Ostatni sen gąsienicy

 

I. Co­dzien­ność raju

 

W sku­pie­niu ob­ra­ca­łem w dło­niach świe­tli­ste, qu­asi-czte­ro­wy­mia­ro­we sym­bo­le, pró­bu­jąc wy­two­rzyć ocze­ki­wa­ną rów­no­wa­gę. Bez­sku­tecz­nie. Praca nad ko­lej­nym al­go­ryt­mem dłu­ży­ła się nie­mi­ło­sier­nie. Spoj­rza­łem z na­dzie­ją na ja­rzą­ce się w od­da­li błę­kit­na­we słoń­ce.

Nic.

Na ską­pa­ne w jego nie­ziem­skim świe­tle fale spo­koj­ne­go oce­anu. Na dro­bi­ny kar­mi­no­we­go pia­sku wy­my­wa­ne spo­mię­dzy pal­ców moich stóp.

Nic, nic i nadal nic. Pust­ka. Znie­chę­ce­nie.

Bom­bar­do­wa­nie sur­re­ali­zmem zwy­kle po­bu­dza­ło mój umysł do pracy, lecz tym razem nawet to nie po­ma­ga­ło. Czy moje za­da­nia mu­sia­ły być tak abs­trak­cyj­ne? Byłem dobry w te kloc­ki, lecz wo­lał­bym do­stać cza­sem coś bar­dziej na­ma­cal­ne­go. Coś, czego zna­cze­nie bym ro­zu­miał. Coś, co nie po­zo­sta­wia­ło­by mnie z tym przy­gnę­bia­ją­cym wra­że­niem bez­ce­lo­wo­ści. Na­praw­dę chcia­łem zbyt wiele?

– Davi, zaraz wy­cho­dzi­my, idziesz? – Z za­du­my wy­rwał mnie głos Vei do­bie­ga­ją­cy z mo­je­go nad­garst­ka. Oczy­wi­ście, nie na­praw­dę jej głos. Ten, który jej usta­wi­łem.

– Zaraz. Za­my­śli­łem się.

– Nie bądź nu­dzia­rzem my­śla­kiem. Chodź. Cze­ka­my. – Do­gra­ła do tego „Don’t stop me now”. Do­sko­na­le wie­dzia­ła, że ko­cham te sta­ro­cie, mała spry­ciu­la. Lu­bi­łem ją. Nie mogło być ina­czej, skoro pa­so­wa­li­śmy.

– Już.

Mach­ną­łem dło­nią i słoń­ce spły­nę­ło nad ocean. Gdy zna­la­zło się tuż nad ho­ry­zon­tem, z od­mę­tów wy­strze­li­ły macki kra­ke­na i wcią­gnę­ły roz­ża­rzo­ną błę­kit­ną kulę pod po­wierzch­nię. Po­zo­sta­łe po niej smugi czar­ne­go dymu roz­pły­nę­ły się w wy­ro­słej nagle ciem­no­ści.

Skąd mi to wszyst­ko przy­szło do głowy?

 

Odłą­czy­łem się i wsta­łem z łóżka. Po­pa­trzy­łem w lu­stro. W roz­ma­za­nym flu­ore­scen­cyj­nym bla­skiem pół­mro­ku zo­ba­czy­łem nie­ogo­lo­ne­go fa­ce­ta, wciąż mło­de­go, lecz sku­tecz­nie ma­sku­ją­ce­go ten fakt chro­nicz­nym prze­mę­cze­niem. Za ple­ca­mi ma­ja­czy­ła za­gra­co­na klit­ka o mod­nym, psy­cho­de­licz­nym wy­stro­ju. Oto i verum w całej swej przy­ziem­no­ści. Minął ko­lej­ny ty­dzień pracy. Naj­wyż­sza pora, by robak wy­pełzł wresz­cie ze swego jabł­ka. „On już do­brze o tym wie, że to się za­koń­czy źle”, jak śpie­wa­no w erze klo­nów.

Prze­cze­sa­łem włosy, roz­pro­sto­wa­łem ubra­nie i wy­sze­dłem z po­ko­ju. Vei, Mart i Ki stali przy drzwiach. Zła­pa­łem swoją kurt­kę.

– Kto ma klucz­kar­tę? – za­py­tał Mart.

– Ja – po­wie­dzia­łem.

Prze­waż­nie wcho­dzi­łem w rolę tego od­po­wie­dzial­ne­go. Śle­piec prze­wo­dzą­cy ślep­com.

– I ja – do­rzu­ci­ła Ki z sze­ro­kim uśmie­chem. Na jej kró­ciut­kiej ko­szul­ce mi­go­ta­ły geo­me­trycz­ne fi­gu­ry. Pa­ra­mi.

– Dobra. To nie zgub­cie się – rzu­cił Mart.

– No ba.

– Idzie­my?

Wy­szli­śmy. Zje­cha­li­śmy pri­vin­dą na dół, pro­sto do metra. Było tłocz­no, jak zwy­kle w pierw­szą noc rum­sprin­gi, lecz nie­zbyt gwar­no, dzię­ki czemu mo­głem sku­pić się na gło­sach we wła­snej gło­wie. En­dor­fi­ny w nor­mie; stan konta za­do­wa­la­ją­cy – po­in­for­mo­wa­ły mnie nie­zwłocz­nie.

Lu­dzie, po­za­my­ka­ni we wła­snych świa­tach, wy­cze­ki­wa­li cier­pli­wie chwi­li, gdy będą mogli ro­zejść się po za­ka­mar­kach Wszech­mia­sta, szu­ka­jąc stra­wy dla znu­dzo­nych umy­słów i ciał. Na ho­le­kra­nach mi­go­ta­ły re­kla­my, po­do­bi­zny zna­nych osób i ko­mu­ni­ka­ty bie­żą­ce: coś o ce­le­bra­cji na­ro­dzin mi­lio­no­we­go miesz­kań­ca, o pro­fi­tach w prze­my­śle pod­ziem­nym, o tra­gicz­nym wy­pad­ku na któ­rejś z tu­bo­strad. Chyba znowu nie po­tra­fi­li zi­den­ty­fi­ko­wać ofia­ry. Jakaś plaga ostat­nio.

– Dokąd idzie­my? – za­py­ta­łem, gdy za­czą­łem się tym nu­dzić.

– Vei mówi, że Ti­ti-ri­ti.

– Tak mówi? – Po­pa­trzy­łem z uśmie­chem na Vei. Czar­ny ma­ki­jaż pra­wie przy­kry­wał jej praw­dzi­we rysy twa­rzy. Wcale nie wy­ma­ga­ły ukry­wa­nia. Zresz­tą wie­dzia­ła o tym. Po pro­stu dzi­siaj chcia­ła być kimś innym. Ro­zu­mia­łem ją. W końcu pa­so­wa­li­śmy.

– Za­cznie­my od trzę­sie­nia ziemi, a potem pod­krę­ci­my tempo. Cała noc przed nami. A jak nie za­brak­nie en­dor­fin, to i dłu­żej. Hejoo! – En­tu­zjazm wy­le­wał się z niej gę­stym, lep­kim stru­mie­niem. Przy­kle­iłem się bez wa­ha­nia.

Po kilku mi­nu­tach by­li­śmy na miej­scu. Vei wbie­gła po scho­dach, zwin­nie omi­ja­jąc tłum wpeł­za­ją­cych ascen­so­rem wy­le­niw­ców. Zanim się obej­rze­li­śmy, stała na górze, po­gwiz­du­jąc na nas. Po­szli­śmy w jej ślady. Mart i Ki chi­cho­ta­li coś do sie­bie. Ty­po­wi za­ba­wia­cze. Cza­sem mieli swoje spra­wy, któ­rych nie ro­zu­mia­łem, ale prze­waż­nie byli do­sko­na­ły­mi to­wa­rzy­sza­mi na wie­czór. Wszy­scy zresz­tą pa­so­wa­li­śmy na przy­naj­mniej sześć­dzie­siąt sie­dem pro­cent, dla­te­go też miesz­ka­li­śmy razem. Vei była ar­ty­stycz­na. Ja kre­acyj­ny. Spraw­nie funk­cjo­nu­ją­ca, nie­mal pod­ręcz­ni­ko­wa grupa to­wa­rzy­ska. Nie moja pierw­sza zresz­tą, więc na szczę­ście po­tra­fi­łem ją do­ce­nić.

 

Ti­ti-ri­ti stała ścia­ną ludzi. Trud­no roz­wi­nąć skrzy­dła w tłoku. Po­szli­śmy do są­sied­nie­go i mniej ob­le­ga­ne­go Ba­stio­nu.

– Mają tam też salę z tka­cza­mi – prze­ko­ny­wał Mart.

– Wspa­nia­le – po­par­łem.

Ba­stion mie­ścił się w ob­skur­nym ce­gla­nym bu­dyn­ku. Ze­szli­śmy po scho­dach. Zza pół­prze­zro­czy­stych drzwi prze­bi­ja­ła zie­lon­ka­wa po­świa­ta. Przed wej­ściem za­ży­li­śmy la­za­ru­sa. Bez prze­sa­dy, po dawce. Świa­tło nie­mal na­tych­miast przy­bra­ło przy­tul­niej­szy od­cień. Od­ru­cho­wo osnu­łem wzro­kiem geo­me­trię Ki. Na ko­szul­ce po­ja­wił się napis „Jeśli mo­żesz to prze­czy­tać, to je­steś zbyt bli­sko”. Pul­so­wał w ryt­mie mo­je­go serca. Jak to zro­bi­ła? Jej uśmiech był sze­ro­ki jak ho­ry­zont. Za­ba­wia­cze znają takie sztucz­ki. Mart w mię­dzy­cza­sie uplótł Vei wie­lo­smu­go­wy war­kocz, nawet nie za­uwa­ży­łem kiedy.

– Go­to­wi? – za­py­ta­łem. Stra­ci­łem po­czu­cie czasu. Lu­dzie wcho­dzi­li i wy­cho­dzi­li.

– Na co? – zdzi­wi­ła się Ki, po czym ni z tego, ni z owego wy­buch­nę­ła śmie­chem.

– Na naj­wspa­nial­sze chwi­le na­sze­go życia! – od­po­wie­dzia­łem. Prze­chi­cho­ta­li­śmy te chwi­le i jesz­cze kilka ko­lej­nych.

We­szli­śmy wresz­cie. Wnę­trze klubu wy­nu­rzy­ło się spo­śród szar­pa­ne­go zie­le­nią mroku. W środ­ku był już tłum ludzi, lecz nie na tyle gęsty, by znie­chę­cać. Mu­zy­ka prze­ni­ka­ła nas i pró­bo­wa­ła zro­zu­mieć, za­to­nę­li­śmy w niej jak w gę­stej cie­czy. Na środ­ku pierw­szej sali był po­dest, na któ­rym uwi­ja­li się tka­cze. Wpra­wia­li w ruch róż­no­ko­lo­ro­we świe­tli­ste stru­ny, drga­ją­ce w wielu płasz­czy­znach ni­czym nici trój­wy­mia­ro­wej tka­ni­ny. Za­wi­ja­li je na palce, szar­pa­li, gła­ska­li de­li­kat­nie, wpla­ta­jąc nie­zwy­kłe dźwię­ki w ota­cza­ją­cą nas mu­zy­kę. Jakby do­kład­nie wy­li­cza­li te mi­kro­sko­pij­ne zmia­ny ci­śnie­nia na każ­dej z błon bę­ben­ko­wych. Nasze wej­ście za­kłó­ci­ło sy­me­trię sali i linia me­lo­dycz­na na­tych­miast to od­da­ła, kilka fał­szy­wych nut opi­su­ją­cych naszą czwór­kę nie­mal wska­zy­wa­ło nas pal­cem. Zaraz jed­nak wy­rósł nowy temat, zgod­ny za­rów­no z nami, jak i wszyst­ki­mi wokół. Spek­takl ten za­wsze mnie obez­wład­niał, zresz­tą nie tylko mnie. Tka­cze jed­nak żyli, by to robić. Dla­te­go byli tak do­brzy.

Nigdy nie po­zna­łem żad­ne­go tka­cza. Sły­sza­łem, że po­tra­fi­li roz­ma­wiać tylko ze sobą na­wza­jem. Nikt inny do nich nie pa­so­wał.

Sta­łem, po­dzi­wia­jąc fa­lu­ją­ce i roz­pły­wa­ją­ce się w po­wie­trzu wie­lo­barw­ne włók­na świetl­nych strun. La­za­rus osiadł na moim mózgu jak pa­ję­czy­na. Drob­ne ha­lu­cy­na­cje to nor­mal­na rzecz. Nie z tej samej zresz­tą bajki, co inne ba­wi­ki, jak vor­tex, który zu­peł­nie od­ry­wał od rze­czy­wi­sto­ści i wy­ma­gał pod­łą­cze­nia. La­za­rus był w stylu vin­ta­ge i dla­te­go był modny. Dzi­siej­sze wy­na­laz­ki wy­ko­rzy­stu­ją­ce na­no­po­bu­dza­nie re­cep­to­rów nie do końca mnie prze­ko­ny­wa­ły. Zna­łem ta­kich, któ­rych za­bra­no po tym do Re­zy­gna­to­ra. Wzdry­gną­łem się: nie wolno było o tym my­śleć. Zwłasz­cza na la­za­ru­sie.

Zda­łem sobie spra­wę, że Mart mnie woła. Obej­rza­łem się. Stał z Ki przy barze, obok nich mi­go­ta­ły czte­ry zło­ci­ste ni­czym pro­mie­nie słoń­ca drin­ki. Oczy­wi­ście nigdy tak na­praw­dę nie wi­dzia­łem słoń­ca. Ba­rie­ra ochron­na nad Wszech­mia­stem sku­tecz­nie to unie­moż­li­wia­ła.

I znów nie­wła­ści­wy kie­ru­nek myśli, lek­kie mro­wie­nie w nad­garst­ku. Co się dziś ze mną dzia­ło?

Pod­sze­dłem. Kątem oka do­strze­głem, że Vei od­da­li­ła się i zdą­ży­ła już za­cze­pić jakąś dziew­czy­nę.

– Za dobre po­cząt­ki! – po­wie­dział Mart, po­da­jąc mi kie­li­szek.

– O wiele za dobre! – wy­re­cy­to­wa­li­śmy zgod­nie z przy­ję­tym ry­tu­ałem, kosz­tu­jąc trun­ku. Był mocno pi­kant­ny, lecz i słod­ki. Przy­jem­nie. Ki są­czy­ła po­wo­li, ob­ser­wu­jąc pra­cu­ją­cych tka­czy.

– Nie­źli są, co? – stwier­dzi­ła.

– Wy­bor­ni – rzu­ci­łem, a Ki aż się za­krztu­si­ła ze śmie­chu.

– Ha, ha, ha! Wy­bo­oorr­r­ni. Jak ja lubię te twoje stare słów­ka. Tak, są wy­bo­orr­r­ni, he­jo­ooo – śmia­ła się. Na jej ko­szul­ce za­mi­go­ta­ły dwa uro­cze, wy­pu­kłe ser­dusz­ka.

– Po­dob­no pod­łą­cza­ją się na stałe. Być może nawet nie wie­dzą, gdzie są – szep­nął Mart.

– Jak to moż­li­we? – zdzi­wi­łem się.

– Nie wiem, tak sły­sza­łem. Tka­cze to tech­no­lo­gia ostat­niej ge­ne­ra­cji. Trze­ba by po­ga­dać z ja­kimś in­ży­nie­rem.

Za­my­śli­łem się. Od czasu Wy­ba­wie­nia, Szczo­dro­do­bry Rząd nie usta­wał w wy­sił­kach, by miesz­kań­cy Wszech­mia­sta ro­dzi­li się coraz do­sko­nal­si. Ale bycie pod­łą­czo­nym na stałe? Czy to też życie?

Roz­go­ni­łem te myśli. Nie byłem prze­cież fi­lo­zo­fem. Ale lu­bi­łem wda­wać się z nimi w dys­ku­sje. Fa­scy­no­wa­ła mnie ta nie­praw­do­po­dob­na de­ter­mi­na­cja – pod­czas gdy ludz­kość osią­gnę­ła tak wiele, oni nadal mie­rzy­li się z jed­nym i tym samym py­ta­niem. Może z tego wzglę­du fi­lo­zo­fów rów­nież za­li­cza­no do za­ba­wia­czy.

– Davi, nie myśl tyle. – Ki po­ło­ży­ła mi rękę na ra­mie­niu. – Nazwą cię smu­ta­sem i wy­lą­du­jesz w Re­zy­gna­to­rze. Chodź, Vei zna­la­zła chyba ja­kieś miej­sce.

Rze­czy­wi­ście, we­so­ła, ener­gicz­na Vei sie­dzia­ła przy jed­nym ze sto­li­ków z dwoma, chyba nieco już roz­fru­wa­ny­mi, dziew­czę­ta­mi. Z nią nigdy nie wia­do­mo, pew­nie nawet nie spraw­dzi­ła, czy pa­su­je­my. Lu­bi­ła nie­spo­dzian­ki. A ja lu­bi­łem ją.

Zo­sta­li­śmy więc. Roz­ma­wia­li­śmy i śmia­li­śmy się. Po ko­lej­nym la­za­ru­sie Mart i Ki po­szli się po­ru­szać, zaś ja i Vei za­po­zna­wa­li­śmy się bli­żej z mru­żą­cy­mi słod­ko oczy, płyn­ny­mi w ru­chach, czer­wo­no­usty­mi pięk­no­ścia­mi. Do­sia­dło się kilka osób, ale nikt nie wy­trzy­mał zbyt długo. Z jed­nym takim mia­łem dwa­dzie­ścia sie­dem pro­cent. Cie­ka­we, co przy­gna­ło go w to miej­sce? Nigdy co praw­da nie spo­tka­łem ni­ko­go, z kim miał­bym choć­by sie­dem­dzie­siąt pięć. Sły­sza­łem o na­praw­dę nie­złych wy­ni­kach, ale nie było wąt­pli­wo­ści, że róż­ni­li­śmy się. To w końcu jedna z fun­da­men­tal­nych zasad. Lęk przed czymś, co daw­niej na­zy­wa­no klo­no­wa­niem, miał swego czasu wiel­ki wpływ na dzi­siej­szą struk­tu­rę spo­łecz­ną Wszech­mia­sta, z tego co za­pa­mię­ta­łem z hi­sto­rii ogól­nej. Z ja­kie­goś jed­nak po­wo­du mie­wa­łem wra­że­nie, że ja sam róż­ni­łem się bar­dziej. Nawet Ki i Mart mieli osiem­dzie­siąt czte­ry.

Daw­niej mó­wi­ło się bodaj, że “mieli się ku sobie”. Oczy­wi­ście, nie fi­zycz­nie, nie w verum. To było nie­do­pusz­czal­ne. Każdy z nas już TEGO do­świad­czył, przy tej czy innej oka­zji, ale ra­czej z cie­ka­wo­ści niż z głęb­szej po­trze­by. Jaki był sens? Ko­rzy­sta­jąc z pod­łą­cze­nia można było speł­nić każde pra­gnie­nie, a nawet wię­cej – na­no­pod­krę­ce­nie re­cep­to­rów gwa­ran­to­wa­ło do­zna­nia ab­so­lut­nie nie do wy­ra­że­nia sło­wa­mi. Udo­stęp­nia­li­śmy się sobie na­wza­jem, byłem więc zu­peł­nie pe­wien, że wszy­scy prze­ży­li­śmy już seks-zwi­dzi­ki z każ­dym z po­zo­sta­łej trój­ki i to w nie­zli­czo­nych kon­ste­la­cjach. Ow­szem, zda­rza­li się lu­dzie, któ­rzy pre­fe­ro­wa­li „na­tu­ral­ne”, jak mó­wio­no, zbli­że­nia, acz­kol­wiek trak­to­wa­no to ra­czej jak ry­tu­ał, czy może teatr… w każ­dym razie – mało kto to ro­zu­miał. Za­wsze zresz­tą po­zo­sta­wa­ło ry­zy­ko po­wsta­nia zy­go­ty, a to już było po­waż­ne prze­stęp­stwo.

Młod­sza z dziew­cząt – tych, do któ­rych się przy­sie­dli­śmy – miała na imię Kloe, star­sza Lauri. Opo­wia­da­ły nie­zwy­kłe rze­czy, a ich twa­rze mie­ni­ły się róż­ny­mi ko­lo­ra­mi. Po kilku ko­lej­nych drin­kach i dział­kach la­za­ru­sa zdra­dzi­ły nam, że pra­cu­ją – a może znają kogoś – w miej­scu, gdzie two­rzy się ba­wi­ki i za­pro­po­no­wa­ły nam coś eks­tra. Ja i Vei słu­cha­li­śmy, przy­tu­le­ni. Czu­łem się wspa­nia­le. Po­pa­trzy­łem w bok, w oczy mojej małej sio­strzycz­ki, jak ją cza­sem na­zy­wa­łem. Była za. Vei za­wsze była za. To­ną­łem w mu­zy­ce.

Po­wę­dro­wa­li­śmy do to­a­le­ty, nie chcąc przy­cią­gać nie­po­trzeb­nych cie­kaw­skich. Mart prze­padł, po dro­dze uwol­ni­li­śmy Ki od ja­kie­goś na­chal­ne­go ko­lek­cjo­ne­ra udo­stęp­nień. W ogól­nym roz­gar­dia­szu mie­li­śmy nieco trud­no­ści, lecz w końcu udało nam się we­pchnąć w piąt­kę do ka­bi­ny.

– Jak to wła­ści­wie dzia­ła? – za­py­ta­łem, zi­ry­to­wa­ny, że dziew­czy­ny nawet się nie za­in­te­re­so­wa­ły.

Po­czu­cie od­po­wie­dzial­no­ści – nawet fał­szy­we – to cięż­kie brze­mię.

– Po­dob­no ma trzy ko­lo­ry – po­wie­dzia­ła z in­try­gu­ją­cym uśmie­chem Kloe. – Pierw­szy przy­po­mi­na la­za­ru­sa, tylko do­pa­la ty­siąc razy le­piej. Ma za za­da­nie pod­krę­cić en­dor­fi­ny do po­zio­mu, w któ­rym uwal­nia się drugi kolor. Ten jest nie­sa­mo­wi­ty.

– Czyli?

– Uwol­nie­nie jaźni – zdra­dzi­ła Lauri. – Na­no­neu­tra­li­za­cja za­im­ple­men­to­wa­nych blo­kad. Bę­dzie­cie mogli po­my­śleć wszyst­ko. Ro­zu­mie­cie? Wszyst­ko! A w po­łą­cze­niu z wi­zja­mi pierw­sze­go ko­lo­ru… Po­wiedz­my po pro­stu, że en­dor­fi­ny wy­le­ją wam się nosem. Coś wspa­nia­łe­go! Sy­ner­gia jest pierw­szo­rzęd­na. I żad­ne­go ry­zy­ka! Tro­chę trwa, zanim zej­dzie, ale po wszyst­kim bę­dzie­cie za­chwy­ce­ni.

Zda­wa­ło mi się, czy zwra­ca­ła się wprost do mnie?

– A trze­ci kolor? – za­in­te­re­so­wa­ła się Ki.

Dziew­czy­ny spoj­rza­ły sobie w oczy i za­chi­cho­ta­ły.

– Nie wiemy. Taka karma. Nigdy nie do­tar­ły­śmy tak da­le­ko. Już uwol­nie­nie dru­gie­go nie jest pro­ste i udaje się tylko w szcze­gól­nych oko­licz­no­ściach. Co do­pie­ro trze­cie­go. Dla­te­go pró­bu­je­my dalej. Ale to musi być coś jak sen w ob­ję­ciach Szczo­dro­do­bre­go Maur­ji – Kloe przy­mknę­ła oczy i za­czę­ła się ko­ły­sać w rytm stłu­mio­nej mu­zy­ki tka­czy.

– Ko­lo­ro­wy sen – do­rzu­ci­ła Lauri, po­sław­szy przy­ja­ciół­ce lśnią­ce­go czer­wo­ną szmin­ką ca­łu­sa. – To jak, za­czy­na­my? Trze­ba to roz­pu­ścić w ustach. Po­wo­li. Nie mają jesz­cze do­bre­go spo­so­bu. To nowa rzecz. Naj­waż­niej­sze, żeby nie po­ły­kać od razu – po­in­stru­owa­ła nas.

Dla­cze­go znowu taki byłem? Dla­cze­go z a w s z e taki byłem? Nie wiem, nie mo­głem ina­czej. Oczy­wi­ście, że po­łkną­łem od razu. A potem… Potem tań­czy­li­śmy. Z Vei, Kloe i Lauri.

Wi­sia­łem po­śród barw, mu­zy­ka prze­pły­wa­ła prze­ze mnie, gry­ząc czer­wo­ny­mi usta­mi. Śmia­łem się i błą­ka­łem w świe­tle, dźwię­kach, sło­wach. Coś się wy­la­ło, lepka ciecz wy­gry­zła otwór w pod­ło­dze. Wszy­scy za­pa­dli się po ko­la­na. Roz­la­li­śmy się i wciąż roz­ma­wia­li­śmy, śpie­wa­li­śmy, wy­bu­cha­li­śmy śmie­chem. Z Kloe mia­łem osiem­dzie­siąt dwa. Czy to moż­li­we?

Czy coś było nie­moż­li­we?

Ktoś się prze­wró­cił, może nawet ja. Po­wie­trza. Za­pra­gną­łem nagle wy­do­stać się, wy­nu­rzyć z dud­nią­ce­go pie­kła, lecz mu­sia­łem prze­zwy­cię­żyć ręce – były owi­nię­te wokół ciała i nie mo­głem się uwol­nić. Głowa na­pęcz­nia­ła mi jak balon. Coś było nie w po­rząd­ku, na­praw­dę coś…

 

* * *

 

Coś.

Nic?

Wszyst­ko.

 

* * *

 

II. Pra­gnie­nia i żądze

 

Obu­dzi­łem się. Wy­gra­mo­li­łem ze snu, któ­re­go wspo­mnie­nie gwał­tow­nie pa­ro­wa­ło, aż znik­nę­ło zu­peł­nie. Nie był to dobry sen, tego byłem pe­wien. Jego reszt­ki cie­kły mi po ple­cach zim­ny­mi, lep­ki­mi struż­ka­mi. Wciąż leżąc, prze­tar­łem obo­la­łą twarz. Na dłoni po­zo­stał ślad krzep­ną­cej krwi. Wy­glą­da­ło to na nie­daw­ny krwo­tok z nosa; nie wy­ma­ca­łem na szczę­ście żad­nych in­nych ob­ra­żeń. Od­kry­łem, że leżę na pod­ło­dze, owi­nię­ty wokół musz­li klo­ze­to­wej.

– Hej! – usły­sza­łem nagle. – Ty tam! Za­bie­raj się stąd! To dam­ska to­a­le­ta!

Po­wo­li za­czy­na­łem gro­ma­dzić fakty. Nade mną po­chy­la­ła się dziew­czy­na, młoda, lecz nie­ade­kwat­nie ubra­na. Nijak. Szaro. Bez szpa­nu.

Nie­mniej nie mo­głem ode­rwać wzro­ku. Jej twarz! Tak nie­sy­me­trycz­na, nie­ide­al­na. Nigdy nie wi­dzia­łem czło­wie­ka tak nie­do­sko­na­le pięk­ne­go. Splą­ta­ne, ciem­ne włosy, nie­rów­nych roz­mia­rów do­łecz­ki w po­licz­kach. I te oczy… Uzna­łem, że nadal je­stem pod wpły­wem. Prze­cież nikt nie ma ta­kich oczu – ża­rzą­cych się błę­ki­tem jak moje słoń­ce.

– No, co jest z tobą? Głupi je­steś czy coś? – za­py­ta­ła.

– Jedno i dru­gie – wy­mam­ro­ta­łem. Spró­bo­wa­łem wstać. – Chyba stra­ci­łem przy­tom­ność – po­wie­dzia­łem prze­pra­sza­ją­co.

– Gra­tu­lu­ję. Teraz wyjdź pro­szę, nie mam czasu – po­wie­dzia­ła nie­cier­pli­wie, lecz za­brzmia­ło to tak dzi­wacz­nie, że mu­sia­łem spy­tać:

– Czasu na co?

– Nie twoja spra­wa.

– Jasne. – Ski­ną­łem głową. – Czy my się już aby nie spo­tka­li­śmy? – do­da­łem, za­trzy­ma­ny na­głym, nie­spre­cy­zo­wa­nym wra­że­niem.

Nic nie od­po­wie­dzia­ła, prze­wró­ci­ła tylko ocza­mi i za­czę­ła wy­py­chać mnie na ze­wnątrz. Gdy prze­su­wa­łem się obok, mój nad­gar­stek zdą­żył spo­tkać się z jej nad­garst­kiem. Od­ruch? Po­trze­ba? Sam nie wie­dzia­łem. Wie­dzia­łem na­to­miast tyle, że in­ter­fejs prze­słał im­puls, nim za­trza­snę­ła za mną drzwi.

Przez chwi­lę sta­łem tam zu­peł­nie otu­ma­nio­ny, wga­pia­jąc się z nie­do­wie­rza­niem w od­czyt na ma­leń­kim wy­świe­tla­czu po­ni­żej mojej dłoni.

Ob­my­łem się z krwi, po czym nie­pew­nym kro­kiem wkro­czy­łem do głów­nej sali. Nadal byłem w tym samym miej­scu. W Ba­stio­nie. Moja pacz­ka wciąż sie­dzia­ła tam, gdzie wcze­śniej. Po­ma­cha­li do mnie, nie prze­ry­wa­jąc roz­mo­wy.

Zbli­ży­łem się.

– Długo mnie nie było? – szep­ną­łem do Vei.

– Dla­cze­go? – zdzi­wi­ła się, jej usta roz­cią­gnę­ły się w uśmie­chu. – Ja wiem? Go­dzi­nę? Może dwie? Czas nam się roz­szedł. Roz­ma­wia­łeś z jakąś dziew­czy­ną przy barze. Nie pa­mię­tam jej. A potem nie wiem.

– Dziew­czy­ną? Kloe czy Lauri? I gdzie one w ogóle są?

– Nie wiem, Davi. Pew­nie sobie po­szły. My cały czas prze­ży­wa­li­śmy tutaj. Mart się zna­lazł. Wszyst­ko w po­rząd­ku? Wy­glą­dasz, jak­byś coś sobie zro­bił. – Mu­snę­ła moją twarz de­li­kat­nie. Miała bar­dzo przy­jem­ny dotyk. Nie­mal nie chcia­łem, by od­su­wa­ła rękę.

Spią­łem się, wy­cze­ku­jąc ostrze­gaw­cze­go mro­wie­nia. Nic.

– To moż­li­we – od­po­wie­dzia­łem. – Wiesz, wyjdę na ze­wnątrz, ode­tchnąć. Po­gu­bi­łem się tro­chę.

– Jasne. Na razie się nie ru­sza­my. Znowu wcią­gną­łeś za dużo la­za­ru­sa? – za­py­ta­ła ze śla­dem tro­ski.

– Może… – po­wie­dzia­łem i uda­łem się ku drzwiom.

Nawet bez­piecz­ne ba­wi­ki mogły mieć za­ska­ku­ją­ce skut­ki, tra­fia­ły się ha­lu­cy­na­cje, nie­kie­dy zu­peł­nie ode­rwa­ne od rze­czy­wi­sto­ści. Od­trut­ki były po­wszech­nie do­stęp­ne, jed­nak mało kto je sto­so­wał. Wy­pad­ki zda­rza­ły się tak rzad­ko, że nie­mal o każ­dym pi­sa­no w In­fo­bo­xie. Nie mia­łem pew­no­ści, co za­szło, lecz im dłu­żej o tym my­śla­łem, tym bar­dziej cała sy­tu­acja wy­da­wa­ła mi się za­baw­na i błaha. Naj­waż­niej­sze, że nic mi nie jest, po­wta­rza­łem sobie. Spoj­rza­łem raz jesz­cze na nad­gar­stek, który – choć dałem mu mnó­stwo czasu na po­pra­wę – zło­śli­wie wciąż wska­zy­wał to samo: sto pro­cent do­pa­so­wa­nia. Twier­dził, że tam, w to­a­le­cie, spo­tka­łem sa­me­go sie­bie. Przez chwi­lę chi­cho­ta­łem do tej idio­tycz­nej myśli. Zda­wa­łem sobie na szczę­ście spra­wę, że to nie­moż­li­we. Nie było ze mną tak źle.

Wy­ga­si­łem in­ter­fejs i wzią­łem kilka głę­bo­kich wde­chów. Pod­nio­słem głowę. Nie pa­mię­ta­łem, by Ba­stion znaj­do­wał się tak bli­sko Rdze­nia, a jed­nak był on stąd do­sko­na­le wi­docz­ny. Słup splą­ta­nych smug ener­gii wy­bi­jał w górę na ol­brzy­mią wy­so­kość, gdzie roz­le­wał się na kształt grzy­ba, for­mu­jąc nad Wszech­mia­stem roz­le­głą ko­pu­łę. Ten widok za­wsze dawał mi po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa. Tym razem jed­nak nie­sfor­ne myśli, chyba nieco roz­luź­nio­ne at­mos­fe­rą, po­pę­dzi­ły gdzieś dalej i…

Co jest po dru­giej stro­nie? – roz­bły­sło mi w gło­wie ni­czym neon. Po­czu­łem tępy ból, jakby coś w mózgu nagle się za­blo­ko­wa­ło. Za­mar­łem, spa­ra­li­żo­wa­ny stra­chem. Nie wolno było o tym my­śleć.

A jed­nak mo­głem.

Mo­głem…

Ze­rwa­łem się na równe nogi i czym prę­dzej wró­ci­łem do przy­ja­ciół. Resz­ta wie­czo­ru upły­nę­ła jak za­wsze, noc po­chło­nę­ła nas i nad ranem wy­plu­ła w domu, w oko­licz­no­ściach bli­żej mi nie zna­nych.

 

* * *

 

Naj­mniej przy­jem­ną rze­czą, jaka może się przy­tra­fić po nocy ta­kiej, jak ta, jest obu­dze­nie się na pod­łą­cze­niu. Teraz po­tra­fi­łem już dość szyb­ko się zo­rien­to­wać, ale pierw­sze kilka razy to było sza­leń­stwo. Wszy­scy zna­li­śmy oczy­wi­ście hi­sto­rie tych, któ­rzy się nie zo­rien­to­wa­li. Po­nu­re hi­sto­rie. Dla­te­go usil­nie re­ko­men­do­wa­no, by w swoje ha­lu­cy­na­cje – czy też zwi­dzi­ki, jak po­wszech­nie mó­wio­no – wpla­tać pewne do­myśl­ne, cha­rak­te­ry­stycz­ne cechy, które od­róż­nia­ły­by je od verum, rze­czy­wi­sto­ści – na przy­kład słoń­ce na nie­bie. Nie prze­pa­da­łem za tymi „za­bez­pie­cze­nia­mi”. Zna­łem świa­ty swo­ich pra­gnień. Wszech­obec­ny błę­kit, szum oce­anu, kar­mi­no­wy pia­sek, arie raj­skich pta­ków – ani przez chwi­lę nie mia­łem wąt­pli­wo­ści, gdzie się zna­la­złem.

– Cześć, Davi – usły­sza­łem.

Sy­mu­lo­wa­ne po­wie­trze przede mną za­drża­ło i przy­bra­ło po­stać dziew­czy­ny – tej samej, która wy­rzu­ci­ła mnie z to­a­le­ty w Ba­stio­nie. Z miej­sca roz­po­zna­łem mały, pie­go­wa­ty nos, nie­rów­ne do­łecz­ki i wście­kle nie­bie­skie oczy. Obraz roz­ma­zy­wał się i mi­go­tał, do tego ota­cza­ła go dziw­na po­świa­ta, lecz nie to wzbu­dza­ło mój nie­po­kój. Po tego typu no­cach mie­wa­łem zwi­dzi­ki ra­czej… oso­bi­stej na­tu­ry, więc nie cho­dzi­ło o to, że się po­ja­wi­ła. Do­sko­na­le zda­wa­łem sobie spra­wę, że chcia­łem, by tu była.

To, co mi nie pa­so­wa­ło, to jej strój, wy­stę­po­wał bo­wiem w nie­przy­jem­nym nad­mia­rze, w do­dat­ku skła­dał się z czę­ści, któ­rych funk­cji nie byłem nawet pe­wien.

Była nie­zwy­kła. Obca. Nie moja.

– Patrz – po­wie­dzia­ła.

Na jej otwar­tej dłoni zo­ba­czy­łem ma­syw­ną śrubę. Gruby, me­ta­licz­ny gwint po­ły­ski­wał sre­brzy­ście, jak w szmi­ro­wa­tej holo o cza­ro­dziej­kach. Prze­sta­wa­łem ro­zu­mieć. Nigdy wcze­śniej nie mia­łem ta­kie­go zwi­dzi­ka.

– Wsa­dzisz mi to w tyłek? – za­py­ta­ła z za­lot­nym przy­de­chem. Zwil­ży­ła wargi. – Zrób to dla mnie, pro­oooszę.

– No… sam nie wiem… – zmie­sza­łem się; moja ręka bez­myśl­nie wy­su­nę­ła się do przo­du. – Jeśli rze­czy­wi­ście chcesz, to chyba…

– Ty zboku pie­przo­ny, na­praw­dę byś to zro­bił, co?! Wie­dzia­łam! Je­ste­ście tam zwy­czaj­nie po­pa­pra­ni! Szko­da słów! Cze­kaj no, zaraz u cie­bie będę.

– Jak to, gdzie bę­dziesz? – bre­dzi­łem za­wsty­dzo­ny.

– Odłą­czam cię.

 

Od­dy­cha­łem szyb­ko. Błą­dzi­łem wzro­kiem po za­ka­mar­kach ciem­nej klit­ki, w któ­rej miesz­ka­łem. Przy­naj­mniej tu wszyst­ko w po­rząd­ku. Nie wie­dzia­łem, co wła­śnie za­szło, ale ab­so­lut­nie mi się to nie spodo­ba­ło.

Na­słu­chi­wa­łem. Cisza. Chyba ni­ko­go nie było w domu. Ro­ze­bra­łem się po­spiesz­nie i wzią­łem suchą ką­piel. Potem przej­rza­łem się w lu­strze. Moja skóra za­ró­żo­wi­ła się po de­zyn­fek­cji, co jesz­cze bar­dziej pod­kre­śli­ło si­ność oko­lic nosa i oczu. A więc przy­naj­mniej ów krwo­tok nie był ha­lu­cy­na­cją. Do­tkną­łem pul­su­ją­ce­go bólem po­licz­ka i syk­ną­łem.

– No tak, prze­pra­szam za to. Chyba wal­nę­łam cię zbyt mocno.

Drgną­łem gwał­tow­nie, zo­ba­czyw­szy jej od­bi­cie zaraz obok mo­je­go. Po­czu­łem mdło­ści. Co tu się dzia­ło? Zwi­dzik? Czy na pewno się odłą­czy­łem? Nie pa­mię­ta­łem. Zaraz, to prze­cież ona po­wie­dzia­ła…

– Kiedy? – za­py­ta­łem, pró­bu­jąc dać sobie czas na po­zbie­ra­nie myśli.

– Wtedy. W barze.

– Nic nie pa­mię­tam. Ty mi to zro­bi­łaś?

– No. Pró­bo­wa­łeś mnie po­ca­ło­wać.

– … – bły­sną­łem in­te­lek­tem. – Prze­pra­szam, nie byłem sobą – wy­du­si­łem w końcu.

– Nie szko­dzi. Poza tym już chyba od­po­ku­to­wa­łeś. Nie przej­muj się, to nie takie strasz­ne. Zdzi­wi­łam się tylko. Chrap­ka na smy­ran­ki to ra­czej rzad­kość po tej stro­nie. Bo wy wszy­scy tu je­ste­ście tacy ide­al­ni. Do po­rzy­ga­nia ide­al­ni. – Zda­wa­ło mi się, czy tak­so­wa­ła mnie le­ni­wym spoj­rze­niem?

– Kogo masz na myśli: wy tu? Tu, czyli gdzie? W verum?

Prze­wró­ci­ła ocza­mi, lecz mil­cza­ła. Po­czu­łem się jak kre­tyn. Nadal roz­ma­wia­łem z od­bi­ciem w lu­strze. Co jeśli…

Po­wo­li ob­ró­ci­łem głowę, gotów w każ­dej chwi­li uchy­lić się od wy­ima­gi­no­wa­ne­go ciosu. A jed­nak: na­praw­dę tam była. Stała w mojej ła­zien­ce, w ni­ja­kim, sza­rym stro­ju, ze sple­cio­ny­mi nie­dba­le rę­ka­mi i prze­krzy­wio­ną głową. Nie­zmien­nie fa­scy­nu­ją­ca w swej od­mien­no­ści.

Chyba mi ulży­ło – przy­naj­mniej nie mia­łem uro­jeń. Fi­zycz­nie obec­nych gości po­tra­fi­łem jakoś objąć ro­zu­mem. Do­pie­ro wtedy zda­łem sobie spra­wę z wła­snej na­go­ści i po­spiesz­nie owi­ną­łem bio­dra ręcz­ni­kiem. Uśmiech­nę­ła się bar­dzo sze­ro­ko.

– Wy­bacz tego tro­ja­na w so­ftwa­rze – po­wie­dzia­ła. – Tro­chę mó­zgo­zgniot­ny, wiem. Ale nie wiń dziew­czy­ny, że ma cza­sem ocho­tę na ma­łe­go psi­ku­sa. Czasy są trud­ne. Poza tym, mam na imię Eylis.

– Cześć, Eylis. A teraz: czy mo­gła­byś wyjść? Chciał­bym w spo­ko­ju się ubrać.

Kącik jest ust drgnął drwią­co, ale ob­ró­ci­ła się na pię­cie i znik­nę­ła za drzwia­mi.

Do­pro­wa­dzi­łem się do po­rząd­ku, w mię­dzy­cza­sie ukła­da­jąc w gło­wie fakty. Byłem na sie­bie zły. Zbyt łatwo pod­da­łem się wra­że­niu, że nie wró­ci­łem do verum. Wczo­raj­sze ba­wi­ki naj­wy­raź­niej spo­tę­go­wa­ły u mnie pa­ra­no­ję. Wie­dzia­łem, czego teraz po­trze­bu­ję: od­po­czyn­ku i szyb­kie­go strza­łu en­dor­fin. Utrzy­mu­ją­cy się wy­so­ki po­ziom stre­su mógł za­alar­mo­wać kogoś, kogo na­praw­dę wo­lał­bym dzi­siaj nie oglą­dać.

– Skąd się tu wzię­łaś? – spy­ta­łem, gdy wró­ci­łem do po­ko­ju.

Eylis sie­dzia­ła na moim łóżku, jej twarz to­nę­ła w zie­lon­ka­wej po­świa­cie. Po­chy­la­ła się nad ja­kimś ekra­nem, z nie­by­wa­łą pręd­ko­ścią prze­su­wa­jąc palce po do­łą­czo­nym do niego pa­ne­lu. Sprzęt sprzed ja­kichś trzech ge­ne­ra­cji. Kto uży­wał jesz­cze ta­kie­go złomu? Prze­rwa­ła na chwi­lę, tylko po to, by wska­zać na otwar­te okno. Fak­tycz­nie, nawet nie zwró­ci­łem uwagi, naj­wy­raź­niej nie ge­ne­ro­wa­no dziś wia­tru. Mimo wszyst­ko – miesz­ka­łem prze­cież cho­ler­nie wy­so­ko.

Eylis wró­ci­ła do pracy, a ja cze­ka­łem, aż skoń­czy. Li­czy­łem chyba na bar­dziej szcze­gó­ło­we wy­ja­śnie­nia, ona jed­nak naj­wy­raź­niej nie miała nic ta­kie­go w pla­nach. Ciszę wy­peł­nia­ły tylko głu­che ude­rze­nia opu­szek w kla­wia­tu­rę do­ty­ko­wą.

– Co ro­bisz? – za­gad­ną­łem więc.

– Nic spe­cjal­ne­go. Nie mo­głam tego zro­bić zdal­nie, więc uży­wa­jąc da­nych uwie­rzy­tel­nia­ją­cych two­je­go har­dwa­re'u udało mi się za­ło­żyć plu­skwę na głów­nej bazie al­go­ryt­micz­nej. Teraz ko­piu­ję wszyst­kie pro­to­ko­ły bo­jo­we, zanim ktoś się zo­rien­tu­je i bę­dzie­my mu­sie­li ucie­kać.

– Słu­cham?!

– Tak, tak, wiem, może nie po­win­nam ci tego mówić. Ale wszy­scy tu we­wnątrz je­ste­ście tak roz­bra­ja­ją­co na­iw­ni, no, w każ­dym razie zwy­kli miesz­kań­cy, że nawet nie muszę was okła­my­wać. To cał­kiem przy­jem­ne, szcze­rze mó­wiąc. Nie lubię kła­mać.

– We­wnątrz czego? – za­py­ta­łem, nic nie poj­mu­jąc.

– Ech, no wła­śnie. – Po­ki­wa­ła głową, jakby coś sobie przy­po­mnia­ła, ale mimo to nie prze­sta­ła pra­co­wać. – Do was prze­cież nic nie do­cie­ra. Nie­dłu­go ci po­ka­żę. I tak nie mo­żesz tu zo­stać.

– Co? Dla­cze­go?

– Je­steś teraz moim wspól­ni­kiem. – Nawet na mnie nie pa­trzy­ła. – Czy ra­czej: ja je­stem tobą. Ale to cie­bie będą ści­gać. Przy­naj­mniej na po­cząt­ku. Prze­pra­szam. Na­praw­dę. Chyba znisz­czy­łam ci życie. Może nawet po­win­nam bar­dziej tego ża­ło­wać, gdy­bym nie wie­rzy­ła, że wyj­dzie ci to na dobre. Je­steś inny. Do­bra­li­by się do cie­bie prę­dzej czy póź­niej. To strasz­ne gnoj­ki są, mo­żesz mi wie­rzyć.

– Kto by się do­brał? Eylis, o czym ty mó­wisz?

– Nie mamy teraz czasu. Ale po­ka­żę ci wszyst­ko. Obie­cu­ję. Za­ufasz mi? – po­wie­dzia­ła, pod­no­sząc wresz­cie wzrok znad ekra­nu.

– Nie wiem, w końcu wal­nę­łaś mnie w twarz. Kto tak robi, Eylis?

– Ktoś, kto nie ma w życiu łatwo – po­wie­dzia­ła, wy­łą­cza­jąc swój har­dwa­re.

W tej samej nie­mal chwi­li z na­szych nad­garst­ków wy­do­był się sy­gnał ze­wnętrz­ne­go po­łą­cze­nia. Za­klę­ła.

– Zna­leź­li nas! Pre­cy­zyj­ni jak w ze­gar­ku, niech ich dia­bli. Czas wiać.

– Ale… Cze­kaj! Kto zna­lazł!?

– Ktoś, kto życzy nam bar­dzo źle. Idziesz czy nie? To twoja ostat­nia szan­sa.

Gdzieś na dole roz­legł się łomot, jakby wiel­ka szta­ba me­ta­lu ude­rzy­ła o zie­mię. Eylis ze­rwa­ła się i sko­czy­ła do okna. Za­czę­ła ner­wo­wo prze­szu­ki­wać ple­cak, w końcu wy­do­by­ła z niego za­wi­niąt­ko z pa­ska­mi i za­pię­cia­mi. Roz­wi­nąw­szy je, za­ło­ży­ła na sie­bie coś na kształt krót­kiej, ob­wie­szo­nej frędz­la­mi kurt­ki, przy­kry­wa­ją­cej tylko górę ple­ców.

– To jak? – za­py­ta­ła. – Pra­wie nie macie dziś prą­dów po­wietrz­nych. Tylko kli­ma­ty­za­cja. To bę­dzie twar­de lą­do­wa­nie.

Na ko­ry­ta­rzu sły­chać już było dud­nią­ce echa licz­nych, cięż­kich butów. Nie wie­dzia­łem, co chcia­ła zro­bić, lecz stała tam, w oknie, pewna swego. Ktoś za­czął walić w drzwi.

– Trud­no, jak chcesz. – Wes­tchnę­ła i wy­chy­li­ła się na ze­wnątrz.

– Za­cze­kaj! Idę! – krzyk­ną­łem, ła­piąc ją za rękę.

– To przy­pnij się tym, o, tutaj. Teraz złap mnie od przo­du. I, na wszyst­ko, co dla cie­bie świę­te, nie pusz­czaj.

Ob­ją­łem Eylis kur­czo­wo i ru­nę­li­śmy w dół jak głaz ci­śnię­ty z dwu­set­ne­go pię­tra. Trwa­ło to może se­kun­dę, choć skła­mał­bym mó­wiąc, że nie byłem już skłon­ny kwe­stio­no­wać swo­ich ży­cio­wych wy­bo­rów. Potem szarp­nę­ło gwał­tow­nie i za­czę­li­śmy szy­bo­wać. Jej kurt­ka roz­wi­nę­ła się nad nami w sze­ro­ki, me­ta­licz­ny klosz, oto­czo­ny gir­lan­dą mniej­szych ele­men­tów, któ­rym nie zdą­ży­łem się le­piej przyj­rzeć, gdyż zaraz potem gruch­nę­li­śmy w coś twar­de­go. Bo­la­ło jak dia­bli.

– Ży­jesz? – rzu­ci­ła szyb­ko Eylis, uwal­nia­jąc się jed­no­cze­śnie ze swo­jej kurt­ki.

– Za­py­taj mnie za chwi­lę, jesz­cze nie wiem… – od­po­wie­dzia­łem, ła­piąc po­wie­trze. Mia­łem stłu­czo­ne bio­dro i obo­la­ły ło­kieć, ale byłem cały.

– Nie mamy tyle czasu – od­po­wie­dzia­ła. – Nie­złe, co? Za­wsze chcia­łam to zro­bić. Może nawet spe­cjal­nie tyle zwle­ka­łam, żeby nie było już wy­bo­ru. Przy­naj­mniej wiem już, że się da.

– Świet­nie. Za­da­ję się z wa­riat­ką. – mruk­ną­łem. – To co teraz?

– Teraz? Teraz bie­gnie­my – od­po­wie­dzia­ła z sze­ro­kim uśmie­chem. – I mamy na­dzie­ję, że bę­dzie­my szyb­si niż tamci. Spo­koj­nie, oni nie za­pusz­cza­ją się na ru­bie­że. Jeśli tam do­trze­my, dadzą nam spo­kój.

Mar­twi­ło mnie owo „jeśli”. Nie wie­dzia­łem, o jakie ru­bie­że jej cho­dzi, ale po­sta­no­wi­łem nie pytać. Lą­do­wa­li­śmy na ja­kimś dachu, rap­tem kil­ka­na­ście prze­cznic dalej. Wy­da­ło mi się, że widzę ruch w oknie mo­je­go miesz­ka­nia, lecz nie mia­łem pew­no­ści. Bio­link na nad­garst­ku po­now­nie za­brzę­czał. Po­łą­cze­nie od: Kloe G.A., usły­sza­łem w gło­wie. Wy­ci­szy­łem sy­gnał ru­chem ręki. Eylis tym­cza­sem ru­szy­ła bie­giem po ram­pie roz­pię­tej mię­dzy bu­dyn­ka­mi. Był ich tu cały la­bi­rynt, nie wie­dzia­łem nawet, czemu wła­ści­wie mia­ły­by słu­żyć, nikt z nich nie ko­rzy­stał. Ani nie re­mon­to­wał, jak sądzę. Byłem na­tu­ral­nie świa­dom ich ist­nie­nia. Taki ar­chi­tek­to­nicz­ny ko­lo­ryt. Nigdy jed­nak nie za­przą­ta­łem sobie tym głowy. Wy­glą­da­ły tro­chę jak mi­nia­tu­ra tych be­to­no­wych nad­ziem­nych au­to­strad z dzie­więt­na­ste­go czy dwu­dzie­ste­go wieku, które oglą­da­łem na In­fo­bo­xie.

Po­wo­li od­da­la­li­śmy się od cen­trum. Bie­gli­śmy ponad gąsz­czem neo­nów, ludzi, po­jaz­dów. Ska­ka­li­śmy z jed­ne­go mostu na drugi, a te dud­ni­ły i ję­cza­ły pod na­szy­mi no­ga­mi, jak­by­śmy bu­dzi­li je ze snu. Kurz opa­dał ka­ska­da­mi na wi­docz­ne da­le­ko w dole ulice. Serce za­bi­ło pod samym gar­dłem, mię­kłem jak wata. Byle nie pa­trzeć.

Eylis nic sobie z tego nie ro­bi­ła, truch­ta­ła przo­dem, zwin­nie i mięk­ko po­ko­nu­jąc wszyst­kie prze­szko­dy. Ja sa­pa­łem cięż­ko i pró­bo­wa­łem na­dą­żyć. Za­nu­rzy­li­śmy się w końcu w pół­mrok ja­kie­goś ko­ry­ta­rza i zwol­ni­li­śmy do for­sow­ne­go mar­szu. Nie sły­sza­łem żad­nych od­gło­sów po­go­ni. Z cza­sem dźwię­ki mia­sta stały się przy­tłu­mio­ne, ustę­pu­jąc miej­sca echu na­szych kro­ków.

– Nie mo­gli­śmy po­je­chać tu­bo­stra­dą? – za­py­ta­łem, gdy zła­pa­łem od­dech.

– Stan­dar­do­wa ko­mu­ni­ka­cja jest już dla nas… spa­lo­na. – Dziw­ny cień prze­mknął jej twa­rzą, nie zdo­ła­ła go ukryć. – Poza tym za­kłó­cam tu­tej­sze prze­kaź­ni­ki. Idzie­my przez ich mar­twy punkt. Ina­czej zna­leź­li­by nas od razu.

– Słu­chaj. Tro­chę mnie to prze­ra­sta. Może od­pocz­nie­my i wy­ja­śnisz mi wresz­cie, dokąd mnie pro­wa­dzisz i o co tu wła­ści­wie cho­dzi? Chyba tyle mo­żesz dla mnie zro­bić?

– Niech bę­dzie. – Wes­tchnę­ła. – Pytaj. Masz pięć minut. Potem idzie­my dalej.

Opar­ła się o mur i po­pa­trzy­ła na mnie wy­cze­ku­ją­co. Nie było już tam tego kpią­ce­go uśmie­chu, ra­czej za­wzię­tość i pew­ność słusz­no­ści do­ko­na­nych wy­bo­rów. Usia­dłem, prze­cze­su­jąc za­ku­rzo­ną czu­pry­nę.

– Kim je­steś?

– Je­stem Eylis.

– Tylko tyle?

– A co? Chcesz usły­szeć hi­sto­rię mo­je­go życia? Po­wie­dzia­łam, że masz pięć minut.

– Nie wiem… A opo­wiesz mi kie­dyś hi­sto­rię two­je­go życia?

– Może.

– Trzy­mam za słowo. W takim razie… – Za­my­śli­łem się, roz­wa­ża­jąc, co tak na­praw­dę chciał­bym wie­dzieć. – Dla­cze­go pa­su­je­my na sto pro­cent?

– To masz na myśli? – Wy­su­nę­ła rękę i za­czę­ła gme­rać przy nad­garst­ku. Szarp­nę­ła mocno. W jej dłoni po­zo­stał długi pas sztucz­nej skóry i mi­go­czą­cy pła­ski ekran in­ter­fej­su. – To tylko na­kład­ka. Wgra­łam do niej twoją toż­sa­mość, gdy byłeś nie­przy­tom­ny. Wcze­śniej uda­wa­łam kogoś in­ne­go.

– Nie­moż­li­we! Sys­te­mu iden­ty­fi­ka­cyj­ne­go nie można ot tak sobie sko­pio­wać, jest ści­śle zsyn­chro­ni­zo­wa­ny z bio­lin­ka­mi i bez do­stę­pu do nich…

– W takim razie do­ko­na­łam nie­moż­li­we­go. Tylko się nie za­ko­chaj.

Po­ki­wa­łem głową. Na razie nie chcia­łem tra­cić czasu na szcze­gó­ły tech­nicz­ne. Nie­mniej byłem cho­ler­nie roz­cza­ro­wa­ny. Pra­wie jak dziec­ko, które wła­śnie się do­wie­dzia­ło, że magia nie ist­nie­je.

– Dla­cze­go ja?

– Nic oso­bi­ste­go. Tro­chę zbie­gów oko­licz­no­ści, tro­chę szczę­ścia. Ogól­nie rzecz bio­rąc, byłeś na mojej li­ście.

– Li­ście?

– Ludzi z do­stę­pem do al­go­ryt­mów de­fen­syw­nych Wszech­mia­sta. Mó­wiąc ści­ślej: z do­stę­pem do wła­ści­wej pod­sie­ci. Potem było już z górki.

– Ja nie…

– Ow­szem, po pro­stu nie mia­łeś o tym po­ję­cia. Od lat pra­co­wa­łeś dla Szczo­dro­do­bre­go Rządu nad sys­te­mem obron­nym. Wi­dzisz, wasz pro­blem to brak na­tu­ral­nych wro­gów. Czy ra­czej ich eli­mi­na­cja na wcze­snym eta­pie życia. Przez to wasz, hm, układ im­mu­no­lo­gicz­ny nie jest go­to­wy na taką za­ra­zę, jak ja.

– Eylis, co ty wła­ści­wie pla­nu­jesz?

– W tej chwi­li chcę stąd po pro­stu wyjść. Na ze­wnątrz. Poza Wszech­mia­sto.

Myśl ta wy­da­ła mi się w pierw­szej chwi­li tak ab­sur­dal­na, że za­chi­cho­ta­łem, wziąw­szy to za żart. Każdy wie­dział, że nie ma nic poza Wszech­mia­stem. Świat na ze­wnątrz zo­stał znisz­czo­ny dawno temu. Wszech­mia­sto było na­praw­dę wszyst­kim, co zo­sta­ło po ludz­ko­ści. Wzdry­gną­łem się: takie roz­wa­ża­nia gro­zi­ły Re­zy­gna­to­rem. Przy­po­mniał mi o tym na­ra­sta­ją­cy, tępy ból w gło­wie.

– Czy to da­le­ko? – za­py­ta­łem więc.

– W linii pro­stej ja­kieś dwa­dzie­ścia ki­lo­me­trów. No, star­czy tego od­po­czy­wa­nia. Wciąż jesz­cze mogą nas zła­pać. Może nie mają do­świad­cze­nia, ale na pewno nie są głupi. W do­dat­ku wy­cią­ga­ją wnio­ski. – Przez twarz Eylis znów prze­mknął cień.

Wsta­ła i ru­szy­ła przed sie­bie, nie oglą­da­jąc się. Po chwi­li wa­ha­nia po­dą­ży­łem jej śla­dem. Nie, nie wzbu­dzi­ła mo­je­go za­ufa­nia. Po pro­stu chcia­łem – czy wręcz mu­sia­łem – zro­zu­mieć, o co tu, do dia­bła, cho­dzi. Coś cią­gnę­ło mnie w ot­chłań, coś zu­peł­nie no­we­go, co spra­wia­ło, że nie po­tra­fi­łem nawet ukryć eks­cy­ta­cji. Myślę, że Eylis świet­nie zda­wa­ła sobie z tego spra­wę.

 

* * *

 

Po­trze­bo­wa­li­śmy do­brych pię­ciu go­dzin, by do­trzeć do ru­bie­ży. Nigdy jesz­cze nie prze­sze­dłem ta­kie­go dy­stan­su i nigdy jesz­cze nie byłem tak świa­dom ist­nie­nia swo­ich nóg. Wy­li­cza­łem w my­ślach miej­sca, które mnie nie bo­la­ły – szło szyb­ciej niż w drugą stro­nę i mo­głem zająć czymś umysł.

Po dro­dze unik­nę­li­śmy kilku pa­tro­li – w opi­nii Eylis, ja nie do końca nawet wie­dzia­łem, co wła­ści­wie mia­ły­by pa­tro­lo­wać – ale poza tym droga prze­bie­gła prak­tycz­nie bez prze­szkód. Prze­mie­rza­li­śmy ko­lej­ne, bliź­nia­czo do sie­bie po­dob­ne sek­to­ry za­bu­do­wań, nie­zmie­rzo­ny ciąg murów, ramp, pu­stych skwe­rów i ulic. Gdyby nie od­le­głe roz­bły­ski wokół słupa Rdze­nia praw­do­po­dob­nie nie po­tra­fił­bym zna­leźć drogi po­wrot­nej. Cisza prze­pla­ta­ła się z dud­nie­niem na­szych kro­ków. Neony Wszech­mia­sta zo­sta­ły gdzieś z tyłu, nie wi­dzia­łem ludzi ani pri­vind; tu­bo­strad nie roz­świe­tla­ły zna­jo­me świa­tła prze­my­ka­ją­cych nimi bo­li­dów. Tu­tej­sze bu­dyn­ki, wcale nie ustę­pu­ją­ce roz­mia­ra­mi tym w oko­li­cach cen­trum, przy­tła­cza­ły tylko ciem­nym, mil­czą­cym ogro­mem.

– Gdzie my je­ste­śmy? Co to jest? – spy­ta­łem, gdy wy­szli­śmy na wy­so­ki bal­kon.

Przed nami wy­ra­sta­ły ko­lej­ne sze­re­gi wie­żow­ców, lecz dalej – i mia­łem nie­od­par­te wra­że­nie, że cał­kiem już bli­sko – ho­ry­zont prze­cho­dził w cał­ko­wi­tą czerń. Eylis po­ło­ży­ła rękę na moim ra­mie­niu.

– Tyle chyba się do­my­ślasz?

Kiw­ną­łem głową. Rze­czy­wi­ście, mia­łem już pewne po­dej­rze­nia. Nigdy się nad tym nie za­sta­na­wia­łem – w końcu za­sta­na­wia­nie się jest dla smu­ta­sów – ale nie było szcze­gól­ną ta­jem­ni­cą, że klu­czo­wy ele­ment kon­struk­cji Wszech­mia­sta: ochron­na ko­pu­ła, która od wie­ków chro­ni­ła nas przed słoń­cem, to po pro­stu ro­dzaj ol­brzy­mie­go, sfe­rycz­ne­go pola si­ło­we­go. Ciem­ne­go, gdyż po­chła­nia­ło ponad dzie­więć­dzie­siąt pro­cent za­bój­cze­go pro­mie­nio­wa­nia. Ko­pu­ła da­wa­ła miesz­kań­com ochro­nę, nie­zbęd­ną ener­gię i wiecz­ny pół­mrok. Jej sku­tecz­ność ponad ru­bie­ża­mi praw­do­po­dob­nie zmniej­szo­no, dla­te­go było tu nawet nie­znacz­nie ja­śniej. Niżej jed­nak, tam gdzie świa­tło pra­wie nie do­cie­ra­ło, przy­po­mi­na­ła roz­my­ty, czar­ny mur. Czy taki był pier­wot­ny za­mysł jej twór­ców? Czyż­by nie chcie­li, by dało się wyj­rzeć poza kra­wędź?

– Co tam jest? Po dru­giej stro­nie?

– Ist­nie­je praw­do­po­do­bień­stwo, że uda ci się sa­me­mu zo­ba­czyć – od­po­wie­dzia­ła Eylis, co wcale nie za­brzmia­ło krze­pią­co. – Ale dość nikłe. Wi­dzisz, drogi Davi, teraz za­czy­na­ją się scho­dy. Na­praw­dę mam na­dzie­ję, że na coś się przy­dasz.

– Co masz na myśli?

– Spójrz tam, po lewej stro­nie, zaraz za tym dużym pla­cem. Czwar­ta, nie, piąta rampa od dołu, mię­dzy tymi bliź­nia­czy­mi bu­dyn­ka­mi.

Zro­zu­mia­łem, o czym mó­wi­ła. Ciem­ny, zwa­li­sty kształt prze­miesz­czał się jedną z owych mi­ni-au­to­strad roz­pię­tych mię­dzy ścia­na­mi wie­żow­ców. Z tej od­le­gło­ści trud­no było oce­niać do­kład­nie, ale „cho­ler­nie wiel­kie bydlę” było pierw­szym okre­śle­niem, jakie przy­szło mi do głowy.

– Co to jest?

– Straż­ni­cy, oczy­wi­ście. Cał­kiem za­bój­cze skur­wy­sy­ny. Dobra rada cioci Eylis: jeśli kie­dy­kol­wiek usły­szysz chrzęst ich gą­sie­nic, spie­przaj ile sił w no­gach. Nawet nie wiesz, ilu zna­łam mą­dra­li prze­ko­na­nych, że po­tra­fią je zgu­bić. Cho­ler­ni dur­nie.

– Ale… kto ich tu po­sta­wił? I po co?

– Szczo­dro­do­bry Rząd, a któż inny? Po to, że­by­śmy nie wbi­ja­li na waszą pro­szo­ną pry­wat­kę, jak sądzę. Nie wiem, kiedy to się za­czę­ło. Mia­sto wi­dzia­ło już wiele wojen. Być może wtedy je tu zo­sta­wio­no. Kie­dyś wa­li­ły do wszyst­kie­go, co nie miało tego. – Po­ło­ży­ła dłoń na moim nad­garst­ku. Miłe uczu­cie. – To twój iden­ty­fi­ka­tor. Ustroj­stwo ma krót­ki za­sięg, ale po­przez sieć prze­kaź­ni­ków in­for­mu­je kogo trze­ba, że pa­łę­tasz się tam, gdzie nie po­wi­nie­neś. A Straż­ni­ka, że je­steś tu­tej­szy. A ra­czej: swój. Kie­dyś nie każdy we Wszech­mie­ście był „swój”, z tego co sły­sza­łam. Może nadal tak nie jest. Jak już wiesz, spryt­nie obe­szli­śmy to za­bez­pie­cze­nie. Nie­ste­ty, potem wy­ko­na­li­ście jakiś więk­szy upgra­de. Tam­te­go dnia stra­ci­łam wielu przy­ja­ciół. Wkrót­ce ak­tu­ali­za­cje stały się jesz­cze częst­sze. W tej chwi­li nie wiem nawet, czego się po nich spo­dzie­wać. Wy­glą­da na to, że prze­gry­wa­my.

Cof­nę­ła rękę, a jej spoj­rze­nie za­mar­ło w ja­kimś trud­nym do spre­cy­zo­wa­nia punk­cie. Nagle wy­da­ła się chłod­na i od­le­gła. Mia­łem tyle pytań, że nie po­tra­fi­łem ich nawet usze­re­go­wać we wła­ści­wej ko­lej­no­ści. Czego ona ode mnie chcia­ła? Co sobie wy­obra­ża­ła? Co ja tu w ogóle ro­bi­łem?

Twój po­ziom en­dor­fin osią­gnął kry­tycz­nie niski po­ziom – usły­sza­łem w gło­wie. Pil­nie za­dbaj o swoje szczę­ście. Za pięć go­dzin, pięć­dzie­siąt dzie­więć minut, trzy­dzie­ści sie­dem se­kund zo­sta­nie ci udzie­lo­na pro­fe­sjo­nal­na pomoc. Pa­mię­taj prze­sła­nie Szczo­dro­do­bre­go Maur­ji. Pa­mię­taj Prze­po­wied­nię Życia.

– Słu­chaj, Eylis, to wszyst­ko jest oczy­wi­ście na­praw­dę nie­sa­mo­wi­te i bar­dzo miło z two­jej stro­ny, że ze­chcia­łaś mi to wszyst­ko po­ka­zać. Ale zu­peł­nie nie ro­zu­miem, czego się po mnie spo­dzie­wasz. Ja… nikt nigdy do mnie z ni­cze­go nie „walił”. A tym bar­dziej nic ta­kie­go. Je­stem tylko zwy­kłym al­go­ryt­mi­kiem abs­trak­cyj­nym. Nie znam się na ta­kich… – Wes­tchną­łem. – Chyba po­my­li­łaś się co do mnie.

Eylis za­wa­ha­ła się, po czym usia­dła pod ba­lu­stra­dą i zwie­si­ła głowę.

– Nie wiem, Davi – po­wie­dzia­ła wresz­cie od­mie­nio­nym gło­sem: ci­chym i zre­zy­gno­wa­nym. – Praw­da jest taka, że sama nie wiem, jak się stąd wy­do­stać, ro­zu­miesz? Cała ta misja to jeden wiel­ki syf i tru­piar­nia. Nie mo­głam o tym my­śleć, wo­la­łam dzia­łać, nie mia­łam wy­bo­ru. Ale będę szcze­ra, Davi, nigdy nie prze­cho­dzi­łam tędy w po­je­dyn­kę. W po­je­dyn­kę to się można naj­wy­żej ze­srać. Wcale się nie zdzi­wię, jeśli nie bę­dziesz chciał mi pomóc. Prze­cież cię nie zmu­szę. Mo­żesz za­wró­cić. Nie mam po­ję­cia, co cię tam teraz czeka, ra­czej nic do­bre­go, zna­jąc lo­kal­ne oby­cza­je. Ale mo­żesz. Ja nie. Dla mnie nie ma już od­wro­tu. Jeśli mnie zła­pią, to… to ko­niec, Davi. Cał­ko­wi­ty, zu­peł­ny, cho­ler­ny ko­niec. Wszyst­kie­go. Mo-gi-ła.

Jej usta za­czę­ły drżeć, po chwi­li nie była już w sta­nie po­wstrzy­mać na­pie­ra­ją­ce­go stru­mie­nia łez. Chcia­łem coś zro­bić, ale nie wie­dzia­łem co. Nigdy wcze­śniej nie wi­dzia­łem tak przej­mu­ją­ce­go smut­ku. Uczo­no nas tłam­sić ne­ga­tyw­ne emo­cje, czy to w sobie, czy w in­nych, lecz to było coś in­ne­go, w do­dat­ku zgod­ne­go z tym, co od dawna żyło gdzieś w głębi mnie. Do­świad­czy­łem dziw­nej, choć cał­kiem re­al­nej więzi z tą nie­zwy­kłą, zu­peł­nie do mnie nie pa­su­ją­cą dziew­czy­ną. Nie ode­zwa­łem się więc, usia­dłem tylko obok i cze­ka­łem w bez­ru­chu, wpa­trzo­ny przed sie­bie, nawet wtedy, gdy po­czu­łem jej cię­żar na moim ra­mie­niu.

Przy­wró­co­no ak­cep­to­wal­ny po­ziom en­dor­fin. Stan alar­mo­wy za­wie­szo­ny – oznaj­mił głos w mojej gło­wie.

 

* * *

 

Davi!

Tak?

Je­ste­śmy z tobą. Nie oba­wiaj się.

 

Czer­wo­ne usta.

Czer­wo­ne mary.

 

* * *

 

 

III. Wszę­dzie do­brze, ale jed­nak nie wszę­dzie

 

Sen blakł.

Hałas sły­sza­łem już od ja­kie­goś czasu, ale chyba nie zda­wa­łem sobie z tego spra­wy. Z le­d­wie za­uwa­żal­ne­go, jed­no­staj­ne­go mru­cze­nia prze­szedł w gęst­nie­ją­cy, me­ta­licz­ny stu­kot. Gą­sie­ni­ce!

Drgną­łem, otwie­ra­jąc oczy. Nie­wiel­ki, za­wie­szo­ny w po­wie­trzu kształt czmych­nął w cień. Złu­dze­nie?

Eylis wy­rwa­ła się z moich objęć i sta­nę­ła na równe nogi.

– Szlag! Szlag, szlag, szlag. Nigdy nie za­pusz­cza­li się aż tutaj – rzu­ci­ła, wy­chy­la­jąc się ostroż­nie ponad ba­lu­stra­dę bal­ko­nu.

– Straż­ni­cy? Wi­dzisz coś?

– Nie. Chyba przy­go­to­wu­ją się do prze­su­nię­cia mia­sta.

– Co?

– Nie ma czasu, zbie­ra­my się stąd, Davi. Pie­przo­ne gówno, nawet nie zdą­ży­łam się przy­go­to­wać. I cie­bie.

Pa­mię­ta­łem, co mó­wi­ła o gą­sie­ni­cach. Mimo nie­daw­nej chwi­li sła­bo­ści – wy­wo­łu­ją­cej we mnie zresz­tą nie do końca jasne emo­cje – wciąż wie­rzy­łem, że wie, co robi. Bez słowa ru­szy­łem więc za nią, w kie­run­ku prze­ciw­nym do tego, z któ­re­go wy­da­wał się do­bie­gać na­ra­sta­ją­cy rumor. Wsko­czy­li­śmy na jedną z ramp, potem na ko­lej­ną, aż zbie­gli­śmy sze­ro­ką spi­ra­lą w dół, ku ulicy. Mia­łem wra­że­nie, że do jed­ne­go z mia­ro­wych dźwię­ków do­łą­czył drugi, o innej czę­sto­tli­wo­ści. Byłem pe­wien, że Eylis też to za­uwa­ży­ła, gdyż nie­mal w tej samej chwi­li za­klę­ła siar­czy­ście.

– To tylko al­go­rytm, Davi! Co oni robią? I dla­cze­go? Myśl! – rzu­ci­ła i ru­szy­ła przo­dem.

Przy­spie­szy­li­śmy, lecz hałas na­ra­stał. Tu­tej­sze bu­dyn­ki pełne były pęk­nięć i wyrw, pod no­ga­mi grze­cho­ta­ły odłam­ki szkła. W gęst­nie­ją­cych ciem­no­ściach wpa­da­li­śmy na po­pę­ka­ne klom­by i zgru­cho­ta­ne ławki. Pę­dzi­li­śmy za­ko­sa­mi, omi­ja­jąc wy­ra­sta­ją­ce tu i ów­dzie gru­zo­wi­ska. Eylis raz po raz skrę­ca­ła w ko­lej­ne ulicz­ki, przez co stra­ci­łem zu­peł­nie orien­ta­cję. Wciąż nie do końca wie­rzy­łem, że coś nam grozi. Al­go­rytm? Czu­łem się jak w jed­nej z tych ho­lo­gier, które wy­ge­ne­ro­wa­łem jakiś czas temu. Praw­dzi­wy strach po­czu­łem do­pie­ro, gdy pierw­szy strzał prze­szył mrok i huk­nął w ścia­nę tuż obok, po­dmu­chem po­wa­la­jąc mnie na zie­mię.

Ze­rwa­łem się na­tych­miast. Eylis znik­nę­ła już za ro­giem, ru­szy­łem za od­gło­sem kro­ków. Była cho­ler­nie szyb­ka.

Muszę ją do­go­nić – my­śla­łem. To moja je­dy­na szan­sa.

Stu­kot z tyłu ze­lżał, jakby strze­lec-ol­brzym przy­sta­nął w ocze­ki­wa­niu, aż kurz po sal­wie opad­nie. Na­dzie­ja za­czy­na­ła już pod­no­sić łeb, gdy na­stęp­ny po­cisk ude­rzył gdzieś od przo­du. Eylis!

Do­go­ni­łem ją i pod­nio­słem z ru­mo­wi­ska. Mimo pół­mro­ku zo­ba­czy­łem na po­licz­ku krew, mu­sia­ła do­stać ja­kimś ka­wał­kiem muru.

– Gdzie teraz? – rzu­ci­łem.

Wska­za­ła kie­ru­nek, a ja po­cią­gną­łem ją za rękę. Otrzą­snę­ła się i chwiej­nym kro­kiem po­bie­gła ze mną. Po­cząt­ko­wo prze­my­ka­li­śmy wą­ski­mi przej­ścia­mi, pró­bu­jąc uni­kać ramp, któ­ry­mi naj­wy­raź­niej prze­miesz­cza­li się nasi prze­śla­dow­cy, lecz nagle wy­bie­gli­śmy na otwar­tą prze­strzeń.

– Na drugą stro­nę! – krzyk­ną­łem.

 

Uwa­żaj!

 

Coś wy­chy­nę­ło z ciem­no­ści po pra­wej, o uła­mek se­kun­dy wcze­śniej do­strze­głem ruch ob­ro­to­wy lufy. Pa­dłem na płask, lecz Eylis bie­gła nadal. Roz­błysk wy­strza­łu, świat zwol­nił na chwi­lę, gdy świe­tli­sta smuga po­ci­sku prze­cię­ła po­wie­trze nie­mal do­kład­nie po­mię­dzy nami.

Mój mózg chyba do­pie­ro wtedy za­czął prze­twa­rzać dane.

Wsta­waj, Davi! – po­czu­łem w gło­wie nie swoje słowa.

Usły­sza­łem od­głos prze­ła­do­wa­nia, coś ol­brzy­mie­go upa­dło na zie­mię. Po­now­nie ze­rwa­łem się do biegu.

– Eylis, w lewo! – krzyk­ną­łem.

Nie wiem, dla­cze­go po­słu­cha­ła. Mgnie­nie oka póź­niej wy­strze­lo­ny z zu­peł­nie in­ne­go kąta po­cisk jesz­cze raz ude­rzył w lukę mię­dzy nami. Seria z broni uzu­peł­nia­ją­cej ma­łe­go ka­li­bru rów­nież po­szła gdzieś bo­kiem. Za­czy­na­łem ro­zu­mieć. Straż­ni­cy naj­wy­raź­niej zro­zu­mie­nie tra­ci­li, gdyż ko­lej­ne pa­nicz­ne ko­rek­ty ce­low­ni­ków roz­bi­ja­ły w pył coraz bar­dziej od­le­głe frag­men­ty ru­bie­ży. Po chwi­li prze­sta­li nas ści­gać, za­ję­ci sia­niem spu­sto­sze­nia, czy co tam się dzia­ło w ich skon­fun­do­wa­nych elek­tro­nicz­nych mó­zgach.

Nie usta­wa­li­śmy w biegu, chwi­lo­wo jed­nak nie mu­sie­li­śmy wal­czyć o życie. Krzyk­ną­łem jesz­cze do Eylis, by za­cho­wy­wa­ła dy­stans. Znowu pro­wa­dzi­ła, choć wie­dzia­łem już, jak wy­bie­ra kie­ru­nek. Z każdą chwi­lą za­nu­rza­li­śmy się głę­biej mrok, aż w końcu, wy­czer­pa­ni, za­trzy­ma­li­śmy się u sa­me­go progu ciem­no­ści.

Pole si­ło­we Wszech­mia­sta z bli­ska przy­po­mnia­ło uwię­zio­ne w gru­bym szkle kłęby czar­ne­go dymu. Zda­wa­ło się gład­kie i chyba od­bi­ja­ło świa­tło, nie­ste­ty nie było go tu na tyle dużo, by mieć pew­ność. Moja to­wa­rzysz­ka wy­do­by­ła po­spiesz­nie z ple­ca­ka ja­kieś nie­wiel­kie urzą­dze­nie i uru­cho­mi­ła je. Włosy sta­nę­ły jej dęba, a po chwi­li po­wierzch­nia ba­rie­ry pękła i wy­ro­sła w niej sfe­rycz­na wyrwa, którą wdar­ła się przy­tłu­mio­na ja­sność, a tuż za nią po­tęż­ny po­dmuch cie­pła. Moje ubra­nie za­czę­ło ło­po­tać.

– No, to je­ste­śmy w domu – po­wie­dzia­ła Eylis.

– W domu?

– Ta – ski­nę­ła głową. – W pie­kle.

Od­gar­nę­ła szar­pa­ne wia­trem włosy i uśmiech­nę­ła się do mnie tak, jak jesz­cze nigdy nikt. Nie­skrę­po­wa­nie, czy­sto i szcze­rze. Był w tym ślad cze­goś wię­cej, jakby błysk w oku, roz­cią­gnię­te spoj­rze­nie, nie po­tra­fi­łem po­wie­dzieć. Ale gotów byłem iść za tym na za­tra­ce­nie. Za­tra­ce­nie! Jak chi­cho­ta­ła­by słod­ka Ki, gdyby usły­sza­ła to słowo. Ki, któ­rej cu­dow­nie ide­al­na twarz zo­sta­ła gdzieś da­le­ko za mną.

Nie tra­ci­li­śmy czasu. Eylis za­nu­rzy­ła się w świa­tło, a ja ru­szy­łem za nią. Na drugą stro­nę czar­ne­go lu­stra.

 

* * *

 

Po­chło­nę­ła nas sza­rość.

Go­rą­ca, szar­pią­ca ubra­nie i ra­nią­ca od­sło­nię­te ciało. Pcha­ne wi­chu­rą tu­ma­ny pia­sku sku­tecz­nie ogra­ni­cza­ły wi­docz­ność. Eylis krzyk­nę­ła coś, lecz nie zro­zu­mia­łem. Słowa ule­cia­ły z wia­trem.

Osła­nia­jąc oczy, ru­szy­li­śmy w kie­run­ku ma­ja­czą­ce­go nie­opo­dal ol­brzy­mie­go cie­nia. Wie­żo­wiec! – zda­łem sobie spra­wę. I to po­dob­ny do tych, jakie zna­łem z Wszech­mia­sta. Jak­by­śmy nigdy go nie opu­ści­li.

Do­pa­dli­śmy naj­bliż­szych drzwi i za­trza­snę­li­śmy je za sobą. Zro­bi­ło się spo­koj­niej. Eylis po­de­szła, ob­ję­ła mnie i mocno po­ca­ło­wa­ła w za­ku­rzo­ny po­li­czek. W chwi­li, gdy po­czu­łem napór jej ciała, zro­zu­mia­łem, że ta bli­skość ab­so­lut­nie mi nie prze­szka­dza. Mało tego – szu­ka­łem jej i pra­gną­łem. Owo sza­lo­ne wra­że­nie tę­ża­ło z każdą chwi­lą, wy­wo­łu­jąc pul­su­ją­cy szum w uszach.

Nim zdą­ży­łem przed­się­wziąć coś głu­pie­go, Eylis od­su­nę­ła się i po­kle­pa­ła mnie po ra­mie­niu.

– Udało ci się, Davi! Roz­gry­złeś al­go­rytm, co, mą­dra­lo? – spy­ta­ła.

– Ce­low­ni­czy? Tak sądzę. – Ze wszyst­kich sił sta­ra­łem się ukryć krę­pu­ją­ce myśli. – Le­piej późno niż wcale. Dla­cze­go potem sfik­so­wa­ły, tego już nie wiem.

– I?

– Mają lukę. Nasze in­ter­fej­sy, one wciąż na­da­ją, praw­da?

– Tak. Nie wy­łą­cza­łam swo­je­go. Twój i tak dzia­łał, zresz­tą próba dez­ak­ty­wa­cji w tych wa­run­kach mo­gła­by cię zabić. Li­czy­łam, że dzię­ki temu uzna­ją nas za swo­ich. Masz ta­lent, w który dużo za­in­we­sto­wa­li. Tak strze­lać do ta­len­tów? Ale nie wiem. Prze­gię­łam?

Wzru­szy­łem ra­mio­na­mi.

– Może. Tak czy owak wy­szło nam na dobre. Po­dej­rze­wam, że w przy­pad­ku do­stęp­no­ści sy­gna­łu swój-wróg opie­ra­ją się na ana­li­zie po­ło­że­nia jego źró­dła, za­miast wy­ko­rzy­sty­wać dane z ukła­dów ko­gni­tyw­nych. Uła­twia­ją sobie za­da­nie. Cał­kiem sen­sow­ne, przy­naj­mniej z punk­tu wi­dze­nia efek­tyw­no­ści al­go­ryt­mu.

– Głu­pol­ki my­śla­ły, że je­ste­śmy tym samym celem – za­chi­cho­ta­ła.

– Wła­śnie. Co gor­sza sam skła­da­łem ob­słu­gę tego wy­jąt­ku. Nie­po­ję­te. Nie w tej for­mie oczy­wi­ście. To chyba był me­cha­nizm prze­strzen­ne­go roz­po­zna­wa­nia sy­gna­tu­ry, czy coś po­dob­ne­go. W każ­dym razie za­pro­jek­to­wa­na re­ak­cja wy­da­ła mi się nieco ab­sur­dal­na, dla­te­go to za­pa­mię­ta­łem. Otrzy­mu­jąc na wej­ściu dwa roz­bież­ne po­ło­że­nia celu, wy­ko­nu­je zwy­kłe uśred­nie­nie i…

– I wali w po­wie­trze po­mię­dzy nimi. – Ski­nę­ła głową. – Jasne. Dobra ro­bo­ta, Davi. Niech mnie, przy­znam, że po tej sce­nie w kiblu mia­łam po­waż­ne wąt­pli­wo­ści. Prze­pra­szam, chyba nie za­słu­ży­łeś na taką ocenę. Zresz­tą po tym całym gów­nie, które tam prze­szłam, na­le­ża­ła mi się ta odro­bi­na farta. Taka karma, widać. Tak to się u was mówi, racja?

– Tak. Taka karma…

Pa­trzy­łem na jej przy­ku­rzo­ne, ciem­ne włosy. Wcale nie mia­łem pew­no­ści, że to karma. Go­rzej: byłem prze­ko­na­ny, że wła­śnie wy­ko­rzy­sta­łem limit fuksa na resz­tę życia.

Wi­chu­ra za drzwia­mi przy­po­mnia­ła o sobie wy­ciem.

Ro­zej­rza­łem się uważ­nie. Po­miesz­cze­nie pełne było wydm na­wia­ne­go pia­sku, lecz poza tym wy­glą­da­ło zu­peł­nie swoj­sko.

– A więc to jest druga stro­na? – spy­ta­łem.

– No, dla mnie to jest ta wła­ści­wa stro­na. Zna­czy, nie zro­zum mnie źle, w po­rów­na­niu z waszą jest tu tro­chę do dupy, wiesz. Nawet bio­rąc pod uwagę, że to tam pa­łę­ta­ją się mor­der­cze ma­chi­ny bo­jo­we. Ale tu się uro­dzi­łam. To mój dom. Tu je­ste­śmy wolni. Tak wła­śnie o sobie mó­wi­my: Wolni Lu­dzie.

– W zna­cze­niu niby, że my tam, w środ­ku, wolni nie je­ste­śmy, tak?

Spoj­rza­ła na mnie jak na nie­roz­gar­nię­te dziec­ko.

– A my­śla­łeś ina­czej?

– Nigdy nie czu­łem się szcze­gól­nie znie­wo­lo­ny. Ow­szem, są pewne re­gu­ły, ale one tylko służą utrzy­ma­niu rów­no­wa­gi Wszech­mia­sta. Prze­po­wied­nia Maur­ji…

– A daj spo­kój z tą waszą prze­po­wied­nią, sły­sza­łam to z mi­lion razy – prze­rwa­ła. – Wiesz, że jesz­cze za cza­sów Maur­ji mie­li­ście przy­naj­mniej jedną wojnę do­mo­wą, w któ­rej zgi­nę­ły dzie­siąt­ki ty­się­cy ludzi? Oczy­wi­ście, że nie. A prze­cież to nie było nawet tak dawno temu! A teraz? Ob­ser­wu­ją każdy wasz krok. O każ­dym jed­nym naj­mniej­szym szcze­gó­li­ku wa­sze­go życia de­cy­du­je Szczo­dro­do­bry Rząd, czy kto-tam-kol­wiek po­cią­ga za sznur­ki. Nie­któ­rzy mówią, że Rządu dawno już nie ma. Bo wierz mi, to co tam się dzie­je, prze­kra­cza wszel­kie po­ję­cie.

– Jak to moż… – Chcia­łem prze­rwać, ale nie dała mi dojść do słowa.

– Nawet nie po­zwa­la­ją wam zwy­kłe­go doła mieć. To chore. Każdy w życiu po­trze­bu­je tro­chę doła. Ina­czej nie do­ce­nił­by ni­cze­go do­bre­go, nawet gdyby grzmot­nę­ło go mię­dzy oczy. Trzy­ma­ją was pod tą ko­pu­łą jak kozy w za­gro­dzie. A kozy się doi. A potem zjada. – Spoj­rza­ła mi w oczy. – Prze­pra­szam, że ci to mówię, Davi. To nie twoja wina. Ale tak wła­śnie jest. Je­ste­ście pro­du­ko­wa­ni i od­gór­nie ste­ro­wa­ni. Blo­ku­je wam się zmy­sły i ana­li­zu­je pracę mózgu. Kon­tro­lu­je po­przez wsz­cze­pia­nie na­no­far­ma­cji wy­twa­rza­nej w fa­bry­kach, dla któ­rych pra­cu­je­cie, by było was stać na cią­gły haj. Błęd­ne koło. Od ma­łe­go tłam­szą w was naj­zwy­klej­szą cie­ka­wość świa­ta. Jasne, że ab­so­lut­nie nic wam nie prze­szka­dza. Kozom też nic nie prze­szka­dza. Wszyst­ko im jedno.

– Skoro tak u nas źle, to po co we­szłaś do środ­ka? Po­praw mnie, jeśli się mylę, ale mo­głaś tam umrzeć. I ja przy tej oka­zji też. Zresz­tą wciąż nie ro­zu­miem, dla­cze­go tak się nie stało.

Długo mil­cza­ła. Zbyt długo. Po co to po­wie­dzia­łem?

– Po­szłam, po­nie­waż Yasun mnie o to po­pro­sił.

– Kim jest Yasun?

– Przy­wód­cą Wol­nych Ludzi. Pro­ro­kiem. Jemu za­wdzię­cza­my neu­tra­li­za­tor pola. I wiele in­nych rze­czy. Gdyby nie on, pew­nie by już nas nie było. Po­znasz go nie­dłu­go. A teraz po­win­ni­śmy ru­szać. Wo­la­ła­bym nie no­co­wać w tym miej­scu. Bli­skość ko­pu­ły dzia­ła mi na nerwy.

– Cze­kaj – za­trzy­ma­łem ją. – Mó­wi­łaś po­waż­nie?

– O czym?

– Że je­ste­śmy w pie­kle.

– Nie­któ­rzy by się zgo­dzi­li – od­par­ła po na­my­śle. – Ale przy­naj­mniej jest to moje pie­kło.

 

Wy­szli­śmy w za­mieć, która przy­bra­ła w mię­dzy­cza­sie wście­kle czer­wo­ną barwę. Mia­łem jesz­cze z pół ty­sią­ca pytań, ale z racji nie­sprzy­ja­ją­cych wa­run­ków Eylis zby­wa­ła je ogól­ni­ka­mi. Raz tylko, przy oka­zji ko­lej­ne­go po­sto­ju, wy­ja­śni­ła, że jej lu­dzie po­dą­ża­li za ko­pu­łą od nie­pa­mięt­nych cza­sów, ko­rzy­sta­jąc z tego, co po sobie po­zo­sta­wia­ła.

Otóż to, po­dą­ża­li. We­dług opo­wie­ści Eylis Wszech­mia­sto stop­nio­wo prze­miesz­cza­ło się, czy ra­czej prze­su­wa­no źró­dło ochron­ne­go pola si­ło­we­go, na bie­żą­co roz­bu­do­wu­jąc ko­lej­ne sek­to­ry i po­rzu­ca­jąc stare. Od środ­ka trud­no było to za­uwa­żyć. Ja sam nigdy nie opu­ści­łem ści­słe­go cen­trum. Nie wi­dzia­łem naj­mniej­sze­go po­wo­du. Czyż­by fak­tycz­nie wmó­wio­no mi, że nie miało to sensu?

Zdu­si­łem przy­kre myśli w za­rod­ku. Tak na­uczo­no mnie po­stę­po­wać. To był spo­sób, w jaki żyłem. I nic ni­ko­mu do tego.

Skon­cen­tro­wa­łem się na pró­bach prze­bi­cia wzro­kiem wi­chu­ry. Ota­cza­ły nas zu­peł­nie zwy­czaj­ne ulice i cał­kiem zna­jo­me bu­dyn­ki – to na­praw­dę nadal było Wszech­mia­sto, lecz jakby… zu­ży­te, za­po­mnia­ne. Po­rzu­co­ne. Za­gu­bio­ne wśród wydm.

Za­pa­dał już zmierzch, gdy ja­kimś cudem do­tar­li­śmy do ba­ry­ka­dy. Tam prze­chwy­cił nas pa­trol po­bra­tym­ców Eylis – nie­wy­so­kich, acz krę­pych bro­da­czy o owi­nię­tych szma­ta­mi, ogo­rza­łych twa­rzach. Roz­po­znaw­szy moją prze­wod­nicz­kę, pod­cho­dzi­li do niej ko­lej­no, obej­mu­jąc na dłu­gie, mil­czą­ce chwi­le, mnie ob­rzu­ca­jąc tylko po­dejrz­li­wy­mi spoj­rze­nia­mi. Osta­tecz­nie otrzy­ma­li­śmy po bu­tel­ce wody o smaku ka­łu­ży, eskor­tę i ru­szy­li­śmy dalej.

Wkrót­ce ze­szli­śmy be­to­no­wym ko­ry­ta­rzem pod zie­mię, gdzie szyb­ko zro­bi­ło się nie tylko ci­szej, ale i wy­raź­nie chłod­niej. Ciem­ny la­bi­rynt cią­gnął się ki­lo­me­tra­mi, wciąż chyba opa­da­jąc lekko, a ja stra­ci­łem orien­ta­cję. Długo ma­sze­ro­wa­li­śmy w mil­cze­niu. Sta­ra­łem się nie za­sta­na­wiać, do czego to wszyst­ko pro­wa­dzi, wsłu­chi­wa­łem się więc tylko w zwie­lo­krot­nio­ny echem stu­kot na­szych kro­ków.

W końcu ko­ry­tarz roz­świe­tli­ły rzad­ko roz­miesz­czo­ne lampy, po­ja­wi­li się w nim uzbro­je­ni war­tow­ni­cy i stop­nio­wo wy­peł­ni­ły go nowe dźwię­ki. Z mi­ja­nych za­uł­ków za­czę­ły wy­zie­rać dzie­siąt­ki, jeśli nie setki, za­cie­ka­wio­nych głów, za­pa­no­wał gwar i roz­niósł się za­pach sma­żo­ne­go mięsa. Przy­po­mnia­łem sobie, że umie­ram nie tylko z wy­czer­pa­nia, ale i z głodu. To dru­gie prze­szło mi mo­men­tal­nie, gdy mi­nę­li­śmy reszt­ki tego, co tu je­dzo­no.

– Hej, to Eylis! – krzyk­nął ktoś nie­opo­dal.

Za­krę­ci­ło mi się w gło­wie. Za dużo wra­żeń. Za dużo twa­rzy. Dziw­nych, roz­ka­li­bro­wa­nych, nie­spo­ty­ka­nych. Za dużo blizn, ban­da­ży, prze­bar­wień. Ku­rio­zal­ne ciała. Jedne ol­brzy­mie i cięż­kie, inne drob­ne i smu­kłe, nie­mal dzie­cię­ce. Wy­kwi­ty, braki w uzę­bie­niu, nie­do­ro­zwój koń­czyn. Róż­no­rod­ność, do któ­rej nie przy­wy­kłem i na którą nie mo­głem pa­trzeć.

Eylis opar­ła rękę na moim ra­mie­niu. Nie wiem, czy z tro­ski o mnie, czy z obawy, że ją skom­pro­mi­tu­ję. W każ­dym razie po­mo­gło.

 

W końcu wkro­czy­li­śmy do ol­brzy­miej, pu­stej hali – nie­gdyś może pro­duk­cyj­nej – gdzie wy­szedł nam na spo­tka­nie sta­rzec o splą­ta­nej, gę­stej bro­dzie, na widok któ­re­go po­czu­łem się, jak­bym do­stał w głowę tępym na­rzę­dziem. Od środ­ka.

– A więc to praw­da. Wró­ci­łaś, Eylis – oznaj­mił, gdy po­de­szli­śmy. Pa­trzył na nas z góry, wład­czy i spo­koj­ny.

– Witaj, Yasun – od­rze­kła moja prze­wod­nicz­ka, ski­nąw­szy głową.

Sta­rzec stał na pod­wyż­sze­niu, lecz i tak nie ule­ga­ło wąt­pli­wo­ści, że po­mi­mo wieku gó­ro­wał nad in­ny­mi po­stu­rą. Odzia­ny był w długą, rdza­wą szatę, z któ­rej zwie­sza­ły się złote wień­ce, czy też łań­cu­chy, zaś na szpa­ko­wa­tej gło­wie nosił zdo­bio­ną ob­ręcz, peł­nią­cą chyba funk­cję ko­ro­ny.

Z tyłu do­strze­głem kilka po­sta­ci, może ob­sta­wę. Wyj­ścia zo­sta­ły za­blo­ko­wa­ne. Har­mi­der wokół nas za­marł, jakby przy­glą­dał się roz­wo­jo­wi wy­pad­ków.

Cisza prze­dłu­ża­ła się nie­mi­ło­sier­nie.

– Chodź zatem ze mną. Po­roz­ma­wiaj­my o oko­licz­no­ściach – po­wie­dział wresz­cie Yasun, po czym spoj­rzał na mnie ba­daw­czo. – Nasz gość oczy­wi­ście rów­nież bę­dzie mile wi­dzia­ny.

Szep­nął jesz­cze coś jed­ne­mu ze straż­ni­ków, a na­stęp­nie od­wró­cił się i ru­szył w kie­run­ku za­cie­nio­nej czę­ści hali.

– Rób, co mówi, albo skoń­czysz w słoń­cu – szep­nę­ła Eylis. – Spo­koj­nie, póki gramy wedle reguł, wszyst­ko bę­dzie do­brze.

 

Po­pro­wa­dzo­no nas bocz­ny­mi ko­ry­ta­rza­mi. Pokój, do któ­re­go tra­fi­li­śmy, po­ra­stał mu­ze­al­ną elek­tro­ni­ką. Co nie­zwy­kłe – wciąż funk­cjo­nu­ją­cą. Uj­rza­łem ar­cha­icz­ną koń­ców­kę In­fo­bo­xa z jej stan­dar­do­wym, do­ty­ko­wym in­ter­fej­sem. Ekra­ny mi­go­ta­ły, wy­świe­tla­jąc ciągi zna­ków o nie­ja­snym zna­cze­niu, tu i tam pul­so­wa­ła jakaś kon­tro­l­ka.

Bar­dziej jed­nak, i z pew­nym lę­kiem, przy­glą­da­łem się ob­sta­wie Yasu­na. Lu­dzie, lecz nie­na­tu­ral­nie od­mien­ni. Widok ich ab­so­lut­nie czar­nych oczu za­to­pio­nych w wy­raź­nie wy­dłu­żo­nych czasz­kach przy­pra­wiał mnie o mdło­ści.

– Ufasz mu? – ode­zwał się sta­rzec, pa­trząc na moją nie­wąt­pli­wie po­sza­rza­łą twarz.

– To re­gu­lar­ny – od­po­wie­dzia­ła Eylis. – Nie wie, co się dzie­je. Jest w po­rząd­ku.

– Rę­czysz za niego?

– Tak.

– Niech bę­dzie, to mi wy­star­czy. A zatem?

– A zatem… co?

– Co tu ro­bisz?

– Przy­pro­wa­dzi­łam go­ścia.

– Widzę, ale nie o to pytam i do­brze o tym wiesz. Pro­szę, dziew­czy­no, nie prze­dłu­żaj­my tej za­ba­wy. Samo to, że tu je­steś, świad­czy o tym, że nie mamy na nią czasu.

– To… – za­wie­si­ła głos. Szu­ka­jąc słów, wo­dzi­ła wzro­kiem po ze­bra­nych. – Nie mia­łam wyj­ścia. Wszy­scy nie żyją, Yasun.

– Kto?

– Bra­cia Huy­ght. Trob. Ku­tian. Alayi. Wszy­scy.

– Co do jed­ne­go?

– Tak. Tamci się uczą, Yasun. Tro­pią nas. Stają się spryt­ni. Wy­sa­dza­ją tu­bo­stra­dy, do­sy­pu­ją ja­kieś pro­chy…

– Ale cie­bie nie zła­pa­li.

– Też je­stem spryt­na.

– Więc mo­głaś tam zo­stać, tak jak cię pro­si­łem. I zro­bić to, o co cię pro­si­łem.

Eylis prze­wró­ci­ła ocza­mi.

– Wtedy nie przy­nio­sła­bym ci tego.

Wy­cią­gnę­ła z ple­ca­ka swój har­dwa­re i spró­bo­wa­ła podać Yasu­no­wi. Jedno z czar­no­okich dzi­wa­deł mo­men­tal­nie wy­su­nę­ło się do przo­du, by prze­chwy­cić prze­sył­kę. Eylis za­wa­ha­ła się, lecz ustą­pi­ła.

– Co na tym jest? – spy­tał sta­rzec.

– Ob­szer­ne frag­men­ty do­ku­men­ta­cji de­fen­syw­nej. W tym kom­plet­ne plany mia­sta. Zdo­by­łam je z nie­wiel­ką po­mo­cą przy­ja­cie­la. – Spoj­rza­ła na mnie prze­lot­nie. – Jeśli to prze­ana­li­zu­je­my, bę­dzie­my mieli ich na wi­del­cu.

– Na wi­del­cu? Na wi­del­cu?! Czy ty wiesz, o czym ty mó­wisz?! – Sta­rzec wes­tchnął głę­bo­ko, ma­su­jąc skro­nie. – Nie po­do­ba mi się, że wró­ci­łaś, Eylis – kon­ty­nu­ował spo­koj­niej­szym już gło­sem. – Lecz skoro taką pod­ję­łaś de­cy­zję, nie po­zo­sta­je nam nic in­ne­go, jak tylko się tym cie­szyć. Bra­ko­wa­ło nam cie­bie. A co do tego – wska­zał na skrzy­necz­kę w rę­kach czar­no­okie­go – przyj­rzę się. Tym­cza­sem idź­cie mi stąd precz. Po­le­ci­łem urzą­dzić dla was po­wi­tal­ną li­ba­cję. Baw­cie się, pij­cie. Rób­cie co­kol­wiek. Daj­cie mi po­my­śleć.

 

Wy­pro­wa­dzo­no nas z po­miesz­cze­nia i po­zo­sta­wio­no samym sobie. Na ze­wnątrz gęst­niał tłum. No­szo­no stoły, ławy i pół­mi­ski. Gdzieś za­dud­ni­ły bębny, do któ­rych wkrót­ce do­łą­czy­ły pisz­czał­ki. Przy­tłu­mio­no świa­tła.

Eylis kla­snę­ła w dło­nie.

– No, dobra. To by było na tyle.

– Na tyle? Nic nawet od nas nie chcie­li.

– Wła­śnie. Teraz będą nas ob­ser­wo­wać i nie dadzą nam spo­ko­ju, aż się znu­dzą. Nie uła­twiaj­my im za­da­nia, co ty na to? Roz­kręć­my tę im­pre­zę. Może to nie Ba­stion, ale coś za­ra­dzi­my – spró­bo­wa­ła prze­krzy­czeć na­ra­sta­ją­cy tu­mult.

– Co masz na myśli?

Eylis się­gnę­ła do ple­ca­ka i wy­do­by­ła zeń dwie dawki la­za­ru­sa. Bez wąt­pie­nia po­cho­dzi­ły z Wszech­mia­sta.

– Na­praw­dę nie wiem, czy je­stem w na­stro­ju! – wy­krzy­cza­łem w od­po­wie­dzi.

– Jak chcesz, ja je­stem!

Po­łknę­ła jedną dawkę i za­czę­ła ko­ły­sać się w rytm mu­zy­ki. Pa­trzy­łem jak za­my­ka oczy, od­pły­wa i był to praw­do­po­dob­nie naj­pięk­niej­szy widok, jaki kie­dy­kol­wiek wi­dzia­łem. Dźwię­ki naj­dziw­niej­szej or­kie­stry świa­ta łu­pa­ły mi ryt­micz­nie pod czasz­ką. A niech to szlag – po­my­śla­łem, wy­cią­ga­jąc do Eylis otwar­tą dłoń. Dla­cze­go wciąż po­peł­niam te same błędy?

Wy­szcze­rzy­ła się i ob­ję­ła mnie ra­mie­niem. La­za­rus za­dzia­łał jak za­wsze.

Śmia­li­śmy się, prze­pły­wa­li­śmy mię­dzy tu­byl­ca­mi ni­czym po­śród pa­ra­dy nie­zwy­kło­ści. Oto­czy­ły nas szare ob­li­cza, mie­rzą­ce mnie zmę­czo­ny­mi, prze­krwio­ny­mi oczy­ma. Cza­sem z za­in­te­re­so­wa­niem, prze­waż­nie z nie­do­wie­rza­niem. Męż­czyź­ni pod­cho­dzi­li do Eylis, przy­tu­la­jąc się. Mło­dzień­cy o ogo­rza­łych twa­rzach ca­ło­wa­li ją w po­licz­ki. A ona śmia­ła się i tań­czy­ła, krę­ci­ła pi­ru­ety, mu­ska­jąc ich dłoń­mi i roz­da­jąc w tłu­mie ko­lej­ne dawki la­za­ru­sa.

Ktoś dał nam maski, a my wło­ży­li­śmy je, chi­cho­cząc. Eylis wy­bra­ła tę z dłu­gi­mi, koź­li­mi ro­ga­mi. Ko­ły­sa­ła się, pa­trząc wprost na mnie. Jej ciało, jakby ośmie­lo­ne bra­kiem twa­rzy, na­bra­ło gięt­ko­ści, gu­biąc jed­no­cze­śnie nie­któ­re czę­ści gar­de­ro­by.

Wkrót­ce sta­li­śmy się jedną wi­ru­ją­cą masą, która w pew­nej chwi­li nagle zgęst­nia­ła, a ja stra­ci­łem Eylis z oczu. Na po­cząt­ku mi­gnę­ła mi jesz­cze kilka razy, ma­cha­ła gdzieś z od­da­li. Potem błą­ka­łem się sam, wśród ob­cych. Nie­pew­nych mnie, jak ja nie­pew­ny byłem ich. Czu­łem woń moc­ne­go al­ko­ho­lu. Smugi dymu nie­wia­do­me­go po­cho­dze­nia wy­peł­nia­ły wolne prze­strze­nie. Po­ja­wi­ły się inne roz­tań­czo­ne ko­bie­ty, za­ma­sko­wa­ne i obce. Zbli­ża­ły się i od­da­la­ły, jakby z prze­stra­chem.

– Je­steś wy­brań­cem? – szep­nę­ła jedna z nich. – Na­praw­dę mam na­dzie­ję, że je­steś.

Nie od­po­wia­da­łem. Byłem zmę­czo­ny, tak bar­dzo zmę­czo­ny. Nie ro­zu­mia­łem, gdzie się zna­la­złem, co się dzie­je i co wła­ści­wie za­szło, od kiedy obu­dzi­łem się dzi­siej­sze­go ranka.

Czy rze­czy­wi­ście się obu­dzi­łem? – za­mi­go­ta­ło mi w gło­wie, ale nie zna­la­złem żad­nej od­po­wie­dzi.

W końcu zo­sta­łem sam, za­plą­ta­ny w myśli, wci­śnię­ty w naj­ciem­niej­szy z kątów. Gdy po­de­szła, wy­czu­łem ją jak śle­piec świa­tło. Kształt­ny, ro­ga­ty cień po­śród mgły. Zdję­ła maskę, zbli­ży­ła się i wtu­li­ła w moje ramię. Ciało Eylis drga­ło lekko w ryt­mie po­chła­nia­ją­cej nas sza­lo­nej mu­zy­ki, lecz jej błę­kit­ne oczy po­zo­sta­wa­ły nie­ru­cho­me.

– Ja umie­ram, Davi, wiesz? – szep­nę­ła mi do ucha.

Nie zna­la­złem słów. Ob­ją­łem ją tylko, a ona od­po­wie­dzia­ła uści­skiem.

 

* * *

 

Kiedy się ock­ną­łem, po­now­nie byłem sam. Nie wiem, na jak długo od­pły­ną­łem. Zgro­ma­dzo­nych wy­raź­nie ubyło, lecz świę­to wciąż trwa­ło. Wsta­łem i nie­pew­nym kro­kiem ru­szy­łem do wyj­ścia, gdy ktoś zła­pał mnie za ramię.

– Pro­rok cię ocze­ku­je – po­wie­dział męż­czy­zna o po­kry­tej zna­mio­na­mi twa­rzy.

Za­da­łem kilka pytań, ale nie kwa­pił się do od­po­wie­dzi. Za­pro­wa­dzo­no mnie do tego sa­me­go po­ko­ju, co po­przed­nio. Yasun stał dum­nie na środ­ku i świ­dro­wał mnie wzro­kiem.

Trwa­ło to tak długo, że za­czą­łem się za­sta­na­wiać, czy na­praw­dę tam jest.

– Chcę po­roz­ma­wiać z na­szym go­ściem na osob­no­ści – po­wie­dział wresz­cie.

Straż­ni­cy-do­rad­cy wy­mie­ni­li spoj­rze­nia, jeden po­chy­lił się i szep­nął coś pro­ro­ko­wi do ucha z nie­zwy­kle sta­now­czym wy­ra­zem twa­rzy.

– Nic mnie to nie ob­cho­dzi. Po pro­stu stąd wyjdź­cie!

Zwle­ka­li tro­chę, lecz w końcu po­ro­zu­mie­li się wzro­kiem i za­mknę­li za sobą drzwi. Gdy tylko zo­sta­li­śmy sami, Yasun przy­gar­bił się, jakby przy­by­ło mu nagle dwa­dzie­ścia lat i usiadł z cięż­kim wes­tchnie­niem na pla­sti­ko­wym stoł­ku. Po­wo­li, drżą­cy­mi rę­ka­mi zdjął z sie­bie wszel­kie ozdo­by i ni­by-ko­ro­nę. We Wszech­mie­ście rzad­ko spo­ty­ka­łem star­szych ludzi, ale mniej wię­cej tak sobie ich wy­obra­ża­łem.

– No? Jak ci się po­do­ba­ło przed­sta­wie­nie? – za­py­tał sta­rzec. – Davi, praw­da? Pa­mię­tam z kar­to­te­ki. Mam na­dzie­ję, że moi Ba­kh­tria­ni nie na­pę­dzi­li ci zbyt­nie­go stra­cha.

– Ci czar­no­ocy? Dość nie­po­ko­ją­cy, ow­szem. To lu­dzie?

– Lu­dzie, nie lu­dzie. A któż to teraz oceni. Ba­wio­no się tro­chę ge­na­mi przed Upad­kiem. A w róż­nych taj­nych ośrod­kach nawet bar­dzo. Ale oczy i czasz­ki robią sobie już za życia. Lubią się wy­róż­niać. Kie­dyś byli ka­pła­na­mi. Od stu­le­ci prze­po­wia­da­li moje przy­by­cie i cał­kiem nie­źle z tego żyli, a tu nagle: taki klops. Je­stem. Draż­ni ich to tro­chę, lecz wy­pra­co­wa­li­śmy sobie względ­ną rów­no­wa­gę. Może coś na ząb? Oba­wiam się, że mamy głów­nie su­cha­ry i kozi ser. Czę­stuj się. Ho­du­je­my kozy, wy­obraź sobie. Cią­gle ist­nie­ją. Be­stie są nie do zdar­cia! Żrą byle co.

Podał mi ta­lerz, a ja z wdzięcz­no­ścią przy­ją­łem pro­po­zy­cję, na­kła­da­jąc sobie sporą por­cję. Tym­cza­sem Yasun mówił dalej.

– Pew­nie dziwi cię ta ry­tu­ali­za­cja, to całe świę­to­wa­nie. W dużej mie­rze odzie­dzi­czy­łem pro­to­kół po Ba­kh­tria­nich, ale go nie zmie­niam. Wiesz, tu­tej­si tego po­trze­bu­ją, w każ­dym razie więk­szość z nich. Eylis jest inna. To moja krew. Kun­del, ale cho­ler­nie zdol­ny. Lecz po­zo­sta­li? Bez Ko­pu­ły dawno by zgi­nę­li, dla­te­go ją czczą… W pew­nym sen­sie. Nie mają już od­wro­tu, nie prze­trwa­li­by drogi po­wrot­nej na Dawny Kon­ty­nent. Na pewno nie wszy­scy. Utknę­li tu na dobre. Zresz­tą odro­bi­na fa­na­tycz­ne­go uwiel­bie­nia ni­ko­mu jesz­cze nie za­szko­dzi­ła. – Sta­rzec par­sk­nął śmie­chem. – To może aku­rat nie do końca praw­da, nie­mniej… Daję im na­dzie­ję, Davi. To wszyst­ko.

– Na­dzie­ję na co? – za­py­ta­łem.

– Na prze­trwa­nie ko­lej­ne­go dnia. Na to, że kie­dyś coś się zmie­ni. Że ich życie co­kol­wiek zna­czy. Że jest czymś wię­cej, niż cią­głym zma­ga­niem.

– Pro­ro­ku…

– Pro­szę, mów mi Yasun – prze­rwał. – Tak mnie na­zy­wa­ją. Daruj sobie te dyr­dy­ma­ły.

– Wy­bacz, tak… Yasun. Ja… Eylis nie po­wie­dzia­ła mi zbyt wiele. Nie do końca ro­zu­miem, co tu robię i…

– Twoje za­gu­bie­nie jest dla mnie cał­ko­wi­cie zro­zu­mia­łe. Znam to po­czu­cie za­że­no­wa­nia: dla­cze­go w ogóle nie przy­szło ci do głowy, że ist­nie­je coś poza ko­pu­łą i tak dalej. Tro­chę w tym na­no­far­ma­cyj­ne­go ogłu­pie­nia, tro­chę ge­ne­ty­ki. Nie martw się, to minie. Przy­naj­mniej czę­ścio­wo. Wi­dzisz, nie je­steś na­szym pierw­szym go­ściem z we­wnątrz. Ale z całą pew­no­ścią pierw­szym tak waż­nym.

– Waż­nym? Ja? Dla­cze­go?

– Chodź ze mną, chciał­bym ci coś po­ka­zać. Pra­wie prze­sta­ło już wiać. Nocą można cza­sem wyjść na ze­wnątrz. Gdy nie ma wia­tru, robi się cał­kiem zno­śnie. Po­wiem ci: tutaj wszyst­kie te drob­ne pre­zen­ty od losu jakoś bar­dziej cie­szą, muszę przy­znać.

Wstał i ru­szył do wyj­ścia, a ja po­dą­ży­łem za nim. Prze­szli­śmy ciem­nym ko­ry­ta­rzem, po czym roz­po­czę­li­śmy wspi­nacz­kę po scho­dach, po­ziom za po­zio­mem. Z żalem pa­trzy­łem na wi­docz­ne z okien mar­twe szyby pri­vind. Naj­wy­raź­niej wy­ma­ga­ły wię­cej mocy, niż po­tra­fio­no tutaj wy­ge­ne­ro­wać.

Nie wiem, na które pię­tro do­tar­li­śmy, ale wy­so­kość mu­sia­ła być im­po­nu­ją­ca. Stą­pa­łem mo­zol­nie, cięż­ko od­dy­cha­jąc, pod­czas gdy sta­rzec drep­tał zgar­bio­ny, po­sa­pu­jąc od czasu do czasu, ale nie za­trzy­mał się ani na chwi­lę. W końcu wy­szli­śmy na roz­le­gły taras. Po­wia­ło prze­ni­kli­wym chło­dem.

– Spójrz – po­wie­dział sta­rzec, pusz­cza­jąc usta­mi mgieł­kę wy­de­chu.

Po­słusz­nie ob­ró­ci­łem się w kie­run­ku, który wska­zy­wał i za­mar­łem urze­czo­ny. Przede mną, na tle roz­gwież­dżo­ne­go nieba, wi­siał naj­praw­dziw­szy księ­życ. Wy­raź­nie ja­śniej­szy, niż ten na sta­rych ho­lo­fil­mach, co pew­nie miało sens, bio­rąc pod uwagę ubyt­ki at­mos­fe­ry. W jego bla­dym świe­tle cią­gnę­ły się nie­zli­czo­ne sze­re­gi bu­dyn­ków, a gdzieś w od­da­li przy­sia­dła cięż­ko ol­brzy­mia, ciem­na ko­pu­ła, w któ­rej od­bi­jał się po­dłuż­ną, zło­ta­wą plamą. Pę­cherz Wszech­mia­sta gó­ro­wał nad po­zo­sta­ły­mi ele­men­ta­mi kra­jo­bra­zu jak gar­gan­tu­icz­ny nie­mow­lak wśród za­ba­wek.

Co byś po­wie­dzia­ła na takie po­rów­na­nie, moja Vei, za­mknię­ta gdzieś tam w środ­ku? – po­my­śla­łem. Czy chi­cho­ta­ła­byś?

Drob­ny kształt prze­mknął na gra­ni­cy wi­dze­nia. Nie­to­perz?

– Księ­życ jest bli­żej niż kie­dyś. Jesz­cze nie usta­li­łem, dla­cze­go – ode­zwał się znów Yasun. – Nie­mniej tak wy­glą­da świat, Davi. Wi­dzisz ten ogrom? Od środ­ka Wszech­mia­sto wy­da­je się nie­skoń­czo­ne, a prze­cież to tylko ma­leń­ki wy­ci­nek kra­jo­bra­zu. Jak ko­me­ta, cią­gną­cą za sobą war­kocz bu­dyn­ków. Po ho­ry­zont, a nawet znacz­nie, znacz­nie dalej. Nie wiem, jak da­le­ko, ani ile to już trwa. Wiem tylko, że od nie­pa­mięt­nych cza­sów po­dą­ża­my dnem wy­sy­cha­ją­ce­go morza. Łatwo do­stęp­ne złoża, ro­zu­miesz. Bez ko­niecz­nych mi­ne­ra­łów nawet z za­awan­so­wa­nym prze­twa­rza­niem su­row­ców nie by­li­by­śmy w sta­nie utrzy­mać ko­pu­ły. No i woda, oczy­wi­ście. Przede wszyst­kim po­dą­ża­my za wodą.

– Wodą? Mó­wisz, że gdzieś dalej jest nadal morze?

– O ile mi wia­do­mo. Cofa się bar­dzo szyb­ko. Ale po­zo­sta­je­my w stre­fie jego wpły­wu. To dla­te­go po­go­da jest względ­nie zno­śna. Przy­pusz­czam, że to to, które kie­dyś na­zy­wa­no Śród­ziem­nym. Za­ni­ka po tym, jak z bli­żej mi nie zna­nych po­wo­dów za­mknię­ty zo­stał łącz­nik z oce­anem. Praw­do­po­dob­nie. Nie wiem, nie wy­sy­ła­my już tam ludzi. Szko­da za­cho­du. I ludzi.

– Da­le­ko stąd?

– Ra­czej nie. Kilka dni drogi za Wszech­mia­stem. Mniej wię­cej. I o to wła­śnie cho­dzi: świat to nie tylko ono i pu­sty­nia. Gdzieś tam, za tym wszyst­kim, z pew­no­ścią cią­gnie się dalej. Może wciąż ist­nie­je ocean? Może wciąż ist­nie­ją lasy? Pod ko­pu­łą nie myśli się o ta­kich spra­wach. Nie wolno my­śleć, żeby nie zwa­rio­wać. Ale uwierz mi, po tej stro­nie ów bez­miar pust­ki wgry­za się w umysł jak pa­so­żyt. Tyle moż­li­wo­ści…

– Wi­dzia­łeś je? Morze, lasy?

– Nie, nigdy. W tym rzecz. Na co nam cuda świa­ta, skoro nie mo­że­my stąd odejść? Wszech­mia­sto jest dla nas wszyst­kim. Wi­dzisz, Davi, daw­niej to słoń­ce było bo­giem. Da­wa­ło życie, cie­pło i po­ży­wie­nie. Lecz ono prze­klę­ło swój lud. Tutaj – za­to­czył ręką krąg – za­bi­ja nas jed­ne­go po dru­gim. Zsyła cho­ro­by, burze pia­sko­we, truje po­wie­trze. Na­dzie­ja to wszyst­ko, co mamy. Ona oraz wasze wy­sy­pi­ska śmie­ci. Tu­tej­si wiel­bią ko­pu­łę i jed­no­czą się wokół ma­rze­nia, że kie­dyś do niej wkro­czą. Zbu­do­wa­łem dla nich tę mrzon­kę, bo tylko dzię­ki niej nie rzu­ca­ją się sobie do gar­deł. A za­pew­niam cię, kiedy tu tra­fi­łem, czy­ni­li to bez umia­ru i z dziką lu­bo­ścią. Praw­dzi­wy kosz­mar. Gdy opusz­cza­łem Wszech­mia­sto, nie wy­obra­ża­łem sobie nawet, co jeden czło­wiek po­tra­fi uczy­nić dru­gie­mu dla ka­wał­ka pla­sti­ku. – Yasun za­marł na chwi­lę z bo­le­snym wy­ra­zem twa­rzy, jakby przy­wo­łu­jąc od­le­głe wspo­mnie­nie. – Mój ide­alizm wy­pa­ro­wał jak ka­łu­ża na pu­sty­ni. Chcia­łem wró­cić, lecz Szczo­dro­do­brzy za­dba­li, by tak się nigdy nie stało. Mu­sia­łem otwo­rzyć się na pust­kę, by prze­trwać.

– Jak to? Czy chcesz mi, po­wie­dzieć, że… – za­czą­łem.

– Jak naj­bar­dziej. Uro­dzi­łem się pod ko­pu­łą. Daw­niej znacz­nie ła­twiej było prze­kro­czyć gra­ni­cę, jeśli znało się za­sa­dy. Nie chcę się teraz wda­wać w szcze­gó­ły. W każ­dym razie ze­wnętrz­ni sztur­mo­wa­li już ko­pu­łę pa­ro­krot­nie, jesz­cze przede mną. W tam­tych cza­sach ci bied­ni głup­cy pró­bo­wa­li nawet pod­ko­pów.

– Nic o tym nie sły­sza­łem…

– Oczy­wi­ście, że nie. Czemu mie­li­by ci po­zwo­lić o tym usły­szeć? Wasz świat to ilu­zja, chłop­cze. Po tam­tej stro­nie nie ma praw­dy, to jest po pro­stu fa­bry­ka. Pro­du­ku­je prze­trwa­nie. Za wszel­ką cenę.

– To dla­cze­go chce­cie tam wejść? Eylis twier­dzi, że my, tam, je­ste­śmy więź­nia­mi. Że wol­ność jest tutaj.

– Nie żar­tuj, chłop­cze. To by­stra dziew­czy­na, nie­ste­ty tu­tej­sze chło­pa­ki za bar­dzo mie­sza­ją jej w gło­wie. Prawo mło­do­ści, wiem, ale wszyst­ko mi więd­nie, gdy sły­szę to ich glę­dze­nie. Wol­ność! Ha! Też mi coś! Wi­dzisz chyba, jak to wy­glą­da? My­ślisz, że bawią mnie te fa­ta­łasz­ki i kre­tyń­skie ry­tu­ały? Czy to jest wol­ność? Pier­do­lę taką wol­ność, ro­zu­miesz?

– Więc co wła­ści­wie chce­cie zro­bić?

– My? Oni! Ta banda mło­ko­sów naj­chęt­niej by tam po pro­stu we­szła i za­gar­nę­ła ko­pu­łę dla sie­bie. Prze­ję­ła wła­dzę, jeśli wo­lisz. Nie ro­zu­mie­ją, że wojna zo­sta­ła prze­gra­na. Szczo­dro­do­brzy za­uwa­ży­li nas, wy­prze­dzi­li, roz­gryź­li. A są licz­niej­si i mają wię­cej, niż im po­trze­ba, żeby nas znisz­czyć. Eylis chyba do­my­śla się praw­dy, ale resz­ta? Wolny Lud i tak wie­rzy, że z po­mo­cą ta­kie­go wy­brań­ca jak ty prze­pro­gra­mu­ją Straż­ni­ków i wjadą na nich try­um­fal­nie do mia­sta, gdzie świe­żo wy­zwo­lo­ne od pach­ną­cych ką­pie­li pa­nien­ki rzucą im się na szyje. Ba­nia­lu­ki!

– Ty w to nie wie­rzysz.

– Ofi­cjal­nie wie­rzę, bo Ba­kh­tria­ni mocno wspie­ra­ją ten sce­na­riusz. Inne frak­cje też. Ale to jest sza­leń­stwo, chłop­cze! Wejść, oba­lić, prze­jąć? Tą garst­ką ludzi? Z tą bro­nią?! A niech­by im się nawet udało, co to da? Świat pod ko­pu­łą jest w sta­nie kru­chej rów­no­wa­gi. Wiesz, dla­cze­go nie chcia­no mnie wpu­ścić do środ­ka? Wła­śnie dla­te­go, że moja eska­pa­da po­ka­za­ła, że tam nie pa­su­ję. Tak de­li­kat­ny jest ten eko­sys­tem! To bę­dzie ko­niec Wszech­mia­sta i wszyst­kie­go, co tam osią­gnię­to. Być może na dzie­się­cio­le­cia. Być może na za­wsze. Nie, to nie może się udać. Jeśli na to po­zwo­lę, zginą wszy­scy, któ­rych znasz, a potem zgi­nie­my i my.

– Może mógł­bym wró­cić, me­dio­wać w wa­szej spra­wie… Tam musi być ktoś roz­sąd­ny.

Sta­rzec po­krę­cił głową.

– Pró­bo­wa­li­śmy, Davi. Wierz mi. Mó­wi­łem prze­cież, że mie­li­śmy już gości, praw­da? Nie skoń­czy­ło się to do­brze. Dla nich przede wszyst­kim. Naj­gor­sze jest to, że ja nie tylko ro­zu­miem punkt wi­dze­nia Szczo­dro­do­brych. Ja się z nim zga­dzam! Wpusz­cze­nie nas tam tak samo zruj­nu­je do­tych­cza­so­wy po­rzą­dek, jak zma­so­wa­ny atak. W tym dru­gim jed­nak­że przy­pad­ku mie­li­by­śmy prze­wa­gę tak­tycz­ną. Chwi­lo­wą, ale jed­nak. Gdy­bym więc rze­czy­wi­ście mu­siał wy­bie­rać… Wi­dzisz, chłop­cze, mia­sto ma po­ten­cjał, by pod­trzy­my­wać życie je­dy­nie ogra­ni­czo­nej licz­by miesz­kań­ców. Resz­ta może się pier­do­lić. Choć gwoli ści­sło­ści: nie po­win­na, bo to szko­dzi mia­stu. Kon­flik­ty trwa­ły, do­pó­ki nie po­ja­wił się Maur­ja. – Z ja­kie­goś po­wo­du po­czu­łem mdło­ści, gdy to po­wie­dział. – Nie zro­zum mnie źle, to nie był żaden prze­łom. By­li­śmy go­to­wi, tech­no­lo­gię mie­li­śmy od dzie­się­cio­le­ci. Ale ta… jak oni to teraz na­zy­wa­ją? Prze­po­wied­nia Życia? Zro­zum, chłop­cze, to jest po pro­stu prze­pis. Prze­pis! Zwy­kły wzór na po­ko­jo­we utrzy­ma­nie w ry­zach stanu oso­bo­we­go pod ko­pu­łą, nie żadna mi­stycz­na wie­dza. W do­dat­ku praca na­uko­wa, sy­mu­la­cja, Maur­ja nigdy nie pla­no­wał wpro­wa­dzać jej w życie. A te me­ta­fi­zycz­ne pier­do­ły to już gra­fo­mań­ska edy­cja tego skur­wie­la Ty­chio­na. Obo­wiąz­kiem czło­wie­ka jest szczę­ście, a jak ktoś szczę­śli­wy nie jest, to tym go­rzej dla kto­sia: to wszyst­ko jego dzie­ło. Kto wie, co jesz­cze do­da­li od sie­bie ko­lej­ni Szczo­dro­do­brzy – za­koń­czył z za­ska­ku­ją­cą wście­kło­ścią.

– Wy­bacz, Yasun, ale w takim razie dalej nie ro­zu­miem swo­jej roli.

Długo mil­czał, szar­piąc brodę i cmo­ka­jąc, jakby wal­czył sam ze sobą.

– Będę wobec cie­bie szcze­ry, Davi – rzekł wresz­cie. – Je­stem już stary. Je­dy­ne czego na­praw­dę chcę, to wejść do na­no­kre­acyj­ne­go raju i do­ko­nać tam ży­wo­ta w ob­ję­ciach mło­dziut­kich dziew­czą­tek o blond wło­sach i skó­rze jak mleko. Tego wła­śnie pra­gnę ja. Ale jest jesz­cze Eylis… Moja je­dy­na córka. Wi­dzisz, ona jest chora.

– Wspo­mnia­ła coś – wtrą­ci­łem.

– Cie­ka­we. Mu­sia­ła cię po­lu­bić, nawet ze mną nie chce o tym roz­ma­wiać. Ale to praw­da. Tutaj przy­pusz­czal­nie nie do­trwa przy­szłej wio­sny. Tam może mo­gli­by­śmy jej jakoś pomóc. To rzecz jasna nie bę­dzie moż­li­we, jeśli Wszech­mia­sto prze­sta­nie ist­nieć… – Za­milkł na chwi­lę, od­kaszl­nął. – Dla­te­go nie mo­że­my na to po­zwo­lić, ro­zu­miesz mnie? Mu­si­my tam wró­cić. We troje: ty, ja i Eylis. I tylko my. Jeśli obej­dziesz sys­tem, od­kry­jesz jakiś spo­sób, by nas nie wy­kry­li, gdy tam prze­nik­nie­my… Bę­dzie szan­sa. W prze­ciw­nym razie szczo­dro­do­bre gnoj­ki z miej­sca wyślą nas do Re­zy­gna­to­ra. A już w naj­lep­szym wy­pad­ku wy­lą­du­je­my z po­wro­tem tutaj.

– Zatem… chcesz, żebym uda­wał, że przy­go­to­wu­je­my atak, pod­czas gdy w rze­czy­wi­sto­ści pla­no­wa­li­by­śmy uciecz­kę. O to ci cho­dzi?

– Nie je­stem pe­wien, czy tak bym to ujął, ale niech bę­dzie. Tak.

Ro­zu­mia­łem, czego się ode mnie ocze­ku­je, lecz czego chcia­łem ja? Wes­tchną­łem. Czy li­czy­ła się tylko…

– Eylis się na to zgo­dzi?

– Po­sta­raj się nic jej na razie nie mówić.

– Nie bę­dzie wście­kła?

– Zo­staw to mnie. Chodź­my, nie­dłu­go wzej­dzie słoń­ce. Le­piej, żeby nas tu wów­czas nie było. Nasza gwiaz­da to w dzi­siej­szych cza­sach cięż­ki kawał skur­wy­sy­na.

 

 

IV. Sol In­vic­tus

 

To w końcu dzia­ła. Pokaż nam, Davi.

 

* * *

 

Pod zie­mią dni zle­wa­ły się w jedno. Pra­co­wa­łem jak sza­lo­ny. Nie pa­mię­tam, bym choć raz na­praw­dę spał. Chyba po pro­stu tra­ci­łem ze zmę­cze­nia przy­tom­ność, ale nie dba­łem o to. Eylis była na­praw­dę zdol­ną ko­der­ką, a ja wy­ko­rzy­sty­wa­łem każdy pre­tekst, by spę­dzać z nią czas, pa­trzeć, jak cie­szy się, roz­gry­zł­szy ko­lej­ne za­bez­pie­cze­nie.

Dane, które udało jej się wy­kraść, sta­no­wi­ły praw­dzi­wą skarb­ni­cę wie­dzy o funk­cjo­no­wa­niu Wszech­mia­sta. Zna­leź­li­śmy pro­to­ko­ły sa­mo­bież­nych jed­no­stek pa­cy­fi­ka­cyj­nych, mi­nia­tu­ro­wych dro­nów ob­ser­wa­cyj­nych i wiele, wiele in­nych, któ­rych ist­nie­nia nie byłem nawet gotów za­ak­cep­to­wać. Wszech­mia­sto per­fek­cyj­nie przy­go­to­wa­no do stłu­mie­nia wszel­kie­go ro­dza­ju za­mie­szek. Z da­nych wy­ni­ka­ło jed­nak do­bit­nie, że pra­co­wa­no już in­ten­syw­nie nad bar­dziej wy­ra­fi­no­wa­nym sys­te­mem bo­jo­wym, w nie­ja­sny spo­sób po­wią­za­nym z na­no­far­ma­cją, ale tych od­nie­sień bra­ko­wa­ło w sys­te­mie pli­ków.

Eylis po­szu­ki­wa­ła moż­li­wo­ści chi­rur­gicz­ne­go ude­rze­nia we wraż­li­wy punkt ko­pu­ły, swo­iste­go no­kau­tu jed­nym cio­sem, któ­re­go kon­se­kwen­cji nie byłem pe­wien. Ja po­ma­ga­łem, ale po­zor­nie. Bar­dziej kon­cen­tro­wa­łem się na ana­li­zie funk­cjo­no­wa­nia mia­sta jako ca­ło­ści. Nie tylko ze wzglę­du na Yasu­na. Byli jesz­cze Vei, Ki, Mart, wszy­scy, któ­rych tam zo­sta­wi­łem. Nie mo­głem po­zwo­lić, by przy­tra­fi­ło im się coś złego, nawet jeśli w nie­zro­zu­mia­ły spo­sób wy­da­wa­li mi się od­le­gli jak bo­ha­te­ro­wie mi­nio­ne­go snu.

Yasun tłu­ma­czył, że owo zmęt­nie­nie wspo­mnień to tylko syn­drom od­sta­wie­nia od na­no­far­ma­cji. Może. Ale prze­czu­wa­łem, że jest w tym coś wię­cej. Coś nie­uchwyt­ne­go i oczy­wi­ste­go za­ra­zem.

Gra­łem na czas.

– Tak – przy­zna­łem, gdy nie mia­łem już wy­bo­ru. – Wy­da­je się, że wszyst­kie au­to­ma­tycz­ne sys­te­my obron­ne mają tę samą lukę. Pięk­na reu­ży­wal­ność nie­chluj­ne­go kodu. Teo­ria ponad prak­ty­ką.

– A więc każda ufor­ty­fi­ko­wa­na nimi po­zy­cja jest dla nas do zdo­by­cia.

– O ile prze­miesz­cza­li­by­śmy się od­po­wied­nio roz­miesz­czo­ny­mi pa­ra­mi. Gdzie przy stra­cie jed­ne­go, drugi zo­sta­nie na­tych­miast od­strze­lo­ny. Cho­ler­ne ry­zy­ko. Każdy błąd to śmierć. Poza tym Straż­ni­cy nadal będą alar­mo­wać i wzy­wać wspar­cie. Tyle tylko, że nie za­bi­ją nas od razu.

– Mo­że­my im prze­peł­niać bu­fo­ry, tak jak mi po­ka­za­łeś. Ulu­lać szyb­kim re­se­tem sys­te­mu.

– Albo tak, albo to ma­ja­cze­nia nie­do­spa­ne­go umy­słu. Bez pra­wi­dło­we­go testu się nie prze­ko­na­my. Poza tym je­ste­śmy ogra­ni­cze­ni licz­bą na­daj­ni­ków. Nadal wolę po­mysł ze wspi­nacz­ką na górną kra­wędź ko­pu­ły. Kilka osób mo­gło­by dać radę, jeśli przy­go­tu­je­my sprzęt. W ten spo­sób omi­nę­li­by­śmy całe ru­bie­że.

– Tak, tak, mó­wi­li­śmy już o tym. – Zbyła moją próbę prze­kie­ro­wa­nia dys­ku­sji na inne tory. – Pokaż mi jesz­cze raz ma­szy­now­nię ge­ne­ra­to­ra. Tam było coś, co zo­sta­wi­li­śmy na póź­niej. Wła­śnie, tu… I tu. Zo­bacz, na tym po­zio­mie. Same au­to­ma­ty. I to… Co to jest? Wiesz?

Wie­dzia­łem. Prze­ana­li­zo­wa­łem to już wcze­śniej. Ale wo­la­łem za­trzy­mać dla sie­bie.

– Hm. Wy­glą­da na tunel. Z szy­na­mi? Bie­gnie tędy przez cały sche­mat. A nawet… Tak. Od samej kra­wę­dzi.

Strze­li­ła pal­ca­mi.

– Pro­sto do ge­ne­ra­to­ra. Niech mnie. Tunel trans­por­to­wy!

– Trans­por­to­wy? Cho­dzi o Rdzeń? – Uda­wa­łem, że to dla mnie no­wość.

Ski­nę­ła głową.

– W ten spo­sób prze­no­szą go z miej­sca na miej­sce. Prze­su­wa­ją mia­sto. Że też o nim za­po­mnia­łam. Nigdy nie był dla nas opcją, bo chyba ni­cze­go nie bro­nią tak za­ja­dle. Ale zo­bacz: na całej dłu­go­ści bro­nią bez­za­ło­go­wo. Pew­nie jest za długi, żeby utrzy­mać tam ludzi. Cią­gnie się aż tutaj. Wła­ści­wie nawet dalej. Nie wiem dokąd. Teo­re­tycz­nie chyba można nim wró­cić aż do po­cząt­ków Wszech­mia­sta.

– Tro­chę jak cofać się w cza­sie…

– Coś ta­kie­go. Szcze­gó­łów nie znam, prę­dzej Yasun coś pa­mię­ta. Na du­żych od­cin­kach jest znisz­czo­ny. No i dia­bo­ły wie­dzą, co w nim sie­dzi. Ale ta część w stro­nę cen­trum… To mo­gło­by się udać!

– Co się udać? Chcesz tędy wejść?

Za­czę­ła cho­dzić w tę i we w tę.

– Jest szan­sa, jeśli zro­bi­my to małym, zgra­nym od­dzia­łem. Zo­sta­je kwe­stia śluz, tych tu. Ale jakoś to obej­dzie­my.

– Eylis, to sza­leń­stwo… Pewna śmierć. Poza tym ude­rze­nie w ge­ne­ra­tor… Pad­nie cały trans­port, zginą nie­win­ni lu­dzie.

– Jeśli tego nie zro­bi­my, rów­nież zginą. Tyle że po tej stro­nie. Davi, też nie chcę ni­czy­je­go cier­pie­nia. Dla­cze­go mia­ła­bym chcieć? Ale jeśli nie za­ata­ku­je­my póki są słabi, to znisz­czą nas, gdy tylko się wzmoc­nią. Gwa­ran­tu­ję ci. Wi­dzisz to prze­cież. Przy­go­to­wu­ją ofen­sy­wę.

Mu­sia­łem przy­znać jej rację. Ostat­nio wdra­ża­ne al­go­ryt­my wy­raź­nie kła­dły na­cisk na roz­po­zna­wa­nie te­re­nu. Byłem na­praw­dę pod wra­że­niem ich es­te­ty­ki.

– Skąd pew­ność, że są słabi? Co jeśli na­pra­wi­li tę lukę? Nie po­win­ni­śmy z góry za­kła­dać, że się nie zo­rien­to­wa­li.

– Ile czasu po­trze­bu­ją na wdro­że­nie nowej wer­sji?

– Nie wiem. Może ty­dzień? Ro­bo­czy, oczy­wi­ście.

– Zna­czy, że w ty­go­dniu nie­ro­bo­czym nikt tego nie na­pra­wi?

– Hm. Moż­li­we, że nie. W trak­cie rum­sprin­gi mało kto pra­cu­je. W każ­dym razie nie zwy­kli al­go­ryt­mi­cy.

– A rum­sprin­ga koń­czy się…?

– Skoń­czy­ła się. Wczo­raj. Po­słu­chaj, Eylis. Nie mu­si­my ata­ko­wać od razu. Mamy czas, mo­że­my szu­kać dalej. Nie trze­ba od razu ko­rzy­stać z pierw­szej lep­szej luki. Znamy plany ma­szy­now­ni, teraz wy­star­czy tylko opra­co­wać od­po­wied­nie wy­try­chy… A gdy­by­śmy zna­leź­li spo­sób, żeby zlać się z tłu­mem…

– Jakie zlać? Z jakim tłu­mem? Po­patrz na mnie, Davi! Po­patrz na po­zo­sta­łych! Jak mamy „zlać się z tłu­mem”?! Je­ste­ście jak tło­cze­ni z jed­nej formy, ide­al­ni do po­rzy­gu. Dla­cze­go w ogóle znowu o tym wspo­mi­nasz?

– Bo to ma sens. Nie róż­nisz się od nas tak bar­dzo, jak po­zo­sta­li, Eylis. I Yasun też nie. To jest moż­li­we. Jeśli we troje wej­dzie­my do środ­ka, mo­że­my się przy­cza­ić. Jesz­cze nie wiem jak, ale na pewno coś wy­my­śli­my. Po­trze­bu­je­my tylko po­mo­cy paru osób i do­stę­pu do da­nych iden­ty­fi­ka­cyj­nych…

– Co ty chcesz osią­gnąć? – Spoj­rza­ła na mnie po­dejrz­li­wie. – Ty, ja i Yasun? A co z resz­tą? Czy wy… No pew­nie! Ga­da­łeś z nim, praw­da? To on ci we­srał ten durny po­mysł do łe­pe­ty­ny, zga­dza się?

– Ow­szem. – Zde­cy­do­wa­łem się od­kryć karty. – Twój oj­ciec uważa, że od tego po­win­ni­śmy za­cząć. I zga­dzam się z nim. To jest przy­naj­mniej coś re­al­ne­go. Dzię­ki temu mo­że­my ci pomóc. Z tą… Z twoją cho­ro­bą. A potem po­my­śli­my, co dalej. Nie za­po­mni­my o tych, któ­rzy tu zo­sta­ną. Znaj­dzie­my jakiś spo­sób.

– Mój oj­ciec! Pomóc! Mi! – zi­ry­to­wa­ła się Eylis. – My­ślisz, że tego sta­ru­cha co­kol­wiek ob­cho­dzę? I dla­te­go wła­śnie wy­sy­ła mnie na sa­mo­bój­cze misje? On chce tam tylko wró­cić i w spo­ko­ju zdech­nąć! Czy ty wiesz, co oni tam wy­ra­bia­ją? Ta cała, pies ich trą­cał, ary­sto­kra­cja?

– Dla­cze­go nagle o nich mó­wisz? Nie, nie wiem, co tam “wy­ra­bia­ją”.

– To po­myśl, co ty byś zro­bił, gdy­byś był sta­rym zbo­kiem po­sia­da­ją­cym pełną kon­tro­lę nad pro­duk­cją i fe­no­ty­pem ludzi. Pa­mię­tasz ten zwi­dzik ze śrubą? My­ślisz, że wy­my­śli­ła­bym coś ta­kie­go? Otóż. Kurwa. Nie. – Za­mil­kła na chwi­lę, za­ci­ska­jąc pię­ści. – W każ­dym razie: Yasun, mój drogi, za­wsze my­ślał i za­wsze bę­dzie my­ślał o sobie. A moim obo­wiąz­kiem jest my­śleć o mych bra­ciach i sio­strach.

Znów za­czę­ła prze­cha­dzać się po po­ko­ju. Ob­ser­wo­wa­łem ją w mil­cze­niu, ukła­da­jąc sobie wszyst­ko w gło­wie.

– Ja też chciał­bym wró­cić, Eylis. Do nor­mal­ne­go życia – po­wie­dzia­łem w końcu. – Sądzę, że to jest dobre roz­wią­za­nie. Dla nas wszyst­kich. Chciał­bym, że­by­śmy wró­ci­li tam razem. Ro­zu­miem, że lu­bisz tę stro­nę ko­pu­ły. I przy­zna­ję, ma swoje za­le­ty, ale…

Nic nie od­po­wie­dzia­ła. Nadal prze­mie­rza­ła po­miesz­cze­nie. Mi­ja­ły se­kun­dy, potem mi­nu­ty.

– To wszyst­ko po­szło za łatwo – wy­pa­li­ła, zmie­nia­jąc nagle temat. – Od po­cząt­ku my­śla­łam, że to nie ma sensu. We­wnątrz wy­ła­py­wa­li nas jak muchy, wy­sa­dza­li całe od­cin­ki tu­bo­strad, byle tylko nas do­paść, nie zwa­ża­jąc na nic i na ni­ko­go. A potem pra­wie nikt nas nie ściga. Coś tu nie gra. Te wszyst­kie ro­ba­ki w wa­szych gło­wach. Nowe formy in­fil­tra­cji. Co oni… Muszę stąd wyjść, Davi. Muszę…

– Eylis…

– Po pro­stu daj mi spo­kój! – krzyk­nę­ła i wy­ma­sze­ro­wa­ła z pra­cow­ni.

 

Po­zwo­li­łem jej odejść.

Nie wie­dzia­łem, co in­ne­go mógł­bym zro­bić. Pró­bo­wa­łem zająć czymś umysł, wró­cić do pracy, lecz nie mo­głem się sku­pić. Bez­pro­duk­tyw­nie prze­glą­da­łem ko­lej­ne stro­ny, wpa­tru­jąc się w nie­zli­czo­ne sze­re­gi zle­wa­ją­cych się ze sobą zna­ków, błą­dząc bez­myśl­nie wśród pa­kie­tów da­nych. Przy­pad­kiem do­tar­łem do głę­bo­kiej pod­struk­tu­ry, zu­peł­nie nie­za­szy­fro­wa­nej.

Sprawdź ją – znów to wra­że­nie w umy­śle.

Obiekt wy­sy­pał przede mną całą za­war­tość. Za­wie­rał kar­to­te­kę nie­zna­nych mi osób. Przez ekran prze­su­wa­ły się ko­lej­ne imio­na wraz z ozna­cze­niem ge­ne­ra­cji i ho­lo­gra­fią. Każde z nich było od­no­śni­kiem do dal­szych da­nych, któ­rych zna­cze­nia, ku memu roz­cza­ro­wa­niu, ab­so­lut­nie nie ro­zu­mia­łem. Znie­chę­co­ny, już mia­łem za­mknąć pa­kiet, gdy nagle coś mnie po­wstrzy­ma­ło. Czy to na­praw­dę…?

Otwórz.

Maur­ja. Pierw­szy Szczo­dro­do­bry. Wy­szcze­rzo­ny w do­bro­tli­wym uśmie­chu.

Po­czu­łem po­twor­ny ból głowy i chyba stra­ci­łem przy­tom­ność. Tym razem na­praw­dę.

 

* * *

 

Le­ża­łem w łóżku, kiedy przy­szła. Pięk­na i nie­po­ko­ją­ca jak ogień w próż­ni. Nie­bie­skie oczy błysz­cza­ły w mroku.

– Prze­my­śla­łam wszyst­ko. Zo­sta­nę. Zro­bię, co ze­chcesz.

– Na­praw­dę? Dla­cze­go?

– Bo za­le­ży mi na tobie, Davi. Zo­sta­nę dla cie­bie.

Nie spo­dzie­wa­łem się tego. Nie ro­zu­mia­łem. Ale dla­cze­go miał­bym od­rzu­cać?

Sple­tli­śmy ciała. Po­ca­łun­ki, mu­śnię­cia. Żądze.

Ko­cha­li­śmy się gwał­tow­nie, a Eylis pa­trzy­ła na mnie, wy­prę­żo­na i fa­lu­ją­ca.

– Je­stem tu – szep­ta­ła. – I ni­g­dzie bez cie­bie nie pójdę. Wi­dzisz mnie? Po­wiedz, że wi­dzisz.

 

Widzę cię.

 

Gdy się obu­dzi­łem, już jej nie było.

 

* * *

 

Nie śpij.

Pora, byś zro­bił coś dla nas.

 

* * *

 

Myśli jak kłęby dymu.

Sunę we śnie. Peł­znę ni­czym gą­sie­ni­ca. Opusz­czam bez­piecz­ne jabł­ko, lecę w dół. Mijam ciem­ne za­uł­ki. Jest noc. Cisza. Nie wiem, dla­cze­go to wszyst­ko robię. Jedno tylko imię jarzy mi się w gło­wie, pali od środ­ka, boli. Otwie­ram drzwi. Żad­ne­go dźwię­ku.

Znów to imię, jak­bym miał je wy­pi­sa­ne pod po­wie­ka­mi. Świe­ci. Razi.

Widzę go, oświe­tlo­ne­go mi­ga­ją­cy­mi kon­tro­l­ka­mi. Śpi. Jest sam. Pod­cho­dzę. Przy­glą­dam się. Nie mam wąt­pli­wo­ści. Dla­cze­go nie mam wąt­pli­wo­ści? Mi­ja­ją chwi­le, w trak­cie któ­rych nic nie robię. Nie ro­zu­miem dla­cze­go. Skąd się tu wzią­łem?

Otwie­ra oczy. Widzi mnie. Wzdra­ga się.

– Davi! – mówi. – Co tu ro­bisz? Od­kry­łeś coś? Masz roz­wią­za­nie? Po­wiedz mi, że je masz!

– …

Nie mogę z sie­bie wy­du­sić słowa. Dla­cze­go?

– O co cho­dzi, Davi?

– Maur­ja… – wy­do­by­wa się ze mnie ni­czym char­kot.

– Słu­cham?

– Maur­ja… – po­wta­rzam. – Je­steś nim.

– Ro­zu­miem. A więc wiesz już. Nie szko­dzi, spo­dzie­wa­łem się tego. Czy to coś zmie­nia? To tylko imię. Maur­ja opu­ścił Wszech­mia­sto i stał się Yasu­nem. Nic spe­cjal­ne­go.

Moje ręce prze­miesz­cza­ją się same. Prze­miesz­cza­ją jego ręce. Łamią. Gru­cho­czą. Jęczy. Boli w środ­ku. Wil­goć. Mokro na twa­rzy. Boli w środ­ku. Nie ro­zu­miem, ale nie po­tra­fię prze­stać. Miaż­dżę. Duszę. Boli w środ­ku.

Stoję i pa­trzę, z rąk kapie. Mi­ja­ją chwi­le.

Maur­ja, to na­praw­dę on! – sły­szę w gło­wie. Do­sko­na­ła ro­bo­ta, Davi. Wra­caj do nas. Cze­ka­my.

Wy­cho­dzę, sunę przez ciem­ność. Peł­znę. Mijam osoby. Nic nie wie­dzą. Mało ich. Dla­cze­go tak mało? Pusto. Cicho. Wy­pa­dam w za­mieć. Zni­kam. Zni­kam. Nie ma mnie.

 

* * *

 

Nie wi­dzia­łem ni­ko­go. Może nikt mnie nie ści­gał, może zo­sta­łem przez nich zi­gno­ro­wa­ny. Albo nigdy nie ist­nie­li. Gdy usły­sza­łem kle­kot gą­sie­nic, moje serce pra­wie ro­ze­rwa­ło żebra od środ­ka. Szczęk od­bez­pie­cza­nej broni głu­cho za­dud­nił w uszach, po­czu­łem go nawet w wy­su­szo­nym gar­dle. Sta­łem jak spa­ra­li­żo­wa­ny, nie­zdol­ny do wy­ko­na­nia naj­mniej­sze­go ruchu. Cze­ka­łem na dźwięk, ten jeden, który miał to wszyst­ko za­koń­czyć. W końcu od­ru­cho­wo, poza kon­tro­lą świa­do­mo­ści, zgią­łem się wpół i zwi­ną­łem w kłę­bek.

Strza­ły nigdy nie padły.

 

* * *

 

Wpa­try­wa­łem się w nie, nic nie ro­zu­mie­jąc. Czer­wo­no­uste pięk­no­ści o szka­rad­nym spoj­rze­niu.

– Kloe? Lauri? Jak to? Gdzie je­stem?

– Spo­koj­nie, Davi. Ze­mdla­łeś po tym, jak da­ły­śmy ci te prosz­ki. A mó­wi­ły­śmy, żebyś nie łykał od razu. Mart mar­kot­niał od się za­mar­twia­nia.

Za­chi­cho­ta­ły.

– O tak, jakże Mart mar­kot­niał! – po­wie­dzia­ła Kloe. – Ale już wszyst­ko w po­rząd­ku. Je­steś z nami.

– Zna­czy… wciąż je­ste­śmy w Ba­stio­nie?

Wy­gię­te w uśmie­chu czer­wo­ne usta. Czy to Mart tam, na kra­wę­dzi wi­dze­nia? Zbyt ciem­no, by być pew­nym.

– Gdzie? Ach, ten klub! Nie, Davi. Zu­peł­nie nie. Tylko sobie z cie­bie he­hesz­ku­je­my.

– Taki mały fi­gie­lek. Ale nie. Żad­ne­go “to był tylko sen” i temu po­dob­nych. Je­ste­śmy przy kra­wę­dzi ko­pu­ły. Od tej lep­szej stro­ny. A zna­la­zły­śmy cię po tam­tej. Przez to, że po­łkną­łeś od razu, stra­wi­łeś sporą część na­no­ma­sy. Nie­ład­nie.

– Wła­śnie. A to, co zo­sta­ło, le­d­wie wy­star­czy­ło do chwi­lo­we­go prze­ję­cia kon­tro­li, w do­dat­ku trze­ba było po­cze­kać, zanim się ska­li­bro­wa­ło.

Coś wiel­ko­ści ćmy la­ta­ło wokół mej głowy, wy­da­jąc bu­czą­cy dźwięk.

– Prze­kaź­nik – po­wie­dzia­łem; bar­dziej do sie­bie, niż do nich.

– Nie przej­muj się, Davi, trosz­kę cię wy­ko­rzy­sta­ły­śmy – po­wie­dzia­ła Kloe.

– Ociu­pin­kę. Ale to nie byłeś ty, pa­mię­taj – do­rzu­ci­ła Lauri. – To my. Prze­ję­ły­śmy kon­tro­lę. On mu­siał umrzeć.

– Ale… dla­cze­go?

– To są ro­ba­ki, Davi, szkod­ni­ki. Gą­sie­ni­ce nisz­czą­ce ogród. Na­le­ża­ło je wy­tę­pić. Tak cza­sem trze­ba. Dla dobra Wszech­mia­sta.

– Chyba ro­zu­miesz dobro Wszech­mia­sta – spy­ta­ła Kloe.

Nie ro­zu­mia­łem.

– Jak to w ogóle moż­li­we… – jęk­ną­łem.

– Na­no­far­ma­cja, cóż in­ne­go. To na­praw­dę obie­cu­ją­ca gałąź na­no­tech­ni­ki. Je­dy­na, jaka się teraz liczy. Byłeś na na­szej li­ście. Ale przy­znam, że rzu­tem na taśmę zre­kru­to­wa­ły­śmy cię tuż przed tą… jak jej tam… Pa­mię­tasz, Lauri? Ta brzy­dul­ka.

– Eylis – za­chi­cho­ta­ła druga z pięk­no­ści.

– Wła­śnie – kon­ty­nu­owa­ła Kloe. – Ey­lissss. Oj, tej to się na­oglą­da­ły­śmy. Ga­pi­łeś się, jak­byś ka­wał­ka tyłka w życiu nie wi­dział. Wiel­ka szko­da, że nie mo­gły­śmy jej zna­leźć. Ale już po wszyst­kim. Bez Maur­ji, czy też Yasu­na, ta zgra­ja pój­dzie w roz­syp­kę. Nasi mi­lu­siń­scy będą ich ści­gać, aż wy­tłu­ką im psoty z głó­wek. A wszyst­ko dzię­ki tobie, Davi. Mo­żesz być z sie­bie dumny.

– Choć oczy­wi­ście to my tobą ste­ro­wa­ły­śmy. Prze­pra­sza­my. Mo­gły­śmy cię ostrzec, ale wtedy… to nie mia­ło­by sensu. Mamy na­dzie­ję, że nam wy­ba­czysz.

– Wy­ba­czysz, praw­da?

Byłem prze­ko­na­ny, że po­tra­fią mnie do tego zmu­sić.

– Co teraz? – za­py­ta­łem.

– Mo­żesz wró­cić do domu. Nie przej­muj się. Nie myśl o tym. Przyj­dzie­my, jeśli bę­dziesz. Pa­mię­taj, nikt nie lubi smu­ta­sów.

 

Chcia­łem coś po­wie­dzieć, lecz wtedy ude­rzył wiatr. Kłu­ją­cy pia­skiem po­dmuch go­rą­ca ci­snął mną o zie­mię.

Gdzieś w po­bli­żu huk­nę­ły salwy wy­strza­łów.

 

* * *

 

W od­da­li nie­ustan­nie wyły sy­re­ny. Le­ża­łem w bez­ru­chu, sta­ra­jąc się nie zwra­cać na sie­bie uwagi. Na­słu­chi­wa­łem. Jęki, ja­kieś skwier­cze­nie. Żad­nych kro­ków. Ostroż­nie unio­słem głowę i ro­zej­rza­łem się. Ni­ko­go. Coś mi nie pa­so­wa­ło, lecz nie wie­dzia­łem co.

Bitwa była rów­nie tre­ści­wa, co krót­ka. Ciała pa­ro­wa­ły, ma­szy­ny kop­ci­ły czer­nią. Szary pył opa­dał na zwło­ki. Kloe roz­po­zna­łem od razu. Jej górna po­ło­wa spo­czę­ła na Lauri, resz­ta chyba ka­wa­łek dalej. Kilku Wol­nych Ludzi wiło się tu i ów­dzie.

Pod­sze­dłem i na­tych­miast zro­zu­mia­łem, że nie mogę im pomóc. Pa­trzy­łem, jak umie­ra­ją, z jed­nej stro­ny wstrzą­śnię­ty wi­do­kiem, z dru­giej na chłod­no ana­li­zu­jąc sy­tu­ację. Nie było miej­sca na sen­ty­men­ty. Po­trze­bo­wa­łem wody, a oni ją mieli. Po­spiesz­nie po­chwy­ci­łem wszyst­ko, co nie­zbęd­ne i ze­bra­łem się do wy­mar­szu.

Spró­bo­wa­łem usta­lić kie­ru­nek, po­szu­ku­jąc wzro­kiem Rdze­nia i wtedy do­pie­ro do mnie do­tar­ło.

Nie było już ko­pu­ły. Na nie­bie ja­rzy­ła się czer­wo­na łuna, a sza­rość świtu gwał­tow­nie ustę­po­wa­ła wy­peł­za­ją­cym zza bu­dyn­ków pło­mie­niom. Słoń­ce, po­tęż­ne i dumne, wscho­dzi­ło ponad Wszech­mia­stem i pa­li­ło świat.

Sol po­wró­cił na wło­ści.

 

* * *

 

Ucie­ka­łem. Zo­sta­wia­łem verum za sobą. Po­dą­ża­łem za snem.

Po­cząt­ko­wo trzy­ma­łem się cie­nia, klu­cząc wśród pu­stych bu­dyn­ków. Mi­ną­łem nie­do­koń­czo­ne sek­to­ry, ko­pal­nie, przy­czół­ki, aż wresz­cie mia­sto, ob­na­żo­ne i mil­czą­ce, zo­sta­ło z tyłu. Przede mną wy­ro­sła pu­sty­nia: tylko pia­sek, skały i drże­nie go­rą­ce­go po­wie­trza. Nic ży­we­go.

Okry­łem się naj­szczel­niej, jak po­tra­fi­łem i ru­szy­łem dalej, igno­ru­jąc ból po­pa­rzo­nej skóry. Nie za­trzy­my­wa­łem się.

Noc przy­nio­sła ulgę. Dała siłę, by prze­trwać pie­kło dnia ko­lej­ne­go. Gdy na­tra­fi­łem na wrak okrę­tu, na­dzie­ja na­bra­ła so­lid­nych pod­staw. Złud­nych, jak się oka­za­ło, gdyż nie był to ko­niec wę­drów­ki. Nie był to nawet jej śro­dek. Gdy­bym wie­dział o tym wcze­śniej, może bym za­wró­cił.

Lecz nie za­wró­ci­łem…

Naj­pierw je po­czu­łem, do­pie­ro potem usły­sza­łem. Że na­praw­dę tam było, uwie­rzy­łem do­pie­ro, gdy sta­ną­łem po kost­ki w wo­dzie, po­zwa­la­jąc falom wy­my­wać pia­sek spod mych znu­żo­nych stóp. Morze! Uczu­cie speł­nie­nia sto­czy­ło nie­rów­ną walkę z wy­czer­pa­niem. Opa­dłem na ko­la­na. Nie mia­łem już sił.

W po­bli­żu wy­lą­do­wa­ła mewa i przy­glą­da­ła mi się z za­cie­ka­wie­niem. Po­my­śla­łem, że mógł­bym ją zjeść, ale chyba było to po mnie widać, bo od­le­cia­ła z wrza­skiem.

Co teraz? – py­ta­łem sam sie­bie. Wra­cać? Do czego?

Na wpół świa­do­my wę­dro­wa­łem wzdłuż brze­gu, wy­schnię­ty­mi war­ga­mi po­wta­rza­jąc w kółko te same słowa: to nie może się tak skoń­czyć, prze­cież musi być coś jesz­cze. Dasz radę. Krok za kro­kiem, dalej, walcz!

Nie wiem, jak długo sze­dłem. Może stu­le­cia. Lecz gdy w od­da­li do­strze­głem ko­pu­ły – trzy zu­peł­nie mi obce ko­pu­ły – usta­łem osta­tecz­nie.