Szczęśliwy numer

Filip VIII, zwany powszechnie Pustosakwym patrzył z zamkowej wieży na Awalo, swą stolicę. Jego umysł pracował intensywnie ignorując zupełnie piękno miasta skąpanego w zachodzącym słońcu. Trudno go za to winić, po raz kolejny miał bowiem klasyczny problem władców. Potrzebował większej gotówki, by ożenić się z Esmeraldą, księżną Calderonii, a skarbiec jak na złość znów świecił pustkami. Gdyby chodziło o takie drobiazgi jak ceremonia, można by dać pierwszeństwo cnocie skromności i ciąć koszta. Jednakże wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały, iż aby przekonać wybrankę do ślubu potrzeba będzie silnych argumentów. Oferta małżeństwa wsparta przemarszem dużej armii nad granicę, najpewniej zostanie przyjęta. Swadźba bez tego argumentu najprawdopodobniej będzie odrzucona. Filipa denerwowało też powszechne powątpiewanie w jego wypłacalność i będący tego efektem przydomek. Gdyby nie on, mógłby werbować żołnierzy bez konieczności płacenia im żołdu na kwartał z góry.

 

Opcji rozwiązania problemu było kilka i wszystkie wydawały się złe. Można było tak jak radził kanclerz zaczekać z ożenkiem. Wedle skomplikowanych wyliczeń książęcego skarbnika, w ciągu trzech lat powinno udać się zgromadzić potrzebną kwotę bez konieczności cięcia wydatków. Istniało jednak zagrożenie, że wybrankę Filipa w tym czasie poślubi ktoś inny. Wówczas bogactwa Calederonii umkną mu sprzed nosa, a wojnę i tak trzeba będzie rozpętać, by krwią zmazać plamę na honorze Almarii.

Drugą opcją było wzięcie pożyczki od krasnoludzkich bankierów. Niestety, w ramach zastawu żądali pięcioletniego przywileju kopania miedzi w Taranisowych Górach. Filip traktował to jako ostateczność. Przywilej oznaczał zwolnienie z wszystkich podatków, w efekcie nawet gdyby brodatym pokurczom nie oddał ani dukata, to w pięć lat zarobią tam więcej niż wyniesie negocjowany kredyt. Zostawała jeszcze opcja trzecia, podnieść, lub wprowadzić nowe podatki. Tylko które?

– Czyżby wasza książęca mość miał jakiś problem? – Laura, wieloletnia kochanka i powiernica księcia ukłoniła się dwornie.

– Zastanawiam się nad podniesieniem podymnego.

– Obawiam się, iż niewiele na tym skarb skorzysta. Ostatnio chłopi i mieszczanie rozbierają kuchnie, piece i kominy by uniknąć płacenia tego podatku.

– To jak gotują strawę?

– Zostawiają paleniska i dziury w strzechach by dym miał jak wylecieć.

– To wprowadzę podatek paleniskowy od każdego ogniska w domu.

– Lud będzie szemrał, a potem zacznie gotować nad kagankami i pochodniami.

– Co radzisz?

– Nie wprowadzać nowego podatku, ale ogłosić, iż by uchronić ludzi od śmierci z zaczadzenia, a miasto od pożarów każda kamienica i chata muszą mieć komin, pod groźbą kar.

– Jesteś kochana.

– Wiem – odrzekła skromnie Laura.

– Skoro kwestie finansowe mam z głowy, chętnie posłucham plotek.

– W mieście jest nowa wieszczka.

– Też mi sensacja. Nie dość, że mamy cech widzących przyszłość kasandrytów, to jeszcze pełno tego niecechowego tatałajstwa szwenda się na ulicach. Za miedziaka miłość wróżą, a za dwa wielki spadek – Filip splunął z pogardą.

– Ta jest inna. To arystokratka, na moje oko ćwierćelfka, ma własnego rycerza, i jest świetna w tym co robi.

– A niby skąd to wiesz?

– Wróżyła mi, że mój ukochany będzie szukał pieniędzy. Jeśli mu nie doradzę, to ona widzi garnek wiszący nad pochodnią. Jeśli zaś mnie wysłucha i przyjmie moją radę, to dobrze na tym wyjdzie.

– Ciekawe… – Umysł Filipa pracował gorączkowo nad otrzymanymi informacjami. – To ona ci doradziła z tymi przepisami o kominach?

– Jak wasza książęca mość może tak myśleć! – Laura była szczerze oburzona takim posądzeniem. – Nieco się zdrzemnęłam wracając powozem do pałacu i wówczas śniła mi się chata, w której ludzie dusili się od dymu. Gdy więc usłyszałam o podymnym…

– Faktycznie, jesteś wyjątkowo bystrą kobietą.

Filip nie do końca wierzył swej kochance, nie dał jednak tego po sobie poznać. Postanowił też osobiście sprawdzić co potrafi owa wieszczka.

 

Kilku jezdnych przemierzało kręte uliczki Awalo. Ciemne pozbawione herbów płaszcze oraz naciągnięte na głowy kaptury nie pozwalały ustalić kim oni są. Niemniej wszyscy przechodnie na ich widok kryli się w bramach kamienic. Wiedziano bowiem powszechnie, iż w ten sposób zwykła podróżować incognito bogata szlachta. Kawalkada zatrzymała się przed kamienicą, w której mieszkała Frederica Constanca ap Quadro Montea. Po chwili trzech przybyszy weszło do środka, pozostali na zewnątrz zajęli się pilnowaniem koni.

Negro Maure ap Thal właśnie kończył sesję aktywnej medytacji, podczas której oczyścił umysł oraz rozciągnął wszystkie partie mięśni, gdy usłyszał cichy brzęk kolczug na schodach. Nauczony wcześniejszymi doświadczeniami szybko przypasał miecz. Nadchodzący mógł być zarówno rycerzem, który szybko chciał sprawdzić, czy warto wdawać się mu w pojedynek, jak i kolejnymi rzezimieszkami wynajętymi przez cech kasandrytów. Kiedy tylko do izby weszło trzech zbrojnych, z sąsiedniego pomieszczenia dał się słyszeć głos wieszczki.

– Spokojnie, to klient.

– Na pewno? – Thal nie podzielał pewności swej pani.

– Witam waszą książęcą mość w moich skromnych progach. – Frederica niczym duch pojawiła się w izbie i z elfią gracją skłoniła się jednemu z przybyszy.

– Bez tytułów jestem tu incognito.

Świat zawirował Negro przed oczami. Oto na wyciągniecie miecza, miał Filipa Pustosakwego. Człowieka, którego nigdy co prawda nie widział, ale był pewien, iż przez niego przepadła szansa na karierę w zakonie. Drania, który jako koszmar zjawiał się w koszmarach sennych. Wystarczył jeden ruch ręką, by temu przeklętemu księciu ściąć głowę. Zakonne, szkolenie pozwalało panować nad pokusami, ale teraz pragnienie wyrównania rachunków, zdawało się nie być niczym ograniczone, a krwawa mgła ukrywała wszystko poza Pustosakwym.

– Spokojnie. – Ręka wieszczki spoczęła na ramieniu Thala i jej wola zdusiła pragnienie zemsty.

– Zapraszam waszą książęcą mość. – Wskazała swój gabinet.

 

Filip, odrzucił do tyłu szeroki kaptur i wkroczył do królestwa Fredericy. Szybko ocenił gust i majętność wróżbitki, jako przemawiające za jej klasą. Na wszelki wypadek postanowił sprawdzić czy jest tak dobra jak mówią.

– Wiesz po co tu przybywam?

– By znaleźć odpowiedź jak pogodzić polityczne kalkulacje i pragnienia serca z bezwzględnymi realiami skarbu.

– Musze przyznać, iż jesteś lepsza od kasandrytów – rzekł z rozbrajającą szczerością. – Co więc mi radzisz?

– Nie szukać daleko tej, która jest blisko – Wpatrujące się w księcia oczy Fredericy zdawały się mieć zieloną poświatę.

– Ciekawe. Filip zamilkł na chwilę. – A co ze skarbem?

– Miast ściągać z ludzi pieniądze, trzeba sprawić, by sami je przynieśli.

– Ha, ha, ha, przedni żart. Lud i szlachta nigdy nie zapłacą dobrowolnie podatków.

– Nie mówię o podatkach. Widzę tysiące chętnych dających srebrnego dukata, by zyskać ich sto. Nieliczni spełnią swe marzenie, a większość zapełni skarbiec.

Filip skrzywił się, albowiem niewiele z tego co mówiła Frederica zrozumiał. Jego umysł wyraźnie przysypiał. Pytał o coś, ale nie pamiętał odpowiedzi. Zdawało mu się, że to wieszczka zadaje mu pytania, a on jej wyjawia swe największe sekrety. W końcu westchnął głęboko, otrząsając się z tego jawosnu.

– Na czym to skończyliśmy?

– Na marzeniu o złocie, za które ludzie są gotowi zapłacić.

– A co mam uczynić, gdyby jednak nie wyszło.

– Sięgnij po tych, którzy ignorują twe prawa.

– Mówisz zagadkami.

– Twe serce dobrze odczyta, moje słowa.

– Mam nadzieję. – Filip wstał i już zamierzał wyjść, gdy spytał. – Ile płacę?

– Pierwsza wróżba jest gratis.

– To lubię – rzekł książę, zamykając za sobą drzwi.

 

Sypialnia księcia Filipa nie była zaprojektowana do spania. Mieściła szereg mebli zupełnie w tej czynności niepotrzebnych. Pomieszczenie rozświetlały olbrzymie odlane z brązu świeczniki polerowane tak, by udawały złote. Mogły one pomieścić nawet dwadzieścia dwie świece. Niestety stan skarbu sprawiał, iż paliły się na nich jedynie pojedyncze sztuki. Oprócz nich w różnych miejscach stało kilkanaście krzeseł i stołów różnych wzorów, będących partiami próbnymi, które zamówił jeszcze ojciec obecnego władcy Almarii. Najbardziej zaskakującym był zastęp luster otaczających łoże tak wielkie, iż bez problemu zmieściłoby się na nim jednocześnie osiem kochanek i Filip. Nie była to bynajmniej miara teoretyczna, ale sprawdzona książęca praktyką. Tym razem jednak zajmowały je jedynie dwie osoby, Filip i Laura.

– Wiesz, ta twoja wróżka, zawiodła mnie niemal zupełnie. Dobrze, że choć nie chciała za swe wysiłki wynagrodzenia.

– A co ci mówiła?

– Mam sprawić, by lud sam z siebie przyniósł mi swoje złoto.

– Tylko tyle? – zainteresowała się kochanka.

– Coś o wymarzonym bogactwie, za które mieszczanie i szlachta sam chętnie zapłacą mi po dukacie od głowy.

– To może mieć sens. – Laura usiadał gwałtownie na łożu, zaś jej mina sugerowała, iż intensywnie nad czymś myśli. Jej naga sylwetka, odbita pod różnymi w kątami w lustrach sprawiła, iż Filip natychmiast zapomniał o kwestiach finansowych. Już miał swe zamiary przekuć w czyny gdy rzekła.

– Wiem co zrobisz.

– Tak. – Władca Almarii wyciągnął rękę w stronę kochanki.

– To będzie książęca loteria.

– Co? – Filip nie przypominał sobie takiej łóżkowej konfiguracji.

– Misiaczku, skup się na chwilę. – Laura strąciła doń księcia ze swojego biodra. – Mieszczanie na balach czasem bawią się na elfią modę w loterię. Każdy daje do puli jakiś drobiazg, potem spisuje się listę przyporządkowując każdemu z przedmiotów numer.

– Ale po co? – Filip nie bardzo widział związek.

– Później wszyscy losują numery, a przedmioty zmieniają właścicieli. Niekiedy można je „wykupić”, od nowego właściciela. Bywa z tym masa zabawy.

– Nadal nie widzę związku sposobu, dzięki któremu złoto wpłynęłoby do mojego skarbca.

– Misiu to proste. Zrobimy loterię książęcą. Każdy los będzie miał inny numer i kosztował dukata, tak jak chciała wróżka.

– To bez sensu, przecież po losowaniu ludzie z powrotem dostaną te swoje denary – stwierdził książę.

– Nie ponieważ zrobimy losowanie i powiedzmy tylko jeden numer wygra pięćset dukatów, dwa następne dajmy na to po sto, a cztery kolejne po pięćdziesiąt. Jeśli zagra choć tysiąc chętnych zarobisz na czysto sto denarów.

– Wątpię, że znajdzie się tylu chętnych do zagrania.

– W samym Awalo mieszka jakieś sto tysięcy ludzi, elfów i krasnoludów nie licząc. Na comiesięczne targi przybywa tu nawet dwadzieścia tysięcy twoich poddanych, jakby losowanie powiązać z dniem targowym…

– Tak… – Filip przytulił się do Laury

– Ty mnie w ogóle nie słuchasz – rzekła z wyrzutem kochanka.

– Słucham, słucham. – Pustosakwy na chwilę przerwał całowanie szyi dziewczyny. – Jutro ze skarbnikiem ustalisz szczegóły.

– Misiu, ale loteria, numery – Laura bezskutecznie próbowała przemówić Filipowie do rozsądku.

– Myślę, że dziś dla mnie najszczęśliwszym numerem byłby sześćdziesiąt dziewięć.