Taka służba

Po przeczytaniu spalić monitor.

Oj, masz pecha, wrzuciłeś tuż przed zalewem walętynek…

Podobało mi się. Co oni tam właściwie znaleźli? Dla mnie to wyglądało na UFO :)

Czytałam z komórki, więc łapanki nie będzie, ale czytało mi się dobrze i płynnie, nie trafiłam na nic, co waliłoby po oczach. Widać, że wiesz, o czym piszesz, jest tu mnóstwo wojskowych detali. Nie mogę powiedzieć, że wszystkie zrozumiałam, ale na tyle, żeby się nie pogubić.

Historia może nie jakaś odkrywcza, ale dobrze podana. Choć przyznam, że chętnie dowiedziałabym się czegoś więcej i na temat tajemniczego dzwoniącego, i na temat samego odkrycia. Może mały cykl o chłopakach? :)

Kliczek ode mnie :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Może nie wyglądam, ale jestem tu administratorem. Jeśli masz jakąś sprawę - pisz śmiało.

Ciut mało tej fantastyki, Adlerze. Ale jest UFO. :) Więc nie będę dłużej marudził. Traktuję to bardziej jako wprawkę, niż coś na poważnie. Całkiem porządnie napisane. Choć temat mnie nie zachwycił, to klimat swojskich chłopaków dobrze wprowadziłeś.

Pozdrawiam.

Mamy na forum kilkoro autorów, którzy umieją pisać teksty w klimacie “realistycznie o armii” i ty niewątpliwie do nich należysz. Te wojskowe kawałki podobały mi się z całego tekstu najbardziej, szczerze mówiąc, bo były przekonujące i wiarygodne, a przy tym psychologicznie trafne. Przyznam, że chętniej przeczytałabym więcej o samym znalezisku, ale doskonale rozumiem, że limit to limit :)

ninedin.home.blog

Dziękuję wszystkim za “odwiedziny” i rzeczowe komentarze.

Pierwotnie opowiadanie było nieco dłuższe, ale limit to limit, musiałem ciąć:-) Pozostawiłem też co nieco dla wyobraźni czytających, nie dając wszystkiego “na tacy”. Poza tym potraktowałem to opowiadanie jako swoistą sondę, jeśli się spodoba zawsze można dopisać coś przed i coś po. 

Ninedin, prawie 25 lat służby dobrze wpływa na pisanie “realistycznie o armii”:-))

Wow. Nie wiedziałam. Ale w sumie mogłam się domyślić, po tym, jak znasz i czujesz realia i mentalność. W każdym razie tekst zdecydowanie na plus, chyba muszę cię więcej poczytać :)

ninedin.home.blog

Dopiero zaczynam na NF, więc za wiele nie poczytasz:-)) Ale mam w “szufladzie” książkę o Afganistanie. Może za jakiś czas ujrzy światło dzienne:-)

Hej Adlerze, fajnie się czytało. Świetne dialogi i klimat żołnierskich mundurów. 

Sztandarowo, jak to w armii. Jest rozkaz z którym czytelnik/widz nie może się pogodzić, a bohater musi wykonać ;-) Czytałam w komentarzu, że znasz to z doświadczenia, więc czekam na mocne opko łamiące schematy. Żal by było nie wykorzystać tych wszystkich wspomnień i wiedzy ;-)

Pozdrawia tarnogórzanka (tylko się wżeniłam w Gliwice ;-) )

Matko Chrzestna, dziękuję za odwiedziny i dobre słowa:-) 

Niedługo planuję wrzucić coś z Afganistanu, tylko dopracuję, będzie konkretnie i dosadnie:-)

P.S. Ty wżeniłaś się w Gliwice, a ja jestem Tarnogórzaninem dopiero od kilku lat:-) Jakoś nie chciałem osiedlić się na stałe w Lublińcu;-) Od razu prostuję, Lubliniec to też nie jest moje rodzinne miasto, tylko było miejsce pracy.

Cześć Adlerze, obiecane – dotrzymane. : )

Dotarłam do Twojego opowiadania, nawet komentarz w sobotę powstał, ale go „wcięło”. Zdarza się.

Teraz krótko, ale aby było wystarczająco dla Użytkowników, ponieważ chcę zawnioskować o klik do biblioteki!:)

To opowiadanie jest odmienne, gdybym miała porównać je z poprzednim. Wygląda na to, że jestem bardzo wymagająca – z uwagi na osobiste preferencje – jeśli chodzi do fantasy i jej odmiany. Jednakże wracając do tego tekstu:

Jest w punkt, przez co rozumiem brak zbędnych słów, żadne przerosty i nadmiary mnie nie zatrzymywały. Czytało się szybko, również dlatego, że zbudowałeś szybki ciąg zdarzeń świadomie wybierając momenty zatrzymania kamery. Jednym słowem – dynamiczne.

Zdecydowanie na plus są postaci. Wiemy kim są i pokazujesz je przez  dialogi i zachowanie. Tym co kupiło mnie to dopracowane sceny.

Następna rzecz to – realizm, szczegóły budują dla mnie tę opowieść. Chodzi mi o detale techniczne jak i sposób wyrażania się postaci i sposób odnoszenia w hierarchicznej organizacji. Moją uwagę zwrócił styl opisywania „znaleziska” w jaskini. Konkretny, dokładny, bez frymuszek z trafnie dobranymi słowami. Wiadomo co, na jakim miejscu jest.

Czego bym wolałabym więcej: naturalnie „znaleziska”, „znaleziska”, „znaleziska”…

pzd srd

a

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Asylum, dziękuję za odwiedziny i cieszę się, że tym razem moje opowiadanie trafiło w Twoje gusta:-)

Dziękuję również za ocenę, szczegółową a jednocześnie motywującą do dalszego skrobania piórem po papierze (nie mylić z pisaniem) :-)

A na “znalezisko” przyjdzie jeszcze czas…

Pozdrawiam serdecznie:-)

Skrob, a jak o “znalezisku” to będę rada… czytała, jak o czym innym… przemogę się i spróbuję odłożyć na bok “gusta” xd

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Dobrze i płynnie mi się czytało. Bardzo autentyczne są rozmowy i żołnierski klimat. Podobają mi się realia tej służby i jej gorzka prawdziwość (coś odkryli może coś niezwykłego, narażali życie, ale trudno przyszedł rozkaz i trzeba zakopać). Pewnie fajnie byłoby temat rozwinąć i pociągnąć, ale zapewne ograniczył Cię limit.

Sympatyczne :)

Przynoszę radość :)

Ech, kończy się akurat w tym momencie, kiedy czytelnik MUSI wiedzieć, co dalej. Bo to znalezisko nawpewno ma też jakąś tam swoją historię. Pięknie proszę o kontynuację !

Jedna mała sugestia, choć pewnie wina limitu – powtórzenia “kurwa” z wykrzyknikiem w początkowym dialogu jakoś tak nie do końca mi pasowały do rytmiki wypowiedzi. I nie, że mam coś do wulgaryzmów, ale jakieś didaskalia czy rozwinięcie wypowiedzi w inny sposób robiłoby jeszcze lepszy klimat. Aczkolwiek czuć to wojsko, że aż chciałoby się zasalutować.

Edward Pitowski, oidrin, dziękuję za komentarze i cieszę się z pozytywnego odbioru mojego opowiadania. Przyznam też, że z pewnym wyrachowaniem pozostawiłem niedosyt, dając sobie możliwość “pociągnięcia” tej historii:-)

Oidrin, mój kumpel, tyle że nie saper ale operator, dość często używa takiego wykrzyknika – kurwa! I tylko tyle. W sytuacji wzburzenia, lub jeśli coś nie idzie po jego myśli. To jego sposób na odreagowanie. Jak zatem widzisz, to jest wzięte z życia:-)

Jak z życia wzięte, to już się nie czepiam

Dobrze mi się czytało, ale żałuję, że opowiadanie jest takie krótkie, że sprawa kończy się w chwili, w której mogłaby się tak naprawdę rozpocząć. Ale cóż, rozkaz to rozkaz, trzeba było postawić kropkę i koniec.

…po­łą­cze­nie, które nie czę­sto idzie w parze. ―> …po­łą­cze­nie, które nieczę­sto idzie w parze.

– Mó­wi­łeś, że wy­star­czy zde­to­no­wać jeden ła­du­nek i wszyst­ko się za­wa­li..? ―> Wielokropkowi brakuje jednej kropki. Wielokropek ma zawsze trzy kropki!

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Jak zauważyli przedmówcy, bardzo wiarygodnie i swobodnie poruszasz się w tematyce wojskowości, żołnierskich klimatach i ogólnie militariach. Także odzywki i rozmówki mundurowych bohaterów wypadają bardzo naturalnie. To się czyta.

Co warte podkreślenia, w tych udanych i prawdziwych dialogach, umiejętnie dopowiadasz wydarzenia dziejące się poza kadrem i sprytnie omijasz wrażenie infodumpowatości.

Sama fabuła jest bardzo prosta i rzekłbym nawet sympatycznie staroświecka w pomyśle i klasyczna w wykonaniu, a element fantastyczny tylko domyślny, chociaż niejednoznaczny.

Czy naprawdę bohaterowie napotkali UFO, czy „tylko” nieznaną niemiecką technologię? Tego nie wiemy i już się nie dowiemy. Ale mimo “konwencjonalnego” pomysłu potrafiłeś mnie zainteresować i zaintrygować.

Bohaterowie dosyć sztampowi i mało wyraziści (podobni do siebie w mundurach), ale na potrzeby tej krótkiej historii nakreśleni zgrabnie, wiarygodnie i sprawnie, zaledwie kilkoma "maźnięciami" pióra.

Sprawność językowa, atrakcyjna dynamika tekstu i jego sensacyjna fabuła mogły stworzyć naprawdę udaną i "wybuchową" mieszankę (i po części stworzyły), jednak do pełni szczęścia zabrakło wyważonej kompozycji i przemyślanej struktury tekstu.

Moim zdaniem nie dopasłowałeś swojej historii do limitu. Stąd po bardzo rozbudowanym wstępie i dłuższym wprowadzeniu mamy gwałtowne i przyspieszone zakończenie. Rozumiem, że to jest w pewien sposób uzasadnione fabularnie – przyszedł rozkaz i zabawa się skończyła. Ma to swoją wymowę i sens. Jednak w konstrukcji tekstu mimo to widać poważne zachwianie. Finał ogranicza się do kilku zdań, bohaterowie, tak ciekawie zaprezentowani i dosyć szczegółowo przedstawieni czytelnikow, po prostu zwijają zabawki i znikają ze sceny.

Poniekąd doceniam ten zabieg – tajemnica pozostaje tajemnicą, wojskowa logika pozostaje wojskową logiką, bez zbędnych pytań i ociągania zamykamy akcję i kończymy opowieść. Ale jako czytelnik pozostaję nie tylko z niedosytem na płaszczyźnie fabulatnej, ale też z poczuciem niezrownoważonej i źle zbalansowanej historii, która kończy się zbyt gwałtownie, poganiana limitem znaków i okraszona brakiem satysfakcjonującej puenty.

Kilka uwag warsztatowych:

– Jak się będziesz lampił w ten telefon, to na pewno zadzwoni, prawo Murphy'ego – przerwał ciszę chorąży rozłożony w wysłużonym fotelu pod mapą strefy operacyjnej.

– przerwał ciszę chorąży rozłożony itd. – zdanie przeciągnięte i do tego ze zgrzytającym szykiem.

– Powtarzasz się. Gdzie Mierzwa, polazł na fajkę? Wywołaj go.

– lepiej by brzmiało: Gdzie Mierzwa? Polazł na fajkę? Wywołaj go.

Grobowa cisza w pierwszym dobitnie mówiła, że nie tylko sierżantowi nie pasował ten wyjazd.

– hmm. Grobowa cisza, która dobitnie mówiła… – to nie brzmi najlepiej.

– Tu masz współrzędne – major Karczewski odwrócił się do Góreckiego – wklep do GPS-a.

– Co wiemy? – Chorąży nie tracił czasu.

– nie jestem pewny poprawności zapisu dialogu. Major Karczewski nie wydaje żadnych dźwięków paszczą, a to wtrącenie to jednak jakby didaskalia, więc kropka przed myślnikiem i od dużej litery, a potem "wklep…" jako nowe zdanie. Bo już poniżej chorąży znów coś robi po wypowiedzi i jest, jak trzeba.

– Za duży stres. A jeden błąd i wszystko się zawali.

– po co to "A"? Nie lepiej: Za duży stres. Jeden błąd i…

Po przeczytaniu spalić monitor.

Szkoda, że kazali wysadzić…

Na plus wojskowy klimat.

Fabuła prosta, ale przy takim limicie trudno wymagać cudów.

Faktycznie, konstrukcja wygląda na zachwianą – na początku bluzgi, zbieranie palących kumpli, rozważania, co to za gówno… A na końcu już krótka piłka.

Babska logika rządzi!

Krótka opinia :)

Podoba mi się narracja. Dialogi nie są przekombinowane i dobrze wpasowują się w żołnierski żargon, a przede wszystkim w żołnierskie myślenie. I co ważne, opowiadanie się czyta; rytm i balans został zachowany. I wiedzy w tym wszystkim nie brakuje. Gdybym fanem to byłbym zadowolony.

Trochę się dziwię, że nasi wojskowi widząc spodek reagują, jakby nigdy wcześniej nie dopuszczali możliwości, że takie obiekty mogą istnieć – ich skojarzenia są raczej oderwane od rzeczywistości, ale przeczytawszy zakończenie odniosłem nieodparte wrażenie, że to żaden problem w obliczu finału… Jest to pewna gra z czytelnikiem. Dam ci zachętę, podprowadzę cię jak najbliżej się da, a potem… odczujesz jak ciężki jest przedstawiony dyżur, jak wiele kosztuje wykonać kawał roboty i niczego nie zobaczyć. Nie poznać tajemnicy. Tak. Był to ciężki dyżur dla czytelnika, dla bohaterów, ale zupełnie bez fantastyki. Fantastyka pozostaje jedynie w domysłach. Może to był hydroplan… 

Pozdrawiam Czwartkowy Juror