Krwiopijak

 

 

 

– Cholera – mruknął rycerz Evans. – Nieźle mnie to dziadostwo podrapało! Najważniejsze, że uratowałem miasto, a i do sakiewki, z miejskiego budżetu, niechybnie coś wpadnie!

 

 

Rycerz siedział w poczekalni miejskiego ratusza i wyczekiwał spotkania z burmistrzem. Evans trzymał zawiązany worek, z którego, co jakiś czas, słychać było syczenie.

 

 

– Co to za cholerstwo trzymasz pan w tym worku?! – spytał zaciekawiony, gruby mężczyzna, który siedział obok rycerza. – Syczy to nie przymierzając, jak moja stara! Aż się wystraszyłem, że dowiedziała się gadzina, o goblinie, co żem go wczorajszej nocy ukatrupił i przylazła tu za mną, aby się do mojej nagrody dobrać!

 

 

Grubas otworzył skrzynkę, którą miał na kolanach i pokazał Evansowi niewielkie, martwe zwłoki.

 

 

– Wyrośnięty – powiedział rycerz. – Były z nim problemy?

 

 

– A gdzie tam! – zaśmiał się grubas. – Fasoli żem nasypał w kącie stodoły, dzban kwaśnego mleka żem postawił, zakopałem się w sianie i czekałem. Goblin przylazł, bo czemu miałby i nie przyleźć, skoro od fasoli i kwaśnego mleka, to on tylko stare baby woli podglądać. Brzydal nażarł się i zasnął. Strzeliłem chuderlaka przez łeb jak spał. Łatwo zarobione dziesięć dukatów! A pan, co tam masz w tym worze? – Zaciekawiony wskazał zawiniątko.

 

 

Evans rozwiązał worek i pokazał ucięty łeb potwora.

 

 

Ha! – krzyknął grubas – Może i syczy jak moja starka, ale wygląda zupełnie inaczej! Jest dużo ładniejsze! – Łowca goblinów głośno zarechotał. – Cóż to takiego?

 

 

– Wąpierz – odpowiedział krótko Evans. – Podobno w królestwie płacą po sto dukatów za głowę.

 

 

– Wąpierz?! – krzyknął gruby, po czym ściszył głos – Zabieraj to panie, jak najszybciej, bo się swojego łba pozbędziesz. Nic żeś pan nie słyszał o królewnie?

 

– O królewnie? – Evans podrapał się po czuprynie i wzruszył ramionami. – Stało się coś? Chwila! Co tak śmierdzi?! – rycerz złapał się za nos.

 

 

– Fasola – odpowiedział grubas i poklepał skrzynkę. – Nawet po śmierci tylko im psikusy w głowie. Pieprzone zgrywusy.

 

 

– Wróćmy do królewny – powiedział, zmartwiony, że straci sto dukatów Evans. – Co ma królewska córka wspólnego z wampirami?

 

 

– A tak, tak, królewna! – podjął gruby. – Stało się to niedawno, ale wieść bardzo szybko gruchnęła po królestwie. Otóż nadworny poeta napisał dramat.

 

 

– A to niespodzienka – mruknął Evans.

 

 

– Wyobraźcie sobie, że ten chędożony wariat wymyślił, że opiszę miłość wampira do kobiety.

 

 

– Przecież to niedorzeczne. Wąpierze nie posiadają uczuć. Każdy o tym wie – westchnął rycerz. – To, że przybierają ludzką postać, nie znaczy, że stać je na ludzkie odruchy.

 

 

– Nie musicie mi tego tłumaczyć! – krzyknął gruby. – Wiadomo, że im tylko chłeptanie krwi w głowie! Wyobraźcie sobie, że rzeczony poeta napisał, że miłość wampira do kobiety została odwzajemniona! Na dodatek wąpierz zrezygnował z ludzkiej krwi, aby przypodobać się bohaterce dramatu!

 

 

– No nie! Tego już za wiele! – krzyknął Evans. – Chociaż, z drugiej strony, to tylko dramacik, niegroźna bajeczka, jakich wiele się piszę po dworach.

 

 

– Ha! – ryknął grubas. – I tu się, panie mylisz! Otóż księżniczka tak się zaczytała w dziele, tak przypadło jej do gustu, że sama zakochała się w wampirze! Wyimaginowanym rzecz jasna.

 

 

– Teraz to mnie pan omamiasz. – rzekł rycerz urażonym tonem – Królewna zakochała się w wampirze? Łeż jakich mało.

 

 

– Jak starkę kocham! – przysiągł gruby kładąc dłoń na klatce piersiowej. – Postanowiła odnaleźć swojego Edwarda, bo tak nazywał się wspomniany wampir i wziąć go za małżonka. Najgorsze jest to, że król sam doszedł do wniosku, że wąpierze wcale nie są takie straszne i zakazał na nie polowań! Zamiast nagrody, za zabicie wampira, dostaniecie trzydzieści batów!

 

 

– Cholera, ale się wpakowałem. – rycerz westchnął ściskając mocniej worek, jakby chciał go schować. – Co, pan radzisz? – spytał zdezorientowany.

 

 

– Nie znacie miasta, racja?

 

 

– Racja. Jestem tu pierwszy raz.

 

 

– Widział ktoś jak żeś go pan usiekł?

 

 

– Nikt. Byłem sam.

 

 

– Chwaliliście się komuś tym łbem?

 

 

– Tylko panu.

 

 

– Słuchajcie jak zrobimy – powiedział gruby. – Dajcie mi ten worek i znikajcie z miasta, zanim ktoś zaczniecie być kojarzeni z tym incydentem. Ja utopię łeb poczwary w gnojówce i będzie po sprawie. Znam miejsca, w tym mieście, do których nikt nie zagląda.

 

 

– Dziękuję, za pomoc. – powiedział rycerz podając zawiniątko grubemu. – Jestem rycerz Evans i klnę się, że kiedyś spłacę dług wdzięczności.

 

 

– Edward. I klnę się, aby pan nie komentował mojego imienia, bo przypieprzę w pysk. Bywajcie!

 

 

– Bywajcie!

 

 

 

***

 

– Och, Edward! – kobieta wyprężyła się jak kotka. – Co w Ciebie wstąpiło? Najpierw kwiaty, potem kolacja, a na koniec ten piękny, srebrny naszyjnik – zachwycona wypięła pierś. – Skąd wziąłeś na to wszystko pieniądze?

 

 

Edward wstał z łóżka i nalał sobie wina.

 

 

– Miałem kochanie niespodziewany przypływ dukatów. Stu dziesięciu dukatów – powiedział z uśmiechem. – Czasami cieszę się, że mieszkamy na takim zadupiu i pewne informacje docierają tutaj później.

 

 

– Nie rozumiem – odpowiedziała kobieta rozchylając nogi. Piękne nogi.

 

 

– Nieważne – rzekł Edward i klęknął przed nią. – Skarbie.. Mogłabyś dla mnie posyczeć?