Każdy może zostać Supermanem

Wieżowiec. Trzydzieste-ósme piętro – siedziba firmy Kentex. Kilkanaście rzędów biurek z komputerami, tłum zajętych pracą ludzi; to siedzących, to śpieszących się gdzieś, to podnoszących na innych głos. Harmider zalewa całe pomieszczenie; nie pozwala się skupić.

Klark – pracownik stanowiska numer dwadzieścia-jeden usiłował zebrać myśli. Już kilka minut wcześniej odstawił robotę, oparł łokcie na biurku i od tamtej pory delikatnie masował okolice skroni. Próbował dojść do wewnętrznego ładu, nie bacząc na to, co dzieje się wokół. Ale nie było to takie proste. Czuł narastające ciśnienie w czaszce, które stawało się nie do wytrzymania. Jak gdyby wewnętrzny jakiś demon pożerał jego mózg. Klark aż zadygotał. Z wysiłkiem łapał powietrze. A gdy zamęt w głowie osiągnął moment krytyczny, coś jakby pękło i naraz zapadła cisza.

Mężczyzna doszedł do siebie. Podniósł wzrok. Tłum nie wzbudzał już irytacji; zrobiło się przyjaźnie i nawet komfortowo. Klark poczuł coś dziwnego, lecz pozytywnego… niby coś się w nim odrodziło.

Wyprostował się i odetchnął z ulgą, niemałą zresztą; tak iż odetchnął zaraz po raz drugi – pełną piersią – czując lekkie, przyjemne zamroczenie. Wstał, poruszał trochę rękoma, w tył i w przód, chcąc je rozprostować, rozluźnić. W międzyczasie wykwitł na jego twarzy uśmiech: wręcz przesadny, jakby mocno wymuszony, a jednak biła od niego szczerość i naturalność. Mężczyzna ruszył wzdłuż stanowisk; spokojnie, powoli. Rozglądał się po biurze badawczo, z dużą dozą ciekawości, jak gdyby podziwiał przyrodę podczas spaceru w lesie. Niektórzy rzucali mu pytające spojrzenia, jednak większość, zajęta pracą, kompletnie nie zwracała na Klarka uwagi.

Mężczyzna dotarł do końca pomieszczenia – do ściany z olbrzymimi, zajmującymi niemal całą powierzchnię oknami, i wyjrzał przez nie z jakąś dziką świeżością w oczach. Ujrzał potężne miasto. Po lewej stronie sterczało kilka wieżowców; równie wielkich jak ten, w którym się znajdował. Ze wschodu w kierunku centrum rozciągał się nieregularnymi kształtami park; z tej wysokości przypominał gęstą zieloną masę, uformowaną pośrodku monotonnej szarej płyty. Na niebie, w oddali, bezgłośnie przelatywał helikopter.

Klark po raz kolejny wziął głęboki oddech i stawiając nienaturalnie wielkie kroki, szybkim tempem cofnął się w głąb pomieszczenia, prawie że do samej ściany. Następnie odwrócił się, podskoczył parokrotnie w miejscu – bardzo niziutko, jak przygotowujący się do walki bokser – i sprintem ruszył w drogę powrotną do okna. Jego nagły ruch automatycznie zwrócił uwagę pracowników; nim Klark dobiegł do celu, znad monitorów oraz ogromnych stert segregatorów wyglądało już w zdziwieniu kilkanaście par oczu. Mężczyzna zdążył się rozpędzić niemal do oporu. A będąc na metr przed oknem – odbił się mocno od ziemi, niczym sportowiec w trakcie skoku w dal, i gruchnął wprost w szybę, przelatując przez nią z olbrzymim hukiem.

Dopiero po trzech-czterech sekundach lotu Klark wyrwał się z niejakiego otumanienia, szoku, i w pełni już, fizycznie odczuł brak gruntu pod stopami. Co dziwne – wydawało mu się, że zawisł w miejscu; w rozległej nicości, gdzie wprost na niego napierać zaczął potężny wicher. Ryk powietrza, niczym rozwścieczona bestia, zagłuszał rzeczywistość. Przed Klarkiem rozciągała się olbrzymia, niezmierzona ściana, przybliżająca się z ogromną prędkością. Widząc to, mężczyzna uznał iż czas najwyższy; w końcu może zrzucić z siebie maskę; nieszczęsny, fatalny kamuflaż. Wreszcie może przestać udawać kogoś, kim nie jest.

Mocno wyprostował prawą rękę ponad głowę, a za pomocą lewej, zwinnym, eleganckim ruchem próbował rozerwać służbową koszulę; jakby skrywał pod nią utajniony kostium; swe prawdziwe oblicze. Ciągnął za guziki i myślał wtenczas o upokorzeniach, jakie co dzień spotykały go w biurze; wynikających, rzecz jasna, z udawanego roztargnienia. Przez głowę przelatywał mu szereg niefortunnych sytuacji, gdy ludzie żartowali z niego, kpili, zgłaszali pretensje, w końcu wrzeszczeli za niezdarnie wykonaną pracę. Ach, gdyby wiedzieli tylko, z kim naprawdę mieli do czynienia. Gdyby pojęli istotę jego osobowości – sens misji, jaką co dzień spełnia. Ale nie. Nikt nie dowiedział się nigdy; nikt nie poznał jego wartości, męstwa i bohaterstwa. Trudno. Nie muszą wiedzieć; w końcu są zwykłymi, słabymi ludźmi. Zaledwie parobkami w wielkiej korporacji; pionkami na szachownicy świata.

Lecz mimo gorzkich wspomnień, serce Klarka wyrywało się teraz z radości, iż w końcu, przed samym sobą, nie musi już udawać.

Grunt zbliżał się nieubłaganie; przypominające kwiaty kalafiora konary drzew stawały się coraz większe, ulice ciągnące się między nimi coraz szersze, a chodzący po nich ludzie coraz mniej płascy.

Koszula Klarka nie chciała się jednak rozpiąć. Szarpnął mocniej, ale nic z tego. Opuścił nawet prawą rękę i obiema już, z całych sił, z użyciem całej swojej energii pruł zapiętą po szyję elegancką odzież firmy Reserved; kilka guzików odpadło i znikły zaraz w przestworzach huraganu; jednak te dolne trzymały szczególnie mocno.

Tuż pod Klarkiem, na chodnik wypadła nagle kobieta, pchająca wózek sklepowy z małego supersamu mieszczącego się na parterze wieżowca. Nim Klark zdążył rozpiąć koszulę, jego ciało uderzyło z impetem prosto w wózek, który w ułamku sekundy rozpadł się w drobny mak. Pod wpływem siły właścicielka zakupów upadła na plecy. Rozległ się wrzask przechodniów. Kobieta wstała i spojrzała z przestrachem przed siebie – na zakupionych przed chwilą warzywach spoczywały zmasakrowane, czerwone jak krew ludzkie zwłoki.

Istotnie, była to krew… A zwłoki – ludzkie.

Bowiem Klark z firmy Kentex był człowiekiem, nie Supermanem.