Bardzo fajna bajka-niebajka! Trzeba by tylko poprawić trochę niezręcznych zdań – już wspominane, choć nie ze wszystkimi uwagami się zgodzę – przykładowo, fragment o dusznej przyczepie z licznymi powtórzeniami mi się podoba , bo one pomagają tą duszność i klaustrofobiczność rzeczywiście poczuć. Hania to naprawdę fajna dziewczynka i lubię ja jako bohaterkę walki ze złym, wykluczającym cyrkiem; mag body świetnie wprowadził lekki humor. Ale moim numerem jeden pozostaje dzięcioł, z jego kwiecistym, wzniosłym językiem. Zróżnicowanie stylu wypowiedzi zwierzęcych bohaterów to w ogóle duży plus.

Z chęcią poczytam także Twoje cięższe opowiadania.

Hej! Ileż można powtarzać, ale cóż – czasem trzeba ;) Mi także podobał się bardzo motyw rzeki czasu, a raczej to, jak został rozegrany. Zwłaszcza pierwszy fragment, wędrówki bohatera w różnych jej kierunkach. Jest dobrze, sugestywnie napisany. I tak, to ciekawe, co by się wydarzyło, gdyby wrzucić do niej globus :)

Tekst jest dosyć nierówny stylistycznie. Początek bardzo dobrze dopracowany, z dbałością o szczegół, językiem naprawdę literackim – dalej robi się bardziej w duchu fantastyki dla “prostego” odbiorcy, i to też wychodzi dobrze, jednak nie łączyłabym raczej tych dwóch stylów. Mi osobiście bardziej podoba się pierwszy, ale pytanie, czy utrzymanie w nim całego tekstu nie tworzyłoby pewnego dysonansu z jego treścią. Niemniej, może warto byłoby takiego eksperymentu spróbować.