Kłopoty Didżeja Jajkera

Spłynął zirytowany z nagrzanego łóżka. Podpełzł do uzbrojonego w kompozytową szybę okna i spojrzał na termometr. Na zewnątrz było sto pięćdziesiąt stopni i temperatura nadal rosła. Chłodniej raczej już nie będzie.

Nie do końca ścięta jajecznica leżała niezadowolona na łóżku, spływając odsłoniętym białkiem na podłogę baraku. Obserwowała jak zakłada majtki na skurczone żółtko.

– Widzę, że nie tylko twoja pensja jest mała – wycedziła, starannie nasączając każde słowo odpowiednią dawką jadu.

– Och, proszę cię… – westchnął z rezygnacją. Znów się zaczyna.

– Nie, to ja cię proszę. I to bez skutku. – Podniosła głos do nieprzyjemnych dla ucha rejonów piskliwego zgrzytu. – Czy w tej twojej sproszkowanej prekognicji nie przyszło ci do głowy, żeby kupić jeszcze jeden kawałek pieprzonego lateksu? Albo przynajmniej większy zapas. Nic dziwnego że cię tu zesłali. Zero pomyślunku. – Jak widać, nie tylko szybko zakończony numerek ją zdenerwował.

– Byle kogo tu nie sprowadzają – odpowiedział ze złością.

– Oczywiście, że nie. Tylko biernych wodzirejów portalowych. Boże! Co to za zawód?

– Praca jak praca.

– Chyba wegetacja raczej. Co innego mi obiecywałeś – powiedziała z wyrzutem.

– Nie moja wina że przeprowadzili kontrolę.

– Taaa. – Uśmiechnęła się kpiąco. – Bo normalnie, to by się nie zorientowali że multikontujesz. Pisanie pozytywnych opinii pod własnymi postami, to jak lizanie się jajkach. Tylko że wtedy z kanapki można spaść. Mocny w gębie tylko jesteś. Obiecałeś że wszystko załatwisz, że wygram ten konkurs. Że masz znajomości, perspektywy, pomysły, silę przebicia. I co? Jajco! Byłam głupia, żeby uwierzyć takiemu… indywiduum. Ile jeszcze naiwnych nastolatek tak oszukałeś?

– Jeszcze im pokażę. Mam poważne projekty w zanadrzu.

– Nie sądzę – fuknęła. – Ogarnij się. Nie masz ikry i zachowujesz się jak roztrzepana beza. Nikt nie czyta tego co piszesz. Poszukaj lepiej jakieś normalnej pracy.

W milczeniu ubierał się w porozrzucane wokół łóżka kawałki pancerza. Niesforne fałdy białka z niezmordowaną złośliwością wylewały się przez ciśnieniowe łączenia kombinezonu, nie dając się upchać do służbowej skorupki. Dopóki nie imploduje skafandra będzie ciągnął za sobą lepkie pasma.

– Groteskowe – prychnęła na jego widok.

– Wrócę wieczorem – zakomunikował, ignorując ostatnią uwagę.

– Wszystko mi jedno. Idę do koleżanki – powiedziała, podnosząc z szafki telefon galaretowatą wypustką.

Zamknął drzwi i stał przez chwilę w pomieszczeniu śluzy. Zza metalowej ściany usłyszał jej przytłumiony głos. Tak bardzo inny od piskliwego wrzasku jakim go traktowała, bardziej przyjemny, modulowany na ociekający erotyzmem szept.

– Cześć miśku. Jesteś wolny dziś wieczorem?

Poczekał aż pompy wyrównają ciśnienie i otworzył właz habitatu. Jak okiem sięgnąć rozciągał się teflonowy krajobraz patelni. W plamach skwierczącego tłuszczu smażyły się ogromne głazy siekanego boczku.

– Kto się jajkiem urodził, kurczakiem nie będzie – mruknął i wypustką uruchomił podajnik z D-Rim. Znów się ugotuje na twardo, ale co tam. Ruszył przed siebie. Każdy następny krok stawał się coraz łatwiejszy, śmielszy, odważniejszy, prowadzący do zagraconego biurka z monochromatycznym, czternastocalowym monitorem lampowym.

Do Raju.