie ufała Gre­go­ro­wi, ale nic nie mogła po­ra­dzić na jego to­wa­rzy­stwo. Wy­bra­ła naj­lep­szą ze złych opcję.

Po ty­go­dniu za­czę­ła mieć co do tego wąt­pli­wo­ści. Uwiel­biał gadać. O sobie. Bu­dził ją i usy­piał dźwięk ni­skie­go, za­dzi­wia­ją­co me­lo­dyj­ne­go, głosu. Jeśli jesz­cze raz usły­szę o jego do­ko­na­niach albo o pro­jek­cie prze­twor­ni­ka geo­de­zyj­ne­go, zwa­riu­ję. Albo sama przy­tasz­czę wszyst­kie skal­ne odłam­ki do bazy, po­my­śla­ła bez sensu. Ro­sną­ca z każ­dym dniem iry­ta­cja nad­wy­rę­ża­ła nerwy Tekli i utrud­nia­ła sku­pie­nie i za­cho­wa­nie czuj­no­ści. Ko­bie­ta nie wy­ja­wi­ła Gre­go­ro­wi, dla­cze­go wy­lą­do­wa­ła w kli­ni­ce. Brał ją chyba za nie­kom­pe­tent­ną rud­nicz­kę, nie­umie­ją­cą skom­ple­to­wać po­trzeb­ne­go na wy­pra­wę za­opa­trze­nia. Nie wy­pro­wa­dza­ła go z błędu. Poza kil­ko­ma nie­wy­bred­ny­mi żar­ta­mi, jak to męż­czyź­ni mają grub­szą skórę, a ich zdol­no­ści prze­wi­dy­wa­nia zda­rzeń, jego w szcze­gól­no­ści, prze­wyż­sza­ją ko­bie­ce poj­mo­wa­nie cza­so­prze­strze­ni, Gre­gor nie po­ru­szał te­ma­tu.

Zu­peł­nie nie przej­mo­wał się fak­tem, iż jego teo­rie zo­sta­ły na­uko­wo oba­lo­ne wieki wcze­śniej. Że też tra­fił mi się taki idio­ta, wes­tchnę­ła Tekla. Fakt, du­że­go wy­bo­ru nie było… Za­ci­snę­ła zęby, żeby nie sko­men­to­wać ko­lej­ne­go żartu na temat frał, miej­sco­wej nazwy pu­sty­ni, która ponoć w rdzen­nym ję­zy­ku An­na­wi­tów ozna­cza­ła ko­bie­tę:

– Sucha i brzyd­ka. Nic dziw­ne­go, że An­na­wi­ci wy­gi­nę­li.

– Przy­mkniesz się wresz­cie, ty pie­przo­ny szo­wi­ni­sto! – Wie­dzia­ła, że ce­lo­wo ją draż­ni, ale nie wy­trzy­ma­ła, sły­sząc tu­bal­ny re­chot męż­czy­zny.

– Coś taka bo­jo­wa. To tylko żart. Żart, ro­zu­miesz? Czy mam ci wy­ło­żyć de­fi­ni­cję?

– Słu­chaj, mu­si­my jakoś ze sobą prze­żyć te kilka ty­go­dni. Dla­te­go za­cho­waj swoje żarty dla sie­bie. Poza tym nie sły­szę wła­snych myśli, kiedy tak non stop na­da­jesz. Sły­sza­łeś kie­dyś o za­cho­wa­niu czuj­no­ści? Czy mam ci wy­ło­żyć de­fi­ni­cję?

– Je­ste­śmy na pu­sty­ni, la­lecz­ko. Ni­ko­go tu oprócz nas nie ma. Czuj­ni­ki by coś wy­kry­ły.

Taa, bio­rąc pod uwagę cią­głe prze­miesz­cza­nie się du­żych mas pyłu, de­tek­to­ry ruchu już dawno uzna­ły je za stałą ano­ma­lię. Zanim za­uwa­ży­my, że coś się zbli­ża… Cóż, zo­sta­ją jesz­cze inne pa­ra­me­try, po­cie­szy­ła się w my­ślach Tekla. Miała na­dzie­ję, że tym razem urzą­dze­nia za­dzia­ła­ją.

– Pew­nie ża­łu­jesz, że nie wy­bra­łaś tego bru­da­sa na to­wa­rzy­sza, co? – za­śmiał się chra­pli­wie Gre­gor, wi­dząc za­cię­tą minę Tekli.

– Bru­da­sa?

– Noe jest stąd. Nie wie­dzia­łaś?

Tekla wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

– Wiele dzie­ci przy­szło na świat w bazie.

– Prze­cież mówię, że jest stąd. Nie uro­dził się w bazie.

– Masz na myśli An­na­wi­tów?

– Bingo, la­lecz­ko! W jego ży­łach pły­nie brud­na, tu­byl­cza krew.

Tekla za­my­śli­ła się. Wie­dzia­ła, że An­na­wi­ci uwa­ża­ni byli za swego ro­dza­ju odpad ludz­ko­ści, eks­plo­ra­to­rów, któ­rzy po­sta­no­wi­li ko­lo­ni­zo­wać pla­ne­tę na wła­sną rękę, nie ba­cząc na kosz­ty. Nie tylko fi­nan­so­we. Prze­gra­li wojnę i po­nie­śli kon­se­kwen­cje. Przed ponad czte­ry­stu laty nie­licz­ni po­tom­ko­wie po­ma­ga­li w za­kła­da­niu bazy. Obec­nie nie­wie­lu z nich żyło jesz­cze na jej obrze­żach.

– To było wieki temu.

– Men­tal­ność to trwa­ła rzecz, la­lecz­ko.

– Skończ wresz­cie z tym te­atrzy­kiem!

– Jak pani sobie życzy, sza­now­na pani geo­log. Jak już mó­wi­łem, wszy­scy wie­dzą, że tu­byl­cy są groź­ni – nie, że nie­bez­piecz­ni, po pro­stu nie­obli­czal­ni i pa­zer­ni. Nie można im ufać. Gor­szy typ czło­wie­ka. Nic nie po­ra­dzisz.

A tobie można ufać? Chcia­ła dodać, ale zre­zy­gno­wa­ła. Dys­ku­sja pro­wa­dzi­ła do­ni­kąd.

*

Sta­rzec z od­da­li przy­glą­dał się geo­lo­gom.

– Nie­mą­dra, wró­ci­ła po śmierć.

Noe przy­tak­nął. Nie było sensu się sprze­ci­wiać. Wyrok już za­padł.

– Po­zwól­my im się zbli­żyć. Niech zo­ba­czy.

Od­po­wie­dzia­ła mu mil­czą­ca zgoda to­wa­rzy­sza. Męż­czyź­ni za­cze­ka­li, aż rud­ni­cy ich miną, po czym bez­gło­śnie opu­ści­li punkt ob­ser­wa­cyj­ny.

*

Tekla od­wró­ci­ła głowę i spoj­rza­ła na smu­kły ka­mien­ny kształt ma­ja­czą­cy w od­da­li. Wiatr uno­sił kłęby pyłu, za­cie­ra­jąc gra­ni­ce mię­dzy nie­bem a zie­mią, unie­moż­li­wia­jąc do­kład­ne przyj­rze­nie się sce­ne­rii. Skal­ny piach wy­peł­niał każdą do­stęp­ną szcze­li­nę, za­py­cha­jąc fil­try i ma­miąc czuj­ni­ki i zmy­sły. Kra­jo­braz prze­miesz­czał się razem z po­dróż­ni­ka­mi. Linia ho­ry­zon­tu fa­lo­wa­ła. Tech­no­lo­gia stro­bo­sko­po­wa mę­czy­ła wzrok. Tekla wo­la­ła­by pa­trzeć na świat tylko swo­imi oczy­ma, ukry­ty­mi bez­piecz­nie za cie­niut­ką war­stwą dia­men­to­we­go szkła, nie wy­łą­czy­ła jed­nak apa­ra­tu­ry wspo­ma­ga­ją­cej. Pu­styn­na kra­ina krze­mo­we­go kurzu nie była im przy­ja­zna. Zapas fil­trów szyb­ko się kur­czył. Zbyt szyb­ko.

*

Pró­bo­wa­ła się wy­rwać, jed­nak cię­żar na­past­ni­ka i nie­wy­god­na po­zy­cja na ple­cach znacz­nie utrud­nia­ły za­da­nie. Męż­czy­zna nie pusz­czał. Chcia­ła krzy­czeć, ale silna dłoń za­kry­ła jej usta.

– Prze­stań się rzu­cać! – Przy­ci­snął Teklę mocno do ziemi, wbi­ja­jąc ło­kieć w jej ramię. Użyła zębów. – Uspo­kój się, kurwa!

Znie­ru­cho­mia­ła, roz­po­znaw­szy głos Gre­go­ra. Ten zwol­nił uścisk, gło­śno dy­szał. Sły­sza­ła jego cięż­ki od­dech, gdy leżąc z za­mknię­ty­mi oczy­ma, wra­ca­ła do rze­czy­wi­sto­ści.

– Robi się widno. Zbie­raj­my się. Jeśli się po­spie­szy­my, w ciągu dwóch dni do­trze­my do urwi­ska.

Skąd wie­dział o urwi­sku? Nie mó­wi­ła mu o nim.

Ani sło­wem nie sko­men­to­wał po­ran­ne­go zaj­ścia. W ogóle nie był zbyt roz­mow­ny, skon­sta­to­wa­ła Tekla. Za­cho­wy­wał się jakoś tak… ostroż­nie, po­my­śla­ła ze zdzi­wie­niem. Zbyt ostroż­nie.

– To się już wcze­śniej zda­rza­ło?

– Co?

– A jak my­ślisz, o co pytam, ge­niu­szu?

– A skąd mam wie­dzieć? Nie sie­dzę ci w gło­wie.

– Kosz­ma­ry, krzy­ki, czy co tam in­ne­go ro­bi­łam przez sen.

– Zda­rzy­ło się… kil­ku­krot­nie – od­parł z ocią­ga­niem Gre­gor.

– Jak dużo wiesz? – za­da­ła py­ta­nie, zanim zdą­ży­ła ugryźć się w język.

– Wiem, że się boisz. I to bar­dzo. Le­gen­dar­na Czar­na Wdowa łka­ją­ca nocą w po­dusz­kę. Tego się nie spo­dzie­wa­łem, la­lecz­ko. Ale cóż, po­zo­ry mylą, nie­praw­daż? – Męż­czy­zna przy­spie­szył, nie cze­ka­jąc na od­po­wiedź.

Żadna i tak nie przy­cho­dzi­ła Tekli do głowy. Wie­dzia­ła, że Gre­gor nie był głupi. Mimo to po­zwo­li­ła sobie ulec złu­dze­niu, iż męż­czy­zna za­do­wo­li się ob­sza­rem skal­nych odłam­ków, o któ­rym mu po­wie­dzia­ła. Nie pla­no­wa­ła pro­wa­dzić go do miej­sca, któ­re­go nie zdą­ży­ła zba­dać, a w któ­rym, jak po­dej­rze­wa­ła, miała swoje źró­dło żyła rudy. Prze­ko­na­nie tego idio­ty, że odłam­ki to wszyst­ko, co zna­la­zła, bę­dzie trud­niej­sze niż my­śla­ła. Nawet jeśli były warte nie­wiel­ką for­tu­nę. Re­ali­za­cja wspól­ne­go kon­trak­tu to jedno, pod­pi­sa­nie anek­su tylko na sie­bie dru­gie. A gdy już bę­dzie usta­wio­na na dłu­gie lata, za­fun­du­je sobie eli­mi­na­cję wspo­mnień i pełny prze­gląd me­dycz­ny z od­bu­do­wą i ko­sme­ty­ką każ­de­go skraw­ka ciała. Gdyby tylko wie­dzia­ła, ile wie­dział Gre­gor. A jeśli mówił praw­dę, że to nie pierw­szy raz…

– Wol­niej się nie da? – wy­rwał Teklę z za­my­śle­nia głos męż­czy­zny.

Przy­spie­szy­ła.

– Skąd wiesz, że zbli­ża­my się do urwi­ska?

– Wy­krzy­cza­łaś mi to pod­czas jed­nej z na­szych upoj­nych nocy.

– Dupek.

– Choć w sumie chyba ci się nie po­do­ba­ło. „Za­bierz to! Za­bierz!” – prze­drzeź­niał Teklę Gre­gor.

– Nie masz za grosz przy­zwo­ito­ści, co?

– Ano nie mam, la­lecz­ko. Nie po­wie­dzia­łaś mi całej praw­dy. Ocze­ku­jesz uczci­wo­ści za nie­uczci­wość. I kto tu jest nie­przy­zwo­ity?

– Po­wie­dzia­łam ci wszyst­ko, co mu­sisz wie­dzieć.

– Wi­dzisz, i w tym punk­cie się nie zga­dza­my.

– Do­sta­niesz po­ło­wę zy­sków po sfi­na­li­zo­wa­niu trans­ak­cji. Mało?

– Do­brze wiesz, że nie mówię o zy­skach. Pod­pi­sa­łem kon­trakt i tego będę się trzy­mał. Choć bio­rąc pod uwagę za­ta­jo­ne przez cie­bie ry­zy­ko, miał­bym pod­sta­wy do pod­wa­że­nia za­sad­no­ści po­dzia­łu.

– Pro­szę bar­dzo. Pod­wa­żaj.

Nie da się za­stra­szyć. Za długo sie­dzi w tym biz­ne­sie, żeby groź­by ja­kie­goś żół­to­dzio­ba mogły zro­bić na niej wra­że­nie. Gre­gor za­milkł. Nie tylko Tekla nie miała ocho­ty na ko­lej­ną kon­fron­ta­cję.

Tej nocy za­apli­ko­wa­ła sobie śro­dek uspo­ka­ja­ją­cy. Nie chcia­ła ry­zy­ko­wać. At­mos­fe­ra gęst­nia­ła z każ­dym dniem i z każdą wy­mia­ną zdań. Zmę­cze­nie, nie­do­po­wie­dze­nia i wszech­obec­ny pył two­rzy­ły wy­bu­cho­wą mie­szan­kę i bez do­dat­ko­wych atrak­cji w po­sta­ci kosz­ma­rów. Poza tym Tekla po­trze­bo­wa­ła snu. Czuj­ni­ki będą mu­sia­ły wy­star­czyć. Bo na Gre­go­ra za bar­dzo nie li­czy­ła. Do­no­śne chra­pa­nie już grało jej na ner­wach. Chęt­nie by go za­kne­blo­wa­ła.

Ranek przy­szedł zbyt szyb­ko. Twar­do prze­spa­na noc uświa­do­mi­ła Tekli, jak mocno prze­cią­ży­ła or­ga­nizm. Je­stem wy­cień­czo­na, a nawet nie do­tar­li­śmy jesz­cze do celu, po­my­śla­ła z nie­chę­cią. Jedna dobra noc raz na trzy ty­go­dnie to sta­now­czo za mało. Ma cały zapas środ­ków uspo­ka­ja­ją­cych, który wy­ko­rzy­sta w dro­dze po­wrot­nej, zde­cy­do­wa­ła.

– Dziś wie­czo­rem je­ste­śmy na miej­scu – ob­wie­ścił ra­do­śnie Gre­gor.

Tekla zmarsz­czy­ła brwi.

– Dziś wie­czo­rem? Zo­sta­ło nam co naj­mniej osiem­na­ście go­dzin drogi.

– We­dług wy­zna­czo­nej przez cie­bie trasy. Jeśli tro­chę zmie­nić kurs i przejść przez tę wąską ko­tli­nę, o tu – Gre­gor wska­zał pal­cem na ho­lo­gra­ficz­nej mapie – bę­dzie­my na miej­scu jesz­cze dzi­siaj. Ta de­pre­sja nie może mieć wię­cej niż dwa­dzie­ścia, trzy­dzie­ści me­trów w naj­głęb­szym punk­cie. Sza­cun­ko­we ob­li­cze­nia wska­zu­ją, że stok jest ła­god­ny. Nawet jeśli nie, mamy sprzęt do wspi­nacz­ki – kon­ty­nu­ował nie­zra­żo­ny miną Tekli. – Damy radę. Wiem, że wo­lisz być ostroż­na, ale cza­sa­mi skrót to tylko skrót. Tym razem mamy dość an­ty­bio­ty­ków, ska­ner tka­nek dzia­ła. Nawet jak­byś za­li­czy­ła kilka upad­ków, dam radę po­skła­dać cię do kupy.

Tekla słu­cha­ła z ro­sną­cym zdzi­wie­niem. A więc jed­nak nic nie ro­zu­miał. Miał przed oczy­ma frag­men­ty puz­zli i uło­żył z nich swoją wer­sję. Nie ma­ją­cą nic wspól­ne­go z rze­czy­wi­sto­ścią, po­my­śla­ła.

– Nie bój się, la­lecz­ko. Ze mną nie zgi­niesz.

– Ten skrót to nie jest dobry po­mysł. Ko­tlin­ka jest dość stro­ma, ale…

Gre­gor nie dał jej do­koń­czyć.

– Słu­chaj, po­staw­my spra­wę jasno. Je­steś ze mną. Nie lubię cię, ale to nie zna­czy, że cię zo­sta­wię, jakby coś ci się stało. Gdy wresz­cie do­trze­my na miej­sce, dam szan­sę ci się od­wdzię­czyć. – Spoj­rzał na nią zna­czą­co. – Po tym wszyst­kim bę­dziesz mogła umie­ścić w port­fo­lio ko­lej­ną udaną eks­pe­dy­cję, pa­jącz­ku.

– Nie idę skró­tem – za­ko­mu­ni­ko­wa­ła Tekla i we­szła do na­mio­tu.

– W takim razie będę na cie­bie cze­kał na miej­scu. Jeśli dasz radę sama tam do­trzeć – od­po­wie­dział zimno Gre­gor. – Zo­sta­wię ci więk­szy na­miot. Mnie za­pa­so­wa je­dyn­ka w zu­peł­no­ści wy­star­czy. – Dodał po chwi­li.

– Jak chcesz.

Tekli było wszyst­ko jedno. Wie­dzia­ła, że Gre­gor nie robi tego ze wspa­nia­ło­myśl­no­ści, lecz z wy­go­dy. W kilka minut ze­brał swoje rze­czy i wy­ru­szył w stro­nę ko­tlin­ki.

– Nie obraź się, jak nie po­cze­kam z eks­plo­ra­cją – rzu­cił na od­chod­nym.

Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

– Do zo­ba­cze­nia za trzy dni – po­wie­dzia­ła, pa­trząc na zni­ka­ją­ce w od­da­li plecy męż­czy­zny, gdy ten nie mógł już jej usły­szeć.

Wo­la­ła­by to­wa­rzy­stwo Gre­go­ra. Za­wsze to do­dat­ko­wa para oczu. Nie za­mie­rza­ła jed­nak ko­rzy­stać ze skró­tu, jak po­przed­nim razem. Ko­tlin­ka nie była pro­ble­mem, miej­sce nie do przej­ścia sta­no­wi­ło sze­ro­kie pasmo te­re­nu na­je­żo­ne­go wy­so­ki­mi po pas skal­ny­mi igła­mi kwar­cy­to­wy­mi, zbyt wy­so­ki­mi nawet dla po­wietrz­nych mo­to­ry­nek. Na do­miar złego, część pro­mie­ni ani­hi­la­to­ra od­bi­ja­ła się od gład­kiej kry­sta­licz­nej po­wierzch­ni, a roz­sz­cze­pio­na wiąz­ka roz­bi­ja­ła kolce na mniej­sze, ostre ni­czym brzy­twa, odłam­ki.

Pora na ener­ge­tyk, za­de­cy­do­wa­ła Tekla. Przed nocą nie do­trze na miej­sce, rów­nie do­brze może spo­koj­nie zjeść śnia­da­nie. Bez po­śpie­chu i pyłu w zę­bach.

*

Wście­kły prze­dzie­rał się przez skal­ną łąkę. Po­chła­nia­cze nie na­dą­ża­ły z eli­mi­na­cją wil­go­ci i pot za­le­wał mu oczy. In­te­li­gent­ne ubra­nie, uszko­dzo­ne ostry­mi odłam­ka­mi, nie­przy­jem­nie ob­le­pia­ło ciało.

– Ma­cze­ta by­ła­by lep­sza od tego gówna – wy­sa­pał, z obrzy­dze­niem pa­trząc na mi­ga­ją­cą na czer­wo­no lamp­kę ba­te­rii ani­hi­la­to­ra.

Już sobie wy­obra­żał minę Tekli, gdy go przy­wi­ta za dwa dni na wy­zna­czo­nym miej­scu. Albo go­rzej, zdąży do­kład­nie zba­dać teren. Za­gryzł usta i kon­ty­nu­ował wy­rą­by­wa­nie ścież­ki.

*

Prze­pra­wa przez gąszcz skal­nych igieł za­ję­ła Gre­go­ro­wi trzy dni. Ubra­nie miał w strzę­pach – po na­pra­wach miało wię­cej łat niż ory­gi­nal­ne­go ma­te­ria­łu. Re­gu­la­tor cie­pła szwan­ko­wał. Ani­hi­la­tor bez ba­te­rii nie nada­wał się już do ni­cze­go. Prawa stopa, prze­bi­ta kwar­cy­to­wym kol­cem, uwie­ra­ła ego. Środ­ki prze­ciw­bó­lo­we i prze­ciw­za­pal­ne zro­bi­ły swoją ro­bo­tę, po­czu­cie dys­kom­for­tu po­zo­sta­ło.

– Psia mać! – za­klął Gre­gor, ana­li­zu­jąc mapę.

Za jego ple­ca­mi roz­po­ście­ra­ła się kwar­cy­to­wa łąka. Do miej­sca spo­tka­nia zo­sta­ły jesz­cze dwie go­dzi­ny drogi, a on ma­rzył je­dy­nie, ażeby wczoł­gać się do na­mio­tu i za­snąć, ko­ły­sa­ny śpiew­nym szu­mem pia­sku. Za­ci­snął zęby i od­pa­lił mo­to­ryn­kę.

*

Speł­ni­ły się naj­gor­sze prze­wi­dy­wa­nia Gre­go­ra. Gdy wresz­cie do­tarł do pod­nó­ża urwi­ska, Tekli ni­g­dzie nie było. Zna­lazł je­dy­nie na­miot, roz­sta­wio­ny w osło­nię­tej od wia­tru roz­pa­dli­nie. Nie wy­glą­da­ło, aby ko­bie­ta ze­bra­ła ja­kie­kol­wiek prób­ki – zie­mię nie­opo­dal nadal pstrzy­ły drob­ne frag­men­ty ru­do­no­śnych skał. Mia­łaś dwa pełne dni, po­win­naś była przy­naj­mniej zro­bić plamy od­kryw­ko­we. Gdzie je­steś, do cho­le­ry? Gre­gor prze­klął pod nosem. Za­darł głowę.

– Nie ma opcji, la­lecz­ko. Zy­ska­mi dzie­li­my się po równo – wy­ce­dził przez zęby, szy­ku­jąc sprzęt do wspi­nacz­ki.

Po trzech go­dzi­nach in­ten­syw­ne­go wy­sił­ku oczom geo­lo­ga uka­za­ła się spo­rych roz­mia­rów półka skal­na, usia­na strze­li­sty­mi ka­mien­ny­mi two­ra­mi. Do­kład­nie ta­ki­mi, jak posąg, który wi­dzie­li wcze­śniej. Gdy Gre­gor stał na kra­wę­dzi, gwał­tow­ny po­dmuch wia­tru ude­rzył w niego z ogrom­ną siłą. Męż­czy­zna za­ma­chał bez­rad­nie rę­ko­ma i runął w dół. Dzie­sięć minut póź­niej sie­dział wście­kły i po­obi­ja­ny w cie­niu jed­ne­go ze skal­nych dzi­wo­lą­gów. Po­krę­cił głową nad swoim szczę­ściem i głu­po­tą jed­no­cze­śnie. Gdyby zdą­żył się wy­piąć, już by­ło­by po nim. Wiatr na tej wy­so­ko­ści osią­gał nie­bez­piecz­ne pręd­ko­ści. Roz­ma­so­wy­wał bo­lą­ce miej­sca, szu­ka­jąc wzro­kiem ja­kich­kol­wiek oznak byt­no­ści Tekli. Ko­bie­ta za­pa­dła się pod zie­mię.

Wy­pra­wa już dawno prze­sta­ła prze­bie­gać po jego myśli. Za­czy­nał ża­ło­wać pod­ję­tej de­cy­zji. Na pła­sko­wy­żu zna­lazł co praw­da kwar­cy­to­we brył­ki, za­wie­ra­ją­ce śla­do­we ilo­ści war­to­ścio­we­go me­ta­lu, jed­nak nie­obec­ność wspól­nicz­ki na­pa­wa­ła go trud­nym do opa­no­wa­nia nie­po­ko­jem.

– Skąd ter­reks na tej wy­so­ko­ści, jeśli nie ma tu żyły? – dumał gło­śno Gre­gor. – I gdzie, do cho­le­ry, jest ta pie­przo­na suka? Chyba że…

Prze­ka­li­bro­wał ska­ner i po­no­wił wę­drów­kę po skal­nej płasz­czyź­nie. W prze­ci­wień­stwie do Gre­go­ra, urzą­dze­nie ni­cze­go nie wy­kry­ło. W ścia­nie półki, na wy­so­ko­ści wzro­ku, do­strzegł zie­lon­ka­wy strzę­pek. Tka­ni­na oka­za­ła się szara i wil­got­na, po­kry­ta dziw­nym pyłem. Spoj­rzał w górę i trzep­nął ska­ne­rem o pod­ło­że. Mam cię, la­lecz­ko! Szcze­li­na znaj­do­wa­ła się ja­kieś pół metra nad jego głową.

Z trud­no­ścią wsu­nął się w wąski otwór, który prze­cho­dził w cia­sny tunel, skrę­ca­ją­cy ostro w głąb skal­ne­go ma­sy­wu. Gre­gor prze­ci­skał się przez niego całą wiecz­ność. Wy­do­staw­szy się na po­wierzch­nię po dru­giej stro­nie, sta­nął jak wryty. Przed ocza­mi miał ko­tlin­kę usia­ną po brze­gi kwar­cy­to­wy­mi igła­mi. Po­ły­sku­ją­ce czer­wie­nią kolce to­nę­ły w zie­lon­ka­wym bla­sku Dru­gie­go Słoń­ca.

– To nie­moż­li­we – jęk­nął. Chciał za­wró­cić, ale wej­ście do tu­ne­lu znik­nę­ło. – Ale… – Go­rącz­ko­wo za­czął ob­ma­cy­wać się po całym ciele, szu­ka­jąc strzęp­ka kom­bi­ne­zo­nu Tekli. Ni­cze­go nie zna­lazł.

Gwał­tow­ny po­dmuch wia­tru pchnął męż­czy­znę na kolce.

*

Ock­nął się przy po­są­gu, drżąc na całym ciele. Trzę­są­cy­mi się rę­ko­ma wy­sy­pał wszyst­kie leki z ap­tecz­ki i wy­brał fiol­kę z che­la­to­rem o naj­szer­szym spek­trum. Wstrzyk­nął lek w port na szyi. Po­now­nie obu­dził Gre­go­ra do­pie­ro chłód nad­cią­ga­ją­cej nocy. Męż­czy­zna na chwiej­nych no­gach ob­szedł teren, trzy­ma­jąc się z dala od kra­wę­dzi. Szu­kał miej­sca osło­nię­te­go od wia­tru. Zba­dał też ścia­nę półki, nie zna­lazł w niej jed­nak szcze­li­ny. Ska­ner dzia­łał pra­wi­dło­wo. Gre­gor na­tknął się je­dy­nie na dziw­ne usy­pi­sko ka­mie­ni. Wszyst­kie brył­ki były po­dob­nej wiel­ko­ści i przy­po­mi­na­ły kształ­tem od­wró­co­ne serce o nie­re­gu­lar­nych brze­gach u dołu, z wolną prze­strze­nią po­mię­dzy po­łów­ka­mi. Ostroż­nie wziął jeden z odłam­ków do ręki. Cięż­ki, po­my­ślał. Wyjął mło­tek i pre­cy­zyj­nym ru­chem roz­łu­pał skal­ny okruch na dwie czę­ści. Ter­reks po­ły­ski­wał de­li­kat­nie w pro­mie­niach za­cho­dzą­ce­go słoń­ca.

Pra­cu­jąc nocą w nie­szczel­nym kom­bi­ne­zo­nie, ry­zy­ko­wał od­mro­że­nia. Nie za­mie­rzał jed­nak spę­dzić na skal­nej półce ani chwi­li dłu­żej niż to ko­niecz­ne. Ze­pchnie ka­mie­nie i, gdy tylko wiatr ze­lże­je, opu­ści to prze­klę­te miej­sce. Re­ali­za­cja pro­ste­go planu oka­za­ła się dużo trud­niej­sza niż prze­wi­dy­wał Gre­gor. Z na­sta­niem nocy nad­cią­gnę­ła wi­chu­ra, z po­dmu­cha­mi po­wie­trza do­cho­dzą­cy­mi do sześć­dzie­się­ciu me­trów na se­kun­dę. Pra­co­wał na czwo­ra­kach, z uży­ciem ob­cią­że­nia. Kil­ku­krot­nie tra­cił orien­ta­cję i lą­do­wał z cen­ny­mi brył­ka­mi u stóp po­są­gu, o który za­cze­pił linkę bez­pie­czeń­stwa. Czuj­ni­ki wa­rio­wa­ły, sko­ło­wa­ne cięż­ki­mi ma­sa­mi prze­no­szo­ne­go przez wiatr pyłu. Za­da­nie, które po­win­no zająć nie wię­cej niż dwie go­dzi­ny, po­chło­nę­ło Gre­go­ro­wi całą noc.

Wraz z na­dej­ściem dnia wiatr stra­cił na sile, nie ustał jed­nak zu­peł­nie. Gre­gor, trzy­ma­jąc zgra­bia­ły­mi rę­ko­ma linę, ostroż­nie opusz­czał się po skal­nej ścia­nie. Chwi­la nie­uwa­gi, jeden moc­niej­szy po­dmuch gro­zi­ły bo­le­sny­mi ob­ra­że­nia­mi. A tych Gre­gor miał dosyć. Od­ry­wa­jąc na prze­mian stopy od pio­no­wej po­wierzch­ni, kon­ty­nu­ował mo­zol­ną wę­drów­kę w dół. Będąc kil­ka­na­ście me­trów nad zie­mią, odbił się lekko od skały. Lina pu­ści­ła.

*

Z tru­dem pełzł środ­kiem drogi. Czy­ste po­wie­trze, prze­sy­co­ne za­pa­chem świe­żo sko­pa­nej ziemi, wy­peł­nia­ło noz­drza i płuca męż­czy­zny. Roz­są­dek pod­po­wia­dał, że to nie­moż­li­we, Gre­go­ro­wi było jed­nak wszyst­ko jedno.

– Ty podły su­kin­sy­nu – wy­sy­czał.

Czoł­gał się na sa­mych łok­ciach. Dła­wi­ła go wście­kłość. Albo pył. Słony i wil­got­ny. Sam już nie wie­dział.

– Kurwa mać! Kurwa, kurwa, kurwa! Gdzie je­steś, ty po­pa­prań­cu?! – Po­czuł, jak po­wo­li zsuwa się, ryjąc twa­rzą w wil­got­nej ziemi. Reszt­ką sił prze­wró­cił się na plecy. – Obie­ca­łeś, że prze­ży­ję – wy­chry­piał.

Ciem­na syl­wet­ka na tle słoń­ca przez chwi­lę mil­cza­ła.

– Do­trzy­mu­je­my słowa. Sta­niesz się cząst­ką na­sze­go świa­ta – po­wie­dział Noe.

Gre­gor cze­kał na okru­chy ziemi, które po­sy­pią mu się na głowę. Nic ta­kie­go nie na­stą­pi­ło.

– Tekla? Co z nią zro­bi­li­ście?

– Po­zwo­li­li­śmy jej duszy ule­cieć, a ciału odejść w har­mo­nii ze świa­tem.

– Kła­miesz. Nie było ciała.

– Do­ro­słe osob­ni­ki żywią się pa­dli­ną – od­po­wie­dział sta­rzec, uśmie­cha­jąc się nie­znacz­nie. – Gar­dzą żywym mię­sem. Młode to co in­ne­go, ale ty już to prze­cież wiesz. Wi­dzia­łeś skany – kon­ty­nu­ował kon­wer­sa­cyj­nym tonem męż­czy­zna. – Po okre­sie roz­rod­czym w miej­scu śmier­ci ofia­ry po­wi­nien sta­nąć Posąg Prze­mia­ny, aby za­pew­nić duszy bez­piecz­ny lot w nie­zna­ne. Za­bie­ra­jąc ka­mie­nie, po­zba­wi­łeś Teklę skrzy­deł. Twoja to­wa­rzysz­ka nie zazna spo­ko­ju. Ale nie martw się. Cie­bie czeka inny los – dodał, przy­ku­ca­jąc. Otwo­rzył nie­du­ży po­jem­nik.

Gre­gor pa­trzył, jak do­rod­ne ćmy roz­po­czy­na­ją mo­zol­ną wę­drów­kę po gru­dach ziemi, w stro­nę za­głę­bie­nia, w któ­rym się znaj­do­wał.

– Re­gi­na de­ser­ti, kró­lo­wa pu­sty­ni – wy­ja­śnił sta­rzec. – Nie­sa­mo­wi­te stwo­rze­nia. Są tro­chę ocię­ża­łe po ob­fi­tym po­sił­ku. Go­to­we do zło­że­nia jaj. Po wy­peł­nie­niu swej świę­tej po­win­no­ści po­tra­fią prze­spać, za­grze­ba­ne w ziemi, nawet kil­ka­dzie­siąt lat.

Gre­gor, po­czuw­szy ła­sko­ta­nie w zra­nio­nej sto­pie, roz­pacz­li­wie szarp­nął całym cia­łem.

– Nie sza­mocz się – skar­cił go męż­czy­zna. – To nic nie da. Sam pro­ces nie jest bo­le­sny. No, może nie do końca. Im dłu­żej larwy będą że­ro­wać, tym mniej bę­dziesz czuł. Więk­sze stę­że­nie tok­syn pa­ra­li­żu­ją­cych w or­ga­ni­zmie – za­koń­czył swój wywód sta­rzec i, wy­pu­ściw­szy wszyst­kie owady, wy­pro­sto­wał się po­wo­li.

– Zło­żył skrzy­dła, a wszech­świat utu­lił go do snu – za­in­to­no­wał, wzno­sząc dło­nie ku niebu, i od­szedł.

Gre­gor zo­stał sam.