Słowo o Ragnaroku

Głupcem jest, kto sądzi, iż dzień Ragnaroku oznaczać będzie jedynie pochód Bogów poważnych i i mocnych, objawienie światów niewidzialnych, wielką glorię i psychiczne katharsis przywracające ostateczną równowagę ideologiczną wszystkim tym, których Wola nie odejdzie bezpowrotnie wraz z przemijającymi kultami zdrewniałych, a kruchych Absolutów.

Który z drobnych, człowieczych szaraczków, choćby i najbardziej oczytany w dawnych sagach i Eddach, najgłębiej, najtrafniej obeznany z wielkimi prawdami naszej nordyckiej religii zdołałby mentalnie zdzierżyć, nie upadając ni na mądrości relatywnej, tradycyjnej, ni na praktycznej zdolności czwórwymiarowego pojmowania rzeczywistości?

Który z nich zdołałby spojrzeć bez cienia szaleństwa czy wątpliwości w błękitne niebo nad własnym domem zastąpione przez potężną gałąź jesionu – Yggdrasila, o którym wiadomo przecież powszechnie, że istnieje; że istnienie jego wpisane jest trwale w podstawy naszego świata; że oplata całość stworzenia multiwersalnymi konarami; że jako makrokosmos tworzy wszystko to, w czym mikrokosmosy egzystują?

Świadomość tego faktu nieustannie króluje w tak wielu umysłach – a mimo to, jeśliby się Wielkie Drzewo pokazało – niejeden z tych najbardziej "uświadomionych" popadłby w odmęty obłędu.

Może to dlatego, zastanawiam się, Ragnarok rosnąć będzie w sposób wykładniczy – od trzyletniego Fimbulvitner począwszy, zjawiska na co dzień znane, coraz bardziej będą się deformować, w oczach ludzkich rosnąć i potężnieć, zatracając powoli dawne znaczenie – aż nie zatrze się dawny ciąg skutkowo – przyczynowy, ustępując miejsca nowemu, niepojętemu dla tylu dusz?

Ale żadne zewnętrzne zmiany nie zdołają zastąpić tej jednej, która nieuchronnie dokonać się musi – ostateczna zmiana poglądu na świat – z rządów Absolutu w rządy Wielości. Wszystkie idee, te filary świata przecież, ewoluowały w całkowitym rozdrobnieniu – stanie naturalnym.

Nigdy nie nastąpiło z ich Woli jakiekolwiek scalenie – bo przecież Natura najdoskonalszą jest Matką.

To człowiek, w swym niezdrowym, odwiecznym dążeniu do zabsolutyzowania wszystkiego podjął się obrzydliwej krucjaty scalania. Scalono chaotycznie wszystkie słabości i cnoty w jedną masę i czczono ją jako "dobro" pod obliczem niezliczonych świętych fałszywców. Scalono i wszystko, co mocne oraz co niegodziwe, takoż bez jakiejkolwiek zdrowej miary czy sensownego podłoża – w formę bezładną określaną dziś mianem "zła".

Wygnano zdrowy rozsądek.

Wytrzebiono opornych.

Wykluczono też możliwość rozwoju. Nie można przecież hołdować cnocie dzisiaj, nie oddając się jednocześnie destruktywnej słabości; ani mocy – napędowi postępu, nie łapiąc nieuleczalnego bakcyla słaboty.

Dzisiaj odbywa się ostateczna faza tego procesu – masy dobra i zła ponownie stapiają się – tym razem, by wytworzyć pierwotny Chaos raz jeszcze.

Nie ma sensu płakać, bronić się, zaprzeczać. W wielkiej walce Thora z Jörmugandem upadną wszystkie kościoły masowych religii. Czyż nie uświadczymy jednak tłumów wzywających wtenczas pomocy tych swoich bóstw, które, choć już niby to obalone, ciągle żyją i żyć będą – w ludzkich duszach? Czyż zapomniany zostanie Krwawy Chrystus, gdy tylko płomienie i dymy spowiją Watykańskie Państwo? Albo Jahwe, w chwili, kiedy ostatni dom Jeruzalem zapadnie się pod ziemię? Czy cokolwiek fizycznego mentalność ludzką przekształcić zdoła?

I tak dochodzimy do sedna, myśli głównej, którą mam Wam do przekazania – nie będzie jednego Ragnaroku.

W umysłach wielu już dawno – już przyrodzenie nastąpił on – a w liczbie ich niezliczonej nigdy nie zagości.

Pozostawiam Waszej refleksji, jakie będzie to niosło ze sobą konsekwencje, jakie kroki należy podjąć lub nie podejmować, jakie tematy i myśli winne zagościć w Waszych duszach, gdy usłyszycie, jak grzmi Gjallarhorn, otwierają się odrzwia Walhalli, potworności tańczą pod rękę z pięknością, a wszystkiemu przygrywają w duecie Rozum i Wola, śmiejąc się radośnie, kiedy w bramy nowego początku wkraczają ci, którzy taką prawdę zdążyli wyrozumieć: