Czwarty artefakt

Przy­ja­ciół naj­le­piej po­zna­wać w pie­kle 

 

"Na­resz­cie deszcz. Można w końcu ode­tchnąć. Chmu­ry za­ciem­ni­ły mia­sto, a woda oczysz­cza ulice. Spłu­ku­je do rynsz­to­ka brud, śmie­ci, gówno i krew, roz­la­ną z obi­tych gęb po so­bot­niej li­ba­cji. Chod­ni­ki opu­sto­sza­ły, nie­licz­ne sa­mo­cho­dy roz­jeż­dża­ją ka­łu­że…" Rut­schig od­szedł od okna i wró­cił do stołu. Spoj­rzał na plan sta­rej ka­mie­ni­cy na obrze­żach mia­sta. Wy­cią­gnął za­pal­nicz­kę i pod­pa­lił ar­kusz. Czar­ne frag­men­ty od­ry­wa­ły się, z wolna opa­da­jąc do zlewu, gdy żar tra­wił pa­pier. Rut­schig od­krę­cił kran. "…to bę­dzie pierw­szy z czte­rech" – po­my­ślał, ob­ser­wu­jąc, jak po­piół znika w od­pły­wie.

 

*

Bra­cia Gross, jak za­wsze, nie za­da­wa­li pytań. Zja­wi­li się w wy­zna­czo­nym cza­sie i mil­cząc, pa­li­li pa­pie­ro­sy. Do­brze, że mogę na nich li­czyć. Prze­ra­ża­ło mnie ich mil­cze­nie i spoj­rze­nia bliź­nia­czych oczu – chłod­ne, mokre, rybie. Przy­słał ich zakon na moją proś­bę, więc wy­ko­na­ją każde po­le­ce­nie – bez emo­cji, bez skru­pu­łów. Lecz naj­pierw… 

Pod­sze­dłem w akom­pa­nia­men­cie desz­czu, bęb­nią­ce­go o pa­ra­sol. Lewą ręką wy­cią­gną­łem zza ko­szu­li me­da­lion. Bra­cia, scho­wa­ni pod wiatą przy­stan­ku, wy­rzu­ci­li nie­do­pał­ki i roz­pię­li po­ma­łu płasz­cze, na­stęp­nie ko­szu­le. Tuż po­ni­żej szyi mieli iden­tycz­ne ta­tu­aże – cyr­kiel ze­sta­wio­ny z wę­giel­ni­cą i wpi­sa­nym po­mię­dzy nie okiem opatrz­no­ści. Choć zna­li­śmy się, to do­pie­ro teraz byli na moje usłu­gi. Wyż­szy z bliź­nia­ków pod­szedł do czar­ne­go mer­ce­de­sa i przy­trzy­mał mi drzwi pa­sa­że­ra. Wsze­dłem i usiadłem na tylnim sie­dze­niu, zo­sta­wia­jąc pa­ra­sol na przy­stan­ku. Gdy bra­cia za­ję­li miej­sca z przo­du, za­py­ta­łem: 

– Macie, o co pro­si­łem? 

Ski­nę­li gło­wa­mi. 

– Je­dzie­my pod ten adres. – Po­da­łem wi­zy­tów­kę. Sil­nik mer­ce­de­sa za­war­czał i ru­szy­li­śmy, przez noc i desz­cze, by wy­ko­nać naszą po­win­ność.

 

*

"Puste ulice, ryk sil­ni­ka, deszcz spły­wa­ją­cy po szy­bie kasku i pręd­kość. Świat staje się roz­ma­za­nym tłem, gdy wska­zów­ka na licz­ni­ku prze­kra­cza trzy­cy­fro­wą licz­bę. Yama­ha mknie przez ciem­ną klo­akę mia­sta, zo­sta­wia­jąc za sobą smugi świa­tła re­flek­to­rów, noc jest moja". Rut­schig prze­ciął ostat­nie skrzy­żo­wa­nie, nim wy­padł na drogę mię­dzy­mia­sto­wą. Wy­łą­czył świa­tła. "Ciem­ność, pust­ka, cu­dow­ny nie­byt. Nie czuję już pręd­ko­ści, świat wokół znik­nął, dłoń pusz­cza kie­row­ni­cę i wę­dru­je pod ska­fan­der, na pierś. Nic, żad­ne­go bicia, ni­cość, w którą pra­gnę się za­paść, a nie mogę". 

 

*

Mer­ce­des sunął przez mia­sto. Bra­cia mil­cze­li, paląc, a ja uchy­li­łem okno. Nie chcia­łem wró­cić po akcji z ra­kiem. Ob­ser­wo­wa­łem ulice, ocie­ka­ją­ce paź­dzier­ni­ko­wym desz­czem. Ciche jak nigdy. Czu­łem, że bę­dzie ostro, ulica też to wie­dzia­ła. Cze­ka­ła na to, co mu­sia­ło się wy­da­rzyć dzi­siej­szej nocy…

 

*

"Stoi ni­czym wieża złego, w szcze­rym polu, za nią las tar­ga­ny wia­trem. Ka­mie­ni­ca po­środ­ku ni­cze­go, z okna­mi za­bi­ty­mi de­ska­mi. Do­oko­ła żywej duszy, nic prócz gra­na­to­wej nocy, którą rozświetla świa­tło z pod­da­sza, jak la­tar­nia na skra­ju morza. Cel pierw­sze­go zle­ce­nia, szan­sa na wiecz­ny od­po­czy­nek". Rut­schig zszedł z yama­hy, prze­biegł przez jezd­nię i ru­szył polną drogą w stro­nę ce­gla­ne­go bu­dyn­ku.

 

*

Sta­nę­li­śmy na po­bo­czu. Bra­cia wy­szli bez słowa. Otwar­li mi drzwi i po­de­szli do ba­gaż­ni­ka. Wy­sze­dłem, pod­no­sząc koł­nierz płasz­cza. Nim do­tar­łem do nich, z ronda ka­pe­lusz, ni­czym z dziu­ra­wej rynny, ście­kała stru­mie­niem wody. Sta­ną­łem mię­dzy braćmi, za­glą­da­jąc do środ­ka. Mieli tam wszyst­ko, od broni krót­kiej, przez dłu­gą, po gra­nat­nik. A do tego ster­tę noży oraz ma­cze­ty. Wyż­szy z Gros­sów od­pa­lił pa­pie­ro­sa i się­gnął po AK, drugą ręką wkła­da­jąc trzy ma­ga­zyn­ki do kie­sze­ni płasz­cza. Niż­szy wy­brał shot­gu­na i garść amu­ni­cji, obaj zde­cy­do­wa­li się na ma­cze­ty, które za­wie­si­li na po­łach płasz­czy. Wtedy spoj­rze­li na mnie. Się­gną­łem po skó­rza­ny mie­szek i wsa­dzi­łem go do kie­sze­ni. Wy­cią­gną­łem colta, spraw­dzi­łem bę­be­nek, za­krę­ci­łem nim i za­py­ta­łem: 

– Mam dziś farta, chło­pa­ki? 

Brud­ny Harry nie zro­bił na nich wra­że­nia, tak jak i ka­mie­ni­ca po­środ­ku szcze­re­go pola.

 

*

– Wszyst­ko się zga­dza, wszyst­ko prócz po­go­dy! – Wol­fgang ci­snął pu­cha­rem o ścia­nę, za­le­wa­jąc ją ab­syn­tem.

 Kot uniósł jedną po­wie­kę i spoj­rzał nie­dba­le na czło­wie­ka. Deszcz bęb­nił o duże okno pod­da­sza, a kro­ple spły­wa­ły po szy­bie. Wol­fgang stał pod nim, ob­ser­wu­jąc ciem­ne niebo.

– To nic – wy­szep­tał, a na­stęp­nie za­wo­łał. – To nic! 

Kot pod­niósł drugą po­wie­kę, wy­pro­sto­wał grzbiet, ob­szedł sie­dzi­sko fo­te­la do­oko­ła i po­now­nie się po­ło­żył, jed­nak już nie spusz­cza­jąc oka z Wol­fgan­ga.

– I tak się zga­dza, cóż, że nie widzę gwiazd. – Pchnął te­le­skop, który okrę­cił się ze zgrzytem na sto­ja­ku. – Prze­cież nie znik­nę­ły, są tam gdzieś za czar­ny­mi chmu­rzy­ska­mi i świe­cą dla mnie. – Spoj­rzał w żółte oczy kota. – Świe­cą dla nas, Me­fi­sto.

Wol­fgang prze­cią­gnął kredą po de­skach pod­ło­gi. 

– Znaki, pa­mię­taj o zna­kach. – Się­gnął wolną ręką do miski i wy­grze­bał garść su­szo­nych grzy­bów. – Gdzie ma być ten? Gdzie on… 

Za­milkł, prze­żu­wa­jąc susz. Prze­biegł wzro­kiem po stole za­sta­wio­nym skład­ni­ka­mi. Ob­ró­cił się, za­trzy­mał spoj­rze­nie na Me­fi­ście, który leżąc na grzbie­cie z wy­wa­lo­nym ję­zy­kiem. Kot ob­ser­wo­wał pa­ję­czy­nę, drga­ją­cą mię­dzy stro­pa­mi pod­da­sza. 

– Sły­sza­łaś, kocia mord­ko? Czy to ty ro­bisz mi psi­ku­sy? – za­py­tał Wol­fgang. 

Zła­pał blat stołu i zaj­rzał. Mię­dzy no­ga­mi tań­czy­ły gwiaz­dy. Wiel­kie, czer­wo­ne słoń­ce po­środ­ku, ra­zi­ło oczy i ogrze­wa­ło twarz Wol­fgan­ga. Wokół pro­mie­ni­stej kuli wi­ro­wa­ły pla­ne­ty. Do­strzegł ko­me­tę prze­ci­na­ją­cą Układ Sło­necz­ny, cią­gną­cą za sobą sre­brzy­sty ogon. 

– To nic, Me­fi­sto. – Dźwignął się i ro­ze­śmiał. – To tylko wszech­świat do nas za­wi­tał. 

Wol­fgang się­gnął po ko­lej­ną por­cję grzy­bów i za­czął wer­to­wać księ­gę na drew­nia­nym sto­ja­ku. A kot zer­kał, ni to znu­dzo­ny, ni to nie­dba­le, lecz bacz­nie ob­ser­wo­wał jego po­czy­na­nia.

– Sym­bo­le zo­sta­ły wpi­sa­ne w okrąg, in­gre­dien­cje przy­go­to­wa­ne, szty­let… Gdzie po­ło­ży­łem szty­let? – Wol­fgang ro­zej­rzał się po pod­ło­dze za­wa­lo­nej per­ga­mi­na­mi, księ­ga­mi i luźno po­roz­rzu­ca­ny­mi kart­ka­mi.

– Kufer! – za­wo­łał.

Me­fi­sto ze­sko­czył z fo­te­la, z kocią pre­cy­zją wy­bie­ra­jąc drogę mię­dzy kart­ka­mi i mi­ster­nie na­kre­ślo­ny­mi kredą li­nia­mi, dbając, by łapy do­ty­ka­ły je­dy­nie czy­stych desek pod­ło­gi. Spoj­rzał w stro­nę Wol­fgan­ga, który to mam­ro­tał, to znów chi­cho­tał, w trak­cie prze­glą­da­nia zawartości sta­re­go kufra. Me­fi­sto za­mru­gał i jed­nym sko­kiem po­ko­nał długi per­ga­min blo­ku­ją­cy drogę ku bla­dej łydce. Kot prze­śli­zgnął się grzbie­tem po pisz­cze­lu, ob­szedł belkę, do któ­rej noga była przy­wią­za­na i tylko z sobie zna­nych po­wo­dów usiadł na sto­pie. Spoj­rzał w prze­ra­żo­ne oczy na­giej ko­bie­ty, roz­cią­gnię­tej na prze­wró­co­nym krzy­żu i za­miau­czał, wbi­ja­jąc śle­pia w błę­kit­ne tę­czów­ki. Ko­bie­ta szar­pa­ła więzy i sta­ra­ła się krzy­czeć, lecz sznur prze­cią­gnię­ty przez jej usta sku­tecz­nie blo­ko­wał wszyst­kie dźwię­ki.

– Mam, zna­la­złem! – za­wo­łał Wol­fgang try­um­fal­nie, pod­no­sząc po­fa­lo­wa­ne ostrze nad głowę. – Me­fi­sto, daj spo­kój lady, teraz nie może się z tobą bawić.

Kot przy­kuc­nął i jed­nym sko­kiem po­ko­nał od­le­głość dzie­lą­cą go od barku lady. Za­cze­pił pa­zu­ra­mi o belkę i skórę skrę­po­wa­nej, wdra­pał się na krzyż, ra­niąc tyl­ny­mi ła­pa­mi ko­bie­tę. W końcu usiadł przy jej twa­rzy.

– Bar­dzo to cie­ka­we, moja droga, że Me­fi­sto wy­czu­wa me myśli nim przyj­dą mi do głowy – po­wie­dział Wol­fgang, zbli­ża­jąc się do krzy­ża, za­wie­szo­ne­go na łań­cu­chach zwi­sa­ją­cych spod stro­pu. 

Czar­no­księż­nik uniósł drew­nia­ną miskę ze sto­li­ka i za­py­tał: 

– My­ślisz, że już czas, Me­fi­sto? Brać się do ro­bo­ty?

Ko­bie­ta wzdry­gnę­ła się, a na­stęp­nie szarp­nę­ła, gdy ostrze prze­je­cha­ło po pier­si, roz­ci­na­jąc skórę tuż obok sutka. Wol­fgang pod­sta­wił na­czy­nie zbie­ra­ją­ce krew z rany.

– Tak, kicia, też chcę brać udział w za­ba­wie – po­wie­dział Wol­fgang, gdy kot za­miau­czał.

Lady za­mar­ła z prze­ra­że­nia, gdy czar­no­księż­nik za­czął prze­śli­zgi­wać się wzro­kiem po jej pier­siach, na­stęp­nie wzdłuż ciała do kro­cza.

– Szko­da, no nic, cza­sem trze­ba po­świę­cać pięk­ne rze­czy dla wyż­sze­go dobra – po­wie­dział, wzdy­cha­jąc i wró­cił do wy­ma­lo­wa­ne­go kredą kręgu.

 

*

Rut­schig ob­szedł ka­mie­ni­cę szerokim łu­kiem. Czar­ny kom­bi­ne­zon i kask po­zwo­li­ły mu wto­pić się w mrok. Sta­nął na ty­łach bu­dyn­ku. "Widzę cię, kre­atu­ro, ko­ły­szą­cą się na wie­trze, ni­czym krzak, na tle ce­gla­ne­go sie­dli­szcza – ci­che­go, wy­da­wać by się mogło pu­ste­go. Ale ja znam was, czuję waszą obec­ność i smród ciał. Wy­na­tu­rzo­ne po­mio­ty, wra­caj­cie w ni­cość, z któ­rej po­wsta­li­ście". Rut­schig, po­chy­lo­ny, pod­biegł do chwie­ją­cej się syl­wet­ki o sze­ściu ra­mio­nach, wy­cią­ga­jąc po dro­dze mie­szan­kę Ibin-kush. "Ra­mio­na po­wy­krę­ca­ne w sta­wach, o pal­cach wy­krzy­wio­nych ni­czym ga­łę­zie i garb z nie­wy­kształ­co­nym człon­kiem. Odejdź w nie­byt, z któ­re­go przy­by­łeś". Rut­schig jed­nym pew­nym szarp­nię­ciem ob­ró­cił stwo­ra i syp­nął mu mie­szan­kę w zde­for­mo­wa­ną twarz. Do­tych­czas le­d­wie ko­ły­sa­na przez wiatr isto­ta sku­li­ła się gwał­tow­nie, a ra­mio­na za­czę­ły drgać w ma­ka­brycz­nym tańcu człon­ków. W końcu za­sty­gła. Rut­schig nie cze­kał, za­ła­do­wał ko­twi­czkę do mio­ta­cza i wy­strze­lił po­cisk w stro­nę dachu. "Trzy­maj mocno i nie za­wiedź mnie, wier­na to­wa­rzysz­ko noc­nych eska­pad". Chwy­cił mocno za linę i za­czął się wspi­nać.

 

*

Wol­fgang wer­to­wał księ­gę, mam­ro­cząc. Nagle ze­sztyw­niał. Ob­ró­cił się w stro­nę lady. Lecz nie pa­trzył na nią, a na kota. Kobieta zer­k­nę­ła na Me­fi­sto, sie­dzą­ce­go wciąż obok ra­mie­nia. Kot przy­po­mi­nał fi­gur­kę wy­cio­sa­ną z he­ba­nu. Wy­wró­cił żółte oczy na drugą stro­nę, a biał­ka kon­tra­sto­wa­ły z czar­nym fu­trem. 

– Nie, nie, nie! – krzyk­nął Wol­fgang, wbi­ja­jąc ostrze szty­le­tu w stół. 

Się­gnął po tur­ku­so­wy fla­kon i ru­szył ener­gicz­nie do drzwi. Ko­bie­ta ob­ser­wo­wa­ła, jak roz­le­wa dy­miącą ciecz, zni­ka­ją­cą w szcze­li­nach mię­dzy de­ska­mi. 

– Obudź­cie się, obudź­cie! Po­tę­pie­ni! Niech Me­fi­sto was pro­wa­dzi, niech bę­dzie wa­szy­mi ocza­mi, a wy wy­ko­naw­ca­mi jego woli! 

 Ka­mie­ni­cę, prze­szył szept, od par­te­ru po strych, a na­stęp­nie, pię­tra bu­dyn­ku wy­peł­ni­ło szu­ra­nie po­włó­czo­nych człon­ków.

 

*

Szli­śmy polną drogą wśród szumu wia­tru. Ka­mie­ni­ca wy­glą­da­ła jak ru­de­ra. Za­bi­te okna, cała za­ciem­nio­na, za wy­jąt­kiem świa­tła na stry­chu. Gdy do­cho­dzi­li­śmy do wej­ścia po­zba­wio­ne­go drzwi, z wnętrza wy­pełzł mu­tant, o twa­rzy po­kry­tej wrzo­da­mi, w łach­ma­nach, chwiał się na nie­pro­por­cjo­nal­nie krót­kich no­gach, pod­pie­ra­jąc ciało o zie­mię zbyt dłu­gi­mi ra­mio­na­mi. 

– Ja to za­ła­twię – po­wie­dzia­łem do braci. 

Ci sta­nę­li nieco dalej, a ja ru­szy­łem szyb­kim kro­kiem, wy­cią­ga­jąc mie­szan­kę Ibin-kush – czar­ne­go pia­chu zmie­sza­ne­go z dro­bin­ka­mi sre­bra, sa­le­trą i zio­ła­mi, któ­rych nie zna­łem. Ale wie­dzia­łem, że na tego typu po­mio­ty dzia­ła jak złoto. Wy­cią­gną­łem garść i już mia­łem ci­snąć nią w pysk, gdy padłem na ziemię. Wy­ło­ży­łem się jak długi. Za kost­kę zła­pa­ła mnie macka, która wy­peł­zła gdzieś z oko­li­cy kro­cza masz­ka­ry i zdo­ła­ła mnie po­dejść, prze­śli­zgując się w tra­wie. Za­klą­łem szpet­nie, gdy po­miot ru­szył w moją stro­nę. Szyb­ko się­gną­łem po colta. Nim zdą­ży­łem go wy­cią­gnąć, za­grał au­to­mat AK, przerabiając stwo­ra na ka­szan­kę. Tru­chło padło na zie­mię, dy­miąc z otwo­rów po ku­lach. Macka za­dr­ga­ła tylko i pu­ści­ła kost­kę. Bra­cia mi­nę­li mnie bez słowa. Wi­dzia­łem, jak star­szy przy­gryzł zę­ba­mi pa­pie­ro­sa, a z oczu biła mu żądza mordu. Gdy już wsta­łem, obaj byli w środ­ku. Huk wy­strza­łów niósł się po oko­li­cy, a w szcze­li­nach mię­dzy de­ska­mi bły­skał ogień z luf, roz­świe­tla­jąc noc. 

– No to się za­czę­ła za­ba­wa – po­wie­dzia­łem, prze­kra­cza­jąc próg ka­mie­ni­cy. 

 

*

"Bu­dy­nek ożył dzie­siąt­ka­mi ra­mion wy­ra­sta­ją­cy­mi z wszel­kich szcze­lin. Macki, po­wy­krę­ca­ne w sta­wach ręce, owło­sio­ne łap­ska, o żół­tych szpo­nach lub ostrych ha­czy­kach wy­ra­sta­ją­cych spod skóry. Wszyst­kie w śle­pej furii, kie­ro­wa­ne jedną chę­cią – po­chwy­ce­nia i za­mor­do­wa­nia wszel­kie­go życia. Ale ja nie od­dy­cham, w tej pier­si serce już dawno prze­sta­ło bić. Nie zdo­ła­cie zabić umar­łe­go, je­stem jak cień w ciem­nym za­uł­ku, nie można mnie po­chwy­cić". Rut­schig uchy­lił się przed ko­lej­ną ręką, która wy­strze­li­ła na ze­wnątrz i ci­snął do środ­ka ka­mie­ni­cy garść pia­chu Ibin-kush. W bu­dyn­ku za­ko­tło­wa­ło się. Rut­schig usły­szał ryk bólu. Się­gnął kra­wę­dzi dachu i wdra­pał się na szczyt ka­mie­ni­cy. Prze­biegł, ba­lan­su­jąc na luź­nych da­chów­kach, w stro­nę du­że­go okna. "Jest na szyi pięk­nej, me­da­lion w kształ­cie pi­ra­mi­dy z okiem wpi­sa­nym w jej szczyt. A oto i be­stia, po­marsz­czo­na chuda kre­atu­ra, osza­la­ła od mrocz­nych prak­tyk. Z plu­ga­wą księ­gą i szty­le­tem, odzia­na w szkar­łat­ny ak­sa­mit. Go­to­wa, by za­trzeć gra­ni­ce mię­dzy świa­ta­mi". Rut­schig od­su­nął się, by wziąć roz­bieg i w peł­nym pę­dzie sko­czył wprost w okno roz­świe­tlo­ne bla­skiem świec.

 

*

Seria z au­to­ma­tu, przy akom­pa­nia­men­cie wy­strza­łów ze strzel­by, do­bie­ga­ła gdzieś z oko­lic pierw­sze­go pię­tra. Po­my­śla­łem, że troje to już tłum i po­sta­no­wi­łem sko­rzy­stać z windy. Gdy za­mkną­łem kratę za­bez­pie­cza­ją­cą, po­cią­gną­łem za dźwi­gnię. Ku mo­je­mu za­sko­cze­niu, dźwig za­re­ago­wał i winda ru­szy­ła. Szyb­ko też za­czą­łem się zbli­żać do pie­kła, które roz­pę­ta­li bliź­nia­cy. Przez kra­tow­ni­cę do­strze­głem, jak wyż­szy z Gros­sów kop­nia­kiem po­słał przez po­ręcz ba­lu­stra­dy stwo­ra o stożko­wa­tej gło­wie i ol­brzy­miej kła­pią­cej szczę­ce, gdy tym­cza­sem jego brat za po­mo­cą kolby roz­gnia­tał owło­sio­ny pysk in­ne­go z lo­ka­to­rów. Po­czu­łem, jak żo­łą­dek pod­cho­dzi mi do gar­dła. Nie było jed­nak czasu, by na­cie­szyć się tym uczu­ciem. Od­sko­czy­łem, gdy do kra­tow­ni­cy na dru­gim pię­trze przy­warł nagi mu­tant o owrzo­dzo­nej skó­rze, ocie­ka­ją­cej ró­żo­wym ślu­zem. Jego ol­brzy­mie oczy, roz­sta­wio­ne w miej­scu skro­ni, szyb­ko mnie na­mie­rzy­ły. Roz­warł pasz­czę, z któ­rej wy­strze­lił język za­koń­czo­ny kol­cem. Od­chy­li­łem głowę w ostat­niej chwi­li. Kolec wbił się w ścia­nę windy, opry­sku­jąc mi twarz kle­ją­cą śliną. Wy­mie­rzy­łem colta, ale za­miast na­ci­snąć spust, tylko się uśmiech­ną­łem, wi­dząc, jak po­miot roz­pacz­li­wie pró­bu­je uwol­nić język, nim winda znik­nie na ko­lej­nym pię­trze. Gdzieś mię­dzy wrza­skiem ża­bo­wa­te­go a mla­śnię­ciem, gdy ode­rwa­ny język upadł na pod­ło­gę, przez klapę w su­fi­cie wpadł owło­sio­ny stwór, a wraz z nim coś cien­kie­go i wi­ją­ce­go się jak osza­la­ły wę­gorz. Nim zro­zu­mia­łem, że to ogon mu­tan­ta o szczu­rzym pysku, już był przy mnie. Zła­pał mnie za nad­gar­stek pra­wej dłoni, a drugą łapą za gar­dło, przy­ci­ska­jąc do ścia­ny. Po­dłuż­ny pysk o żół­tych, dłu­gich sie­ka­czach kłap­nął mi tuż przed nosem. Po­czu­łem odór zgni­łe­go mięsa, gdy roz­warł po­now­nie szczę­kę. Roz­bie­ga­ne, ogar­nię­te furią ślepia gry­zo­nia świe­ci­ły zło­wiesz­czo. Ogon chla­stał po wnę­trzu windy.

– Ze­żryj to! – ryk­ną­łem, wy­cią­ga­jąc lewą ręką sakwę i wsa­dzi­łem mu ją do gar­dła.

Mu­tant wy­trzesz­czył oczy i od­sko­czył jak opa­rzo­ny. Padł na ko­la­na, krztu­sząc się i char­cząc. Pod­sze­dłem, lewą ręką zła­pa­łem wciąż mio­ta­ją­cy się ogon, przy­sta­wi­łem colta do pa­cior­ko­wa­te­go oka i strze­li­łem. Głowa eks­plo­do­wa­ła, obry­zgu­jąc wszyst­ko reszt­ka­mi mózgu i frag­men­ta­mi czasz­ki. Do tego kula mu­sia­ła tra­fić mie­szan­kę, bo całą ka­bi­nę wy­peł­nił czar­no-srebr­ny pył. Winda za­skrzy­pia­ła, na­stęp­nie za­drża­ła. Pchną­łem dźwi­gnię, sły­sząc, jak dźwig bez­sku­tecz­nie pró­bu­je cią­gnąć sta­lo­wa linę. Roz­su­ną­łem kra­tow­ni­cę i wy­sze­dłem na ostat­nim pię­trze. Ko­bie­cy wrzask przy­po­mniał mi, że to nie czas na szu­ka­nie chu­s­tecz­ki. Ru­szy­łem ko­ry­ta­rzem do scho­dów pro­wa­dzą­cych na strych.

 

*

Wol­fgang za­chi­cho­tał, sły­sząc jak ka­mie­ni­ca ożywa.

– Co ja to mia­łem w pla­nach? – po­wie­dział, od­rzu­ca­jąc w kąt pusty fla­kon. – A tak, ry­tu­al­ny mord.

Ura­do­wa­ny, pod­szedł do stołu, pod­no­sząc na­czy­nie z krwią i szty­let.

– Oba­wiam się, pani, że będę po­trze­bo­wał nieco wię­cej two­je­go szkar­łat­ne­go płynu. – Wol­fgang po­trzą­snął na­czy­niem, ro­biąc zmar­twio­ną minę. – Ale obie­cu­ję, że będę de­li­kat­ny, na tyle, na ile może być de­li­kat­ne otwie­ra­nie żył.

Ko­bie­ta wy­trzesz­czy­ła oczy na chudego sta­rca o kru­czo­czar­nych wło­sach.

Okno w dachu eks­plo­do­wa­ło. Szkło po­sy­pa­ło się na pod­ło­gę, a wraz z nim do po­miesz­cze­nia wpa­dła po­stać, ubra­na w czar­ny skó­rza­ny ska­fan­der i mo­to­cy­klo­wy kask.

– A to co znowu za czort? – wark­nął Wol­fgang, ob­ra­ca­jąc się gwał­tow­nie.

Rut­schig stał na sze­ro­ko roz­sta­wio­nych no­gach, w stru­gach desz­czu wdzie­ra­ją­cych się na pod­da­sze przez roz­bi­te­ okno.

Wol­fgang zmru­żył oczy, spo­glą­da­jąc w ciem­ną szybę kasku, w końcu syk­nął:

– Widzę, kim je­steś.

Od­rzu­cił miskę z krwią, która chlu­snę­ła na wy­ma­lo­wa­ny kredą krąg. Rut­schig sko­czył na maga, z za­ci­śnię­ty­mi pię­ścia­mi.

Nie zdą­żył. Wol­fgang uniósł szty­let, lewą dłoń wy­cią­gnął w stro­nę na­past­ni­ka i wrza­snął dziko. Rut­schig za­wisł w skoku pół metra nad zie­mią, z ręką przy­go­to­wa­ną do za­da­nia ciosu. Wol­fgang wy­krzy­czał ko­lej­ne za­klę­cie, a palce maga za­czę­ły po­ru­szać się ni­czym wi­ją­ce ro­ba­ki. Rut­schig zawył prze­raź­li­wie, gdy jego stawy wy­gię­ły się nienaturalnie. Trzask ła­ma­nych człon­ków wy­peł­nił pod­da­sze. Tułów wła­my­wa­cza skrę­cił się o sto osiem­dzie­siąt stop­ni, a na­stęp­nie zła­mał na pół. Wol­fgang wy­ko­nał gest i ma­ka­brycz­nie po­wy­krę­ca­ne ciało po­le­cia­ło na ścia­nę, po któ­rej opa­dło na pod­ło­gę. Mag od­wró­cił się ku lady, bla­dej jak kreda, z ro­gó­wek czar­no­księż­ni­ka ście­ka­ły po po­licz­kach dwie czer­wo­ne kro­ple krwi.

 – Oba­wiam się, że teraz nie mam już czasu na uprzej­mo­ści – po­wie­dział wy­czer­pa­ny, od­ci­na­jąc ko­bie­tę od krzy­ża. 

Zła­pał za dłu­gie blond włosy i bru­tal­nie szarp­nął ze­sztyw­nia­łą lady. Ko­bie­ta wrza­snę­ła, wle­czo­na po pod­ło­dze. Wol­fgang za­trzy­mał się przy kręgu. Pod­cią­gnął głowę ko­bie­ty i przy­sta­wił do gar­dła szty­let. Wtedy drzwi na pod­da­sze otwo­rzy­ły się z hu­kiem.

 

*

Praca w po­li­cji na­uczy­ła mnie, jak efek­tow­nie wcho­dzić do po­miesz­czeń. Wpa­dłem na pod­da­sze nie­mal z fra­mu­gą. Wol­fgang i lady wrza­snę­li nie­mal rów­no­cze­śnie na mój widok. 

– Mu­si­cie mi wy­ba­czyć ten wy­gląd, ale za­po­mnia­łem za­brać ubra­nie na zmia­nę – po­wie­dzia­łem, jed­no­cze­śnie od­kle­ja­jąc z czoła frag­ment czasz­ki szczu­ro­wate­go mu­tan­ta. 

– Gdy tylko usły­sza­łem strza­ły, wie­dzia­łem, że to ty, White – wy­sy­czał czar­no­księż­nik. – I co teraz zro­bisz, glino? 

– Na po­czą­tek za­bi­ję ci kota – po­wie­dzia­łem i po­sła­łem kulę Me­fi­sto, zdej­mu­jąc go z krzy­ża. 

– Nieee! – za­ry­czał Wol­fgang, ale nie pu­ścił dziew­czy­ny. 

Prze­ce­ni­łem jego mi­łość do fu­trza­ka. A to był mój je­dy­ny plan. Strza­ły i wycie mu­tan­tów mo­men­tal­nie usta­ły. A po chwi­li usłyszałem od­gło­sy bie­gną­cych po scho­dach Gros­sów. Mu­sia­łem coś szyb­ko wy­my­ślić, nim bra­cia wpad­ną na pod­da­sze i roz­strze­la­ją sza­lo­ne­go czar­no­księż­ni­ka wraz z ko­bie­tą. 

– Łaj­da­ku, spójrz – za­war­czał mag, roz­ci­na­jąc prze­gub lady. 

Krew z ręki szyb­ko za­czę­ła ście­kać do kręgu, w któ­rym po­wie­trze już zaczęło drgać, a sym­bo­le uwy­pu­kli­ły się na pod­ło­dze. 

– Jeśli otwo­rzysz bramę… – nie do­koń­czy­łem, bo do­strze­głem, że po­wy­krę­ca­ne zwło­ki w czar­nym ska­fan­drze, le­żą­ce pod ścia­ną za ple­ca­mi Wol­fgan­ga, za­czę­ły się po­ru­szać.

 

*

"Ból nigdy nie mija. Po­ko­cha­łem go, mój ostat­ni prze­jaw czło­wie­czeń­stwa. Cier­pie­nie, je­dy­ny przy­ja­cie­lu, jak do­brze cię po­czuć. Jak do­brze jest czuć przy­naj­mniej tyle". Rut­schig po­ma­łu, ale sys­te­ma­tycz­nie za­czął roz­plą­ty­wać ciało, z ma­ka­brycz­ne­go węzła. Pro­stu­jąc czło­nek za człon­kiem, dźwi­gnął się, nim jesz­cze zdą­żył prze­krę­cić zła­ma­ny krę­go­słup.

 

*

Wol­fgang wy­buch­nął hi­ste­rycz­nym śmie­chem. Jego pod­nie­ce­nie się­ga­ło ze­ni­tu, gdy pa­trzył na le­ją­cą się na okrąg krew. Pod­ło­ga pękła, a z wyrwy buch­nę­ło tur­ku­so­we świa­tło. Wi­dzia­łem coś w tym pro­mie­niu. Cze­ka­ją­ce cier­pli­wie, by znaleźć drogę do na­sze­go świa­ta. Ża­ło­wa­łem teraz, że w win­dzie zu­ży­łem cały Ibin-kush, który być może przy­dał­by się do po­wstrzy­ma­nia ry­tu­ału. Mia­łem tylko na­dzie­ję, że co­kol­wiek ste­ru­ję po­wy­krę­ca­ny­mi zwło­ka­mi zmie­rza­ją­cy­mi w stro­nę Wol­fgan­ga, nie jest po jego stro­nie. 

– I co teraz, glino? Co zro­bisz? – za­ry­czał Wol­fgang. 

– Le­piej spójrz za sie­bie, pa­sku­do – po­wie­dzia­łem, uśmie­cha­jąc się do czar­no­księż­ni­ka. 

Wol­fgang zro­bił minę, jakby wła­śnie wdep­nął gołą stopą w gówno. Spoj­rzał za sie­bie w chwi­li, gdy tułów mo­to­cy­kli­sty okrę­cił się na mied­ni­cy, w końcu na­da­jąc jego ciału ludz­ki wy­gląd. Mag za­pisz­czał jak gry­zoń i z prze­ra­że­niem do­strze­głem ruch ostrza. Skóra na szyi już nie­przy­tom­nej lady pu­ści­ła krew. Mo­to­cy­kli­sta jed­nak był szyb­szy. Wła­do­wał w twarz Wol­fgan­ga garść prosz­ku Ibin-kush. Czar­no­księż­nik zawył, upu­ścił szty­let i zła­pał się obu­rącz za twarz. Wy­strze­li­łem, po­cisk prze­szył tur­ku­so­we świa­tło, na­stęp­nie dło­nie Wol­fgan­ga i wy­le­ciał z tyłu jego czasz­ki. Czar­no­księż­nik zwa­lił się na zie­mię, a ja wy­mie­rzy­łem w mo­to­cy­kli­stę, po­chy­lo­ne­go nad lady. 

– Nie waż się! – wark­ną­łem. 

– To za me­da­lion – po­wie­dział, uno­sząc mie­szek z pia­skiem. 

A jego metaliczny głos spra­wił, że wszyst­kie włosy sta­nę­ły mi na ciele. Bo nie wy­do­by­wał się z kasku, lecz gdzieś z głębi ciała mo­to­cy­kli­sty. Wyrwa w kręgu rosła. A ja już za­czy­na­łem roz­po­zna­wać wi­ją­ce się kształ­ty w tur­ku­so­wym słu­pie świa­tła. 

– Zgoda! – krzyk­ną­łem. 

Mo­to­cy­kli­sta ze­rwał me­da­lion z szyi lady i rzu­cił mi pod nogi Ibin-kush. Ob­ró­cił się i pod­biegł do okna w dachu. Wtedy wy­strze­li­łem czte­ry razy, wszyst­kie kule tra­fi­ły mię­dzy ło­pat­ki. Mo­to­cy­kli­sta zer­k­nął na mnie, choć nie wi­dzia­łem jego twa­rzy, mia­łem wra­że­nie, że pa­trzy z wy­rzu­tem i roz­cza­ro­wa­niem. 

– Wy­bacz, ale mu­sia­łem spró­bo­wać – po­wie­dzia­łem, cho­wa­jąc re­wol­wer. 

Zła­pa­łem Ibin-kush i roz­sy­pa­łem po kręgu. W jed­nej chwi­li świa­tło zga­sło, a z wyrwy wy­strze­li­ły pło­mie­nie. Od­sko­czy­łem w ostat­niej chwi­li. I przy­po­mnia­łem sobie o lady. Od­sła­nia­jąc twarz przed słu­pem ognia, li­żą­cym już strop, do­pa­dłem do ko­bie­ty. Od­cią­gną­łem ją, a na­stęp­nie płasz­czem uga­si­łem pło­ną­ce włosy. Spoj­rza­łem z prze­ra­że­niem na po­pa­rzo­ne ciało i spraw­dzi­łem puls. Gdy tylko pod pal­ca­mi po­czu­łem pierw­sze bicie serca, owi­ną­łem ją płasz­czem i ru­szy­łem przez pło­ną­ce pa­pie­ry i per­ga­min do wyj­ścia. Przy scho­dach cze­ka­li już bra­cia z dy­mią­cy­mi lu­fa­mi ka­ra­bi­nów. Obej­rza­łem się przez ramię, ale przez pło­mie­nie już nie doj­rza­łem mo­to­cy­kli­sty.

 

*

"Jesz­cze tylko jedno wes­tchnie­nie bólu, gdy swo­bod­nie opa­da­ją­ce z dachu ciało ude­rzy o…". Rut­schig wstał ostroż­nie, wy­cią­ga­jąc resz­tę trawy, która wbiła się w przy­łbi­cę kasku, gdy ude­rzy­ł o zie­mię. "Pło­mie­nie liżą niebo, ale tego typu ognia nie zdoła uga­sić nawet naj­więk­sza ulewa. Płoń, przy­byt­ku zła, niech stra­wi cię pło­mień, a zglisz­cza prze­pad­ną w od­mę­tach czasu. A teraz do zamku oddać jeden z czte­rech". Rut­schig po­biegł w stro­nę yama­hy, zni­ka­jąc w mro­kach nocy.

 

*

Ka­za­łem je­chać bliź­nia­kom pro­sto do zamku, trzy­ma­jąc lady przez całą po­dróż na ko­la­nach. Wpa­tru­jąc się w po­pa­rzo­ną głowę i twarz, wie­dzia­łem, że zwy­kła me­dy­cy­na w jej przy­pad­ku już nie po­mo­że. Czu­łem, jak ogar­nia mnie wście­kłość, bo wciąż wi­dzia­łem na zwę­glo­nej skó­rze ślad po ze­rwa­nym łań­cusz­ku. Kim­kol­wiek był mo­to­cy­kli­sta, oszu­kał mnie – wie­dział, co się sta­nie, gdy Ibin-kush prze­rwie ry­tu­ał. Wy­ko­rzy­stał na własną ko­rzyść moje braki w ma­gicz­nych prak­ty­kach. Nie dba­jąc o nasz los, o lady, która bę­dzie mu­sia­ła za­pła­cić wy­so­ką cenę za oswo­bo­dze­nie z rąk Wol­fgan­ga. Ale byłem też wście­kły na sie­bie, bo za­wie­rzy­łem wy­na­tu­rzo­nej po­czwa­rze, a takim jak on nie można ufać. Ta­kich jak on na­le­ży li­kwi­do­wać.

 

*

„Ależ je­stem bez­bron­ny w ob­li­czu tego star­ca. Roz­trzę­sio­ny na wózku, trzy­ma­ją­cy się życia tylko dzię­ki apa­ra­tu­rze z tle­nem, a jednak je­stem bez­rad­ny przy tej próch­nie­ją­cej, sa­dy­stycz­nej masz­ka­rze".

– Dzię­ku­ję ci, Rut­schig, oto jeden z czte­rech. Na dobry po­czą­tek. – Sta­rzec był le­d­wie sły­szal­ny przez maskę do­pro­wa­dza­ją­cą mu tlen. – Nie za­po­mi­naj, że do chwi­li, gdy przy­nie­siesz ko­lej­ne fanty, je­steś na usłu­gach za­ko­nu. 

– Nie za­po­mi­nam – głos Rut­schi­ga wy­do­był się gdzieś z wnę­trza ska­fan­dra. 

– Czyż­by? Lady bę­dzie żyła, ale mogę cię za­pew­nić, że do końca życia nie za­po­mni ci two­je­go wkła­du w jej nowy wy­gląd. I ja rów­nież, a teraz precz mi z oczu.

Rut­schig spoj­rzał ostat­ni raz na szklaną kulę sto­ją­cą w ga­blo­cie za star­cem, nim wy­szedł z ga­bi­ne­tu. "W końcu cię od­zy­skam, bym mógł wresz­cie odejść w spo­ko­ju". 

 

*

Roz­sta­łem się z brać­mi Gross przy zamku, zaraz jak służ­ba ode­bra­ła lady. Chwi­lę póź­niej sie­dzia­łem już przed ga­bi­ne­tem sta­rusz­ka, za­sta­na­wia­jąc się, czy zbio­rę po­chwa­ły za ura­to­wa­nie damy, a może James Frost wyśle mnie na jakąś podłą misję w ra­mach po­ku­ty. Drzwi otwar­ły się i z ga­bi­ne­tu wy­szedł mo­to­cy­kli­sta. Nie po­wiem, żeby mnie to jakoś strasz­nie zdzi­wi­ło. Lady Ger­min od dawna od­ma­wia­ła ja­kiej­kol­wiek współ­pra­cy z nową głową za­ko­nu, a sta­ru­szek na­le­gał na jej usłu­gi oraz me­da­lion. Cho­ler­ny sta­ruch nie tyle chciał pomóc za­słu­żo­nej człon­ki­ni, za­sła­nia­jąc się ko­dek­sem, co od­zy­skać ar­te­fakt. Wsta­łem, wbi­ja­jąc wzrok w po­pę­ka­ną szybę przy­łbi­cy kasku. Minął mnie jak po­wie­trze, wtedy znów usły­sza­łem ten zimny me­ta­licz­ny dźwięk. 

– Wi­sisz mi trzy­sta fun­tów za kurt­kę – po­wie­dział. 

A ja mimo woli uśmiech­ną­łem się pa­trząc w czte­ry otwo­ry po ku­lach. 

– Panie White, za­pra­szam.

Usły­sza­łem i wsze­dłem do ga­bi­ne­tu.

 

*

– Jim, zna­la­złem zwło­ki. 

– Świet­nie, pew­nie bez­dom­ny, teraz bę­dzie trze­ba wzy­wać ko­ro­ne­ra. – Drugi z stra­ża­ków wes­tchnął cięż­ko. 

– Cho­le­ra, a ob­sta­wi­łem dzi­siej­szy mecz. 

– Nie tylko ty. 

Nie­da­le­ko od nich ster­ta zglisz­czy drgnę­ła raz, a za chwi­lę ko­lej­ny. Krą­żą­cy wokół po­go­rze­li­ska stra­ża­cy i po­li­cjan­ci nie zwró­ci­li uwagi w za­mie­sza­niu, jak po­łów­ka cegły zsu­nę­ła się, a czar­ny kształt wy­szedł z po­pio­łów. Kot wstrzą­snął po­pa­rzo­nym cia­łem, zrzu­ca­jąc sadzę z resz­tek opa­lo­ne­go futra. Ro­zej­rzał się jed­nym okiem, za nic mając sobie, wiel­ką dziu­rę w pier­si, przez którą prze­la­ty­wa­ły sło­necz­ne pro­mie­nie. Me­fi­sto po­kuś­ty­kał ostroż­nie w stro­nę po­bli­skie­go lasu w po­szu­ki­wa­niu spo­koj­ne­go miej­sca do re­ge­ne­ra­cji oka­le­czo­ne­go ciała.

 

Błę­kit­ne dziec­ko 

 

Sie­dzia­łem w pubie u Joya. Po­pi­ja­łem wódkę z lodem i ba­wi­łem się szkla­ną kulą. Tur­la­jąc ją po bla­cie, spo­glą­da­łem na wi­ru­ją­cą we­wnątrz duszę. Sta­rzec nie tylko po­chwa­lił mnie za ostat­nią akcję z lady, ale i po­wie­rzył zna­le­zie­nie błę­kit­ne­go dziec­ka. Za co mia­łem do­stać awans. A ten był mi po­trzeb­ny jak świni ko­ry­to. Mia­łem dość czyn­szów­ki i uga­nia­nia się za czar­no­księż­ni­ka­mi bez li­cen­cji. Po­trze­bo­wa­łem ode­tchnąć od ulicy. Za­siąść za biur­kiem i żyć spo­koj­nie w ja­kiejś przy­jem­nej dziel­ni­cy aż do pierw­sze­go za­wa­łu. Po­ja­wi­ły się dwa pro­ble­my: pierw­szy to gdzie szu­kać ha­itań­skich ar­te­fak­tów. A drugi, że mia­łem za­brać do po­mo­cy Rut­schi­ga. Nie po­do­ba­ło mi się to, już wo­la­łem braci Gross o ry­bich spoj­rze­niach. Na po­cie­sze­nie do­sta­łem duszę Rut­schi­ga, za­klę­tą w szklanej kuli. Nie prze­czę, że po ostat­nim na­szym spo­tka­niu per­spek­ty­wa trzy­ma­nia w ręku życia tego cho­dzą­ce­go trupa była dość sym­pa­tycz­na. Do­dat­ko­wo kula w do­wol­nej chwi­li mogła spro­wa­dzić dra­nia do mnie. Wy­star­czy­ło wy­mó­wić jego imię. Wy­god­ne, po­my­ślę o tym, gdy będę w miesz­ka­niu. W końcu kie­dyś, ktoś musi po­zmy­wać pię­trzą­ce się gary.

– Jesz­cze jeden? – za­py­tał bar­man, o twa­rzy przed­się­bior­cy po­grze­bo­we­go.

– Nie, dzię­ki. Muszę jesz­cze coś dzi­siaj za­ła­twić – po­wie­dzia­łem, ła­piąc kulę tuż przy skra­ju blatu.

 

*

"Goń­czy pies ma­so­ne­rii, Ebe­ne­zer White. Łowca cza­row­ni­ków i tro­pi­ciel ma­gicz­nych prak­tyk. Dzika be­stia, go­to­wa ro­ze­rwać każ­de­go, kto nie mie­ści się w ra­mach jego po­rząd­ku świa­ta. Więc od­da­nie mnie na usłu­gi tego kata ma być po­ku­tą za lady Ger­min. Niech i tak bę­dzie, star­cze". Rut­schig ob­ser­wo­wał, jak White wcho­dzi do smar­ta. Sil­nik yama­hy za­war­czał, motor wy­mie­szał się w ulicz­ny ruch.

 

*

 – Loa są ka­pry­śne i nie lubią, gdy wzywa się je dla byle za­chcia­nek. – Jan "Czar­na Dłoń" Vo­la­ge uniósł ręce w bez­rad­nym ge­ście, wpa­tru­jąc się roz­ma­rzo­nym wzro­kiem w ob­fi­ty biust dziew­czy­ny.

– Panie Vo­la­ge, ja go ko­cham – nie da­wa­ła się spła­wić kor­pu­lent­na Mu­rzyn­ka.

Ener­gicz­nie ge­sty­ku­lu­jąc, wpra­wia­ła w ruch obiek­ty za­in­te­re­so­wa­nia Jana.

– Ale on kocha inną – skwi­to­wał, uśmie­cha­jąc się sza­man.

– Niech loa spra­wi, by wy­ły­sia­ła lub za­ko­cha­ła się w innym. Wszyst­ko mi jedno, by­le­by nie ode­bra­ła mi na­dziei, że Wik­tor jesz­cze kie­dyś może być mój.

– O dużo pro­sisz, ale mogę spró­bo­wać zwró­cić się do Erzu­lie. Lecz ceną mi­ło­ści jest akt cie­le­sny. Oba­wiam się, że bę­dzie nie­zbęd­ny, by zwró­cić uwagę loa – po­wie­dział to nie­mal nie­dba­le.

– Akt cie­le­sny? – za­py­ta­ła, wy­dy­ma­jąc pulch­ne usta.

– Tak, nic tak i nie przy­cią­ga uwagi Erzu­lie jak sple­cio­ne ze sobą ciała, jęki roz­ko­szy, siła or­ga­zmu.

– Or­ga­zmu? – Dziew­czy­na za­mru­ga­ła, po­wo­li poj­mu­jąc, co Czar­na Dłoń stara się jej prze­ka­zać.

Wzię­ła się pod boki i zmie­rzy­ła wzro­kiem chu­de­go sza­ma­na, ły­se­go jak ko­la­no, szcze­rzą­ce­go się do niej bez­czel­nie.

– Chyba do resz­ty zwa­rio­wa­łeś czar­nu­chu, jeśli my­ślisz, że pójdę z tobą do łóżka. – Wy­ce­lo­wa­ła palec w jego ob­wie­szo­ną me­da­lio­na­mi pierś.

– No, cóż… – Jan wzru­szył ra­mio­na­mi.

– A może jest jakaś inna, mniej wy­ma­ga­ją­ca ofia­ra? – za­py­ta­ła zre­zy­gno­wa­na.

– To twój dar dla Erzu­lie. Loa przyj­mie go i za­de­cy­du­je o war­to­ści zło­żo­nej ofia­ry. – Jan na­chy­lił się przez ladę, już nawet nie uda­jąc, że in­te­re­su­je go co­kol­wiek in­ne­go prócz biu­stu klient­ki.

 

*

Ob­ser­wo­wa­łem przez wi­try­nę, jak Jan ura­bia klientkę, do chwi­li gdy znik­nę­li na za­ple­czu. Uchy­li­łem drzwi, przy­trzy­mu­jąc dzwo­ne­czek nad nimi, by nie roz­pra­szał uwagi Czar­nej Dłoni i wsze­dłem do środ­ka. Skle­pik był nie­du­ży i za­gra­co­ny. Wszę­dzie stały wie­sza­ki pełne me­da­lio­nów. Za ladą wi­sia­ły półki ze sło­ika­mi. Tu i ów­dzie leżała jakaś pod­rzęd­na księ­ga i kilka pę­ka­tych, gli­nia­nych na­czyń na bla­cie. Po­szpe­ra­łem nieco w asor­ty­men­cie, na­pręd­ce do­bie­ra­jąc skład­ni­ki. Ca­łość mie­szan­ki wsypałem do wo­recz­ka stru­no­we­go, które Jan trzy­mał w szu­fla­dzie. Przez cały ten czas to­wa­rzy­szy­ły mi wes­tchnie­nia Czar­nej Dłoni, okra­szo­ne in­struk­cja­mi: "Tak do­brze, szyb­ciej, uwa­żaj". W końcu, znu­dzo­ny tym wszyst­kim – ocha­mi i echa­mi, wsze­dłem za czer­wo­no-zie­lo­ny koc. Gruba Mu­rzyn­ka wsta­ła z kolan tak gwał­tow­nie, jakby zo­ba­czy­ła sa­me­go ojca. Jan, z opusz­czo­ny­mi ga­cia­mi, chciał zro­bić krok w tył i upadł na jedną z drew­nia­nych kla­tek z czar­nym ko­gu­tem. Na za­ple­czu śmier­dzia­ło ku­rzy­mi od­cho­da­mi i wszę­dzie wa­la­ły się pióra.

– Ty scho­waj cycki i wy­no­cha – wark­ną­łem. – A ty wcią­gaj gacie.

– White, nie mo­żesz tak tu wpa­dać – skar­żył się Jan, do­pi­na­jąc pasek.

– Nie? A kto mi za­bro­ni? – za­py­ta­łem, za­wie­sza­jąc oko na dziew­czy­nie, która mi­ja­jąc mnie wciąż bez­sku­tecz­nie pró­bo­wa­ła scho­wać pier­si za de­kolt.

– Mam pro­tek­cję za­ko­nu – wy­beł­ko­tał Jan.

– A ja mam spra­wę, nie wsta­waj.

Pa­trzy­łem, jak siada na skrzy­ni obok ko­gu­ta. Otwar­łem stru­no­wy wo­re­czek i roz­sy­pa­łem w po­wie­trzu mie­szan­kę.

– Ja…

– Za­mknij się – prze­rwa­łem mu, ob­ser­wu­jąc, jak dro­bi­ny opa­da­ją, przy­cią­ga­ne przez uma­gicz­nio­ne przed­mio­ty. Więk­szość mie­szan­ki przy­lgnę­ła do nie­wiel­kie­go ku­fer­ka. Pod­sze­dłem i oparłem na nim nogę. Wes­tchną­łem cięż­ko.

– Z tego, co wiem, zakon za­ka­zu­je han­dlu ar­te­fak­ta­mi. Zła­ma­nie za­ka­zu równa się cof­nię­ciu li­cen­cji, a cof­nię­cie li­cen­cji upraw­nia mnie do dzia­ła­nia.

– Czego chcesz?

– Je­steś je­dy­nym Ho­un­ga­nem, ja­kie­go znam, a tak się skła­da, że szu­kam fantu z two­jej dzie­dzi­ny.

Ob­ser­wo­wa­łem, jak grdy­ka ka­pła­na cho­dzi w tę i z po­wro­tem, aż prze­łknął ślinę i za­py­tał:

– Ja­kie­go?

– Cie­szę się, że je­steś do­cie­kli­wy. Błę­kit­ne­go dziec­ka.

Vo­la­ge po­bladł, a ja już wie­dzia­łem, że wie o czym mówię.

– Pro­sta piłka Jan, albo ład­nie mi wszyst­ko opo­wiesz o tym ar­te­fak­cie, a ja za­po­mnę o ku­fer­ku, albo będę cię tłukł tak długo, aż ostat­ni loa nie wy­fru­nie z two­je­go czar­ne­go dup­ska.

Vo­la­ge wy­ko­nał gest, mam­ro­cząc coś pod nosem. Wy­cią­gną­łem colta i wy­mie­rzy­łem w twarz ka­pła­na.

– Nie strze­laj, zwa­rio­wa­łeś do resz­ty, White?

– Co to za in­kan­ta­cja? – wark­ną­łem.

– To po fran­cu­sku – jęk­nął Jan, za­sła­nia­jąc się rę­ko­ma.

 Do­pie­ro po chwi­li do­tar­ło do mnie, że się prze­że­gnał. W moim fachu jed­nak trze­ba być ostroż­nym, a te wszyst­kie ry­tu­ały i sym­bo­le zwy­czaj­nie już mi się mie­sza­ją. A fran­cu­skie­go nie znam.

– To prze­stań wy­ma­chi­wać ła­pa­mi i gadaj.

– White, nie tu, nie w miej­scu, gdzie słu­cha­ją Guédé, gdyby do­nie­śli Sa­me­di… White, pro­szę.

 Po­pa­trzy­łem chwi­lę na niego i po­my­śla­łem, że czemu by nie za­ufać tej gni­dzie.

– Dobra, czego ci po­trze­ba, żeby Baron cię nie usły­szał?

– Czasu.

– Masz go, po­wiedz­my do… A niech bę­dzie dra­ma­tycz­nie, do pół­no­cy?

 – Dzię­ku­ję ci, White.

– Nie ma spra­wy, już taki ze mnie miły gość. – Wy­cho­dząc, rzu­ci­łem dla for­mal­no­ści przez ramię. – Chyba nie muszę wspo­mi­nać, że jeśli dasz nogę, to bę­dziesz skoń­czo­ny.

Czar­na Dłoń nie od­po­wie­dział, nie mu­siał, obaj wie­dzie­li­śmy, że skle­pik jest całym jego ży­ciem.

 

*

Jan "Czar­na Dłoń" Vo­la­ge za­mknął sklep wcze­śniej. Spu­ścił ro­le­ty, za­sła­nia­jąc wi­try­nę. Za­pa­lił świe­ce i za­czął kre­ślić kredą na pod­ło­dze veve Papy Legby.

 

*

Po­wi­nie­nem się wy­spać, naj­le­piej przed te­le­wi­zo­rem, ale wró­ci­łem do Joya. Jak za­wsze, gdy sie­dzą­cy we mnie pies, nie dawał mi spo­ko­ju. Za­mó­wi­łem to, co zwy­kle, uża­la­jąc się nad sobą.

 

*

Gdy veve w kształ­cie klu­cza było już gotowe, Vo­la­ge wy­pu­ścił z klat­ki bia­łe­go ko­gu­ta. Otwo­rzył bu­tel­kę rumu. Prze­płu­kał nim usta i wy­pluł na sym­bol Papy Legby. Usiadł za bęb­nem, za­pa­lił grube cy­ga­ro, roz­ko­szu­jąc się chwi­lą smaku dymu. Przy­gryzł koń­ców­kę zę­ba­mi i za­czął grać, po­ma­łu wpro­wa­dza­jąc się w trans.

 

 *

Bo co wła­ści­wie zy­ska­łem od chwi­li, gdy loża wpro­wa­dzi­ła mnie do za­ko­nu? Nic. Róż­ni­ca po­le­ga­ła na tym, że za­miast uga­niać się za po­spo­li­ty­mi zbirami ści­ga­łem czar­no­księż­ni­ków. Wciąż mia­łem prze­ło­żo­ne­go, który wy­ma­gał, abym wy­ko­ny­wał po­le­ce­nia na każde ski­nie­nie. I znów przy­dzie­lo­no mi part­ne­ra, o któ­re­go nie pro­si­łem.

– Pie­przo­ny Goldenstadt – po­wie­dzia­łem, wy­cią­ga­jąc me­da­lion za ko­szu­li i przy­glą­da­jąc się mu kry­tycz­nie.

Dwaj klien­ci od razu go roz­po­zna­li. Po­śpiesz­nie wy­pi­li drin­ki i wy­szli. Bo jeśli pa­rasz się magią, to sym­bol za­ko­nu jest ci do­brze znany. I wo­lisz trzy­mać na dy­stans jego wła­ści­cie­la. Po­dob­no w in­nych mia­stach było ina­czej, ma­so­ne­ria nie miała peł­nej kon­tro­li, ale tu i w kilku in­nych miej­scach sta­no­wi­li­śmy prawo.

 

*

Czar­na Dłoń nie wie­dział, kiedy do gra­nej me­lo­dii do­łą­czy­ły inne bębny. Po­grą­żo­ny w głę­bo­kim tran­sie wstał i za­czął tań­czyć, w bla­sku świec, nie­sio­ny mu­zy­ką. Dym z cy­ga­ra wy­peł­nił po­miesz­cze­nie. Vo­la­ge do­sko­czył do ko­gu­ta, ła­piąc go za głowę. Nie przerywając tańca za­czął krę­cić pta­kiem, roz­pacz­li­wie bi­ją­cym skrzy­dła­mi, aż tułów od­padł. Krew bry­znę­ła na veve, a mu­zy­ka uci­chła. Czar­na Dłoń sta­nął i upu­ścił głowę ptaka. Wnę­trze skle­pu znik­nę­ło w gę­stym dymie.

– Papa Legba, pokaż mi drogę – za­wo­łał. – Papa Legba, pro­wadź mnie, usuń ba­rie­rę, bym mógł spo­tkać loa. Papa Legba, zło­ży­łem ofia­rę, usuń za­po­rę, bym mógł po­wró­cić.

Vo­la­ge do­strzegł przez dym syl­wet­kę. Ru­szył w jej stro­nę. Prze­wod­nik po­zo­sta­wał je­dy­nie od­le­głym cie­niem, bez wzglę­du na to, jak długo ka­płan szedł w jego stro­nę. Mimo to loa wciąż za­chę­cał ge­stem Ho­un­gan, by po­dą­żał za nim. Po chwi­li z dymu za­czę­ły wy­ła­niać się pierw­sze groby. A Papa Legba znik­nął. Vo­la­ge do­strzegł sar­ko­fag z drew­nia­nym krzy­żem. Na jego czub­ku wi­siał cy­lin­der, a na ra­mio­nach na­cią­gnię­to rę­ka­wy czar­ne­go sur­du­ta, zwi­sa­ją­ce­go aż do sar­ko­fa­gu. Va­la­ge klęk­nął szep­ta­jąc:

– Vo­odoo Sa­me­di, oto je­stem, by słu­żyć. Sa­me­di, wy­słu­chaj Czar­nej Ręki.

 

 *

 Bar­man obu­dził mnie przed pół­no­cą. Bar był już pusty, a ja na wpół pełny. Więc wy­pi­łem roz­chod­niacz­ka i wy­sze­dłem. Zimna je­sien­na noc nieco mnie otrzeź­wi­ła. Ru­szy­łem do smar­ta, pod­rzu­ca­jąc szkla­ną kulę.

 

*

Jan otwo­rzył oczy i wziął głę­bo­ki wdech, jakby wy­nu­rzył się spod wody. Klę­czał przed veve, któ­re­go sym­bol czę­ścio­wo roz­mył rum i krew. Cy­ga­ro do­pa­la­ło się obok ciała ko­gu­ta. Vo­la­ge, drżą­cy­mi dłoń­mi, się­gnął do miesz­ka za­wie­szo­ne­go na szyi, wy­cią­gnął li­ście aka­cji i roz­sy­pał po pod­ło­dze. Zie­lo­ne płat­ki po ze­tknię­ciu z veve jeden po dru­gim czer­nia­ły i roz­sy­py­wa­ły się w pył. Vo­la­ge wie­dział, że ofia­ra zo­sta­ła przy­ję­ta. Za­do­wo­lo­ny z sie­bie wstał. Ciem­ny kształt wy­ło­nił się z mroku tak nie­spo­dzie­wa­nie, że Jan, by nie krzyk­nąć, wło­żył pięść w usta i przy­gryzł. Po­stać w świe­tle do­pa­la­ją­cych się świec była nie­mal czar­na. Jed­nym szyb­kim ru­chem zła­pa­ła Vo­la­ge'a za uszy i przy­cią­gnę­ła do sie­bie. Ka­płan w przy­łbi­cy mo­to­cy­klo­we­go kasku doj­rzał wła­sne prze­ra­żo­ne ob­li­cze. Usły­szał zimny me­ta­licz­ny głos:

 – Unieś za­sło­nę.

 Jan wy­cią­gnął dłoń z ust i po­ma­łu uchy­lił czar­ną szybę z po­li­wę­gla­nu. We wnę­trzu do­strzegł mar­twe, pozbawione powiek oczy. Każde z nich skie­ro­wa­ne w inną stro­nę. Szcząt­ko­wy nos i usta bez warg.

– Za­prze­da­łeś duszę Sa­me­di.

Czar­na Dłoń wy­raź­nie sły­szał stwo­ra, choć jego usta się nie ru­sza­ły. Głos wy­cho­dził z wnę­trza upio­ra, a z każ­dym wy­po­wia­da­nym sło­wem z gardła wy­do­by­wał się odór gni­ją­ce­go ciała.

– To do­brze, bo bę­dzie jej szu­kał, a od teraz na­le­ży do mnie.

W źre­ni­cach stwo­ra roz­bły­sło jasne świa­tło, oczy drgnę­ły i spoj­rza­ły na Vo­la­ge'a. Ka­płan po­czuł ból w pier­si, nogi ugię­ły się pod nim. Ale isto­ta nie po­zwo­li­ła mu upaść, pod­trzy­mu­jąc go za uszy, aż serce Jana prze­sta­ło bić.

 

*

"Cier­pi, a ja cier­pię wraz z nim. Do­brze jest znów czuć, choć to nie moje uczu­cia. Je­ste­śmy jed­no­ścią, teraz wiem wszyst­ko, to co on wie­dział. Nasze myśli mie­sza­ją się w po­to­ku wspo­mnień. Do­brze jest znów mieć duszę, nawet jeśli nie swoją". 

 

*

Sklep Czar­nej Dłoni był za­mknię­ty, i za­czą­łem już po­dej­rze­wać, że ka­płan zwiał. Wsze­dłem w za­ułek i pod­sze­dłem od za­ple­cza. Drzwi były otwar­te. Przestraszony czar­ny kogut za­trze­po­tał skrzy­dła­mi w klat­ce, gdy prze­ci­ska­łem się przez za­gra­co­ne po­miesz­cze­nie.

Uchy­li­łem koc i zaj­rza­łem do skle­pu. Wnę­trze było ciem­ne.

– Jed­nak zwia­łeś, ty dra­niu – po­wie­dzia­łem, prze­kli­na­jąc w duchu wła­sną głu­po­tę. 

Wtedy coś drgnę­ło w ciem­no­ści. Jakiś przed­miot prze­wró­cił się i po­to­czył po pod­ło­dze. Wy­cią­gną­łem za­pal­nicz­kę, na la­dzie od­na­la­złem świe­ce i za­pa­li­łem je.

– A już my­śla­łem, że mnie wy­sta­wi­łeś – po­wie­dzia­łem do Jana sto­ją­ce­go we­wnątrz veve Papy Legba.

Coś było nie tak, ale nie wie­dzia­łem jesz­cze co.

– Na­ro­bi­łeś nie­złe­go ba­ła­ga­nu – skwi­to­wa­łem, pod­cho­dząc ostroż­nie do Vo­la­ge, mi­ja­jąc flasz­kę, kur­cza­ka bez głowy i cy­ga­ro.

Do­pie­ro gdy spoj­rza­łem w jego twarz, zo­rien­to­wa­łem się, że gadam z tru­pem.

Źre­ni­ce Jana zwró­co­ne były w stro­nę su­fi­tu, usta sine, na wpół otwar­te, a jego czar­na skóra nie­mal biała. Mimo to stał, ko­ły­sząc się na ugię­tych ko­la­nach.

– Sły­szy cię, Ebe­ne­ze­rze, choć nie może mówić. 

Me­ta­licz­ny głos po pra­wej od veve, prze­mknął po moim ciele, sta­wia­jąc do pionu wszyst­kie włosy.

Sie­dział w fo­te­lu, le­d­wie wi­docz­ny w czar­nym mo­to­cy­klo­wym kom­bi­ne­zo­nie.

– Co mu się stało? 

– Teo­re­tycz­nie nie żyje.

– Wła­ści­wie, co ty tu ro­bisz? Mia­łeś się po­ja­wić, gdy wy­po­wiem twoje imię. To chyba nie jest skom­pli­ko­wa­ne. A tym­cza­sem ła­zisz za mną. Więc za­py­tam, czego nie zro­zu­mia­łeś?

– Wszyst­ko zro­zu­mia­łem.

– Nie bar­dzo, bo spo­ty­kam cię u mo­je­go in­for­ma­to­ra, który jest…

– Mar­twy, jeśli roz­pa­tru­je­my stan Jana z per­spek­ty­wy me­dycz­nej. Nie ma pulsu, nie od­dy­cha – trup. Z punk­tu wi­dze­nia du­cho­we­go rów­nież, gdyż dusza opu­ści­ła ciało Vo­la­ge – wy­ja­śnił Rut­schig, wy­wo­łu­jąc nową falę dresz­czy.

– Więc dla­cze­go stoi tu jak kołek, za­miast wy­god­nie leżeć jak wszy­scy zmar­li?

– Bo jego dusza nie opu­ści­ła ziem­skie­go pa­do­łu, za­wie­sza­jąc ciało gdzieś mię­dzy ży­ciem a śmier­cią. To, co po­zo­sta­ło z Jana, wy­czu­wa obec­ność ducha i bę­dzie za nim po­dą­żać do chwi­li, gdy nie wróci do niego lub też nie odej­dzie na drugą stro­nę.

– Drugą stro­nę?

– Za­świa­ty, do raju, pie­kła. Trudno jest mi się pre­cy­zyj­nie wy­po­wie­dzieć, jesz­cze tam nie byłem.

– Pięk­nie, gdzie ja teraz znaj­dę dru­gie­go ka­pła­na? Ten był je­dy­nym mi zna­nym w Goldenstadt, a prze­cież nie po­ja­dę do pie­przo­ne­go Or­le­anu szu­kać ko­lej­nych. – Zła­pa­łem Jana za po­licz­ki i przyj­rza­łem mu się zre­zy­gno­wa­ny. Był mar­twy nie mniej niż kur­czak na pod­ło­dze.

– Jak to się stało? Spie­przył ry­tu­ał? Chyba nie, bo by tu nie stał, gdyby jego duch nie po­wró­cił.

Ro­zej­rza­łem się po skle­pie w po­szu­ki­wa­niu – wła­ści­wie sam nie wie­dzia­łem czego. Prze­cież jego dusza nie mogła wy­paść i walać się gdzieś po pod­ło­dze. Wtedy mnie olśni­ło.

– Ty. – Wy­ce­lo­wa­łem palec w Rut­schig. – To ty.

– Nie mo­głem ci po­zwo­lić dzia­łać na wła­sną rękę. Masz coś, na czym mi za­le­ży.

– I dla­te­go po­zba­wi­łeś Jana duszy, su­kin­sy­nu.

– Po­wiedz­my, że ją po­ży­czy­łem.

– Co? Po­ży­cza się cu­kier, pięć­dzie­siąt do­la­rów, a nie duszę – wark­ną­łem, choć za Jana nie dał­bym nawet tyle.

– Nie bądź hi­po­kry­tą, White. W kie­sze­ni trzy­masz moją. Je­ste­śmy więc na tym samym po­zio­mie.

Trud­no było się nie zgo­dzić. Się­gną­łem do płasz­cza i wy­cią­gną­łem kulę. Rut­schig wstał bły­ska­wicz­nie. Pod­rzu­ci­łem ją kilka razy i ob­ser­wo­wa­łem, jak jego głowa wodzi za kulą, ni­czym kot za za­baw­ką w ręku wła­ści­cie­la.

– Po­słu­chaj, Ebe­ne­ze­rze. Masz za­da­nie do wy­ko­na­nia, a ja dług do spła­ce­nia. Po­móż­my sobie na­wza­jem? 

Głos wy­brzmiał gdzieś ze ska­fan­dra.

– Brzy­dzę się tobą. Niby dla­cze­go miał­bym ci uła­twić…? – Za­sta­no­wi­łem się chwi­lę nad od­po­wied­nim sło­wem. – Funk­cjo­no­wa­nie.

– Bo wchło­ną­łem duszę Jana i znam od­po­wie­dzi na wszyst­kie nur­tu­ją­ce cię py­ta­nia.

– Wiesz, jak stwo­rzyć błę­kit­ne dziec­ko?

 Rut­schig kiw­nął na znak, że wie.

 

*

"Znów jazda przez noc, yama­ha roz­jeż­dża je­sien­ne li­ście, żół­to-brą­zo­we skraw­ki życia spa­da­ją­ce z drzew. Pro­wa­dzę White na stary cmen­tarz, około dwie mile za mia­stem. Pies ma­so­ne­rii zdaje się być pewny sie­bie. Myśli, że ma wszyst­kie asy. Ale to ja mam duszę Vo­la­ge, a ta pod­po­wia­da mi, że Sa­me­di już kro­czy na­szym tro­pem. Wie, o co bę­dzie­my pro­sić i jaka jest za to cena. Więc, Ebe­ne­ze­rze, jeśli nie wiesz w trak­cie gry, kto jest kan­to­wa­ny, to zna­czy, że to ty je­steś fra­je­rem. Ale dla cie­bie i tak już jest za późno. Loa już czeka, by po­żreć twoją duszę". 

 

*

Tak, wiem, że jazda po pi­ja­ku jest nie­od­po­wie­dzial­na. A co po­wie­cie na za­ufa­nie żywym tru­pom i wy­bra­nie się z nimi na wy­ciecz­kę, w nocy, na opu­sto­sza­ły cmen­tarz za mia­stem? Przy czymś takim stwier­dzi­łem, że pro­wa­dze­nie pod wpły­wem jest nawet wska­za­ne. Yama­ha za­trzy­ma­ła się przy sta­rej bra­mie po­ro­śnię­tej wi­no­ro­ślą, ja za­par­ko­wa­łem mo­je­go smar­ta za nie­wiel­kim li­gu­strem.

Rut­schig bez słowa otwo­rzył bramę i już po chwi­li szli­śmy mię­dzy na­grob­ka­mi. Po­go­da też chyba wy­czu­ła na­strój chwi­li, bo nasze stopy oto­czył bie­lu­teń­ki mgli­sty dywan.

– Czego wła­ści­wie szu­ka­my?

– Grobu dziec­ka.

– Coś czu­łem, że słowo "dziec­ko" w na­zwie ar­te­fak­tu nie jest przy­pad­ko­we – wes­tchną­łem, roz­glą­da­jąc się za gro­bem do zbez­czesz­cze­nia.

– Tam. – Rut­schig wska­zał mau­zo­leum. – Bę­dzie ide­al­nie.

– Skąd wiesz?

– Od Vo­la­ge, w środ­ku znaj­dzie­my nie tylko ele­ment ta­li­zma­nu, ale też bę­dzie­my mogli od­pra­wić ry­tu­ał, by uma­gicz­nić przed­miot.

– Po­wiedz mi? – za­py­ta­łem, gdy wcho­dzi­li­śmy po scho­dach mię­dzy ko­lum­na­mi. – Jakie to uczu­cie mieć w sobie cudzą duszę?

– Tro­chę jakby cho­dził po tobie duży pająk, od środ­ka.

Rut­schig klęk­nął przy drzwiach i ścią­gnął nie­wiel­ki ple­cak. W środ­ku poza kil­ko­ma przed­mio­ta­mi ze skle­pu Jana miał wy­try­chy, któ­ry­mi cał­kiem zręcz­nie się po­słu­gi­wał. Po chwi­li zamek ustą­pił i we­szli­śmy. Za­pa­li­łem świe­ce, po­zo­sta­wio­ne przez bli­skich. Cały ten pro­ce­der przy­pra­wiał mnie o mdło­ści. Obie­ca­łem sobie, że to ostat­nia tego ro­dza­ju akcja dla sta­rusz­ka. Jeśli sobie chce, to niech sam plą­dru­je dzie­cię­ce groby. Poza czte­re­ma sar­ko­fa­ga­mi, Rut­schig zna­lazł jeden mniej­szy w cen­tral­nej czę­ści kryp­ty. Bez zbęd­nych ce­re­gie­li od­su­nął po­kry­wę. Szcząt­ki wy­glą­da­ły przy­gnę­bia­ją­co w po­żół­kłej su­kien­ce z fal­ban­ka­mi. Na pier­si drob­ne kości dłoni wciąż ści­ska­ły wy­su­szo­ny bu­kiet róż. Rut­schig się­gnął w stro­nę czasz­ki.

– Za­cze­kaj – po­wie­dzia­łem, ła­piąc go za ramię. – Nie mogę, zrób to sam. Je­stem prze­cież, do cięż­kiej cho­ler­y, po­li­cjan­tem, a nie czar­no­księż­ni­kiem.

Przez chwi­lę po­dzi­wia­łem wła­sne od­bi­cie w przy­łbi­cy kasku. Rut­schig bez słowa opu­ścił ręce i po­cze­kał, aż wyjdę. Wy­mkną­łem się przez uchy­lo­ne drzwi i po­cią­gną­łem z pier­siów­ki, którą trzy­ma­łem na takie oka­zję. Mgła unio­sła się, mau­zo­leum przy­po­mi­na­ło sa­mot­ną wyspę w bez­kre­sie bieli. Coś było nie tak.

 

*

"Cza­sem zda­rza się coś, czego nie je­ste­śmy w sta­nie prze­wi­dzieć. To nie musi być nic wiel­kie­go – szcze­gół, gest czy słowo wy­ła­pa­ne mię­dzy wier­sza­mi. Ważne, by ta chwi­la nam nie umknę­ła. Ob­ser­wo­wa­łem, jak White wy­cho­dzi z mau­zo­leum, ale w moich oczach był już innym czło­wie­kiem. Le­d­wie ują­łem w dło­nie czasz­kę dziec­ka, po­czu­łem obec­ność loa. Stał za krzy­żem. Ciem­ny kształt z cy­lin­drem na gło­wie. Po­kry­wy po­zo­sta­łych sar­ko­fa­gów ob­su­nę­ły się, ude­rza­jąc z hu­kiem o po­sadz­kę". 

 

*

Wy­cią­gną­łem colta, gdy do­szedł do mnie hałas z kryp­ty. Sko­czy­łem do drzwi, lecz te za­trza­snę­ły się, nim ich się­gną­łem. Gdzieś za mgli­stą za­sło­ną od­dzie­la­ją­cą mnie od umar­łych, usły­sza­łem, jak zie­mia się osuwa. Dzie­siąt­ki dłoni orały pa­znok­cia­mi wieka tru­mien. Po chwi­li do­bie­gły mnie pierw­sze od­gło­sy wle­czo­nych ciał.

 

 *

 "Cień wy­szedł zza krzy­ża. A może wypełzł z niego. Skórę ma ciem­ną, jak atra­ment, kon­tra­stu­ją­cą z bielą brody. Nagi tors okry­wa mu czar­ny frak o rę­ka­wach na­bi­ja­nych dłu­gi­mi igła­mi. Choć z oczo­do­łów bije pust­ka, to wiem, że po­dzi­wia nie­udol­ne gramolenie się tru­cheł w sar­ko­fa­gach. Ni­czym tu­ry­sta na wy­sta­wie, wy­ma­chu­jąc laską, ob­ser­wu­je upior­ny ta­niec ludz­kich resz­tek".

 

 *

 To był je­dy­ny mo­ment, by jesz­cze uciec. Zeskoczyłem ze scho­dów, za­ta­pia­jąc się w mlecz­ną ni­cość. Bie­głem, la­wi­ru­jąc mię­dzy ka­mien­ny­mi ta­bli­ca­mi. Zie­mia wokół drża­ła, wszę­dzie wy­ra­sta­ły kopce, spod któ­rych wy­do­by­wał się ło­skot pę­ka­ją­ce­go drew­na.

 

 *

 "Baron Sa­me­di ob­cho­dzi kryp­tę, oglą­da­jąc mnie uważ­nie i trzy­ma­ną przeze mnie dzie­cię­cą czasz­kę. Po czym staje w drzwiach, wspie­ra­jąc się na lasce". 

– Czar­na Dłoń uprze­dzi­ł mnie, że będę miał gości.

"Głos loa eks­plo­dował mi w gło­wie zgrzy­ta­niem setek zębów, a każde słowo roz­kwi­ta­ło bólem pa­znok­ci roz­dzie­ra­ją­cych skórę". 

– Zgod­nie z za­po­wie­dzią, je­stem.

"Pło­mie­nie świec nie­mal gasną, gdy Sa­me­di ro­śnie, wy­peł­nia­jąc kryp­tę. Jak cień roz­le­wa się po po­miesz­cze­niu, przy akom­pa­nia­men­cie grze­cho­czą­cych kości". 

– Ty psie, wsze­dłeś do kra­iny umar­łych bez veve, bez ofia­ry. Sa­me­di wie, po co przy­sze­dłeś, ale też widzi twoje cier­pie­nie. Ono przy­cią­ga Guédé, które po­ży­wią się nim. Będą roz­ry­wać ci duszę ka­wa­łek po ka­wał­ku, przez wieki.

"Kości umil­kły. Z tru­mien wsta­ją ciem­ne upio­ry o dłu­gich ra­mio­nach. Ich oczy płoną nie­na­wi­ścią, gdy wy­cią­ga­ją poza sar­ko­fa­gi szczu­dlaste nogi. To dzie­ci Sa­me­di, duchy zro­dzo­ne z łona Maman Bri­git­te, by drę­czyć za­rów­no ży­wych, jak i umar­łych". 

– Sa­me­di, sza­nu­ję cie­bie i twoje kró­le­stwo, dla­te­go przy­no­szę ci w ofie­rze duszę czło­wie­ka opatrz­no­ści. Człon­ka za­ko­nu.

"Jed­nym szyb­kim ru­chem roz­pi­nam ska­fan­der. Guédé za­mie­ra­ją, gdy Sa­me­di unosi laskę. Dwa czer­wo­ne punk­ty, ża­rząc się, rosną, wy­peł­nia­jąc oczo­do­ły loa, gdy pa­trzy w ma­soń­ski sym­bol wy­ma­lo­wa­ny na pier­si". 

 

*

Za­uwa­ży­łem bramę. Pod­bie­głem i szarp­ną­łem za skrzy­dła, ale te nie dały się ru­szyć. Zza ple­ców do­cho­dzi mnie szu­ra­nie. To idą umar­li. Obróciłem się z wy­mie­rzo­nym coltem. Z mgły wy­cho­dzą jeden po dru­gim. Suną, po­wo­li po­włó­cząc no­ga­mi, o wy­schnię­tej skó­rze owi­nię­tej wokół próch­nie­ją­cych kości. Nie­któ­rzy mają jesz­cze wy­raź­ne rysy twa­rzy, ci wloką za sobą gni­ją­ce wnętrz­no­ści. Strze­lam raz za razem, aż w końcu za­miast huku, sły­szę ciche me­ta­licz­ne klik­nię­cie, gdy bę­be­nek colta prze­krę­ca się bez wy­strza­łu. Wtedy wśród ciał do­strze­głem Maman Bri­git­te – Mu­rzyn­kę o bia­łej skó­rze i ru­dych wło­sach, ubra­ną w czar­ną suk­nię, z szyją owi­nię­tą fio­le­to­wym sza­lem. Na nosie miała ciem­ne oku­la­ry, w któ­rych bra­ko­wa­ło pra­we­go szkła; za opra­wą widać było oczo­dół. A na ustach uśmiech – nieco smut­ny, ale i nieco roz­ba­wio­ny.

 

*

"Vo­la­ge już przej­rzał moje myśli, wal­czy, chce za wszel­ką cenę ostrzec Ba­ro­na. Czuję jego ręce, jak prze­py­cha­ją się przez gar­dło, a palce chwy­ta­ją po­licz­ki. Sa­me­di oglą­da ta­tu­aż na pier­si, po­cie­ra­jąc siwą brodę. Muszę wy­trzy­mać jesz­cze tylko chwi­lę". 

 

*

Roz­bi­ja­łem kolbą re­wol­we­ru, naj­pierw jeden, potem ko­lej­ny czerp. Ręce tru­pów chwytały mnie ze wszyst­kich stron, więc ła­ma­łem je w łok­ciach i nad­garst­kach, wszyst­ko na próż­no. Gdy stra­ci­łem rów­no­wa­gę i pa­dłem, przy­gnie­cio­ny zwło­ka­mi, już wie­dzia­łem, że Rut­schig mnie oszu­kał. Wy­sta­wił moją duszę Vo­odoo.

 

*

– Dusze ludzi za­ko­nu za błę­kit­ne dziec­ko? 

„Sa­me­di przy­bli­ża twarz do szyby kasku". 

– Nie. Jedną duszę.

– Twoją? Czy jego?

“Wska­zu­ję na drzwi kryp­ty. Guédé już mnie oto­czy­li. Dwaj chwy­ta­ją za prze­gu­by, roz­cią­ga­jąc ręce na wzór męki Bo­że­go Syna. Trze­ci trzy­ma kask. Sa­me­di wy­cią­ga mi z dłoni czasz­kę i de­li­kat­nie po­stu­ku­je nią w przy­łbi­cę. Czuję, jak Czar­na Dłoń pró­bu­je ro­ze­rwać mnie od środ­ka". 

– Moją.

– Niech tak się sta­nie.

"Baron przy­sta­wia gło­wi­cę łaski do czoła szczą­tek dziec­ka. Widzę, jak w kości wy­pa­la się błę­kit­ny wzór, wpi­sa­ny w krzyż na po­stu­men­cie. Po obu stro­nach ra­mion po­ja­wia­ją się trum­ny. Guédé pusz­cza­ją mnie, bym mógł ode­brać ta­li­zman. 

Sa­me­di od­da­je mi czasz­kę i uchy­la szybę kasku, a ja otwie­ram po­słusz­nie usta. Wkła­da dłoń, jakby wy­bie­rał owoc ze stra­ga­nu. Uśmie­cha się zło­wro­go, gdy chwy­ta duszę Jana… 

Kryp­ta drży od prze­szy­wa­ją­ce­go ryku. Guédé kulą się z prze­ra­że­nia. Ale jest już za późno, umowa zo­sta­ła za­war­ta, a Sa­me­di wie, że nie może nic zro­bić, do­pó­ki chro­ni mnie ta­li­zman. Wyje z bez­sil­nej wście­kło­ści. Świe­ce gasną, a kryp­ta znika w mroku”. 

 

*

Obu­dzi­łem się, mając w pa­mię­ci Maman, ma­cha­jącą mi fio­le­to­wym sza­lem na po­że­gna­nie. Była smut­na i chyba tro­chę roz­cza­ro­wa­na. Le­ża­łem w ubra­niu na ma­te­ra­cu. Nie od razu do­tar­ło do mnie, że je­stem w moim miesz­ka­niu. Do­kład­nie w po­ko­ju, bę­dą­cym rów­nież kuch­nią, sy­pial­nią i to­a­le­tą. Wspo­mnie­nia z nocy wró­ci­ły. Się­gnąłem do kie­sze­ni, gdy tylko wy­czułem gład­ki kształt, wy­ciągną­łem duszę par­szyw­ca i wrzasnąłem:

– Rut­schig!

– Tu je­stem.

Usłyszałem za ple­ca­mi zgrzyt dawno nie uży­wa­nej furt­ki. Ob­ró­ci­łem się do biur­ka. Sie­dział z no­ga­mi na bla­cie. Obok czar­nych ob­ca­sów le­ża­ła czasz­ka. Sym­bol veve Ba­ro­na Sa­me­di lśni błę­kit­nym bla­skiem na czole cze­re­pu.

– Chcia­łeś oddać moją duszę Ba­ro­no­wi?

– Tak.

Prze­trzą­sną­łem kie­sze­nie w po­szu­ki­wa­niu colta, zna­la­złem go na ma­te­ra­cu. Gdy pod­nio­słem broń i wy­mie­rzy­łem w Rut­schi­ga, do­tar­ło do mnie, że już raz pró­bo­wa­łem go zabić i że bę­be­nek jest pusty. Więc zwy­czaj­nie rzu­ci­łem w niego pistoletem, na tyle nie­udol­nie, że ten prze­le­cia­ła tuż obok kasku. Na­stęp­nie za­czą­łem spraw­dzać roz­sta­wio­ne na pod­ło­dze bu­tel­ki, w na­dziei, że któ­raś skry­wa ja­kieś le­kar­stwo.

– Ale jak wi­dzisz, roz­my­śli­łem się – za­czął Rut­schig. – Po­my­śla­łem, że czeka nas jesz­cze zdo­by­cie jed­ne­go ar­te­fak­tu i mo­żesz się przy­dać.

– Jak miło z two­jej stro­ny – pod­nio­słem bu­tel­kę ginu.

Za­pach ja­łow­ca o po­ran­ku przy­naj­mniej miał mi za­osz­czę­dzić mycia zębów, wzią­łem łyka. Rut­schig zdaje się ob­ser­wo­wał mnie, nie prze­ry­wa­jąc mi de­gu­sta­cji. Gdy już za­cząłem my­śleć pra­wi­dło­wo, po­wie­dzia­łem:

– Ja mia­łem do­star­czyć błę­kit­ne dziec­ko, na tym moje za­da­nie się koń­czy. A teraz po­zbie­ra­my się, od­da­my ar­te­fakt i mam na­dzie­ję już nigdy cię nie spo­tkać.

– Nie mo­że­my.

– A to dla­cze­go?

– Bo oszu­ka­łem Sa­me­di, od­da­jąc mu duszę Czar­nej Dłoni. Gdy tylko zwró­cę ta­li­zman, Baron ze­mści się na mnie.

– To twój pro­blem.

– Nie­praw­da. 

Już mia­łem mu na­ubli­żać, gdy ze­rwał się z krze­sła i roz­piął kom­bi­ne­zon. Na bia­łej pier­si do­strze­głem sym­bol za­ko­nu.

– Ura­to­wa­łem ci nie tylko życie, ale i duszę. Je­steś mi coś wi­nien. 

– I oto stoi przede mną mój brat, któ­re­mu je­stem gotów zawie­rzyć życie, gdyż i on nie za­wa­ha się kłaść na szali wła­sne­go.

– Wol­ność, rów­ność…

– Bra­ter­stwo – do­koń­czy­łem. – Co ci się stało?

– Tak samo jak ty, wal­czy­łem z mrocz­ny­mi prak­ty­ka­mi. Do chwi­li, gdy zro­zu­mia­łem, że nowa głowa za­ko­nu, się­ga­ją­ca po przy­wódz­two, stra­ci­ła dawną ideę na rzecz nie­po­ha­mo­wa­nej chęci wła­dzy. Gdy James Frost zo­rien­to­wał się, że prze­sta­ję ślepo wy­ko­ny­wać po­le­ce­nia, wy­słał mnie na misję, z któ­rej mia­łem już nie wró­cić. I tak by się stało, gdyby nie lady Ger­min, która nie po­zwo­li­ła mi umrzeć. Spę­ta­ła moją ula­tu­ją­cą z ciała duszę i za­klę­ła w szkla­nej kuli.

– To dla­te­go wy­peł­niasz po­le­ce­nia sta­rusz­ka i dla­te­go chcia­łeś zabić lady Ger­min. 

– Tak, ska­za­ła mnie na cier­pie­nie i od­da­ła Ja­me­so­wi, bym po­mógł speł­nić jego am­bi­cje. Frost pra­gnie czte­rech ar­te­fak­tów. Jeden od­zy­ska­łem od lady Ger­min, drugi leży tutaj, gdy znaj­dę dwa po­zo­sta­łe, zwró­ci mi duszę.

– Na co Fro­sto­wi po­trzeb­ne są ar­te­fak­ty?

– Każdy z nich po­tra­fi przy­wo­łać in­ny byt, prócz me­da­lio­nu lady Ger­min, który spra­wia, że no­szą­ca go osoba prze­sta­je się sta­rzeć.

– Co na to zakon?

– A co może mieć do po­wie­dze­nia? Frost dzia­łał z roz­wa­gą. Naj­pierw sta­nął na czele za­ko­nu, by mieć wolną rękę. Trwa­ło to długo i nie prze­wi­dział, że lady Ger­min ze­chce zo­sta­wić me­da­lion przod­ków dla sie­bie. Ale James jest cier­pli­wy. Ze­sta­rzał się, ale nie jego plany. Teraz, gdy ma już me­da­lion przod­ków, wie, że zy­skał nie­ogra­ni­czo­ną ilość czasu. Do speł­nie­nia jego pla­nów po­trze­bu­je jesz­cze istot, które za­pew­nią mu cał­ko­wi­tą kon­tro­lę nad za­ko­nem, mia­stem, kto wie czym jesz­cze.

– Zo­stał wy­bra­ny zgod­nie z tra­dy­cją. Nie mamy prawa pod­wa­żać jego dzia­łań.

– Ani ty ani zakon. Wiem i Frost też to wie. Ja cier­pię, Ebe­ne­ze­rze, pra­gnę już tylko uwol­nić mo­je­go ducha. Pomóż mi od­na­leźć trze­ci ar­te­fakt, a uznam, że spła­ci­łeś dług wobec mnie.

– A co z czwar­tym?

– To już moje zmar­twie­nie.

– Wiesz, gdzie szu­kać trze­cie­go?

Wie­dział, a choć po­czu­łem, że wszyst­ko w co wie­rzy­łem legło w gru­zach, to byłem pe­wien jed­ne­go, muszę do­peł­nić swo­jej po­win­no­ści wobec brata, nawet jeśli był już tru­pem. 

 

 *

Lady Ger­min na­ka­za­ła wy­tłuc wszyst­kie lu­stra  w dwor­ku. Wszyst­ko na nic, leżąc na łożu z bal­da­chi­mem, wpa­try­wa­ła się jed­nym okiem w ramę na ścia­nie. I wciąż wi­dzia­ła po­pa­rzo­ną twarz, strzępy wło­sów na lewej stro­nie głowy i oczo­dół po oku, które wy­pa­ro­wa­ło. Nie mogła się po­zbyć tego wi­do­ku. I wszyst­kie za­klę­cia świa­ta nic nie mogły po­ra­dzić na jej oka­le­czo­ną dumę. Od­mó­wi­ła ma­so­ne­rii le­cze­nia i gdy tylko była w sta­nie, wró­ci­ła do dwor­ku, pie­lę­gnu­jąc po­ma­łu nie­na­wiść do Rut­schi­ga, Jamsa Fro­sta i za­ko­nu. A ta na­ra­sta­ła ni­czym wzbie­ra­ją­ca burza, nie­uchron­nie za­snu­wa­jąc czar­ny­mi chmu­ra­mi jej myśli.

– Na cóż mi pięk­ne ciało, które bę­dzie się sta­rzeć? – jęk­nę­ła pa­trząc w ramę lu­stra. – Oszpe­co­na bli­zna­mi teraz, czy bruz­da­mi zmarsz­czek póź­niej, cóż to za róż­ni­ca?

"Może nie musi tak być?". 

Głos roz­brzmiał w gło­wie lady, prze­cią­gły, wy­nio­sły i lek­ce­wa­żą­cy – iście koci.

Spoj­rza­ła w stro­nę uchy­lo­ne­go okna. Na pa­ra­pe­cie sie­dział czar­ny kot.

– Me­fi­sto, stary dra­niu, znowu udało ci się wy­wi­nąć. A już byłam pewna, że pło­mie­nie z por­ta­lu po­chło­nę­ły twoją prze­wrot­ną duszę.

"Było bli­sko, bar­dzo bli­sko". 

Me­fi­sto wy­prę­żył się, wbi­ja­jąc żółte oczy w lady. Kro­ple desz­czu ście­ka­ły z futra. Za oknem wiatr tar­gał drze­wa­, tak jak emo­cje my­śli Ger­min.

– Czego chcesz? – wark­nę­ła lady.

„Tego co i ty. Wi­dzieć moich wro­gów na ko­la­nach, bła­ga­ją­cych o życie". 

– Je­steś nikim. Idź precz. Spró­buj szczę­ścia z któ­rymś z czar­no­księż­ni­ków krę­cą­cych się po księ­ży­co­wym za­uł­ku. Tam są męty, z któ­ry­mi bez wąt­pie­nia znaj­dziesz wspól­ny język.

"A jeśli obie­cam ci Ja­me­sa Fro­sta wraz z me­da­lio­nem przod­ków? Mo­gła­byś znów za­trzy­mać ucie­ka­ją­cy czas i kto wie, może nawet zająć miej­sce sta­rusz­ka" .

Me­fi­sto oparł łapy na oknie, które uchy­li­ło się sze­rzej. Uniósł głowę i lady Gar­min za­uwa­ży­ła ob­ro­żę z me­da­lio­nem w kształ­cie serca. Me­fi­sto uśmiech­nął się, wy­sta­wia­jąc kły, wi­dząc jak w bla­sku bły­ska­wic je­dy­ne oko kobiety spo­glą­da na ar­te­fakt z za­chwy­tem.

– Czego chcesz w za­mian? – wy­ją­ka­ła.

"Tego co za­wsze, być przy­ję­tym pod opie­kę". 

Lady Gar­min kiw­nę­ła głową.

"Po­wiedz to". Roz­ka­zał Me­fi­sto, a jego żółte złe oczy lśni­ły w mroku nocy.

– Wejdź do mego domu – po­wie­dzia­ła lady.

"Skoro pro­sisz". 

Me­fi­sto minął okno i ze­sko­czył na pod­ło­gę. Otrze­pał futro z wody. Pod­biegł do łóżka i wy­sko­czył wprost na pierś lady Ger­min. Zwi­nął się w kłę­bek i po­ło­żył, mru­żąc oczy. Ko­bie­ta unio­sła oszpe­co­ną bli­zna­mi dłoń i prze­je­cha­ła po czar­nym grzbie­cie, gła­dząc wil­got­ne futro.

"Do­brze, bar­dzo do­brze". 

 

Pur­pu­ro­we serce

 

"Ścia­ny fa­lu­ją. Wy­brzu­sza­ją się, potem znów za­pa­da­ją w prze­dziw­nym tańcu, zu­peł­nie jakby każda cegła była osob­nym mię­śniem, a dwo­rek or­ga­ni­zmem wstrzą­sa­nym tor­sja­mi. Bie­gnę nie­koń­czą­cym się ko­ry­ta­rzem, co rusz za­krę­ca­ją­cym, pro­wa­dzi mnie to w dół, to w górę. Wnę­trze bu­dyn­ku opa­li­zu­je – ob­ra­zy, stare zbro­je i ścia­ny zmie­nia­ją barwy od in­dy­go przez szkar­łat po pur­pu­rę. Tak wy­glą­da pie­kło. W końcu upo­mnia­ło się o…"

„Rut­schig idę po cie­bie”.

"Za ple­ca­mi sły­szę ryk Me­fi­sto. Dwo­rek trzę­sie się, gdy ciało kota ocie­ra się o ścia­ny, po­py­cha­ne ol­brzy­mi­mi mię­śnia­mi. Przy­po­mi­na to wiel­ką górę mięsa, odar­tą czę­ścio­wo ze skóry. Tam, gdzie po­zo­sta­ły frag­men­ty zwie­rzę­cia, ster­czą kępki futra. Gdy ciało Me­fi­sto na­bie­ra­ło gar­gan­tu­icz­nych roz­mia­rów, czasz­ka za­czę­ła ro­snąć, a pysk wy­dłu­żył się, roz­ry­wa­jąc skórę i mię­śnie".

„Rut­schig!!!”.

"Czuję ryk na ple­cach, bie­gnę, nie oglą­da­jąc się".

 

*

Cho­ler­ny dwo­rek z nie­koń­czą­cą się plą­ta­ni­ną ko­ry­ta­rzy i po­miesz­czeń. Sta­ną­łem przy ze­wnętrz­nej ścia­nie i wyj­rza­łem przez okno z wi­do­kiem na ogród, by zo­rien­to­wać się w po­ło­że­niu. Jakaś po­stać mi­gnę­ła mi mię­dzy tu­ja­mi. To była lady Germin. Mia­łem już dość tej bie­ga­ni­ny, otwo­rzy­łem okno i wy­sko­czy­łem z dru­gie­go pię­tra na drzew­ko przy­cię­te w kształ­cie bał­wan­ka. Za­mor­ty­zo­wa­ło lą­do­wa­nie na tyle, że nie po­ła­ma­łem się. Za to twarz ga­łę­zie prze­ora­ły mi do­kład­nie. Mimo za­dra­pań i krwi ciek­ną­cej po po­licz­kach wsta­łem i ru­szy­łem bie­giem, wi­dząc braci Gross wy­cho­dzą­cych zza dwor­ku. Wpa­dłem mię­dzy li­gu­stry, wy­ro­śnię­te na dwa metry. Ścież­ka utwo­rzo­na przez ży­wo­płot roz­dzie­la­ła się. Po­bie­głem w prawo, na ko­lej­nym roz­wi­dle­niu w lewo, wie­dzio­ny od­gło­sem kro­ków lady Germin. Nagle wszyst­ko uci­chło, z plą­ta­ni­ny ga­łę­zi i liści, po obu stro­nach ży­wo­pło­tu, spły­nę­ła gęsta mgła. Roz­bi­ła się o zie­mię i mo­men­tal­nie unio­sła, jakby ktoś ją wy­le­wał wia­dra­mi. Li­gu­stry za­szu­mia­ły zło­wro­go, a ja doj­rza­łem przez całun ko­bie­cą syl­wet­kę. Wy­szar­pa­łem colta i ru­szy­łem w tamtą stro­nę. Choć pod­cho­dzi­łem coraz bli­żej, po­stać po­zo­sta­wa­ła je­dy­nie mgli­stym cie­niem. Sta­ną­łem tuż przed nią i wy­cią­gną­łem dłoń w stro­nę twa­rzy. Po­wie­trze było lep­kie i cie­płe, dłoń prze­szła przez cień. Pod pal­ca­mi wy­czu­łem li­ście. Po­stać znik­nę­ła, po­zo­sta­wia­jąc na ziemi fio­le­to­wy szal. Oszo­ło­mio­ny pa­trzy­łem w ma­te­riał, który w jed­nej chwi­li za­czął się skrę­cać, a w na­stęp­nej na­brał kształ­tu węża. Fio­le­to­wy gad z wzo­rem w kształ­cie serc wpełzł pod ży­wo­płot. Lady Ger­min nie tylko miała błę­kit­ne dziec­ko, ale także nie za­wa­ha­ła się go użyć, spro­wa­dza­jąc loa, Ba­ro­na Sa­me­di i Maman Bri­git­te. Prze­szło mi przez myśl – jak mo­głem wpa­ko­wać się w takie gówno.

 

*

James Frost ob­ra­cał w pal­cach me­da­lion przod­ków, pa­trząc na Rut­schi­ga i Ebe­ne­ze­ra. Nie po­do­ba­ła mu się za­ży­łość tej dwój­ki, jak i to, co mieli mu do po­wie­dze­nia.

– Nie­ste­ty błę­kit­ne dziec­ko zo­sta­ło u Rut­schi­ga. Otrzy­ma­li­śmy wia­do­mość, by udać się do zamku bez­zwłocz­nie, więc po­sta­no­wi­li­śmy nie tra­cić czasu – za­czął White.

Uwa­dze Ja­me­sa nie uszło, jak White zerka w stro­nę po­zba­wio­ne­go duszy wol­no­mu­la­rza.

– Może to i le­piej. – Sta­rzec nawet na mo­ment nie wy­pusz­czał me­da­lio­nu z po­kry­tych pla­ma­mi wą­tro­bo­wy­mi dłoni. – Zaj­mie­my się tym zaraz po wi­zy­cie u lady Ger­min.

– Lady Ger­min? – za­py­tał White, znów zer­ka­jąc w stro­nę Rut­schi­ga.

– Tak, do­sta­łem in­for­ma­cję, że prosi o spo­tka­nie w spra­wie pur­pu­ro­we­go serca.

– Jej sto­sun­ki z za­ko­nem nie są naj­lep­sze po wy­da­rze­niach w ka­mie­ni­cy Wol­fgan­ga – za­uwa­żył Ebe­ne­zer.

– Słusz­nie, dla­te­go też będę po­trze­bo­wał wa­sze­go to­wa­rzy­stwa. Po­ja­dą też z nami bra­cia Gross.

– A może pra­gnie wró­cić do łask?

– Może, tym­cza­sem Ebe­ne­ze­rze, po­pro­szę o zwrot kuli. Od tej chwi­li Rut­schig wraca do służ­by u mnie.

James uważ­nie ob­ser­wo­wał każdy ruch White’a. Nie uszła uwa­dze star­ca opie­sza­łość, z jaką Ebe­ne­zer wy­cią­ga duszę.

– Oczy­wi­ście – po­wie­dział i pod­szedł do wózka.

Przez krót­ką chwi­lę, gdy prze­ka­zy­wał duszę i obaj trzy­ma­li na niej ręce, Frost po­czuł opór, gdy pró­bo­wał wcią­gnąć kulę spo­mię­dzy pal­ców White’a.

– To wszyst­ko – po­wie­dział z na­ci­skiem James.

Ebe­ne­zer ski­nął głową i pu­ścił ar­te­fakt. Razem z Rut­schi­giem wy­szli bez słowa.

 

*

"James Frost spadł nam z nieba, choć wąt­pię, czy po śmier­ci trafi tam z po­wro­tem. Wie­dzia­łem, że ar­te­fakt może mieć Me­fi­sto, a teraz byłem pe­wien i już wiem, gdzie go szu­kać".

 

*

Rut­schig stał przy mo­to­rze, a ja pa­li­łem, opar­ty o smar­ta. Chwi­lę wcze­śniej pod­je­cha­li bra­cia Gross mer­ce­de­sem i ru­szy­li po sta­rusz­ka. Zda­łem sobie spra­wę w jed­nej chwi­li, że roz­my­śl­nie pro­wa­dzę naj­waż­niej­sze­go człon­ka za­ko­nu w pu­łap­kę. Bo co­kol­wiek Me­fi­sto robił w to­wa­rzy­stwie lady, nie mogło się to do­brze skoń­czyć. Sześć po­ko­leń White’ów szczy­ci­ło się służ­bą brac­twu, do chwi­li na­ro­dzin Ebe­ne­ze­ra. Spoj­rza­łem w przy­łbi­cę mo­to­cy­klo­we­go kasku, za­sta­na­wia­jąc się, dla­cze­go po­ma­gam tej bez­dusz­nej kre­atu­rze. Może dla­te­go, że od dziec­ka wpa­ja­no mi, że braci się nie po­rzu­ca, a może czu­łem już od dawna, że dzia­ła­nia Ja­me­sa Fro­sta nie mają nic wspól­ne­go z de­wi­zą – wol­ność, rów­ność, bra­ter­stwo, która była tre­ścią mo­je­go życia.

 

*

„Przy­je­cha­li”.

Me­fi­sto prze­szedł mię­dzy no­ga­mi lady, ocie­ra­jąc się o łydkę i pisz­czel.

– James nie jest głupi, na pewno za­brał ze sobą ob­sta­wę.

"Nielicz­ną, do­brze wie, że dzia­ła wbrew brac­twu. Pew­nie są z nim bra­cia Gross i White".

– Ogary Fro­sta. – Lady ob­ser­wo­wa­ła, jak Me­fi­sto wska­ku­je na pa­ra­pet.

"Naj­wier­niej­sze psy… I Rut­schig".

– Ste­ro­wa­na za po­mo­cą kuli ma­rio­net­ka, wy­śmie­ni­cie – po­wie­dzia­ła Ger­min, za­kła­da­jąc we­nec­ką maskę na oszpe­co­ną bli­zna­mi twarz. 

Po­de­szła do Me­fi­sto i po­gła­ska­ła go po grzbie­cie. Kot za­mru­czał cicho, gdy oboje spo­glą­da­li na ka­mer­dy­ne­ra pro­wa­dzą­ce­go ma­so­nów w stro­nę dwor­ku.

 

*

Na trze­cim pię­trze znaj­do­wa­ła się sala go­ścin­na, po­łą­czo­na z bi­blio­tecz­ką i barem. Lady stała w czer­wo­nej sukni obok dę­bo­we­go stołu, trzymając jedną rękę na opar­ciu zie­lo­nej ka­na­py. Ka­mer­dy­ner, o sze­ro­kiej bliź­nie bie­gną­cej przez nos, wpro­wa­dził gości i sta­nął przy drzwiach. Apa­ry­cją przy­po­mi­nał bar­dziej bram­ka­rza z noc­ne­go klubu niż lo­ka­ja. Chudy kel­ner, o szczu­rzej twa­rzy, stał przy kon­tu­arze razem z bar­ma­nem, o zim­nych, sza­rych oczach, prze­cie­ra­ją­cym szklan­kę do whi­sky. Obaj nie spusz­cza­li oczu z ma­so­nów w dłu­gich, sza­rych płasz­czach. Bra­cia Gross stali tuż za wóz­kiem Fro­sta. White i Rut­schig za­trzy­ma­li się nieco z boku. Przez chwi­lę w po­miesz­cze­niu sły­chać było tylko apa­ra­tu­rę po­da­ją­cą tlen. Ma­so­ni pa­trzy­li w maskę ar­le­ki­na, ozdo­bio­ną ce­ki­na­mi i bro­ka­tem, a spod niej oko Gar­mi­n prze­śli­zgi­wa­ło się od Fro­sta po Rut­schi­ga.

– We­zwa­łaś mnie w spra­wie pur­pu­ro­we­go serca. Przez wzgląd na naszą dawną zna­jo­mość, przy­je­cha­łem – ode­zwał się sta­ru­szek.

– To po­tęż­ny ar­te­fakt, za­cie­ra­ją­cy gra­ni­ce mię­dzy świa­ta­mi, zbyt po­tęż­ny, bym mogła go za­trzy­mać dla sie­bie. – Głos lady był spo­koj­ny, nie­mal bez­barw­ny. – Cie­szę się, że oso­bi­ście się po­fa­ty­go­wa­łeś, James. Wie­rzę, że bę­dziesz wie­dział, jak za­bez­pie­czyć tak nie­bez­piecz­ny przed­miot.

– Co chcia­ła­byś otrzy­mać w za­mian?

– Moż­li­wość spo­tka­nia się z tobą jest cał­ko­wi­cie sa­tys­fak­cjo­nu­ją­ca.

– Do­brze, zatem spójrz­my na to cudo.

Ger­min gwizd­nę­ła i zza baru wy­szedł, ostroż­nie sta­wia­jąc łapę za łapą, kot. Sta­nął w po­ło­wie drogi mię­dzy lady a Fro­stem i po­ło­żył się, mru­żąc oczy. Na czer­wo­nej ob­ro­ży wi­siał ar­te­fakt, ko­ły­sząc się de­li­kat­nie.

– Co to ma zna­czyć? – Głos Ja­me­sa drżał. – Teraz za­da­jesz się z de­mo­na­mi? Nie są­dzi­łem, że mo­żesz tak nisko upaść, Ger­min.

„I ty śmiesz wy­po­mi­nać, lady, zna­jo­mość z Me­fi­sto. Ty, który dzię­ki mnie sta­ną­łeś na czele za­ko­nu. A na­stęp­nie pró­bo­wa­łeś mnie ode­słać. Ty, który szczu­łeś na mnie wście­kłe ogary brac­twa. Ja­me­sie Fro­st­cie, za udzie­lo­ną ci pomoc, obie­ca­łeś wła­sną duszę, a teraz za­mie­rzasz żyć wiecz­nie? Nic z tego, nad­szedł czas spła­ty długu".

Me­fi­sto uśmiech­nął się, bły­ska­jąc kłami.

"Twoja dusza jest prze­wrot­na, bę­dzie nie­źle pa­so­wać tam, gdzie się wy­bie­ra­my."

Po tych sło­wach serce na ob­ro­ży roz­bły­sło pur­pu­rą i za­czę­ło wni­kać przez sierść i skórę w kota. Zwie­rzę drżało, a na­stęp­nie zady­go­tało.

– Dziw­ka! – wrza­snął James.

– Oszust! – wark­nę­ła Ger­min.

 

*

"Po­wie­trze w sali było gęste od magii, gdy czte­ry ar­te­fak­ty zna­la­zły się w bli­skim kon­tak­cie. W kie­sze­ni kurt­ki błę­kit­ne dziec­ko za­czę­ło pa­rzyć, a czasz­ka wy­czu­wal­nie drga­ć".

 

*

 Bra­cia Gross byli naj­szyb­si. Wyż­szy do­sko­czył do stołu, prze­wra­ca­jąc go. W tym samym cza­sie mniej­szy wy­cią­gnął spod płasz­cza uzi. Grad po­ci­sków po­le­ciał w stro­nę baru. Kel­ner, o szczu­rzym pysku bły­ska­wicz­nie sko­czył, prze­je­chał po bla­cie i znik­nął wraz z sza­ro­okim za kon­tu­arem. Ob­ró­ci­łem się, wy­cią­ga­jąc colta w stro­nę ka­mer­dy­ne­ra z bli­zną, który już był przy mnie. Za­nur­ko­wał, zła­pał mnie w pasie i nim zdą­ży­łem za­re­ago­wać, już wi­sia­łem w po­wie­trzu, a w na­stęp­nej chwi­li rzu­cił mną o pod­ło­gę. Ode­brał mi dech. Ka­mer­dy­ner sko­czył, przy­gnia­ta­jąc piszczelem rękę z re­wol­we­rem. Zła­pał mnie za gar­dło, wbi­ja­jąc kciuk i palec wska­zu­ją­cy w krtań. W pra­wej dłoni bły­snął nóż mo­tyl­ko­wy. Za­cho­wa­łem na tyle przy­tom­no­ści, by w ostat­niej chwi­li zła­pać go za prze­gub, nim przy­szpi­lił mnie do pod­ło­gi.

 

*

"Bra­cia Gross na zmia­nę ostrze­li­wa­li bar zza dę­bo­we­go stołu, za­mie­nia­jąc po­wo­li, ale nie­ubła­ga­nie kon­tu­ar w drza­zgi. Za chwi­lę będą zmu­sze­ni prze­ła­do­wać au­to­ma­ty". Rut­schig pu­ścił się bie­giem, prze­sko­czył nad wal­czą­cym Whi­tem i do­padł wózka star­ca w chwi­li, gdy uzi uci­chły. Bra­cia Gross, scho­wa­ni za sto­łem, za­czę­li zmie­niać ma­ga­zyn­ki. Bar­man i szczu­ro­wa­ty tylko na to cze­ka­li. Wy­ło­nił się, zza po­dziu­ra­wio­ne­go kon­tu­aru, obaj ści­ska­li strzel­by. Rut­schig ob­ró­cił wózek, usta­wia­jąc się ple­ca­mi w stro­nę wy­lo­tów luf i za­krył Fro­sta. Strzel­by za­grzmia­ły, wy­plu­wa­jąc śrut w stro­nę Rut­schi­ga.

 

*

Zo­ba­czy­łem, jak służ­ba Ger­min wali do Rut­schi­ga, za­mie­nia­jąc mu plecy w strzę­py. A ten stał nie­wzru­szo­ny, osła­nia­jąc Ja­me­sa. Albo…

 

*

"Sta­rzec, w huku strzelb skulił się pode mną, nawet nie zwró­cił uwagi, kiedy pod­nio­słem przy­łbi­cę. Jed­nym pew­nym ru­chem ze­rwa­łem me­da­lion przod­ków z jego szyi. James pod­niósł na mnie wzrok, pró­bu­jąc się­gnąć dło­nią do kie­sze­ni ma­ry­nar­ki. Szu­kał kuli. Ale trzy­małem jego rękę przy­szpi­lo­ną do opar­cia wózka. Twarz Fro­sta wy­krzy­wił gry­mas bólu, złapał się za pierś, gdy wy­sy­sam ducha ze star­cze­go ciała".

 

*

Ostat­ni wy­strzał prze­wrócił Rut­schiga wraz z wóz­kiem i Ja­me­sem. Lady była już przy nich, a ostrze noża przy moim oku. Drab ze szra­mą jed­nak po­peł­nił spory błąd, od­sła­nia­jąc kro­cze. Wbi­łem ko­la­no z ca­łych sił mię­dzy nogi. Zobaczyłem, jak oczy wy­cho­dzą mu z orbit, a pisz­czel ka­mer­dy­ne­ra zjeż­dża z mo­je­go przed­ra­mie­nia. W jed­nej chwi­li przy­sta­wiłem mu lufę do po­licz­ka i po­cią­gam za spust. Siła wy­strza­łu do­słow­nie zrzu­ciła go ze mnie. Wstawałem, gdy roz­brzmiała nowa seria z au­to­ma­tu. W tym samym mo­men­cie d­osta­łem ko­la­nem pro­sto w szczę­kę. Znów leżałem. Z ża­biej per­spek­ty­wy patrzyłem, jak lady wy­bie­ga z sa­lo­nu, ści­ska­jąc w lewej dłoni błę­kit­ne dziec­ko, a w pra­wej duszę Rut­schiga. Zacząłem się czołgać w stro­nę wózka. James był mar­twy, a Rut­schig bez wąt­pie­nia też, ale… Złapał mnie za ramię i wska­zał kota. Zwie­rzę za­czy­nało ro­snąć, mię­śnie roz­ry­wały skórę, puch­nąc i pul­su­jąc, wciąż się po­więk­sza­ły.

– On nie prze­sta­nie, za chwi­lę uwol­ni się i za­trze gra­ni­ce mię­dzy świa­ta­mi. Ucie­kaj, White.

– Trze­ba go po­wstrzy­mać.

– Za późno, pur­pu­ro­we serce jest otwar­te, cała po­sia­dłość i kto wie, co jesz­cze, prze­ni­ka­nie mię­dzy świa­ta­mi. Ale masz czas, White. On chce duszy Fro­sta, a tak się skła­da, że sobie ją po­ży­czy­łem.

Su­kin­syn uśmie­chał się, a był to wy­jąt­ko­wo ma­ka­brycz­ny widok na okaleczonej i od dawna mar­twej twa­rzy.

 

*

"Nie było sensu tak leżeć, jesz­cze kilka do­dat­ko­wych kul w moim ciele nie robiło mi różnicy. Dusza Fro­sta była silna, wiła się, wal­czyła. Już zdawał sobie spra­wę, że prze­grał, ale także wiedział, że to może nie być ko­niec jego cier­pień. White wy­szedł drzwia­mi po lewej. To ja postanowiłem po­zwie­dzać dwo­rek tymi po pra­wej. Wsta­łem, pierw­sza kula tra­fiła w kask i nie­mal znów po­słała mnie na pod­ło­gę. Jed­nak szedłem dalej, mię­dzy dę­bo­wym sto­łem a barem, a kule szar­pały tułów, ręce i nogi. Jedna roz­bi­ła szybę kasku, prze­cho­dząc przez po­li­czek".

"Czuję ją, Rut­schig, ona jest moja".

"Roz­brzmie­wał mi w gło­wie głos Mefisto, gdy prze­cho­dziłem obok kupy mię­śni i futra, które były już wiel­ko­ści konia. Bę­dziesz mu­siał tro­chę jesz­cze się wy­si­lić, Me­fi­sto, nim ci ją zwró­cę".

 

*

Bie­głem przez mgłę, na oślep, mając na­dzie­ję, że przy odro­bi­nie szczę­ścia wpad­nę na Ger­mi­na, nim Baron Sa­me­di i Guédé znaj­dą mnie w tej plą­ta­ni­nie ży­wo­pło­tów. A może już byłem w kra­inie du­chów, tylko wtedy nie do­pusz­cza­łem do sie­bie tej myśli? Ko­lej­ny za­kręt i wy­bie­głem z alej­ki na skwer. W gę­stym lep­kim po­wie­trzu z tru­dem ła­pa­łem od­dech. Do­strze­głem dwa cie­nie. Zbli­ża­ły się. Przez biały całun wy­glą­da­ły, jakby su­nę­ły nad zie­mią. Opu­ści­łem broń, prze­ciw loa i tak na nic by się nie przy­da­ła. Wstrzy­ma­łem od­dech, gdy kon­tu­ry były już nie­mal ostre. Za­mkną­łem oczy, go­to­wy na wszyst­ko. Ale nie na dźwięk od­pa­la­nej za­pal­nicz­ki. Pod­nio­słem po­wie­ki i zo­ba­czy­łem braci Gross z pa­pie­ro­sa­mi w ustach; więk­szy był w pod­ko­szu­lku, a z ra­mie­nia ście­ka­ła mu struż­ka krwi. Obaj trzy­ma­li au­to­ma­ty. Po ich mi­nach nie byłem pe­wien, czy zaraz ich nie użyją. Wtedy usły­sze­li­śmy głos lady Ger­min.

 

*

"Nie miałem siły na dal­szą uciecz­kę. Do­pa­dłem do naj­bliż­sze­go po­miesz­cze­nia, wcho­dzę do środ­ka i za­trza­sku­ję za sobą drzwi przy­ci­ska­jąc je bar­kiem. Trzy­małem z ca­łych sił klam­kę i cze­kałem. Ko­ry­tarz na ze­wnątrz trząsł się pod na­pie­ra­ją­cą masą Me­fi­sto. Tuż przy po­miesz­cze­niu stwór za­trzy­mał się. Cze­kałem z ka­skiem opar­tym o drzwi. Usłyszałem pu­ka­nie – spo­koj­ne. Jak urzęd­ni­ka do domu pe­ten­ta".

"Wy­star­czy tej bie­ga­ni­ny, Rut­schig. Już się zmę­czy­łem. A tobie skoń­czy­ły się już miej­sca, gdzie mo­głeś uciec".

"Głos Me­fi­sto brzmiał łagodnie i zło­wro­go za­ra­zem".

"Od­twórz i nie rób scen".

"Za­dzi­wia­ją­ce jest, że jego proś­ba niemal czuła, za­wie­rała tylko le­d­wie wy­czu­wal­ną groź­bę".

 – Niby dla­cze­go?

"Są dwa po­wo­dy. Pierw­szy, nie­na­wi­dzisz Fro­sta, tak samo jak ja, a może nawet bar­dziej. W końcu cie­bie też oszu­kał. A do tego wy­ko­rzy­sty­wał, byś dzia­łał wbrew sobie"

– A drugi?

"Spójrz za sie­bie".

 

*

– Je­ste­ście ni­czym w ob­li­czu loa, szy­kuj­cie duszę dla Sa­me­di.

Głos Germin do­cho­dził z każ­dej stro­ny, jakby była mgłą ota­cza­ją­cą nas.

Bra­cia za­czę­li po­śpiesz­nie zmie­niać ma­ga­zyn­ki. A ja do­strze­głem syl­wet­ki Guédé.

Dłu­gie nogi sta­wia­li po­kracz­nie, wy­cią­ga­jąc ka­ry­ka­tu­ral­nie wy­dłu­żo­ne ra­mio­na.

Bra­cia plu­nę­li ogniem sto­jąc do sie­bie ple­ca­mi, wa­li­li we wszyst­kich kie­run­kach.

Kuc­ną­łem w ostat­niej chwi­li, nim wyż­szy z braci prze­szył mnie serią.

– To loa, dur­nie!!! – wrzesz­cza­łem, sta­ra­jąc się prze­krzy­czeć ryk au­to­ma­tów.

Wszyst­ko na nic, uzi wy­rzy­gał całą amu­ni­cję.

Wsta­łem i zła­pa­łem wyż­sze­go za pod­ko­szu­lek.

– To duchy! – ryk­ną­łem.

Bra­cia spoj­rze­li na sie­bie, za nic mając sobie wy­szcze­rzo­ne w szy­der­czych uśmie­chach twa­rzach loa.

Au­to­ma­ty ude­rzy­ły o traw­nik.

Bra­cia Gross nie znali się na magii, wąt­pię, żeby kie­dy­kol­wiek prze­czy­ta­li choć­by jakąś ga­ze­tę, nie wspo­mi­na­jąc już o księ­gach.

Ale znali się na swoim fachu, mu­sie­li tylko wie­dzieć, z czym mają do czy­nie­nia. Mniej­szy z Gros­sów zrzu­cił płaszcz. Obaj z kie­sze­ni wy­cią­gnę­li dwa srebr­ne ka­stety. Za­ło­ży­li po jed­nym na każdą pięść. Na broni wy­gra­we­ro­wa­no: na lewym "fuck", a na pra­wej "you". Mimo mało wy­szu­ka­ne­go prze­sła­nia dla opo­nen­tów, w ka­se­ty było wpi­sa­ne po­tęż­ne za­klę­cie. O czym bra­cia wie­dzie­li, a loa mieli się wkrót­ce prze­ko­nać. Gross sko­czy­li na zdez­o­rien­to­wa­ne duchy, jak psy na za­ją­ca. Pierw­szy do­stał pro­sto w po­wy­krzy­wia­ną twarz i roz­mył się w jed­nej chwi­li. Mniej­szy z braci ha­kiem w tułów za­ła­twił ko­lej­ne­go, a na­stęp­ne­go pro­stym sier­po­wym. Miło było pa­trzeć, jak te dwa by­dla­ki, wy­cią­gnię­te przez Fro­sta z naj­mrocz­niej­sze­go rynsz­to­ka, wy­ko­rzy­stu­ją umie­jęt­no­ści na­by­te w ciągu nie­zbyt przy­jem­ne­go dzie­ciń­stwa. Po chwi­li już było po wszyst­kim. Stali zdy­sza­ni, a kro­ple po­zo­sta­wio­ne przez mgłę na ich ja­snych wło­sach lśni­ły w ciem­no­ści. Wtedy po­ja­wił się Sa­me­di, idąc spa­ce­ro­wym kro­kiem, krę­cił laską. A ja po­czu­łem ucisk na gar­dle. Coś po­de­rwa­ło mnie w po­wie­trze, od­gi­na­jąc głowę. Szyję opla­tał fio­le­to­wy szal, doj­rza­łem kątem oka Maman. Uśmie­cha­ła się tro­chę smut­no, lecz nie bez sa­tys­fak­cji. Przez ramkę z bra­ku­ją­cym szkłem, doj­rza­łem oczo­dół, w któ­rym roz­bły­snął czer­wo­ny pło­myk. Szal za­ci­skał się coraz moc­niej. Spró­bo­wa­łem wci­snąć pod niego dłoń, ale ręka prze­szła przez ma­te­riał jak przez mgłę. Z prze­ra­że­niem spoj­rza­łem, jak bra­cia ob­cho­dzą Ba­ro­na. Pierw­szy sko­czył wyż­szy z Gros­sów. Sa­me­di roz­mył się, nim ka­stet do­sięgnął Ba­ro­na. Loa po­ja­wił się za ple­ca­mi Gros­sa. Mniej­szy już był przy nim, lewa dłoń wy­strze­li­ła, ale na­tra­fi­ła na laskę Sa­me­di. Baron uśmiech­nął się zło­wiesz­czo, po­cią­ga­jąc za sty­li­sko. Z laski wy­sko­czy­ło dłu­gie ostrze. Mniej­szy z Gros­sów za­ata­ko­wał ha­kiem, ale Baron po­now­nie znik­nął i po­ja­wił się za ple­ca­mi prze­ciw­ni­ka. Ostrze cięło mniej­sze­go z braci przez plecy. Wyż­szy z Gros­sów do­sko­czył i znów Baron roz­mył się we mgle. Po­czu­łem, jak umysł ogar­nia pa­ni­ka, gdy bez­sku­tecz­nie pró­bo­wa­łem na­brać w płuca po­wie­trza, a nogi szu­ka­ły pod­po­ry. Czu­łem, że twarz za­czy­na mi si­nieć, jed­no­cze­śnie ob­ser­wu­jąc, jak Sa­me­di roz­ci­na poli­czek wyż­sze­go z braci, przy oka­zji od­ci­na­jąc płatek ucha. Obaj Gros­so­wie krwa­wi­li. Sa­me­di ryk­nął śmie­chem, po­now­nie uni­ka­jąc cio­sów. Za­czą­łem tra­cić świa­do­mość, gdy bra­cia znów rzu­ci­li się na Ba­ro­na. Pierw­szy za­ata­ko­wał ten wyż­szy, Baron znik­nął, ale nie prze­wi­dział, że drugi z Gros­sów zwol­nił i usta­wił się za ple­ca­mi brata.

Sa­me­di wy­szedł z mgły tuż przed niż­szym z Gros­sów i w tej samej chwi­li ka­stet wy­rżnął go w bok głowy. Sa­me­di zawył i znik­nął.

Star­szy z Gros­sów już sko­czył z dzi­kim wrza­skiem. Jego brat schy­lił się, ro­biąc z ple­ców pod­po­rę dla nogi bliź­nia­ka. Wyż­szy z Gros­sów odbił się od krzy­ża, prze­le­ciał w po­wie­trzu z unie­sio­ną pię­ścią i runął na nie­mal zma­te­ria­li­zo­wa­ne­go ba­ro­na. Cios tra­fił mię­dzy oczy, głowa Sa­me­di roz­bry­zga­ła się czar­ny­mi pla­ma­mi. W na­stęp­nej chwi­li zniknęła resz­ta loa. Chwyt na szyi ze­lżał i pa­dłem na ko­la­na. Maman Bri­git­te zła­pa­ła się za twarz i ryk­nę­ła prze­cią­gle. Bra­cia, za­sło­ni­li uszy. Wrzask wi­bro­wał pod czasz­ką, przeszywającym mózg strasz­li­wym, obez­wład­nia­ją­cym bólem i urwał się nagle. Za­pa­dła głu­cha cisza.

 

*

"Pu­ści­łem kur­czo­wo ści­ska­ną klam­kę i spoj­rza­łem. Wokół pa­nował chaos wspo­mnień, z mo­je­go życia i życia wszyst­kich, na któ­rych los bez­po­śred­nio wpły­ną­łem. Mieć świa­do­mość pod­ło­ści, któ­rych się do­pusz­cza­my, to jedno, ale wi­dzieć je i prze­ży­wać ból osób, na które nasze dzia­ła­nia miały bez­po­śred­ni wpływ, cier­pieć wraz z nimi, ich bli­ski­mi, roz­pa­czać z każdą osobą, którą skrzyw­dzi­łem po­przez całe życie… to wy­kra­czało poza wszel­kie gra­ni­ce wy­trzy­ma­ło­ści. Po­przez ko­ro­wód bólu zbli­ża się Me­fi­sto. Przy­brał po­stać osie­ro­co­ne­go dziec­ka Czar­nej Dłoni. Gdy pod­cho­dził, czułem pust­kę w sercu dziec­ka po stra­cie ojca ".

„No już, wy­star­czy tych cyr­ków. Oddaj mi Ja­me­sa Fro­sta".

„Ścią­gnąłem kask i otwarłem usta. James już wiedział, gdzie się znalazł, i wal­czył. Nawet wnę­trze mo­je­go od dawna mar­twe­go ciała było mu mil­sze niż to, co szy­kował dla niego Me­fi­sto. W końcu udało mi się uwol­nić ducha. Ten znika od razu w po­to­ku wspo­mnień”.

 

*

Mgła znik­nę­ła tak nie­spo­dzie­wa­nie, jak się po­ja­wi­ła. Zo­ba­czy­łem lady Ger­min. Le­ża­ła, z rę­ka­mi na brzu­chu, trawa wokół niej zmieniła kolor na bor­do­wy w po­więk­sza­ją­cej się ka­łu­ży krwi. Pod­sze­dłem i wy­cią­gną­łem z jej dłoni naj­pierw błę­kit­ne dziec­ko, a na­stęp­nie duszę Rut­schi­ga. Obok mnie sta­nę­li bra­cia, prze­ła­do­wa­li au­to­ma­ty i wy­mie­rzy­li lufy w we­nec­ką maskę.

Wy­szli­śmy z ogro­du i od­kry­li­śmy, że dwo­rek znik­nął, w jego miej­scu zo­stał tlący się ślad po fun­da­men­tach. Bra­cia spoj­rze­li na mnie, ich oczy jak zwy­kle nie mó­wi­ły nic. Wy­rzu­ci­li nie­do­pał­ki pa­pie­ro­sów i we­szli do mer­ce­de­sa. Pa­trzy­łem chwi­lę za nimi, jak prze­jeż­dża­ją przez bramę. Mia­łem wsiąść do smar­ta, ale osta­tecz­nie zde­cy­do­wa­łem się na yama­hę.

W domu pa­dłem na ma­te­rac, otwo­rzy­łem bu­tel­kę ginu. Po wy­pi­ciu jed­nej czwar­tej, wy­cią­gną­łem kulę i wy­po­wie­dzia­łem imię brata. Nic się nie stało. Nie wiem, kiedy opróż­ni­łem bu­tel­kę do dna.

 

* 

"Rut­schig, wiem, że mo­żesz mieć pe­wien pro­blem ze sku­pie­niem uwagi. Jest tu wiele cier­pie­nia, z któ­rym bę­dziesz mu­siał się zmie­rzyć. Ale jesz­cze nie teraz. Niech to, co czu­jesz, bę­dzie na razie za­licz­ką na po­czet na­sze­go przy­szłe­go spo­tka­nia".

"Słowa Me­fi­sto prze­bi­ja­ły się przez ogar­nia­ją­cy mnie chaos żalu i cier­pie­nia. Czułem, że coś mnie cią­gnie. Wspo­mnie­nia roz­my­wa­ły się i wy­raź­nie sły­szałem wo­ła­nie White’a. W na­stęp­nej chwi­li zobaczyłem gwiaz­dy, mi­go­czą­ce na nie­bie. Znów nie czułem nic, byłem prze­peł­nio­ny pust­ką jak daw­niej. Tylko gdzieś z od­da­li do­cie­rało do mnie…"

"Będę na cie­bie cze­kał, Rut­schig".

 

*

Wsta­łem z okrop­nym kacem. Podciągnąłem ro­le­ty, wpusz­cza­jąc nieco świa­tła do miesz­ka­nia, i otwo­rzy­łem okno. Gdy się ob­ró­ci­łem, sie­dział przy biur­ku z no­ga­mi na bla­cie.

– To ty byłeś czwar­tym ar­te­fak­tem? – za­py­ta­łem.

– Tak.

Na kacu me­ta­licz­ny dźwięk był nie do znie­sie­nia.

– Jak było w pie­kle.

– Jak na wa­ka­cjach.

Pod­sze­dłem i po­ło­ży­łem duszę przed Rut­schi­giem.

– Teraz na­le­ży do cie­bie.

Wy­cią­gnął rękę i podał mi me­da­lion przod­ków.

– Ja też mam dla cie­bie pre­zent.

– Muszę przy­znać, że będę za tobą tę­sk­nił – po­wie­dzia­łem od­bie­ra­jąc ar­te­fakt.

– Wiesz, sporo się wy­da­rzy­ło i po­sta­no­wi­łem, że jesz­cze za­cze­kam, nim dam mojej duszy odejść.