A mnie zastanawia… czy wada wymowy Teodora zniknęła wraz z pojawieniem się w nim pewności siebie, tej wewnętrznej siły? Przyzwyczaiłam się do jego sposobu “wymowy” i nagle mi tego zabrakło :)

Poza tym – dobrze się czytało.

Trochę może na to już za późno, ale przyznam, że pomimo krytyki i sugestii zakończenia bym nie zmieniła ;) Dla mnie zniknięcie z kart historii, z pamięci, z myśli, dokładnie w momencie śmierci - jest czymś niepokojącym. Podobnie z ideą chwały - nie oddzielam chwały "ziemskiej" od tej "pośmiertnej" aż tak silnie. Czy ludzie, dążąc do wielkich rzeczy, za nic mają to, czy będzie się mówiło po ich śmierci? Po co więc dąży się do nieśmiertelności przez czyny? Ale to już kwestia subiektywnego postrzegania takich spraw :)
No i to nie była kara dla Zygfryda - jego imię po prostu się wytarło, nastąpiło zużycie materiału ;)
Nie wiem, czy Cię to przekonuje, Naviedzony, ale jakby nie było - dziękuję za przychylne komentarze :)
Pozdrawiam!

Dzięki ;)

Wesołych świąt Wam i każdemu, kto tu jeszcze zawita :) smacznego karpia ;)

Przyznam, że z drżeniem czekałam na pierwsze komentarze - i dziękuję Wam za przychylne opinie :) Postaram się odnieść do zarzutów i niejasności, krótko, żeby nie pisać drugiego opowiadania...
W prymitywnych plemionach izoluje się tych, którzy naruszają normy społeczne albo są ponad nimi, co w sumie i „przeciw kosmicznemu porządkowi rzeczy", więc na jedno wychodzi. Bo tak: przyjmijmy, że zawiązuje się nowa społeczność. Musi wypracować nowe normy społeczne. Ciężkie warunki, w jakich żyją, niedostatek jedzenia, sprawia, że jednym z najważniejszych jest zakaz marnowania jedzenia. Xilonen nie jest odizolowana jedynie przez to, że marnuje jedzenie, ale za to, co się za tym kryje - złamanie reguł gry, choć nawet konieczne, musi zostać ukarane. Oczywiście, że można wykorzystać najmniejszą część jajka/kozy/kokosa i na pewno przykładne żony w tej społeczności robiły użytek ze wszystkiego, co tylko wpadło im w ręce. Ale nie taka była rola samej Xilonen. Bazując na starych zapiskach, próbowała w nowych warunkach, przy użyciu nowych składników, odtworzyć pewne potrawy. Jak wiele rzeczy musiało się przy tym „zmarnować", według norm przyjętych przez społeczność? Pewnie trochę :) A przykład jajka był jedynie uproszczeniem, bo jak inaczej człowiek z „prymitywnego" społeczeństwa mógłby dobrze wytłumaczyć, o co chodzi w pokrętnym systemie norm takiemu nic nie pojmującemu „cywilizowanemu"? ;) W tym szaleństwie!
Co do skrzydeł - krew miała faktycznie pomóc w poruszaniu skrzydłami; dodatkowo miało to zaznaczyć pewien rodzaj symbiotycznej relacji pomiędzy nimi a ich użytkownikiem, choć w toku pisania porzuciłam myśl o rozwijaniu tego wątku. Może troszkę za wcześnie...
Ale dzięki raz jeszcze za komentarze - zmusiły mnie do (auto)refleksji :)