Rzepa za blondynkę

Głośne dudnienie o drzwi wyrwało ją z zamyślenia. Odłożyła na stół nabitą fajkę, odgarnęła siwe włosy z czoła i wstała z fotela. Ruszyła w stronę drewnianych drzwi tak szybko jak pozwalały jej na to stare już kości. Deski podłogi skrzypiały lekko przy każdym jej kroku. Mimo, iż z zewnątrz dochodził szum potężnej ulewy, rozbijającej się o szyby i drewniany dach chaty, przybysz nie zapukał po raz kolejny i czekał cierpliwie aż zamieszkująca dom staruszka dotrze w końcu do wejścia.

Pomarszczoną ręką odsunęła starą mosiężną zasuwę i odchyliła drzwi. Na zewnątrz, opatulony w brudnozieloną pelerynę stał średniego wzrostu mężczyzna. Woda ściekała z niego strumieniami. Choć twarz miał szczelnie zakrytą kapturem, tak że nie sposób było go rozpoznać, staruszka tylko zaśmiała się na jego widok ochrypłym głosem i wpuściła go do środka. Stanęli w przedsionku. Przybysz zsunął z głowy kaptur. Wyglądał na trzydziestoparolatka. Grzywka jego jasnej czupryny najwyraźniej nie zdołała uchronić się przed deszczem i teraz lepiła się cała wilgotna do czoła.

– Udało ci się? – spytała staruszka ze złośliwym uśmiechem na twarzy, ani myśląc wpuszczać go dalej.

Mężczyzna zsunął plecak na podłogę i otworzył jedną z bocznych kieszeni. Wyjął z niej rzepę wielkości kuli do kręgli, całą czarną jak noc z niewiarygodnie jaskrawozielonymi liśćmi. Staruszka przyjrzała się uważnie warzywu, po czym ruszyła do kuchni.

– Wejdź proszę, zaparzę coś ciepłego – rzuciła do niego – Musisz mi wszystko opowiedzieć.

Przybysz zdjął kompletnie przemoczoną pelerynę, wszedł w głąb chaty i usiadł na starym fotelu przy stole. Położył rzepę obok wciąż tlącej się fajki. W izbie panował półmrok, rozświetlany jedynie przez trzaskające lekko w kominku polana i niewielką ilość dziennego światła na jaką w ten ulewny dzień mogli liczyć. Staruszka po dłuższej chwili wróciła niosąc tacę z imbrykiem i dwoma filiżankami. Usiadła naprzeciw przybysza, nalała herbaty i pociągnęła z fajki. Przez chwilę patrzyła na rzepę po czym spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się tajemniczo.

– Więc – zaczęła – Jak go znalazłeś?

Mężczyzna wyjął z bocznej kieszeni spodni kawałek zmiętej gazety. „Kolejna grupa turystów utrzymuje, że na wiele dni zabłądziła w górach” głosił tytuł artykułu na skrawku papieru.

– Użyłem przynęty – odpowiedział jej. Staruszka zaniosła się donośnym śmiechem.

***

Mężczyzna siedział na kamieniu przy szlaku i czekał. Wrzesień zbliżał się już ku końcowi. Dni były coraz krótsze, pogoda zaś coraz mniej dopisywała. Turystów w okolicy było coraz mniej, lecz on nie tracił nadziei. Spojrzał w niebo. Wyglądało jakby pogoda mimo wszystko miała dzisiaj dopisywać. Las szumiał lekko na wietrze. Zza zakrętu dobiegły go śmiechy i głośne rozmowy. Po chwili ujrzał czwórkę młodych turystów. Wyglądali na studentów. Jedna z dziewczyn miała piękne, długie jasne blond włosy i nieskazitelną cerę. „Nada się” pomyślał. Wyjął z kieszeni flakonik z ciemnoczerwoną cieczą i pomoczył lekko palce. Grupka minęła go, witając się z nim radosnym „cześć” i ruszyła szlakiem pod górę przez las. Mężczyzna strzepnął niezauważalnie kilka kropel cieczy na plecak idącego na końcu, wpatrzonego w mapę chłopaka. Odczekał chwilę i ruszył za nimi.

***

– Krew koguta? – zagadnęła przybysza staruszka, popijając herbatę z filiżanki. Była wyraźnie uradowana – Zapobiegawczy jesteś. Choć myślę, że sam widok tej blondynki mógł wystarczyć. Ten stary zbereźnik zawsze miał do takich słabość!

Mężczyzna wzruszył ramionami.

– Wolałem nie ryzykować marnowania czasu – odpowiedział jej.

– Dobrze, dobrze. Mów co było dalej! – ponagliła go wyraźnie zainteresowana. Uchwyciła jego lekko zniecierpliwione spojrzenie – Nie martw się. Dostaniesz swoją zapłatę. No, opowiadajże staruszce. Siedzę tu sama, sił już nie mam, żeby w góry iść to chociaż jakiejś opowieści posłucham – spojrzała na niego niewinnym wzrokiem. Przybysz westchnął ciężko i kontynuował.

***

– Piotrek! – wykrzyknęła lekko zdenerwowana blondynka na idącego z mapą chłopaka – Mówiłeś, że sprawdzałeś pogodę!

Grzejące jeszcze godzinę temu słońce skryło się teraz całkowicie za chmurami. Otaczający ich gęsty las pełen stojących tu i tam ostańców zaczynał powoli skrywać się w coraz gęstszej mgle. Piotr wzruszył tylko ramionami.

– To są góry, Basiu – odpowiedział jej – Ciężko przewidzieć jaka będzie pogoda.

Pozostał dwójka, wysoki, ciemnowłosy chłopak i niska rudowłosa dziewczyna przytaknęli koledze.

– Może powinniśmy zawrócić? – spytała ruda.

– Spróbujmy iść jeszcze trochę – powiedział Piotr. Ruszyli dalej, kręta, coraz bardziej stromą ścieżką.

Mężczyzna wyszedł cicho zza skały i rozejrzał się. Mgła gęstniała coraz bardziej i to w nienaturalnie szybkim tempie. Wędrowiec wyglądał na zadowolonego. Narzucił kaptur na swą jasną czuprynę i ruszył bezszelestnie za czwórką studentów.

***

– Mówiłam, że nie lubię gór! – marudziła Basia – Powinniśmy byli jechać nad morze!

Pozostali starali się ją ignorować. Byli wykończeni. Od dobrych kilku godzin błądzili w skalnym labiryncie, przeciskając się ciasnymi, krętymi ścieżkami. Mgła kompletnie zasnuła okolicę, także widzieli ledwie na parę metrów przed siebie.

– Właśnie dlatego nie lubię gór – mruczała dalej Basia pod nosem – Jak pójdziesz w góry i stwierdzisz, że już ci się dalej nie chce iść, to nie możesz tak po prostu wrócić.

– Wydaję mi się, że już przechodziliśmy obok tej skały – stwierdził Piotr.

– Nieprawda! – odparł jego kolega poirytowany – Idziemy za szlakiem. Dawaj tę mapę!

Wyszarpnął mu ją z ręki i zaczął uważnie studiować. Ruda dziewczyna zajrzała mu przez ramię.

– Dlaczego uważasz, że już tu byliśmy? – spytała.

– Spójrz, Kasia. Czy to drzewo nie wygląda znajomo? – Piotr wskazał na pokrzywioną sosnę, walczącą o przetrwanie, przeciskając się w skalnej szczelinie ku niebu.

– No nie wiem – odpowiedziała mu, wzruszając ramionami – Co myślisz, Bartek?

Czarnowłosy chłopak oderwał się od mapy i spojrzał we wskazanym kierunku.

– Cholera wie – odparł – Wszystkie tu wyglądają podobnie. Na dodatek wciąż nie mam zasięgu w komórce. Co tam znalazłaś? – zwrócił się nagle do Basi, która podnosiła coś z ziemi.

– Moją gumkę do włosów! Spójrzcie! – zakrzyknęła uradowana – Pamiętacie, jak jakieś dwie godziny temu mówiłam, że chyba ją zgubiłam? Zaraz po tym jak zatrzymaliśmy się żeby coś zjeść? Znalazła się.

Wszyscy spojrzeli na trzymaną przez nią różową gumkę z maleńką tacką sushi z plastiku. Zapadła grobowa cisza.

– Czy to znaczy, że krążymy w kółko? – spytała nagle Basia, tracąc przed chwilą odzyskany humor.

Usłyszeli dziwny stukot. Coś zbliżało się szybko w ich kierunku. Basia krzyknęła, gdy impet uderzenia pchnął ją na skałę. Pozostali uskoczyli na boki. Z mgły wystrzelił na nich jeleń, potrącił w biegu bokiem blond dziewczynę i ułamek sekundy później rozpłynął się za nimi wśród oparów, tak jakby go nigdy nie było.

– Nic ci nie jest? – spytał Piotr, podnosząc Basię za rękę.

– Chyba nie – odpowiedziała, masując ręką tył głowy, którym uderzyła o skałę – Tylko mnie potrącił.

– Chodźmy stąd lepiej – stwierdził Bartek – Musimy jakoś wrócić na dół.

***

Słońce zaszło jakąś godzinę temu. Czwórka przyjaciół nie pomyślała by wziąć latarki, siedzieli więc teraz w ciemności, skuleni pod skałą, przytuleni do siebie, aby się ogrzać. Mimo to, trzęśli się niemiłosiernie. Było coraz zimniej a mgła ani myślała się przerzedzić. Obok nich, w szczelinie skalnej, rosła powyginana sosna.

– Mamy coś jeszcze do jedzenia? – spytał Bartek z nikłą nadzieją w głosie.

– Nic – odpowiedział mu Piotr.

Obok niego Basia szlochała cicho przerażona. Kasia z kolei siedziała wpatrzona w ekran telefonu, wstukując numer.

– Dlaczego nikt z nas nie ma kompletnie zasięgu! – krzyknęła wkurzona.

– Chyba musimy jakoś przeczekać do rana – stwierdził Piotr – Może wtedy mgła się przerzedzi.

Obok niego Kasia ziewnęła głośno.

– Może… może masz racje – odpowiedziała sennie. Obok niej Bartek zaczął nagle chrapać. Jej oczy też nagle się zamknęły.

***

– Cała czwóreczka od razu zasnęła? – dopytywała podekscytowana staruszka – Jego magia wciąż jest silna w tych górach – pociągnęła z fajki, kiwając z uznaniem głową. Jej gość dopił herbatę i rozparł się wygodniej w starym fotelu. Pogodził się już z faktem, że będzie musiał spędzić tu tyle czasu, by opowiedzieć całą historię do końca.

– A ty? Jak tobie się udało uniknąć jego czarów? – zapytała go po chwili.

– Usiadłem wyżej na skale – odpowiedział jej – Większy przewiew. Siedziałem i czekałem.

***

Pierwszy ocknął się Piotr. Siedział na skraju i chłód poranka wybudził go pierwszego. Słońce zaczynało już wschodzić i mgła zaczynała się przerzedzać. Również Kasia i Bartek otwierali powoli oczy.

Piotr zerwał się na nogi.

– Gdzie jest Basia!? – krzyknął.

***

Mężczyzna bezszelestnie skakał nad ścieżką z jednej skały na drugą, co rusz kucając, by upewnić się, że nie został zauważony. Parę metrów przed nim szedł szlakiem wysoki na dwa i pół metra stwór. Cały był pokryty brązową sierścią, nogi zaś miał zakończone jelenimi kopytami, które stukały lekko o kamienie. Miał długi jeleni pysk i majestatyczne poroże. W jednej z owłosionych dłoni trzymał pokaźnej wielkości kostur, którym się podpierał. W drugiej, za kostkę u nogi, trzymał Basię, ciągnąc ją po ziemi. Była nieprzytomna. Jej długie włosy zamiatały skutecznie ich ślad.

Po chwili opuścili skalny labirynt i wyszli na niewielką leśną polane. W okolicy szumiał wartko górski strumień, rozbijając się niewielkim wodospadem. Na skraju polany, zarośla rosły nachylając się ku sobie, tworząc schronienie. Obok niego, było niewielkie poletko, pełne pięknych i jaskrawozielonych liści rzepy. Stwór zaciągnął Basie przed wejście do szałasu i puścił. Po czym odwrócił się i spojrzał uważnie na stojącego przy płaskim głazie na brzegu polany mężczyznę. Przybysz przykucnął powoli i zdjął plecak. Wyjął z niego ostrożnie przenośną lodówkę i otworzył. Czarne jak węgiel oczy stwora otworzyły się szerzej. Na głazie leżał czarny kogut z ukręconym karkiem. Mężczyzna zaczął powoli wycofywać się w tył. Z kolei stwór ruszył w kierunku kamienia. Po chwili dopadł do martwego ptaka i podniósł go do pyska. Kości chrupały głośno, gdy przegryzał je swymi wielkimi zębami. Krew zaś ściekała mu po sierści.

Mężczyzna ostrożnie obszedł polanę i zbliżył się do ogródka. Szybkim ruchem wyszarpnął rzepę i wsadził do plecaka. Spojrzał na potwora. Ten nadal rozkoszował się przygotowaną dla niego ofiarą. Spojrzał na blondynkę. Była nadal nieprzytomna.

– Hej, obudź się – poklepał ją otwartą dłonią po twarzy. Dziewczyna otworzyła oczy.

– Co się dzieje? – spytała nieprzytomna.

– Musimy iść – szepnął – Prędko.

Wziął ją za rękę i przewiesił sobie na szyi. Po cichu ruszyli ku wyjściu z polany. Na szczęście dziewczyna była na wpół przytomna, wiec nie robiła zbyt wiele hałasu. Gdy tylko wrócili do skalnego labiryntu, przyspieszył.

– Co się dzieje? Hej, kim ty jesteś! – Basia przebudziła się na dobre. Za nimi rozległ się dziki, złowieszczy ryk – Co to było?

– Musimy iść, szybko! – ponaglił ją.

Biegli teraz, klucząc pomiędzy skałami. Zza ich pleców wciąż dobiegały pełne wkurzenia ryki.

– Basia! – przed nimi, z mgły wyłonił się Piotr z dwójką przyjaciół – Nic ci nie jest? Dziękujemy, że ją pan znala…

– Nie ma na to czasu! – skarcił go mężczyzna, oglądając się nerwowo za siebie – Dalej, tędy!

Czwórka turystów przez chwilę patrzyła na niego zdezorientowana, jednak kolejne porykiwanie, zdające się być znacznie bliżej niż poprzednie i przepełnione jakby żądzą krwi, skłoniło ich by pobiec za nim. Dwie minuty później opuścili skalny labirynt i wbiegli do lasu.

– To szlak, którym wczoraj szliśmy! Poznajecie? – krzyknęła uradowana Kasia – Niesamowite, byliśmy tak blisko!

– Nie zatrzymujcie się! – ponaglił ich mężczyzna.

Mgła była coraz rzadsza, a porykiwania coraz odleglejsze. Mimo to, nie przestawali biec, aż kompletnie opuścili opary a na niebie znów pojawiło się słońce. Szli teraz szybkim krokiem za nieznajomym i wkrótce zobaczyli pierwsze zabudowania. Z naprzeciwka szedł ktoś w ich stronę.

– To przecież właściciel naszego pensjonatu! – rozpoznał go Piotr – Proszę pana! Proszę pana!

– O już wracacie? – spojrzał na nich zdziwiony starszy jegomość – A ja właśnie wyszedłem sobie na mały spacer.

– Jak to już wracamy?! – zdziwił się Bartek – Nie było nas ponad dobę! Spędziliśmy noc w lesie!

Staruszek wybuchnął głośnym śmiechem.

– A co też pan opowiada! – odparł rozbawiony – Ledwie dwie godziny temu rozmawialiśmy.

 Spojrzeli na niego zdziwieni. Piotr odezwał się pierwszy.

– Tam w lesie coś nas goniło! Zaraz, gdzie jest ten gość co znalazł Basię? – chłopak zaczął rozglądać się nerwowo. Tajemniczego mężczyzny już jednak nie było.

***

Staruszka pokiwała głową z uznaniem.

– Lepiej nie pokazuj się prędko w tych górach – powiedziała po chwili – Duch Gór nie lubi, gdy kradnie się jego zdobycz. Taki jest ten nasz Liczyrzepa.

Zarechotała głośno. Szybko jednak przestała widząc minę swego gościa.

– A tak, tak. Zapłata – powiedziała. Z kieszeni wyjęła plik banknotów i położyła je na stole. Mężczyzna przeliczył je dokładnie.

– Pięć tysięcy – odpowiedziała – Tak jak się umawialiśmy. Przecież bym cię nie oszukała – uśmiechnęła się zalotnie – Niby tylko pieniądze ważne, a tej czwórki nie zostawiłeś na pastwę losu. Sporo dla nich ryzykowałeś – pokiwała znów głową – Ba, zamiast zajmować się blondynką, mogłeś wyrwać jeszcze jedną rzepę.

Przybysz nie odpowiedział jej jednak. Na dworze deszcz powoli ustawał i już tylko kropiło lekko. Mężczyzna wstał, schował pieniądze do kieszeni, zarzucił plecak i ruszył do drzwi. Po chwili zatrzymał się jednak i odwrócił.

– Co właściwie robisz z rzepy Ducha Gór? – zapytał.

Staruszka zaśmiała się głośno po raz kolejny.

– Synku, gdybym tak wszystkim zdradzała moje sekrety, nie miałabym z czego żyć – odpowiedziała mu.