Pocałunek Człowieka bez Twarzy

Czwo­ro mło­dych ludzi sie­dzi wokół ogni­ska, trzy­ma­jąc się za dło­nie.

Obóz roz­bi­li na nie­wiel­kiej łące tuż obok płotu – dwa po­ma­rań­czo­we na­mio­ty w świe­tle za­cho­dzą­ce­go słoń­ca przy­po­mi­na­ją żywy ogień. Dalej stoi dom, stary i chwi­lo­wo nie­za­miesz­ka­ły. Ota­cza go za­ro­śnię­ty ogród, do któ­re­go wej­ścia strze­że stud­nia. Po dru­giej stro­nie łąki widać morze, w któ­rym topi się słoń­ce, ma­lu­jąc fale kar­ma­zy­no­wą barwą. Od­le­gła la­tar­nia mor­ska zbu­dzi­ła się już po ca­ło­dnio­wym śnie. Na wscho­dzie widać pierw­sze gwiaz­dy. Świersz­cze za­czy­na­ją cykać nie­śmia­ło. Pło­mień ogni­ska tań­czy, od­bi­ja­jąc się na ludz­kich ob­li­czach. Obo­zo­wi­cze roz­ma­wia­ją, lecz by usły­szeć ich głosy, na­le­ży po­dejść bli­żej. Rzu­ca­ją dłu­gie cie­nie, ale one wkrót­ce znik­ną.

Czwo­ro mło­dych ludzi sie­dzi wokół ogni­ska, trzy­ma­jąc się za dło­nie, nie­świa­do­mych, że ob­ser­wu­je ich Czło­wiek bez Twa­rzy.

 

***

 

Opo­wieść była skoń­czo­na, lecz Ja­chim wciąż znaj­do­wał coś do po­pra­wie­nia.

Pi­sząc, pra­co­wał dłoń­mi. Nie mu­siał tego robić, ale spra­wia­ło mu to przy­jem­ność; czuł się wów­czas jak dawny twór­ca stu­ka­ją­cy w kla­wia­tu­rę ma­szy­ny do pi­sa­nia. Stał nad brze­giem morza i badał gra­nu­lo­me­trię pia­sku. Nie po­do­ba­ła mu się. Jesz­cze kilka ty­go­dni temu, gdy do­sto­so­wał go­to­wy model plaży do swej wizji wy­brze­ża, wszyst­ko wy­da­wa­ło się w po­rząd­ku. Zi­ry­to­wa­ny, przy­wo­łał panel i wy­kre­ślił krzy­we uziar­nie­nia z kilku pró­bek. Na­stęp­nie po raz ko­lej­ny po­rów­nał wy­kre­sy z pa­ro­ma po­dob­ny­mi zna­le­zio­ny­mi w Sieci – z plaż, na któ­rych wzo­ro­wał się w swej wizji. Osta­tecz­nie po­mniej­szył wiel­kość każ­de­go ziar­na o dwa­na­ście pro­cent i do­ło­żył ich tyle, ile trze­ba, by za­cho­wać ob­ję­tość i kształt war­stwy.

A co z ko­lo­rem? Prze­wi­nął fa­bu­łę do pierw­szej sceny, w któ­rej czwór­ka bo­ha­te­rów wy­naj­mu­je miej­sce na obóz od prze­uro­czej sta­rusz­ki. Wi­dział ich z da­le­ka, jak tar­gu­ją się nie­opo­dal stud­ni, lecz sku­pił wzrok na pia­sku. Słoń­ce stało wy­so­ko na nie­bie i o tej porze plaża wy­glą­da­ła ide­al­nie. Prze­su­wał scenę za sceną, niebo ciem­nia­ło. Kolor był do­sko­na­ły w każ­dym świe­tle. Ja­chim prze­sy­pał garść pia­sku mię­dzy pal­ca­mi. Każde zia­ren­ko spa­dło do­kład­nie w miej­sce, z któ­re­go je wziął. Wstał i z za­do­wo­le­niem opu­ścił plażę.

To miej­sce było ważne. Tu miał zgi­nąć jeden z bo­ha­te­rów. Co jesz­cze po­wi­nien spraw­dzić? Drze­wa? Syl­wet­kę la­tar­ni mor­skiej?

Do eg­za­mi­nu, na któ­rym miał przed­sta­wić swoją opo­wieść, zo­sta­ły trzy dni. Ja­chim de­ner­wo­wał się, lecz w głębi duszy wie­dział, że wy­pad­nie nie­źle. Pro­mo­tor wy­da­wał się za­do­wo­lo­ny. Nie­licz­ni be­ta-wi­dzo­wie także oce­ni­li Po­ca­łu­nek Czło­wie­ka bez Twa­rzy po­zy­tyw­nie.

Pierw­szy był wujek, który za­in­te­re­so­wał Ja­chi­ma pi­sar­stwem. I dzię­ki któ­re­go zna­jo­mo­ściom do­stał się na uni­wer­sy­tet. Męż­czy­zna skoń­czył sie­dem­dzie­siąt­kę, lecz wciąż ak­tyw­nie dzia­łał w bran­ży. Był zna­ko­mi­tym ad­ap­ta­to­rem i pra­co­wał przy wir­tu­al­nym prze­kła­dzie wielu kla­sycz­nych dzieł. Nigdy nie na­pi­sał wła­snej hi­sto­rii ani nawet li­nij­ki sce­na­riu­sza, jed­nak w od­twa­rza­niu li­te­rac­kich świa­tów oka­zał się nie­zrów­na­ny.

Ja­chim bar­dzo się stre­so­wał. Miał po­ka­zać swój marny hor­ror czło­wie­ko­wi, który współ­two­rzył wir­tu­al­ny Ilion czy Pie­kło Dan­te­go.

– Wujku, nie­dłu­go zdaję pracę dy­plo­mo­wą – za­ga­dał na jed­nym z ro­dzin­nych spo­tkań. – Za­da­no nam na­pi­sać ory­gi­nal­ną hi­sto­rię, wzo­ro­wa­ną na ki­ne­ma­to­gra­fii dru­giej po­ło­wy dwu­dzie­ste­go wieku. Wy­bra­łem temat, mam już bo­ha­te­rów, sce­na­riusz… wła­ści­wie nie­dłu­go koń­czę…

– Co wy­bra­łeś? – za­in­te­re­so­wał się.

Ja­chim do­brze znał swo­je­go krew­ne­go i wie­dział, czego ten ocze­ku­je. Głę­bo­kie­go jak szyb naf­to­wy dra­ma­tu psy­cho­lo­gicz­ne­go. Albo scien­ce fic­tion mó­wią­ce­go tak wiele o na­tu­rze wszyst­kie­go, że nawet sce­na­rzy­sta ro­zu­mie tylko po­ło­wę. Albo uni­wer­sal­ne­go dra­ma­tu są­do­we­go, ob­na­ża­ją­ce­go wszyst­kie moż­li­we wady spo­łe­czeń­stwa.

– To bę­dzie… yyy… sla­sher.

Męż­czy­zna po­ki­wał głową.

– Niech bę­dzie dobry – po­wie­dział tylko. – Rzucę okiem.

Ja­chi­ma za­la­ła fala ulgi.

Wszy­scy my­śle­li, że z takim wuj­kiem po­wi­nien błysz­czeć na stu­diach ni­czym klej­not w świe­tle za­cho­dzą­ce­go słoń­ca. Nie­ste­ty, krew­ny nigdy nie miał czasu i trud­no było li­czyć na jego pomoc. Wła­śnie od­twa­rzał dzie­więt­na­sto­wiecz­ny Lon­dyn z nie­do­koń­czo­nej Ta­jem­ni­cy Edwi­na Dro­oda Dic­ken­sa i wiel­ce eks­cy­to­wał się moż­li­wo­ścia­mi tej opo­wie­ści.

W końcu jed­nak zna­lazł chwi­lę, by wejść do pracy dy­plo­mo­wej sio­strzeń­ca.

– Przy­zwo­ita rzecz – oce­nił, gdy opo­wieść się skoń­czy­ła. – Fa­bu­lar­nie… no cóż… sla­sher. Mimo wszyst­ko wy­bro­ni­łeś się. Po­do­bał mi się za­bieg z re­tro­spek­cja­mi. Wciąż cho­dzi mi po gło­wie, kim był Czło­wiek bez Twa­rzy, i uznaj to za kom­ple­ment. Z chę­cią zo­ba­czę to jesz­cze raz, gdy do­pra­cu­jesz.

A potem za­czął wy­li­czać różne tech­nicz­ne uster­ki, któ­rych po­pra­wa za­ję­ła Ja­chi­mo­wi ko­lej­ne trzy ty­go­dnie.

Gdy już się z nimi upo­rał, za­pro­sił do opo­wie­ści swego przy­ja­cie­la Hu­ber­ta. Hu­bert gust miał ab­so­lut­nie okrop­ny – miarą do­brej hi­sto­rii była dla niego ilość krwi i licz­ba cyc­ków – znał się jed­nak na hor­ro­rach i oglą­dał je na­ło­go­wo.

– Za­je­bi­ste – pod­su­mo­wał dzie­ło Ja­chi­ma, gdy wy­szli z wir­tu­al­nej rze­czy­wi­sto­ści. – Ale mam kilka uwag, bo w paru miej­scach spier­do­li­łeś. Za mało ostrych scen jak na taką hi­sto­rię. Ład­nie po­my­śla­łeś z tymi wstaw­ka­mi z prze­szło­ści, ale nie do końca. Po­wi­nie­neś dać moż­li­wość ich cał­ko­wi­te­go po­mi­nię­cia. Mnie za­nu­dzi­ła już druga, jak chcę po­oglą­dać smut­nych ludzi, wy­cho­dzę na ulicę. No i ten je­ba­niec bez twa­rzy? Kto to, kurwa, w końcu był?

– A jak my­ślisz? – za­py­tał Ja­chim.

– Myślę, że sam tego nie wiesz. Praw­da? Nie ucie­kaj ocza­mi, mam rację! Ja bym dodał ostat­nią scenę i wy­ja­śnił, dla­cze­go ten psy­chol ich mor­do­wał. I czemu nie miał fa­cja­ty. I kim był. A poza tym, za­je­bi­ste, na­praw­dę.

Ja­chim pu­ścił za­le­ce­nia przy­ja­cie­la mimo uszu i zde­cy­do­wał się za­pro­sić na wir­tu­al­ne wy­brze­że ostat­nią, naj­waż­niej­szą osobę.

Spo­śród sied­mior­ga stu­den­tów, któ­rzy do­trwa­li do ostat­nie­go se­me­stru wir­tu­al­ne­go pi­sar­stwa, Julia była zde­cy­do­wa­nie naj­zdol­niej­sza. Do­sko­na­le ra­dzi­ła sobie za­rów­no z fa­bu­łą, sce­no­gra­fią, jak i pi­sa­niem po­sta­ci. Na pracę dy­plo­mo­wą wy­bra­ła we­stern, opo­wieść o na­pa­dzie na po­ciąg. Ja­chim jesz­cze go nie wi­dział, ale dałby sobie rękę uciąć, że jest ide­al­ny.

Jak i sama Julia.

– Oczy­wi­ście, że rzucę okiem – za­pew­ni­ła nie­daw­no w prze­rwie po­mię­dzy za­ję­cia­mi. – Wpad­nę do cie­bie wie­czo­rem.

Ja­chim wy­naj­mo­wał pokój nie­opo­dal uczel­ni, u pary star­ców, któ­rzy pa­mię­ta­li chyba jesz­cze ostat­nie kina. Dzia­dek był zrzę­dli­wy, ale nie­szko­dli­wy, bab­cia na­to­miast stale żar­to­wa­ła zbe­reź­nie, a na swego lo­ka­to­ra spo­glą­da­ła wy­jąt­ko­wo po­dej­rza­nie. Za każ­dym razem, gdy Ja­chim wcho­dził do wir­tu­ala – by­wa­ło, że przez parę go­dzin leżał nie­świa­do­my na ka­na­pie – naj­pierw do­kład­nie za­my­kał drzwi.

Julia przy­by­ła punk­tu­al­nie. Za­pro­sił ją do po­ko­ju i wydał kilka po­le­ceń SI miesz­ka­nia, w tym naj­waż­niej­sze – ni­ko­go nie wpusz­czać (miał na­dzie­ję, że sta­rusz­ka myl­nie zin­ter­pre­tu­je fakty i w końcu mu od­pu­ści). Roz­sie­dli się wy­god­nie.

Do opo­wie­ści Ja­chi­ma mogły wejść tylko osoby bę­dą­ce w jego oto­cze­niu. To jedno z za­bez­pie­czeń na­ka­za­nych przez uczel­nię, które ofi­cjal­nie miało uchro­nić pracę przed ata­ka­mi z ze­wnątrz, nie­ofi­cjal­nie – ogra­ni­czyć oszu­stwa stu­den­tów. Ja­chim włą­czył Księ­cia, kom­pu­ter po­łą­czo­ny z sie­cią neu­tro­no­wą. Nosił go w oko­li­cach brwi w po­sta­ci nie­rzu­ca­ją­cej się w oczy ozdo­by. Julia włą­czy­ła swój, zwi­sał jej przy uchu niby złoty kol­czyk. W polu wi­dze­nia chło­pa­ka po­ja­wi­ły się ele­men­ty wir­tu­al­ne­go in­ter­fej­su. Za­lo­go­wał się na uczel­nia­ny ser­wer i za­pro­sił dziew­czy­nę do swej opo­wie­ści.

Mo­ment ciem­no­ści, żad­ne­go bólu ani dziw­ne­go uczu­cia. Po chwi­li stali na łące, za ich ple­ca­mi tar­cza słoń­ca do­ty­ka­ła ho­ry­zon­tu. Bo­ha­te­ro­wie opo­wie­ści sie­dzie­li wokół ogni­ska, trzy­ma­jąc się za dło­nie. Tytuł był wy­świe­tla­ny tam, gdzie aku­rat sku­pi­ło się wzrok – po­śród nie­licz­nych chmur, na ła­god­nych fa­lach, mię­dzy ko­ro­na­mi drzew.

– Ład­nie tu – po­wie­dzia­ła Julia, roz­glą­da­jąc się po oko­li­cy.

– Za­czy­na­my? – Serce biło mu szyb­ko ze zde­ner­wo­wa­nia. – No to start.

Niebo po­ja­śnia­ło, bo­ha­te­ro­wie znik­nę­li, by po chwi­li po­ja­wić się na pro­wa­dzą­cej ku do­mo­wi ścież­ce. Przy­by­li pie­szo, gdyż tak było dla Ja­chi­ma bar­dziej kli­ma­tycz­nie. Śmia­li się i roz­ma­wia­li. Ubra­ni w ko­lo­ro­we, zwiew­ne ciu­chy, nio­są­cy ba­ga­że w tor­bach z ba­za­ru i, po­mi­ja­jąc jeden ze­ga­rek na ręce, cał­ko­wi­cie po­zba­wie­ni elek­tro­ni­ki, krzy­cze­li wręcz do widza, że oto akcja roz­gry­wa się w ubie­głym wieku. Wy­da­wa­li się bez­bron­ni jak dzie­ci na woj­nie. Morze szu­mia­ło odro­bi­nę za gło­śno, jakby chcia­ło ich przy­wi­tać.

Wskaź­nik – wir­tu­al­ny punkt po­ka­zu­ją­cy, gdzie na­le­ży pa­trzeć, by ni­cze­go nie prze­oczyć – miał w tej opo­wie­ści po­stać dys­kret­ne­go re­flek­su świa­tła. Za­ja­śniał na po­dwó­rzu przed domem, gdzie na ścię­tym pniu sie­dzia­ła zgar­bio­na sta­rusz­ka.

– Wi­taj­cie, wi­taj­cie! – za­wo­ła­ła ra­do­śnie.

– Wi­dzia­łam dość sla­she­rów, by wie­dzieć, że stara pa­ku­je ich w jakąś pa­skud­ną pu­łap­kę – ode­zwa­ła się Julia.

– Ni­cze­go nie zdra­dzę – po­wie­dział Ja­chim.

– Ładny dom – po­chwa­li­ła. – Jaki to model?

– Żaden. Sam go wznio­słem.

Julia przy­glą­da­ła się sce­nie wy­naj­mo­wa­nia pola na­mio­to­we­go z za­cie­ka­wie­niem. Po­de­szła bli­sko, obej­rza­ła do­kład­nie naj­pierw sta­rusz­kę, potem wszyst­kich czwo­ro obo­zo­wi­czów.

– Są zna­ko­mi­ci – po­wie­dzia­ła. – Jak żywi. – Do­tknę­ła po­licz­ka jed­ne­go z męż­czyzn. – Do­brze, że dałeś re­tro­spek­cje. Jeśli mam się przej­mo­wać ich losem, muszę coś o nich wie­dzieć.

Oprócz wła­ści­wej fa­bu­ły opo­wieść ofe­ro­wa­ła trzy serie re­tro­spek­cji. Julia miała przy sobie panel, dzię­ki któ­re­mu mogła włą­czyć je w do­wol­nej ko­lej­no­ści.

Wy­da­ła po­le­ce­nie w my­ślach. I tak po­zna­ła całą czwór­kę.

Au­re­lia i Syl­wia były sio­stra­mi. Kiedy dzia­ło się źle, czyli pra­wie za­wsze, Au­re­lia – mała i kru­cha, nie­bie­sko­oka blon­dyn­ka – czę­sto sia­da­ła pod oknem, obej­mo­wa­ła ko­la­na rę­ka­mi i nu­ci­ła bez­gło­śnie. Ucie­ka­ła w świat wy­obraź­ni. W po­dob­nych chwi­lach Syl­wia – wyż­sza i po­staw­niej­sza, o pięk­nych, la­zu­ro­wych oczach – zwy­kła wy­my­kać się z domu. Spa­ce­ro­wa­ła wtedy po mie­ście zu­peł­nie bez celu, spo­glą­da­ła za­zdro­śnie na każdy uśmiech i ozna­kę szczę­ścia. Au­re­lia nie mogła to­wa­rzy­szyć sio­strze, była ulu­bie­ni­cą ojca. Za­bra­niał jej kon­tak­tu ze ska­żo­nym złem świa­tem.

Oj­ciec uwiel­biał nisz­czyć. Swą żonę znisz­czył już dawno, snuła się u jego boku niby wątły cień. Męż­czy­zna kie­ro­wał więc swe oczy na dwie ślicz­ne córki i łamał po­wo­li, ni­czym po­twór wy­sy­sa­ją­cy czy­jeś życie, by prze­dłu­żyć wła­sne.

Każdy dzień wy­da­wał się nowym kosz­ma­rem. Młod­sza Au­re­lia nigdy nie pa­trzy­ła ojcu w oczy, jakby łu­dzi­ła się, że wtedy jej nie zo­ba­czy. Syl­wia miała w sobie wię­cej siły, ma­rzy­ła nawet, by uciec. Nie mogła jed­nak zo­sta­wić sio­stry samej.

Do­mi­nik miał wiel­kie serce i cza­sem uwa­żał, że to jego prze­kleń­stwo. Kiedy się za­ko­chi­wał, to do sza­leń­stwa. W mło­dym wieku wziął ślub, ocze­ki­wał dziec­ka. Nim się go do­cze­kał, zo­stał wdow­cem.

Jego żonę zabił ten, któ­re­go póź­niej zwykł na­zy­wać Nie­zna­jo­mym z Po­cią­gu. Ów czło­wiek ustą­pił im miej­sca w prze­dzia­le. Gdyby nie ten miły gest, po­szli­by dalej, do końca wa­go­nu, może nawet do ko­lej­ne­go, a ka­ta­stro­fa, która wy­da­rzy­ła się chwi­lę potem, nie za­bra­ła­by ko­bie­ty.

Kiedy Do­mi­nik, cięż­ko ranny, pła­kał nad cia­łem uko­cha­nej, uj­rzał Nie­zna­jo­me­go kątem oka. Cały i zdro­wy, od­pra­wiał upior­ny ta­niec nad cia­ła­mi za­bi­tych, śmie­jąc się gło­śno. Chło­pak spoj­rzał w jego oczy i na­brał pew­no­ści. On wie­dział.

Póź­niej długo cier­piał. Szu­kał Nie­zna­jo­me­go z Po­cią­gu, czę­sto wy­obra­żał sobie, co mu zrobi, gdy go znaj­dzie. Tar­ga­ły nim coraz kosz­mar­niej­sze myśli, za­czął bać się sa­me­go sie­bie.

Wtedy po­ja­wi­ła się ona i roz­ja­śni­ła wszel­ką ciem­ność. Wi­dy­wał ją nie­raz na stu­diach. Wszy­scy mó­wi­li, że jest nie­speł­na ro­zu­mu, mało kto się do niej zbli­żał. Do­mi­nik miał to gdzieś. Po­ko­chał dziew­czy­nę całym ser­cem. Ura­to­wał ją.

Au­re­lia roz­kwi­tła przy nim jak kwiat. Ode­brał ją ojcu, nie po­zwo­lił się z nim wi­dy­wać. Była cu­dow­na. Ko­cha­ła go mocno, jakby chcia­ła od­ro­bić wszyst­kie stra­co­ne lata. Od Do­mi­ni­ka otrzy­ma­ła tyle, że nie­mal za­go­iły się wszyst­kie jej rany.

Do­mi­nik ura­to­wał także Syl­wię. Za­miesz­ka­li we trój­kę i życie to­czy­ło się wresz­cie nor­mal­nie. Jed­nak chło­pak w głębi duszy wciąż się bał. Bał się, że znów po­ja­wi się Nie­zna­jo­my z Po­cią­gu i za­bie­rze mu wszyst­ko, co dla niego ważne. Cza­sem aż chciał, by w końcu się po­ja­wił. Przy­go­to­wał coś dla niego.

Miał też przy­ja­cie­la. Gdyby ktoś spoj­rzał na Mar­ce­la – nie­mal dwu­me­tro­we­go i umię­śnio­ne­go mło­dzień­ca – z pew­no­ścią uznał­by, że ktoś taki nie boi się ni­cze­go. I rze­czy­wi­ście, Mar­cel był od­waż­nym czło­wie­kiem. Bał się je­dy­nie lasów. Bo w la­sach żyły po­two­ry.

Lata temu, gdy Mar­cel był jesz­cze mały, po­je­chał do babci na wa­ka­cje. Przez całe dnie włó­czył się po oko­li­cy wraz z miej­sco­wy­mi dzie­cia­ka­mi. Raz za­wę­dro­wał da­le­ko za rzekę i tam spo­tkał Czło­wie­ka Lasu. Chło­piec był wtedy sam. Za­ufał nie­zna­jo­me­mu, po­szedł z nim w głu­szę, zwa­bio­ny jakąś na­iw­ną hi­sto­ryj­ką.

Po­li­cja zna­la­zła go do­pie­ro trzy dni póź­niej. Ko­lej­ne mie­sią­ce do­cho­dził do zdro­wia w szpi­ta­lu. Czło­wie­ka Lasu nigdy nie zła­pa­no.

Mar­cel do­rósł na czło­wie­ka in­ne­go, niż oba­wia­li się jego bli­scy. Uwiel­biał to­wa­rzy­stwo ludzi, im­pre­zy i oczy­wi­ście ko­bie­ty. Kiedy Do­mi­nik przy­gru­chał sobie prze­cu­dow­ną dziew­czy­nę, pierw­sze, co zro­bił Mar­cel, to spy­tał, czy Au­re­lia nie ma sio­stry.

Miała. Więc za­brał się do ro­bo­ty. Jak dotąd do ni­cze­go mię­dzy nimi nie do­szło, ale wszyst­ko było na naj­lep­szej dro­dze.

Mar­cel ża­ło­wał tylko, że nie może za­brać jej na ro­man­tycz­ny spa­cer do lasu. Ale czemu by nie na plażę? Znał jedno miej­sce, od­lud­ny domek pew­nej sta­rusz­ki, przy­ja­ciół­ki jego babci. Mimo wieku ko­bie­ta czę­sto wy­jeż­dża­ła, więc mie­li­by dla sie­bie cały frag­ment wy­brze­ża.

Kiedy za­koń­czy­ły się re­tro­spek­cje, Ja­chim za­uwa­żył, że Julia ina­czej pa­trzy na czwór­kę bo­ha­te­rów opo­wie­ści.

– Tro­chę łzawe – szep­nę­ła. – Ale nie­złe.

Wła­ści­ciel­ka domu wrę­czy­ła im klu­cze, po­że­gna­ła się i od­je­cha­ła. Roz­bi­li na­mio­ty. Zje­dli ko­la­cję, wy­pi­li nieco al­ko­ho­lu. Za­cho­dzi­ło słoń­ce, a oni sie­dzie­li bli­sko sie­bie wokół ogni­ska.

A gdy ostat­ni pro­mień słoń­ca zgasł na ho­ry­zon­cie, zgod­nie uzna­li, że to do­sko­na­ły czas, by opo­wie­dzieć sobie jakąś prze­ra­ża­ją­cą hi­sto­rię.

– Znam jedną nie­złą – po­wie­dział Mar­cel. – Wy­da­rzy­ła się na­praw­dę. I to w tej oko­li­cy. Pani Ana­sta­zja, ta miła sta­rusz­ka, którą dziś po­zna­li­ście, opo­wie­dzia­ła ją kie­dyś mojej babci. – Zbli­żył się do ogni­ska i ści­szył głos. – Wie­cie, do dziś prze­trwał w tym miej­scu je­dy­nie bu­dy­nek za na­szy­mi ple­ca­mi, ale przed wojną stało tu wię­cej domów. W tym na­szym miesz­ka­ła ro­dzi­na pani Ana­sta­zji. Życie to­czy­ło się le­ni­wie. Męż­czyź­ni z są­siedz­twa pa­ra­li się ry­bo­łów­stwem, ko­bie­ty pro­wa­dzi­ły dom. Wszyst­ko zmie­ni­ło się, gdy na morzu wy­pa­trzo­no dziw­ną łódź. Była stara, spróch­nia­ła, a na dzio­bie wid­nia­ły ta­jem­ni­cze ini­cja­ły, N.F. Kiedy łajba do­bi­ła do brze­gu, w środ­ku zna­leź­li czło­wie­ka. Był od­wod­nio­ny i ranny, a jego twarz przy­po­mi­na­ła jedną wiel­ką ranę, jakby ktoś pró­bo­wał ją od­gryźć. Ro­dzi­na pani Ana­sta­zji za­bra­ła nie­szczę­śni­ka pod swój dach. Kiedy za­czął od­zy­ski­wać siły, po­wie­dział tylko, że prze­żył ka­ta­stro­fę mor­ską. Kar­mi­li go i le­czy­li, po­wo­li do­cho­dził do sie­bie.

Pew­ne­go ranka przy­by­li po­li­cjan­ci. Za­czę­li wy­py­ty­wać o zbie­głe­go więź­nia. Po­szu­ki­wa­no go za gwałt i mor­der­stwo. Opis zga­dzał się co do joty. Pew­nie tu skoń­czy­ła­by się ta hi­sto­ria, lecz los chciał, że jed­nym ze stró­żów prawa był czło­wiek, który do­ra­stał w wio­sce za la­tar­nią mor­ską. Tu­tej­si miesz­kań­cy mieli z nim jakiś stary, pa­skud­ny za­targ. Nikt nie chciał mu w ja­ki­kol­wiek spo­sób pomóc, toteż wszy­scy py­ta­ni zgod­nie stwier­dzi­li, że ni­ko­go ta­kie­go nie wi­dzie­li.

Kiedy po­li­cjan­ci od­je­cha­li, oj­ciec i dzia­dek pani Ana­sta­zji zwią­za­li męż­czy­znę i za­czę­li na­ra­dzać się z są­sia­da­mi co do jego losu. Nie mogli go wydać wła­dzy, nie mogli pu­ścić wolno. Zo­sta­ło tylko jedno wyj­ście.

Cią­gnę­li losy. Ten pa­skud­ny obo­wią­zek przy­padł ojcu pani Ana­sta­zji. Zanim miesz­kań­cy za­sło­ni­li oka­le­czo­ną twarz mor­der­cy, ten przy­znał się do zbrod­ni, po­dzię­ko­wał za go­ści­nę i nawet stwier­dził, że nie ma do nich żalu. Za­pro­wa­dzi­li go wtedy do nie­wiel­kie­go lasku i ode­szli. Zo­sta­ło ich dwóch. Mor­der­ca i ofia­ra. Choć w tam­tej chwi­li trud­no było stwier­dzić, który jest który. – Mar­cel po­cią­gnął kilka łyków piwa. – Oj­ciec pani Ana­sta­zji wy­szedł z lasu sam. Wszy­scy po­sta­no­wi­li za­po­mnieć o tej spra­wie.

– On wró­cił, praw­da? – za­py­ta­ła Syl­wia. – Za­wsze oka­zu­je się, że żyją, choć ich za­bi­to.

– Oczy­wi­ście – od­parł chło­pak. – Może wstał z grobu. Choć bar­dziej praw­do­po­dob­ne, że kat go wy­pu­ścił, albo facet mu uciekł. W każ­dym razie miesz­kań­cy za­czę­li wi­dy­wać ta­jem­ni­czą po­stać, ponoć wciąż miała za­sło­nię­tą twarz…

– To skąd wia­do­mo, że to był on? – za­in­te­re­so­wał się Do­mi­nik.

– Czy mo­gli­by­śmy – za­czę­ła ner­wo­wo Au­re­lia – po­słu­chać ja­kiejś innej hi­sto­rii?

Syl­wia zgo­dzi­ła się ru­chem głowy.

Mar­cel ro­ze­śmiał się gło­śno.

– No do­brze. Skoro nie chce­cie wie­dzieć, co dzia­ło się potem, dużo tra­ci­cie. Wy­bu­chła wojna, nie­zna­jo­my mor­do­wał, praw­dzi­we sza­leń­stwo. Trud­no, choć i tak nie ma się czego bać. Ten czło­wiek prze­cież już dawno zszedł z tego świa­ta. A jeśli nawet żyje, to wy­star­czy za­brać mu laskę lub zrzu­cić z wózka. Nikt się jed­nak nie za­śmiał. Au­re­lia, wy­raź­nie prze­stra­szo­na, wtu­li­ła się w Do­mi­ni­ka. Roz­ma­wia­li o głu­po­tach, a nad ich gło­wa­mi mru­ga­ły gwiaz­dy. Mar­cel, mocno wsta­wio­ny, wy­rzu­cił wszyst­ko z ple­ca­ka, po czym z żalem stwier­dził, że za­bra­kło al­ko­ho­lu. W wio­sce za la­tar­nią był sklep, ale pew­nie już za­mknię­ty.

Wów­czas Mar­cel wpadł na ge­nial­ny po­mysł – po­sta­no­wił zaj­rzeć do domu sta­rusz­ki i po­ży­czyć coś moc­niej­sze­go. Od­por­ny na głosy roz­sąd­ku bar­dziej trzeź­wych to­wa­rzy­szy, wstał chwiej­nie i ru­szył w stro­nę furt­ki.

– Zaraz wrócę.

– Nie, nie wróci – rze­kła Julia, która szła za nim, jak kazał wskaź­nik. – Kiedy tak mówią, nigdy nie wra­ca­ją.

Ja­chim tylko się uśmiech­nął.

Mar­cel znał ten dom, więc po­ru­szał się spraw­nie. Zaj­rzał do każ­dej izby, roz­świe­tla­jąc wnę­trze la­tar­ką. W barku w sa­lo­nie nie zna­lazł nic cie­ka­we­go. Stara lo­dów­ka rów­nież świe­ci­ła pust­ka­mi. Zde­spe­ro­wa­ny zszedł do piw­ni­cy.

Wskaź­nik za­trzy­mał się przed scho­da­mi. La­tar­ka Mar­ce­la zga­sła.

Droga na dół była nie­moż­li­wa. Kiedy Julia pró­bo­wa­ła zejść, re­fleks wskaź­ni­ka przy­bie­rał moc­niej­szą, czer­wo­ną barwę. Póź­niej po­ka­zał, że czas wró­cić do ogni­ska.

Mar­cel za­padł się pod zie­mię. Po­zo­sta­li za­czę­li go szu­kać. Spraw­dzi­li ogród, tyły domu, we­szli do cha­łu­py i zba­da­li wszyst­kie po­miesz­cze­nia. Obe­szli całą oko­li­cę. Do­mi­nik zaj­rzał nawet do stud­ni.

– Przy­naj­mniej trzy­ma­ją się w kupie – po­wie­dzia­ła Julia. – Nie ma nic gor­sze­go, niż się roz­dzie­lić i uła­twić spra­wę mor­der­cy.

– Moż­li­we, że jed­nak wy­brał się do tego skle­pu – do­mnie­my­wał Do­mi­nik. – Po­wi­nie­nem iść za nim?

 – Nie zo­sta­wiaj nas – bła­ga­ła Au­re­lia.

Była naj­bar­dziej prze­ra­żo­na. Syl­wia się trzę­sła, ale bar­dziej ze zło­ści niż ze stra­chu. Je­dy­nie Do­mi­nik wy­da­wał się opa­no­wa­ny. Naj­wi­docz­niej nie­raz był świad­kiem, jak Mar­cel wy­wi­ja nu­me­ry po pi­ja­ku.

Zgubę zna­leź­li nie­dłu­go potem. Przy­wę­dro­wał od stro­ny plaży wol­nym kro­kiem.

– Jakim spo­so­bem? – gło­wił się Do­mi­nik. – Byłeś w środ­ku.

– Byłem – po­twier­dził. – I zna­la­złem tunel. My­śla­łem, że pro­wa­dzi do ja­kiejś piw­nicz­ki z ro­bio­nym wła­sno­ręcz­nie winem… Nie­ste­ty, wy­sze­dłem na plaży. To było dziw­ne. Co, ba­li­ście się, że po­rwał mnie czło­wiek z opo­wie­ści?

– To nie jest śmiesz­ne, pie­przo­ny kre­ty­nie! – wy­dar­ła się Syl­wia, dając w końcu upust emo­cjom, i by­naj­mniej nie za­mie­rza­ła szyb­ko za­milk­nąć. Ja­chim aż współ­czuł swemu bo­ha­te­ro­wi.

Nie­dłu­go potem uga­si­li ogni­sko i po­zni­ka­li w na­mio­tach. Czas przy­spie­szył, księ­życ i gwiaz­dy za­czę­ły mknąć na za­chód, pro­mień la­tar­ni mor­skiej krę­cił się wkoło jak sza­lo­ny. W końcu wszyst­ko wró­ci­ło do normy, a ze swo­je­go na­mio­tu wy­gra­mo­lił się Mar­cel, ubra­ny je­dy­nie w bok­ser­ki. Ru­szył w stro­nę morza i znik­nął z wi­do­ku.

Wskaź­nik upar­cie bły­skał nad obo­zem.

Po chwi­li z ciem­no­ści wy­ło­ni­ła się po­stać. Wy­so­ka i czar­na ni­czym morze w bez­gwiezd­ną noc. Twarz skry­wa­ła za maską z płót­na. Ja­chim był dumny, że ta isto­ta wy­szła spod jego ręki. Choć wie­dział, że to tylko ka­wa­łek kodu, czuł mro­wie­nie na skó­rze. Julia rów­nież się za­cie­ka­wi­ła, po­de­szła bli­żej.

Nie­zna­jo­my kro­czył wolno, nie­mal do­stoj­nie, w stro­nę obozu. Za­trzy­mał się koło na­mio­tu, w któ­rym spała sa­mot­nie Syl­wia. Od­piął od pasa ol­brzy­mi nóż z nie­mal pół­me­tro­wym ostrzem. Dziew­czy­na mu­sia­ła coś usły­szeć, bo za­pa­li­ła la­tar­kę. Wnę­trze na­mio­tu za­ja­śnia­ło, czar­na syl­wet­ka Syl­wii od­ma­lo­wa­ła się na płót­nie. Mor­der­ca miał uła­twio­ne za­da­nie.

– To ty, Mar­cel? – zdą­ży­ła za­py­tać.

Czar­na po­stać wbiła ostrze w ma­te­riał ener­gicz­nym ru­chem, tra­fia­jąc pro­sto w gło­wię ofia­ry.

– Co wy tam ro­bi­cie? – roz­legł się głos z są­sied­nie­go na­mio­tu.

Za­bój­ca wyjął broń i od­szedł.

Julia wcale nie wy­glą­da­ła na znie­sma­czo­ną, czego oba­wiał się Ja­chim. Zaj­rza­ła do na­mio­tu z miną wy­pru­te­go z emo­cji śled­cze­go ba­da­ją­ce­go ko­lej­ne w tym mie­sią­cu miej­sce zbrod­ni.

Po chwi­li na ze­wnątrz wy­szła za­spa­na Au­re­lia. Od razu za­uwa­ży­ła dziu­rę, pod­bie­gła, zaj­rza­ła do środ­ka na­mio­tu sio­stry i za­czę­ła krzy­czeć. Do­pie­ro Do­mi­nik od­cią­gnął ją od ciała.

– Nie patrz tam! Co się stało?! Gdzie Mar­cel? Mar­cel!

Cichy głos chło­pa­ka do­bie­gał z plaży.

– Po­słu­chaj mnie, mu­si­my się trzy­mać razem – rzekł Do­mi­nik. Wró­cił do na­mio­tu po coś, co scho­wał pod ko­szul­ką. – Idzie­my do niego.

Kiedy opu­ści­li łąkę, na bo­sa­ka i w samej bie­liź­nie, prze­cię­li za­ro­śnię­tą, za­po­mnia­ną ścież­kę i zna­leź­li się w nie­wiel­kim za­gaj­ni­ku, two­rzo­nym głów­nie przez kępy li­chych brzóz. Dalej za­czy­na­ła się plaża. Wi­dzie­li już syl­wet­kę Mar­ce­la. Au­re­lia była szyb­sza, wy­prze­dzi­ła Do­mi­ni­ka, prze­bie­gła po­mię­dzy dwoma ro­sną­cy­mi bli­sko sie­bie drze­wa­mi.

Za­wie­szo­na tam linka lekko mu­snę­ła jej włosy.

Do­mi­nik był jed­nak wyż­szy i stal wbiła mu się w gar­dło. Siłą roz­pę­du ze­rwał pu­łap­kę i prze­biegł jesz­cze kilka me­trów, po czym padł na ko­la­na. Z pa­skud­ne­go roz­cię­cia na szyi po­pły­nę­ła czar­na krew. Wy­cią­gnął rękę w kie­run­ku Au­re­lii.

Ja­chim wie­dział, co roz­gry­wa się w jego gło­wie. Do­mi­nik był prze­ra­żo­ny, lecz nie tym, że umie­ra, ale tym, że za­wiódł Au­re­lię i za chwi­lę zo­sta­wi ją bez­bron­ną. Zła­pał się za gar­dło, w któ­rym wciąż tkwi­ła linka, potem de­spe­rac­ko pró­bo­wał po­wstrzy­mać pły­ną­cą krew. Po chwi­li znie­ru­cho­miał i padł twa­rzą na pia­sek.

Au­re­lia zła­pa­ła go i za­czę­ła prze­raź­li­wie łkać. Mar­cel od­cią­gnął ją od ciała.

– Co się tu dzie­je?

Wy­du­ka­ła mu po­spiesz­nie wszyst­ko.

– Mu­si­my za­dzwo­nić na po­li­cję!

– Za­dzwo­nić? – po­wtó­rzy­ła tępo.

– W domu Ana­sta­zji jest te­le­fon.

– Za­wsze to robią – wes­tchnę­ła Julia. – Na otwar­tej prze­strze­ni mają więk­sze szan­se, a oni ucie­ka­ją do cia­snych kli­tek albo na pię­tro. I po co? Mor­der­ca na pewno zdą­żył już prze­ciąć od­po­wied­ni ka­be­lek.

Śmierć Do­mi­ni­ka rów­nież nie wstrzą­snę­ła Julią. Ja­chi­mem wręcz prze­ciw­nie. Widok pła­czą­cej Au­re­lii za­wsze ści­skał mu serce. Cier­pie­nia wła­snych bo­ha­te­rów dziw­nie go do­ty­ka­ły.

Mar­cel za­czął szu­kać pi­sto­le­tu, który, dałby głowę, jego przy­ja­ciel za­brał z na­mio­tu, lecz broń mu­sia­ła gdzieś wy­paść. Nie tra­cąc czasu, chwy­cił zdru­zgo­ta­ną dziew­czy­nę ze rękę i po­pro­wa­dził w stro­nę cha­łu­py. Prze­cho­dząc obok obozu, wsa­dził głowę do na­mio­tu jej sio­stry, za­stygł na chwi­lę, gdy uj­rzał mar­twą Syl­wię, a potem ze swo­je­go ba­ga­żu wyjął la­tar­kę i nóż.

Przy­sta­nę­li na chwi­lę przed domem, jakby zbie­ra­li w sobie od­wa­gę. W ciem­no­ściach bu­dy­nek spra­wiał upior­ne wra­że­nie – wy­da­wał się czar­nym, cze­ka­ją­cym na ofia­rę po­two­rem.

– Spo­glą­da na nas okna­mi – wy­du­ka­ła Au­re­lia.

Ta kwe­stia – po­cho­dzą­ca jesz­cze z bar­dzo wcze­snej wer­sji hi­sto­rii – wy­da­wa­ła się dziw­nie bez­sen­so­wa, lecz Ja­chim bar­dzo ją lubił.

W środ­ku było jak w gro­bie. W od­róż­nie­niu od po­przed­niej sceny, tym razem Ja­chim nie użył tu żad­ne­go roz­ja­śnie­nia tak po­pu­lar­ne­go wśród noc­nych scen. Ciem­no­ści roz­dzie­ra­ło je­dy­nie świa­tło la­tar­ki i wpa­da­ją­cy co pe­wien czas przez okna pro­mień la­tar­ni mor­skiej. Gdzieś w ciem­no­ści tykał zegar.

Au­re­lia trzę­sła się jak ga­la­ret­ka, lecz jej to­wa­rzysz za­cho­wy­wał im­po­nu­ją­cy spo­kój. Można by po­my­śleć, że był aż po­dej­rza­nie spo­koj­ny.

– Gdzie ten te­le­fon? – wy­ję­cza­ła, gdy do­tar­li do sa­lo­nu.

– Pani Ana­sta­zja mó­wi­ła, że gdzieś na ko­mo­dzie. – Mar­cel oświe­tlił każdy kąt po­miesz­cze­nia, zna­lazł starą ko­mo­dę, lecz nie do­strzegł na niej żad­ne­go te­le­fo­nu. – Musi tu być.

Nie było. Au­re­lia usia­dła na krze­śle, sku­li­ła się w kłę­bek i za­czę­ła pła­kać. Mar­cel ukląkł obok niej.

– Uspo­kój się, pro­szę. Nic ci się nie sta­nie. Nikt cię nie skrzyw­dzi, obie­cu­ję. Wyj­dzie­my z tego razem. Ty i ja.

I zło­żył po­ca­łu­nek na jej wło­sach.

Au­re­lia pod­nio­sła za­łza­wio­ne oczy i spoj­rza­ła na chło­pa­ka, jakby wi­dzia­ła go po raz pierw­szy w życiu.

– Dla­cze­go się nie boisz? – spy­ta­ła.

Nie od­po­wie­dział.

– Czemu opo­wie­dzia­łeś nam tę hi­sto­rię o mor­der­cy? – Pod­nio­sła się po­wo­li. – Gdzie byłeś, kiedy zgi­nę­ła Syl­wia? – Zro­bi­ła mały krok do tyłu. Potem ko­lej­ny. – Dla­cze­go sta­łeś na plaży aku­rat w tym miej­scu? Ta pu­łap­ka…

– Po­dej­rze­wasz… mnie? – Zbli­żał się do niej po­wo­lut­ku. – To nie jest śmiesz­ne.

Gdy znaj­do­wał się już bli­sko, Au­re­lia ude­rzy­ła nie­spo­dzie­wa­nie i wy­trą­ci­ła mu z ręki la­tar­kę. Potem ucie­kła w głąb domu. Mar­cel rzu­cił się na pod­ło­gę, pod­niósł zgubę, wy­ce­lo­wał świa­tłem ni­czym pi­sto­le­tem, lecz dziew­czy­na zdą­ży­ła już znik­nąć.

Pod­biegł do drzwi wyj­ścio­wych.

– Nie wy­pusz­czę cię stąd! – za­wo­łał. – Nie dam ci zgi­nąć!

Za­mknął drzwi na klucz, a potem za­czął prze­cze­sy­wać cały dom. Spo­dzie­wał się pew­nie, że Au­re­lia gdzieś tam się chowa, sku­lo­na, cze­ka­jąc na jakiś nie­do­rzecz­ny ra­tu­nek.

Był jed­nak w błę­dzie. Zszedł­szy do piw­ni­cy, uj­rzał otwar­te drzwi do tu­ne­lu.

– On ją kocha – do­szła do wnio­sku Julia, sta­jąc tuż obok i spo­glą­da­jąc w oczy męż­czy­zny. – To dobry motyw, żeby wy­ja­śnić, co tu za­szło. Nie… to za pro­ste. Mor­du­je ktoś inny.

Mar­cel prze­biegł przez tunel i zna­lazł się na plaży. Za­czął wy­pa­try­wać syl­wet­ki Au­re­lii, lecz jego uwagę przy­ku­ło coś in­ne­go. Świa­tło. Mru­ga­ło do niego z lasku w głębi lądu. Ktoś tam był. Czyż­by szan­sa na ra­tu­nek?

– Wie­dzia­łam, że w końcu i on za­cznie się bać – sko­men­to­wa­ła Julia.

Mar­cel drżał i pocił się, idąc w stro­nę drzew. To nie była ogrom­na, nie­zba­da­na pusz­cza, jak ta z jego dzie­ciń­stwa, lecz w środ­ku mógł się czaić rów­nie strasz­ny po­twór. Cie­nie pni w świe­tle la­tar­ki zda­wa­ły się po­ru­szać, były ży­wy­mi, umy­ka­ją­cy­mi isto­ta­mi. Lasek miał nawet wła­sną po­la­nę, po­kry­tą cia­sno upcha­ny­mi krzy­ża­mi. Groby wy­glą­da­ły na nie­odwie­dza­ne od lat, imio­na zmar­łych za­tarł czas. Za cmen­ta­rzy­kiem stra­szy­ła pa­skud­na ruina. Być może jed­ne­go z daw­nych domów. Osta­ły się tylko ścia­ny, nie­rów­ne i pełne dziur, przy­po­mi­na­ją­ce ol­brzy­mie, czer­wo­ne zęby.

W środ­ku sie­dzia­ła sta­rusz­ka, grza­ła ręce nad lampą naf­to­wą.

– Pani Ana­sta­zja? – zdzi­wił się Mar­cel.

– Nie są­dzi­łeś, że to praw­da, zga­dłam? To, co kie­dyś opo­wie­dzia­łam two­jej babci. – Za­du­ma­ła się na chwi­lę. – Mój oj­ciec za­pro­wa­dził go tam. – Po­ka­za­ła po­marsz­czo­nym pal­cem. – Miał po­de­rżnąć mu gar­dło. Ale po­wiedz mi, Mar­ce­lu, jak miał to zro­bić? Jak mógł zabić wła­sne­go syna?

– Syna?

– Bę­kar­ta. My­ślisz, że dla­cze­go uciekł tutaj? Oni wszy­scy – wska­za­ła na cmen­ta­rzyk – nie ro­zu­mie­li. Trud­no. Prze­pra­szam cię, Mar­ce­lu. Bę­dziesz mu­siał umrzeć. Żeby on mógł dalej ist­nieć. Czy czyni go to złym czło­wie­kiem?

– To od po­cząt­ku była pu­łap­ka.

Sta­rusz­ka spu­ści­ła wzrok, a wtedy po­ja­wił się nie­zna­jo­my.

Mar­cel drżał, znów był małym prze­ra­żo­nym chłop­cem. Jed­nak nie miał za­mia­ru ucie­kać. Po­sta­no­wił to skoń­czyć tu i teraz. Po­stą­pił trzy śmia­łe kroki do przo­du i rzu­cił się z nożem na mor­der­cę.

Ich cie­nie od­ma­lo­wa­ły się na ścia­nie ruiny. Mar­cel był silny, prze­pchnął prze­ciw­ni­ka, po­tur­la­li się po ziemi.

– Zbyt żwawy jak na sta­rusz­ka… – ode­zwa­ła się Julia, która kuc­nę­ła koło wal­czą­cych.

Mar­cel zdo­łał ugo­dzić nie­zna­jo­me­go w nogę, a drugą ręką po­wstrzy­mał jego ata­ku­ją­cą dłoń. Ranny nie wydał nawet naj­mniej­sze­go dźwię­ku. Prze­to­czy­li się teraz w drugą stro­nę. W końcu chło­pak zrzu­cił z sie­bie na­past­ni­ka, wstał i kop­nął go z całej siły w brzuch. Potem zła­pał moc­niej broń, przy­kuc­nął i wbił ostrze w jego pierś.

Czło­wiek bez Twa­rzy znie­ru­cho­miał.

Mar­cel za­uwa­żył, że sta­rusz­ka znik­nę­ła. Nie miał za­mia­ru się nią przej­mo­wać. Mu­siał zna­leźć błą­ka­ją­cą się gdzieś po plaży Au­re­lię, za­brać ją w bez­piecz­ne miej­sce. Ru­szył.

Julia uśmiech­nę­ła się, jakby wła­śnie była świad­kiem naj­głup­sze­go za­cho­wa­nia pod słoń­cem. Wskaź­nik wy­strze­lił w stro­nę celu wę­drów­ki Mar­ce­la. Julia wy­da­ła po­le­ce­nie wią­żą­ce ją i Ja­chi­ma i na­tych­miast prze­nie­śli się do Au­re­lii.

Sie­dzia­ła na plaży, otę­pia­ła, zwi­nię­ta w kłę­bek. Na jej ja­snych wło­sach od­bi­ja­ło się sre­brzy­ste świa­tło księ­ży­ca, a przy­naj­mniej Ja­chim pró­bo­wał uzy­skać taki efekt.

Cze­ka­li przy niej na dal­szy roz­wój wy­pad­ków.

– Au­re­lio? – Mar­cel wy­ło­nił się z krza­ków, może nieco zbyt gwał­tow­nie. Sko­ja­rzył się Ja­chi­mo­wi z za­ska­ku­ją­cym bez­bron­ną ko­bie­tę zbo­czeń­cem. Bę­dzie to mu­siał sko­ry­go­wać.

Dziew­czy­na po­de­rwa­ła się nagle.

– Nie zbli­żaj się – po­pro­si­ła nie­mra­wo.

– Za­bi­łem go, Au­re­lio. Już go nie ma. Chodź, po­ka­żę ci.

– Nie za­bi­łeś – stwier­dzi­ła nie­spo­dzie­wa­nie. Chło­pak zro­bił głu­pią minę, jakby wła­śnie usły­szał coś, czego nie po­tra­fi pojąć.– Jest za tobą! – wrza­snę­ła dziew­czy­na. – Ucie­kaj!

Mar­cel po­wi­nien ze­rwać się do biegu, lecz, za­sko­czo­ny, od­ru­cho­wo spoj­rzał za sie­bie. Ta chwi­la wy­star­czy­ła. Nie­zna­jo­my wbił mu ostrze w gar­dło, tak głę­bo­ko, że wy­szło z tyłu głowy.

Au­re­lia stała jesz­cze przez chwi­lę, jakby za­sta­na­wia­jąc się, czy jest sens wal­czyć. Ja­chim znał ją do­sko­na­le. Pra­gnę­ła się sku­lić, za­mknąć oczy i po­cze­kać. A nuż mor­der­ca odej­dzie? Jed­nak każdy, nawet naj­bar­dziej znisz­czo­ny czło­wiek ma w sobie choć odro­bi­nę woli walki. Co mogło obu­dzić ją w Au­re­lii, jeśli nie kro­czą­cy ku niej mor­der­ca z wiel­kim nożem?

Ze­rwa­ła się do uciecz­ki.

– Dziew­czy­na bie­gnie ile sił w zgrab­nych no­gach, a ku­le­ją­cy, ledwo żywy mor­der­ca i tak ją do­ga­nia – sko­men­to­wa­ła scenę po­ści­gu Julia. – Jak ja ko­cham takie hi­sto­rie.

Resz­tą sił Au­re­lia do­tar­ła do pod­nó­ża la­tar­ni mor­skiej. Czło­wiek bez Twa­rzy był bli­sko i wciąż zmniej­szał dy­stans. Mimo póź­nej pory w kilku do­mo­stwach le­żą­cej nie­opo­dal wio­ski pa­li­ło się świa­tło, Au­re­lia wie­dzia­ła jed­nak, że nie zdoła już tam do­biec.

Zo­sta­ło tylko jedno wyj­ście.

Czy la­tar­nie mor­skie za­my­ka się na noc? Nie miała po­ję­cia, choć od tego za­le­ża­ło jej życie. Po­ko­na­ła kilka pro­wa­dzą­cych do wej­ścia stop­ni i już nie było od­wro­tu. Na­par­ła na wiel­kie, dwu­skrzy­dło­we, drew­nia­ne drzwi. Otwar­ły się po­wo­li. Wśli­zgnę­ła się do środ­ka i za­trza­snę­ła je, znaj­du­jąc w sobie jakąś nad­ludz­ką siłę. Ostat­nie, co zo­ba­czy­ła w szcze­li­nie, to za­sło­nię­ta twarz opraw­cy. Prze­su­nę­ła ry­giel.

– Uf, w ostat­niej se­kun­dzie, co za za­sko­cze­nie – rze­kła z po­dzi­wem i roz­ba­wie­niem Julia. – Za­mknę­ła mu drzwi przed samym nosem. Oczy­wi­ście za­kła­da­jąc, że ma nos.

– Halo?! Jest tu ktoś?! – krzyk­nę­ła dziew­czy­na. – Panie la­tar­ni­ku?!

Au­re­lia spoj­rza­ła na wi­ją­ce się ponad ich gło­wa­mi scho­dy, po czym za­czę­ła ostroż­ny marsz w górę. Nie miała wyj­ścia. Czło­wiek ob­słu­gu­ją­cy la­tar­nię mógł nadać sy­gnał o pomoc. A znaj­do­wał się pew­nie gdzieś tam, wy­so­ko.

Julia par­sk­nę­ła śmie­chem.

– Pa­mię­tasz, jak na­rze­ka­łam, że ofia­ry za­wsze wbie­ga­ją na pię­tro, skąd nie mogą uciec? Twoja piesz­czosz­ka wła­śnie bije ich wszyst­kich na głowę.

Łu­ko­wa­te okna w ścia­nie la­tar­ni wy­cho­dzi­ły na różne stro­ny świa­ta. Przez pierw­sze widać było ka­wa­łek plaży i czar­ne ni­czym ot­chłań morze. Przez dru­gie wio­skę, gdzie świa­teł był już jakby mniej. Przez trze­cie od­le­głe lasy, cią­gną­ce się po ho­ry­zont. Przez czwar­te ludz­ką głowę spo­glą­da­ją­cą do środ­ka.

Au­re­lia za­czę­ła krzy­czeć, choć od cią­głe­go wrza­sku już dawno za­chry­pła.

– Spryt­ny drań – rze­kła Julia, na wpół roz­ba­wio­na, na wpół zdu­mio­na. – Nor­mal­nie czło­wiek-pa­jąk.

Mor­der­ca roz­bił okno i za­czął gra­mo­lić się do środ­ka.

Au­re­lia za­czę­ła biec. Po­tknę­ła się o sto­pień, w ostat­niej chwi­li chwy­ci­ła po­ręcz. Jej bose stopy krwa­wi­ły. Obej­rza­ła się i zo­ba­czy­ła, że mor­der­ca jest tuż za nią. Wy­bie­gła na okrą­gły, umiesz­czo­ny pod la­ter­ną taras, gdzie cze­ka­li już Julia, Ja­chim i wskaź­nik.

W ka­łu­ży krwi leżał tam mar­twy la­tar­nik.

Au­re­lia wie­dzia­ła, że to ko­niec. Spoj­rza­ła na ośle­pia­ją­ce świa­tło. Przy­po­mi­na­ło jej słoń­ce, któ­re­go już nigdy nie zo­ba­czy.

Mor­der­ca stą­pał nie­spiesz­nie, jakby roz­ko­szu­jąc się chwi­lą. Sta­nął przed dziew­czy­ną i pod­niósł swój ol­brzy­mi nóż.

– Od­słoń twarz – po­wie­dzia­ła Au­re­lia. – Chcę zo­ba­czyć, jak wy­glą­dasz.

Co za­ska­ku­ją­ce, bez słowa wy­ko­nał po­le­ce­nie. Zdjął płót­no i uka­zał naj­nie­zwy­klej­szą rzecz, jaką kie­dy­kol­wiek na­pi­sał Ja­chim.

Mor­der­ca na­praw­dę nie miał twa­rzy, a je­dy­nie bez­kształt­ną bryłę ob­le­czo­ną skórą. Wy­da­wa­ła się obca, od­ra­ża­ją­ca, po­twor­nie nie­na­tu­ral­na. To była jedna z tych od­po­wie­dzi, któ­rych za­wsze żą­da­ją wi­dzo­wie, a które, ku ich zło­ści, rodzą jesz­cze wię­cej pytań.

Au­re­lia wrza­snę­ła i opar­ła się ple­ca­mi o ba­rier­kę. Wtedy za­ata­ko­wał. Po­wo­li, bez dużej siły, jakby był już zmę­czo­ny albo zu­peł­nie pewny swego. A ona nie za­mie­rza­ła umie­rać. Cały swój gro­ma­dzo­ny od lat ból, całą złość i prze­ra­że­nie sku­mu­lo­wa­ła w jed­nej chwi­li. Zła­pa­ła mor­der­cę za rękę. Padli razem na ba­rier­kę. Au­re­lia ob­ró­ci­ła się i teraz to mor­der­ca opie­rał się ple­ca­mi o ba­lu­stra­dę. Był taki wy­so­ki, wy­star­czy­ło do­brze go pchnąć. I pchnę­ła.

Nie krzy­czał, gdy le­ciał na spo­tka­nie z zie­mią. Zo­sta­ła z niego czar­na plama. Po wszyst­kim Au­re­lia usia­dła na plaży, ple­ca­mi do la­tar­ni mor­skiej, i pła­ka­ła. Wie­dzia­ła, że po­win­na za­wia­do­mić miesz­kań­ców wio­ski, lecz nie miała na to ani siły, ani ocho­ty. Może zja­wią się tutaj sami? I rze­czy­wi­ście, jeden przy­pły­nął łódką.

– Pa­nien­ko? Co się stało?

Oka­zał się bar­dzo stary. Trud­no było zgad­nąć, skąd ma siłę na wio­sło­wa­nie. Widać jakiś wie­ko­wy rybak, który przed świ­tem wy­brał się na połów. Gdy usły­szał, do ja­kiej tra­ge­dii do­szło, za­pro­sił dziew­czy­nę na po­kład i za­ofe­ro­wał pod­rzu­ce­nie do naj­bliż­szej więk­szej miej­sco­wo­ści. Au­re­lia skwa­pli­wie sko­rzy­sta­ła.

Łódka, na któ­rej widać było dwa ta­jem­ni­cze ini­cja­ły N.F., po­wo­li nikła w mroku. Wskaź­nik po­zo­stał na plaży, po czym wy­gasł. Na wciąż ciem­nym nie­bie po­ja­wi­ły się krót­kie na­pi­sy.

– Ko­niec – rzekł Ja­chim.

Wy­szli z wir­tu­al­nej rze­czy­wi­sto­ści, znów byli u niego w po­ko­ju.

– Moim zda­niem – za­czę­ła Julia – wy­szło ci świet­nie. Tech­nicz­nie bez za­rzu­tu. Wia­do­mo, że to hi­sto­ria na­cią­ga­na, prze­sa­dzo­na, pełna klisz i głu­pot, ale jako laur­ka dla daw­nych sla­she­rów spraw­dza się do­brze. Wła­śnie takie coś mie­li­śmy stwo­rzyć. Gra­tu­lu­ję.

Aż za­pło­nął z dumy. Z pew­no­ścią uca­ło­wał­by Julię, gdyby tylko nie miała chło­pa­ka. Ja­chim go nie znał, ale i tak nie­na­wi­dził. Ponoć jakiś świr z wy­dzia­łu SI.

A teraz po­zo­sta­wa­ły trzy dni do eg­za­mi­nu. Ja­chim uśmiech­nął się na wspo­mnie­nie tam­te­go po­po­łu­dnia i se­an­su wraz z Julią. Za­wę­dro­wał pod obo­zo­wi­sko, za­sta­na­wia­jąc się, co jesz­cze po­pra­wić. Może coś w sce­nie po­wi­ta­nia z panią Ana­sta­zją? Wy­brał ten mo­ment.

Przy­glą­dał się znu­żo­ny i uznał, że nie ma tu nic, co można by zmie­nić. Chyba da sobie dzi­siaj spo­kój.

Wtedy za­uwa­żył coś kątem oka.

Na stry­chu domu pani Ana­sta­zji stał Czło­wiek bez Twa­rzy. Ja­chim wi­dział go przez za­bru­dzo­ne okno.

Jakiś błąd, po­my­ślał ra­cjo­nal­nie, lecz po­czuł bar­dzo dziw­ny lęk. To była jed­nak głu­po­ta, bar­dziej po­wi­nien się bać tego, że wciąż ma w opo­wie­ści takie uster­ki.

Choć pew­nie na eg­za­mi­nie nikt by tego nie za­uwa­żył, a jeśli nawet, uznał­by to za ce­lo­wą cie­ka­wost­kę.

Ale skąd on się tam wziął?

Ja­chim włą­czył scenę od nowa. Spoj­rzał w okno i ni­ko­go nie za­uwa­żył. To było dziw­ne, przy­znał w duchu.

Czło­wiek bez Twa­rzy stał teraz na łące, tuż obok nie­świa­do­mych jego ist­nie­nia bo­ha­te­rów, i spo­glą­dał pro­sto na swego twór­cę.

Ja­chim spa­ni­ko­wał i wy­szedł z opo­wie­ści, a potem wy­łą­czył Księ­cia. Gło­śno dy­sząc, opadł na krze­sło.

Co to było?

Wie­dział, że ma po­waż­ny pro­blem.

 

***

 

Do eg­za­mi­nu zo­sta­ło tylko kilka dni, ale fakt po­zo­sta­wał fak­tem: kod się spie­przył. Ja­chim nie umiał tego wy­ja­śnić.

Naj­pierw zro­bił kilka kopii hi­sto­rii. Potem za­brał się do na­pra­wie­nia swo­je­go dzie­ła.

Ano­ma­lia ogra­ni­cza­ła się je­dy­nie do Czło­wie­ka bez Twa­rzy. Wy­stę­po­wał w każ­dej sce­nie – po­ja­wiał się w róż­nych miej­scach – i za­wsze pa­trzył pro­sto na Ja­chi­ma. Nawet wtedy, gdy mor­der­ca za­bi­jał Syl­wię czy mo­co­wał się z Mar­ce­lem, i tak gapił się bez­czel­nie na swo­je­go je­dy­ne­go czy­tel­ni­ka.

Skąd on wie­dział, gdzie pa­trzeć? Ja­chim za każ­dym razem czuł dresz­cze na skó­rze.

Przy­jął plan awa­ryj­ny – jeśli nie zdoła się na­pra­wić hi­sto­rii, uda, że wpa­tru­ją­cy się w wi­dzów za­bój­ca to ce­lo­wy za­bieg, ma­ją­cy wzmoc­nić prze­kaz dzie­ła.

Cza­sem za­sta­na­wiał się, czy hi­sto­ria nie stała się w ten spo­sób lep­sza. Osta­tecz­nie od­rzu­cił tę myśli i za­czął usu­wać Czło­wie­ka bez Twa­rzy z każ­de­go frag­men­tu, w któ­rym nie po­wi­nien się zna­leźć. Miał ocho­tę do­ciec, skąd wziął się ten błąd, może nawet zgło­sić to uczel­ni, lecz do eg­za­mi­nu zo­sta­ło za mało czasu.

Zwie­rzył się z pro­ble­mu Hu­ber­to­wi i Julii.

– To jest ostro po­rą­ba­ne – po­wie­dział jego przy­ja­ciel. – Nie grze­ba­łeś cza­sem za głę­bo­ko przy in­te­li­gen­cji bo­ha­te­rów?

– Nic ta­kie­go, nie ob­da­rzy­łem ni­ko­go z nich SI wy­kra­cza­ją­cą poza ele­men­ty fa­bu­ły.

Hu­bert upie­rał się, by obej­rzeć hi­sto­rię z tym nowym do­dat­kiem, i orzekł, że teraz robi więk­sze wra­że­nie.

Julia była wy­raź­nie za­cie­ka­wio­na.

– Jeśli masz ja­kieś pro­ble­my, nie mu­sisz pod­cho­dzić do obro­ny w pierw­szym ter­mi­nie – po­ra­dzi­ła. – Le­piej za­pre­zen­to­wać do­pra­co­wa­ne dzie­ło. Ale to go nie prze­ko­na­ło. Wie­dział, że jeśli teraz od­pu­ści, wcale nie jest po­wie­dzia­ne, że w cza­sie po­praw­ki pój­dzie mu le­piej.

W końcu udało mu się na­pra­wić całą opo­wieść. Prze­glą­dał ją raz za razem i wszyst­ko wy­da­wa­ło się w po­rząd­ku.

 

***

 

Ja­chim – ubra­ny w obrzy­dli­wie ele­ganc­ki gar­ni­tur – stał przed ko­mi­sją, która ro­bi­ła za tło wir­tu­al­ne­go in­ter­fej­su jego Księ­cia, i ro­ze­słał za­pro­sze­nia do opo­wie­ści.

Oce­nia­ją­cych było troję. Pro­mo­tor grupy wy­kła­dał tech­ni­ki nar­ra­cyj­ne. Pod­czas pi­sa­nia oka­zał się za­ska­ku­ją­co po­moc­ny. Re­cen­zent­ka prac – dok­to­ry­zo­wa­na hi­sto­ryk sztu­ki – była w po­rząd­ku. Tych dwoje nie po­win­no robić pro­ble­mów. Go­rzej, że w skła­dzie ko­mi­sji za­sia­dał też kie­row­nik ka­te­dry – spe­cja­li­sta od wszyst­kie­go – wy­ma­ga­ją­cy i nie­prze­wi­dy­wal­ny. O spo­so­bach, w jakie uwa­lał stu­den­tów, krą­ży­ły le­gen­dy.

W czwór­kę sta­nę­li na łące przed domem pani Ana­sta­zji. Ja­chim dy­ry­go­wał opo­wie­ścią.

– Pro­szę za­czy­nać – po­wie­dział pro­mo­tor.

Au­re­lia, Do­mi­nik, Syl­wia i Mar­cel przy­by­li na łąkę w bla­sku słoń­ca. Wy­na­ję­li miej­sce na obóz, roz­bi­li na­mio­ty. Za­czę­ło się ściem­niać. Na­resz­cie tro­chę chło­du, ucie­szył się Ja­chim, gdyż zdą­żył się już mocno zlać wir­tu­al­nym potem.

Spo­glą­dał na twa­rze człon­ków ko­mi­sji i nie po­tra­fił orzec, jak mu idzie. Po­do­ba się im? A może się nudzą? W sla­she­rach za­wsze trze­ba prze­cze­kać po­czą­tek, od pierw­sze­go trupa idzie już z górki.

Czwo­ro bo­ha­te­rów usia­dło przy ogni­sku.

Czło­wiek bez Twa­rzy jakby cze­kał na tę chwi­lę. Przy­wę­dro­wał nie wia­do­mo skąd, o kilka scen za wcze­śnie. Obo­zo­wi­cze zu­peł­nie nie spo­strze­gli jego przy­by­cia.

Ja­chim sta­nął jak wryty i sze­ro­ko roz­dzia­wił usta.

Mor­der­ca wy­cią­gnął nóż i za­czął ob­ci­nać głowy. Gdy skom­ple­to­wał czte­ry, od­szedł.

Kiedy po­ja­wi­ły się na­pi­sy koń­co­we, pod Ja­chi­mem ugię­ły się ko­la­na.

– Cał­kiem in­te­re­su­ją­ca in­ter­pre­ta­cja ga­tun­ku – oce­ni­ła re­cen­zent­ka, wy­raź­nie roz­ba­wio­na. – Wła­ści­wie to był taki sla­sher w skró­cie. I do­brze, hi­sto­ria roz­cią­gnię­ta na dwie go­dzi­ny nic wię­cej by nam nie opo­wie­dzia­ła. Mimo wszyst­ko, chyba ina­czej miało to wy­glą­dać?

Czer­wo­ny na twa­rzy ni­czym doj­rza­ły owoc chło­pak prze­wi­nął scenę i po­pro­sił o drugą szan­sę. Nie­ste­ty, za­bój­ca znów się po­ja­wił. Kiedy za­brał się za de­ka­pi­ta­cję Au­re­lii, Ja­chim o mało nie zwy­mio­to­wał.

– To nie jest hi­sto­ria, którą chcia­łem za­pre­zen­to­wać – wy­du­kał. – Ktoś mu­siał coś po­zmie­niać.

– Co pan in­sy­nu­uje? – go­rącz­ko­wał się kie­row­nik ka­te­dry. – Prace są od­po­wied­nio za­bez­pie­czo­ne.

Kazał wszyst­kim wyjść z opo­wie­ści, a potem obie­cał, że uczel­nia przyj­rzy się tej spra­wie.

Kiedy Ja­chim opu­ścił salę, był bli­ski pła­czu.

– Ktoś mnie za­ła­twił – po­wie­dział do Julii. – Dla­cze­go? Jak? – Miał pust­kę w gło­wie, wie­dział tylko jedno. – Do­wiem się, o co w tym cho­dzi. Dorwę tego, kto mie­sza w mojej opo­wie­ści.

 

***

 

Ja­chim – ni­czym bo­ha­ter wła­snej hi­sto­rii – za­czął po­lo­wa­nie na czło­wie­ka, który wtrą­cił się bez­czel­nie w jego życie.

Ory­gi­nal­ną wer­sję Po­ca­łun­ku Czło­wie­ka bez Twa­rzy udało się mu chyba od­zy­skać, lecz na tym koń­czy­ły się dobre wia­do­mo­ści. Ja­chi­ma za­pro­szo­no na ko­lej­ny ter­min obro­ny, na który pew­nie przyj­dzie mu cze­kać kilka mie­się­cy. Wła­dze uczel­ni roz­po­czę­ły śledz­two. Wy­ka­za­ło, że kom­pu­ter nie zo­stał za­ata­ko­wa­ny z ze­wnątrz, a zmia­ny w ko­dzie za­cho­dzi­ły na prze­strze­ni kilku go­dzin, jakby to sam autor de­wa­sto­wał swe dzie­ło. I tylko tyle. Chło­pak do­my­ślał się, że wielu po­dej­rze­wa go o au­to­sa­bo­taż. Nie przy­go­to­wał się i tak pró­bo­wał się wy­mi­gać. To było naj­lep­sze wy­ja­śnie­nie. Bo po co ktoś miał­by się wła­my­wać do jego pracy dy­plo­mo­wej? To byłby pierw­szy po­dob­ny przy­pa­dek w hi­sto­rii wy­dzia­łu.

– Jeśli na­praw­dę maj­stro­wał przy tym ktoś z ze­wnątrz, le­piej od­puść – ra­dził Hu­bert. – Wiesz, co po­tra­fią ha­ke­rzy. Ostat­nio dużo się o tych śmier­dzą­cych spra­wach sły­szy. Śmier­ci w wir­tu­alu. Za­bój­stwa ludzi z bran­ży. Grube ryby i ich dziw­ne za­ba­wy. Do­sta­niesz Au­ro­rę i tak to się skoń­czy.

Au­ro­rą na­zy­wa­no śpiącz­kę, w którą cza­sem za­pa­da­li prze­by­wa­ją­cy w wir­tu­al­nej rze­czy­wi­sto­ści. Nie­któ­rzy ucze­ni byli zda­nia, że lu­dzie ci za­cho­wu­ją świa­do­mość, lecz zo­sta­je ona uwię­zio­na w cy­fro­wym świe­cie.

– Mam bo­ga­tą wy­obraź­nię, ale nie mie­ści mi się w gło­wie, dla­cze­go ktoś zna­czą­cy miał­by mie­szać w mojej pracy dy­plo­mo­wej.

– Więc może nie z ze­wnątrz, a z we­wnątrz?

– Mój pro­mo­tor? Może ty albo Julia? To śmiesz­ne. No, chyba że i ty po­dej­rze­wasz mnie, ale to by ozna­cza­ło, że mam coś nie tak z głową.

– A bar­dziej z we­wnątrz?

– Mó­wi­łem już, że moi bo­ha­te­ro­wie nie mają ta­kiej in­te­li­gen­cji.

– Co jeśli na­by­li? Dla­cze­go się krzy­wisz? Zda­rza­ły się takie przy­pad­ki. Czy­ta­łem o tym w Sieci, więc to na pewno praw­da.

– Na pewno. – Ja­chim uśmiech­nął się zło­śli­wie. Nie miał ocho­ty za­głę­biać się w tę moż­li­wość. To było zbyt ab­sur­dal­ne, ab­so­lut­nie nie­moż­li­we i przede wszyst­kim zbyt prze­ra­ża­ją­ce.

Julia rów­nież do­ra­dza­ła Ja­chi­mo­wi ostroż­ność.

– Bę­dziesz miał dru­gie po­dej­ście, a uczel­nia zgo­dzi­ła się, byś użył ich kom­pu­te­ra. Wszyst­ko bę­dzie w po­rząd­ku. Nie drąż tej spra­wy, ona cię wy­kań­cza.

– Chciał­bym. – Spoj­rzał jej w oczy. A potem nie­spo­dzie­wa­nie wy­znał: – Wiesz, że wzo­ro­wa­łem Do­mi­ni­ka na sobie? Nie do końca na tym, kim je­stem, ale kim chciał­bym być. Mamy tro­chę wspól­ne­go.

Za­sko­czo­ny wy­zna­niem, za­milkł na chwi­lę. Chciał jej tak wiele po­wie­dzieć. Na po­czą­tek przy­znać, że była in­spi­ra­cją dla jego Au­re­lii. Za­pew­nić, że byłby dla niej taki, jak jego bo­ha­ter.

Jed­nak nie miał w sobie od­wa­gi Do­mi­ni­ka, po­wie­dział więc tylko:

– Będę go szu­kał. Tego pie­przo­ne­go dra­nia. Wszyst­ko znisz­czył. – Bez dy­plo­mu Ja­chim nie miał szans, by zna­leźć pracę w za­wo­dzie. Nawet wujek nie był mu w sta­nie pomóc. – Dorwę go, Julio. Zde­cy­do­wa­łem, że pójdę na po­li­cję.

– Widzę, że każdy ma swo­je­go Czło­wie­ka bez Twa­rzy – po­wie­dzia­ła bez cie­nia uśmie­chu.

 

***

 

Roz­siadł się w fo­te­lu i uru­cho­mił Księ­cia.

Ostat­nio w Ja­chi­mie na­ra­sta­ła ob­se­syj­na chęć cią­głe­go prze­by­wa­nia w swej opo­wie­ści, zu­peł­nie jakby pró­bo­wał przy­ła­pać wroga na go­rą­cym uczyn­ku. Wy­obra­żał sobie, jak ten stoi na plaży z za­kry­tą twa­rzą, zu­peł­nie jak mor­der­ca z tej hi­sto­rii, i na bie­żą­co zmie­nia jego kod, śmie­jąc się upior­nie.

Od­zy­ska­na hi­sto­ria pre­zen­to­wa­ła się jed­nak ide­al­nie. Ten, kto w niej bruź­dził, naj­wy­raź­niej na razie od­pu­ścił. Od czasu ka­ta­stro­fal­ne­go wy­stę­pu przed ko­mi­sją Ja­chim nie za­uwa­żył ni­cze­go po­dej­rza­ne­go.

Prze­su­wał sceny, aż do­szedł do mo­men­tu, gdy za chwi­lę po raz pierw­szy miał się po­ka­zać Czło­wiek bez Twa­rzy.

Wów­czas Ja­chim się prze­niósł. Za­mru­gał, za­sko­czo­ny. Nie wydał żad­ne­go po­le­ce­nia.

Stał teraz w ciem­no­ściach obok na­mio­tu Syl­wii. Coś za­sła­nia­ło jego twarz. Coś trzy­mał w ręku.

Spa­ni­ko­wa­ny, wy­cią­gnął ostrze wbite w płót­no na­mio­tu. Ka­pa­ła krew. Spoj­rzał na sie­bie, na czar­ne ubra­nie. Co, do cięż­kiej cho­le­ry?

– Co wy tam ro­bi­cie? – roz­legł się głos.

Czy to jakiś ko­lej­ny błąd? Nie miał po­ję­cia, co się dzie­je ani co po­wi­nien robić. Znie­ru­cho­miał, zszo­ko­wa­ny.

Au­re­lia wy­szła z dru­gie­go na­mio­tu i spoj­rza­ła wprost na Ja­chi­ma. Nie miała prawa go wi­dzieć. Ale wi­dzia­ła. I za­czę­ła krzy­czeć.

To się nie dzie­je, po­my­ślał. To nie­moż­li­we.

Wciąż się nie ru­szał, spa­ra­li­żo­wa­ny ze stra­chu, w umy­śle miał pust­kę. Coś tu było po­dwój­nie nie tak. Ta scena po­win­na wy­glą­dać ina­czej. W ory­gi­na­le mor­der­ca od­szedł, nim dziew­czy­na wy­szła z na­mio­tu. Fa­bu­ła wła­śnie wy­ko­le­iła się jak po­ciąg z re­tro­spek­cji Do­mi­ni­ka.

Po­ja­wił się rze­czo­ny Do­mi­nik. Coś trzy­mał w ręce.

No tak, prze­cież miał pi­sto­let. Nie­spo­dzian­kę dla Nie­zna­jo­me­go z Po­cią­gu, ukry­tą na dnie ple­ca­ka. W opo­wie­ści wy­cią­gnął ją po śmier­ci Syl­wii, scho­wał pod ko­szul­ką, lecz nie zdą­żył oddać ani jed­ne­go strza­łu.

Teraz jed­nak wy­da­wa­ło się, że bę­dzie ina­czej. Od­bez­pie­czył i wy­ce­lo­wał w Ja­chi­ma.

Bo­ha­te­ro­wie sla­she­rów zwy­kle nie noszą pi­sto­le­tów, bo ina­czej mor­der­ca – za­wsze sty­lo­wo ha­sa­ją­cy z bro­nią białą – padł­by tru­pem, zanim hi­sto­ria na dobre by się za­czę­ła. Do­mi­nik jed­nak po­sta­no­wił wy­rwać się ze sche­ma­tu. Umie­jęt­no­ści strze­lec­kie miał zna­ko­mi­te, spę­dził na strzel­ni­cy wiele go­dzin, uda­jąc, że ce­lu­je w Nie­zna­jo­me­go z Po­cią­gu.

Ja­chim zro­bił pierw­szą rzecz, która przy­szła mu do głowy. Do­sko­czył do Au­re­lii i użył jej jako żywej tar­czy. Nie miał ocho­ty ani czasu, by za­sta­na­wiać się, jakie to podłe.

Do­mi­nik wciąż ce­lo­wał, a ręka mu drża­ła. Nie ośmie­lił się strze­lić.

– Dobra, koń­czy­my to – po­wie­dział do swych bo­ha­te­rów Ja­chim i wydał po­le­ce­nie wyj­ścia z opo­wie­ści.

Nic się nie wy­da­rzy­ło.

Au­re­lia trzę­sła się, pła­ka­ła i za­wo­dzi­ła. On rów­nież miał ocho­tę się roz­pła­kać. Do­igrał się. Ktoś za­ła­twił go na dobre.

Mu­siał my­śleć szyb­ko. Kątem oka wi­dział Mar­ce­la, który wró­cił z plaży i za­cho­dził go od tyłu.

– Słu­chaj­cie, Syl­wia nie żyje, ale to nie ja ją za­bi­łem – po­wie­dział gło­śno. – Zo­sta­łem wro­bio­ny.

Do­mi­nik pa­trzył na niego jak na beł­ko­czą­ce­go sza­leń­ca. Ja­chim wcale mu się nie dzi­wił.

– Na­praw­dę zo­sta­łem wro­bio­ny. Nie oglą­da­cie fil­mów? Bo­ha­ter zja­wia się na miej­scu zbrod­ni, pod­no­si nóż, a wtedy ze­wsząd po­ja­wia się po­li­cja! To wła­śnie taki przy­pa­dek!

– Puść Au­re­lię – po­wie­dział Do­mi­nik. – Nie rób jej krzyw­dy, a po­zwo­li­my ci odejść.

– Zro­bi­my ina­czej – wy­stę­kał Ja­chim, coraz bar­dziej prze­ra­żo­ny. Rękę, którą trzy­mał dziew­czy­nę, miał mokrą od jej łez. – Od­da­lę się z nią, a wy zo­sta­nie­cie tutaj. Potem ją wy­pusz­czę. Mar­cel, widzę cię, nie pod­chodź bli­żej. Dzi­wi­cie się, że znam wasze imio­na? Mógł­bym wam po­wie­dzieć praw­dę, ale do­pie­ro wtedy uzna­li­by­ście mnie za praw­dzi­we­go sza­leń­ca. – Zro­bił krok do tyłu. – Nie chcę ni­ko­go z was skrzyw­dzić. – Ko­lej­ny krok. – Odej­dę, pusz­czę Au­re­lię i już się wię­cej nie zo­ba­czy­my.

– Zwol­nisz ją w za­się­gu na­sze­go wzro­ku – roz­ka­zał Do­mi­nik.

I tak Ja­chim zro­bił. Od­da­lił się na ja­kieś sto me­trów, roz­luź­nił uścisk, od­wró­cił się i po­gnał na oślep starą ścież­ką. Drżał z prze­ra­że­nia, bał się, że za chwi­lę jego plecy ro­ze­rwie eks­plo­zja bólu. Czy wtedy umrze? Tak na dobre? Nie ob­ra­cał głowy, lecz wy­da­wa­ło mu się, że za nim nie bie­gną.

Wpadł w za­ro­śla nie­opo­dal lasku i skrył twarz w dło­niach, cały się trzę­sąc. Jesz­cze kilka razy pró­bo­wał wyjść z opo­wie­ści, chciał też po­łą­czyć się z Sie­cią – bez po­wo­dze­nia. Czy go śle­dzą? Nic nie wi­dział w ciem­no­ściach, ale do­my­ślał się, że nie. Au­re­lia była zbyt spa­ni­ko­wa­na, więc Do­mi­nik przy niej zo­sta­nie. Mar­cel z pew­no­ścią nie bałby się wy­ru­szyć sam, ale po­zo­sta­li go po­wstrzy­ma­ją. Pew­nie będą chcie­li za­dzwo­nić na po­li­cję.

Ale tego nie zro­bią, bo w tej opo­wie­ści nie było po­li­cji.

Czy na pewno? Wi­dział za­cho­wa­nia i sceny, któ­rych być tu też nie po­win­no. Jego bo­ha­te­ro­wie dys­po­no­wa­li Sztucz­ną In­te­li­gen­cją wy­kra­cza­ją­cą poza fa­bu­łę. Oni zmą­drze­li, Ja­chim cał­ko­wi­cie zgłu­piał.

Zdarł cuch­ną­ce płót­no z twa­rzy i za­czerp­nął kilka głę­bo­kich od­de­chów. Pod­niósł parę ka­my­ków i wy­pu­ścił z dłoni. Po­tur­la­ły się cha­otycz­nie po ziemi, nie wra­ca­jąc na za­pro­jek­to­wa­ne dla nich miej­sce. Spoj­rzał w niebo. Kilka chmur, któ­ry­mi je ozdo­bił, nie po­ru­sza­ło się. Czas nie pły­nął, Ja­chim utknął w punk­cie na linii fa­bu­ły.

Co by się stało, gdyby tu zgi­nął? Już od lat wir­tu­al­na rze­czy­wi­stość spra­wia­ła po­zo­ry re­al­no­ści – awa­ta­ry ludzi mę­czy­ły się, od­czu­wa­ły ból czy pra­gnie­nie. By­wa­ło, że umie­ra­ły lub do­zna­wa­ły oka­le­czeń, lecz zwy­kle nie prze­no­si­ło się to na re­al­ne ciało. Zda­rza­ły się jed­nak różne nie­cie­ka­we wy­pad­ki. A ten, kto wpa­ko­wał w to Ja­chi­ma, wy­da­wał się dość po­tęż­ny, by taki wy­pa­dek za­aran­żo­wać.

Z roz­my­ślań wy­rwa­ło go świa­teł­ko mi­go­czą­ce w głębi lasku. Czy to ko­lej­na zmia­na? W któ­rym mo­men­cie fa­bu­ły po­sa­dził tam panią Ana­sta­zję? Nie pa­mię­tał. Miała się po­ja­wić, kiedy Mar­cel zo­sta­nie sam. Udzie­lić mu od­po­wie­dzi…

Ja­chim nagle oprzy­tom­niał i ru­szył wol­nym kro­kiem w stro­nę świa­tła. Miał dziw­ną pew­ność, że jeśli ten, kto wpa­ko­wał go w tę ka­ba­łę, chciał­by po­mó­wić, na pewno bę­dzie cze­kał wła­śnie tam.

Po­ru­szał się naj­ci­szej, jak po­tra­fił. Wy­da­wa­ło mu się, że drze­wa go ob­ser­wu­ją, że Czło­wiek bez Twa­rzy czeka za któ­rymś z nich. Prze­szedł przez po­lan­kę, uwa­ża­jąc, by nie na­dep­nąć na któ­ryś z gro­bów. Znał tych wszyst­kich ludzi, gdzieś na dnie kodu tej hi­sto­rii można było zna­leźć ży­cio­ry­sy każ­de­go z nich. To było sil­niej­sze od niego – wy­my­ślał o wiele wię­cej, niż mogła po­mie­ścić fa­bu­ła. A kom­pu­ter za­pi­sy­wał wszyst­ko.

Świa­tło rosło przed jego oczy­ma – ma­lo­wa­ło żół­to-po­ma­rań­czo­wą wyspę na morzu ciem­no­ści. W środ­ku ruiny do­strzegł ludz­ką po­stać.

Julia sie­dzia­ła do­kład­nie w miej­scu prze­zna­czo­nym dla pani Ana­sta­zji. Twarz miała bladą, oczy za­czer­wie­nio­ne, trzę­sły się jej dło­nie.

– Julio? – W pierw­szej chwi­li po­my­ślał, że ona też zo­sta­ła tu uwię­zio­na. Ale to nie miało sensu. – Co się dzie­je?

– Prze­pra­szam cię, Ja­chi­mie.

– Dla­cze­go nie mogę wyjść z opo­wie­ści? Co się tu wy­da­rzy­ło? Czy ty…

Po­ki­wa­ła głową.

– Co mi zro­bi­łaś? – za­py­tał, czu­jąc ro­sną­cy gniew. – Dla­cze­go?

Pod­nio­sła za­pła­ka­ne oczy, lecz szyb­ko ucie­kła spoj­rze­niem.

– Nie chcia­łam, żeby tak się to po­to­czy­ło. Chyba je­stem ci winna wy­ja­śnie­nie.

– Do cięż­kiej cho­le­ry, chyba tak.

– To dla­te­go, że twoja praca była za dobra – po­wie­dzia­ła, jakby z pre­ten­sją. – Dla­cze­go nie od­pu­ści­łeś? Wszyst­ko ukła­da­ło się już wła­ści­wie, wy­star­czy­ło od­pu­ścić.

– Nie ro­zu­miem…

– Oczy­wi­ście, że nie ro­zu­miesz. Bo o ni­czym nie mia­łeś po­ję­cia. Jakiś czas temu do­wie­dzia­łam się cze­goś na uczel­ni. Wiesz, że wy­kła­dow­cy za­wsze mnie lu­bi­li. Jeden, nie­waż­ne który, nie umiał utrzy­mać ję­zy­ka za zę­ba­mi. Otóż osoba z na­szej grupy miała z miej­sca do­stać etat w wy­twór­ni fil­mo­wej. Ta, która naj­le­piej wy­pad­nie na obro­nie. Czu­jesz to, Ja­chi­mie? Praca ma­rzeń przy ad­ap­ta­cji dwu­dzie­sto­wiecz­nych kla­sy­ków ki­ne­ma­to­gra­fii. Dla­te­go na­rzu­co­no nam taki temat. Wi­dzia­łam prace wszyst­kich z na­szej grupy. Były po­praw­ne, ale bez szału. Ja­kieś ghost story, in­fan­tyl­na ko­me­dia, scien­ce fic­tion z cza­sów kom­pu­te­rów zaj­mu­ją­cych po­ło­wę po­miesz­cze­nia. Mój we­stern zja­dał je wszyst­kie na śnia­da­nie. I wtedy ty po­ka­za­łeś mi swój sla­sher. Nie zro­zum mnie źle, nie uwa­żam, że był lep­szy od mojej pracy, ale oka­zał się dobry. Byłeś je­dy­ną osobą, któ­rej się oba­wia­łam. Tym bar­dziej że masz wy­so­ko po­sta­wio­ne­go wujka… Chcia­łam tylko, żebyś nie obro­nił się w pierw­szym ter­mi­nie, by to mnie za­pro­po­no­wa­no etat. Dla­te­go po­zmie­nia­łam co nieco w two­jej pracy. Ale ty się upar­łeś, wy­ma­za­łeś, co było złe, więc znów mu­sia­łam na­mie­szać. W noc przed obro­ną po­szłam na ca­łość. Udało się. Za­pro­si­li cię na drugi ter­min, a ja do­sta­łam naj­wyż­szą ocenę i pro­po­zy­cję od pra­co­daw­ców.

– Od kiedy to po­tra­fisz się wła­mać do Księ­cia? – za­py­tał. – Masz ja­kieś ukry­te zdol­no­ści ha­ker­skie?

– Ja nie, ale mój na­rze­czo­ny, ow­szem. Zo­sta­wi­łam coś w opo­wie­ści, gdy mnie do niej za­pro­si­łeś. On lubi to na­zy­wać ko­niem tro­jań­ski. Dzię­ki niemu zro­bi­łam resz­tę. Uczel­nia jest za­co­fa­na, ich śledz­two ni­cze­go nie wy­ka­że. Ale ty mu­sia­łeś drą­żyć.

– Wy­puść mnie, Julio – po­pro­sił. – Obie­cu­ję, że za­po­mnę o wszyst­kim. To dość podłe, co zro­bi­li­ście, ale ro­zu­miem twoją mo­ty­wa­cję.

– Całe to ga­da­nie o po­li­cji… W końcu do­wie­dział­byś się, że zo­sta­łam na­gro­dzo­na przez uczel­nię, i za­czął­byś mnie po­dej­rze­wać. Po­je­chał­byś na ko­mi­sa­riat i wska­zał pal­cem, to tamta, to ona tak mnie okan­to­wa­ła. Prze­pra­szam cię jesz­cze raz, Ja­chi­mie. Nie chcę, byś wszyst­ko ze­psuł. W pracy mnie cenią, po­zna­łam cu­dow­nych ludzi. Do­brze mi się ukła­da. Mu­sisz… zo­stać tutaj.

– Wy­puść mnie – pi­snął ża­ło­śnie. – Pa­mię­tasz, jak ci mó­wi­łem, że je­stem nie­ustę­pli­wy jak Do­mi­nik? Mocno prze­sa­dzi­łem. Po­tra­fię wy­ba­czać. Za­bierz mnie stąd.

– Nie mogę.

– Au­ro­ra, zga­dłem? – po­wie­dział drżą­cym gło­sem. – Wpę­dzi­li­ście mnie w śpiącz­kę. Dzię­ku­ję za mi­ło­sier­dzie, to mogła być kulka w łeb. Choć w sumie nie ma róż­ni­cy. Tu i tak nie mam szan­sy prze­żyć.

– Za to też cię prze­pra­szam. Chcia­łam, byś był tu szczę­śli­wy, ale aku­rat to oka­za­ło się nie­moż­li­we. Mój na­rze­czo­ny mógł nieco roz­bu­do­wać SI two­ich bo­ha­te­rów, ale wszyst­ko w opar­ciu tylko o to, co sam stwo­rzy­łeś.

– Julio, to nie jest śmiesz­ne. – Padł na ko­la­na. – Prze­stań to robić i mnie stąd wy­puść! Pro­szę cię!

– Prze­cież mówię, że nie mogę – po­wie­dzia­ła z wi­docz­nym tru­dem. – Nawet gdy­bym chcia­ła. Mój na­rze­czo­ny zna pew­nych ludzi… Nie­waż­ne. Wiesz, że jak do­sta­jesz Au­ro­rę, to już na za­wsze.

– Prze­cież ja tu zginę! Julio, pro­szę.

– Więc ty zabij ich pierw­szy – rzu­ci­ła bez­na­mięt­nym gło­sem. – Prze­cież nie są praw­dzi­wi. – Ob­tar­ła nos. – Wiesz, dużo my­śla­łam o nich i o tym Czło­wie­ku bez Twa­rzy. Sta­wiam, że był nim oj­ciec sióstr, ale także Czło­wiek Lasu i Nie­zna­jo­my z Po­cią­gu. To jedna i ta sama osoba, praw­da?

– Czy to teraz ważne?

– Może i nie­waż­ne. Masz rację. Czas już na mnie. Źle wy­szło, chyba oboje się zgo­dzi­my. Po sto­kroć prze­pra­szam.

Z wa­ha­niem zbli­ży­ła się i de­li­kat­nie po­ca­ło­wa­ła go w po­li­czek. Ja­chim stra­cił wszel­ką na­dzie­ję, lecz mógł zro­bić coś jesz­cze.

W ręce wciąż trzy­mał nóż.

Sko­czył, za­mach­nął się, szyb­ko i z furią, lecz ostrze prze­szy­ło tylko po­wie­trze. Dziew­czy­na wy­łą­czy­ła się.

Usiadł na ziemi, otę­pia­ły. Wie­dział, że Julia miała rację. Albo on za­bi­je bo­ha­te­rów, albo oni za­bi­ją jego. Ten skrypt był za mały dla nich wszyst­kich. Dla­cze­go jed­nak myśl o tym, co musi zro­bić, spra­wia­ła, że czuł się tak podle? Prze­cież już ich uśmier­cił, tech­nicz­nie rzecz bio­rąc, dzie­siąt­ki razy. Teraz jed­nak wy­da­wa­li się tacy praw­dzi­wi. Nie byli już ka­wał­ka­mi kodu, lecz isto­ta­mi za­miesz­ku­ją­cy­mi świat, w któ­rym Ja­chi­mo­wi przyj­dzie pew­nie spę­dzić resz­tę życia. Lubił ich.

Coś za­czę­ło kla­ro­wać się w jego umy­śle. Za­sło­nił twarz płót­nem.

Usły­szał szme­ry za ple­ca­mi, więc pod­niósł nóż i wy­pa­try­wał. Ko­lej­ne ciche dźwię­ki, jakby ktoś się ku niemu skra­dał. Nic nie wi­dział. Pod­biegł do lampy, mu­siał ją zga­sić.

Wtedy jakaś syl­wet­ka wy­bie­gła zza ścia­ny ruiny i zdzie­li­ła go w głowę. Padł na zie­mię, gwiaz­dy na nie­bie za­wi­ro­wa­ły, jakby ktoś przy­spie­szył opo­wieść stu­krot­nie. Ja­chim za­mknął oczy.

Pro­szę, niech to się nie dzie­je na­praw­dę.

Więc jed­nak źle ich oce­nił, pod­ję­li walkę. Tak wła­śnie po­win­ni się za­cho­wy­wać bo­ha­te­ro­wie sla­she­rów, prze­szło mu przez myśl. Nie ucie­kać, lecz prze­jąć ini­cja­ty­wę i za­ła­twić swego opraw­cę. Szko­da, że Julia tego nie widzi. Wiecz­nie na­śmie­wa­ła się z nich, że to takie mięk­kie buły. Tym razem nie mia­ła­by po­wo­dów do zło­śli­wo­ści.

Za­czę­li wią­zać mu ręce linką na­mio­to­wą. Wciąż żył, więc nie wszyst­ko było stra­co­ne. W daw­nych fil­mach, jeśli nie wy­koń­czy­ło się mor­der­cy od razu, zwy­kle wy­cho­dził z opre­sji.

– Uklęk­nij – roz­ka­zał Do­mi­nik. Stał po jego pra­wej, a Mar­cel po lewej. Au­re­lia drża­ła, nieco z boku.

Ja­chim wy­ko­nał po­le­ce­nie. Co dziw­ne, żadne z nich nie kwa­pi­ło się, by od­sło­nić mu twarz.

– Kim je­steś? – za­py­tał Mar­cel.

– I tak nie uwie­rzy­cie.

– Dla­cze­go za­bi­łeś Syl­wię? – tym razem ode­zwał się Do­mi­nik. Lufę broni trzy­mał tuż przy skro­ni Ja­chi­ma.

– Nie za­bi­łem jej.

Mar­cel kop­nął go z całej siły. Ja­chim upadł na bok, wyjąc z bólu. Dla­cze­go mu­siał ob­da­rzyć tego dur­nia taką krze­pą?

– Dla­cze­go za­bi­łeś Syl­wię? – za­py­tał jesz­cze raz Do­mi­nik.

– Nie za­bi­łem. – To za­dzi­wia­ją­ce, jak łatwo to kłam­stwo prze­szło mu przez usta. Zabił prze­cież dziew­czy­nę swym prze­ra­ża­ją­cym na­rzę­dziem bez twa­rzy.

– Daj mi splu­wę – za­żą­dał Mar­cel.

Do­mi­nik się za­wa­hał. Przy­ja­ciel wy­rwał mu broń z dłoni.

– Pój­dziesz ze mną, chłop­czy­ku, do ma­gicz­nej chat­ki peł­nej nie­sa­mo­wi­to­ści – wy­re­cy­to­wał Ja­chim, w ostat­niej de­spe­rac­kiej pró­bie ku­pie­nia sobie nieco czasu.

Mar­ce­la za­mu­ro­wa­ło.

– Je­stem Czło­wie­kiem Lasu i za­pra­szam cię na nie­zwy­kłą przy­go­dę – do­koń­czył.

– Skąd o tym wiesz? Gadaj! Kim ty… kim…

– Nie chcesz mnie za­bi­jać, Mar­ce­lu. Nie opła­ca ci się to. Bo ja wiem, gdzie go zna­leźć. Mar­cel ze­rwał szma­tę z twa­rzy Ja­chi­ma.

– Kim ty, kurwa, je­steś?

– Chodź­my na po­li­cję, oddam się w ręce wła­dzy. Może uda mi się coś wam uzmy­sło­wić. Mu­si­my tylko po­ko­nać ka­wa­łek drogi, nie­wie­le, choć za­wę­dru­je­my na kra­niec świa­ta.

Mar­cel go­rącz­ko­wo my­ślał, a potem zde­cy­do­wał:

– Nie wiem, skąd wiesz o mojej prze­szło­ści, skur­wie­lu, ale nie mam za­mia­ru do tego wra­cać. Giń, szma­to.

Po­cią­gnął za spust.

Po­sta­cie ze sla­she­rów zwy­kle nie noszą pi­sto­le­tów, ale od każ­dej re­gu­ły są wy­jąt­ki. Raz na sto spo­tkań bo­ha­te­ra z mor­der­cą ten pierw­szy wy­grze­bie skądś broń, ale ta, rzecz jasna, nie wy­pa­li lub się za­tnie.

To była wła­śnie splu­wa rodem z kla­sycz­ne­go sla­she­ra. Tak wła­śnie scha­rak­te­ry­zo­wał ją Ja­chim, gdy jesz­cze miał plan, by ode­gra­ła w hi­sto­rii więk­szą rolę.

Mar­cel za­klął, gdy nic się nie stało.

Ja­chim wie­dział, że to jego szan­sa. Mimo po­twor­ne­go bólu w czasz­ce, pod­niósł się na równe nogi i za­czął ucie­kać. Mu­siał za­sko­czyć swo­ich opraw­ców, bo nikt nie po­wa­lił go z po­wro­tem na zie­mię. Biegł, ile sił w no­gach. Zwią­za­ne z tyłu ręce dziw­nie mu cią­ży­ły i z tru­dem za­cho­wy­wał rów­no­wa­gę, lecz zdo­łał wy­rwać się z po­trza­sku. Dokąd jed­nak miał uciec?

Do głowy przy­szło mu tylko jedno miej­sce.

Gdy Ja­chim two­rzył tam­ten skra­wek wir­tu­al­ne­go świa­ta, wy­brał brzo­zy, gdyż ich bla­dość ko­ja­rzy­ła mu się ze śmier­cią. I rze­czy­wi­ście, za kilka ude­rzeń serca ktoś w tym miej­scu znów miał stra­cić życie.

Bie­gli za nim, sły­szał ich i wy­czu­wał, jakby miał jakiś do­dat­ko­wy zmysł. Mar­cel był naj­bli­żej. Nie­do­brze. Pu­łap­ka zo­sta­ła za­pro­jek­to­wa­na na Do­mi­ni­ka, jego dużo wyż­szy przy­ja­ciel mógł prze­le­cieć przez nią jak taran przez otwar­tą bramę.

Ja­chim mu­siał za­ry­zy­ko­wać. Kiedy do­biegł do drzew, udał, że się po­ty­ka, prze­le­ciał tuż pod linką, padł na zie­mię i od­tur­lał się od drzew. Mar­cel nie za­mie­rzał zwal­niać. W obie dło­nie chwy­cił nóż – broń mor­der­cy bez twa­rzy, naj­wi­docz­niej pi­sto­let wy­padł z łask – schy­lił się nieco, go­to­wy całym cię­ża­rem ciała upaść na le­żą­cą ofia­rę.

Linka wbiła się mu do­kład­nie w gar­dło. Co cie­ka­we, nie ze­rwał jej, jak Do­mi­nik. Za­wisł w dziw­nie prze­chy­lo­nej po­zy­cji, wy­pu­ścił nóż z dłoni.

Do­mi­nik i Au­re­lia po­ja­wi­li się tuż za nim. Za­trzy­ma­li się, prze­ra­że­ni losem przy­ja­cie­la. Ja­chim zdą­żył wstać, lecz to Do­mi­nik pierw­szy się­gnął po nóż. Za­wa­hał się jed­nak, jakby bał się ko­lej­ne­go pod­stę­pu.

– Po­do­bał ci się mój ta­niec, Do­mi­ni­ku? – za­py­tał Ja­chim, od­da­la­jąc się o kilka kro­ków. – Zwy­kłem tań­czyć w róż­nych miej­scach, by wy­ra­zić swą ra­dość. Naj­bar­dziej upodo­ba­łem sobie po­cią­gi. Tu nie ma żad­ne­go, więc bę­dzie mi mu­siał wy­star­czyć ta­niec na twoim gro­bie. – I uciekł.

To było podłe za­gra­nie, lecz mu­siał go spro­wo­ko­wać, zmu­sić, by chęć ze­msty przy­sło­ni­ła mu umysł. Wtedy ła­twiej go bę­dzie zabić. Naj­pierw jed­nak Do­mi­nik za­opie­ku­je się Au­re­lią, każe jej ucie­kać, ona nie bę­dzie chcia­ła, on bę­dzie na­le­gał, ona się roz­pła­cze. Ja­chim miał mnó­stwo czasu.

Wbiegł do tu­ne­lu na plaży, pe­wien, że Do­mi­nik w końcu po­dą­ży za nim. Wresz­cie my­ślał zu­peł­nie jasno. Był jak pi­sarz ana­li­zu­ją­cy każdy aspekt swego dzie­ła, by do­pro­wa­dzić do upra­gnio­ne­go końca opo­wie­ści. Gdzie w domu pani Ana­sta­zji znaj­dzie miej­sce, w któ­rym Do­mi­nik go nie do­pad­nie? Ano oczy­wi­ście. Przy­da­ło­by się też prze­ciąć te więzy na nad­garst­kach. Już wie­dział jak.

Naj­pierw po­ko­nał tunel – to była ła­twiej­sza część, po­mi­ja­jąc mo­ment, gdy z po­wo­du cał­ko­wi­tych ciem­no­ści zde­rzył się z drzwia­mi. Kilka si­nia­ków wię­cej nie ro­bi­ło mu jed­nak róż­ni­cy. Od­wró­co­ny, chwi­lę mo­co­wał się z klam­ką, skrę­po­wa­ne ręce nie po­ma­ga­ły, po czym wbiegł do piw­ni­cy, po­ty­ka­jąc się o każdą moż­li­wą prze­szko­dę. Miał ocho­tę prze­kląć tego, kto to tu po­usta­wiał, ale przy­po­mniał sobie, że to prze­cież on. Gdzie były scho­dy?

Gdy wbiegł na par­ter, jego sprzy­mie­rzeń­cem zo­sta­ła la­tar­nia mor­ska, która roz­świe­tla­ła wnę­trze z agre­syw­ną re­gu­lar­no­ścią. Za każ­dym razem, kiedy ja­sność wle­wa­ła się w za­ka­mar­ki domu, Ja­chim roz­glą­dał się, czy gdzieś nie czai się Do­mi­nik z wiel­kim nożem w dłoni. Na szczę­ście naj­wi­docz­niej jesz­cze tu nie do­tarł.

 Wej­ście na strych znaj­do­wa­ło się na końcu stro­mych scho­dów. Ja­chim wbiegł po nich uważ­nie, schy­lił się i na­parł ple­ca­mi na klapę. Otwie­ra­ła się do we­wnątrz, więc gdy zna­lazł się już w środ­ku, prze­su­nął na nią cięż­ką skrzy­nię, a potem jesz­cze jedną.

Po­ło­żył się na pod­ło­dze i na­słu­chi­wał.

Nic. Nagle serce mu za­mar­ło. Czy Do­mi­nik był tak szyb­ki, że przy­biegł tu przed nim? Mógł prze­wi­dzieć, że Ja­chim ze­chce skryć się na stry­chu, i teraz czaił się gdzieś wśród tych gra­tów… Pro­mień la­tar­ni wle­wał się przez nie­licz­ne brud­ne okna, uka­zu­jąc frag­men­ty stry­chu. Żad­ne­go Do­mi­ni­ka. Jed­nak wiele kątów po­zo­sta­wa­ło nie­tknię­tych świa­tłem. Mógł się scho­wać w sta­rej sza­fie albo przy­cza­ić za prze­wró­co­nym sto­łem.

Ja­chim usły­szał kroki, ciche, pra­wie nie­sły­szal­ne. Do­cho­dzi­ły z dołu, więc ode­tchnął. Na razie był bez­piecz­ny. Rzu­cił okiem na po­miesz­cze­nie, gdyż wła­śnie prze­la­ła się przez nie ko­lej­na fala świa­tła.

Tak wy­obra­żał sobie stare stry­chy. Pełne kar­to­nów, skrzyń i re­ga­łów z pa­pie­ro­wy­mi, dawno za­po­mnia­ny­mi książ­ka­mi. Było tu mnó­stwo sta­ro­ci – roz­ło­żo­ny na czę­ści rower, na któ­rym nikt już nigdy nie po­je­dzie, nie­dzia­ła­ją­ca lo­dów­ka, ol­brzy­mi stary te­le­wi­zor, który mu­siał ważyć chyba z dzie­sięć kilo, śmiesz­ny kom­pu­ter z wiel­ką skrzyn­ką i po­dob­nym do te­le­wi­zo­ra mo­ni­to­rem. I oczy­wi­ście ko­ło­wro­tek, za­byt­ko­wy, drew­nia­ny i zło­wiesz­czo pięk­ny. Ja­chim nie po­tra­fił sobie wy­obra­zić stry­chu bez ta­kie­go skar­bu.

Otwo­rzył nogą jedną z szu­flad i wyjął z tru­dem coś, co wy­glą­da­ło jak pod­ręcz­ny ze­staw psy­cho­pa­tycz­ne­go mor­der­cy. Naj­więk­szy z noży z pew­no­ścią się nada­wał. Ja­chim chwy­cił go nie­po­rad­nie w dło­nie i za­czął prze­ci­nać więzy. Robił to ostroż­nie, pró­bo­wał nie pod­ciąć sobie żył. Cały czas spo­glą­dał na klapę w pod­ło­dze. Czy zaraz za­cznie się uno­sić? Do­mi­nik chyba był za mądry, by pró­bo­wać tu wejść, po­my­ślał.

Znów po­ło­żył się na pod­ło­dze. Kroki uci­chły. Czy jego bo­ha­ter mógł się tu do­stać inną drogą? To nie­moż­li­we, chyba że…

Z tyłu domu stała stara dra­bi­na. Ja­chim znie­ru­cho­miał, prze­ję­ty grozą. Po co ją tam po­sta­wił? Miał ocho­tę ude­rzyć się w twarz za głu­po­tę. Za­czął jesz­cze ener­gicz­niej uwal­niać dło­nie, nóż był tępy – choć nie tak tępy, jak ten, kto go stwo­rzył – i nada­wał się chyba tylko do roz­sma­ro­wy­wa­nia masła.

Ko­lej­na fala świa­tła za­la­ła strych. Ja­chim pod­niósł oczy, spo­dzie­wa­jąc się, co za chwi­lę zo­ba­czy, i nie po­my­lił się.

Po­stać w oknie trzy­ma­ła w dłoni nóż.

Za tą samą szybą, tylko od dru­giej stro­ny, uj­rza­łem kie­dyś Czło­wie­ka bez Twa­rzy, po­my­ślał Ja­chim. Wtedy wszyst­ko się za­czę­ło. Teraz wszyst­ko się skoń­czy.

Już nie dbał o swe dło­nie, pi­ło­wał z ca­łych sił. Do­mi­nik roz­bił okno i wgra­mo­lił się do środ­ka. Nic nie mówił. W tej chwi­li Ja­chim pojął, że na jego oczach na­ro­dzi­ło się ar­cy­dzie­ło. Zwy­kły, dobry czło­wiek, pchnię­ty ku osta­tecz­no­ści, prze­ro­dził się w po­stać tak upior­ną, że Czło­wiek bez Twa­rzy wy­da­wał się przy nim ki­czo­wa­ty, tani i mało strasz­ny.

Do­mi­nik pod­niósł nóż i za­mie­rzył się w gar­dło swej ofia­ry.

Ja­chim zdo­łał oswo­bo­dzić się w ostat­niej chwi­li, wy­cią­gnął ręce, chwy­cił chło­pa­ka i pchnął go mocno w ciem­ność. Potem do­sko­czył, jedną ręką wy­krę­cił mu dłoń, drugą zła­pał za bark i rzu­cił Do­mi­ni­ka w głąb stry­chu.

Był gotów wy­pro­wa­dzić ko­lej­ny cios, lecz za­uwa­żył, że chło­pak padł twa­rzą na wrze­cio­no ko­ło­wrot­ka. Wbiło mu się przez oczo­dół w głąb czasz­ki. Zdo­łał jesz­cze kil­ka­krot­nie po­trzą­snąć rę­ko­ma, po czym znie­ru­cho­miał.

– Ukłu­łeś się – po­wie­dział smut­no Ja­chim. – Prze­pra­szam, że tak mu­sia­ło się to po­to­czyć. – Pod­niósł nóż z pod­ło­gi. – Nie martw się, za­opie­ku­ję się twoją kró­lew­ną.

Wie­dział, gdzie znaj­dzie Au­re­lię.

W dro­dze zrzu­cił z sie­bie czar­ne szma­ty. Pod spodem miał strój, w któ­rym wkro­czył do opo­wie­ści. Skrzy­wił się, zda­jąc sobie spra­wę, że przyj­dzie mu spę­dzić resz­tę życia w głup­ko­wa­tej ko­szul­ce z wiel­kim kwiat­kiem. Może coś sobie potem uszy­je, jeśli Do­mi­nik nie znisz­czył ko­ło­wrot­ka.

Pró­bo­wał my­śleć o róż­nych rze­czach, spy­cha­jąc w głąb umy­słu to, co za chwi­lę bę­dzie mu­siał zro­bić. Gdy jed­nak zna­lazł się już bli­sko la­tar­ni, nie wy­trzy­mał i łzy na­pły­nę­ły mu do oczu. Cały świat się roz­ma­zał, morze zlało z nie­bem, Ja­chim wi­dział jed­nak świa­tło, wiel­kie i wę­dru­ją­ce.

Kiedy sta­nął u pod­nó­ża wieży i spoj­rzał w górę, prze­szył go dreszcz. Au­re­lia z pew­no­ścią we­szła na szczyt, szu­ka­jąc po­mo­cy. Zna­la­zła mar­twe­go la­tar­ni­ka i co zro­bi­ła potem? Nie mogła do­biec do wio­ski, gdyż ta znaj­do­wa­ła się za ob­sza­rem wy­kre­owa­ne­go świa­ta.

Wciąż czeka na górze? Czai się z czymś ostrym w ręku?

Ostroż­nie otwarł wiel­kie, drew­nia­ne drzwi. Nóż trzy­mał w go­to­wo­ści, lecz nie uj­rzał nic po­dej­rza­ne­go. Za­czął po­wol­ną wę­drów­kę po spi­ral­nych scho­dach. Tym razem uważ­nie ob­ser­wo­wał okna.

Au­re­lia sie­dzia­ła na ta­ra­sie wi­do­ko­wym obok trupa la­tar­ni­ka, sku­lo­na, jakby wła­śnie po­peł­ni­ła zbrod­nię w afek­cie i stra­ci­ła rozum. Kiedy Ja­chim się przed nią zja­wił, pod­nio­sła za­łza­wio­ne oczy. Na jej ja­snych wło­sach od­bi­ja­ło się sre­brzy­ste świa­tło księ­ży­ca, tym razem Ja­chim był tego pe­wien.

– Pro­szę – po­wie­dział i ukląkł obok niej. – Za nic w świe­cie nie chcę cię za­bi­jać, Au­re­lio, ale nie wiem, czy to się może tak skoń­czyć. Naj­pierw mu­sisz zro­zu­mieć kilka rze­czy.

Jej spoj­rze­nie su­ge­ro­wa­ło, że nie ro­zu­mie nawet, jak ma na imię.

– Wy­ja­śnię ci wszyst­ko, co tu za­szło. Od po­cząt­ku, do­brze?

– Kim je­steś? – wy­du­ka­ła.

– Na­zy­wam się Ja­chim Fio­dor­czyk i je­stem twoim twór­cą. Au­re­lio, zo­sta­łaś wy­kre­owa­na jako bo­ha­ter­ką wir­tu­al­nej opo­wie­ści.

Nie zro­bi­ło to na niej wra­że­nia.

– Stwo­rzy­łem cie­bie, Do­mi­ni­ka, Syl­wię, Mar­ce­la i cały ten świat. Jako opo­wieść, pracę dy­plo­mo­wą. A potem ktoś uwię­ził mnie tu z wami. Na­sta­wił hi­sto­rię tak, by­ście my­śle­li, że za­bi­łem Syl­wię. Gdzieś w praw­dzi­wym świe­cie leżę teraz bez­wład­ny, w wiecz­nym śnie, bez szans na po­bud­kę. Przyj­dzie mi żyć tutaj, dla­te­go pro­szę, nie każ mi cię za­bi­jać. Nie chcę zo­stać sam.

– Aha – rze­kła bez prze­ko­na­nia, jakby wcale go nie słu­cha­ła.

– Wi­dzisz, Au­re­lio, do­sko­na­le cię ro­zu­miem. Sam wiele wy­cier­pia­łem przez ojca. On sam był bar­dzo skrzyw­dzo­ny. Trau­ma z dzie­ciń­stwa, spo­tka­nie z pew­nym po­two­rem, znisz­czy­ła mu życie. Moja mama, ja i brat tak wiele prze­szli­śmy, lecz w końcu udało nam się uwol­nić. Za­czę­ło się na­praw­dę dobre życie. Pa­mię­tam wa­ka­cje, na które po­je­cha­li­śmy. Nigdy wcze­śniej nie po­dró­żo­wa­łem po­cią­giem, było cu­dow­nie. Śmiesz­ny pan ustą­pił nam miej­sca, a potem wi­dzia­łem, jak tań­czy na ko­ry­ta­rzu. Do­tar­li­śmy nad morze, na pole na­mio­to­we, nie­opo­dal ostat­niej na na­szym wy­brze­żu praw­dzi­wej la­tar­ni mor­skiej. Była tam za­baw­na sta­rusz­ka, która miesz­ka­ła w sta­rym, upior­nym domu, a w lesie nie­opo­dal na­tknę­li­śmy się na za­po­mnia­ny cmen­tarz. Jed­ne­go wie­czo­ru usły­sze­li­śmy hi­sto­rię o mor­der­cy bez twa­rzy, który ponoć gra­so­wał kie­dyś w oko­li­cy. Pa­mię­tam, że z bra­tem bar­dzo się ba­li­śmy. Nie było jed­nak czego, nikt nas nie skrzyw­dził. In­ne­go dnia sie­dzie­li­śmy na plaży, a mama czy­ta­ła nam hi­sto­rię z praw­dzi­wej pa­pie­ro­wej książ­ki. Pa­mię­tam do dziś, to była bajka o pięk­nej, blon­d­wło­sej kró­lew­nie, o dłu­gim śnie i koń­czą­cym go po­ca­łun­ku.

Au­re­lia przez chwi­lę mil­cza­ła, po czym orze­kła:

– Masz nie po kolei w gło­wie.

– Je­stem stu­den­tem wir­tu­al­ne­go pi­sar­stwa. Mu­sisz w to uwie­rzyć. Mogę ci stre­ścić całe stu­dia. Za­ją­łem się tym dzię­ki mo­je­mu wuj­ko­wi, Nor­ber­to­wi…

– Nor­ber­to­wi Fio­dor­czy­ko­wi? – za­py­ta­ła Au­re­lia.

– Tak…

– N.F. – oznaj­mi­ła. – Czego na­praw­dę na­uczył cię wujek? Mor­do­wa­nia ludzi? Może wy­obra­zi­łeś sobie, że to tylko wir­tu­al­na opo­wieść. Skąd na­praw­dę znasz tę oko­li­cę? Może…

– Prze­stań – prze­rwał jej. Znał to z kilku sla­she­rów. Po­wo­du­ją­cy opad szczę­ki zwrot akcji, gdy to głów­ny bo­ha­ter oka­zu­je się psy­cho­pa­tą, przed któ­rym niby ucie­kał. Ja­chim nawet nie pró­bo­wał przy­jąć tego do wia­do­mo­ści. To było zbyt okle­pa­ne i prze­ra­ża­ją­ce.

– Za­bi­łeś ich – po­wie­dzia­ła Au­re­lia i wy­bu­chła nową por­cją pła­czu. – Za­bi­łeś.

– Po­wie­dzia­łem ci praw­dę.

– Jeśli to rze­czy­wi­ście tylko twoja opo­wieść, udo­wod­nij, że mnie stwo­rzy­łeś.

Przez chwi­lę miał pust­kę w gło­wie. Czu­jąc na sobie wzrok dziew­czy­ny, nie po­tra­fił się sku­pić.

– Kiedy mia­łaś sześć lat, zła­ma­łaś rękę na san­kach. Syl­wia przy­zna­ła się, że to ona cię po­pchnę­ła, by przy­jąć na sie­bie karę. Za­li­czy­łaś naj­trud­niej­szy przed­miot na stu­diach dzię­ki ścią­ga­niu.

– Dość – po­wie­dzia­ła.

– Jeśli wciąż mi nie wie­rzysz, chodź­my do gra­ni­cy, gdzie koń­czy się świat opo­wie­ści. Nie da się przejść dalej. Spójrz w niebo. Nic się na nim nie rusza.

Au­re­lia wle­pi­ła w Ja­chi­ma spoj­rze­nie prze­peł­nio­ne taką nie­na­wi­ścią, że aż za­par­ło mu dech.

– Jeśli to praw­da, to dla­cze­go?! – krzyk­nę­ła z furią, czym po raz pierw­szy cał­ko­wi­cie go za­sko­czy­ła. – Dla­cze­go tak mnie nie­na­wi­dzisz? Dla­cze­go ka­za­łeś mi tak wiele wy­cier­pieć! Je­steś dużo gor­szy od mor­der­cy. Je­steś wszyst­kim, co naj­gor­sze w moim życiu.

Ja­chim po­czuł, że łzy spły­wa­ją mu po twa­rzy. Nie miał nic na swoją obro­nę.

– Nie za­bi­łem cię – wy­du­kał w końcu. – Na­pi­sa­łem otwar­te za­koń­cze­nie, które mogło to su­ge­ro­wać, ale nie mia­łem serca cię zabić. A wiesz dla­cze­go?

– Zo­sta­wi­łeś sobie furt­kę na drugą część?

– Bo cię ko­cham, Au­re­lio. Teraz to wiem. My­śla­łem, że ko­cham pewną ko­bie­tę, lecz wcale jej nie zna­łem. Wi­dzia­łem tylko jej za­sło­nię­tą twarz, fał­szy­wy obraz. Ko­cha­łem ilu­zję. Ko­cha­łem w niej to, co przy­po­mi­na­ło mi cie­bie. Na­ro­dzi­łaś się w moim umy­śle bar­dzo dawno temu. Mó­wisz, że je­stem wszyst­kim, co naj­gor­sze w twoim życiu. Ty je­steś speł­nie­niem moich ma­rzeń. Może i nie je­steś praw­dzi­wa, lecz praw­dziw­sza niż tamta ko­bie­ta. I wierz mi, wiem, co mówię, gdyż znam cię le­piej niż ty sama.

Pra­gnął ją przy­tu­lić i po­cie­szyć, obie­cać tak wiele rze­czy, lecz nie miał od­wa­gi. Za to podał jej nóż.

Znał ją na tyle, że wie­dział, iż nie zrobi z niego użyt­ku. Mimo to serce moc­niej mu za­bi­ło.

Przy­ję­ła po­da­ru­nek. Długo oglą­da­ła ostrze.

– Nie będę taka jak ty – stwier­dzi­ła w końcu, jakby z dumą, i wy­rzu­ci­ła nóż za ba­rier­kę. – Wynoś się. Nie chcę cię wię­cej wi­dzieć.

Od­szedł.

 

***

 

Noc trwa­ła i trwa­ła. Kiedy Ja­chim grze­bał ciała, wi­dział Au­re­lię przy­pa­tru­ją­cą mu się z da­le­ka. Syl­wia, Do­mi­nik i Mar­cel spo­czę­li na cmen­ta­rzy­ku, obok in­nych za­mor­do­wa­nych. Po­mię­dzy gro­ba­mi po­sta­wił lampę naf­to­wą. Niech im świe­ci.

 

***

 

Świt nigdy nie miał na­dejść. Ja­chim sie­dział na plaży i roz­my­ślał, co się dzie­je z jego cia­łem w realu. Ża­ło­wał, że za życia nie przy­łą­czył się do ruchu prze­ciw­ni­ków eu­ta­na­zji osób z Au­ro­rą. Bał się. Ale też cze­kał.

Au­re­lia stała nie­opo­dal, mil­czą­ca i cza­ją­ca się ni­czym Czło­wiek bez Twa­rzy.

 

***

 

Księ­życ świe­cił jasno, gdy Ja­chim sprzą­tał dom pani Ana­sta­zji. Ile czasu mi­nę­ło? Kilka dni czy kilka mie­się­cy? Nie miał po­ję­cia. Był w miarę za­do­wo­lo­ny. Miej­sce pra­wie nada­wa­ło się do za­miesz­ka­nia.

Au­re­lia stała nie­opo­dal płotu, jakby na coś cze­ka­jąc.

 

***

 

Gwiaz­dy mru­ga­ły, jakby chcia­ły prze­ka­zać mu jakiś se­kret. Ja­chim czę­sto my­ślał o Julii. Czy kie­dyś ruszy ją su­mie­nie i po­ja­wi się nad jego łóż­kiem, by po­ca­łun­kiem wy­bu­dzić ze snu? A może le­ka­rzom uda się prze­ła­mać Au­ro­rę i wy­do­bę­dą go z tego świa­ta? Czy kie­dyś na ho­ry­zon­cie po­ja­wi się łódka?

Gdy spo­glą­dał na Au­re­lię, sam nie wie­dział, czy tego chce. Jesz­cze tylko tro­chę, jesz­cze kilka ma­łych krocz­ków.

W ogro­dzie pani Ana­sta­zji rosły pięk­ne geo­r­gi­nie.

 

***

 

Sa­mot­ny księ­życ wy­da­wał się dziw­nie za­zdro­sny.

Kiedy Ja­chim two­rzył Au­re­lię, nadał jej tak wiele cech, lecz jedna z nich była naj­waż­niej­sza. Wy­kre­ował ją tak, by go po­ko­cha­ła.

Pe­wien był, że roz­kwit­nie przy nim jak kwiat, że za­go­ją się wszyst­kie jej rany. Po­ca­ło­wał ją czule i wró­cił na po­wrót w ciem­ność.