Bardzo żałuję, że temat wampiryzmu się wyczerpuje. Wspominania Stephanie Mayer zupełnie zhańbiła obraz krwiopijców i to najbardziej jak tylko można by to zrobić… Strasznie nad tym ubolewam. Moja „przygoda” z wampirami zaczęła się od serii gier Castlevania, gdzie wampiry są esencją zła, a walczy z nimi ród, który to robi od pokoleń, nie żaden inny wampir czy zwykły człowiek. Cóż począć… Pozostaje czekać, aż Julius Belmont wybierze się do Edwarda i skopie jego „błyszczący” zadek ;-)

Głębokie, przemyślane. Na początku wzruszające, później intrygujące. Jest tu wszystko to, co w opowiadaniach lubię najbardziej i dzięki czemu chętnie czytam ten gatunek. Jedyne do czego mógłbym się przyczepić to te nazwy własne pod koniec. Myślę, że równie dobrze możnaby je zastąpić opisami Godziny Czwartej, ale to i tak nie wpływa na całość opowiadania, jedynie trochę rozbestwia czytelnika.
(A to jednak mnie najbardziej denerwuje w krótkich formach :D)

Bardzo ładne i sprawne opisy. Motyw wargi, łącznika syna i matki świetny. Gdyby tylko akcja nie działa się w przyszłości... Ale to już moje osobiste fanaberie :)