Rycerz i Smok Straszliwy oraz Zły Czarodziej i Jego Armia [GRAFOMANIA 2013]

W pewnym państwie pewnego razu żył sobie pewien rycerz. Rycerz ów silny był i sławny, ramię miał i wolę niezłomne. I wędrował tak po świecie, żeby tym ramiem pomóc komuś, kto by go potrzebował. I wędrował, ale znaleźć nie mógł. I nadal wędrował, ale nie mógł. No i znów wędrował, ale nie mógł. I dalej wędrówkę swą kontynułował, w końcu do wioski dotarł, gdzie mieszkali chłopi. Wchodząc, rozejrzał się i zobaczył chłopów i chałupy i widział, że ci chłopi jacyś smutni, że jakby się czegoś boją. No i tak się rozglądawszy,podszedł do jednego chłopa, który akurat jechał wozem i się spytał:

– Gdzie tu jest karczma, bom spragniony?

– A, panie – odparł chłop – Karczma jest, do końca drogi i po lewo. Ale niewiele mamy, ledwo dla nas starcza.

Rycerz oblicze swe zmarszczył i spytał:

– Co się stało? Jakoś tak kiepsko wyglądacie, w sensie, wioska i wy. Jakby…

– Panie, my o tym się mówić boim – odparł chłop, bojąc się, bowiem bał się rzeczywiście.

– Ale o czym? Ktoś was gnębi? – rycerz ucieszył się. To w sam raz dla niego, wreszcie komuś pomoże.

– Panie… – westchnął chłop – Dobrze, powiem, bo na dobrego wyglądasz. Otóż, czarodziej nas gnębi zły, który ludzi swoich ma. Zbójcy oni wszyscy. Gdy na wioskę napadli, omal jej nie spalili. No i my mu haracz płacić musimy.

– Rozumiem – jeszcze bardziej odparł, ciesząc się – To coś dla mnie. Z dobroci serca – zaczął – Z ducha mego czystego, z serca odważnego, obronię was, chłopów biednych, przed czarodziejem złym. I zapłaty nie żądając, do boju ruszę…

– Panie rycerzu – przerwał mu chłop – Przepraszam, że przerywam mowę, bo jeszcze jedno jest. Oni smoka swojego mają, bestię niepokonaną. Niejedno miasto w pył obrócił.

– Miasto? To po kiego… Przepraszam, zdziwiony jestem, że bestia z miast na wioski się tak nagle przerzuciła.

– A kto go tam wie? – wzruszył ramionami chłop – Ważne, że żyć w spokoju nie możemy, bo prawie wszystko, co mamy, oddawać im musimy.

– A to łotry – odparł rycerz, oburzywszy się. Bo oni źle robili – To mego miecza posmakują. I nieważne, czy smok, czy nie, ja sprawiedliwość i porządek przywrócę, orężem mym i ramieniem niezłomnym.

– Ale, panie, tak za nic? – zdziwił się chłop – Faktycznie, serce twe czyste.

– Serce tak, ale ja nie. Jedyną zapłatą, jaką bym chciał, to kąpiel i posiłek.

– Więc dobrze – odparł chłop – Jak ich, Panie, zabijesz, wtedy posiłek dostaniesz.

– Jakże to? – spytał, zdziwiony.

– Prosto. Jeśli pójdziesz i zginiesz, stracimy tylko zapasy.

– Więc dobrze – odparł rycerz – Idę zabić gadzinę i zbójców. Jeśli wygram, dostanę posiłek.

– Umowa – kiwnął chłop. Głową. Siedzibę tam mają – wskazał na północ, na lasy – Smok wejścia do wąwozu pilnuje, nikt żyw tam nie wejdzie.

– Cóż – rycerz pierś swą dumnie wypiął – Ja będę pierwszy.

* * *

I ruszył rycerz na północ, żeby ramiem swym silnym, wolą potężną, duchem niezłomnym i sercem odważnym pomoc chłopom biednym nieść, przez zbójców gnębionym. I zbroja jego lśniła i miecz uniesiony. I chwała za nim szła, a vctoria przed nim. I do ich, zbójów kryjówki, dotarł, gdy bestię straszliwą, smoka, zobaczył, uzębioną straszliwie i o pancerzu z łusek. I Smok oko otworzył i łypnął na niego i wstał i ogniem zionął i nie trafił, bo rycerz szybki był. I smok zionął znów, ale nie trafił. Rycerz za to powiedział płomiennym głosem:

– Gadzino zła, tym oto mieczem żywot twój haniebny zakończę i chłopów uwolnię. Przysięgam ci to ja, Naram z Kergvu, rycerz potężny i sławny.

Smok poczekał – był przecież kulturalny. Ale potem rzucił się na rycerza. I rycerz wskoczył na jego łapę i przebiegł po grzbiecie i cios zadał w łeb, miecz po jelec wbijając. I potwór zadrżał i padł, dech ostatni wyzionął i już nieżył, martwy. Rycerz zszedł z ciała smoka i ruszył dalej. I ruszyło ku niemu czterdziestu zbójców, lecz nie mieli z nim szans. Zabił każdego z nich, bowiem taki był silny. I szedł, siekąc i krew leciała przeciwników i zabił ich wszystkich. Lecz nagle zobaczył mężczyznę w czarnej szacie z kapturem, który lewitował ku niemu. I rzekł mężczyzna, a rzeknięciu śmiech towarzyszył straszliwy, szaleńczy:

– Nędzniku, jak śmiałeś?! Zabiłeś mi smoka, zabiłeś moje sługi! Ale to nie koniec, pokonaj mnie! – rozłożył ręce, między którymi pojawiła się kula ognia – Szykuj się na śmierć!

– Chyba ty – odparł rycerz i zrobił unik. I wbiegł po ścianie wąwozu, skoczył, ciął i odleciał, bo go czarodziej odrzucił siłą umysłu. I znów, ale odleciał. I dostał kulą ognia, ale ledwo, więc przeżył, tylko go oparzyło. Ale on nie zwracał na to uwagi, lecz leżał, udając nieprzytomnego. I, gdy czarodziej zbliżył się do niego, ten ciął mieczem, wbijając go prosto w serce czarodzieja. I czarodziej krzyknął straszliwie i padł, a jego ciało rozpadło się w proch. I z niego uniosła się ciemna chmura i rozbłysła i eksplodowała.

– Pokonałem cię, łotrze – rycerz wstał i rzekł – Jakże mogło być inaczej, przy mym sercu czystym i twym, złem przesiąkniętym do głębi.Ha! – wsadził miecz do pochwy, bo go przedtem uniósł, to znaczy, gdy mówił. I wrócił do wioski, gdzie chłopi mu wdzięczni byli i wolność świętowali. A najwdzięczne mu były chłopki, toteż z jedną z nich świętował osobiście. I oto dobro nad złem zwyciężyło i dobry złego pokonał, chwałę swą zwiększając.