Nasze Gargulce

Dza­jah nigdy nie do­świad­czy­ło wiel­kie­go skoku tech­no­lo­gicz­ne­go. Była to pu­styn­na pla­ne­ta, któ­rej po­wierzch­nię po­kry­wa­ły głów­nie pia­sek i skały, gdzie­nie­gdzie od­dzie­la­ne zie­lo­ny­mi oa­za­mi. 

Naj­więk­sze mia­sto Dza­jah – Sznub­ba, li­czy­ło trzy­dzie­ści pięć ty­się­cy miesz­kań­ców, je­że­li po­mi­nąć przy­jezd­nych. Bo, choć sama pla­ne­ta i ży­ją­ca na niej spo­łecz­ność nie miała za wiele do za­ofe­ro­wa­nia, to co jakiś czas błą­dzi­ła w jej oko­li­ce ku­piec­ka ka­ra­wa­na, albo im­pe­rial­ny krą­żow­nik policyjny. 

Je­dy­ny ko­smo­port mie­ścił się oczy­wi­ście w Sznub­bie, we wschod­niej czę­ści mia­sta, ob­le­pio­ny przez slum­sy i nie­god­ne za­ufa­nia lo­ka­le, wy­spe­cja­li­zo­wa­ne głów­nie w ha­zar­dzie, pro­sty­tu­cji i sprze­da­ży środ­ków wy­sko­ko­wych. 

Po­wo­dów, dla­cze­go Dza­jah nigdy nie zdo­ła­ło roz­wi­nąć się do takiego poziomu, jaki pre­zen­to­wa­ły inne ko­lo­nie mię­dzy­ra­so­we pod przy­wódz­twem ludzi, było z pew­no­ścią wiele, ale wszyst­kie one spro­wa­dza­ły się do jed­ne­go, szcze­gól­nie istot­ne­go – Gar­gul­ców. 

Gar­gul­ce na­wie­dza­ły te zie­mie od po­ko­leń. Pierw­si ko­lo­ni­za­to­rzy, któ­rzy przy­by­li tu na jed­nej z ark, zdali ra­port, mó­wią­cy o ta­jem­ni­czych isto­tach, nad­la­tu­ją­cych z nieba i ata­ku­ją­cych ich obozy.

Od tam­tej pory udało się usta­lić, że Gar­gul­ce prze­by­wa­ją na or­bi­cie. Mają tam swoje, uno­szą­ce się w prze­strze­ni, gniaz­da, wi­ru­ją­ce wokół Dza­jah, ni­czym gro­bo­we księ­ży­ce, roz­bi­te przez jakąś ka­ta­stro­fę na ty­sią­ce ka­wa­łecz­ków i za­gar­nię­te przez gra­wi­ta­cję pla­ne­ty wbrew jej woli. 

Nikt nie pró­bo­wał nic z tym zro­bić. A ra­czej – nie miał na to środ­ków. Miesz­kań­cy Sznub­by nie na­le­że­li do naj­bo­gat­szych; praw­dę mó­wiąc, nie mogli za­ofe­ro­wać ni­cze­go, oprócz sil­nych rąk i woli. Byli biedakami, wyżebrującymi resztki od Imperium. Pa­da­ją­cy­mi na ko­la­na przed Im­pe­ra­to­rem, który w in­nych, wcale nie tak da­le­kich, ukła­dach, miał czę­sto re­pu­ta­cję szar­la­ta­na i ty­ra­na. 

Ale nie tutaj. 

Dza­ja­ha­nie przy­zwy­cza­ili się do Gar­gul­ców, ale nigdy nie prze­sta­li ich nie­na­wi­dzić. Przy­jezd­ni kupcy nawet wo­le­li tę sy­tu­ację, bo gdyby Dza­jah stało się nagle miej­scem bez­piecz­nym, wtedy ceny ich to­wa­rów na pewno by spa­dły. Każdy tu­by­lec bał się prze­by­wać na otwar­tej prze­strze­ni dłu­żej niż go­dzi­nę, bo be­stie ata­ko­wa­ły znie­nac­ka. Dla­te­go tar­go­wa­nie rów­nież przy­cho­dzi­ło łatwo. 

Nie my­śl­cie jed­nak, że miesz­kań­cy tej brud­nej, za­po­mnia­nej przez los pla­ne­ty nie mieli łba na karku. Wie­dzie­li, że nie są w sta­nie bro­nić się przed Gar­gul­ca­mi. Zna­leź­li zatem roz­wią­za­nie – Wa­row­nie. 

Stare po­rze­ka­dło, prze­ka­zy­wa­ne z nutą roz­ba­wie­nia przez na­stęp­ne po­ko­le­nia ofi­ce­rów z Mię­dzy­pla­ne­tar­nej Floty Im­pe­rial­nej, gło­si­ło, że ,,kiedy nie mo­żesz wy­grać, spró­buj nie prze­grać”. Gdy atak jest nie­moż­li­wy, mu­sisz się bro­nić. 

Wa­row­nie były do­brze uzbro­jo­ny­mi ośrod­ka­mi, roz­sia­ny­mi po Sznub­bie, w któ­rych każdy miesz­ka­niec mógł się schro­nić, o ile miał wy­ku­pio­ny kar­net wstę­pu. Go­spo­da­rze ofe­ro­wa­li mie­sięcz­ne i rocz­ne bi­le­ty, ale były one prze­zna­czo­ne dla przy­jezd­nych. Tu­tej­si do­brze wie­dzie­li, że tylko ży­cio­wa sub­skryp­cja ma sens. Bo Gar­gul­ce lu­bi­ły ata­ko­wać. I było ich wiele. 

Ta­kich ośrod­ków obron­nych nie stało wię­cej niż dzie­sięć. Lecz naj­więk­szym i naj­bar­dziej ob­le­ga­nym z nich była Wa­row­nia Ed­ga­ra. 

 

***

 

W dniu, w któ­rym wszyst­ko się za­czę­ło, Ashna wsta­ła póź­niej niż zwy­kle, czu­jąc, że do­pa­da ją in­fek­cja. Po­dej­rze­wa­ła, że może to być grain – cho­ro­ba wi­ru­so­wa, pa­no­szą­ca się na ich pla­ne­cie od nie­speł­na trzech wie­ków i ude­rza­ją­ca co jakiś czas z ukry­cia, wy­wo­łu­jąc epi­de­mie.

Kiedy była mała, prze­cho­dzi­ła grain kilka razy i wcale się już nie bała, ale nie mogła zi­gno­ro­wać faktu, że jej or­ga­nizm jest wy­raź­nie osła­bio­ny. 

Po pod­nie­sie­niu się z łóżka, po­szła na tyły bu­dyn­ku, żeby wy­nieść śmie­ci z Bjer­gem. Bjerg był od niej wyż­szy o trzy, albo i czte­ry głowy, szer­szy w ba­rach pię­cio­krot­nie, a przede wszyst­kim wło­cha­ty, przy­po­mi­na­ją­cy hy­bry­dę byka i czło­wie­ka, sto­ją­ce­go na dwóch ko­py­tach, z kro­wią twa­rzą, ale cał­kiem zręcz­nie wy­go­lo­ną. W nosie miał kol­czyk. 

Niósł za nią worki ze śmie­cia­mi i mówił:

– Tych trzech no­wych war­tow­ni­ków, któ­rych za­trud­ni­łaś, nie ma za grosz sza­cun­ku, córko Ed­ga­ra. 

– Co z tego? – Od­wró­ci­ła się do niego i wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. Potem wska­za­ła pal­cem kubły, a Bjerg ci­snął worki na zie­mię i za­czął upy­chać. – Mają do­brze wal­czyć. I do­brze wal­czą. Wi­dzia­łeś jak wczo­raj ra­dzi­li sobie na wie­życz­ce? 

– Da­wa­li­śmy sobie radę bez nich, córko Ed­ga­ra. Nie po­trze­bu­ję mieć pod nosem trzech, prze­brzy­dłych, za­du­fa­nych w sobie…

– Czas upły­wa, sta­rusz­ku. Po­ło­wa na­szej kadry się sypie. Widzę, że są coraz wol­niej­si. Kiedy nada­rza się oka­zja, muszę za­trud­niać no­wych war­tow­ni­ków, bo… Bo ilu ich tu przy­la­tu­je, co? A ilu z tych, któ­rzy przy­le­cą, chce tu zo­stać? 

– Po­słu­chaj…

– Wra­caj­my do środ­ka, wiel­ko­lu­dzie. Pod­ję­łam de­cy­zję. Jeśli się z nią nie zga­dzasz, idź do Ruf­fu­sa. On na pewno cię przyj­mie. 

We­szła z po­wro­tem do Wa­row­ni, zo­sta­wia­jąc Bjer­ga za sobą. We­wnątrz pa­no­wał zgiełk i uno­sił się za­pach ki­szo­nej ka­pu­sty. Jakiś S’hek­kań­czyk z wy­go­lo­ną głową kłó­cił się przy la­dzie z ich bar­ma­nem. 

Bjerg po­pę­dził za nią.

– Jak mo­żesz pleść takie rze­czy! – Do­go­nił Ashnę i szedł teraz obok, gar­biąc się strasz­nie, żeby mogła wi­dzieć jego twarz, gdy do niej mówił. – Pra­co­wa­łem dla two­je­go ojca jesz­cze zanim byłaś na świe­cie… a Ruf­fus… Krę­tac­ka świ­nia!

– Ma dużo klien­tów. – Po­pa­trzy­ła na niego. – I ostat­nio za­trud­nił sied­miu S’hek­kań­czy­ków. Patrz na tego przy barze. To kawał isto­ty, przy­dat­ny.

Oboje po­pa­trzy­li na nie­za­do­wo­lo­ne­go klien­ta. S’hek­kań­czyk miał około dwóch me­trów wzro­stu, wy­go­lo­ną, szarą głowę z bia­łym ta­tu­ażem w kształ­cie pasa, cią­gną­cym się od po­ty­li­cy po usta, oraz ma­lut­kie uszy. Mię­śnie, opięte czar­nym kom­bi­ne­zo­nem, fa­lo­wa­ły de­li­kat­nie, kiedy wy­ma­chi­wał rę­ko­ma w trak­cie kłót­ni. 

– Muszę na­dą­żać – po­wie­dzia­ła Ashna i skie­ro­wa­ła się w stro­nę sto­li­ka numer dzie­więć. 

– Pew­nie – rzu­cił za nią Bjerg, gdy prze­ci­ska­ła się przez tłum. – Pew­nie, zo­staw mnie, córko Ed­ga­ra! Ten cały in­te­res jest na mojej gło­wie od…! Od…! A zresz­tą!

By­ko­czło­wiek (jak lu­bi­ła go na­zy­wać, gdy się wku­rzał) mach­nął ręką i wy­szedł z lo­ka­lu. Ashna była przy­zwy­cza­jo­na do tego, że jest ob­ra­żal­ski. Ochło­nie za mak­sy­mal­nie kwa­drans i wróci do ser­wo­wa­nia drin­ków, albo po­le­ro­wa­nia ka­na­py.

Sto­lik numer dzie­więć był scho­wa­ny we wnęce, toteż kiedy wcho­dzi­ło się do środ­ka, ze­wnętrz­ny gwar nieco cichł. Teo­re­tycz­nie, każdy klient mógł go za­re­zer­wo­wać. I tak wła­śnie było przed śmier­cią jej ojca. Wtedy mu­sia­ła o niego wal­czyć, zu­peł­nie jak jedna z klien­tek. Teraz, kiedy ona roz­da­wa­ła tu karty, każdy do­brze wie­dział, że siada tu tylko ich trój­ka.

Vay­sha i Toh pro­wa­dzi­li oży­wio­ną roz­mo­wę, trzy­ma­jąc w rę­kach drin­ki i gło­śno się śmie­jąc.

Vay­sha była czło­wie­kiem. Praw­do­po­dob­nie miała przod­ków wśród pierw­szych ko­lo­ni­za­to­rów, ale nie lu­bi­ła się tym chwa­lić. Zre­zy­gno­wa­ła nawet z tra­dy­cji go­le­nia sobie głowy na łyso wśród człon­ków jej ro­dzi­ny. Miała bujne, czar­ne loki, opa­da­ją­ce na ra­mio­na. Jej skóra była oliw­ko­wa, a usta blade, nie­mal­że białe.

Toh z kolej na­le­żał do rasy Fi­de­lian. Był sze­ro­kim w ba­rach, krę­pym blon­dy­nem bez źre­nic oraz nosa. Śmiał się, że dzię­ki samym gał­kom i noz­drzom, jest bar­dziej nie­prze­wi­dy­wal­ny, bo nikt nie wie, gdzie pa­trzy i kiedy węszy. Fi­de­lia­nie przy­by­li na Dza­jah cał­kiem nie­daw­no, bo za­le­d­wie pół wieku temu padli ofia­rą jed­nej z czy­stek w Im­pe­rium. Teraz nie żyło ich wię­cej niż dwa ty­sią­ce. A on sie­dział tutaj, bez­tro­sko po­pi­ja­jąc drin­ki. 

– Ash… – mruk­nął, gdy ją zo­ba­czył. – Po­wiedz pro­szę na­szej ko­cha­nej przy­ja­ciół­ce, że to ja, a nie żaden war­tow­nik, wy­go­ni­łem stąd tego ob­le­cha, śmier­dzą­ce­go zgni­łym serem. Wczo­raj, pa­mię­tasz?

– To był war­tow­nik – od­par­ła Ashna, sia­da­jąc do sto­li­ka. 

Fi­de­lia­nin za­krztu­sił się na­po­jem. 

– Nie no, ja stąd idę. 

Vay­sha za­chi­cho­ta­ła. 

– Czego chciał od cie­bie Bjerg? – za­py­ta­ła po­waż­niej. 

Ashna po­ki­wa­ła głową, mru­żąc oczy. 

– Po­wiedz – na­le­ga­ła przy­ja­ciół­ka.

– Ma pro­blem, że tych trzech no­wych war­tow­ni­ków… To dupki. I tyle. Chciał, żebym ich zwol­ni­ła. Bo jeśli ich za­trud­ni­łam to…

– Ja ich za­trud­ni­łam – prze­rwa­ła Vay­sha. Od­sta­wi­ła kie­li­szek na blat i po­ło­ży­ła dłoń na ra­mie­niu Ashny. – Nie mu­sisz brać wszyst­kich na­szych de­cy­zji na sie­bie. W końcu wie­dzie­li­śmy na co się pi­sze­my, gdy zga­dza­li­śmy się pro­wa­dzić to miej­sce razem z tobą. 

– Wiem, Vay, wiem o tym. Tylko, że Bjerg jest przy­zwy­cza­jo­ny do ry­go­ru ojca. Niech on myśli, że ja od­po­wia­dam tu za wszyst­ko, bo do was nie ma ta­kie­go sza­cun­ku. Prze­pra­szam, ale taka jest praw­da.

– W końcu trze­ba bę­dzie go prze­sta­wić – po­wie­dział Toh. 

– Stop­nio­wo – od­par­ła Ashna. – Stop­nio­wo. On ma trzy­sta dwa­dzie­ścia lat, pa­mię­taj­cie o tym.

– Ile żyją te by­ko­lud­ki? – za­py­tał Fi­de­lia­nin. 

Vay­sha zdzie­li­ła go po ręce.

– Toh!

– Prze­pra­szam, prze­pra­szam, żar­tu­ję! 

Wtedy na ze­wnątrz pod­niósł się ryk. Prze­ra­że­ni lu­dzie za­czę­li do­bi­jać się do drzwi Wa­row­ni, waląc w nie i ko­piąc. Nad­la­ty­wał Gar­gu­lec. 

Jed­nak – kiedy na Dza­jah nie nad­la­ty­wał Gar­gu­lec? Przy wej­ściu stał jeden z ich naj­więk­szych war­tow­ni­ków, spraw­dza­ją­cy skru­pu­lat­nie, czy osoby pró­bu­ją­ce do­stać się do środ­ka mają wy­ku­pio­ne kar­ne­ty.

Po­wie­trze prze­szył cha­rak­te­ry­stycz­ny pisk, przy­po­mi­na­ją­cy na wpół od­gło­sy ataku orła i wrzask nie­to­pe­rza. 

At­mos­fe­ra w Wa­row­ni zro­bi­ła się gęsta. Go­ście, przed chwi­lą ro­ze­śmia­ni i bez­tro­scy, uci­chli. Mu­zy­ka prze­sta­ła grać. 

,,Znamy to od po­ko­leń. To dzie­je się cały czas, a i tak je­ste­śmy prze­ra­że­ni” – po­my­śla­ła Ashna, spo­glą­da­jąc na sze­reg nie­spo­koj­nych twa­rzy. 

Ucie­ki­nie­rzy na­pły­wa­li, wci­ska­jąc się przez wej­ście naj­szyb­ciej jak to moż­li­we, tra­to­wa­ni przez po­zo­sta­łych. Wielu upa­da­ło na zie­mię i zo­sta­ło za­dep­ta­nych, a jeden czło­wiek wy­lą­do­wał na ich sto­li­ku.

Toh z nie­chę­cią ze­pchnął go na zie­mię. 

– Bjerg jest na ze­wnątrz – po­wie­dzia­ła Ashna, bar­dziej do sie­bie niż do przy­ja­ciół. 

– Po­ra­dzi sobie – od­par­ła Vay­sha uspo­ka­ja­ją­cym tonem. 

– Pójdę na wie­życz­kę i spraw­dzę, czy jest bez­piecz­ny. – Córka Ed­ga­ra wsta­ła i prze­ci­snę­ła się między kilkoma no­wymi gośćmi. 

– Ash, stój! – za­wo­łał Toh.

– Spo­koj­nie. – Od­wró­ci­ła się do nich i kiw­nę­ła głową. – Robię to od siód­me­go roku życia. 

Truch­tem prze­bie­gła przez głów­ne po­miesz­cze­nie Wa­row­ni i do­tar­ła do scho­dów, pro­wa­dzą­cych na górę. Wbie­gła na pierw­sze pię­tro i na­ci­snę­ła przy­cisk alar­mu. Roz­brzmia­ła sy­re­na. 

Ru­szy­ła dalej, kie­ru­jąc się na szczyt, na któ­rym stała wie­życz­ka. Do­tar­ła tam po chwi­li, czu­jąc ból w klat­ce pier­sio­wej. 

,,Gar­gul­czy Grain” – za­klę­ła w my­ślach.

Po­de­szła do dział­ka, uzbro­jo­ne­go w naj­prost­sze po­ci­ski pla­zma­tycz­ne, wy­cią­gnę­ła za­wlecz­kę ze sznu­rem bez­pie­czeń­stwa, za­wie­si­ła ją sobie na barku i ob­wią­za­ła wokół tu­ło­wia, żeby nie spa­dła. Na­stęp­nie od­bez­pie­czy­ła broń i ure­gu­lo­wa­ła ce­low­nik.

Oprócz niej, na górze było już dwóch war­tow­ni­ków na ru­ty­no­wej zmia­nie. Zaj­mo­wa­li dwa po­zo­sta­łe dział­ka i obaj krą­ży­li lu­fa­mi po nie­bie w po­szu­ki­wa­niu Gar­gul­ca. 

– Gdzie je­steś, ma­leń­ki…? – mruk­nę­ła do sie­bie.

Sama nie wie­dzia­ła, czy mówi o po­two­rze czy Bjer­gu. 

Po­pa­trzy­ła w dół. Wśród nie­prze­bra­ne­go tłumu, na­pły­wa­ją­ce­go do środ­ka Wa­row­ni, za­uwa­ży­ła kilka stwo­rzeń po­dob­nych ga­ba­ry­to­wo do przy­ja­cie­la, ale żadne z nich nie było by­kiem z rudą czu­pry­ną. 

Wtedy nad jej głową coś śmi­gnę­ło. Na dole roz­le­gły się piski prze­ra­żo­nych ludzi. Spojrzała w górę i zo­ba­czy­ła, że nad bu­dyn­kiem krąży wiel­ka, skrzy­dla­ta be­stia, okryta pancerzem zielonych łusek, z czer­wo­ny­mi jak krew śle­pia­mi i pa­zu­ra­mi dłu­go­ści mie­cza. Kre­atu­ra ryk­nę­ła groź­nie i za­nur­ko­wa­ła, pro­sto na kłę­bią­cych się w dole cy­wi­lów. 

Ashna za­czę­ła strze­lać. Krót­ka seria po­ci­sków od­bi­ła się od łusek i tylko bar­dziej roz­wście­czy­ła Gar­gul­ca. Chwy­cił szpo­na­mi dwie ko­bie­ty i po­now­nie wzle­ciał w niebo. Ofia­ry darły się wnie­bo­gło­sy, pro­sząc o ra­tu­nek. Ash wy­strze­li­ła na­stęp­ną salwę, ale wąt­pi­ła, żeby udało się tra­fić. 

Po­twór zrzu­cił ko­bie­ty z wy­so­ko­ści, a ich ciała ude­rzy­ły o skal­ną, miej­ską po­sadz­kę, prze­mie­nia­jąc w plamy krwi. Choć wy­da­wa­ło się to nie­moż­li­we, krzyk prze­ra­żo­nych miesz­kań­ców stał się jesz­cze gło­śniej­szy. W wej­ściu do Wa­row­ni wciąż stało co naj­mniej dwie­ście osób. Ci, któ­rzy nie po­cze­ka­li na spraw­dze­nie kar­ne­tu i pró­bo­wa­li wejść do środ­ka bez we­ry­fi­ka­cji, byli trak­to­wa­ni prą­dem przez pole obron­ne. 

Wtedy z wnę­trza lo­ka­lu wy­pa­dło kilku war­tow­ni­ków z pał­ka­mi i włócz­nia­mi w rę­kach. Jeden z nich niósł ze sobą ka­ra­bin pla­zma­tycz­ny, je­dy­ny jaki mieli na skła­dzie. 

Obok Ashny po­ja­wi­ło się dru­gie dział­ko, prze­nie­sio­ne przez trój­kę war­tow­ni­ków z innej po­zy­cji. Po­nad­to na górę do­tar­ło wresz­cie sze­ściu włócz­ni­ków i za­ję­li oni swoje miej­sca de­fen­syw­ne.

Gar­gu­lec znowu prze­pro­wa­dził atak, tym razem de­mo­lu­jąc dwa stra­ga­ny z owo­ca­mi i po­ry­wa­jąc w po­wie­trze ja­kie­goś S’hek­kań­czy­ka. Wsa­dził go sobie do pyska i od­gryzł głowę, a czar­na krew bry­znę­ła jak z fon­tan­ny. 

Ashna i drugi strze­lec wy­pu­ści­li ko­lej­ną salwę. Tym razem udało im się ugo­dzić po­two­ra w oko­li­ce szyi, przez co ten od­le­ciał ka­wa­łek dalej, krą­żąc teraz nad nimi ni­czym sęp nad pa­dli­ną. 

Po­czu­ła silny ból głowy, pew­nie przez grain. Zła­pa­ła się za na­sa­dę nosa i za­ci­snę­ła po­wie­ki. 

– Przej­mij ode mnie. – Od­da­ła ste­ro­wa­nie nad dział­kiem jed­ne­mu z war­tow­ni­ków. 

Mi­nę­ła chwi­la, zanim do­szła do sie­bie. Mniej wię­cej tyle samo czasu za­ję­ło to Gar­gul­co­wi, bo aku­rat gdy otwo­rzy­ła oczy, ten pi­ko­wał po raz trzeci, tym razem pro­sto na nich. Włócz­ni­cy unie­śli swoje bro­nie. 

Be­stia na­dzia­ła się na jedną z nich i ryk­nę­ła, ale nim od­le­cia­ła mach­nę­ła jesz­cze pa­zu­rem, go­dząc śmier­tel­nie w twarz jed­ne­go z żoł­nie­rzy. 

I wtedy Ashna zo­ba­czy­ła w dole Bjer­ga. Prze­ci­skał się po­mię­dzy ostat­ni­mi ucie­ki­nie­ra­mi do środ­ka lo­ka­lu.

– Hej! – wrza­snę­ła do bram­ka­rza. – Hej, wpuść go pierw­sze­go! Sły­szysz?!

Nie sły­szał. 

Gar­gu­lec tym­cza­sem nie próż­no­wał. Znowu skie­ro­wał się na cy­wi­lów, w tym Bjer­ga.

– Bjerg! – Ashna wy­chy­li­ła się przez ba­rier­kę. Spoj­rzał na nią. – Trzy­maj! – Wy­rwa­ła włócz­nię war­tow­ni­ko­wi i zrzu­ci­ła. 

W tym mo­men­cie Gar­gu­lec był już bar­dzo bli­sko i tylko świetny re­fleks byka ura­to­wał go przed śmier­cią. Chwy­cił broń i wy­su­nął w górę. Ni­cze­go nie spo­dzie­wa­ją­cy się po­twór wpadł na nią, na­dzie­wa­jąc pysk na grot. Syk­nął z bólu tak gło­śno, że mu­sia­ło go usły­szeć całe mia­sto. Za­trze­po­tał skrzy­dła­mi i od­le­ciał do gniaz­da, skom­ląc ża­ło­śnie. 

Za­czę­ły się wi­wa­ty. Tylko czte­ry ofia­ry. Dobry wynik. 

Ashna po­czu­ła ude­rze­nie ulgi, wi­dząc jak Bjerg na­pi­na bi­ceps i macha do znaj­du­ją­cych się w środ­ku klien­tów.

 

*

 

Ten atak był prze­ło­mo­wy. Nie dla­te­go, że Bjerg pra­wie w nim zgi­nął. Nawet nie dla­te­go, że Ashna stała za wie­życz­ką pierw­szy raz od pięt­na­ste­go roku życia, na do­da­tek wresz­cie bez krzy­ków prze­ra­żo­ne­go ojca z par­te­ru.

Ten atak był prze­ło­mo­wy, bo mógł stać się ostat­nim. 

Za­le­d­wie kilka dni póź­niej, Ash sie­dzia­ła w biu­rze, po­rząd­ku­jąc nudne do­ku­men­ty. Usły­sza­ła pu­ka­nie, ale aku­rat wtedy zła­pał ją ostry atak kasz­lu. Za­sło­ni­ła usta chu­s­tecz­ką i wy­char­cza­ła z tru­dem:

– W… w… wejść…

Drzwi otwo­rzy­ły się i do środ­ka wpadł Toh, roz­pa­lo­ny. 

– Wie­ści – po­wie­dział.

Gdy ka­szel ustą­pił, córka Ed­ga­ra kiw­nę­ła głową na znak, żeby mówił.

– Przy­le­ciał sta­tek, Ash. Nie­ma­ły sta­tek. Nie­bie­ski, ze sta­ry­mi em­ble­ma­ta­mi Gra­na­to­wych Skrzy­deł. Wiesz, tych któ­rzy w cza­sie Wiel­kiej Wojny za­ję­li kilka ukła­dów na…

– Tak, pa­mię­tam. Nie pierw­szy sta­tek, który tu za­do­ko­wał. 

– Jasne… – Toh wyjął z kieszeni płasz­cza jakiś pa­pier. Po­ło­żył go na bla­cie. Ashna na­chy­li­ła się nad biur­kiem i zo­ba­czy­ła, że na kart­ce wid­nie­je ry­su­nek sa­te­li­ty z kil­ko­ma bla­ste­ra­mi, przy­cze­pio­ny­mi z każ­dej stro­ny. Pla­kat wy­glą­dał jakby zo­stał na­ry­so­wa­ny bar­dzo dawno temu. – Ale ten jest inny. Waż­niej­szy – dodał Toh.

– Niby jak? – za­py­ta­ła, opa­da­jąc z po­wro­tem na fotel.

– Ich ka­pi­ta­nem jest jakiś sta­ruch… Wiesz co, Ash? Chcia­łem z nim po­ga­dać jako pierw­szy… Nie ma co, dobra ta fucha wła­ści­cie­la Wa­row­ni, strasz­nie ci dzię­ku­ję… W tłumie byłem najważniejszy, to się prze­ci­sną­łem. I z nim po­ga­wę­dzi­łem. On ma gdzieś te wszyst­kie ku­piec­kie prze­tar­gi i umowy, to praw­dzi­wy an­ty­sys­te­mo­wiec. – Fi­de­lia­nin wy­piął dum­nie pierś. – Coś tam gadał o swo­ich to­wa­rach… Dzia­dy­ga chyba nawet nie sły­szał o Gar­gul­cach, dasz wiarę? My­ślał, że ich gniaz­da to pas aste­ro­id. By sobie na­ro­bił, jakby go któ­ryś za­ata­ko­wał!

– Toh, pro­szę. Do rze­czy.

– Tak, tak. No wła­śnie, więc po­ga­da­li­śmy o jego in­wen­ta­rzu. I nie zgad­niesz, co!

– Co?

– Ma na skła­dzie bar­dzo stary, bo­jo­wy sys­tem or­bi­tal­ny. Po­wie­dział, że nie są­dził, żeby kie­dy­kol­wiek się komuś przy­dał, bo to dzia­do­stwo z cza­sów Wiel­kiej Wojny i już mieli wy­rzu­cić na szrot, ale on kazał zo­sta­wić. Przy­po­mnę ci jesz­cze raz, Ash, zanim coś po­wiesz – dodał szyb­ko, wi­dząc jak dziew­czy­na otwie­ra usta – że go na­praw­dę nie in­te­re­su­ją ukła­dzi­ki Fe­de­ra­cji Szla­ków. Obie­cał, że nam za­mon­tu­je i to z pro­mo­cją. 

– Ile chce?

– Czter­dzie­ści ty­się­cy kszte­pów. 

– Czter­dzie­ści ty­się­cy kszte­pów?! – Ashna po­de­rwa­ła się z siedzenia. To był błąd. Po­czu­ła jak zdu­si­ło ją w klat­ce pier­sio­wej i wzię­ła chra­pli­wy od­dech. – Dobra, Toh, słu­chaj – wy­krztu­si­ła, gdy do­szła do sie­bie. – To pra­wie całe oszczęd­no­ści na­sze­go mia­sta. Na­szej pla­ne­ty. Zban­kru­tu­je­my.

– Nie. Bę­dzie trudno przez jakiś czas, ale… Bez Gar­gul­ców, Ash… – Toh też wstał. – Bez Gar­gul­ców szyb­ko się od­bi­je­my!

– Nawet, jeśli. – Córka Ed­ga­ra za­ci­snę­ła zęby i po­ło­ży­ła przy­ja­cie­lo­wi dło­nie na bar­kach. – To Fe­de­ra­cji Szla­ków nie po­ko­na­my. Mogą się kłó­cić mię­dzy sobą, ale kiedy ktoś dzia­ła w ich złym in­te­re­sie…

– Ash, nie po­trze­bu­je­my ich tak bar­dzo. Im­pe­ra­tor nam po­mo­że. Im­pe­ra­tor za­wsze po­ma­ga, pa­mię­tasz?

Opa­dła na fotel, wy­pusz­cza­jąc po­wie­trze.

– Pa­mię­tam.

– Wła­śnie. Jeśli ja­ka­kol­wiek pla­ne­ta Im­pe­rium wpad­nie w kło­po­ty…

– …jego Ma­je­stat ją z nich wy­cią­gnie – do­koń­czy­ła za niego. – Znam te for­muł­ki ze szko­ły. Ale na­praw­dę nie uwa­żam, że to jest dobry po­mysł. Boję się, Toh.

– Boisz? Niby czego? Kup­ców? 

– Boję się, że bez Gar­gul­ców stra­ci­my ro­bo­tę. 

 

*

 

Tak czy ina­czej, nie mogła wal­czyć z prze­zna­cze­niem. Cho­ciaż nie. Z prze­zna­cze­niem mogła pró­bo­wać. Lecz z Tohem i Vay­shą… To było ponad jej siły. Tylko Bjerg wy­da­wał się scep­tycz­ny do tego po­my­słu, ale Ash nie wie­dzia­ła, czy to ze sta­ro­ści, czy dla­te­go, że ta idea po­cho­dzi­ła od no­wych wła­ści­cie­li. A może po pro­stu lubił swój fach? 

,,Na pewno bę­dzie­my dalej dzia­łać” – po­wta­rza­ła sobie w duchu, idąc ciem­nym ko­ry­ta­rzem, oświe­tlo­nym tylko przez nie­licz­ne i zimne lampy elek­trycz­ne. ,,Jako bar, czy coś w tym stylu. Oj­ciec chciał­by, żebym to zro­bi­ła. Nie­na­wi­dził Gar­gul­ców. Tak, nie­na­wi­dził. Ja też ich nie­na­wi­dzę. Pra­wie za­bi­ły Bjer­ga. No i za­bi­ły ojca Vay­shy. I Ru­de­go Hicka. I wujka Je­ro­me’a. Nie­na­wi­dzę ich”.

Z tą po­krze­pia­ją­cą myślą we­szła do owal­ne­go po­ko­ju o brą­zo­wych ścia­nach, wy­peł­nio­ne­go drew­nia­ny­mi me­bla­mi. Po lewej stro­nie znaj­do­wa­ło się sze­ro­kie, pa­no­ra­micz­ne okno z wi­do­kiem na półpu­sty­ny, półka­mien­ny kra­jo­braz mia­sta. 

Na środ­ku, wokół okrą­głe­go stołu, zebrało się trzech męż­czyzn i jedna ko­bie­ta. 

Naj­wyż­szy i naj­młod­szy z panów, z czer­wo­ny­mi jak ogień wło­sa­mi i buj­nym wąsem w tej samej bar­wie, pod­szedł do Ashny jako pierw­szy i uści­snął jej dłoń.

– Witaj, Ashno – po­wie­dział non­sza­lanc­kim tonem. 

– Witaj, Ruf­fu­sie. 

Na­stęp­na przy­wi­ta­ła się Bett, bę­dą­ca czar­no­skó­rą, wy­so­ką Bar­tian­ką, to zna­czy po­cho­dzi­ła z pla­ne­ty Bar­tii, na któ­rej wszy­scy miesz­kań­cy prze­kłu­wa­li sobie po­licz­ki. Jej lica prze­bi­te były dłu­gim, czer­wo­nym dru­tem, który wy­raź­nie utrud­niał mó­wie­nie, choć Ash była pewna, że Bett mu­sia­ła się już do tego przy­zwy­cza­ić, zwa­ża­jąc, że miała ponad sześć­dzie­siąt lat. 

Oboje byli kon­ku­ren­ta­mi Ashny na rynku Wa­row­ni. Wa­row­nia Ruf­fu­sa była drugą co do wiel­ko­ści w całej Sznub­bie, zaś ta na­le­żą­ca do Bett, wsła­wi­ła się ostat­nio po­pi­so­wą akcją od­pę­dze­nia trzech Gar­gul­ców naraz, co na­tych­miast przy­spo­rzy­ło jej pre­sti­żu.

Jed­nak po­zo­sta­łych dwóch gości nie na­le­ża­ło do bran­ży. Córka Ed­ga­ra znała tylko jed­ne­go z nich.

Ma­lut­ki, siwy i po­marsz­czo­ny jak śliw­ka sta­ru­szek ze strzę­pa­mi wło­sów na bo­kach głowy, ubra­ny w ja­sno­zło­ty kom­bi­ne­zon oraz na­szyj­nik, zwi­sa­ją­cy mu aż do pępka, był Sta­rym Tomem. Cho­ciaż ofi­cjal­nie po­win­no na­zy­wać się go panem gu­ber­na­to­rem. Za­rząd­ca pla­ne­ty z ra­mie­nia Im­pe­ra­to­ra, spra­wu­ją­cy swoją funk­cję od osiem­dzie­się­ciu pię­ciu lat.

– Ty je­steś córką Ed­ga­ra… – wy­krztu­sił, wy­cią­ga­jąc do niej ko­ści­stą łapę. 

– Tak, panie gu­ber­na­to­rze. – Uści­snę­ła mu dłoń i skło­ni­ła się z sza­cun­kiem.

Jed­nak tym, który wzbu­dzał w niej naj­więk­szą cie­ka­wość, był ka­pi­tan przy­by­łe­go stat­ku. Kom­plet­nie nie mogła zro­zu­mieć jak Toh mógł na­zwać go ,,sta­ru­chem” czy ,,dzia­dy­gą”. Pa­trząc na niego, wi­dzia­ła we­te­ra­na, który w sercu ma wojnę i honor, nic poza tym.

Stał wy­pro­sto­wa­ny, w wy­po­le­ro­wa­nym, nie­bie­skim kom­bi­ne­zo­nie, z przy­pin­ką świad­czą­cą o przy­na­leż­no­ści do Gra­na­to­wych Skrzy­deł.

,,Że go za to jesz­cze nie uka­tru­pi­li” – po­my­śla­ła.

Co praw­da jego włosy były cał­ko­wi­cie białe, ale gęste i w po­łą­cze­niu z bujną brodą, tylko do­da­wa­ły mu ma­je­sta­tu. 

Wy­cią­gnę­li ku sobie ręce.

– Miło panią po­znać – rzu­cił. – Na­zy­wam się Omar.

– Mnie pana rów­nież – od­par­ła. – Je­stem Ashna. 

– No! – Ruf­fus kla­snął w dło­nie. – Prze­cho­dzi­my do in­te­re­sów, co? Oh, młoda Ash… – Po­kle­pał ją dziar­sko po ra­mie­niu. – Co za iro­nia losu, że od tylu mie­się­cy ry­wa­li­zu­je­my, ści­ga­my się o zwy­cię­stwo… A tym­cza­sem! Spo­ty­ka­my się tutaj, co? Na polu wspól­nej po­raż­ki. Oh, prze­wrot­ne życie, tak. Prze­wrot­ne. Cał­kiem jak ten zawód, co? Raz przy­le­ci Gar­gu­lec i po­rwie przy­pad­ko­we­go przy­chod­nia, raz two­je­go przy­ja­cie­la… Kiedy in­dziej syna. Pa­skud­na ro­bo­ta. I wła­śnie dla­te­go, młoda Ash, mu­si­my dzia­łać. Oh, tak, mu­si­my dzia­łać, tak. Po­świę­cić swoje bo­gac­twa dla dobra tej pla­ne­ty.

,,Obie­ca­li mu coś” – stwier­dzi­ła. 

– Skończ, Ruf­fus – mruk­nę­ła Bett. – Ona jest taka jak jej oj­ciec. Ucina zbęd­ną gadkę. Ro­bi­my to, czy nie? 

– Tak – po­wie­dział sucho Stary Tom. – Pod­pi­sze­my… Umowę.

– Za­pew­niam, że, choć stary, to sprzęt jest nie­za­wod­ny. – Ka­pi­tan Omar ob­li­zał wargi i po­pa­trzył gdzieś w prze­strzeń. Spra­wiał wra­że­nie, jakby zda­wa­nie ra­por­tów było dla niego czymś bar­dziej po­wsze­dnim niż Gar­gul­ce dla Dza­ja­ha­nów. – Czte­ry sa­te­li­ty, z szes­na­sto­ma dział­ka­mi obron­ny­mi, a także la­se­rem ofen­syw­nym… Tak, wła­śnie. We­dług tego, co prze­ka­zał mi pan gu­ber­na­tor, na or­bi­cie wa­szej pla­ne­ty krąży ak­tu­al­nie około stu czterdziestu gniazd, które oso­bi­ście omył­ko­wo wzią­łem za drob­ne księ­ży­ce. Nie aste­ro­idy, jak su­ge­ro­wał pani współ­pra­cow­nik. – Uśmiech­nął się ser­decz­nie do Ashny, a ta po­czu­ła, że się ru­mie­ni. – Za­sad­ni­cza róż­ni­ca, tak… – Za­mknął na chwi­lę oczy, by się sku­pić. – W takim razie, sądzę, że pro­blem Gar­gul­ców zo­sta­nie roz­wią­za­ny w ciągu mie­sią­ca. Nie dłu­żej. Oczy­wi­ście sa­te­li­ty da się znisz­czyć, ow­szem. Każda współ­cze­sna flota bo­jo­wa by­ła­by w sta­nie to zro­bić. Ale po co? 

– Żeby chro­nić swoje in­te­re­sy… – mruk­nę­ła Ash. 

– Głu­po­ta. – Ruf­fus mach­nął na to ręką. – Han­dla­rze mają nas głę­bo­ko gdzieś. Mów dalej, Omar. 

– Jest jesz­cze opcja dez­ak­ty­wo­wa­nia sa­te­litów z ziemi, oczy­wi­ście – kon­ty­nu­ował ka­pi­tan. – Aby nikt tego nie zro­bił, trze­ba bę­dzie usta­wić ja­kieś stra­że… Grozi to nie­bez­pie­czeń­stwem dla wszyst­kich, bo sa­te­li­ty prę­dzej czy póź­niej wpad­ną w at­mos­fe­rę i… Cóż, ra­czej się spalą. Ale może nie? Nie warto ry­zy­ko­wać. Poza tym, wy­da­je­cie Pań­stwo sporą sumę na ten sys­tem. – Prze­gar­nął znisz­czo­ną dło­nią po wło­sach. – Tak czy ina­czej, nie biorę pod uwagę żad­ne­go z tych sce­na­riu­szy. Z tego co wiem, te po­two­ry to dla was utra­pie­nie; chyba nikt nie chciał­by, żeby wra­ca­ły. Tak mi się przy­naj­mniej wy­da­je… Pan Gu­ber­na­tor też tak uważa, a on zna waszą spo­łecz­ność jak mało kto…

– Do­brze, do­brze. Dzię­ku­je­my, ka­pi­ta­nie Omar… – prze­rwa­ła mu córka Ed­ga­ra. – Ale mam za­sad­ni­cze py­ta­nie. Co z nami? 

Na mo­ment za­pa­dła cisza. 

– Uwol­ni­my pla­ne­tę od be­stii, które mor­du­ją ludzi – od­par­ła tępo Bett.

– Wy­bacz­cie, ale nie uwie­rzę w to, że ten łaj­dak kie­ru­je się do­brem wspól­nym. – Ashna wska­za­ła pal­cem uśmiech­nię­te­go Ruf­fu­sa. – Co ci obie­ca­li? 

– Mnie? Oh, mogę po­wie­dzieć, panie gu­ber­na­to­rze?

Stary Tom kiw­nął po­wo­li głową. 

– Czy ty wiesz, po ile cho­dzą skóry Gar­gul­ca? – za­py­tał Ruf­fus zde­cy­do­wa­nie po­waż­niej, a uśmiech znik­nął mu z twa­rzy. – W prze­cią­gu ostat­niej de­ka­dy za­bi­li­śmy dzie­więć. Okrą­głe dzie­więć po­twor­ków, ro­zu­miesz? Te sa­te­li­ty spra­wią, że wy­star­czy nam kilka do­brych pól si­ło­wych… Które oczy­wi­ście już wy­na­ją­łem… Żeby zła­pać te cho­ler­stwa i oskal­po­wać. Oh, zy­skiem po­dzie­lę się z mia­stem, na­tu­ral­nie. – Roz­ło­żył dło­nie w kie­run­ku Sta­re­go Toma, a ten za­re­cho­tał.

Ashna kaszl­nę­ła w chu­s­tecz­kę. Po­pa­trzy­ła na Bett.

Bett spu­ści­ła wzrok. 

– Wspa­nia­le. Czyli po co ja tu je­stem? Że­by­ście po­wie­dzie­li mi o tym, że zro­bi­li­ście sobie bran­żo­wy spi­sek prze­ciw­ko naj­więk­szej Wa­row­ni i od­kry­li­ście nową, wspa­nia­łą żyłkę złota? – Kop­nę­ła w stół, a ten za­dy­go­tał. Tom lekko się cof­nął, Ruf­fus za­chi­cho­tał. – Dla­cze­go kupcy nie od­strze­li­li tych Gar­gul­ców wcze­śniej, co?! Oni węszą oka­zję wszę­dzie!

– Mają nas gdzieś. Je­ste­śmy dla nich za­po­mnia­ną pla­ne­tą. Tu nie wy­wę­szy­li – po­wie­dział dziar­sko Ruf­fus. – A ja tak. Je­stem lep­szy. 

– Pa­mię­taj, że to wspól­na in­we­sty­cja! – wark­nę­ła Bett.

– Oczy­wi­ście, oczy­wi­ście, Betty. Wspól­na. 

– Za­pro­si­li­śmy tu panią, aby mogła się przy­go­to­wać na zmia­ny – wtrą­cił się nagle ka­pi­tan Omar, spo­glą­da­jąc na Ashnę. – Nie chcie­li­śmy, żeby z dnia na dzień stra­ci­ła pani wszyst­kie ga­łę­zie do­cho­du.

– To moja je­dy­na gałąź do­cho­du – bąk­nę­ła. – I wcale nie po to mnie tu za­pro­si­li­ście. Ten dupek chciał zo­ba­czyć moją po­raż­kę. – Po­pa­trzy­ła z od­ra­zą na ewi­dent­nie roz­ba­wio­ne­go Ruf­fu­sa. – Mój oj­ciec ra­to­wał życie twoim miesz­kań­com przez tyle lat. – Teraz zwró­ci­ła się do gu­ber­na­to­ra. – Brzy­dzę się tobą. 

Za­wró­ci­ła na pię­cie i po­ma­sze­ro­wa­ła w kie­run­ku wyj­ścia. Sły­sza­ła, że Omar i Bett mówią coś za jej ple­ca­mi, ale nie chcia­ła słu­chać. Wy­szła na ko­ry­tarz, a potem skie­ro­wa­ła do windy. 

Od­kaszl­nę­ła jesz­cze raz w chu­s­tecz­kę. Zo­stał na niej ślad krwi.

– Szlag by to! – wy­ce­dzi­ła przez za­ci­śnię­te zęby i z całej siły ude­rzy­ła pię­ścią w ścia­nę.

 

***

 

Gniaz­da Gar­gul­ców za­czę­ły być li­kwi­do­wa­ne. Ich mar­twe ciała, zbie­ra­ne przez dro­gie w utrzy­ma­niu siat­ki ma­gne­tycz­ne, skła­do­wa­li w po­bli­żu głów­ne­go rynku lu­dzie Ruf­fu­sa i Bett.

Ashna cho­ro­wa­ła dalej, a płuca rzę­zi­ły. 

Na­wrzesz­cza­ła na Toha, że gdyby nie on, wciąż mie­li­by pracę. Potem prze­pro­si­ła. A potem znowu na­wrzesz­cza­ła. Vay­sha na­krzy­cza­ła na nią, a ona na Vay­shę. Bjerg obie­cał, że za­bi­je Sta­re­go Toma, ale szyb­ko wy­co­fał się z tego po­my­słu, bo aku­rat Im­pe­rial­ni policjanci zło­ży­li Gu­ber­na­to­ro­wi ru­ty­no­wą wi­zy­tę. 

Dni mi­ja­ły. Pie­nię­dzy uby­wa­ło. 

Gdy lu­dzie do­wie­dzie­li się o tym, że Gar­gul­ce praw­do­po­dob­nie znik­ną z ich pla­ne­ty na za­wsze, za­czę­li świę­to­wać. Pierw­sza feta trwa­ła dobre trzy dni; za­kra­pia­na była al­ko­ho­lem i nar­ko­ty­ka­mi, ską­pa­na w dzi­kiej eu­fo­rii. Tam­te­go dnia Wa­row­nia Ed­ga­ra nie miała ani jed­ne­go klien­ta. Ani jed­nej, sko­ła­ta­nej duszy, pra­gną­cej wypić coś w spo­ko­ju, z dala od zgieł­ku.

Dza­ja­ha­nie przy­cho­dzi­li do nich raz na jakiś czas, by wy­chy­lić ko­lej­kę. Jed­nak ponad po­ło­wa z nich zre­zy­gno­wa­ła z kar­ne­tów już po pierw­szym ty­go­dniu. Inni za­po­mnie­li, albo byli bar­dziej ostroż­ni.

– To chwi­lo­we – po­ja­wia­ły się głosy na po­cząt­ku. – One wrócą, zo­ba­czy­cie. 

Ale nie wra­ca­ły. 

Kiedy be­stie miały in­ne­go, groź­niej­sze­go wroga od bied­nych miesz­kań­ców Sznub­by, prze­sta­ły od­wie­dzać po­wierzch­nię pla­ne­ty. To­czy­ły dużo waż­niej­szy bój. O prze­trwa­nie. Tego jesz­cze nie grali.

Spra­wa miała zo­stać za­mknię­ta mak­sy­mal­nie w mie­siąc, ale oka­za­ło się, że po­two­ry są cwane. Po­tra­fi­ły czę­ścio­wo do­sto­so­wać się do no­wych wa­run­ków. I wła­śnie przez to, misja po­stę­po­wa­ła nieco wol­niej, niż za­kła­da­no. Jeden sa­te­li­ta zo­stał nawet do­szczęt­nie znisz­czo­ny i wpadł w at­mos­fe­rę, gdzie uległ spa­le­niu. 

Tak czy siak, bio­rąc pod uwagę wszyst­kie suk­ce­sy i po­tknię­cia, plusy i mi­nu­sy, uśmie­chy i gry­ma­sy – Dza­jah pierw­szy raz w swo­jej hi­sto­rii sta­wa­ło na nogi. Pod­no­si­ło się z kolan; być może nawet opusz­cza­ło sie­dze­nie że­bra­ka przed im­pe­ra­tor­skim tro­nem. Z pew­no­ścią kie­dyś… Może nie dziś, czy jutro, ale za rok, albo pięć ktoś za­cznie mówić:

,,Im­pe­ra­tor nie jest na­szym bo­giem, wy­rzek­nij­my się go”.

I inni za­czną mu kla­skać.

To spro­wa­dza na ludzi pokój. Na­tu­ral­ny po­rzą­dek rze­czy.

Z tą myślą, krą­żą­cą gdzieś w głę­bo­kich za­ka­mar­kach jej umy­słu, Ashna wcho­dzi­ła do głów­ne­go po­miesz­cze­nia Wa­row­ni. Świe­ci­ło pust­ka­mi.

Za ladą, jak za­wsze, stał bar­man. Czy­ścił szklan­ki. Przy sto­li­ku numer pięć dwie sta­rusz­ki grały w karty, a obok pe­wien za­ma­sko­wa­ny, trój­rę­ki krę­tacz prze­li­czał zdo­by­te łupy. Po dru­giej stro­nie można było usły­szeć cichy głos Bjer­ga i skrze­ki jego żony z prze­no­śne­go ho­lo­gra­mu. Przy barze za­błą­dził jeden, sa­mot­ny S’hek­kań­czyk z bia­łym pasem na gło­wie, pi­ją­cy coś zie­lo­ne­go. 

Bram­karz za­snął przy drzwiach. Ochro­nia­rze grali w kości. 

– Ze­bra­nie! – wy­dar­ła się Ashna, mogąc nie­mal do­tknąć wszech­obec­ne­go po­czu­cia po­raż­ki. – Ze­bra­nie za­rzą­du!

Dwie mi­nu­ty póź­niej w jej biu­rze sie­dzia­ła Vay­sha, Toh i Bjerg. Ten ostat­ni ner­wo­wo prze­bie­rał ko­py­ta­mi, z tru­dem miesz­cząc się na przy­sto­so­wa­nym do jego roz­mia­rów krze­śle.

– Oszczęd­no­ści wy­pa­ru­ją nam za trzy, może czte­ry ty­go­dnie – po­wie­dzia­ła Ashna po­waż­nym tonem. – Za­trud­nia­my trzy­dzie­stu ośmiu war­tow­ni­ków. Tym lu­dziom trze­ba pła­cić. 

– Co pro­po­nu­jesz? – mruk­nął Toh mar­kot­nie. 

Córka Ed­ga­ra wy­pro­sto­wa­ła się na fo­te­lu. 

– Nie zgo­dzi­cie się.

– Wszyst­ko, żeby ra­to­wać to miej­sce – po­wie­dział Bjerg. 

– Ry­zy­kow­ne. Nie­ko­niecz­nie le­gal­ne.

– Nie­ko­niecz­nie le­gal­ne? – Vay­sha unio­sła brwi.

– No dobra. Bar­dzo nie­le­gal­ne. 

Toh wy­pu­ścił cięż­ko po­wie­trze, jakby do­pie­ro do­tar­ła do niego po­wa­ga sy­tu­acji. Potem kla­snął dłoń­mi w ko­la­na i wzru­szył ra­mio­na­mi.

– To moja je­dy­na szan­sa na dobre życie – rzu­cił. – Zanim mnie tu ścią­gnę­łaś sprze­da­wa­łem owoce. A pra­wie nikt nie lubi fi­de­liań­skich gęb. Nie szło mi to za do­brze, jak pew­nie pa­mię­ta­cie. – Oparł głowę o fotel i po­pa­trzył w sufit. – Zga­dzam się na wszyst­ko. Biedy i nie­pew­no­ści mia­łem już wy­star­cza­ją­co przez całe życie. 

– No dalej, Ash. Mów – za­chę­ci­ła ją Vay­sha.

– W po­rząd­ku… – Ashna przy­chy­li­ła się do nich i splo­tła ręce. – Mu­si­my dez­ak­ty­wo­wać sa­te­li­ty zanim wy­tłu­ką wszyst­kie Gar­gul­ce. 

Za­pa­dła chwi­lo­wa cisza. 

Bjerg od­chrząk­nął.

– Ale to pra­wie jak za­mach stanu.

– Co mam na to po­ra­dzić? – Wsta­ła od biur­ka i za­czę­ła wy­ma­chi­wać rę­ko­ma. – Po­ju­trze daję wy­pła­ty war­tow­ni­kom. Ostat­nie na które nas stać, ro­zu­mie­cie? Może jesz­cze pod­czas na­stęp­ne­go Okrą­że­nia… Ale tylko je­że­li wszy­scy spła­cą kar­ne­ty. Toh i tak nie ma dokąd pójść. – Fi­de­lia­nin po­ki­wał głową. – Ty, Bjerg, był­byś go­to­wy umrzeć za to miej­sce, wiem to. – Za­rząd­ca mi­mo­wol­nie się uśmiech­nął. – A ty, Vay­sha… Za bar­dzo mnie ko­chasz, żeby się nie zgo­dzić. – Jej czar­ne loki za­fa­lo­wa­ły, gdy gwał­tow­nie wci­snę­ła twarz w dło­nie. – Dalej, to nasza je­dy­na szan­sa. Obie­cu­ję, że wszyst­ko sobie za­pla­no­wa­łam i…

– Więc mów, Ash – od­parł Toh. – Omów plan.

– W po­rząd­ku – kon­ty­nu­owa­ła. – Za sześć dni mamy Świę­to Wol­no­ści. Pierw­sze ob­cho­dy. Wszy­scy będą się bawić by uczcić wy­go­nie­nie Gar­gul­ców. Straż­ni­cy, pil­nu­ją­cy sta­cji kon­tro­li, są nie­licz­ni. I na pewno kilku z nich zwol­ni się ze służ­by, żeby pójść i popić, nie? W końcu to Dza­jah! Tu nigdy nie mie­li­śmy wojny! Po co ktoś miał­by wy­łą­czać te prze­klę­te sa­te­li­ty? – Prze­rwa­ła przez atak kasz­lu. Wy­plu­ła fleg­mę i wło­ży­ła za­czer­wie­nio­ną chust­kę do tyl­nej kie­sze­ni. – Wy­star­czy nam od­dział dwu­dzie­stu, może dwu­dzie­stu pię­ciu war­tow­ni­ków, żeby wziąć ich z za­sko­cze­nia i prze­jąć tę sta­cję. 

– Wszyst­ko brzmi pięk­nie – po­wie­dział Toh. – Ale, żeby zdjąć te pu­kaw­ki z or­bi­ty, trze­ba mieć kody do­stę­pu. 

Ashna uśmiech­nę­ła się pod nosem.

– My­ślisz, że dla­cze­go nasze oszczęd­no­ści tak szyb­ko stop­nia­ły? – Opa­dła na fotel. – Ka­pi­tan Omar ubił in­te­res życia, ko­cha­ni. Za­ro­bił po­dwój­nie. 

 

*

 

Świę­to Wol­no­ści za­czę­ło się, gdy było już ciem­no. Słoń­ce za­szło za ho­ry­zon­tem i su­ro­wy kra­jo­braz pla­ne­ty spo­wiły bar­wy gra­na­tu i czer­ni, roz­świe­tlo­ny na­tło­kiem gwiazd z nieba i sztucz­nych ogni z ziemi. Gołym okiem można było do­strzec krą­żą­ce wokół or­bi­ty sa­te­li­ty, pły­ną­ce po skle­pie­niu ni­czym kro­pla wody po dzban­ku.

Całe mia­sto roz­sza­la­ło się w eks­ta­tycz­nej za­ba­wie, za­tra­ca­jąc w śpie­wach, piciu, ob­żar­stwie, dow­ci­pach i pa­le­niu ku­kieł Gar­gul­ców. 

Nawet przy­jezd­ni, choć wciąż było ich nie­wie­lu, wzię­li udział w za­ba­wie. Przy­szy­ko­wa­no dla nich spe­cjal­ny po­dest, na któ­rym byli ob­rzu­ca­ni wa­rzy­wa­mi. Ten, kto po kilku mi­nu­tach był naj­mniej ubru­dzo­ny, zgar­niał pu­char i tytuł ,,Przy­ja­cie­la Dza­jah”. 

Dzie­ci pisz­cza­ły z ucie­chy, gdy trupa tan­ce­rek za­pre­zen­to­wa­ła swój nowy układ, w któ­rym do pięk­nych ru­chów do­łą­czy­ły rów­nież po­ka­zy świetl­ne. Na ko­niec po­do­bi­zna Gar­gul­ca wznio­sła się w po­wie­trze, za­trze­po­ta­ła na wie­trze i zo­sta­ła ro­ze­rwa­na na strzę­py za po­mo­cą dział­ka pla­zma­tycz­ne­go. 

Pla­ne­ta świę­to­wa­ła hucz­nie, ale Ashna miała coś dużo waż­niej­sze­go do zro­bie­nia. 

Wraz z dwu­dziest­ką żoł­nie­rzy, pro­wa­dzo­nych przez Bjer­ga, prze­mknę­ła przez bocz­ną ulicz­kę przy wę­dzar­ni mięsa Gru­be­go Filla, skrę­ci­ła na wschód i na­ka­za­ła swo­je­mu za­rząd­cy wy­ła­ma­nie kraty za­bez­pie­cza­ją­cej.

Wy­ce­lo­wał ka­ra­bi­nem w za­krzy­wio­ny frag­ment pola si­ło­we­go i oddał czte­ry celne strza­ły. Na­stęp­nie jeden z war­tow­ni­ków pod­ło­żył w to miej­sce nie­wiel­kie ła­dun­ki so­nicz­ne. 

Dźwięk nie­sły­szal­ny dla ludz­kie­go ucha mu­siał prze­szyć oko­li­ce, bo uszko­dzo­ne pole za­czę­ło drgać. Wtedy Bjerg wy­strze­lił jesz­cze kilka razy, aż w końcu mię­dzy nimi a wej­ściem do sta­cji do­wo­dze­nia, po­zo­sta­ła tylko cien­ka ba­rie­ra.

Cza­sem naj­prost­sze spo­so­by są naj­lep­sze. 

Dwóch żoł­nie­rzy wy­su­nę­ło przed sie­bie włócz­nie i z peł­nym im­pe­tem wpa­dło w słaby punkt. 

Coś trza­snę­ło, za­iskrzy­ło, a potem błę­kit­na tar­cza ochron­na prze­rwa­ła się w dość wą­skim punk­cie. 

Ashna po­pra­wi­ła szty­le­ty skry­te w pra­wym rę­ka­wie.

– Nikt nas nie usły­szał – po­wie­dzia­ła. – Alar­mu też nie ma. 

– Może na­praw­dę wszy­scy palą teraz kukły – od­parł Bjerg, wci­ska­jąc po­mię­dzy uszko­dzo­ne pole od­py­char­kę. 

– Oby.

Od­py­char­ka po­zwo­li­ła dez­ak­ty­wo­wać tar­czę na pe­wien czas na ta­kiej sze­ro­ko­ści, żeby wszy­scy zdo­ła­li przez nią przejść. 

Prze­ska­ki­wa­li gę­sie­go.

W końcu zna­leź­li się na te­re­nie sta­cji. 

Bu­dy­nek głów­ny był mały i świe­żo po re­mon­cie, po­ma­lo­wa­ny w bar­wach ciem­nej sza­ro­ści. W środ­ku pa­li­ły się zie­lo­ne świa­tła. 

Ashna zo­ba­czy­ła w od­da­li jed­ne­go, znu­dzo­ne­go gwar­dzi­stę, włó­czą­ce­go się w tę i we w tę ze spusz­czo­ną głową. 

Bjerg wy­ce­lo­wał w niego ka­ra­bi­nem. 

– Na pewno nas nie usły­szą? – szep­nę­ła mu nad uchem. 

– Cicho, córko Ed­ga­ra. – Byk na­chy­lił się bli­żej ce­low­ni­ka. Po­słał wiąz­kę pro­sto w męż­czy­znę, który upadł jak długi na zie­mię i wpadł w drgaw­ki. – Nie, o ile tra­fię za pierw­szym razem. – Bjerg uśmiech­nął się i wy­pro­sto­wał. – Idzie­my. 

Kiedy zna­leź­li się przy straż­ni­ku, jeden z war­tow­ni­ków wbił w niego włócz­nię na wszel­ki wy­pa­dek, po­zba­wia­jąc go życia jed­nym cio­sem. 

Stali teraz przy za­chod­niej ścia­nie; wej­ście mie­ści­ło się w po­łu­dnio­wej. 

Ashna, będąc zde­cy­do­wa­nie naj­mniej­sza z całej dru­ży­ny, po­ło­ży­ła się na brzu­chu i ostroż­nie wy­chy­li­ła. Zo­ba­czy­ła, że przy drzwiach fron­tal­nych stoi trzech żoł­nie­rzy, ga­wę­dzą­cych ze sobą bez­tro­sko. Dwóch z nich miało ka­ra­bi­ny. 

– Nie damy rady zro­bić tego po cichu – po­wie­dzia­ła, wy­co­fu­jąc się. – Nawet jeśli bę­dziesz celny, uniesz­ko­dli­wisz jed­ne­go, może dwóch naraz. Mają dwie pu­kaw­ki. 

– Mo­że­my roz­pę­tać małą strze­la­ni­nę. – Bjerg wy­szcze­rzył zęby.

– Usły­szą nas – wtrą­cił się S’hek­kań­ski war­tow­nik imie­niem Zaih. 

– Trud­no – od­po­wie­dzia­ła Ashna. – W końcu muszą. – Po­kle­pa­ła Bjer­ga po bi­cep­sie, bo wyżej nie się­ga­ła. – Plan jest pro­sty. Sta­ru­szek wdaje się w wy­mia­nę ognia. Wy idź­cie do wschod­niej ścia­ny. Za­ata­ku­je­cie ich od dru­giej stro­ny włócz­nia­mi. Przy odro­bi­nie szczę­ścia uda nam się wejść do środ­ka zanim wezwą po­sił­ki.

Jak po­wie­dzia­ła, tak zro­bi­li.

Bjerg po­cze­kał na jej sy­gnał, a gdy po­zo­sta­li za­ko­mu­ni­ko­wa­li Ash­nie, że są go­to­wi, oddał strzał w stro­nę straż­ni­ków.

Jeden z nich padł na zie­mię od razu, upusz­cza­jąc ka­ra­bin. Drugi po­słał czte­ry wiąz­ki w stro­nę byka. Za­rząd­ca schro­nił się za ścia­ną, ale jedna z wią­zek ugo­dzi­ła go w rękę i syk­nął z bólu.

Wtedy zza wschod­niej ścia­ny wy­pa­dła wście­kła banda włócz­ni­ków, wbijając groty w przeciwników. Wy­mia­na pla­zmy za­koń­czy­ła się tak samo szyb­ko, jak się za­czę­ła, ale cały ośro­dek prze­szył pi­skli­wy dźwięk alar­mu. 

– Teraz, szyb­ko! – Ashna pu­ści­ła się bie­giem do drzwi. – For­ma­cja!

War­tow­ni­cy usta­wi­li włócz­nie przo­dem do włazu. Ten otworzył się chwi­lę póź­niej, a po dru­giej stro­nie po­ja­wi­ło się trzech żoł­nie­rzy z bla­ste­ra­mi. Od razu zo­sta­li prze­bi­ci. 

Dru­ży­na wpa­dła do ko­ry­ta­rza wej­ścio­we­go. Tam jed­nak po­ja­wi­ły się pierw­sze pro­ble­my. Za­ło­ga sta­cji oka­za­ła się nieco więk­sza, niż za­kła­da­ła Ashna, bo około tu­zi­na ochro­nia­rzy wy­pa­dło zza za­krę­tu – trzech trzy­ma­ło ka­ra­bi­ny, a po­zo­sta­li pałki elek­trycz­ne.

Za­czę­ła się walka.

Dla niej naj­waż­niej­sze było, aby do­stać się do cen­trum do­wo­dze­nia. Bjerg był jej ta­ra­nem. 

Prze­mknę­li obok po­je­dyn­ku­ją­cej się dwój­ki – war­tow­ni­ka wy­ma­chu­ją­ce­go włócz­nią i straż­ni­ka zręcz­nie obi­ja­ją­ce­go go pałką. Obok inny żoł­nierz strze­lał z ka­ra­bi­nu, obez­wład­nia­jąc (a może nawet za­bi­ja­jąc) dwóch war­tow­ni­ków, ale Zaih wy­trą­cił mu broń z rąk i sko­czył na niego; obaj za­czę­li się szar­pać na pod­ło­dze. 

Bjerg ode­pchnął na bok ja­kie­goś chu­der­la­ka i po­strze­lił ko­bie­tę, a potem przy­ło­żył jej palec do czyt­ni­ka przy na­stęp­nych drzwiach, które sta­nę­ły przed nimi otwo­rem.

Był tam ko­lej­ny ko­ry­tarz. Biegł przez niego jeden S’hek­kań­czyk z pałką w dło­niach. Gdy tylko zo­ba­czył przed sobą Bjer­ga, wydał dźwięk po­dob­ny do pisku, by już se­kun­dę póź­niej leżeć nie­przy­tom­ny na po­sadz­ce.

Jego od­czyt kciu­ka także po­słu­żył za kartę wstę­pu.

Wresz­cie zna­leź­li się w po­miesz­cze­niu do­wo­dze­nia.

Było ską­pa­ne w zie­lo­nym świe­tle; na środ­ku uno­si­ła się wiel­ka kula przed­sta­wia­ją­ca ho­lo­gram pla­ne­ty i jej or­bi­tę, okrą­ża­ną przez kil­ka­dzie­siąt ma­łych, brą­zo­wych kulek, sym­bo­li­zu­ją­cych gar­gul­co­we gniaz­da, oraz ma­kie­ty sa­te­li­tów. 

Przy pa­ne­lu ste­ro­wa­nia było ponad dzie­sięć miejsc, ale teraz sie­dział tam tylko jeden chło­pak, wy­glą­da­ją­cy na prze­ra­żo­ne­go.

Nagle, jakby zni­kąd, wprost na Bjer­ga wy­padł jeden z ochro­nia­rzy. Sko­czył mu na szyję i, ści­ska­jąc w rę­kach pałkę elek­trycz­ną, ude­rzył go mocno w czoło.

– Ty ro­ba­lu! – ryk­nął byk i zła­pał na­past­ni­ka za nogę. Ci­snął nim o ścia­nę, jakby rzu­cał dmu­cha­ną lalką. Straż­nik ude­rzył głową i bru­nat­na krew po­pły­nę­ła mu z czasz­ki. 

– Nie zbli­żać się. – Usły­sze­li ostrze­że­nie. Po dru­giej stro­nie ho­lo­gra­mu, z wy­ce­lo­wa­nym w nich ka­ra­bi­nem pla­zmo­wym, stał krępy męż­czy­zna z rudą bród­ką i łysą głową. – Od­strze­lę wam łby. Przy­się­gam.

Za ich ple­ca­mi ktoś wydał jęk bólu.

Uzbro­jo­ny łysol pod­szedł bli­żej, wciąż z ce­low­ni­kiem wy­mie­rzo­nym w Bjer­ga. Za­rząd­ca uniósł ręce, upusz­cza­jąc ka­ra­bin.

Pra­cow­nik sta­cji chwy­cił szyb­ko Ashnę za włosy i przy­cią­gnął ku sobie. Przy­ło­żył jej ka­ra­bin do skro­ni. 

– Za­bi­ję ją, jeśli się ru­szysz – po­wie­dział. 

– Ro­zu­miem – od­parł Bjerg. – Tylko spo­koj­nie.

W ko­ry­ta­rzu od­bi­ła się wiąz­ka pla­zma­tycz­na i wpa­dła do po­miesz­cze­nia, roz­świe­tla­jąc je na chwi­lę. Jakiś war­tow­nik wczoł­gał się do środ­ka, cały we krwi, mam­ro­cząc coś do sie­bie, ale se­kun­dę póź­niej leżał już mar­twy, po­strze­lo­ny przez jed­ne­go z ochro­nia­rzy.

Bjerg ostroż­nie od­su­nął się od drzwi. 

Walka przy wej­ściu trwa­ła dalej, choć krzy­ki po­wo­li ci­chły. 

– Od­wróć się i każ im się wy­co­fać – za­żą­dał łysol. 

– Nie po­dej­muj­my po­chop­nych dzia­łań – po­wie­dział Bjerg bar­dzo po­wo­li.

– O czym ty mó­wisz, dzi­wo­lą­gu?! Wła­śnie nas na­pa­dli­ście!

– Tak, wiem. Ro­zu­miem. Zaraz to na­pra­wi­my, do­brze?

– Za­mor­do­wa­li­ście moich ko­le­gów… – Ton męż­czy­zny przy­brał nie­po­ko­ją­co gniew­ną barwę. – Wy… Je­ste­ście…

– Za chwi­lę od­wo­łam moich ludzi – za­pew­nił za­rząd­ca. – Daj mi tylko…

– Zmie­ni­łem zda­nie. – Pra­cow­nik za­czął mówić przez za­ci­śnię­te zęby. – Za­bi­ję ją.

– Nie sądzę. – Ashna wy­su­nę­ła z rę­ka­wa mały szty­let i dźgnę­ła nim pro­sto w udo na­past­ni­ka. Ten zawył z bólu i od­sko­czył, przy oka­zji strze­la­jąc przy­pad­ko­wo w sufit. Dziew­czy­na od­wró­ci­ła się i wy­ję­ła dru­gie ostrze. Szyb­kim ru­chem wbiła je męż­czyź­nie głę­bo­ko w krtań. Padł na zie­mię, krztu­sząc się wła­sną krwią. 

– Masz – po­wie­dzia­ła, pod­no­sząc ka­ra­bin. – Do­kończ. – Rzu­ci­ła go Bjer­go­wi. 

Po­de­szła do ska­mie­nia­łe­go ze stra­chu chło­pa­ka przy pa­ne­lu ste­ro­wa­nia. 

– Wy­ślij wia­do­mość do Ruf­fu­sa de­Teh­ra – roz­ka­za­ła. – Na­pisz, że ma się tu zja­wić, albo zaraz na tym wa­szym pie­przo­nym ho­lo­gra­mie za­brak­nie tych śmiesz­nych sa­te­li­tek. Niech przyj­dzie tu sam. I ni­ko­mu ani słowa.

Pra­cow­nik po­ki­wał głową i wziął się do ro­bo­ty. 

Od­gło­sy ago­nii ostat­nie­go, umie­ra­ją­ce­go straż­ni­ka uci­chły.

 

*

 

Po­miesz­cze­nie zo­sta­ło oczysz­czo­ne z prze­ciw­ni­ków. 

Stra­ci­li dzie­wię­ciu war­tow­ni­ków. Za­bi­li łącz­nie dwu­dzie­stu ochro­nia­rzy. 

,,Dobry wynik” – my­śla­ła Ashna, ob­ra­ca­jąc w rę­kach nie­wiel­kie pu­de­łecz­ko z ko­da­mi ak­ty­wa­cyj­ny­mi w środ­ku. ,,Na­praw­dę dobry wynik”. 

Kody były już wpi­sa­ne do sys­te­mu. Wy­star­czy­ło po­twier­dzić ope­ra­cję. Bjerg pil­no­wał obsługującego. 

W ko­ry­ta­rzu na mo­ment zro­bi­ło się gło­śno. Usły­sza­ła po­spiesz­ne kroki i do cen­trum do­wo­dze­nia wpadł Ruf­fus, cały spo­co­ny i ubra­ny w zie­lo­ny szla­frok. Po­pa­trzył na nią z prze­ra­że­niem i od­gar­nął na bok nie­uło­żo­ne włosy. 

– Nie rób tego – po­wie­dział od razu. 

– Jaki mia­ła­bym w tym in­te­res? Po­świę­ci­łam dzie­wię­cio­ro ludzi – od­par­ła. 

– To głup­stwo. Po pro­stu mar­no­traw­stwo na­szych pie­nię­dzy. – Ruf­fus od­dy­chał cięż­ko, wciąż ner­wo­wo po­pra­wia­jąc koł­nierz od szla­fro­ka. – Po­dzie­lę się z tobą zy­ska­mi. Trzy­dzie­ści… Czter­dzie­ści pro­cent. Za­ła­twi­my Bett. Nie ma tylu ludzi. Przej­miesz jej udzia­ły. Zgoda? 

Ashna wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. W ką­ci­kach jej ust za­go­ścił uśmiech. Pod­rzu­ci­ła do góry pu­de­łecz­ko z ko­da­mi, a kiedy spa­dło na zie­mię, zdep­ta­ła je po­de­szwą. 

– Nie za­pro­si­łam cię tu, żeby ne­go­cjo­wać. 

Wy­raź­nie się zmie­szał. Zmarsz­czył brwi.

– Więc… Więc po co mnie ścią­gnę­łaś?

– Chcia­łam zo­ba­czyć twoją po­raż­kę – od­po­wie­dzia­ła. 

Ruf­fus za­ci­snął zęby i przez chwi­lę spra­wiał wra­że­nie, jakby miał rzu­cić się na nią z pię­ścia­mi, ale póź­niej głęboko odetchnął i obejrzał się przez ramię, za nim stało dwóch uzbrojonych wartowników.

– To nie tylko moja po­raż­ka – mruk­nął bar­dzo cicho. – Po­patrz na tych wszyst­kich ludzi na placu. – Znów wy­pu­ścił po­wie­trze i kon­ty­nu­ował znacz­nie gło­śniej, z nie­skry­wa­ną po­gar­dą. – No dalej, mała Ash. Prze­ko­naj ich, że ro­bisz do­brze.

– Nie in­te­re­su­ją mnie. – Ashna po­de­szła do pa­ne­lu ste­ro­wa­nia. – Muszę za­ra­biać. 

– Nie rób tego! – Ruf­fus stra­cił zimną krew. Zda­wał się pła­kać. – Bła­gam, bła­gam, nie rób tego. Za­bi­jesz nas wszyst­kich, sły­szysz?! – Chciał jej prze­szko­dzić, ale war­tow­ni­cy chwy­ci­li go za barki i unie­ru­cho­mi­li. – To sza­leń­stwo, Ashna! Sza­leń­stwo! Twój oj­ciec by się cie­bie wsty­dził!

Za­twier­dzi­ła ope­ra­cję.

Ho­lo­gra­ficz­na pro­jek­cja or­bi­ty znik­nę­ła. 

– Na pysk Gar­gul­ca… – Ruf­fus wy­rwał się z uści­sku. – Zro­bi­łaś nam wszyst­kim krzyw­dę. Och, po­patrz na świę­tu­ją­ce tłumy i po­wiedz, że to wszyst­ko bę­dzie twoją spraw­ką!

– Bar­dzo chęt­nie… – Ashna chwy­ci­ła ka­ra­bin pla­zma­tycz­ny. – Ale nie mamy zbyt wiele czasu na po­ga­dusz­ki. – Wy­ce­lo­wa­ła w jego pierś. – Muszę się zwi­jać. 

– Tu są ka­me­ry. Będą wie­dzieć, że to ty. 

– Ten bu­dy­nek zaraz pój­dzie z dymem. – Po­pa­trzy­ła na ze­ga­rek. – Do­kład­nie za czte­ry mi­nu­ty. Wie­dzia­łeś, że Fi­de­lia­nie są ge­niu­sza­mi pi­ro­tech­nicz­ny­mi? Co­dzien­nie od­kry­wam o nich coś no­we­go, daję słowo. Nie dzi­wię się, że chcie­li ich sprząt­nąć. No, ale do­brze. Czas, czas, czas. – Przy­ło­ży­ła oko do ce­low­ni­ka. – Ostat­nie słowa?

– Oh, głu­pia dzie­wu­cha. 

Za­bi­ła go.

Zanim wy­szli, mu­sia­ła so­lid­nie wy­kasz­leć krew, za­le­ga­ją­cą w gar­dle. Było jej wię­cej niż kie­dy­kol­wiek. Miała wra­że­nie, że wię­cej niż na zwło­kach Ruf­fu­sa.

 

***

 

Gar­gul­ce miały spo­kój. Być może uświa­do­mi­ły sobie, że ich nie­do­szła apo­ka­lip­sa była dzie­łem ludzi z Dza­jah. 

Pew­nie dla­te­go jesz­cze tego sa­me­go dnia, pod­czas trwa­nia ob­cho­dów Świę­ta Wol­no­ści, pierw­sza z be­stii przy­le­cia­ła na po­wierzch­nię pla­ne­ty i za­mor­do­wa­ła łącz­nie trzy­sta osiem­dzie­siąt trzy osoby. Potem zja­wi­ła się na­stęp­na. 

Tego dnia, który miał być prze­cież wiel­kim ob­cho­dem bez­pie­czeń­stwa i po­ko­ju, za­mor­do­wa­ne zo­sta­ły łącz­nie osiem­set dwie osoby, nie­przy­go­to­wa­ne do szyb­kiej uciecz­ki. Te, które chcia­ły schro­nić się w Wa­row­ni Ed­ga­ra, w więk­szo­ści nie miały kar­ne­tów, toteż nie zo­sta­ły wpusz­czo­ne.

Sym­bol trium­fu szyb­ko prze­mie­nił się w sym­bol męki.

Ashna wró­ci­ła do domu, wie­dząc, że wy­ko­na­ła misję i od­nio­sła zwy­cię­stwo. W do­dat­ku za­mor­do­wa­ła swo­je­go naj­więk­sze­go kon­ku­ren­ta. 

,,Ura­to­wa­łam biz­nes ojca…” – po­wta­rza­ła w duchu. ,,Jego dzie­dzic­two”.

Gar­gul­ce wró­ci­ły. Zyski znów za­czę­ły spły­wać. Wszyst­ko było po sta­re­mu.

Cho­ciaż ta cho­ro­ba… To chyba jed­nak nie był grain.