Legenda Idvith

 

Pro­log

 

W an­tycz­nej kra­inie Idvith ist­nia­ło sie­dem re­gio­nów, na któ­rych te­re­nie żyły dzie­siąt­ki wo­jow­ni­czych kla­nów. Każdy re­gion zdo­mi­no­wa­ny był przez jeden naj­sil­niej­szy ród, który pod­po­rząd­ko­wy­wał sobie słab­sze i mniej licz­ne, ży­ją­ce na ich te­re­nie. Wła­da­ją­ce re­gio­na­mi głów­ne klany zwano Sied­mio­ma Gło­wa­mi. Ich przy­wód­cy pro­wa­dzi­li ze sobą nie­ustan­ne wojny o te­ry­to­rium i za­so­by.

Go­rą­ca krew, wrzą­ca w ży­łach wojów spra­wia­ła, że walki to­czy­ły się także we­wnątrz rodów. Naj­sil­niej­si rzu­ca­li wy­zwa­nia wła­snym wo­dzom, a śmier­tel­ny po­je­dy­nek roz­strzy­gał, kto bę­dzie prze­wo­dził ty­siąc­om krew­nia­ków i po­mniej­szym ple­mio­nom. Nie było sta­łych przy­wód­ców.

Glo­bal­ne wojny mię­dzy Gło­wa­mi, nio­sły za sobą nie tylko śmierć ludzi, ale także ogrom­ne znisz­cze­nia, nie­gdyś spo­koj­ne­go i pięk­ne­go kon­ty­nen­tu. Zew bi­tew­ny ludu Idvith oraz żądza wła­dzy, prze­kre­śla­ły szan­sę, by kie­dy­kol­wiek na­stał pokój.

Do czasu, gdy bez­i­mien­ny kowal usły­szał wo­ła­nie kra­iny prze­siąk­nię­tej krwią. Sama Idvith prze­mó­wi­ła do niego i roz­ka­za­ła po­wstrzy­mać chaos i roz­pacz, które klany spro­wa­dzi­ły na te zie­mie. Kowal wspiął się na naj­wyż­szą górę – Szczyt Świa­ta – i dzię­ki mocy nada­nej przez Idvith, wykuł sie­dem mie­czy. Ostrza zo­sta­ły na­tchnio­ne aspek­ta­mi ele­men­tów na­tu­ry. Do pię­ciu głów­nych ży­wio­łów – ziemi, ognia, po­wie­trza, wody i bły­ska­wic – za­li­cza­no rów­nież ciem­ność i świa­tło. Bez­i­mien­ny, od­da­jąc swe serce misji, bez­wied­nie spra­wił, że sama jego isto­ta – jego dusza – zo­sta­ła po­dzie­lo­na na sie­dem, a każda jej część spo­czę­ła w ostrzach.

Kowal roz­po­czął wę­drów­kę po kra­inie tra­wio­nej wojną. Wśród każ­de­go z głów­nych rodów od­szu­kał osobę godną dzier­że­nia Ostrza. Po­wie­rzył im tę samą misję:

„Mocą nada­ną mi przez Idvith, na­ka­zu­ję wam prze­jąć wła­dzę nad swymi kla­na­mi i po­wstrzy­mać roz­lew krwi”.

Oręż ten za­pew­niał swoim po­wier­ni­kom po­tęż­ną moc, dzię­ki któ­rej byli w sta­nie wła­dać danym ele­men­tem na­tu­ry. Z po­mo­cą tej siły za­pa­no­wa­li nad zewem bi­tew­nym swych kla­nów. Po za­war­ciu paktu, wojny po­mię­dzy Sied­mio­ma Gło­wa­mi zo­sta­ły za­koń­czo­ne. Dzię­ki po­wier­ni­kom Ostrzy Idvith, któ­rzy utrzy­my­wa­li w ry­zach go­rą­cą krew swo­ich kla­nów. Od tam­tej pory rzad­ko kiedy mie­sza­li się w spory po­mniej­szych ple­mion. Mie­cze prze­cho­dzi­ły z rąk przy­wód­ców, do rąk god­nych na­stęp­ców przez na­stęp­ne po­ko­le­nia.

Nikt nie sły­szał póź­niej o bez­i­mien­nym ko­wa­lu, a pokój trwał przez ty­siąc lat, aż do teraz.

 

 

Wład­ca Cieni

 

W kraju Silis, pod pa­no­wa­niem klanu Zol­ra­nag, na­de­szła naj­czar­niej­sza noc od wie­ków. Tej nocy, w małej wio­sce na­ro­dzi­ło się dziec­ko.

W kla­no­wej for­te­cy po­wier­ni­ka Ostrza Cie­nia zbu­dził ze snu gwał­tow­ny nie­po­kój. Lęk, jaki od­czu­wał przy­wód­ca klanu, nie dawał spo­ko­ju. Chwy­cił rę­ko­jeść mie­cza, pul­su­ją­ce­go nie­zna­ną dotąd ener­gią i sam opu­ścił for­te­cę. Czuł, że ostrze chce mu coś po­ka­zać, gdzieś go pro­wa­dzi­ło.

 Po wielu prze­by­tych mi­lach, do­tarł do małej osady. Cała wio­ska po­grą­żo­na była we śnie. Tylko za okna­mi jed­ne­go z do­mostw mi­go­ta­ło świa­tło pa­le­ni­ska. Przy­wód­ca klanu wszedł do drew­nia­nej chaty i uj­rzał w głów­nej izbie łoże. Le­ża­ła na nim pięk­na ko­bie­ta o bla­dej jak pa­pier skó­rze. Choć była mar­twa, w czu­łych ob­ję­ciach nadal trzy­ma­ła nowo na­ro­dzo­ne dziec­ko. Dzie­cię spoj­rza­ło na przy­by­sza czar­ny­mi ocza­mi, ciem­niej­szy­mi i głęb­szy­mi, niż ta noc. Wodza prze­biegł dreszcz.

Zro­zu­miał, że samo ist­nie­nie tego dziec­ka, nie­sie za sobą za­gro­że­nie. Ostrze Idvith, nie bez po­wo­du, do­pro­wa­dzi­ło go do tego miej­sca. Wódz pod­jął de­cy­zję, by za­po­biec nie­bez­pie­czeń­stwu wi­szą­cym nad kra­iną. 

Nie wahał się. Uniósł miecz nad głowę, wy­ko­nu­jąc cię­cie, by zabić. Klin­ga za­trzy­ma­ła się przed nie­mow­lę­ciem, które spo­wi­ły cie­nie. Ostrze nie słu­ży­ło już wo­dzo­wi, wy­bra­ło no­we­go po­wier­ni­ka. Nie­mow­lę jesz­cze raz prze­szy­ło wodza chłod­nym spoj­rze­niem swych bez­den­nych, czar­nych oczu. Cie­nie oplo­tły wodza, unie­ru­cha­mia­jąc go i du­sząc. Wydał z sie­bie zdła­wio­ny jęk i padł mar­twy na pod­ło­gę. Znów za­pa­dła cisza, po­śród naj­czar­niej­szej nocy wie­ków.

Na­ro­dził się Wład­ca Cieni.

 

 

 Nad­cią­ga­ją­cy Mrok

 

Vul­tur pod­szedł do kra­wę­dzi klifu i spoj­rzał na gór­skie pasma, roz­cią­ga­ją­ce się na ho­ry­zon­cie. Był to wy­so­ki, szczu­pły męż­czy­zna o sze­ro­kich ra­mio­nach, odzia­ny w płaszcz barwy noc­ne­go nieba. Spod kap­tu­ra wi­docz­na była twarz – upior­na o ostrych ry­sach. Pod ocza­mi wy­ta­tu­owa­ne łań­cu­chy gi­nę­ły w gę­stej bro­dzie. Same oczy były mrocz­ne i bez­den­ne, co tylko po­tę­go­wa­ło de­mo­nicz­ną aurę, którą roz­ta­czał wokół sie­bie Vul­tur. Przy­tro­czo­ny u pasa czar­ny, wąski miecz, pięć dekad temu tra­fił do niego, gdy był jesz­cze nie­mow­lę­ciem.

Prze­by­wał na te­re­nie pań­stwa Lan­dhel­lor, na­le­żą­cym do klanu Ignis. Gór­skie pasma Lan­dhel­lo­ru zaj­mo­wa­ły wschod­nią część kon­ty­nen­tu Idvith. 

Vul­tur kon­ty­nu­ował wę­drów­kę. Od wy­ga­słe­go wul­ka­nu San­gu­ina dzie­li­ło go jesz­cze kilka mil. Wła­śnie w tym wul­ka­nie znaj­do­wa­ła się twier­dza wo­jow­ni­ków ognia. Gdy tar­cza słoń­ca znik­nę­ła za szczy­ta­mi gór, do­tarł do rów­ni­ny, przez którą pro­wa­dził trakt. Po­dą­ża­jąc nim jesz­cze przez go­dzi­nę, do­tarł do po­łu­dnio­wo-za­chod­nie­go zbo­cza wul­ka­nu. Zbli­żał się do wiel­kiej, że­la­znej bramy, wy­so­kiej na co naj­mniej trzy­dzie­ści stóp. Po obu stro­nach znaj­do­wa­ły się dzie­siąt­ki mniej­szych. Na stra­ży stało dwóch zbroj­nych, w bar­wach krwa­wej czer­wie­ni. Wi­dząc, kto zmie­rza do bramy, obaj męż­czyź­ni po­bla­dli, skło­ni­li głowy, po czym jeden z nich dał sy­gnał do otwar­cia wrót. Że­la­zne skrzy­dła uchy­li­ły się po­wo­li, uka­zu­jąc ciem­ny ko­ry­tarz, pro­wa­dzą­cy do wnę­trza góry. War­tow­ni­cy wzdry­gnę­li się, gdy Vul­tur mijał ich, wcho­dząc w głąb ko­ry­ta­rza.

Sze­ro­ki na dwa­dzie­ścia stóp tunel wy­drą­żo­ny w skale nie po­sia­dał za­krę­tów. Je­dy­nie przy da­le­ko od sie­bie za­wie­szo­nych po­chod­niach, znaj­do­wa­ły się licz­ne, że­la­zne drzwi. Wła­ści­ciel Ostrza Cie­nia mijał je, idąc ko­ry­ta­rzem jesz­cze kwa­drans, aż do­tarł do otwar­tych wrót pro­wa­dzą­cych do sali tro­no­wej. Prze­kra­cza­jąc próg, jego oczom uka­za­ła się ogrom­na, słabo oświe­tlo­na, po­dłuż­na sala o wy­so­kim, rzeź­bio­nym skle­pie­niu. Wzdłuż ścian, mię­dzy gru­by­mi fi­la­ra­mi, stało kil­ku­set zbroj­nych człon­ków klanu Ignis, w tym żona i je­dy­ny syn przy­wód­cy. Pięk­na ko­bie­ta – Li­lian – o kru­czo­czar­nych wło­sach i szla­chet­nych ry­sach, stała u boku swego syna Lu­ca­na. Wy­so­kie­go, o mu­sku­lar­nej bu­do­wie i tak samo ciem­nych wło­sach, jak matka. Nie mógł jed­nak li­czyć wię­cej niż dwa­dzie­ścia wio­sen. Ko­bie­ta zmie­rzy­ła przy­by­sza wro­gim spoj­rze­niem. On jakby tego nie za­uwa­ża­jąc, zu­peł­nie to zi­gno­ro­wał.

Vul­tur bez­sze­lest­nym kro­kiem zbli­żył się do po­de­stu na końcu sali. Na ka­mien­nym tro­nie sie­dział Dante – mo­car­ny męż­czy­zna o czar­nych wło­sach i su­ro­wym spoj­rze­niu. Jego kor­pus za­kry­wał je­dy­nie skó­rza­ny pas, mo­cu­ją­cy cięż­ki na­ra­mien­nik z że­la­znych łusek, osła­nia­ją­cy bark i ramię. Prawą ręką trzy­mał ogrom­ny, krwi­sto­czer­wo­ny miecz o sze­ro­kim jelcu. Długi na co naj­mniej pięć stóp, stał opar­ty o po­sadz­kę czub­kiem ostrza. Obu­siecz­na klin­ga Ostrza Pło­mie­ni, zdo­bio­na ję­zy­ka­mi ognia, przy­wo­dzi­ła na myśl, jakby sam wul­kan wy­pluł je pod­czas wy­bu­chu.

– Witaj Vul­tu­rze, Wład­co Cieni. – Niski, po­tęż­ny głos Dan­te­go odbił się dźwięcz­nym echem w ka­mien­nej sali.

– Witaj Dante, Ogniu San­gu­ina – od­po­wie­dział Vul­tur lo­do­wa­tym gło­sem. – Czyż­by nie­po­ko­iła cię moja wi­zy­ta?

Kil­ku­set wo­jow­ni­ków usta­wio­nych wzdłuż ścian spię­ło się, w go­to­wo­ści trzy­ma­jąc ręce za­ci­śnię­te na rę­ko­je­ściach swych mie­czy.

– Do­brze wiesz, czym za­wdzię­czasz sobie to po­wi­ta­nie – od­rzekł Dante. – Od stu­le­ci Głowy nie spo­ty­ka­ły się oso­bi­ście. Poza tym, nie cie­szysz się dobrą sławą. Gdy otrzy­ma­łem twoją wia­do­mość o chęci spo­tka­nia się ze mną w po­je­dyn­kę, zgo­dzi­łem się, mimo że nie wy­ja­wi­łeś swych in­ten­cji. Zatem mów teraz, co cię tu spro­wa­dza.

Vul­tur mil­czał przez mo­ment, po chwi­li rzekł zim­nym tonem.

– Nie przy­by­łem tu wal­czyć, lecz zło­żyć pro­po­zy­cję.

Dante nie ode­zwał się, cze­ka­jąc, aż przy­bysz kon­ty­nu­uje.

– Wła­dasz nie­wiel­kim kra­jem. Twój klan jest jed­nym z naj­mniej licz­nych, mimo że po­tęż­ni, je­ste­ście zmu­sze­ni do życia w tych su­ro­wych gó­rach, na ja­ło­wej ziemi. Żaden inny klan nie przej­mu­je się wa­szym losem, po­mi­mo że nie raz pro­si­li­ście o pomoc. Je­stem pierw­szym, który wy­cią­ga po­moc­ną dłoń.

Dante za­śmiał się grom­kim gło­sem.

– Sam Vul­tur wy­cią­ga po­moc­ną dłoń? Ty, który mor­do­wa­łeś każ­de­go, kto choć­by zbli­żył się do gra­nic twego od­izo­lo­wa­ne­go pań­stwa? Do­brze zatem, słu­cham.

– Mia­łem swoje po­wo­dy – po krót­kiej pau­zie kon­ty­nu­ował. – Przy­łącz się do mnie, a twój klan od­zy­ska dawną po­tę­gę. Od­bie­rze­my zie­mie, które były kie­dyś nasze, przed cza­sem Wiel­kich Wojen. Oba nasze klany, Ignis i Zol­ra­nag, będą mogły żyć w do­bro­by­cie, któ­rym teraz żyją dawni wro­go­wie.

– Pla­nu­jesz zbu­rzyć ty­siąc­let­ni pokój mię­dzy kla­na­mi? – rzu­cił Dante.

Mil­cze­nie Wład­cy Cieni po­twier­dzi­ło te słowa.

– Ro­zu­miem Vul­tu­rze.

Dante wstał z tronu. Za­rzu­cił sobie ogrom­ny miecz na ramię. Klin­ga sta­nę­ła w pło­mie­niach, a ka­mien­na po­sadz­ka pod sto­pa­mi wodza roz­grza­ła się do czer­wo­no­ści. Pot na jego skó­rze za­czął pa­ro­wać.

– Skoro tak, nie mogę po­zwo­lić ci opu­ścić tego miej­sca żywym.

Czar­ne, zimne oczy Vul­tu­ra nie zdra­dza­ły emo­cji. Prze­mó­wił chłod­no.

– Spo­dzie­wa­łem się ta­kiej re­ak­cji. Gdy już zro­zu­miesz, że inne klany nie są two­imi przy­ja­ciół­mi wiedz, że moja ofer­ta jest ak­tu­al­na.

Vul­tur pod­niósł dłoń. Jego ciało spo­wił gęsty mrok. Gdy opu­ścił rękę, cie­nie splo­tły się, a po chwi­li Wład­ca Cieni znik­nął.

 

 

 Widmo Wojny

 

– Wodzu! Ko­lej­na wio­ska znaj­du­je się pięć mil na po­łu­dnio­wy wschód stąd – za­anon­so­wał zwia­dow­ca klanu Terra. – Gdy przez nią przej­dzie­my, do San­gu­ina zo­sta­nie tylko dzień drogi!

Wódz An­grig ski­nął głową i od­po­wie­dział twar­dym gło­sem.

– Po­ka­że­my tym ognio­kr­wi­stym gdzie ich miej­sce, nie­dłu­go za­pła­cą nam za wszyst­ko.

An­grig – przy­sa­dzi­sty męż­czy­zna o ma­syw­nych ra­mio­nach i kan­cia­stej szczę­ce – wstał z trupa, na któ­rym sie­dział. Wy­szarp­nął z jego czasz­ki krót­ki, brą­zo­wy miecz o sze­ro­kiej klin­dze, po­kry­tej zło­ty­mi ru­na­mi – jedno z Ostrzy Idvith. Za nim znaj­do­wał się ba­ta­lion zbroj­nych. Ich ciem­no­brą­zo­we pan­ce­rze i oręż po­kry­te były krwią.

Stali w cen­trum wio­ski, po­ło­żo­nej w gór­skiej do­li­nie. Kil­ka­dzie­siąt bu­dyn­ków zo­sta­ło znisz­czo­nych. Nie­licz­ne, które prze­trwa­ły, chwia­ły się w po­sa­dach. Jeden z nich znaj­do­wał się dzie­sięć stóp nad zie­mią, na­dzia­ny na nie­na­tu­ral­ny, skal­ny kolec. Na lewo znaj­do­wa­ła się roz­pa­dli­na, jak po trzę­sie­niu ziemi, długa na sto jar­dów. Pięć bu­dyn­ków, sto­ją­cych wcze­śniej w linii, za­pa­dło się w niej. Wszę­dzie le­ża­ły ciała miesz­kań­ców wio­ski, a wokół roz­cią­gał się me­ta­licz­ny za­pach krwi. Żoł­nie­rze Terry cho­dzi­li mię­dzy gru­za­mi, do­bi­ja­jąc oca­la­łych. Ich ago­nal­ne krzy­ki od­bi­ja­ły się echem w do­li­nie.

An­grig ro­zej­rzał się. Nocny atak się po­wiódł. Słoń­ce wy­nu­rza­ło się wła­śnie znad ho­ry­zon­tu.

– Co­balt! – zwró­cił się do zwia­dow­cy – Po­wia­dom po­zo­sta­łe od­dzia­ły, że na­stęp­na wio­ska jest nasza. Niech zbio­rą siły i do­łą­czą do nas na­za­jutrz o świ­cie. Wtedy ru­szy­my pro­sto na San­gu­in.

– Tak jest!

Wódz pod­niósł miecz do góry i ryk­nął tak, by ty­siąc jego wojów sły­sza­ło.

– Przy­go­to­wać się do wy­mar­szu!

 

 

 Iskra

 

Dante sie­dział na ka­mien­nym tro­nie, łok­cie miał opar­te o jego brze­gi, a dło­nie sple­cio­ne przed twa­rzą. Sala wy­peł­nio­na była wrza­wą kil­ku­set ludzi, ko­biet i męż­czyzn jego klanu. Wszy­scy cze­ka­li na po­wrót po­słań­ca.

Przed po­łu­dnio­wo-za­chod­nią bramą, u pod­nó­ża wul­ka­nu, stała armia dzie­się­ciu ty­się­cy wo­jow­ni­ków Terry. Dante nie ro­zu­miał, jak do tego do­szło. Nie wie­dział, dla­cze­go na­ru­szy­li pakt.

Po chwi­li do sali tro­no­wej wbiegł straż­nik i wrza­wa uci­chła. Tłum roz­stą­pił się, two­rząc przej­ście do tronu. Męż­czy­zna za­trzy­mał się przed ka­mien­ny­mi scho­da­mi po­de­stu sku­piając na sobie całą uwagę obec­nych. Od­dy­chał płyt­ko i szyb­ko.

– Wodzu! – Pod­niósł worek trzy­ma­ny w ręce. – Oto ich od­po­wiedź.

Wy­cią­gnął z niego od­rą­ba­ną głowę po­słań­ca.

Wcze­śniej­sza wrza­wa tłumu za­mie­ni­ła się teraz w gniew­ne okrzy­ki.

– Ter­rań­skie ścier­wa! – krzyk­nął ktoś z pra­wej.

– Dante! Wy­rżnij­my ich wszyst­kich! – do­bie­ga­ły głosy z dru­giej stro­ny.

Przy­wód­ca sie­dział w bez­ru­chu. Przy­po­mniał sobie o sło­wach Vul­tu­ra sprzed roku. Ża­ło­wał, że go nie po­słu­chał. Teraz to inny klan wy­ko­nał ruch pierw­szy i wy­po­wie­dział Dan­te­mu wojnę. Po chwi­li pod­niósł rękę. Tłum ucichł.

– Lucan! – rzu­cił Dante.

Znaj­du­ją­cy się przy naj­bliż­szym fi­la­rze syn wodza, pod­szedł do tronu. Odzia­ny w zbro­ję z że­la­znych łusek barwy czer­wie­ni, z mie­czem u pasa. Mu­sku­la­tu­rą pra­wie do­rów­ny­wał ojcu.

– Zbierz swój od­dział i po­wia­dom­cie wszyst­kich ludzi w twier­dzy, że mają być go­to­wi do bitwy.

– Tak jest ojcze. – Lucan od­szedł.

Dante prze­mó­wił po­now­nie.

– Hera, Argus!

Zza tronu wy­ło­ni­ły się dwie po­sta­cie. Hera – ko­bie­ta o su­ro­wym spoj­rze­niu i mo­car­nych ra­mio­nach. Jej czar­ny war­kocz opa­dał na plecy, na któ­rym spo­czy­wał dwu­ręcz­ny miecz. Do­wo­dzi­ła dru­gim ba­ta­lio­nem kla­no­wych wojsk. Argus – siwy męż­czy­zna śred­nie­go wzro­stu, w pra­wej ręce dzier­żył ko­stur, z osa­dzo­nym na czub­ku czer­wo­nym ru­bi­nem – prze­wo­dził od­dzia­ło­wi Ogni­stych Magów.

– Prze­dys­ku­tuj­my plan ataku.

Oboje ski­nę­li gło­wa­mi.

 

***

 

 Tym­cza­sem u stóp wul­ka­nu San­gu­ina, przed wro­ta­mi twier­dzy Ignis, armia dzie­się­ciu ty­się­cy wo­jow­ni­ków ob­le­ga­ła wschod­nią część góry. Utrzy­my­wa­li od­le­głość ćwierć mili od zbo­cza.

An­grig się­gnął wzro­kiem ku szczy­to­wi góry. Wierz­cho­łek ską­pa­ny był w chmu­rach. Się­gał wy­so­ko­ścią co naj­mniej pół­to­rej mili. Wy­róż­niał się na tle znacz­nie niż­szych gór.

Przy­wód­ca Terry splu­nął na bez­gło­we tru­chło po­słań­ca. Wy­szedł przed sze­reg i zbli­żał się sa­mot­nie do wul­ka­nu, zmniej­sza­jąc dzie­lą­cą go od zbo­cza od­le­głość o po­ło­wę. Ryk­nął w stro­nę bramy.

– Wyłaź Dante! Nie mo­żesz się cho­wać w swo­jej szczu­rzej norze wiecz­nie! Chyba że klan Ignis to nie tacy wiel­cy wo­jow­ni­cy, tylko zwy­kłe tchó­rze!

Opo­wie­dział mu grom­ki śmiech jego armii.

 

 ***

 

W twier­dzy Ignis, Lucan wra­cał wła­śnie do sali tro­no­wej. On i jego od­dział po­in­for­mo­wał wszyst­kich miesz­kań­ców o roz­ka­zie wodza. Duża część klanu miesz­ka­ła w twier­dzy. Resz­ta żyła w osa­dach roz­sia­nych wokół San­gu­ina, wraz z in­ny­mi, po­mniej­szy­mi ple­mio­na­mi. Z wnę­trza góry nie mamy jak wy­słać wia­do­mo­ści do są­sied­nich osad, a Terra nie prze­pu­ści­ła­by żad­ne­go po­słań­ca – po­my­ślał.

– Dzie­sięć ty­się­cy woja czeka u bram. Prze­wyż­sza­ją nas licz­bą pię­cio­krot­nie! – krzyk­nął ner­wo­wo Marc. Ró­wie­śnik Lu­ca­na, który wy­cho­dząc z bocz­ne­go ko­ry­ta­rza, do­łą­czył do niego.

Był pół głowy niż­szy od syna przy­wód­cy i nie tak zbu­do­wa­ny. Nad lewym okiem miał po­zio­mą, po­dłuż­ną bli­znę.

– Nie jest tak źle – rzu­cił Lucan. – Wiesz Marc, dla­cze­go nasze zbro­je mają barwę czer­wie­ni? Żeby nasi prze­ciw­ni­cy po zra­nie­niu nas my­śle­li, że nie krwa­wi­my!

Wy­buch­nę­li grom­kim śmie­chem.

– Mam na­dzie­ję, że nie wy­sze­dłem z wpra­wy – rzekł niż­szy mło­dzie­niec. – Ostat­nia duża po­tycz­ka, była kilka lat temu.

– Tak – mruk­nął Lucan. – Mu­sie­li­śmy się zająć tam­tym gór­skim ple­mie­niem, by nie nę­ka­li na­szych osad. Liczę, że Ter­rań­czy­cy okażą się więk­szym wy­zwa­niem. Spo­koj­nie przy­ja­cie­lu. Na polu walki bę­dzie­my trzy­mać się razem.

Klep­nął Marca w ramię, po czym pchnął bocz­ne drzwi do sali tro­no­wej. Dante sie­dzą­cy na tro­nie do­strzegł wcho­dzą­ce­go syna. Ski­nę­li do sie­bie gło­wa­mi. W tej samej chwi­li, przez fron­to­we wej­ście wbiegł straż­nik z wia­do­mo­ścią.

– An­grig drze wła­śnie swą par­szy­wą gębę przed bramą! Mówi, że je­ste­śmy tchó­rza­mi, cho­wa­ją­cy­mi się w szczu­rzej norze!

Go­rą­ca krew za­wrza­ła w ży­łach wojów, zgro­ma­dzo­nych w sali.

– Tchó­rza­mi? – szep­nął Dante.

Za­rzu­ca­nie tchó­rzo­stwa kla­no­wi Ignis, było dla nich naj­więk­szą obe­lgą. Wódz pod­niósł się z tronu.

– An­grig i jego pa­choł­ki prze­ko­na­ją się o sile na­sze­go klanu! – za­brzmiał po­tęż­nym gło­sem. – Dzi­siaj spło­ną!

Lucan, Marc i tłum wo­jow­ni­ków ryk­nę­li bo­jo­wo, trzy­ma­jąc klin­gi mie­czy ponad gło­wa­mi. Dante od­wró­cił się do żony, sto­ją­cej na lewo od tronu.

– Li­lian, chroń Lu­ca­na w trak­cie walki. Odzie­dzi­czył tem­pe­ra­ment po nas, więc bę­dzie lek­ko­myśl­ny.

Ude­rzy­ła go w twarz dło­nią.

– To ty nie bądź lek­ko­myśl­ny! – Po czym uca­ło­wa­ła go.

– Wiesz, że będę. – Uśmiech­nął się do niej.

Od­wró­cił się i krzyk­nął do krew­nia­ków.

– Nad­szedł czas bitwy!

 

Bitwa pod Wul­ka­nem

 

Wrota w pod­nó­żu San­gu­ina otwar­ły się. Dante wy­sko­czył z ciem­ne­go ko­ry­ta­rza, trzy­ma­jąc w pra­wej ręce Pło­mien­ne Ostrze Idvith. Ogrom­ny miecz oparł o bark, okry­ty na­ra­mien­ni­kiem z że­la­znych łusek. W jego oczach tań­czy­ła iskra gnie­wu. Dzie­się­cio­ty­sięcz­na armia klanu Terra roz­cią­ga­ła się ćwierć mili od zbo­cza wul­ka­nu. Żoł­nie­rze na­jeźdź­cy, odzia­ni w brą­zo­we stro­je z pły­to­wy­mi na­pier­śni­ka­mi, trzy­ma­li broń w go­to­wo­ści. Za przy­wód­cą Ignis, z ko­ry­ta­rza, wy­ło­ni­li się żona i syn. Za nimi z głów­nej bramy i kil­ku­dzie­się­ciu mniej­szych po bo­kach wy­bie­ga­ły dzie­siąt­ki wo­jow­ni­ków, prze­ra­dza­jąc się w setki. Wszy­scy byli uzbro­je­ni w krwa­wo­czer­wo­ne pan­ce­rze z że­la­znych łusek oraz mie­cze. Szar­żo­wa­li na armię na­jeźdź­cy.

Lucan pro­wa­dził wła­sny od­dział skła­da­ją­cy się z setki ludzi. Wśród nich znaj­do­wał się Marc. Li­lian bie­gła kil­ka­na­ście jar­dów od niego. Jej czar­ne, roz­pusz­czo­ne włosy po­wie­wa­ły wście­kle od pędu po­wie­trza.

– Trzy­maj­cie się z dala od Dan­te­go! Ina­czej znaj­dzie­cie się w polu ra­że­nia! Bę­dzie­cie mu tylko prze­szka­dzać! – ryk­nął Lucan, prze­krzy­ku­jąc bo­jo­we okrzy­ki setek krew­nia­ków.

An­grig sto­ją­cy na czele swej armii po­my­ślał – W końcu na­de­szła ta chwi­la. Skie­ro­wał ostrze mie­cza przed sie­bie i wrza­snął.

– Do ataku! Znisz­czyć te ogni­ste po­mio­ty!

Linia wojsk ru­szy­ła na roz­kaz. Wódz stał w miej­scu, miecz po­sta­wił czub­kiem ostrza na ziemi. Obie dło­nie oparł na jego gło­wi­cy. Się­gnął wzro­kiem przed sie­bie, ku ty­siąc­o­wi wojów Ignis, na­cie­ra­ją­cych fron­tal­nie. Sku­pił się tylko na jed­nym – szar­żu­ją­cym sa­mot­nie, da­le­ko na prze­dzie ba­ta­lio­nu – Dan­tem. An­grig cze­kał teraz cier­pli­wie. Jego po­sta­wa była so­lid­na jak skała.

Obie armie zbli­ża­ły się do sie­bie w szyb­kim tem­pie. Dan­te­go dzie­li­ło już od linii wroga kil­ka­na­ście jar­dów. Jego oczy za­pło­nę­ły wście­kłym ogniem, zo­sta­wia­jąc za nim smugi iskier, gdy gnał armii wroga na spo­tka­nie. Wy­sko­czył w po­wie­trze, wzbi­ja­jąc się ponad prze­ciw­ni­ków. Wziął po­tęż­ny za­mach zza głowy, dzier­żąc bez trudu ogrom­ny miecz. Lą­du­jąc mię­dzy za­sko­czo­ny­mi wro­ga­mi, rąb­nął ostrzem w zie­mię. Po­tęż­na, ogni­sta eks­plo­zja ro­ze­rwa­ła na strzę­py ciała kil­ku­na­stu prze­ciw­ni­ków. Kil­ku­dzie­się­ciu in­nych sto­ją­cych dalej, zo­sta­ło zmie­cio­nych z nóg. Ci, któ­rzy byli naj­bli­żej wy­bu­chu, nie zdą­ży­li nawet wrza­snąć. Ich roz­człon­ko­wa­ne ciała, wy­rzu­co­ne we wszyst­kich kie­run­kach, wła­śnie lą­do­wa­ły na gle­bie. Nie­wy­raź­na syl­wet­ka Dan­te­go pro­sto­wa­ła się, spo­wi­ta ob­ło­kiem pyłu i dymu, wznie­cio­nym przez atak. Wro­go­wie uj­rze­li przez całun pyłu je­dy­nie pło­ną­ce oczy przy­wód­cy klanu Ignis i de­mo­nicz­ny uśmiech, zdo­bią­cy jego twarz. Żoł­nie­rze Terry stali uła­mek se­kun­dy, spa­ra­li­żo­wa­ni prze­ra­że­niem na widok upior­nej sceny. Po­mi­mo stra­chu, ru­szy­li na niego ze wszyst­kich stron z bo­jo­wy­mi okrzy­ka­mi.

W tym mo­men­cie od­dział Lu­ca­na i inne zde­rzy­ły się z wrogą armią, wśród wście­kłych krzy­ków i brzę­ku me­ta­lu ude­rza­ją­ce­go o metal. Lucan dwóch pierw­szych na­past­ni­ków skró­cił o głowę po­zio­mym cię­ciem, zanim zdą­ży­li za­re­ago­wać. Marc wy­sko­czył zza niego i dźgnął szar­żu­ją­ce­go, wy­so­kie­go męż­czy­znę w pierś, za­ta­pia­jąc ostrze po sam jelec. Z lewej, żoł­nierz Terry rzu­cił się na syna przy­wód­cy Ignis, re­cy­tu­jąc w tym samym cza­sie im­po­nu­ją­cą wią­zan­kę obelg. Mu­sku­lar­ny mło­dzian kop­nię­ciem w pierś, wgiął pły­to­wy pan­cerz prze­ciw­ni­ka, po­zba­wia­jąc go tchu. Świst wy­pusz­czo­ne­go po­wie­trza to­wa­rzy­szył gru­cho­to­wi żeber. Ter­rań­czyk padł i już nie wstał.

– Im­po­nu­ją­ce! – wrza­snął Marc, wy­cią­ga­jąc zbru­ka­ne krwią ostrze z trupa.

Tęgi męż­czy­zna na­cie­ra­ją­cy z jego pra­wej, wziął za­mach. Marc kątem oka do­strze­ga­jąc opa­da­ją­ce cię­cie, z ła­two­ścią zro­bił unik. Miecz świ­snął w po­wie­trzu, wbi­ja­jąc się w glebę. Chło­pak wy­ko­rzy­stu­jąc oka­zję, po­zba­wił na­past­ni­ka obu rąk, za­ci­śnię­tych na rę­ko­je­ści unie­ru­cho­mio­ne­go mie­cza. Tęgi żoł­nierz zdą­żył tylko jęk­nąć, nim chło­pak dobił go cel­nym pchnię­ciem w szyję.

– Widzę, też sobie nie­źle ra­dzisz! – od­krzyk­nął Lucan.

Odzia­ny w pły­to­wą zbro­ję żoł­nierz, znaj­du­ją­cy się na lewo od Lu­ca­na zwie­trzył oka­zję, gdy ten nie mógł do­strzec ataku Ter­rań­czy­ka, gdyż głowę miał zwró­co­ną w kie­run­ku to­wa­rzy­sza. Ostrze mknę­ło czub­kiem w jego bok. Wi­dząc to, Marc, nie zdą­żył ostrzec przy­ja­cie­la, po­nie­waż w tej samej chwi­li zza ich ple­ców, nad­le­cia­ła ogni­sta kula, zmia­ta­jąc na­past­ni­ka i po­sy­ła­jąc go w głąb wro­gich od­dzia­łów. Li­lian zbli­ży­ła się do syna z kie­run­ku, z któ­re­go nad­le­ciał po­cisk.

– To nie czas na ga­da­nie chłop­cy! – krzyk­nę­ła. Zdzie­li­ła syna pię­ścią po gło­wie. – Za mną! – Po czym rzu­ci­ła się w zbitą masę żoł­nie­rzy w ciem­no­brą­zo­wych bar­wach.

Mło­dzień­cy spoj­rze­li na sie­bie. Wzru­szy­li ra­mio­na­mi, na­stęp­nie ru­szy­li za nią.

– Osła­niaj­cie Li­lian! – wrza­snął do swo­ich ludzi Lucan.

Dante stał wśród tru­pów kil­ku­set żoł­nie­rzy prze­ciw­ni­ka. Nie­któ­re ciała były zwę­glo­ne, inne no­si­ły ślady cięć klin­gi. Wokół uno­sił się swąd spa­le­ni­zny i za­pach krwi. W tle dźwię­cza­ły od­gło­sy walki. Bo­jo­we okrzy­ki, brzęk me­ta­lu oraz wrza­ski ran­nych, grały prze­ra­ża­ją­cą me­lo­dię wojny. Wódz wziął głę­bo­ki od­dech i spoj­rzał w górę. Słoń­ce było w ze­ni­cie.

Po chwi­li wro­go­wie oto­czy­li sa­mot­ne­go wo­jow­ni­ka. Dante zmie­rzył wzro­kiem prze­ciw­ni­ków – kil­ku­dzie­się­ciu męż­czyzn i ko­biet odzia­nych w płowe szaty z kan­cia­stym, zło­tym sym­bo­lem na pier­siach. W końcu się po­ka­za­li – po­my­ślał – Od­dział Skal­nych Magów. Za­kap­tu­rzo­ne po­sta­cie utwo­rzy­ły wokół niego sze­ro­ki pier­ścień. Przy­ku­ca­jąc, ude­rzy­li pię­ścia­mi w pod­ło­że. Zie­mia pod Dan­tem za­czę­ła pękać i się za­pa­dać. Wódz stra­cił grunt pod sto­pa­mi. Za­czął spa­dać, wraz z ka­wa­ła­mi roz­trza­ska­nych skał, do ko­tli­ny o śred­ni­cy pięt­na­stu jar­dów. Opa­da­jąc w prze­paść, skie­ro­wał miecz ostrzem do dołu. Za­mknął oczy, gdy po­now­nie je otwo­rzył, za­pło­nę­ły takim samym ogniem jak klin­ga mie­cza. Słup ognia wy­strze­lił z czub­ka ostrza w ot­chłań, wy­rzu­ca­jąc wła­ści­cie­la w prze­ciw­nym kie­run­ku, dwa­dzie­ścia jar­dów ponad po­ziom grun­tu.

Z tej wy­so­ko­ści, ro­zej­rzał się szyb­ko po polu bitwy. Prze­wa­ża­ją­ca armia Ter­rań­czy­ków two­rzy­ła pół­okrąg, osa­cza­jąc ba­ta­lion Dan­te­go z trzech stron. Z czwar­tej stro­ny była gór­ska ścia­na. Ko­tli­na, ze sto­ją­cy­mi wokół skal­ny­mi ma­ga­mi, znaj­do­wa­ła się w cen­trum armii wroga. Wódz Ignis wy­pa­trzył An­gri­ga, znaj­du­ją­ce­go się na ty­łach, wraz z nie­wiel­kim od­dzia­łem. Stra­ty po stro­nie prze­ciw­ni­ka wy­no­si­ły około dwóch pią­tych, po stro­nie Ignis – tyle samo. Jak dotąd, wszyst­ko idzie zgod­nie z pla­nem – po­my­ślał. Pu­ścił jedną dło­nią rę­ko­jeść mie­cza i wy­strze­lił z niej ogni­sty po­cisk w niebo, na pół­noc­ny za­chód. Dante opa­dał swo­bod­nie na skra­wek wol­nej od prze­ciw­ni­ków prze­strze­ni, do­strze­gł­szy, jak ma­go­wie prze­ciw­ni­ka po­dą­ża­ją w jego stro­nę.

 

 ***

 

Hera, ka­pi­tan dru­gie­go ba­ta­lio­nu wojsk Ignis, kryła się za skałą. U jej boku przy­kuc­nął Argus – do­wód­ca Ogni­stych Magów. Wraz z roz­po­czę­ciem bitwy, Hera wy­pro­wa­dzi­ła woj­sko przez ukry­tą, za­chod­nią bramę góry. Prze­su­wa­jąc armię jak naj­bli­żej po­łu­dnio­wo-za­chod­nich wrót, przy któ­rych to­czy­ła się bitwa. Ty­siąc wojów, ukry­wa­ją­cych się w for­ma­cjach skal­nych, cze­ka­ło na sy­gnał. Wcze­śniej omó­wio­ny plan za­kła­dał, że kiedy woj­ska Terry przy­prą pierw­szy ba­ta­lion Ignis do ścia­ny, drugi za­ata­ku­je z flan­ki, zmu­sza­jąc prze­ciw­ni­ka do walki na dwa fron­ty. Dante miał sku­pić na sobie uwagę od­dzia­łu Skal­nych Magów, by Hera i Argus mogli bez prze­szkód prze­pro­wa­dzić atak z za­sko­cze­nia.

Hera za­czę­ła drżeć, nie mogąc już do­cze­kać się walki. Jej czar­ny war­kocz, zwi­sa­ją­cy na bok, po­ru­szał się nie­spo­koj­nie.

– Już nie­dłu­go Hera – prze­mó­wił Argus ści­ska­jąc ko­stur z ru­bi­nem, na któ­rym się pod­parł – Dasz swemu ostrzu po­sma­ko­wać krwi.

Cze­ka­li w mil­cze­niu, ob­ser­wu­jąc prze­bieg bitwy z ukry­cia. Od pola walki dzie­li­ło ich trzy­sta jar­dów. Czas mijał. Słoń­ce wlo­kło się po­wo­li po nie­bie, cza­sa­mi za­sło­nię­te za prze­pły­wa­ją­cą chmu­rą. Gdy zna­la­zło się w ze­ni­cie, tło błę­kit­ne­go nieba prze­szył ogni­sty po­cisk. Hera ze­rwa­ła się na nogi.

– To Dante! Dał sy­gnał! – wrza­snę­ła do armii. – Ru­sza­my!

Ty­siąc wo­jow­ni­ków – męż­czyzn i ko­biet – wy­pa­dło z ukry­cia i ru­szy­ło za ka­pi­ta­nem. Obok niej Argus pro­wa­dził kil­ku­dzie­się­ciu magów. Ciem­ny płaszcz z czer­wo­nym sym­bo­lem pło­mie­nia ło­po­tał za nim w pę­dzie.

Szyb­ko zmniej­sza­li dy­stans, dzie­lą­cy ich od flan­ki wojsk Terry. Ude­rzy­li w nich z im­pe­tem. Wo­jo­wie Ignis siali zamęt w sze­re­gach za­sko­czo­ne­go wroga. Ma­go­wie wspie­ra­li ich, mio­ta­jąc pło­ną­ce po­ci­ski. Ter­rań­czy­cy przez nie­spo­dzie­wa­ny atak, nie mogli się zor­ga­ni­zo­wać. Hera bio­rąc wście­kłe, śmier­tel­ne za­ma­chy swym dwu­ręcz­nym mie­czem, prze­sie­ka­ła sobie drogę do otwar­tej prze­strze­ni, wśród sił nie­przy­ja­cie­la. Usły­sza­ła za sobą ogłu­sza­ją­cą eks­plo­zję i ago­nal­ne krzy­ki – to Argus prze­dzie­rał się przez masy prze­ciw­ni­ków. Po chwi­li sta­nął u jej boku, z kil­ku­na­sto­ma ludź­mi z od­dzia­łu. Uj­rze­li swego wodza.

Prze­strzeń wokół Dan­te­go ście­ła­ły setki mar­twych żoł­nie­rzy Terry. Wal­czył wła­śnie ze Skal­ny­mi Ma­ga­mi. Dwu­dzie­stu z nich le­ża­ło mar­twych. Po­zo­sta­łych kil­ku­dzie­się­ciu utwo­rzy­ło ka­mien­ną ścia­nę, chro­niąc się przed ku­la­mi ognia, ci­ska­ny­mi w nich przez roz­ju­szo­ne­go prze­ciw­ni­ka. Pię­ciu magów wy­chy­li­ło się, przy­kła­da­jąc dło­nie do ziemi. Z gleby pod sto­pa­mi Dan­te­go wy­ro­sły bły­ska­wicz­nie ka­mien­ne kolce, od­sko­czył. W trak­cie uniku po­słał dło­nią pło­ną­cy po­cisk, za­bi­ja­jąc dwóch prze­ciw­ni­ków.

– Dante! – krzyk­nę­ła Hera. Przy­wód­ca usły­szaw­szy ją, zwięk­szył dy­stans dzie­lą­cy go od magów i pod­biegł do to­wa­rzy­szy. Pra­wie całe jego ciało po­kry­wa­ła krew, nie na­le­żą­ca do niego.

– Do­brze, że je­ste­ście. Za­ba­wę tu zo­sta­wiam wam – za­brzmiał Dante.

Mi­ja­jąc ich, dodał.

– Idę po głowę An­gri­ga.

 

 ***

 

An­grig stał w tym samym miej­scu, od po­cząt­ku star­cia. Na ustach ma­lo­wał mu się uśmiech pełen pychy. Ob­ser­wo­wał wła­śnie, jak jego armia przy­pie­ra do po­łu­dnio­wo-za­chod­niej ścia­ny góry woj­ska ognio­kr­wi­stych. To już ostat­ni etap bitwy, nie­dłu­go zmie­cie­my te po­mio­ty z po­wierzch­ni ziemi – po­my­ślał. W tej chwi­li zda­rzy­ła się rzecz nie­spo­dzie­wa­na. Zza skał na pół­no­cy, na­cie­rał ba­ta­lion wo­jow­ni­ków w czer­wo­nych bar­wach. Kan­cia­sta szczę­ka wodza Terry opa­dła lekko ze zdu­mie­nia. Po­sił­ki nie­przy­ja­cie­la ude­rzy­ły we flan­kę jego wojsk. Za­sko­cze­ni Ter­rań­czy­cy za­czę­li po­no­sić znacz­ne stra­ty.

An­grig ryk­nął, chwy­cił za miecz i ru­szył na przód. Za nim po­dą­ży­ło dwu­stu zbroj­nych. W tej samej chwi­li zo­ba­czył Dan­te­go, który prze­bił się z od­dzia­łem przez tyły głów­nej armii, zmie­rza­jąc mu na spo­tka­nie. Gdy już byli wy­star­cza­ją­co bli­sko, obaj wo­dzo­wie za­mach­nę­li się po­tęż­nie, zde­rza­jąc klin­gi ze sobą. Fala ude­rze­nio­wa wznie­ci­ła wokół nich kłęby kurzu. Rów­no­cze­śnie oba od­dzia­ły wpa­dły na sie­bie z hu­kiem. Dante i An­grig krzy­żu­jąc klin­gi, ode­pchnę­li się, od­ska­ku­jąc w tył.

– Dziś jest dzień, w któ­rym zgi­niesz Dante. Ty i resz­ta ognio­kr­wi­stych! – prze­mó­wił An­grig z twar­dym ak­cen­tem.

– To praw­da co o was mówią, Ter­rań­czy­kach – od­parł wódz Ignis swoim ni­skim gło­sem. – Za­miast ro­zu­mu w gło­wach macie garść ka­mie­ni!

Roz­wście­czo­ny An­grig rzu­cił się na niego z za­ma­chem. Dante spa­ro­wał zbyt czy­tel­ny atak prze­ciw­ni­ka i kontr­ata­ko­wał cię­ciem, ce­lu­jąc w nogę. Ten jed­nak zdą­żył tup­nąć po­tęż­nie, na co zie­mia pod ich sto­pa­mi pękła. Obaj stra­ci­li rów­no­wa­gę. Miecz Dan­te­go świ­snął obok, chy­bia­jąc celu. Od­sko­czył i ci­snął kulę ognia. An­grig zbił nad­la­tu­ją­cy po­cisk mie­czem, po czym wbił go w glebę. Wy­wo­ła­ne pęk­nię­cia za­czę­ły po­dą­żać w kie­run­ku wro­gie­go wodza, roz­stę­pu­jąc zie­mię na swej dro­dze. Dante rzu­cił się na bok, wy­ko­nu­jąc prze­wrót przez bark. Zry­wa­jąc się na nogi, ze­brał pło­mie­nie w dłoni i za­czął mio­tać ogni­sty­mi po­ci­ska­mi. An­grig, ude­rza­jąc stopą w skały przed sobą, po­sta­wił ka­mien­ną ścia­nę, osła­nia­ją­cą go przed pło­mie­nia­mi. Ude­rzył w nią otwar­tą dło­nią, po­sy­ła­jąc roz­trza­ska­ne ka­wał­ki w Dan­te­go. Miecz wodza Ignis za­pło­nął. Mach­nął nim w stro­nę nad­la­tu­ją­cych skał, wy­wo­łu­jąc eks­plo­zję, która zmio­tła ka­mien­ne po­ci­ski. Wy­sko­czył na wroga z kłębu dymu. Dante i An­grig wy­mie­nia­li so­lid­ne, cię­cia i pchnię­cia. Ich klin­gi przy każ­dym ze­tknię­ciu, po­sy­ła­ły w po­wie­trze snopy iskier. W śmier­tel­nym tańcu cięli, pa­ro­wa­li i uni­ka­li wy­pro­wa­dza­nych przez drugą stro­nę ata­ków.

Wy­mia­na trwa­ła długą chwi­lę. Gdy mie­cze skrzy­żo­wa­ły się ze sobą, Dante do­strzegł od­kry­cie prze­ciw­ni­ka. Kop­nął An­gri­ga w prawe ko­la­no, ła­miąc mu nogę. Usły­szał głu­chy chrzęst ła­ma­nych kości. An­grig za­ci­snął zęby, nie wydał jed­nak żad­ne­go dźwię­ku. Był twar­dy jak skała. Nad­le­ciał cios pię­ścią, tra­fia­jąc go w pły­to­wy na­pier­śnik. Siła ude­rze­nia po­sła­ła wodza Terry pięt­na­ście jar­dów w tył. Lą­du­jąc, prze­tur­lał się, nadal trzy­ma­jąc za­ci­śnię­ty w ręku miecz. Za­trzy­mał się. Dante cze­kał, aż prze­ciw­nik się pod­nie­sie.

An­grig wstał, po­mi­mo bólu. Jego twarz była za­cię­ta i wy­krzy­wio­na gry­ma­sem. W ustach czuł me­ta­licz­ny smak krwi. Splu­nął na bok. Kan­cia­sty pod­bró­dek po­ru­szał się, gdy tęgi męż­czy­zna od­dy­chał cięż­ko. Za­mknął oczy w sku­pie­niu, zbie­ra­jąc całą ener­gię, jaka mu po­zo­sta­ła, by wy­ko­nać atak. Chwy­cił rę­ko­jeść mie­cza obu­rącz, wbi­ja­jąc ostrze głę­bo­ko w pod­ło­że. Na­stę­pu­ją­ce trzę­sie­nie ziemi spra­wi­ło, że wal­czą­cy wokół wo­jow­ni­cy tra­ci­li rów­no­wa­gę. Pę­ka­ją­ca rysa na ziemi po­dą­ża­ła od ostrza An­gri­ga, wprost ku przy­wód­cy ognio­kr­wi­stych. Dante od­biegł szyb­ko na bok.

– Taki pro­sto­li­nij­ny atak mnie nie do­się­gnie! – krzyk­nął. – Mu­sisz się bar­dziej po­sta­rać!

Nagle pojął, jak bar­dzo się mylił. Atak nie był wy­mie­rzo­ny w niego. Pęk­ni­na mi­nę­ła go, zie­mia roz­stą­pi­ła się. Wyrwa po­chła­nia­ła na swej dro­dze wal­czą­ce od­dzia­ły obu stron. Żoł­nie­rze, jeden za dru­gim wpa­da­li w prze­paść, nie mogąc nic zro­bić. Spa­da­jąc, krzy­cze­li bez­rad­nie. Pę­ka­ją­ca zie­mia zmie­rza­ła ku miej­scu, gdzie to­czy­ła się głów­na bitwa, wprost ku Wul­ka­no­wi San­gu­ina. Dante zro­zu­miał, co robi prze­ciw­nik. An­grig po­słał trzę­sie­nie w stro­nę góry, chcąc wy­wo­łać la­wi­nę, grze­biąc żyw­cem obie armie. Wódz Ignis mu­siał go po­wstrzy­mać. Dan­tem za­wład­nę­ła wście­kłość. Jego całe ciało sta­nę­ło w pło­mie­niach. Z osza­la­łym okrzy­kiem za­to­pił ogrom­ne, pło­ną­ce ostrze w ska­łach przed sobą.

W ob­rę­bie pięć­dzie­się­ciu jar­dów wokół Dan­te­go, z po­wierzch­ni ziemi za­czę­ły try­skać ję­zy­ki lawy. Ter­rań­czy­cy od­ska­ki­wa­li w po­pło­chu, uni­ka­jąc roz­bry­zgów lawy, na co wal­czą­cy z nimi ognio­kr­wi­ści buch­nę­li śmie­chem. Nagle po­tęż­na erup­cja pod sto­pa­mi An­gri­ga, wy­rzu­ci­ła go z osza­ła­mia­ją­cym hu­kiem wy­so­ko w po­wie­trze. Spadł kil­ka­na­ście jar­dów dalej z głu­chym ło­sko­tem. Z jego ciała uno­sił się dym, nie ru­szał się.

Pło­mie­nie wokół Dan­te­go przy­ga­sły. Od­wró­cił się i uj­rzał, że pęk­ni­na po­dą­ża­ją­ca w stro­nę głów­nej bitwy za­trzy­ma­ła się. W miej­scu, gdzie przed chwi­lą wokół wal­czą­cych wo­dzów ście­ra­ły się oba od­dzia­ły, teraz zo­sta­ło nie­wie­lu ży­wych żoł­nie­rzy, głów­nie klanu Ignis. Wy­kań­cza­li wła­śnie ostat­nich Ter­rań­czy­ków, trzy­ma­ją­cych się na no­gach. Ognio­kr­wi­sty wódz przyj­rzał się uważ­niej głów­nej bi­twie, roz­gry­wa­nej pod po­łu­dnio­wo-za­chod­nią bramą twier­dzy. Plan ataku przy­niósł re­zul­ta­ty. Mimo że siły nie­przy­ja­cie­la prze­kra­cza­ły jego wła­sne pię­cio­krot­nie, mało kto mógł się rów­nać w otwar­tej walce z wo­ja­mi klanu Ignis. Atak dru­gie­go ba­ta­lio­nu pro­wa­dzo­ne­go przez Herę, wspie­ra­ne­go przez Ar­gu­sa i jego magów, prze­chy­lił szalę zwy­cię­stwa. Przy­wód­ca Ignis pa­trzył, jak siły nie­przy­ja­cie­la są dzie­siąt­ko­wa­ne.

Dante, zo­sta­wia­jąc Pło­mien­ne Ostrze Idvith wbite w skały, ru­szył w kie­run­ku An­gri­ga. Pod­szedł do zwę­glo­nej po­sta­ci. Jesz­cze żył. Spa­lo­ne ciało cuch­nę­ło okrop­nie. Wódz Terry leżał na ska­łach, ła­piąc ostat­nie, świsz­czą­ce od­de­chy po­wie­trza. Do­strzegł sto­ją­ce­go nad nim Dan­te­go. Wy­cią­gnął ku niemu zwę­glo­ną rękę. Roz­chy­lo­ne palce, jakby chcia­ły do­się­gnąć szyi ognio­kr­wi­ste­go, by go udu­sić.

– Za­pła­cisz… za wszyst­ko… – wy­szep­tał ostat­kiem sił. Ręka opa­dła. Wódz klanu Terra sko­nał.

Dante ro­zej­rzał się wokół. Po chwi­li do­strzegł to, czego szu­kał. Rzu­cił mu się w oczy blask zło­tych run na sze­ro­kiej, brą­zo­wej klin­dze mie­cza, le­żą­ce­go dwa­dzie­ścia jar­dów dalej. Pod­szedł do niego i chwy­cił za rę­ko­jeść. Na­stęp­nie ru­szył na kra­niec ogrom­nej wyrwy w ziemi, po­wsta­łej w wy­ni­ku ostat­nie­go, sza­lo­ne­go ataku Po­wier­ni­ka Ostrza Ziemi. Wódz Ignis rzu­cił miecz w ot­chłań.

 

 

Deszcz

 

Dwa dni od bitwy pod San­gu­inem, wie­czor­ny, zimny wiatr szu­miał wśród gór. Na nie­bie ze­bra­ły się ciem­ne chmu­ry. Na rów­ni­nie usta­wio­no setki sto­sów po­grze­bo­wych. Hera mi­nio­ne dwa dni ko­or­dy­no­wa­ła bu­do­wę sto­sów i prze­no­sze­nie zwłok. Na każ­dej z so­lid­nych kon­struk­cji z drew­nia­nych pali zło­żo­no dzie­siąt­ki ciał wojów obu kla­nów – głów­nie Terry. Ciała męż­czyzn, ko­biet, sta­rych i mło­dych, le­ża­ły bez­wład­nie na drew­nie. Przy sto­sach, usta­wie­ni byli odzia­ni w czer­wień lu­dzie z po­chod­nia­mi w rę­kach. Z nieba za­czę­ło kro­pić.

Dante stał sa­mot­nie w ciszy. Pod­szedł do niego siwy męż­czy­zna – Argus.

– Wodzu. Zgod­nie z ra­por­tem, z dwóch ty­się­cy, stra­ci­li­śmy w bi­twie ośmiu­set sześć­dzie­się­ciu ludzi – prze­mó­wił mag. Przy­wód­ca ski­nął głową.

Ilo­ścio­wo nie była to wiel­ka stra­ta, w po­rów­na­niu z po­le­głą, dzie­się­cio­ty­sięcz­ną armią prze­ciw­ni­ka. Jed­nak klan Ignis nie miał po­wo­dów do ra­do­ści, po śmier­ci pra­wie po­ło­wy ro­da­ków, za­miesz­ku­ją­cych twier­dzę San­gu­ina.

Niebo chmu­rzy­ło się coraz bar­dziej. Kro­ple za­czę­ły padać coraz gę­ściej, prze­ra­dza­jąc się w zimny deszcz.

– Argus – prze­mó­wił wódz. – Wy­ślij wia­do­mość do Vul­tu­ra. Przy­sta­ję na so­jusz z kla­nem Zol­ra­nag.

– Tak jest wodzu. – Mag od­szedł.

Dante z po­chod­nią w dłoni zbli­żył się do ma­łe­go stosu po­grze­bo­we­go. Le­ża­ły na nim dwa ciała – jego żona Li­lian i syn Lucan. Rzu­cił po­chod­nię, a po­kry­te smołą drew­no za­ję­ło się ogniem. Skie­ro­wał wzrok w górę, zimne kro­ple opa­da­ły mu na twarz. Ki­pia­ła w nim wście­kłość i roz­pacz. Szep­nął ku niebu.  

– Roz­pę­tam pie­kło.