Wiedźmy

W ciepłym, letnim powietrzu unosił się intensywny zapach trawy, którą dziadek Antoni skosił z samego rana. Teraz siedział nad małym, podwórkowym stawem i obserwował własnej roboty wędkę, czekając na ruch ze strony ryb. Zawsze trochę trwa, nim płotki nabiorą zaufania i podpłyną do robala, dziadek to rozumiał.

Nagle zrobiło się głośniej, woda została zmącona, cisza i spokój pana Antoniego także. Mężczyzna wiedział, co się dzieje. Wyjął wędkę z wody i rzucił ją wściekle na trawę. Biegnąc w stronę szopy z narzędziami, klął na czym świat stoi!

Gdy dotarł na miejsce, złapał metalową zasuwkę, otworzył z impetem drewniane, ciężkie drzwi, podbiegł do szafy, stojącej w rogu i wyjął z niej strzelbę. Sięgnął do podrapanego, szarego pudełeczka z nabojami.

I w takim szale znalazła go Blanka, jego ukochana wnuczka.

– Dziadku!

– Dosyć tego! Tym razem mnie nie powstrzymasz! – zdenerwowany dziadek wybiegł z szopy, mijając dziewczynkę.

– Przestań, słyszysz?! – Dziewczynka dotrzymywała kroku staruszkowi, ale nic do niego nie docierało. Jak zawsze… – Dziadku, to nie jest śmieszne!

Ale on jej nie słuchał. Nikogo nie chciał słuchać.

– Ostrzegałem, że moja cierpliwość się kiedyś skończy! – krzyczał, stojąc na środku podwórka, skierowawszy strzelbę w stronę nieba.

– Kogo ostrzegałeś?? Przecież nigdy z nimi nie rozmawiałeś!

– I nie zamierzam! Powybijam jak kaczki! Niegodziwcy! Gdzie jesteście?! Pokażcie się!

– Dziadku, proszę – Blanka złapała staruszka za ramię i spojrzała mu prosto w oczy.

Antoni ledwo zipał. Gniew malował na jego zmęczonej twarzy bordowe barwy, a brwi ściągnęły się z niezadowoleniem. Wnuczka zaciskała ręce na jego ramieniu, prosząc go, by i tym razem odpuścił.

I odpuścił. Z minuty na minutę jego oddech stawał się bardziej regularny, a wyraz twarzy łagodniał. Antoni uspokoił się, ale zaniepokojenie nie zniknęło.

– Przepraszam. – Mężczyzna opadł ciężko na snopek siana, leżący przy furze. – Ale naprawdę mam ich dość. Te wiedźmy mnie wykończą. Dlaczego muszą to robić akurat pod naszym niebem?

– Oj, dziadku. – Blanka nie przestawała gładzić pomarszczonej dłoni. – Przecież nie latają nad twoją głową codziennie.

– Nie codziennie, ale za często!

*****

Następnego dnia dziadek zbierał jajka i oporządzał świnki, a pies biegał dookoła nóg swojego pana. Nagle Pik zaczął szczekać jak opętany i pociągnął Antoniego za nogawkę w kierunku placyku za stodołą.

– Gdzie mnie, łapserdaku, szarpiesz? – niecierpliwił się staruszek.

Gdy dobiegli na miejsce, dziadek od razu ją zobaczył. Leżała cała we krwi. Od razu zauważył ogromny nos oraz burzę kręconych, rudych włosów, których właścicielka mogła mieć nie więcej niż trzynaście albo czternaście lat. Jej granatowa sukienka była brudna i podarta na strzępy. 

Dziadek zaklął cicho, odstawił kosz z jajkami i nachylił się nad dziewczyną, starając się usłyszeć coś poza szeptami natury. Powoli dotarł do niego delikatny szmer wdychanego powietrza.

– Kto to jest? – Blanka pojawiła się nagle, a Antoni domyślił się, że Pik swoim głośnym szczekaniem doprowadziłby do nich nawet głuchego. – Czy ona…? – Z trudem powstrzymując drżenie w głosie, nie dokończyła pytania. 

– Żyje. Chyba… – Dziadek w końcu uraczył wnuczkę spojrzeniem, starając się zachować resztki spokoju. – Zresztą, skąd mam wiedzieć? Przestań zadawać tyle pytań – dodał zniecierpliwiony. 

– Musimy zadzwonić po karetkę – powiedziała drżącym głosem Blanka.

– Dziecko, jeszcze wczoraj nie chciałaś, żebym je powystrzelał, a dziś chcesz jedną z nich oddać prosto w łapy milicji? 

– To jest wiedźma?! – Zaniepokojenie dziewczynki zmieniło się w przerażenie, a serce dudniło jak oszalałe. 

– Nie krzycz! – uspokoił ją Antoni. – Zostań tutaj, przyniosę starą dekę, to się tę czarownicę przeniesie do kuchni letniej.

*****

– Budzi się! – Piskliwy głosik Blanki przerwał ciszę, skupiając uwagę Antoniego.

– Mówiłem, że mój rosół postawi na nogi nawet tę hołotę – odparł dziadek, w którego wstąpiła nadzieja, że nieproszony gość w końcu wyniesie się z ich domu. 

Wiedźma nie odzywała się. Rozglądała się, podciągając pod brodę włochaty koc, którym była okryta. Blanka zauważyła, że z otwartymi, jasnozielonymi oczami, wyglądała dużo ładniej. Jej nos od razu wydawał się mniejszy. 

Gdy Antoni próbował podać chorej łyżkę wody, odsunęła głowę.

– No, no, nie rób mi tu drugiego podbródka. Jakbym chciał cię otruć, po co miałbym cię tutaj ciągnąć spod stodoły? Wypij, to ci się polepszy i polecisz do tych swoich. 

Wiedźma otworzyła buzię i, chociaż niechętnie, wypiła kilka łyków.

– Jak się nazywasz? – Blanka postanowiła dowiedzieć się czegokolwiek o nieznajomej. Ale nie usłyszała odpowiedzi. 

Dziadkowi wyraźnie nie spodobało się ignorowanie wnuczki: 

– Co? Umiecie latać, ale nie gadacie? – zapytał, nie kryjąc zniecierpliwienia. 

– Kim pan jest? – odezwała się zachrypniętym głosem rudowłosa, ignorując przy okazji każde, zadane jej wcześniej, pytanie. 

– Nie widać? Starym dziadem, któremu nad głowami latacie. Co masz taką zaskoczoną minę? Nie patrzycie w dół, komu zakłócacie spokój na tych swoich miotłach?

Zrozumiała, że jej nie wydał. Nie leżałaby na łóżku, tylko pewnie byłaby skuta, a przesłuchanie nie zaczęłoby się od pytania o jej imię.

– Jak się tutaj znalazłam?

– Kto to wie, mała wiedźmo? Ktoś cię musiał potrącić, bo udo to masz tak poharatane, że raczej długo poleżysz. Ale jakby ci to regularnie przykładać – pokazał wielki, biały ręcznik, nasączony czymś niezbyt ładnie wyglądającym i jeszcze gorzej pachnącym – to po ranie zostanie tylko mała blizna. A teraz, z grzeczności chociażby, mogłabyś się przedstawić mnie i mojej wnuczce. Blanka pytała, jak się nazywasz, a i ja byłbym rad, słysząc, co to za złoje zawitało w nasze skromne progi.

– Teresa – odpowiedziała spokojnie wiedźma, poruszając ciemnoczerwonymi, lekko jeszcze opuchniętymi ustami. – Gdzie pan mnie znalazł?

– Za stodołą.

– Mogę zobaczyć?

– Stodołę? – zdziwił się Antoni.

– Tak, to miejsce, gdzie leżałam.

– Jak chcesz sobie iść, to chociaż zawołaj kogoś, żeby cię niósł, ja nie zamierzam – wzruszył ramionami. – A i to chuchro – wskazał Blankę – nie uniesie cię dalej niż na schodki w sieniach.

Wiedźma spróbowała się podnieść, ale jej ręce odmówiły posłuszeństwa.

– Ile czasu tutaj jestem? – dopytywała, starając się wyrównać oddech po nieudanej próbie wstania. 

– Znalazłem cię w piątek, mamy niedzielny poranek – odpowiedział Antoni, kontynuując obieranie kartofli. 

– I nikt mnie nie szukał? – Jej głos nadal był mocno zachrypnięty. Do tego pojawiły się w nim uczucia zaniepokojenia i zdezorientowania. 

– No, ciszej się zrobiło, to na pewno. Już mi tu nie latają od piątku nad głową, ale czy to dlatego, że szukają ciebie, to nie wiem – Dziadek spojrzał na wnuczkę. Właściwie zamknęli się w letniej przybudówce na dwa dni, Blanka nie była w szkole w piątek. Jedynie zwierzęta nakarmili i czuwali nad nieznajomą.

Teresa wzięła głęboki oddech, skupiła wzrok na podrapanym suficie, z którego ze starości farba odchodziła dużymi płatami, po czym przymknęła oczy. Jej mina zdradzała ból. Nie wiadomo tylko było, czy cierpiała z powodu dziury w nodze, czy dlatego, że ten, kto jej tę dziurę w nodze zrobił, mógłby chcieć po nią przylecieć.

– Niedługo wrócę – powiedział Antoni, wychodząc z wielką miednicą na podwórko.

Blanka szybciutko usiadła na taborecie, stojącym obok łóżka wiedźmy.

– Mogę namówić dziadka, żeby cię zaniósł do domu. Tam będziesz miała wygodniej. Chcesz? – uśmiechnęła się życzliwie. 

Teresa otworzyła oczy i znowu ignorując wszystkie pytania wnuczki Antoniego, zapytała: 

– Kiedy mnie znaleźliście… Czy miałam coś przy sobie? Albo leżało coś obok mnie?

– Dziadek cię znalazł. Ja nie wiem… – Blanka wzruszyła ramionami. – Byłam w szkole, potem miałam trening…

Chciała mówić dalej, ale Teresa znowu zamknęła oczy. „Co ją obchodzi, co robiłam" – zreflektowała w myślach samą siebie Blanka i po prostu wyszła z kuchenki. 

Znalazła dziadka przy budzie Pika. Od razu zauważyła leżącą na pniu obskubaną kurę, którą Antoni zdążył zabić i przygotować do ugotowania.

– No, co tam? Spokojniejsza jest? Przestała się tak nerwowo rozglądać?

– Pytała, czy coś znalazłeś obok niej. Chyba nie może czegoś znaleźć.

– Medalion – powiedział dziadek beznamiętnie, kończąc wycieranie miski Pika, do której chwilę później wlał świeżutkiej wody.

– Jaki medalion?

– Jaki, jaki, normalny. Taki ciężki, z kryształem w środku. Jakbym go jej nie zdjął z szyi, to dołożyłby nam kilogramów i nieślibyśmy ją z tym ciężarem. Idź jej powiedz, ja już tutaj kończę. Zaraz wezmę mięsko, będzie pyszny rosół. Może szybciej się jej pozbędziemy.

– Dziadku, jak możesz?! 

*****

Gdy Antoni wszedł do kuchni letniej, Blanka podtrzymywała próbującą usiąść Teresę. Dziadek podszedł do pieca, włożył kurę do miski stojącej na stole i sięgnął do maleńkiej szufladki w jasnoniebieskim kredensie.

Medalion faktycznie był spory, ale w dużych dłoniach dziadka nie wyglądał na taki ogromny, jak go sobie Blanka wyobrażała.

Teresa od razu schowała go do kieszeni sukienki i położyła się z powrotem na łóżku.

Antoni nalał wodę do wielkiego gara, wrzucił kurę i dużą marchew oraz pietruszkę, dołożył do pieca kilka drewienek i usiadł na taborecie.

I nagle zrobiło się bardzo głośno. Zaczęło szumieć, a gwizdy było słychać coraz mocniej. Pan Antoni podszedł do drzwi, lekko je uchylił.

– Chyba cię w końcu szukają – powiedział spokojnym głosem, nie uraczywszy wiedźmy ani jednym spojrzeniem.

– Nie mogą mnie znaleźć! – pisnęła Teresa, patrząc na swojego uzdrowiciela błagalnym wzrokiem.

– To ty od swoich uciekasz??– zazgrzytał zębami Antoni. – Blanko, idź do domu, zamknij drzwi.

– Nie chcę – pisnęła z niezadowoleniem dziewczynka.

– Nie kłóć się ze mną! Marsz do domu!

Blanka była wściekła na dziadka, ale posłuchała go.

Gdy zobaczył, że wnuczka zamknęła za sobą drzwi ich domu, podszedł do łóżka wiedźmy, wyciągnął rękę do góry, otworzył właz w suficie i opuścił schodki. Wszedł po nich z wiedźmą przerzuconą przez ramię i wniósł ją do starego, cuchnącego, pełnego pudeł strychu. Na jednym z tych kartonów ułożył Teresę. Kładąc ją, pomyślał, że albo medalion jest faktycznie taki ciężki, albo jego zupy przez dwa dni utuczyły ranną.

– Masz – podał szczotkę z długim kijem. – Jak zauważysz mysz albo szczura, to lej w łeb.

Wyszedł z kuchni letniej, zamykając za sobą drzwi i zostawiając Teresę samą. Gdy tylko wszedł do domu, Blanka odskoczyła od drzwi.

– Usiądź przy stole, zrób nam herbaty.

– Dziadku, co będzie, jak ją znajdą?

Dziadek nie odpowiedział. Nie zdążył.

Zobaczył dwie postaci w kapturach. Nie zauważył, kiedy wylądowały, nie wiedział nawet, czy lądowali, czy przyszły. Widział natomiast, jak idą za stodołę.

– Przyjdą po nią? – szepnęła Blanka.

– Przyjdą, dziecko. Przyjdą – Antoni pogłaskał wnuczkę po głowie, czując narastający niepokój.

I przyszli. Musieli się zorientować, że medalion zniknął i szukali go. Albo tej małej wiedźmy. Albo jednego i drugiego.

– Puk, puk – Rozległo się energiczne pukanie do drzwi i po chwili, nie czekając na zaproszenie, do domu weszły dwie postaci w czerwonych płaszczach. Mężczyzna miał nos większy niż Teresa, a za nim stała kobieta – stara, maleńka, mocno pomarszczona, z nosem jeszcze większym niż towarzysza. – Witamy pana gospodarza, szukamy… Koleżanki. Pomoże nam pan?

– A państwa koleżanka co miałaby robić w mojej kuchni? – zapytał dziadek, starając się okazać brak zainteresowania. Zaczął dokładać drewno do pieca. – W chowanego to się proszę bawić nie u mnie. Nie mam czasu.

– Pan nie zrozumiał – powiedziała szorstko starucha. – U pana ukrywa się nasza… Nie wiem, co panu powiedziała, ale chcemy z nią tylko porozmawiać i wyjaśnić kilka spraw.

– To państwo nie zrozumieliście. Nikt się u mnie nie ukrywa, a już na pewno żadna wasza…

– Źle zaczęliśmy – uśmiechnął się nieznajomy. – Nazywam się Wiktor, to jest moja matka, Sylwina. Szukamy mojej córki, Teresy.

Dziadek starał się nadal nie okazywać zainteresowania. Niestety, Blanka nie umiała pozostać niewzruszona:

– Córki? – wypaliła zaskoczona. Do tej pory, wydawałoby się, pozostawała niezauważona przez gości.

– Idź do swojego pokoju – wycedził przez zęby dziadek. 

– Ale dziadku… – jęknęła dziewczynka.

– Nie dyskutuj ze mną.

Gdy tylko drzwi pokoju Blanki się zamknęły, Antoni wrócił do rozmowy, starając się zachowywać spokój. Wiedział, że Teresa usłyszy każde słowo.

– Była za moją stodołą jakaś dziewczyna.

– Kiedy?

– W piątek. Jajka zbierałem. Potem już jej nie widziałem.

– Gdzie jest medalion?

Dziadek podniósł brwi i tym razem ani na sekundę nie stracił czujności.

– Panie, ja żadnego medalionu nie widziałem. Dziewczyna była, krwawiła, wstała, nic nie powiedziała i poszła. O tam – wskazał przed siebie, w stronę łąki za stodołą – i zniknęła mi z oczu. Ja jestem stary, nie szukam problemów, dajcie spokój i zostawcie nas w spokoju.

Wiktor stał zwrócony bokiem do dziadka. Przyglądał się Antoniemu, analizując wszystko, co od niego usłyszał.

– Wrócimy – powiedział Wiktor z wymuszonym uśmiechem. – Jeszcze się zobaczymy… Dziadku.

Antoni zdołał jeszcze usłyszeć końcówkę rozmowy:

– Z takimi ranami sobie poszła? Kto ma w to uwierzyć? Zleć sprawdzenie śladów.

Dziadek już wiedział, że Wiktor nie kłamał. Wrócą na pewno.

*****

Antoni wszedł na strych, usiadł naprzeciwko Teresy. Nie był tym razem nastawiony przyjaźnie. Od razu to zauważyła i rozumiała. Miał do tego prawo.

– Już nie chodzi tylko o ciebie. Grozili mnie i mojej wnuczce. Albo powiesz mi, kim jesteś i co się stało, albo wstań i wyjdź.

Wiedźma wiedziała, że musi mu zaufać. Przecież tyle dla niej zrobił.

– Jestem wiedźmą. Moi rodzice są wiedźminami. Mama wiedźma, tata wiedźmiarz… – powiedziała i nie była pewna, czy zrobiła na Antonim jakiekolwiek wrażenie. Wpatrywał się w nią bez emocji, bez słowa. – Kilka tygodni temu odkryłam, że moi rodzice nie są tacy, za jakich ich miałam całe życie. Ten medalion – wskazała ciężki wisior na swojej szyi – jest bardzo niebezpieczny… Chyba. Gdy się dowiedzieli, że zniknął, wpadli w furię… Myślę, że nikomu nic nie powiedzieli i chcą po cichu go odzyskać, nie rozgłaszając tego w naszym świecie. Zostałabym ukarana, ale mimo złości na mnie… No, w końcu jestem ich córką i podejrzewam, że nie chcieliby mnie zabić…

– Nie? A kto ci przebił udo prawie na wylot? – zadrwił Antoni.

– Chcieli mnie tylko zatrzymać – odpowiedziała ze smutkiem, tłumacząc ich przed samą sobą. – Ten medalion… Ten kryształ… – dotknęła palcami kieszeni w sukni. – Oni mnie okłamali. Przez trzynaście lat nie wiedziałam… Któregoś dnia usłyszałam fragmenty rozmowy. To część czarnej magii, która łączy wasz świat z naszym… Wiem, że strzegli medalionu, że chcą go otworzyć, ale nie wiedzą, jak to zrobić. Chciałabym, żeby wasz świat był bezpieczny, musi mi pan uwierzyć.

– To chociaż w tej jednej kwestii się zgadzamy. Moglibyście jeszcze sobie znaleźć własny kawałek nieba.

– Rozumiem pana. Chciałabym tylko, by po…

– Nie proś mnie o pomoc – przerwał oschle dziadek. – Nie życzę ci źle, ale jak mam stawiać kogoś na pierwszym miejscu, to zawsze będzie to moja Blanka. Rozumiesz? – I nie oczekując odpowiedzi, mówił dalej: – Nie wydam cię, nie wyrzucę zanim nie wydobrzejesz, ale jak tylko staniesz na nogi, będę cię prosił, żebyś stąd odeszła. Nie proś o nic więcej.

Dziadek wstał, schylony pod belką strychu, zapytał jeszcze, czy chce tu zostać, czy lepiej będzie, jeśli zniesie ją na dół.

– Zostanę tutaj. Będziecie bezpieczniejsi.

Dziadek nie podzielał jej zdania na ten temat. Bezpieczniejsi będą, gdy odejdzie.

I któregoś dnia odeszła. Napisała na karteczce, którą znalazła na kredensie, krótkie „Dziękuję” i zniknęła bez słowa. 

– Co z nią będzie, dziadku? – zapytała smutno Blanka.

– Jest wiedźmą, poradzi sobie – powiedział Antoni do wnuczki, starając się przekonać samego siebie.

– Poradzi?

– Blanko – sapnął Antoni. – Nie znam ich świata, nie rozumiem. Nie pomyśl, że życzę jej źle. Nie poleciałaby, gdyby nie czuła się na siłach, prawda? Zrobiłem, co mogłem, nie wyganiałem jej. Sama zdecydowała.

– Dziadku, muszę ci coś ważnego powiedzieć.

– No, w końcu zmienimy temat.

– Nie do końca… Bo widzisz, jak nie widzieliście, chciałam się przyjrzeć temu medalionowi…

– Co zrobiłaś, dziecko? – Dziadek zerknął spod byka na wnuczkę. 

– Nic! Naprawdę, dziadku, nic takiego. Po prostu przyjrzałam mu się, gdy Teresa spała.

– To jak nic się nie stało, to po co o tym wspominasz?

– Bo jak się tak przyglądałam, to zobaczyłam, że pośrodku jest taki pomarańczowy kamień z plamkami… I on był w kształcie takim…

– Jakim? – Antoni zaczął coraz szybciej oddychać.

– Dopiero jak go wytarłam, bo te plamki… No, jak wytarłam, to zaczął mieć taki jaskrawy kolor i… I ten kamień wyskoczył.

– Wyskoczył?! – Antoni oddychał z trudem. – Sam wyskoczył?

– Naprawdę sam, dziadku! Sam wyskoczył!

– Włożyłaś z powrotem?

– Starałam się, naprawdę! Próbowałam, ale nie chciał wejść i wtedy Teresa się obudziła.

– Coś ty, dziecko, narobiła? – Antoni złapał się za głowę. – Gdzie ten kamień?

– Wrzuciłam do kredensu – odpowiedziała, czując jak ze wstydu palą ją policzki.

Dziadek wstał, odsunął skrzypiącą szufladkę i wyjął z niej kamień. Maleństwo mieniło się żółto-seledynowymi kolorami. Aż raziło w oczy.

– Co z tym zrobimy? – zapytała Blanka, nadal czując na samą siebie złość.

– Oddamy go jej tak szybko, jak to będzie możliwe. Źle zrobiłaś, że to wzięłaś, ale dobrze, że mi o tym powiedziałaś.

*****

A okazja do oddania kamienia nadarzyła się bardzo szybko. Teresa pojawiła się dwa dni po tym, jak zniknęła. Dziadek kończył smażenie pyz z cebulką i mięsem.

– Tęskniliście? – Wiedźma przywitała się delikatnym uśmiechem, ale nikt nie odwzajemnił jej radości. Teresa była tak pobita, że nie tylko Blanka, ale i dziadek otworzyli szeroko usta.

– Jesteście na mnie źli? Zniknęłam bez słowa, bo musiałam.

– Co ci się stało? – zapytała, przerażona Blanka, podchodząc ostrożnie do wiedźmy.

– E tam, zagoi się – Rudowłosa machnęła ręką. – Złapali mnie, myślałam, że to koniec. Ale darowali mi, nikt miał się nie dowiedzieć, ale…

– Po co tu wróciłaś? – zapytał Antoni bez entuzjazmu.

– Chciałam przeprosić. Nie powinnam tak znikać… Chciałam was też o coś zapytać. Medalion… Zachowuje się jakby był popsuty, rodzice twierdzą, że to moja wina, ale nie znają przyczyny i szukają powodu – spoglądała podejrzliwie na starszego pana. – Nie wie pan, dlaczego?

– Ano wiem.

Dziadek Antoni przewrócił na patelni ostatnią, skwierczącą pyzę, podszedł do kredensu, wyjął pomarańczowy kamień i położył go na starym stole, zasłanym ceratą w kolorową kratę.

– Wypadł z medalionu.

– Sam wypadł? – Teresa od razu spojrzała na Blankę. Nie była zła. Wyglądała wręcz na trochę rozbawioną.

Antoni nie odpowiedział, ale jego wnuczka spuściła głowę zawstydzona.

– Cieszę się, że was poznałam. Dziękuję za wszystko. – I mówiąc to, odłożyła bursztyn z powrotem do kredensu. – Pożegnam się. Życzę wam dużo szczęścia…

– A co z tym kamieniem? – zdziwił się dziadek. – Nie weźmiesz go?

– Jeśli oni o nim nie wiedzą, a ja im nigdy o tym nie powiem, smok jest bezpieczniejszy u pana niż u mnie. Proszę go schować i nigdy nikomu o nim nie wspominać.

– Smok?? – Antoni miał nadzieję, że się przesłyszał. 

Ale Teresa zdążyła już zniknąć.

– Dziadku, czy my mamy smoka w kredensie? – Blanka stała z rozdziawioną buzią i szeroko otwartymi oczami.

– A mogłaś mi pozwolić powystrzelać te zmory! – Dziadek opadł ciężko na taboret.