Rasowy sąd, czyli rzecz o przydatności społecznej elfów, krasnoludów i niziołków

At­mos­fe­ra na sali są­do­wej była tak gęsta, że można ją było kroić nożem. Takim do sma­ro­wa­nia chle­ba, nie­zbyt ostrym. Wszy­scy obec­ni ocze­ki­wa­li w na­pię­ciu, a czas zda­wał się pły­nąć wol­niej.

Nikt nie ośmie­lił się ode­zwać. Cisza, która ­pa­no­wa­ła w po­miesz­cze­niu, była wręcz obez­wład­nia­ją­ca. Mi­ja­ły ko­lej­ne mi­nu­ty, aż w końcu po sali roz­praw roz­prze­strze­ni­ły się szep­ty pełne nie­po­ko­ju. Pro­ku­ra­tor ro­zej­rzał się po sali. Za­trzy­mał spoj­rze­nie na ławie oskar­żo­nych. Byli tam przed­sta­wi­cie­le wszyst­kich oskar­żo­nych ras, czyli elfów, kra­sno­lu­dów i ni­zioł­ków. Zmie­rzył ich wzro­kiem. Plu­ga­we kre­atu­ry, po­my­ślał. W tym mo­men­cie usły­szał gło­śne chra­pa­nie. Spoj­rzał w kie­run­ku sę­dzie­go i za­marł.

– Czy on… Śpi? – po­wie­dział.

Pro­to­ko­lant­ka wsta­ła i po­de­szła do prze­wod­ni­czą­ce­go. Szturch­nę­ła go i za­py­ta­ła:

– Panie sę­dzio, czy wszyst­ko w po­rząd­ku?

– Co? Jak? – od­po­wie­dział gwał­tow­nie. – Gdzie ja je­stem?

– Wy­so­ki są­dzie… Trwa roz­pra­wa o ani­hi­la­cję… Miał być wła­śnie od­czy­ta­ny akt oskar­że­nia – nie­śmia­ło wy­ja­śni­ła pro­to­ko­lant­ka.

– A tak, rze­czy­wi­ście. Prze­pra­szam pań­stwa, naj­wy­raź­niej lekko przy­sną­łem. Cięż­ka noc, sami ro­zu­mie­cie – po­wie­dział do zgro­ma­dzo­nych na sali roz­praw.

– To może dzie­sięć minut prze­rwy? Tak na doj­ście do sie­bie – przy­tom­nie za­py­ta­ła pro­to­ko­lant­ka.

– Nie ma ta­kiej po­trze­by, czy oskar­ży­ciel jest go­to­wy? – od­po­wie­dział ostro.

– Na­tu­ral­nie, wy­so­ki są­dzie.

– Pro­szę kon­ty­nu­ować.

– Dzię­ku­ję. Tym samym, na pod­sta­wie pa­ra­gra­fu dwa ty­sią­ce osiem­set czter­dzie­ste­go pią­te­go z in­dek­sem dru­gim, ustęp sie­dem­na­sty, punkt czwar­ty, li­te­ra „a” De­kre­tu Pierw­sze­go Oby­wa­te­la w spra­wie osta­tecz­nych roz­wią­zań w przy­pad­ku wy­stą­pie­nia nie­po­ko­jów oby­wa­tel­skich. – Tu pro­ku­ra­tor zro­bił dłuż­szą pauzę w celu za­czerp­nię­cia po­wie­trza. – Oskar­ża się na­stę­pu­ją­ce rasy: elfy, kra­sno­lu­dy, a także ni­zioł­ki o na­stę­pu­ją­ce czyny. Po pierw­sze, o de­sta­bi­li­za­cję ustro­ju na­szej świę­tej re­pu­bli­ki. Po dru­gie, o pa­so­żyt­nic­two spo­łecz­ne, a w kon­se­kwen­cji zu­peł­ny brak przy­dat­no­ści dla dal­sze­go roz­wo­ju pań­stwa. I wresz­cie po trze­cie, o fakt, że samo ich ist­nie­nie sta­no­wi wyraz plu­ga­wej, pro­mo­wa­nej na za­cho­dzie ide­olo­gii mul­ti­kul­ti.

Sły­sząc ostat­ni za­rzut, sę­dzia zmarsz­czył brwi. Nie sko­men­to­wał go jed­nak, a tylko bez­na­mięt­nie za­py­tał:

– O jaką karę wnosi oskar­że­nie?

– O naj­wyż­szą moż­li­wą, wy­so­ki są­dzie. Na­le­ży cał­ko­wi­cie ani­hi­lo­wać dwie z oskar­żo­nych ras.

W tym mo­men­cie stło­cze­ni na ławie oskar­żo­nych przed­sta­wi­cie­le elfów i kra­sno­lu­dów pod­nie­śli raban.

– Hańba! Skan­dal! – ­krzyk­nął kra­sno­lud.

– To jawne ła­ma­nie praw istot hu­ma­no­idal­nych! – do­rzu­cił elf.

Ni­zio­łek nie ode­zwał się i tylko smut­no pa­trzył na sę­dzie­go. Ten ostat­ni ude­rzył młot­kiem w stół, po czym krzyk­nął:

– Cisza na sali roz­praw! – Gdy oskar­że­ni uci­chli, zwró­cił się w kie­run­ku pro­ku­ra­to­ra i za­py­tał: – Dla­cze­go tylko dwie?

Pro­ku­ra­tor wy­glą­dał na zmie­sza­ne­go. Otwo­rzył sze­ro­ko usta, ale zaraz je za­mknął. Jego twarz zdra­dza­ła za­cho­dzą­ce pod czasz­ką, bli­żej nie­okre­ślo­ne, ale z pew­no­ścią in­ten­syw­ne, pro­ce­sy my­ślo­we. W końcu ode­zwał się nie­pew­nie:

– Wy­so­ki są­dzie, o ile do­brze pa­mię­tam, prawo nie po­zwa­la na jed­no­cze­sne ani­hi­lo­wa­nie wię­cej niż dwóch ras. We­dług usta­wo­daw­cy to nie­hu­ma­ni­tar­ne.

Sę­dzia w jed­nej chwi­li zro­bił się pur­pu­ro­wy na twa­rzy.

– Byle pro­ku­ra­tor nie bę­dzie mnie po­uczał o tre­ści prze­pi­sów! Co za tupet! Czy mam wy­ko­nać te­le­fon do pań­skie­go prze­ło­żo­ne­go?

– Ależ wy­so­ki są­dzie, prze­cież padło py­ta­nie…

– Dość! – wy­krzyk­nął prze­wod­ni­czą­cy. – Jed­nak za­rzą­dzam te dzie­sięć minut prze­rwy. – Wal­nął młot­kiem w stół, po czym wy­szedł z sali roz­praw.

 

***

Po­wró­ciw­szy na po­sie­dze­nie, sę­dzia usa­do­wił się wy­god­nie w fo­te­lu. Przy­szła wresz­cie pora na zło­że­nie wy­ja­śnień przez przed­sta­wi­cie­la rasy elfów. W po­cząt­ko­wej fazie prze­słu­cha­nia prze­wod­ni­czą­cy był wy­raź­nie znu­dzo­ny. Słu­chał oskar­żo­ne­go piąte przez dzie­sią­te i lekko się za­my­ślił. Pod­czas prze­rwy w roz­pra­wie od­krył w kie­sze­ni ukry­tej pod togą ma­ry­nar­ki nie­wiel­ką sa­kiew­kę wy­peł­nio­ną dia­men­ta­mi. W tej samej kie­sze­ni znaj­do­wa­ło się także zdję­cie elfa. Na­sma­ro­wa­no na nim grubą kre­ską czer­wo­ne "X". Sę­dzia nie mógł sobie przy­po­mnieć, kto i kiedy wrę­czył mu tak hojną ła­pów­kę. Prze­sła­nie było jed­nak wy­star­cza­ją­co pre­cy­zyj­ne.

W tym mo­men­cie elf zo­rien­to­wał się, że prze­wod­ni­czą­cy go nie słu­cha. Dla­te­go po­wie­dział gło­śno i z na­ci­skiem:

– Po­nad­to je­ste­śmy nie­zrów­na­ny­mi łucz­ni­ka­mi. Na ostat­niej olim­pia­dzie całe po­dium w strze­lec­twie za­ję­li przed­sta­wi­cie­le mo­je­go ga­tun­ku. Ja sam po­tra­fię tra­fić smoka pro­sto w oko z od­le­gło­ści około dwu­stu me­trów – po­wie­dział, a duma ma­lo­wa­ła mu się na twa­rzy.

– Wy­so­ki są­dzie, czy mogę zadać py­ta­nie oskar­żo­ne­mu? – za­py­tał pro­ku­ra­tor.

– Na­tu­ral­nie.

– Kiedy ostat­nio wi­dział pan smoka?

Elf wy­glą­dał na zbi­te­go z tropu. Po dłuż­szej chwi­li od­po­wie­dział:

– Ostat­nio to nie wi­dzia­łem. Wy­gi­nę­ły jakoś pod ko­niec śre­dnio­wie­cza.

– A ta cała olim­pia­da… Czy wie pan, ile osób w ogóle to oglą­da?

– Ale co to ma do rze… – pró­bo­wał od­po­wie­dzieć py­ta­niem elf. Oskar­ży­ciel pu­blicz­ny nie dał mu jed­nak szan­sy i po­wie­dział:

– Pra­wie nikt. Oglą­dal­ność na po­zio­mie osiem­set­ne­go se­zo­nu Big Bro­the­ra, czyli za­sad­ni­czo w gra­ni­cach błędu po­mia­ro­we­go. – Pro­ku­ra­tor zna­czą­co spoj­rzał w kie­run­ku sę­dzie­go. – I to w skali całej pla­ne­ty!

Prze­wod­ni­czą­cy uśmiech­nął się po­nu­ro i zwró­cił się do oskar­żo­ne­go:

– Skoro już usta­li­li­śmy, że w isto­cie elfy są bez­u­ży­tecz­ne – wes­tchnął – to teraz mu­si­my jesz­cze zba­dać, czy są też szko­dli­we spo­łecz­nie. Panie pro­ku­ra­to­rze, py­ta­nia?

– Oczy­wi­ście, wy­so­ki są­dzie – od­po­wie­dział i zwró­cił się do oskar­żo­ne­go: – Pro­szę opo­wie­dzieć o roli elfów w ju­bi­le­uszo­wym, dwu­ty­sięcz­nym mar­szu nie­pod­le­gło­ści Re­pu­bli­ki…

– To była plu­ga­wa pro­wo­ka­cja! – wy­krzyk­nął elf, wy­raź­nie wście­kły.

– Czyli pana po­bra­tym­cy nie pró­bo­wa­li wy­sa­dzić Kra­sno­ludz­kie­go Mu­zeum Pa­mię­ci?

– No, tego nie po­wie­dzia­łem, ale…

Pro­ku­ra­tor prze­rwał mu w po­ło­wie zda­nia i pytał dalej:

– Czy praw­dą jest, że grupa za­ma­sko­wa­nych elfów ob­rzu­ci­ła ka­mie­nia­mi de­le­ga­tów Mniej­szo­ści Kra­sno­ludz­kiej i skan­do­wa­ła w ich kie­run­ku ob­raź­li­we okrzy­ki? Po­zwo­lę sobie za­cy­to­wać. – W tym mo­men­cie się­gnął po akta, otwo­rzył je na za­zna­czo­nej stro­nie i prze­czy­tał: – „kra­sno­lu­dy i pe­da­ły do pia­chu!”

– Tak było, ale…

– To nam wy­star­czy. Przej­dzie­my teraz do ostat­nie­go Świa­to­we­go Forum Eko­lo­gicz­ne­go. Mamy na­gra­nie, z któ­re­go wy­ni­ka, że nikt inny, tylko pan oso­bi­ście, brał udział w za­kłó­caniu wy­stą­pie­nia obec­ne­go tu dzi­siaj se­na­to­ra kra­sno­lu­dów. – Pro­ku­ra­tor zna­czą­co spoj­rzał na osob­ni­ka sie­dzą­cego obok prze­słu­chi­wa­ne­go. – Czy chce pan coś dodać?

– Wy­stą­pie­nie było skraj­nie ra­si­stow­skie i pro­sta…

Oskar­ży­ciel pu­blicz­ny po­now­nie prze­rwał oskar­żo­ne­mu ge­stem, a na­stęp­nie zwró­cił się do sę­dzie­go:

– Jak wy­so­ki sąd widzi, wszyst­kie oskar­że­nia się po­twier­dzi­ły. Sam prze­słu­chi­wa­ny nie wy­ka­zu­je naj­mniej­szej skru­chy i wszyst­kie po­zo­sta­łe elfy są do­kład­nie takie same!

– Pan pro­ku­ra­tor nie ge­ne­ra­li­zu­je cza­sem? – za­py­tał prze­wod­ni­czą­cy.

– By­naj­mniej. Zresz­tą przy­kła­dów mamy dużo wię­cej, wszyst­ko zo­sta­ło za­łą­czo­ne do akt spra­wy w for­mie do­ku­men­tów.

W tym mo­men­cie do roz­mo­wy nie­śmia­ło włą­czy­ła się pro­to­ko­lant­ka.

– Wy­so­ki są­dzie, a czy oskar­że­ni nie po­win­ni przy­pad­kiem mieć obroń­cy?

W pierw­szej re­ak­cji sę­dzia za­śmiał się i z po­li­to­wa­niem po­krę­cił głową. Po chwi­li jed­nak jego twarz przy­bra­ła po­gar­dli­wy wyraz.

– Wła­śnie dla­te­go osoby nie­bę­dą­ce praw­ni­ka­mi nie po­win­ny za­bie­rać głosu. – Zwró­cił się w kie­run­ku pro­ku­ra­to­ra. – Czy oskar­ży­ciel ze­chce wy­ja­śnić pani… Pani… Jak wła­ści­wie pani ma na imię? Zresz­tą nie­waż­ne… Czy oskar­ży­ciel ze­chce wy­ja­śnić pro­to­ko­lant­ce, dla­cze­go na sali roz­praw nie ma dzi­siaj z nami żad­ne­go, pożal się Boże, ad­wo­ka­ta?

– Na­tu­ral­nie, wy­so­ki są­dzie. Zgod­nie z pa­ra­gra­fem pięć ty­się­cy sie­dem­set dwu­dzie­stym trze­cim, ustęp drugi, punkt trze­ci Re­pu­bli­kań­skie­go Ko­dek­su Po­stę­po­wa­nia Kar­ne­go, w przy­pad­ku czy­nów za­gro­żo­nych karą ani­hi­la­cji całej rasy nie prze­wi­du­je się udzia­łu obroń­cy.

– Jesz­cze ja­kieś wąt­pli­wo­ści?

Pro­to­ko­lant­ka po­czer­wie­nia­ła na twa­rzy. Wsty­dli­wie po­krę­ci­ła głową i nie ode­zwa­ła się wię­cej.

– Je­że­li zatem nie chce pani w przy­spie­szo­nym tem­pie stać się osobą bez­ro­bot­ną, to pro­szę wró­cić do no­to­wa­nia i nie za­wra­cać mi wię­cej głowy! – krzyk­nął prze­wod­ni­czą­cy.

– Prze­pra­szam, czy da mi ktoś wresz­cie dojść do słowa? Od­no­szę wra­że­nie, że nie je­stem trak­to­wa­ny po­waż­nie! – za­pro­te­sto­wał elf.

– Nie ma ta­kiej po­trze­by, wiemy już wszyst­ko. Sąd wyda teraz wyrok czę­ścio­wy, tylko w za­kre­sie oskar­że­nia elfów. Prze­pi­sy, sam pan ro­zu­mie, po­zwa­la­ją – od­po­wie­dział spo­koj­nie sę­dzia.

Po krót­kiej jed­no­oso­bo­wej na­ra­dzie prze­wod­ni­czą­cy był gotów do wy­gło­sze­nia sen­ten­cji orze­cze­nia. Sa­kiew­ka w kie­sze­ni za­czę­ła mu jakby bar­dziej cią­żyć, ale mimo to kon­ty­nu­ował.

Przed ogło­sze­niem orze­cze­nia wszy­scy obec­ni na sali roz­praw po­wsta­li.

– Wyrok czę­ścio­wy w imie­niu Świę­tej Re­pu­bli­ki Świa­to­wej z dnia pierw­sze­go sierp­nia roku bie­żą­ce­go. Sąd Dys­tryk­tu Cen­tral­ne­go, w skła­dzie tu obec­nym. Po roz­po­zna­niu spra­wy ta­kiej i ta­kiej, wy­ro­kiem czę­ścio­wym orze­ka, co na­stę­pu­je. W punk­cie pierw­szym, ani­hi­lo­wać całą rasę elfów. W punk­cie dru­gim, wy­ro­ko­wi nadać rygor na­tych­mia­sto­wej wy­ko­nal­no­ści. Do­dat­ko­wo po­uczam oskar­żo­ne elfy, że w ter­mi­nie sied­miu dni mogą zło­żyć w tu­tej­szym są­dzie wnio­sek o pi­sem­ne uza­sad­nie­nie wy­ro­ku, a na­stęp­nie wnieść ape­la­cję.

Twarz przed­sta­wi­cie­la elfów na prze­mian ro­bi­ła się fio­le­to­wa i biała jak ścia­na. Chciał się ode­zwać, ale nie był w sta­nie. W jego stro­nę po­dą­ża­li już dwaj straż­ni­cy. Tym­cza­sem sę­dzia kon­ty­nu­ował:

– Oczy­wi­ście, na­le­ży mieć na wzglę­dzie, że wyrok zo­sta­nie wy­ko­na­ny na­tych­mia­sto­wo. Tym samym, w oce­nie sądu, skła­da­nie wnio­sku o uza­sad­nie­nie jawi się jako bez­ce­lo­we. – Sę­dzia za­śmiał się pa­skud­nie. Pro­ku­ra­tor po­sta­no­wił się przy­łą­czyć, jed­nak wi­dząc kar­cą­ce spoj­rze­nie prze­wod­ni­czą­ce­go, na­tych­miast umilkł.

– Dal­sze po­stę­po­wa­nie bę­dzie to­czy­ło się już bez udzia­łu elfów. Sąd od­ra­cza roz­pra­wę do jutra, roz­po­czy­na­my punk­tu­al­nie w samo po­łu­dnie.

 

***

Przez pierw­szą po­ło­wę nocy sę­dzia nie spał do­brze, drę­czy­ły go kosz­ma­ry. Zsy­ła­ły na jego udrę­czo­ny umysł wizje ma­so­wo mor­do­wa­nych mło­dych elfów, głów­nie dzie­ci. Każda z ofiar przed śmier­cią wska­zy­wa­ła pal­cem w jego kie­run­ku. Na­stęp­nie po­ja­wił się tłum. Skan­do­wał gło­śno: „po­twór”, „mor­der­ca”, „gwał­ci­ciel”. Sę­dzia ock­nął się zlany potem. Serce biło mu tak mocno, jakby chcia­ło uciec z klat­ki pier­sio­wej. Dla­cze­go niby miał­bym być gwał­ci­cie­lem?, po­my­ślał. Żadna kon­cep­cja nie przy­szła mu do głowy, więc za­rzu­cił dal­sze roz­wa­ża­nia w tej ma­te­rii.

Wstał z łóżka i pod­szedł do barku. Chwy­cił szklan­kę i nalał sobie szczo­drą por­cję whi­sky. Opróż­nił ją jed­nym hau­stem, po czym po­now­nie na­peł­nił. Na szaf­ce noc­nej le­ża­ła mała sa­kiew­ka wy­peł­nio­na dia­men­ta­mi. Wy­sy­pał je na łóżko. Ka­mie­ni było do­kład­nie dwa­dzie­ścia pięć, ro­bi­ły osza­ła­mia­ją­ce wra­że­nie. Po­miesz­cze­nie mo­men­tal­nie wy­peł­ni­ł ka­lej­do­skop ko­lo­rów. Dzia­ła­ją jak pry­zmat, są pięk­ne, po­my­ślał. Niech ten że­nu­ją­cy pro­ces się skoń­czy, to będę mógł do końca życia leżeć brzu­chem do góry. Je­stem bo­ga­ty, do­koń­czył myśl i mo­men­tal­nie usnął. Oto­czo­ny dro­go­cen­ny­mi ka­mie­nia­mi nie miał już kosz­ma­rów.

W samo po­łu­dnie pro­ces zo­stał wzno­wio­ny. Tego dnia wy­ja­śnie­nia skła­dał przed­sta­wi­ciel ni­zioł­ków. Był wy­stra­szo­ny i po­cząt­ko­wo zda­wał się nie ro­zu­mieć za­da­wa­nych pytań.

– Nic mi nie wia­do­mo o żad­nej pró­bie za­ma­chu stanu… – po­wie­dział.

– To na­praw­dę fa­scy­nu­ją­ce, ale ja py­ta­łem o udział ni­zioł­ków w wy­pra­co­wy­wa­niu pro­duk­tu kra­jo­we­go brut­to – od­po­wie­dział pro­ku­ra­tor z wy­raź­nym znu­że­niem. – Dla­cze­go jest taki niski?

– Ja wiem, że nie je­ste­śmy wy­so­cy…

Oskar­ży­ciel pu­blicz­ny się zde­ner­wo­wał.

– Pro­dukt. Kra­jo­wy. Brut­to. – Pro­ku­ra­tor wy­po­wie­dział z na­ci­skiem każde słowo. – Pan w ogóle wie, co to ta­kie­go?

Ni­zio­łek wes­tchnął, a na­stęp­nie po­wie­dział:

– Nie­któ­rzy z nas pra­cu­ją w han­dlu, a i ow­szem. Sprze­da­ją swoje to­wa­ry, także wy­sył­ko­wo, na te­re­nie kraju.

Teraz zde­ner­wo­wał się sę­dzia. Po­sta­no­wił sam zadać py­ta­nie:

– Czy oskar­żo­ny wie, dla­cze­go jego rasa ma niski… To zna­czy nie­wiel­ki… No, cho­le­ra jasna! – Aż za­klął ze zło­ści wobec nie­for­tun­ne­go do­bo­ru słow­nic­twa. – Czy oskar­żo­ny wie, dla­cze­go jego rasa nic nie wnosi do go­spo­dar­ki na­szej Świę­tej Re­pu­bli­ki?

– Ale pła­ci­my po­dat­ki! – krzyk­nął ni­zio­łek, wy­raź­nie z sie­bie dumny.

– Ska­ra­nie bo­skie… – wes­tchnął sę­dzia.

Obec­ny na ławie oskar­żo­nych przed­sta­wi­ciel kra­sno­lu­dów je­dy­nie uśmie­chał się pod nosem. Do­tych­czas wszyst­ko ukła­dało się po myśli jego po­bra­tym­ców. Elfy zo­sta­ły, za od­po­wied­nią opła­tą, wy­eli­mi­no­wa­ne. Na­to­miast te bez­u­ży­tecz­ne kur­du­ple wko­pią się same. Jest do­brze.

– Czy oskar­żo­ne­go coś bawi? – nie­spo­dzie­wa­nie za­py­tał prze­wod­ni­czą­cy.

– Prze­pra­szam, wy­so­ki są­dzie, przy­po­mnia­ło mi się coś za­baw­ne­go – od­po­wie­dział kra­sno­lud.

– Nie­dłu­go nie bę­dzie wam do śmie­chu – zri­po­sto­wał oskar­ży­ciel pu­blicz­ny. – Wróć­my do na­szych wy­ja­śnień. Dla­cze­go przed­sta­wi­cie­li ni­zioł­ków nie uświad­czy­my w po­li­cji, a tym bar­dziej w Woj­sku Re­pu­bli­kań­skim?

– Nie je­ste­śmy przyj­mo­wa­ni pro­szę pana. Ofi­cjal­nie ze wzglę­du na wzrost.

– Czyli, że po­zwo­lę sobie na żart, uchy­la­cie się od służ­by?

Po sali roz­nio­sły się po­je­dyn­cze, nieco wy­mu­szo­ne śmie­chy.

– Cisza! – wy­krzyk­nął sę­dzia. Na­stęp­nie spoj­rzał na pro­ku­ra­to­ra i po­wie­dział: – Wię­cej po­wa­gi na mojej roz­pra­wie, pro­szę! A tak na mar­gi­ne­sie, to żart był słaby i nie miał sensu.

– Oczy­wi­ście, wy­so­ki są­dzie, prze­pra­szam – mruk­nął w od­po­wie­dzi oskar­ży­ciel. Na­stęp­nie zwró­cił się do ni­zioł­ka: – To jak bę­dzie z tą służ­bą?

Ma­lut­ki oskar­żo­ny po raz ko­lej­ny wes­tchnął.

– Zgod­nie z tre­ścią wła­ści­wych ko­dek­sów mi­ni­mal­ny wzrost wy­ma­ga­ny u kan­dy­da­ta do po­li­cji to jeden metr i sześć­dzie­siąt cen­ty­me­trów wzro­stu. We­dług ofi­cjal­nych po­mia­rów naj­wyż­szy za­re­je­stro­wa­ny ni­zio­łek w hi­sto­rii li­czył sobie jeden metr i czter­dzie­ści cen­ty­me­trów. Na­le­ży pa­mię­tać, że był to wy­bryk na­tu­ry i praw­dzi­wy gi­gant! Wnio­ski na­su­wa­ją się same – za­koń­czył po­nu­ro.

– Tak, je­ste­ście bez­u­ży­tecz­ny­mi kur­du­pla­mi – zło­śli­wie sko­men­to­wał kra­sno­lud.

Na sali roz­praw po­now­nie dały się sły­szeć stłu­mio­ne śmie­chy. Prze­wod­ni­czą­cy nie wy­trzy­mał.

– Spo­kój! – krzyk­nął. – Na­kła­dam na oskar­żo­ne­go grzyw­nę za ob­ra­zę sądu!

– Toż to kpina w żywe oczy! Nie ma ta­kich prze­pi­sów! – krzyk­nął w od­po­wie­dzi kra­sno­lud.

– Nie ma? – Prze­wod­ni­czą­cy w te­atral­nym ge­ście za­sło­nił usta otwar­tą dło­nią. – Cóż, w takim razie za­rzą­dzam na­tych­mia­sto­we roz­strze­la­nie oskar­żo­ne­go na miej­scu. 

Pod­sąd­ny mo­men­tal­nie po­bladł, prze­ra­że­nie miał wy­pi­sa­ne na twa­rzy. Spoj­rzał w stro­nę pro­ku­ra­to­ra. Oskar­ży­ciel wy­raź­nie uni­kał kon­tak­tu wzro­ko­we­go. 

– Prze­cież tak nie można… – zwró­cił się do sę­dzie­go. – Kto cie­bie, czło­wie­ku, w ogóle do­pu­ścił do są­dze­nia? 

– Pro­szę mieć pre­ten­sje do usta­wo­daw­cy. Ochro­na! Nie mamy ca­łe­go dnia, pro­szę w tej chwi­li roz­strze­lać obec­ne­go tu oskar­żo­ne­go! – Wi­dząc nie­pew­ną minę funk­cjo­na­riu­sza, uśmiech­nął się i za­chę­ca­ją­co ski­nął głową. 

Ochro­niarz pod­szedł do kra­sno­lu­da i wy­strze­lił w sam śro­dek czoła. Twarz pod­sąd­ne­go, czy ra­czej to, co z niej po­zo­sta­ło, wy­ra­ża­ła szok. Mar­twe ciel­sko z hu­kiem opa­dło na pod­ło­gę.

Przez salę roz­praw prze­szedł nie­spo­koj­ny szum. Za­sto­so­wa­na przez sąd kara po­rząd­ko­wa była, jakby nie pa­trzeć, dość ra­dy­kal­na.

– Za­rzą­dzam pół go­dzi­ny prze­rwy. Ob­słu­ga niech uprząt­nie ten ba­ła­gan. – Sę­dzia z po­gar­dą spoj­rzał w kie­run­ku za­krwa­wio­nych zwłok. Na­stęp­nie zwró­cił się do pro­to­ko­lant­ki: – Pro­szę wy­słać faks do Mniej­szo­ści Kra­sno­ludz­kiej, żeby nie­zwłocz­nie skie­ro­wa­li na roz­pra­wę no­we­go przed­sta­wi­cie­la. Tylko tym razem nie chciał­bym żad­ne­go śmiesz­ka. – Po­now­nie skie­ro­wał po­gar­dli­we spoj­rze­nie na le­żą­cego na pod­ło­dze mar­twe­go kra­sno­lu­da.

Ko­rzy­sta­jąc z prze­rwy, sę­dzia udał się do swo­je­go ga­bi­ne­tu. Ode­tchnął z ulgą. Oskar­żo­ny na­praw­dę pięk­nie mu się pod­ło­żył. Uśmiech­nął się sze­ro­ko. Wie­dział, że musi do­pro­wa­dzić do uni­ce­stwie­nia elfów, w końcu wziął za to so­wi­te ho­no­ra­rium. Jed­nak­że miał też świa­do­mość, że musi po­stę­po­wać nie­zwy­kle ostroż­nie, nie może stwa­rzać nawet naj­mniej­szych po­zo­rów fa­wo­ry­zo­wa­nia kra­sno­lu­dów. Gdyby ktoś do­strzegł jego stron­ni­czość, to mo­gły­by się po­ja­wić nie­po­trzeb­ne py­ta­nia, nie­uchron­nie pro­wa­dzą­ce do po­dej­rzeń. Gdyby na jaw wy­szła przy­ję­ta ła­pów­ka… Cóż, wtedy byłby skoń­czo­ny. Po od­strze­le­niu oskar­żo­ne­go ja­kie­kol­wiek po­dej­rze­nia o fa­wo­ry­zo­wa­nie któ­rej­kol­wiek z ras wy­da­wa­ły się jed­nak mało praw­do­po­dob­ne. Cho­le­ra, a je­że­li to nie wy­star­czy?, po­my­ślał ze zgro­zą, a na­stęp­nie za­klął pa­skud­nie pod nosem.

Po upły­wie równo trzy­dzie­stu minut roz­pra­wa zo­sta­ła wzno­wio­na.

– Czy praw­dą jest, iż dzia­ła­jąc w celu zmia­ny usta­wo­daw­stwa na­szej Świę­tej Re­pu­bli­ki, przed­sta­wi­cie­le ni­zioł­ków do­pu­ści­li się naj­bar­dziej ohyd­ne­go i ha­nieb­ne­go czynu, jaki ist­nie­je, czyli pró­bo­wa­li prze­ku­pić grupę po­słów? – pro­ku­ra­tor za­py­tał oskar­żo­ne­go.

Na czole sę­dzie­go po­ja­wi­ła się kro­pel­ka potu. Spoj­rzał ner­wo­wo na oskar­ży­cie­la, ale nie ode­zwał się.

– Nic ni­ko­mu nie udo­wod­nio­no, a pie­nią­dze prze­pa­dły – od­po­wie­dział oskar­żo­ny.

– Zna­czy się, ja­kieś pie­nią­dze zo­sta­ły wrę­czone?

– Nic mi na ten temat nie wia­do­mo. Poza tym cały plan i tak nie wy­pa­lił, usta­wy nie udało się zmie­nić.

– Czy do­brze ro­zu­miem? Wrę­czy­li­ście pie­nią­dze po­słom. Oni je przy­ję­li i w za­mian obie­ca­li wpro­wa­dzić kilka zmian w usta­wie, ale osta­tecz­nie tego nie zro­bi­li?

– Nie kilku zmian, a jed­nej. Wyraz „albo” miał być za­stą­pio­ny przez „lub”. In­ny­mi słowy, zapis w usta­wie po­wi­nien brzmieć: „lub cza­so­pi­sma”. Ot szcze­gół, ale nie­zwy­kle istot­ny. Nie­ste­ty, opo­zy­cja przej­rza­ła prze­kręt i spra­wa się po­chrza­ni­ła. Tym­cza­sem pie­nią­dze prze­pa­dły!

– Te pie­nią­dze, o któ­rych nic panu nie wia­do­mo?

– Te same.

Pro­ku­ra­tor opu­ścił ręce w wy­ra­zie bez­sil­no­ści. Zwró­cił się do prze­wod­ni­czą­ce­go.

– Jak sam sąd widzi, bez­na­dziej­ny przy­pa­dek, te ni­zioł­ki.

– Rze­czy­wi­ście, bez­na­dziej­ny. W mojej oce­nie oskar­że­nie wy­star­cza­ją­co wy­ka­za­ło, że roz­strzy­ga­my tutaj o przy­szło­ści rasy, która jest zu­peł­nie zbęd­na dla dal­sze­go funk­cjo­no­wa­nia Świę­tej Re­pu­bli­ki. Co wię­cej, sta­no­wi ele­ment de­sta­bi­li­zu­ją­cy spo­łe­czeń­stwo i wście­kle ko­rup­cjo­gen­ny! – wy­krzy­czał, dla pod­kre­śle­nia po­wa­gi za­rzu­tów.

W tym mo­men­cie na salę roz­praw wszedł dum­nie kra­sno­lud. Ubra­ny był w czar­ny, do­pa­so­wa­ny gar­ni­tur marki Hugo Boss.

– Prze­pra­szam, wy­so­ki są­dzie, za spóź­nie­nie. Zo­sta­łem od­de­le­go­wa­ny do dal­sze­go re­pre­zen­to­wa­nia mojej rasy w ni­niej­szym pro­ce­sie, ale utkną­łem w korku. Szyby ko­pal­nia­ne są do­praw­dy wą­skie… Czy coś mnie omi­nę­ło?

– Pro­szę usiąść. – Prze­wod­ni­czą­cy wska­zał ławę oskar­żo­nych. – Wła­śnie usta­li­li­śmy, że ni­zioł­ki na­le­ży, co do jed­ne­go, ani­hi­lo­wać. Sto­sow­ne roz­strzy­gnię­cie w tej ma­te­rii pla­nu­ję wydać za kilka chwil.

Kra­sno­lud sze­ro­ko się uśmiech­nął i po­wie­dział:

– To ozna­cza, że ja i moi po­bra­tym­cy je­ste­śmy bez­piecz­ni?

– Na to wy­glą­da – od­po­wie­dział z wes­tchnie­niem sę­dzia. – Nie­mniej jed­nak i pan bę­dzie mu­siał zło­żyć wy­ja­śnie­nia. Naj­chęt­niej bym tego unik­nął… Eko­no­mia pro­ce­so­wa, ma się ro­zu­mieć. Na­to­miast, pod wzglę­dem pro­ce­du­ral­nym, nie­ste­ty nie ma ta­kiej moż­li­wo­ści… – Roz­ło­żył ręce w ge­ście uda­wa­nej bez­rad­no­ści.

– Takie prze­pi­sy, cóż zro­bić – od­po­wie­dział przy­mil­nie kra­sno­lud. Na jego twa­rzy po­ja­wił się uśmiech jesz­cze więk­szy, niż przed chwi­lą.

 

***

Tej nocy sę­dzia zu­peł­nie nie mógł za­snąć. Dwie rasy zo­sta­ły ani­hi­lo­wa­ne, po­zo­sta­ła część pro­ce­su to już tylko for­mal­ność. Spoj­rzał na wi­szą­cy na ścia­nie obraz. Za nim scho­wa­ny był sejf, do któ­re­go odło­żył sa­kiew­kę z dia­men­ta­mi. Zga­nił się w my­ślach, że do­tych­czas tak nie­roz­waż­nie z nią po­stę­po­wał. Prze­cież ktoś mógł zo­ba­czyć! Z nie­po­ko­jem spoj­rzał w kie­run­ku okna. Za­sło­na na­cią­gnię­ta, ale czy opu­ści­łem ro­le­ty an­tyw­ła­ma­nio­we? Spraw­dził, były opusz­czo­ne.

Skoro już nie mogę za­snąć, to przy­naj­mniej po­oglą­dam te­le­wi­zję, po­my­ślał. Prze­rzu­cał ko­lej­ne ka­na­ły, ale nie mógł zna­leźć nic cie­ka­we­go. Same re­trans­mi­sje z ani­hi­la­cji elfów i ni­zioł­ków, po­wtór­ki sta­rych se­ria­li oraz te­le­za­ku­py. Jedna wiel­ka nuda. Już miał wy­łą­czać od­bior­nik, gdy na­tknął się na re­por­taż o pro­ce­sie sko­rum­po­wa­nych urzęd­ni­ków. Wszy­scy, co do jed­ne­go, zo­sta­li po­wie­sze­ni i na­stęp­nie roz­strze­la­ni. Po­my­ślał, że bez­czesz­cze­nie zwłok to jed­nak spora prze­sa­da. Z głę­bo­kich prze­my­śleń wy­rwa­ła go ko­lej­na scena pro­gra­mu. Lek­tor prze­czy­tał pod­su­mo­wa­nie kwot ła­pów­ek, które łącz­nie otrzy­ma­li ska­za­ni. Sę­dzia do­ko­nał w gło­wie skom­pli­ko­wa­nych ob­li­czeń ma­te­ma­tycz­nych i za­marł. W naj­lep­szym wy­pad­ku tamci po­wie­sze­ni otrzy­ma­li po­ło­wę tego, co on. I to przy wy­jąt­ko­wo nie­ko­rzyst­nym kur­sie dia­men­tów na czar­nym rynku. Je­że­li kto­kol­wiek dowie się o ła­pów­ce, to skoń­czę jak te ba­ra­ny w te­le­wi­zji, po­my­ślał. Ogar­nę­ła go pa­ni­ka, mu­siał się napić cze­goś moc­niej­sze­go.

 

***

Wzno­wio­ny pro­ces to­czył się w naj­lep­sze, ale prze­wod­ni­czą­cy my­śla­mi był zu­peł­nie gdzie in­dziej. Przyj­rzał się pro­ku­ra­to­ro­wi i prze­słu­chi­wa­ne­mu przez niego kra­sno­lu­do­wi. Ten pierw­szy wy­glą­dał na wście­kłe­go. Na­to­miast oskar­żo­ny był nad wyraz spo­koj­ny. Wręcz… bez­czel­ny?

Tej gni­dzie wy­da­je się, że jest bez­piecz­na, po­my­ślał ze zło­ścią. W tym mo­men­cie sę­dzie­go prze­szedł dreszcz, do­znał na­głe­go i nie­spo­dzie­wa­ne­go olśnie­nia. Nie zwa­ża­jąc na to­czą­cą się na sali roz­praw wy­mia­nę zdań, zwró­cił się do kra­sno­lu­da.

– Czy praw­dą jest, iż w celu wpły­nię­cia na wynik ni­niej­sze­go pro­ce­su usi­ło­wał pan wrę­czyć mi ła­pów­kę w po­sta­ci sa­kiew­ki wy­peł­nio­nej dia­men­ta­mi?

– Słu… Słu­cham? – Oskar­żo­ny za­krztu­sił się, wstrzą­śnię­ty.

– Sa­kiew­ka wy­peł­nio­na dia­men­ta­mi. Czy wrę­czył mi ją pan, w za­mian ocze­ku­jąc ko­rzyst­ne­go roz­strzy­gnię­cia?

– Czy pan, to zna­czy sąd, zu­peł­nie osza­lał?! – wy­krzyk­nął kra­sno­lud.

Prze­wod­ni­czą­cy zwró­cił się do pro­to­ko­lant­ki.

– Pro­szę za­no­to­wać, iż dowód w po­sta­ci sa­kiew­ki wy­ko­na­nej z lnu, w któ­rej znaj­du­je się dwa­dzie­ścia pięć dia­men­tów, zo­stał za­bez­pie­czo­ny w domu sę­dzie­go. Sto­sow­na do­ku­men­ta­cja wraz z do­wo­dem rze­czo­wym zo­sta­nie włą­czo­na do akt spra­wy w póź­niej­szym cza­sie. – Po­now­nie spoj­rzał na oskar­żo­ne­go. – To zo­sta­ła wrę­czo­na ła­pów­ka, czy nie?

– To nie­do­rzecz­ne…

Pro­ku­ra­tor przy­tom­nie po­de­rwał się i po­wie­dział:

– W za­ist­nia­łej sy­tu­acji, na pod­sta­wie… – Przez na­stęp­nych kilka minut oskar­ży­ciel pu­blicz­ny cy­to­wał pa­ra­gra­fy. W końcu po­wie­dział: – Wno­szę o nad­zwy­czaj­ne ob­ostrze­nie kary i uka­ra­nie ani­hi­la­cją także rasy kra­sno­lu­dów.

Sę­dzia uśmiech­nął się z apro­ba­tą.

– Przy­chy­lam się do wnio­sku. Orze­kam zgod­nie z wnio­skiem pro­ku­ra­to­ra. Wy­ro­ko­wi, co oczy­wi­ste, na­da­ję rygor na­tych­mia­sto­wej wy­ko­nal­no­ści.

– Prze­cież to jest kpina z wy­mia­ru spra­wie­dli­wo­ści! To bez­pra­wie! – wy­krzyk­nął kra­sno­lud.

Prze­wod­ni­czą­cy po­de­rwał się z miej­sca i krzyk­nął w kie­run­ku oskar­żo­ne­go: – Ja je­stem pra­wem!

Sły­sząc te słowa, pro­ku­ra­tor je­dy­nie uniósł brew i su­ge­styw­nie spoj­rzał w kie­run­ku sę­dzie­go. Ten jed­nak nie wy­glą­dał na prze­ję­te­go.

– Bę­dzie­my się od­wo­ły­wać! – krzyk­nął roz­pacz­li­wie kra­sno­lud.

– To się od­wo­łuj­cie – od­po­wie­dział prze­wod­ni­czą­cy, po czym usiadł. Na twa­rzy po­ja­wił mu się pa­skud­ny uśmiech. – A, no tak, nie zdą­ży­cie – rzu­cił z mści­wą sa­tys­fak­cją w gło­sie. Chciał jesz­cze coś dodać, ale się po­wstrzy­mał. Zo­rien­to­wał się, że salę roz­praw wy­peł­ni­ła nie­spo­dzie­wa­na cisza. Spoj­rzał po po­miesz­cze­niu. Wszy­scy obec­ni za­sty­gli w bez­ru­chu, jakby czas się dla nich za­trzy­mał. Sę­dzia mi­mo­wol­nie wstał i pod­szedł do okna. Po­mi­mo naj­szczer­szych chęci, także na ze­wnątrz nie był w sta­nie do­strzec po­je­dyn­cze­go ruchu. Prze­wod­ni­czą­ce­go prze­szył zimny dreszcz. Wy­raź­nie coś było nie w po­rząd­ku. 

Nagle sę­dzia usły­szał za ple­ca­mi kroki. Od­wró­cił się i spo­strzegł ruch w ostat­nim rzę­dzie na wi­dow­ni. W jego kie­run­ku zmie­rzał nie­chluj­nie ubra­ny męż­czy­zna.

– Kim pan jest? Co tu się dzie­je? – za­py­tał skon­fun­do­wa­ny prze­wod­ni­czą­cy.

– Ja? Ja, pro­szę pana, je­stem bie­głym są­do­wym. Oba­wiam się, że eks­pe­ry­ment pro­ce­so­wy wy­padł… Cóż, nie­ko­rzyst­nie. Pro­szę spo­koj­nie po­cze­kać. Za kilka chwil opu­ści­my sy­mu­la­cję i praw­dzi­wy pro­ces zo­sta­nie wzno­wio­ny.

– Praw­dzi­wy pro­ces? – za­py­tał zdzi­wio­ny sę­dzia. A ten jest jaki? Na żarty? Poza tym, o jakim eks­pe­ry­men­cie pan mówi?

Bie­gły spoj­rzał na niego ze zro­zu­mie­niem i od­po­wie­dział:

– Znaj­du­je­my się ak­tu­al­nie w sy­mu­la­cji. Każdy pań­ski gest, każda wy­po­wiedź, a w szcze­gól­no­ści wszel­kie de­cy­zje pro­ce­so­we zo­sta­ły skru­pu­lat­nie za­no­to­wa­ne i na­stęp­nie pod­da­ne grun­tow­nej ana­li­zie. Jed­nak­że wnio­ski… Myślę, że można bez­piecz­nie za­ło­żyć, iż nie przy­pad­ną panu do gustu. Przy­kro mi.

– O czym ty, czło­wie­ku, mó­wisz?

– Oszo­ło­mie­nie w tej sy­tu­acji jest ab­so­lut­nie nor­mal­nym sta­nem, pro­szę się nie przej­mo­wać – od­po­wie­dział bie­gły. – Tak na mar­gi­ne­sie to muszę przy­znać, że był pan cał­kiem prze­ko­nu­ją­cy w roli sę­dzie­go…

– To jakiś po­nu­ry żart, praw­da?

– Nie­ste­ty, ale nie – wes­tchnął. – Jak już wspo­mi­na­łem, prze­pro­wa­dzi­li­śmy wła­śnie eks­pe­ry­ment pro­ce­so­wy. W jego toku po­twier­dzi­ło się, że jest pan osobą po­zba­wio­ną ele­men­tar­nej mo­ral­no­ści i do tego skłon­ną do agre­sji. Sło­wem, złą do szpi­ku kości. A skoro nie star­tu­je pan w kon­kur­sie na pre­ze­sa sądu, tylko wy­stę­pu­je w roli oskar­żo­ne­go to…

– To co? – za­py­tał prze­wod­ni­czą­cy.

– Cóż, o tym za­de­cy­du­je już praw­dzi­wy sąd. Na po­cie­sze­nie po­zwo­lę sobie za­uwa­żyć, że ma pan ogrom­ne szczę­ście, że w po­przed­nim stu­le­ciu kara śmier­ci zo­sta­ła znie­sio­na.

Sę­dzia, sły­sząc te słowa, ze­mdlał. Gdy się obu­dził, z prze­ra­że­niem od­krył, że sie­dzi, za­ku­ty w kaj­dan­ki, na ławie oskar­żo­nych. Nie zdą­żył wszyst­kie­go sobie dobrze poukładać, a już zo­stał gwał­tow­nie po­sta­wio­ny do pionu przez dwóch ro­słych po­li­cjan­tów. Praw­dzi­wy prze­wod­ni­czą­cy miał wła­śnie wy­gła­szać orze­cze­nie.

– Wyrok w imie­niu Rze­czy­po­spo­li­tej Pol­skiej z dnia pierw­sze­go sierp­nia roku bie­żą­ce­go. Sąd Okrę­go­wy w War­sza­wie, w skła­dzie tu obec­nym, oskar­żo­ne­go Ar­tu­ra Re­sow­skie­go uzna­je za win­ne­go za­rzu­ca­nych mu czy­nów…

Pod­sąd­ny nie słu­chał już dalej, po­now­nie stra­cił przy­tom­ność.