Nigdy nie ufaj kotołakom

Las po zmroku staje się moim królestwem. Skradam się po miękkim mchu, pomiędzy uśpionymi drzewami. Poruszam się bezszelestnie, niczym cicha śmierć, chwytająca za gardło bez ostrzeżenia. Nozdrzami łapczywie chłonę tysiące zapachów, szukając wśród nich tego jednego. Ledwie wyczuwalna woń prowadzi mnie jak po sznurku w stronę krzaków leszczyny. Łowię uchem wyraźny szelest. Mięśnie napinają się błyskawicznie. Skaczę. Ostrymi pazurami przyszpilam ofiarę do ziemi. Z rozkoszą zatapiam kły w szamoczącym się ciele. Czuję w pysku cudowny smak ciepłej jeszcze krwi, która skapuje po moim gęstym, czarnym futrze. 

Tym razem to tylko zając, ale mam na sumieniu więcej ludzkich istnień niż stary żołnierz. Cóż, różnie bywało. Niektórzy koniecznie chcieli ozdobić salon futrem z kotołaka. Inni bali się, że odwiedzę ich w domu, chociaż nigdy nie przekroczyłem w nocy progu obcej chaty. Przerażeni legendą, ścigali mnie obsesyjnie, aż z myśliwych stali się zwierzyną.

Pożeram zdobycz dość szybko, po czym ruszam na obchód rewiru. Upajam się chłodnym powietrzem, które niesie smak wolności. Jak co noc, kontroluję całe terytorium. Ludzie rzadko się tu zapuszczają. Kilka razy widziałem grzybiarzy, którzy na mój widok uciekali z takim wrzaskiem i obłędem w oczach, jakby najedli się muchomorów.

Biegnę, mijając znajome drzewa i ścieżki. Rozpiera mnie duma. Rewir wydaje się nienaruszony. Ale co to? Przystaję gwałtownie, bo wyczuwam obcą woń. Cały spokój gdzieś pryska. Od tego zapachu sierść jeży mi się na karku. Niebezpieczeństwo! Gdzieś niedaleko czai się bestia, groźna nawet dla takich jak ja. Gdyby doszło do walki, kto wie, jak by się zakończyła. Na razie stwór nie przekroczył granic mojego rewiru, ale muszę być czujny. Może odejdzie w inną stronę?

Wiedziony tą nadzieją, ruszam do miejsca, gdzie ukryłem ubranie. Już jako człowiek, w dżinsach i w koszuli, wracam ścieżką do domu. Dobrze, że nie mam sąsiadów. Jakoś nikt nie pała chęcią osiedlenia się w pobliżu. Kiedy ktoś spotyka mnie w ludzkiej postaci, robi znak krzyża, po czym ucieka. Nawet listonosz nie wysiada z furgonetki pod moim domem. Nigdy nie gasi silnika. Szybko wyrzuca przesyłki przez okno, wprost na podwórko i odjeżdża, zanim zdążę otworzyć drzwi.

Mieszkam w niedużym, parterowym domu, na polanie otoczonej z trzech stron gęstą ścianą sosen. Obok stoi drewniana chatka, od dawna zamknięta na cztery spusty. Niestety, tego ranka przed sąsiednimi drzwiami zauważam zielone, mocno wysłużone auto.

Letnicy czy myśliwi? Nie lubię gości.

Postanawiam szybko zaszyć się w domu. Przeczekać. Przecież nie będę polował na własnym podwórku. Chyba, że nie będę miał wyboru…

Ruszam w stronę drzwi. Ze zdziwienia aż przystaję. Po chwili podchodzę ostrożnie, przyglądając się osobliwemu zjawisku. Na dróżce prowadzącej do wejścia siedzi mała, jasnowłosa dziewczynka w niesamowicie brudnej sukience. Pracowicie wtyka w ziemię kawałki patyków i polewa je wodą z kałuży.

– Co tu robisz?! – wołam grubym głosem, żeby ją przestraszyć.

– Sadzę kwiatki – mówi z uśmiechem. – Mam na imię Mela, a ty?

Dziewczynka patrzy na mnie bez cienia strachu. Dziwnie pachnie. Co ona jadła?! Wyczuwam wyraźną woń wodorostów. Cofam się kilka kroków. Nauczyłem się co nieco panować nad głodem krwi, ale nadal za bardzo sobie nie ufam.

– Idź stąd! Wynoś się natychmiast! Bo cię zjem! – krzyczę i wyszczerzam zęby.

– Śmieszny jesteś – mówi dziewczynka, wyraźnie rozbawiona.

Wzbiera we mnie złość. Gorączkowo zastanawiam się, co zrobić. Nie chcę jej zabijać. Nie tak blisko kryjówki, której przecież potrzebuję. Nie zamierzam kolejny raz zmieniać domu i rewiru.

Kątem oka dostrzegam, że z chatki obok wychodzi wysoki, chudy mężczyzna w okularach.

– Mela! Chodź tutaj! – woła.

– Ale, tato! Jeszcze nie skończyłam! – odpowiada dziewczynka.

Mężczyzna podchodzi coraz bliżej. Pachnie suszonymi ziołami. Intruz na moim terytorium. Mięśnie same spinają się do skoku. Nie, nie mogę go zabić. Nie tutaj.

– Dzień dobry. Przepraszam pana za kłopot – mówi mężczyzna, uśmiechając się przyjaźnie. Dobrze, że zatrzymuje się w pewnej odległości.

– Nic takiego – odpowiadam, starając się, aby mój głos nie przypominał kociego prychnięcia.

Nie wytrzymam tego dłużej. Przebiegam obok dziewczynki. Szamoczę się z zasuwą przy wejściu.

– Jestem Artur – słyszę za plecami.

W odpowiedzi zatrzaskuję drzwi.

Przez okno obserwuję, jak mężczyzna rozmawia z córką. Dziewczynka podaje rękę mężczyźnie, po czym oboje opuszczają moje podwórko. Wreszcie mogę odetchnąć. Mam nadzieję, że ci ludzie szybko się stąd wyniosą. Od dawna żyję samotnie. Chcę, żeby tak zostało.

*

Minęły dwa tygodnie od przyjazdu Artura i Meli. Zza zasłony śledzę ich każdy ruch. Mała śmieje się i biega po podwórku, a jej ojciec pichci coś w kuchni albo grzebie przy aucie. Oboje robią zdecydowanie zbyt dużo hałasu.

Niestety, wygląda na to, że przyjechali na dłużej. Gdyby wiedzieli, w jakim niebezpieczeństwie się znaleźli, uciekaliby stąd czym prędzej, nawet na piechotę.

Czuję się dziwnie. Mieszkałem sam, odkąd stałem się kotołakiem. Odwykłem od ludzi. Już prawie nie pamiętam rodziny. Wygnali mnie, gdy odkryli, kim jestem.

Widzę, jak Mela podbiega do ojca i coś mu opowiada. A on się uśmiecha. Całuje ją w czoło. Wyglądają na szczęśliwych.

Nie. Nie będę na nich patrzył. Co oni mnie obchodzą? Muszę odpocząć przed kolejnym polowaniem.

*

Wracam zmęczony po nocnej eskapadzie. Ledwie powłóczę nogami. Dobrze, że leśna ścieżka już się kończy. Zaraz dotrę do domu. Zranione ramię pulsuje bólem. Dzisiaj spotkałem w lesie bestię, której woń czułem już wcześniej. Niedźwiedziołaka. Naruszył granice mojego rewiru. Odgoniłem go, ale przeorał mi ramię pazurami. Chcę jak najszybciej wrócić do siebie i zasnąć. Wtedy rana zacznie się regenerować.

Widzę już dom, a przed nim… Oczywiście, moja mała sąsiadka. Grzebie w ogródku, ale nie mam siły jej przeganiać. Zmierzam prosto do drzwi.

– Nie powiedziałeś, jak masz na imię – odzywa się pierwsza.

– Bruno – mówię na odczepnego, licząc, że się wyniesie. Niestety, dziewczynka podchodzi do mnie. Staram się szybko otworzyć zamek, ale jak na złość, klucz upada na ziemię.

– Co ci się stało w rękę?

– Nic.

– Jesteś ranny. Tata zna różne lekarstwa, pomoże ci.

– Nie trzeba – mruczę, szukając klucza.

– We wsi mówią, że zjadasz ludzi. Boją się ciebie. Ale ja cię lubię.

Ignoruję jej słowa. Wreszcie znajduję zgubę. – Powinnaś spać o tej porze. Przecież jest środek nocy! Wracaj do domu. Tu jest niebezpiecznie.

Mała śmieje się. Nie rozumie. Wchodzę do domu i zatrzaskuję za sobą drzwi. Ta dziewczynka nie powinna sama biegać po nocy, ale to problem jej ojca, nie mój.

Rzucam się w ubraniu na łóżko. Natychmiast zapadam w sen.

*

Budzi mnie nienaturalna cisza. Chociaż czuję się jeszcze trochę obolały, wstaję szybko z łóżka i podbiegam do okna. Na podwórku nie widzę nikogo. Czyżby Artur i Mela gdzieś pojechali? Niemożliwe, przecież samochód stoi. Pewnie śpią… Rozkoszuję się chwilami ciszy. Otwieram okno. Znajoma woń uderza we mnie z całą siłą. Niedźwiedziołak. Był tutaj całkiem niedawno.

Wybiegam przed dom. Odnajduję miejsce, gdzie na trawie zostało kilka kropli krwi. Idę tym tropem aż do miejsca, gdzie bestia wróciła do lasu. Targała sporą zdobycz. Wącham ślady. Po chwili wiem już wszystko. Niedźwiedziołak zabrał Melę. Artur ruszył jego tropem. Przeczuwam, że sąsiedzi nie wrócą już z lasu. Zostaną rozerwani na strzępy.

Powinienem się chyba cieszyć? Znów mam całą okolicę tylko dla siebie. Kiedy bestia się nasyci, może wyniesie się w inne strony. Muszę wracać do domu, odpocząć. To nie moja sprawa.

Jakaś siła ciągnie mnie w stronę lasu. Tylko ja mam szansę uratować Artura i Melę. Przypominam sobie śmiech dziewczynki i nieporadne próby jej ojca, żeby zapanować nad dzikimi pomysłami małej. Obcy ludzie, czy moje nowe stado, które powinienem chronić?

– Stracisz życie, głupi kotołaku – mamroczę do siebie. Jednak czuję, że jeśli miałbym dla kogokolwiek coś zrobić, to właśnie dla nich.

Ręka wciąż boli. Walka w takich warunkach oznacza ogromne ryzyko. Przecież po dziewczynce i jej ojcu mogły zostać już tylko kości. Chociaż niedźwiedziołaki zwykle targają zdobycz do kryjówki, zanim ją zeżrą. Może zdążę…

Przemiana trwa zaledwie chwilę. Biegnę przez las, po świeżych jeszcze śladach. Czuję wyraźną woń. Kim stanę się tym razem, myśliwym czy zwierzyną? Przebiegam przez zagajnik. Tropy ojca dziewczynki skręcają w inną stronę. Trudno, będzie musiał jakoś sobie poradzić. Pędzę za niedźwiedziołakiem, który nadal wlecze dziewczynkę. Trasę znaczą coraz większe krople krwi.

Nigdy dotąd nie odwiedzałem tej części lasu. Leży poza moim rewirem. Niedźwiedziołak przebiegł przez rzekę, ale mnie nie zmyli. Bez trudu odnajduję jego trop po drugiej stronie. Czuję, że gdzieś niedaleko ma kryjówkę. Smród bestii staje się tak intensywny, że aż skręca w nosie.

Rozsądniej byłoby się wycofać. Jednak biegnę dalej.

Ślady krwi zmieniają się w strużkę. Niedobrze! Przyspieszam. Słyszę piski małej i ryk niedźwiedziołaka. Wypadam na polanę. Potężna, brunatna bestia szarpie dziewczynkę za nogę. Ciągnie małą w stronę wejścia do nory. Jeśli ją tam zawlecze, będzie za późno.

Niewiele myśląc, skaczę niedźwiedziołakowi na kark. Wczepiam się z całej siły pazurami i zębami w twardą skórę. Bestia od razu puszcza dziewczynkę. Próbuje strząsnąć mnie z grzbietu. Warczy przy tym, miotając się wściekle.

Boląca łapa daje o sobie znać. Na chwilę rozluźniam uścisk. Niedźwiedziołak to wykorzystuje. Strąca mnie na ziemię jak ulęgałkę. Upadam na trawę.

Bestia pochyla się nade mną. W jej oczach widzę furię. Wiem, że nie pozwoli nam odejść. Jest głodna, a ja przerwałem jej posiłek. Uchylam się przed ciosem potężnej łapy. Mela siedzi na ziemi, patrzy jak zahipnotyzowana na naszą walkę.

Niedźwiedziołak rusza w stronę małej. Chce dopaść dziewczynkę, ale nie pozwalam na to. Dobiegam z boku. Chwytam bestię zębami za brzuch. Szarpię z całej siły. Niedźwiedziołak próbuje capnąć mnie za kark. Czuję, że słabnę. Żeby tylko Mela zdążyła gdzieś się schować.

– Uciekaj! – wołam do niej.

Niestety, mała zupełnie mnie nie słucha. Idzie w naszą stronę. Z nogi nadal cieknie jej krew, ale dziewczynka jakby odzyskała siły. W ułamku sekundy jej ciało staje się zielone, na skórze pojawia się coraz więcej łusek. Niedźwiedziołakowi ślina zaczyna cieknąć z pyska na ten widok. Całkiem zapomniał o mnie. Gapi się na dziewczynkę, jakby zobaczył talerz steków. Ten moment wystarczy, bym zdążył rzucić mu się do gardła. Zaciskam szczęki najmocniej jak potrafię. Słyszę przeraźliwy ryk bestii, ale nie puszczam. Wokoło tryska krew. Niedźwiedziołak szarpie się, aż wreszcie upada na ziemię z głuchym łoskotem. Puszczam przeciwnika. Upewniam się, że nie żyje.

Spoglądam na Melę. Nadal ma zieloną skórę pokrytą rybimi łuskami. Patrzy nieufnie.

– To ja, Bruno – mówię.

Dziewczynka podchodzi bliżej.

– Noga mnie boli. Chcę do taty – prosi.

Po walce ledwie żyję, ale zdobywam się na kolejny wysiłek.

– Siadaj na moim grzbiecie.

Dziewczynka sadowi się z trudem. Ona ciągle potrzebuje pomocy, chociaż przemiana sprawiła, że rany stały się mniej dotkliwe niż u zwykłego człowieka. Jednak Mela nadal może umrzeć. Mimo ciężaru, staram się biec jak najszybciej. Szukam Artura, to jedyna szansa.

– Tata na pewno mnie wyleczy – szepcze Mela. Oddycha z trudem.

Pierwszy raz boję się o czyjeś życie.

*

Zaglądam do domu sąsiadów przez otwarte okno. Artur siedzi przy łóżku nieprzytomnej córki, która znów wygląda jak zwykła, mała dziewczynka.

– Zrobiłem wszystko, co mogłem – mówi jej ojciec łamiącym się głosem.

– Jasne – odpowiadam.

Przeżyłem walkę, zabiłem niedźwiedziołaka, ocaliłem rewir. Powinienem być zadowolony. Ale jakoś nie potrafię. Szkoda, że nigdy nie miałem własnych dzieci. A może dobrze. Bałbym się, że ich futra ozdobią czyjś salon. Czytałem kiedyś w książce, że kotołaki nie mają sumienia, czują tylko głód krwi. Chociaż stoję niedaleko Artura, wcale nie mam ochoty go zaatakować.

– Dlaczego twoja córka jest taka… – Zaczynam.

– Mela odziedziczyła cechy po matce. Nie panuje nad przemianami. Dlatego szukaliśmy domu na uboczu – tłumaczy Artur. – Jako pół-wodniczka Mela jest bardzo silna. Mam nadzieję…

– To dlatego niedźwiedziołak przyszedł po nią. One uwielbiają wodniki.

– Niestety – wzdycha Artur. – Gdyby nie ty, zżarłby ją z kosteczkami. Dziękuję, że ją uratowałeś.

– Drobiazg – odpowiadam.

*

Minęło kilka tygodni od walki z niedźwiedziołakiem. Siedzimy z Arturem przed domem, na turystycznych fotelach i gramy w karty. Mela lepi pączki z błota. Dziewczynka trochę utyka, ale to i tak niewiele, biorąc pod uwagę, co ją spotkało. Na szczęście, Artur zdołał ją wyleczyć.

– Co z matką Meli? – pytam go.

– To długa historia. W sumie, już przeszłość. Może kiedyś ci opowiem. Wiesz, znam miejsce, w którym spotykają się tacy… jak ty i matka Meli. Moglibyśmy kiedyś tam zajrzeć.

– Czemu nie – odpowiadam po namyśle.

Naszą rozmowę przerywa przyjazd furgonetki pocztowej.

Listonosz tym razem gasi silnik. Wysiada z auta i podchodzi do nas niepewnym krokiem.

– Wójt przekazuje państwu gratulacje – mówi, wręczając Arturowi list. Na mnie zerka trwożliwie, po czym dodaje:

– Cieszymy się, że nasza okolica zyskała tak potężnego obrońcę. Pan uwolnił nas od tego potwora… I uratował pan dziewczynkę.

Patrzę na Artura, a on robi niewinną minę. Doskonale wiem, że rozgadał, co stało się w lesie. Przecież ostatnio często zaglądał do sklepu we wsi. Ludzie go lubią, bo leczy ich za darmo.

Mogłem tłumaczyć listonoszowi, że i tak miałem walczyć z niedźwiedziołakiem o rewir, a poza tym, bardziej zależało mi na uratowaniu jednej pół-wodniczki niż całej wsi.

– Naprawdę, jesteśmy panu bardzo wdzięczni – powtarza listonosz. Ręce mu drżą ze zdenerwowania.

– Drobiazg – mówię.

– Wójt zaprasza nas na jutrzejszy festyn. – Artur odczytuje treść listu.

– Hura! Będzie zabawa! – Piszczy z radości Mela.

– Tak, jesteście państwo zaproszeni. Wszyscy. – Zaznacza listonosz, znów patrząc na mnie.

– Dziękuję, zostanę tu na straży. W razie, gdyby pojawiło się jakieś nowe niebezpieczeństwo – wyjaśniam.

– Cóż, szkoda – mówi listonosz, ale widzę ulgę na jego twarzy. Niby stałem się lokalnym bohaterem, jednak założę się, że ludzie nadal wierzą w legendę o podstępnych kotołakach, zakradających się nocą do ich domów.